Oud 02-07-2003, 15:44
Giles
Avatar van Giles
Giles is offline
Nina Tuinder
16 jaar, geboren: 06-06-1986


08-06-2002 ontoerekenbaar verklaard.

Dacht je bijna dat ik normaal was hè, toen je mijn gegevens las. Tot je bij het “ontoerekenbaar verklaard” kwam. Ik ben door de rechtbank ontoerekenbaar verklaard, op advies van mijn advocaat en ouders. Ik zat bij de politie door mijn tweelingzusje. Maar daar later meer over.
Nina Tuinder, normaal blond (met zwarte strepen) meisje, alleen mist ze d’r benen. Niet dat ik ze mis op de “ik mis je” manier. Daarvoor ben ik ze al te lang kwijt. En ik heb niet eens afscheid kunnen nemen. Dus zit ik in een rolstoel, als je dat zelf nog niet bedacht had.
Ik zit nu achter de computer, om 18.00 uur. Deze computer is zo’n beetje de enige in de kliniek (ja zo noemen we het, het is géén gekkenhuis hoor) en hij staat ook nog in een kamertje achteraf, voor al de gekke debielen die zich anders kunnen elektrocuteren enzo. En meerdere zullen wel te duur zijn. Ik ben dus zo’n beetje de enige die op de computer mag, omdat ik eigenlijk normaal ben en alleen een vlaag van “verstandsverbijstering” had. Maar niet door vertellen hoor, want dan moet ik wel voor 3 jaar in de echte gevangenis ofzo. Flut straffen. Oké ik ben minderjarig gestraft, maar volwassenen krijgen niet eens levenslang voor een moord met voorbedachten rade. Maar nee, mocht je dat denken, ik heb mijn zusje (Sara trouwens) niet vermoord. Ik had te snel door dat ik er niet mee weg zou komen. Waarschijnlijk. Ik weet het niet meer. Maar waarom ik zit te typen is dat ik de psychiater niks te vertellen heb en dat ik dan maar het moet typen. De eeuwenoude, vrijwel altijd lukkende, maak een dagboek truc. Ja ja ze zijn slim hier. Het personeel dan. Niet dat ik een dagboek ga schrijven hoor. Ik schrijf misschien tot 24.00 uur en dan is het verhaal over. Dan mogen ze me in een isolatiecel gooien of me naar het buitenland exporteren, zodat ik en mijn ouders (vergeet Sara niet) overnieuw kunnen beginnen. Als ik al niet weg ben.
Negen jaar geleden heeft Sara mijn remmen van mijn fiets kapot gemaakt. En nee het was een hele nieuwe fiets. Ik kwam er helaas achter toen ik niet meer voor de weg kon stoppen. (kindertjes speel nooit bij de snelweg in de buurt) Kleine Nina liet zich zelf vallen toen ze het doorhad, maar toen was de vrachtwagen er al. Twee uur later waren mijn benen (tot boven de knie) geschiedenis. Wil je meer details, kom gezellig langs. En ja, het is zeker dat Sara het gedaan heeft, zij was de enige bij me. De eerste keer dat ik het mijn moeder vertelde zei ze dat het misschien kwam omdat Sara jaloers op mijn nieuwe fiets was. Daarom deed ze mij maar iets aan waardoor ik hem niet meer kan gebruiken. Mijn moeder vergat ook even dat Sara net zo’n nieuwe fiets had gekregen. Ook hadden ze makkelijk haar vingerafdrukken op mijn fiets kunnen vinden. En nee ik zit niet overdreven te doen, dit heet wrok. We hadden allebei 3 vriendinnen, allebei redelijk populair in de klas en allebei goed met leren. Ik heb nog steeds geen antwoord waarom ze het wel deed.
Maar terug naar de crimescene. Nadat ik 8 wielen en misschien wel een ton aan gewicht over me heen gekregen had (en geen moment bewusteloos geweest), keek ik naar beneden en het overblijfsel van mijn benen. Als ze asfaltkleur waren geweest had je ze niet kunnen vinden. Dan heb je toch het gevoel dat er niet echt iets goeds aan de hand is. Een andere automobilist stopte voor me en bracht me naar de eerste hulp. Sara zagen we 3 uur later pas weer bij het eten. Voor zover de zusterliefde. Ik gaf het nummer van thuis aan een bleke verpleegster. Toen mijn moeder binnenkwam viel ze flauw en mijn vader werd zeer bleek. En toen vroegen ze of het pijn deed. Nee. Er was niks meer om pijn te doen en van fantoompijn had ik toen nog niet gehoord. De ene dag werd alles dichtgelast en afgewerkt, de andere dag mocht ik naar huis. Begin maar met je nieuwe leven.
Mocht je je verwaarloosd voelen, ga onder een vrachtwagen liggen. Ik kreeg een hele nieuwe garderobe (allemaal lange broeken en rokken), kreeg de nieuwste lichtste rolstoel en de eerste 2 maanden aten we alleen dingen die ik lustte. Wat een vervanging voor bewegingsvrijheid. En toen verhuisden we. Naar een gelijkvloers huis. Goh wat was Sara boos zeg, moest ze 10 minuten langer fietsten. Gelukkig waren me ouders toch nog wel zo ziende dat ze haar een flinke uitbrander gaven.
En ze wonen daar nu nog.
Tweelingen zijn altijd zó close. Nee niet echt. Toen we verhuisd waren ben ik naar een andere school gegaan. Ook heb ik een eigen kamer geëist. Het eerste jaar heb ik op andere tijden gegeten als Sara, daarna moest ik haar maar weer als “lid van de familie beschouwen”, woorden van mijn vader. Goed hoor, maar niet van mijn familie. Met de vriendinnen was het snel gedaan. Ten eerste was het niet echt goed om met mij gezien te worden, ten tweede zeikte ik te veel over mijn zusje. En heel de tijd naar die leugen te luisteren, daar pasten ze voor. Want ook al hadden ze haar nooit echt gemogen, zodra je in een rolstoel belandt ben je debiel en naar debielen luister je niet. Dus hield ik het voor mezelf. Als ze vroegen waarom was het een ongeluk, geen expres. En ik heb nog wat vriendinnen kunnen verzamelen ook. Niet de populaire meer, dat was waarschijnlijk alleen maar gebeurd als ik een Gucci rolstoel had gehad. En bijbehorende kleding. Nee alto’s zijn de mensen met de open geest, daar kan een wraakzuchtige rolstoeler ook wel bij. Ja er zaten drugsgebruikers bij, maar die waren handig voor later (zie: moordaanslag). Toen ik bij de politie zat werd er nog bezocht en geschreven, nu niet meer. Of je mag hier geen post ontvangen, dat weet ik niet.
Ik zat vorig jaar in mijn examenjaar, zou aan mijn examens beginnen. Die heb ik nu dit jaar gedaan. En ik ben geslaagd. Nu ‘moordaanslag” uit mijn cv halen en ik kan beginnen. Ik zit hier meer dan een jaar. Over 5 jaar mag ik eruit. Als ik braaf mijn mond dicht houd en mijn bordje “onherkenbaar iets” eet over 3 jaar al. En dan ben ik pas 19 of 21, sommige gewone mensen beginnen dan pas met hun vervolgopleiding, dus waarom ik ook niet? Maar aangezien niemand ooit iets aan toekomstpraat in het heden gehad heeft stop ik met zeuren.
Ik had het inderdaad wel een beetje gepland. Mijn ouders zouden een weekendje weg gaan. Haar vriendinnen of vriendje (zij wel) zouden ook niet komen. Ik had haar dus voor mezelf. De dag ervoor had ik mijn rekening geplunderd en zuivere heroïne van Thomas (geweldig jong trouwens) gekocht. Hij heeft me drie keer gevraagd of ik ging dealen en vier keer gezegd dat ik het wel eerst moest mengen, want anders was het dodelijk. Was ik dat nou net vergeten. Er wordt vaak naar mijn gevoel gevraagd, toen ik bezig was. Tja. Een beetje zo’n “wat moet dat moet” gevoel. Net als met vervelend huiswerk. Alleen kon ik mijn huiswerk niet afmaken. Toen ze de heroïne binnenkreeg begon haar lichaam vrijwel meteen verschrikkelijk spastisch te bewegen. Er kwam schuim op haar mond en haar ogen begonnen weg te draaien. Dus dacht ik: kijk weg. Maar ik deed het niet. Toen kotste ik mijn lunch eruit en heb het ziekenhuis gebeld: ‘m’n zusje schudt zo.’ Ze heeft anderhalve dag in het ziekenhuis gelegen nadat d’r maag was leeggepompt.
En dit was de tweede situatie dat er een duidelijke dader was, zit zeker in de familie. Twee uur nadat ze thuis was kwam de politie me ophalen. Het was over. Ik vraag me alleen af waarom ze niet tegen mij heeft gezegd dat ze mijn remmen gemold had, terwijl ik haar wel gered heb. Ben ik waarschijnlijk toch de zwakste. Nadat ik drie keer uitgelegd had dat het een mislukte wraakactie was werd ik ontoerekenbaar verklaard. Eigenlijk had ik ook gewoon iets met het verkeer moeten doen, dat was definitiever geweest. Ik weet niet eens of ze nu eigenlijk er een zwakke maag van overhoudt.

Ik ga ook niet meer naar ze terug hoor. Ik heb Sara altijd beschuldigt en toen ook nog – voor hun zonder rede – geprobeerd d’r te vermoorden. Ik hoop dat ze me kunnen vergeten. Misschien nog een keer verhuizen, naar een huis met veel trappen. Van mijn kamer papa’s gewilde computerkamertje maken, mijn spullen wegdoen, misschien verbranden.
Misschien wel het ergste vind ik dat het zo jong is gebeurd. Had het gedaan toen ik 20 was. Ik kan me amper het leven voor de rolstoel herinneren. Namen van vriendinnetjes, misschien een paar partijtjes en uitjes, meer niet. Had ze het later gedaan had ik nog een leven gehad om in mijn dromen mee verder te gaan. Ik ben echt heel benieuwd waarom ze het gedaan heeft.

Wist niet dat mijn leven zo weinig tijd innam. Het is nu 19.59 uur. Als de computerklok goed loopt. En wat ik zelf vindt? Hartstikke gek sinds het ongeluk. Normale mensen proberen niet te moorden, die denken er af en toe alleen maar aan, en zeker geen directe familie. Maar het is wel mooi dat ik zo vroeg klaar ben, dan kan ik de maan zien verschijnen. En oh ja, ik ben nog meer gehandicapt. Ik heb een bril. Die breek ik straks zodat ik mijn polsen met het glas kan doorsnijden voordat ik uit het raam spring. En dan maar hopen dat ik meteen dood ben, ook al heb ik een hoge pijngrens. Welterusten.

(Sara)
Nina is zwaargewond naar het ziekenhuis gebracht. ze wilde zelfmoord plegen. als ze niet in die boom was blijven hangen voordat ze verder viel was ze dood geweest, en ik weet niet of ik het erg gevonden had. ik ben bang voor d'r, altijd al geweest. tweelingen zijn altijd zo close, maar ik was liever minimaal een kilometer van haar vandaan. niet dat mijn ouders dit weten natuurlijk. die denken dat ik door nina's aanslag bang voor d'r ben. maar.. ze was altijd.. toen ze klein was was ze al "sociaal gevaarlijk" zo noemt mijn vader het. ze wist alles van iedereen, zelfs volwassenen, en ze deed aan chantage voordat ze het woord kon schrijven.
dit zeg ik niet omdat ik een lieverdje ben, het was gewoon zo, ook die beschuldiging van haar, het is gewoon een losse flodder. waarom zou je je familie, je twéélingzus iets aan willen doen?
maar ik moet toch naar haar toe, in het ziekenhuis. ik heb een hele poos gezeurd en gejankt dat ik het eng vond, maar papa zei dat ze me niks kon aan doen. mama zei zelfs dat ik ook wel wist dat het alleen een vlaag van verstandsverbijstering is geweest, dat ze nu "weer" normaal is. en ik kan niet eens ergens anders heen ofzo, ze brengen me.

'Nina! wat doe jij uit bed?', hoor ik achter me als ik haar verdieping binnenloop. ik krijg het meteen koud, ik wil niet gezien worden als dat mens. 'Sara', zeg ik terwijl ik me omdraai. 'Ik ben Sàra. familie van Nina.' 'O sorry', zegt het schattige blonde verpleegstertje, waarschijnlijk een stagiaire. 'Het spijt me zo voor je zus. weet je waar haar kamer is? wacht, ik breng je wel even. komen je ouders later?' houd je kop houd je kop. 'Mijn ouders zitten beneden', zeg ik, 'zodat Nina en ik wat tijd alleen hebben.' zou ik haar kunnen laten stikken door een kussen op haar hoofd te duwen? als er andere mensen liggen, er zullen wel gordijnen zijn die dicht kunnen. en het is duidelijk dat ze dood wil dus.. 'Hier is het', zegt het verpleegstertje bij een klein donker kamertje, 'maar misschien slaapt ze.' ze staat te wachten alsof ze een fooi wil. dus geen andere patiënten en misschien zelfs slapend, guess there's a god after all.
als ik binnenstap zie ik dat haar ogen inderdaad dicht zijn. maar dat zegt niks. eigenlijk had ik moeten vragen of ze door al die draden nog kan bewegen of niet, dan zou ik me een stuk veiliger voelen. ze ziet er niet uit. er staan rode striemen op haar gezicht en het lijkt of haar mondhoek is uitgescheurd. haar polsen zitten in het verband en ik vraag zachtjes of ze niet origineler kon zijn.

'Ben ik nu toch in de hel terechtgekomen', hoor ik Nina zeggen. Ze opent haar ogen die bloeddoorlopen zijn. ik doe een stapje achteruit. 'Li..lig je vast?', vraag ik. als antwoord steekt ze haar armen omhoog, die níet vastzitten. 'Nee', zegt ze, met volgens mij een glimlachje. 'Ik ben weer normaal weet je nog?, zegt ze. 'Waarom is het hier zo donker?' 'Ze denken dat ik een hersenschudding heb. licht en beweging zijn pijnlijk.' ik laat mijn ingehouden adem vrij. 'Waar ben je bang voor Sara? dat de duivel meer wil dan alleen je ziel?', zegt ze scherp. 'Ik ga weg', zeg ik. 'minimaal een kwartier', zegt ze, 'als je eerder weggaat weten je ouders het. ze hebben me een kwartier beloofd.' 'Beloofd? je wil helemaal niet dat ik hier ben.' 'En ik wilde ook niet mijn benen kwijt raken en dat gebeurde ook!', gilt ze opeens. 'En het heeft elke keer met jou te maken!' ze is nog steeds gek, ik vind dit eng. ik stap naar achter en ze beweegt in haar bed. 'Er zijn geen rolstoelen hier.', zeg ik. 'dat maakt me niets uit', zegt ze met d'r kiezen op elkaar, 'hier blijven jij.'
'Nina hou asjeblieft op.', zeg ik. god wat is dat wezen eng. hoe kunnen we nou van hetzelfde bloed zijn? 'Hou op', zegt ze nog steeds met haar kiezen op elkaar. 'niemand kan je zien hier, hou op met je act.' 'We willen allebei niet dat ik hier ben dus waarom laat je me niet gaan?', vraag ik. 'denk je dat ik je kan tegenhouden dan? denk je dat als je vertelt dat Nina zo raar doet je ouders het je vergeven?' 'Het zijn ook jouw ouders.', zeg ik. 'Ouders zorgen voor en houden van hun kinderen.', zegt ze. 'Mama zegt dat je weer normaal bent.' 'Wat?' 'Dat je.. dat je misschien zelfs terug kan.' en haar nu niet boos maken. 'Terug waarheen?', vraagt ze achterdochtig. 'Eh..' 'Leugenaar!' ze gaat rechtop zitten, het lijkt wel of heel haar ogen rood zijn. 'Liegende moordende trut die mijn bloed zuigt! ga weg! ga weg!' en ik ga weg, rennend.
Als ik beneden in de kantine, café of hoe het ook heet, zie ik mijn ouders al zitten. mijn vader vraagt of ik wat wil en loopt weg zonder op het antwoord te wachten. misschien kon hij aan mijn gezicht zien dat ik net een lijk heb gezien. 'Was ze wakker?', vraagt mama. 'Ja. neem ik aan tenminste.' 'Niet zo onaardig Sara, ze is door een hel gegaan.' 'En jij denkt dat ik niet met d'r mee was op die reis?' 'Sara..' 'Kunnen we weg hier?' 'Heb je geen honger dan?', vraagt papa die met lege handen terug is gekomen. 'Misschien bij Burger king wel ja. hier niet.' en ik loop richting de uitgang.

als we de drivethru inrijden vraagt papa nog een keer wat ik wil. en ik voel ineens dat ik nog honger heb ook. 'een groot menu van iets.' 'Oké. nemen we drinken mee of doen we dat gewoon thuis?', vraagt papa aan mama. 'Meenemen!', roep ik bijna. Nina was degene die het van thuis altijd lekkerder vond, en zij is er niet! 'Oké, rustig maar. wat wil je?', vraagt papa. 'Light, een grote.'

'Wil je erover praten?', vraagt mama na het eten. 'waarover?', vraag ik dommig. 'Over Nina. vond je het zo eng om haar zo te zien?' ik vond het zo eng om daar alleen al te zijn mama. 'Ze zag er afschuwelijk uit.' 'Wat heeft ze allemaal?', vraag ik. misschien gaat ze wel dood aan de verwondingen. 'Een zware hersenschudding, bloedverlies, gekneusde ribben en een gescheurde mondhoek. zoals je misschien wel gezien hebt.' 'Hoe ..hoe is die mondhoek gebeurt?', vraag ik terwijl ik het eigenlijk niet wil weten. 'ze viel met haar mond open. ze bleef aan een tak hangen met haar mond totdat ie afbrak.' o gatver. 'Wanneer wordt ze ontslagen?' 'Weten we nog niet.' het lijkt erop dat mama blij is dat ik geïnteresseerd ben, maar dat ben ik niet. daarom pak ik de tv-gids en vraag of er vanavond nog een boeiende film op tv komt.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 02-07-2003, 23:28
Kaas
Avatar van Kaas
Kaas is offline
goed verhaal
erg origineel onderwerp,
ik hoop dat er meer komt
xx
__________________
I'll be there, where ever you are...
Met citaat reageren
Oud 02-07-2003, 23:31
Kaas
Avatar van Kaas
Kaas is offline
ben jezelf de nina uit het verhaal?
__________________
I'll be there, where ever you are...
Met citaat reageren
Oud 03-07-2003, 09:49
Giles
Avatar van Giles
Giles is offline
Ja, en heb tweelingzus, maar geen rolstoel.

(nina)
ze is hier geweest ze is hier geweest ze is hier geweest ze is hier gewees.. het blijft maar door m’n kop heen bonken. hoe durft ze? 'Nina? meisje, gaat het goed met je?', vraagt Jolanda voorzichtig. meisje.. ik ben bijna even oud als je trut, rot op met die klotekop voordat ik erin spuug. 'Ik heb hier een slaappilletje voor je, zodat je de rest van de nacht nog wel een beetje kan slapen.' 'Ik neem geen pillen.' 'Nina..' 'Ik neem geen pillen! er zitten al genoeg stekels in m’n kop, die van de pil hoeft er niet nog bij!' Jolanda drukt op het knopje naast mijn bed. 'O ik doe je heus niks aan hoor!', raas ik door. 'Dat kan niet namelijk! omdat een zeker iemand mijn benen heeft kwijtgeraakt!' 'Nina blijf ademen, rustig in en uit..' het lijkt alsof jolanda beter zelf een pilletje kan nemen. ik kom omhoog, maar m’n kop schiet vol met stekels. 'En maakte me niet eens dood! ze stond er maar en stond er maar en..' m’n adem, ik ben m’n adem kwijt. ik begin te hyperventileren terwijl Jolanda langzamerhand gilt dat ik rustig moet ademen. dan komen er 2 mensen binnen en voel ik een prik in m’n arm. het is over.

als ik mijn ogen weer open doe is het licht, ook al is de luxaflex nog dicht. ik wil mijn bril pakken, maar hij ligt niet naast me op het kastje. sterker nog, mijn pols kan ik niet eens van mijn bed aftillen. ik voel dat ik alweer boos wordt, maar ik kan zelfs niet bij het verpleegsterknopje. ik krijg het warm en heb de neiging om te gillen. maak me dan meteen af! laat me niet zo lijden. Peter komt binnen, een wat meer ervaren verpleegster, misschien wel 1 van de 2 figuren die me gisteren hebben neer gespoten. 'Goedemorgen nina. ben je er een beetje overheen?', vraagt hij vriendelijk. eroverheen? het was geen stuip verdomme! 'Nee maar misschien kun je dat gedeelte van m’n hersenen wat Sara kent eruit snijden. dan ben ik er wél overheen.' 'Ik dacht wel dat je er problemen mee zou hebben.', praat hij rustig verder, 'maar je ouders bleven maar doorblaten dat het zo goed zou zijn voor jullie allebei. terwijl Sara er ook als een spook uitzag toen ze uit je zaaltje kwam.' Peter is een echte verpleegster, of zijn woede/irritatiegen is gewoon geamputeerd. 'ik heb niet gezien hoe ze eruit zag want ik had mijn bril niet op.', zeg ik sarcastisch. 'waar is mijn bril trouwens?' 'Hij ligt in een laatje, we wilden niet dat je jezelf iets aan zou doen.' 'nee want ik ben zó sterk dat ik zo deze banden kan lostrekken. leg me dan gelijk op de psychiatrische afdeling!' 'Wil je ontbijten of blijf je doormalen?', vraagt hij nog steeds rustig. 'ga je me voeren dan?' 'Als je niet kalmeert wel.' 'Word nou eens boos man! ben je aangenomen voor het ontbreken van emoties ofzo?!' 'Ik ben niet boos, ik..' 'O je hebt medelijden met me! nog leuker!' ik wéét dat hij de schuldige niet is, maar ik blijf mezelf opfokken en woede is altijd sterker dan rationeelheid. 'Ik heb trek in een groot whoppermenu! als je dat voor me gaat halen ben ik rustig!' 'Ik zal zien wat ik voor je kan doen. kan je nu los?', vraagt hij. 'Wat zou ik met losse armen kunnen doen? mijn kastje wegduwen?' hij reageert niet eens. hij maakt mijn polsen los en geeft me mijn bril en een paar bladen aan. 'Ik ben zo terug. dag nina.' dag jan lul!

(Sara)
'Sara! mark staat voor de deur!', hoor ik mama roepen. 'Ik ben net wakker! wat doet ie hier?' 'Het is half 11 dame, sommige mensen zijn dan al een poos wakker. kan ie door naar boven?' 'Wacht even!' ehm haar.. valt mee. nachthemd en badjas aan. 'Laat maar komen!'
als mark mijn kamer binnenkomt ben ik gelijk blij, met die kop van hem. Ook al staat zijn hoofd niet zo vrolijk. 'Nina..', zegt hij. wat?! 'Wat?! Ik Ben Sara! kan verdomme mijn eigen vriendje dat niet eens onthouden?' 'Ze ligt in het ziekenhuis. toch?', vraagt hij voorzichtig. oh ja natuurlijk, menslievende mark. je zou af en toe bijna denken dat het een vrouw is. 'En waarom zou ik daar over willen praten?', probeer ik mijn stem rustig te houden. 'Het is je tweelingzus.' 'Ja? en? en het is dat mens die geprobeerd heeft me te vermoorden en me gister de stuipen op het lijf heeft gejaagd!' 'Sara! jeetje! doe wat rustiger. ik stop al.' 'Waarom ben je hier? het is zondag.' 'Ik dacht dat mijn vriendin het wel leuk zou vinden als ik langs zou komen.', zegt hij sarcastisch. 'Mark..', wat kan die jongens op mijn emoties inspelen zeg. 'Je moet gewoon niet over haar beginnen oké? ik zal me aankleden, zullen we naar een film gaan ofzo?' hij kijkt nog steeds een beetje bozig. jee mijn vorige vriendjes waren veel eenvoudiger. 'Goed. zal ik even op internet kijken waar we heen kunnen?', zegt ie weer rustig. 'Ja. je weet waar de computer staat.'
oké we hebben toevallig bloedbanden, maar hoe.. mama heeft het hem natuurlijk verteld. misschien dacht ze wel dat ik naar m’n vriendje zou luisteren ofzo. denk ik nog aan de mens terwijl ik niet wil.
Als we in de metro zitten is mark heel de tijd stil. ik geef hem een zoen en zeg sorry, maar hij reageert niet. ik voel me boos worden, hij moet niet zo onzinnig doen! 'Mark.' 'Ja? als je nu gaat zeggen dat ik me moet gedragen schiet ik je af.' 'Wat?!', vraag ik. 'Als ik niet meteen op je "sorry" reageer is het volgende wat je zegt dat je zo een ander hebt. als je dat nu zegt ben ik weg.' 'Nou ja!', zeg ik, is ie helemaal raar? 'Dus omdat ik het niet over mijn zus wil hebben dump je me?' 'Nee. het is meer het gedeelte dat alles op jouw manier moet. ik wou vragen of ik haar eens zou mogen zien, maar dan schiet je mijn hoofd er waarschijnlijk af.' 'Mark? wat is er?', vraag ik. 'wat is je probleem nu?' 'Ik vond je leuk, maar zo te zien heb je een jekyll&hyde karakter.' 'Nee! nina is die, diegene van die 2 die boosaardig is, ik niet!' de metro gaat langer om bij een station te stoppen en Mark staat op. 'Mark? ga je weg?' 'Misschien kan je me een keer een uitleg over je karakter mailen, want zo heb ik er geen zin in. en trouwens, je hebt zo weer iemand anders.' en hij stapt uit. dit meen je niet! zit dat mens mijn leven te verpesten zonder dat ze er zelf is.

(nina)
Peter komt om een uur of twaalf weer binnenlopen. met een grote zak van de burger king bij zich. 'Heb je al iets anders op, of ga je dit op je nuchtere maag eten?', vraagt hij. 'Op mijn nuchtere maag', zeg ik. 'niks zo lekkers als een paar frietjes in het begin van de dag.' 'Geen wonder dat ze je gek verklaard hebben', zegt ie met een glimlach. kijk, dat kan hij gewoon bij me flikken. als iemand anders dat had gezegd was ik zeer waarschijnlijk ontploft. 'Ik heb geen drinken meegenomen want ik wist niet wat je wilde.' 'Heel goed, ik nam altijd thuis pas drinken.' 'Ik zag zeggen dat je niet hoeft te lunchen, maar dan wil ik wel dat je dit helemaal, wel rustig, maar helemaal op eet.' 'dat wordt geen probleem hoor.' als ik met mijn friet begin geeft ie me een figuurlijk klap. 'Waarom zijn jij en je zusje nooit in therapie gegaan?' 'Omdat wat wij hebben ongeneeslijk is', bijt ik. 'en ga nou maar weer weg voordat je m’n eetlust verpest.
als Peter weg is komt het rationeel gedeelte van mijn herseninhoud naar voren. hij is de enige die aardig tegen je is, én niet bang voor je. of een hele goede acteur die wel bang is. ik heb de neiging om hardop 'hou je kop dicht! te roepen, maar dan wordt de gedachte dat ik gek ben alleen maar bevestigd. ik zal volgende keer een beetje tegen hem aan praten, is ie ook weer blij.
(Sara)
als ik thuis kom wil ik gelijk naar boven lopen, maar mama ziet me. 'Was het een leuke film?' 'ja hoor.', zeg ik, hopend dat ze hoort dat ik geen zin heb om te praten. 'Kon Mark niet mee terug hierheen?' ze heeft het dus niet gehoord. 'Nee mam. ik weet niet eens of hij de film heeft gezien. ik ben boven, dag!' en ik ren de trap op. 'Hebben jullie ruzie?', roept ze me achterna. nee we gaan altijd zonder elkaar naar de film.
tijdens het eten vraagt papa of ik zo boos doe omdat ik naar nina ben geweest. hou nou eens op over dat mens! ik zeg dat iedereen maar over d'r wil praten terwijl ik dat niet wil. 'Waarom niet?', vraagt mama. 'Is dat niet duidelijk? ik ben als de dood voor dat mens!' 'Sara! het si nog steeds je tweelingzus.', zegt papa streng. ja, en ze is slimmer en liever dan mij alleen jammer dat ze gek is hè? 'Als jullie stoppen over haar kan ik mijn leven weer normaal leven.' 'Heeft die ruzie met mark ook met nina te maken?', vraagt mama. 'Heeft ze ruzie met mark?', vraagt papa. 'Gedeeltelijk wel', antwoord ik mama's vraag, 'maar het gaat wel weer over.' 'Dus je wilt ook niet meer naar het ziekenhuis?', vraagt papa. 'Nee.' 'Nou.. oké dan maar, je..', zegt mama, maar papa kapt eraf. 'Oké? het is haar tweelingzus verdomme! we hebben een tweede kans gekregen om ons gezin weer op te bouwen, en jij gooit die weg?' 'Ze is 16 Leo, ze mag zelf bepalen.' 'Ik ben haar vader! en met zulke zaken bepaal ik over haar.' ik bevries en schuif mijn stoel van de tafel af. 'ik dacht dat wij een nieuw gezin gevormd hadden.', zeg ik koud. 'geen kamer voor haar, geen stoel, geen haakje. en jij wil dat ze terugkomt?' ik word helemaal kotsmisselijk hier. 'Sara..', begint mama. 'Ja!', zeg ik hard. 'als je dat maar onthoudt! ik ben Sara! de overlevende, niet gestoorde dochter!' en ik ren naar boven.

(nina)
na twee dagen komen papa's ouders me opzoeken. die van mama hebben namelijk voorkeur voor Sara. 'Meisje toch.', zegt oma. 'Hoe krijg je het voor elkaar?' ja, ik viel zomaar uit het raam. 'Ik heb niet zoveel redenen om te leven oma, dus waarom het verspillen?' 'Nien, niet zo praten hoor.', zegt opa. 'en wij dan? tegen wie moet ik anders schaken?' ik zie dat ze het luchtig proberen te houden, maar hun gezichten zien er zeer slecht uit. 'Wanneer mag je hier weg meis?', vraagt oma. 'Over ongeveer 3 weken oma. ik vind het trouwens heel lief dat je gekomen zijn hoor, maar is jullie het eng vinden hoeft het niet meer.' 'Eng vinden? mijn eigen kleindochter?', roept oma. 'Nien ook als was je groen met bulten!', roept opa. ja ja ze zijn erg vooruitstrevend. ik voel mezelf zelfs een beetje week van binnen worden. 'bedankt.', zeg ik. 'Als jullie nog een keer komen, willen jullie dan mijn boeken meenemen?' 'natuurlijk.', zegt oma. 'allemaal?' 'Kies maar uit', zeg ik. 'mag ik ook een schaakbord meenemen?', vraagt opa met een iets levendiger gezicht. 'Ja hoor opa, maar dat wordt misschien een beetje moeilijk omdat ik mijn hoofd nog niet omhoog kan doen.' 'O.' hij lijkt net een teleurgesteld kleutertje. 'komen je ouders vanavond ook nog?', vraagt oma. 'Ja, in het avondbezoekuur. ze kwamen me niet zo vaak opzoeken toen ik nog in de kliniek zat.' 'Meneer en mevrouw het bezoekuur is bijna afgelopen, kunt afscheid gaan nemen?', vraagt een verpleegster. 'Nou dag dan hè? en snel beter worden.', zegt opa. oma buigt naar me toe en vraagt of die zelfmoordpoging alleen was om te ontsnappen uit de kliniek. ik laat haar maar in de waan.

(sara)
ze gaan weer hoor, en ze vroegen of ik nog mee wou ook. hebben ze zo’n korte-termijngeheugen? en oma lin en opa zijn er ook al geweest. moet ik me verdomme ook uit een raam gooien voordat ik gekke dingen uit mag kramen? de telefoon gaat. 'Met Sara.', zeg ik, benieuwd of diegene die me belt het over nina gaat hebben. 'Met Kees!', roept Karina de telefoon in. 'Hoe gaat ie meisie?' gelukkig, van karina weet ik zeker dat die mij zal blijven bijstaan. 'Ik weet dat je het niet over dr wil hebben, maar is ze al dood?' waarom is karina niet mijn tweelingzus? 'Nee, maar ze ziet er wel afschuwelijk uit. en ze bedreigde me gewoon hè?' 'Echt? terwijl ze in bed lag? Jezus.' 'En m’n ouders zijn er nou heen, maar ik heb duidelijk gemaakt dat ik echt nevernooit meer er heen hoef.' 'logisch. Jezus zeggen dat ze zelf nog naar de bijna moordenaar van hun dochter gaan.' 'Ja hè?', zeg ik, beetje bij beetje aan het opvrolijken. 'kan ik niet naar je toe komen?', vraag ik. 'Beetje terug in de normale wereld komen. ik heb je trouwens ook nog wat over mark te vertellen.' 'Heeft ie je aangevallen?', zegt ze met nieuwsgierigheid in d’r stem. 'Nee niet bepaald.' 'O. nou vertel straks maar, ik zie je zo snel mogelijk. oké?' 'Jep.' 'Ben&Jerry's zullen op je staan te wachten!', roept ze nog voordat ze ophangt. kijk dat heb ik nodig, iemand die loyaal aan me is.

(nina)
het eerste weekend in het ziekenhuis is voorbij. mijn hechtingen jeuken, het lijkt of m’n ribben uit m’n lijf willen vertrekken en elke beweging laat een wespennest in m’n kop ontploffen. kortom: ben ik hierom levend gebleven?
net na het avondeten (waar ik totaal geen trek in had) komt een mooie jongen in de deuropening staan. een Hele Mooie Jongen. 'Eh.. Nina?', zegt ie met een ronde basstem. 'dat ben ik. wie ben jij?' 'Mark.', zegt ie en blijft nog steeds bij de deur staan. mijn bedlampje staat nog aan van het avondeten, misschien dat ie daarom niet verder durft. 'je mag binnenkomen hoor, ik heb totaal geen honger.' hij komt verder naar binnen en màn wat is ie lekker! bruin, golvend half lang haar, hele lichte ogen, regelmatig gebit, niet te lang en slungelig. er bestaat dus toch een god. 'Hoi.', zegt ie een beetje twijfelend. 'Ben je bij iemand op bezoek', vraag ik. 'Om ben je een vrijwilliger?' 'Ken je me niet?', vraagt hij, met zijn grote lichtblauwe kijkers op me gericht. ai..smelt.. mijn eerste 1 op 1 met een lekker ding. 'Moet ik je kennen dan?', vraag ik vrolijk. zo wordt mijn dag wel goed. 'Ik eh.. ben..nou was denk ik.. het vriendje van Sara.' stik! het was ook te mooi om waar te zijn. 'En wat doe je dan in vredesnaam hier? mag dat wel?', komen haat en venijn zich er mee bemoeien. 'nou het is uit denk ik', zegt ie, een beetje zielige puppy kijkend. 'ze wou niet dat ik het over je had, terwijl ik wel nieuwsgierig naar je was.' 'O.' o. dat is weer beter. 'Stoer', zeg ik, ook al weet ik niet waarom. 'Dus je bent niet door haar magie verleid. wil je iets bijzonders weten? of ga je hier alleen maar zitten en mijn dag goed maken?' wow, Ho nina, het is duidelijk dat ik een leek ben op het omgaan met lekkere dingen gebied. 'Ik..eh.. ik zie wel. maar ik wou wel en paar dingen weten eigenlijk.' 'Brand maar los.', zeg ik. brand maar los?! geit! je wilt het helemaal niet over alles hebben. nou ja, als hij nog maar een poos blijft.

(Sara)
ik ben blij dat we niet in een gat wonen, nu weet misschien alleen de hele school het en niet heel de stad. 'Siepie!', hoor ik karina roepen. 'Hé kees!', gewoon laten zien dat alles heel normaal om me heen is. ik weet niet waarom we ooit met die jongens namen zijn begonnen maar nou ja. maar helaas is de gewoonheid voorbij, Melanie komt aan lopen. 'Sara! ik dacht dat je in het ziekenhuis lag!' 'Nee Melanie, ik ben hier voor je, om je helemaal de tering te vervelen. ga je nu gelijk weg of moet ik gemeen gaan doen?' 'O je hebt het nu wel zwaar hè? je debiele zus in de buurt en ik hoorde ook iets over mark..' 'Ga nou maar weer in je huis, het toilettenblok zitten Melanie.', zegt karina. 'heeft ze jou deze keer wel alles verteld? of word je nooit gepromoveerd tot haar gelijke?' @!#$, karina's zwakke plek, terwijl melanie helemaal geen gelijk heeft. ze is mijn vriendin, en je vriendin is toch je gelijke? 'Siepie!', komt Dominik aanlopen, onze ruwe bolster met het grote hart. 'Domo, Melanie doet vervelend!', roep ik met een janktoontje, dat kind moet maar eens een duidelijke hint krijgen om me met rust te laten. 'Kan je d'r misschien met dr lelijke kop in dr huis duwen? hoeft ze niet meer te bellen.' Karina schiet in de lach en Dominik kijkt ook of tie het wel humor vindt. natuurlijk, als je het niet hard speelt overleef je het niet. kijk maar naar Nina's aanval. o nee doe maar niet eigelijk, als ze niet gebeld had was ik finito geweest. en ik hou er niet zo van om mijn lot in iemand anders handen te hebben liggen.

(nina)
mark. god aller allah, hij zit nu al 3 dagen in mijn hoofd. heb bijna de neiging om haar te bellen om te zeggen dat dr ex me geneest. als ik het niet zo erg zou vinden om haar stem te horen. het is weer weekend en ik heb net liggen janken om een liedje, wat ik heel erg vond. ik hoop dat niemand het gehoord heeft en dat ik het zelf ook vergeet. een verpleegstertje van de psychiatrische afdeling had er een woord voor: je bent aan het versocialen en vermenselijken. dat had ze van een patiënt gehoord. wie zegt dat psychiatrische patiënten gek zijn? ik krijg morgen een nieuw rekverband voor mijn ribben. mark heeft naar m’n ribben gekeken! hij wou wel eens zien hoe gekneusde ribben er uitzagen.. en ik trok gewoon m’n hemd omhoog! hij heeft echt een gevaarlijke uitwerking op me. gisteren zijn oma lin en opa weer langs geweest. oma had de Hobbit bij zich en opa een schaakbord met metalen pionnetjes. ze zijn zo blij dat ik weer "in de wereld lig" (oma's woorden). ik weet nog steeds niet of ik terug naar de kliniek moet als ik ontslagen wordt. voor mijn brainshake moet ik in een rustige omgeving blijven, maar dat is de kliniek niet en mijn ouders huis niet. (thuis kan ik er niet over zeggen, ik ben er nog nooit geweest).
jolanda staat in de deuropening, met iemand achter zich. durft ze niet meer alleen? jee.. ik heb geen benen en een stuk gips om me ribben, wat kan ik je aandoen? op je vallen? 'Hoi jolanda', zeg ik lief. 'Is er iets?' 'Je.. je hebt je avondeten nog niet op.' 'Ik heb niet zo'n honger.' 'Je moet jezelf niet uithongeren.', zegt ze, nog steeds in de deuropening. 'Ik ben niet meer gewend aan herkenbaar lekker eten.' 'O. heb je er wel iets van gegeten?', vraagt ze. 'Kom maar kijken.', zeg ik met een lach die ik niet kan inhouden. 'Niet zo plagen Nina', zegt Peter die achter Jolanda vandaan komt. 'Het is niet zo vreemd dat ze een beetje bang voor je is.' 'Ik dacht dat schelden geen pijn deed', zeg ik. 'en het is niet dat ik iets anders kan uitvoeren.' 'Oké, ik kom naar je toe.', zegt Jolanda. net alsof ik een dolle hond ben ofzo. het is te verleidelijk, als ze bij mijn voeteinde staat blaf ik keihard. ze krijgt bijna een hartstilstand. en ik ook, van het lachen.

(Sara)
Als ik naar karina wil gaan roept mama. 'Waar ga je heen?' 'Karina.', antwoord ik. wat nou weer? 'Ik heb liever dat je thuis blijft, we moeten ergens over beslissen.' nee hè. 'Toevallig over diegene die in het ziekenhuis ligt en mijn bloedkwaliteit verziekt?' 'Je weet het mooi te zeggen, maar je hebt het nog steeds over je tweelingzus. je blijft thuis.' 'Mam!' 'Je moeder heeft gelijk.', komt papa erbij. 'je moet ophouden met dat neerbuigende gedoe en je blijft thuis.' 'Waarom is zij nu ineens het item van de dag in dit huis? we waren dr vergeten. toch?', vraag ik boos wordend. 'Je gaat nu zitten en je houdt je mond', zegt mijn vader boos. 'en je praat pas weer als je iets gevraagd wordt, anders geef ik je huisarrest.' 'Wa..?, begin ik, maar ik zie hoe serieus hij is. dit is zo oneerlijk. 'Oké.', zegt mama. 'Nina kan eind volgende week ontslagen worden. ze moet dan naar een rustige plek, omdat ze nog van haar hersenschudding moet genezen. de kliniek is geen goede plek daarvoor.' 'We hebben met de politie overlegd en als hun een recept krijgen dat ze geestelijk genezen is mag ze hier komen.', zegt papa. 'Héb ik hier nog medezeggenschap in?', vraag ik. 'Nee.', zegt mama rustig, 'we vertellen het zodat je eraan kan wennen.' 'En waar gaat ze slapen dan?', vraag ik. 'In papa's computerkamertje. we gaan haar het morgen vertellen.' dus ze weet het nog niet. 'En wat als ze nou niet wil?', vraag ik. er wordt niet opgereageerd. 'En we willen dat jullie met een psychiater gaan praten.', zegt papa. 'Wat?!' 'Jullie hoeven niet samen.', zegt mama. 'Het is als voorkoming dat je de rest van je leven niet met een trauma rondloopt.' 'O? en dan nu al naar een psychiater? dat is snel.' ik word helemaal gek. 'Je had d'r ook gewoon in je baarmoeder kunnen laten zitten en mij eruit kunnen trekken. dan was het trauma nooit gebeurd!' 'Sara!', zegt papa razend. 'Nu! je excuses!' 'Stik!', gil ik. en ik ren weer eens weg, naar buiten.

(nina)
Peter komt binnenlopen. 'Ja?', vraag ik. op de "kan ik u helpen?"manier. 'Ik kom je halen', zegt ie. 'en je heet niet eens Hein.' ik ben echt te vrolijk. 'Huh?', Peter snapt t niet. 'Ik kom je halen voor je nieuwe verband.' 'Ooh. ik bedoelde Magere Hein, je komen halen weet je wel? en kan ik niet gewoon hier een nieuw verband krijgen?' 'Je gips moet eraf gezaagd worden.' 'Wat? met een zaag?' 'Ja, je zaagt meestal met een zaag.', zegt hij. hij begint me door te krijgen. 'En dan moet ik door de gangen enzo?', vraag ik. 'Ben je een beetje mensenschuw geworden?' 'Tuurlijk niet. laten we maar gaan dan?'
heel de gang gaat het goed, maar net voor de operatiekamer kijkt een klein schattig meisje in m’n gezicht. 'Mama! wat heeft dat meisje?' ik kijk meteen de andere kant op maar peter draait mijn hoofd terug. 'je zal er toch mee moeten leren leven.', zegt hij. 'ook al zal het litteken wel meevallen.' we rijden de operatiekamer binnen waar al een dokter en 2 verpleegsters staan te wachten. 'ik laat je hier achter. kom je over een uurtje ophalen.' 'waarom duurt het zo lang?', vraag ik bang. 'het nieuwe verband duurt het langst', legt ie geduldig uit. 'we moeten je bovenlichaam omhoog hijsen, zonder dat het te erg pijn doet. dan moet het nieuwe verband eromheen en hopen we dat het maar gelijk goed zit.' 'en anders?' 'Moet je een andere. dan Nina.' ik zucht diep, maar dat doet pijn aan die klote ribben.

(Sara)
ja hoor ik heb het voor elkaar. eerst het weekend huisarrest, gedraag ik me nog vervelend wordt het verlengd naar 2 weken. fijn! Karina belde waar ik bleef. 'Ik heb huisarrest.',zeg ik. 'Wat?! waarom dat nou?' 'Omdat ik brutaal ben geweest', zeg ik op een zeikerig mama toontje. 'Weer over je zus?', vraagt Karina. 'Gedeeltelijk.' 'Hoe lang heb je?', vraagt ze. 'eerst alleen het weekend, als ik dan nog niet normaal doe, ik weet niet eens wat ze daarmee bedoelt maar ja, dan heb ik 2 weken.' 'Ik vind huisarrest zo kinderachtig', zegt ze. 'Wil je me ouders? misschien kan je ze overtuigen.' 'Je moeder is juriste, die praat ik niet omver.' 'Laat maar. ik ga stoppen anders ben ik gelijk mijn tegoed kwijt.' 'Neem een abonnement! heb je al iets van mark gehoord?', gaat ze verder. 'Ik ga echt ophangen hoor.' 'Oké oké, dag Siep.' 'Baai Kees.' en ik zet m uit.
oh ja mark. dat kan er ook nog wel eens bij. vraag me af of ie echt naar dat mens is geweest. hmm.. ik besluit hem een smsje te sturen met de vraag hoe het bij nina was, kijken of ik reactie krijg. als ik een reactie terugkrijg tenminste.. ah heer allah waarom heeft ie sowieso nog niet op me gereageerd? het lijkt wel of dat mens een virus verspreidt. ik ben misschien een kwartier bij dr geweest, en daarna raak ik mijn vriendje en mijn ouders kwijt. ik ga nog een keer naar dr toe. alleen zou ik wel naar beneden moeten om vervoer te vragen. herhaling van fijn. nou ja, laten we eens gaan kijken of ik deze keer immuun wordt.
Met citaat reageren
Oud 04-07-2003, 00:26
Maeglin
Avatar van Maeglin
Maeglin is offline
heeeeel errug kick verhaal!!! ik kon niet stoppen en kan niet wachten op het vervolg! ik vind je schrijfstijl erg goed (vooral het sarcasme) maar er zitten nog wel een paar schrijffoutjes in en soms moet ik een stukje 2x lezen voor ik door heb wie wat zegt(maar dat kan ook aan mij liggen want ik ben beetje beswel moe).
maar verder echt een goed verhaal!!!

liefs Maeglin

(ik vind nina trouwens stiekem leuker, door haar sarcasme en woordspelingen -> Hein e.d. )
Met citaat reageren
Oud 04-07-2003, 15:27
Giles
Avatar van Giles
Giles is offline
(nina)
Auuuuuuuuuw. auuuuuuuw. volgens mij was het nutteloos om het verband te vervangen want ik heb toch geen ribben meer over. ik lig nu te lezen, zonder lampje, want er mag iets meer licht in de kamer. daarom zie ik gelijk dat er iemand in de deuropening staat. een vrouwelijke gestalte met een bos haar en ik hoop gelijk dat het Sara niet is, ook al is het niet logisch al ze het wel zou zijn. Ze komt naar binnen lopen en ik zie dat ze blonde krullen heeft, en dus niet Sara is. 'Hallo nina.', zegt ze met een redelijk zware stem voor een vrouw. 'Hallo?', vraag ik. 'Ik ben Mariska Terlouw. psychiater.' 'Ooooh. ik ben gehandicapt.' ik ben gehandicapt? god aller boedda nina! 'Ik weet het. en ik zal het alvast zeggen; ik ben hier voor jou. als je niet wil praten is het over.' 'En waar gaan we over praten dan? mijn trauma's? die ken ik uit mijn hoofd en van alle kanten.', zeg ik ietwat sarcastisch. 'Wie heeft je gestuurd?' 'Je ouders en grootouders.', zegt ze. 'Heb je als surprise ook Sara bij je? want dan wordt het echt gezellig.' 'Niet zo sarcastisch asjeblieft.' 'Oké door dat te zeggen heb je je doodvonnis getekend!', roep ik, 'laat maar een andere komen, aan jou begin ik niet.' 'Omdat ik mijn werk doe?', vraagt ze. 'Nee, omdat ik niet van clichés hou.' , zeg ik. 'kan ik nu verder lezen?' 'Ik kom wel een andere keer terug.', zegt ze. 'je doet maar, maar neem dan wel je originaliteit mee.'

(Sara)
op maandag mis ik toch niks. ik heb er maar van afgezien om het tegen papa en mama te vertellen, ik zit nu in de bus naar het ziekenhuis. en ik blijf me maar afvragen hoe ik dr kan zien zonder dat ze mij ziet. en ik heb nog steeds geen oplossing gevonden. 'Het dijkzigt ziekenhuis.', wordt omgeroepen. @!#$.
'Nina! ben je weer..', zegt, aan de stem te horen, hetzelfde verpleegstertje als vorige keer. 'Of ben je..' 'Sara ja!' 'Het is geen bezoekuur.', piept ze. 'is er wat aan de hand hier?', vraagt een vierkante verpleegster die uit een zaaltje komt. ik riep mijn naam zeker een beetje te hard. 'Het is geen bezoekuur', piept het verpleegstertje weer. 'En wat is het próbleem jolanda?', vraagt vierkant. 'Ze wil iemand bezoeken.', zegt Jolanda. 'eigenlijk niet, ik wou alleen kijken.', zeg ik. 'Het is geen dierentuin hier. wat ben je van de patiënt?', vraagt vierkant. Yes! iemand waar ik helemaal anoniem voor ben! 'Tweelingzus', zeg ik. 'O. ben jij van die zelfmoordpleegster? zo zwa.. o sorry dat had ik niet mogen zeggen. ze heeft nog geen bezoek gehad vandaag, als je het stil houdt mag je een uur blijven.' of ik nou dankbaar ben weet ik niet maar..'Dank u wel.'

(nina)

nu staat ze er wel. ik zie het meteen. ik duik weer mijn blaadje in en wacht tot ze weggaat, het is nijd dat ze hier graag wil zijn. ze komt toch naar binnen lopen. 'Is er al iemand bij je geweest?', vraagt ze. 'Wat?', zeg ik, uit mijn blaadje tevoorschijn komend. 'een psychiater. ze willen dat jij en ik met eentje praten.' neem vooral geen "we" in de mond hè. 'Gister is er eentje langs geweest. omdat opa en oma en papa en mama willen dat... ik weet niet eigenlijk.' 'Dat we later niet met trauma's rondlopen.', vult ze in. 'Komen ze snel mee.', zeg ik. 'Zei ik ook.' 'En waarschijnlijk nog wat gemeens erbij.', zeg ik. 'hoezo?', zegt ze. 'Omdat ik je een beetje ken.' 'Ik zei dat ze een trauma hadden kunnen voorkomen als ze jou in mama's buik hadden laten zitten.' 'Heel aardig.', zeg ik. duidelijk dat ik niet de enige in de familie ben die welbespraakt is. 'Waarom ben je hier?', vraag ik. 'het is niet eens bezoekuur.' 'Weet niet', zegt ze, 'ik wou alleen niet met papa en mama mee.' 'Ga jij met een psychiater praten?', vraag ik, aan het meisje wat ik al heel m’n leven haat. 'Jij?', vraagt ze. goh, net als een eeuw geleden, ze vraagt raad aan dr oudere zus. 'Ik heb gezegd dat ik met dr praat als ze origineel is.' 'ze is al langs geweest?' 'Ja.', zeg ik. 'Sara, waarom ben je hier?' er glijdt een beetje vijandigheid over dr gezicht. 'Is mark hier geweest?', vraagt ze. 'Ja. een paar keer. hij is erg knap. aardig ook.' dat had ik misschien niet moeten zeggen. ze doet een stap naar voren, maar ik kijk gemeen naar dr en ze staat weer stil. 'Ga je me nu afmaken?', vraag ik scherp. 'Sinds je in de buurt ben, gaat alles fout', ontwijkt ze mijn vraag. 'maar misschien doe ik het nog wel een keer ja.' en ze loopt naar buiten. 'Je moet altijd het laatste woord hebben hè?', roep ik haar achterna.

(Sara)
oké waarom ben ik naar haar toe gegaan? ik was niet echt bang volgens mij maar.. zou ik dr echt kunnen doden? en mark.. Jezus boedda wat een eikel! 'meisje, moest jij er hier niet uit?', vraagt de buschauffeur. ik kijk naar buiten. 'O. ja hoor.', en stap uit. het maakt niet uit dat ik nog een kilometer moet lopen, ben ik tenminste van die kwek naast me af.

'Waar was jij dame?', vraagt mama zodra ik binnenkom. 'Waarom ben je niet naar school geweest?' 'Hoe weet je dat?', vraag ik. 'Karina kwam je huiswerk brengen.', zegt ze scherp. O, wat een doos is dat ook. 'Waarom spijbel jij?', vraagt ze. 'Nieuw vriendje?' 'Nee hoor, en ik kan ook niet terug naar de mark want die heeft nina al ingepikt.' 'Wat?', zegt ze, met een gezicht dat van boos naar verbazing gaat. 'Ben je bij nina geweest?' 'Ja', zeg ik, 'belangrijk genoeg?' 'Ik.. ik zal je een briefje geven. waarom heb je het niet verteld?' 'Omdat ik het drama wat je nu aan het afdraaien ben wou ontwijken. ik ben er geweest, oké, maar dat betekent echt niet dat ik haar terug in mijn leven neem.' 'Waarom ben je dan wel geweest? je zei dat je nooit meer wou?', vraagt mama, nog steeds met totale verbazing op haar gezicht. 'ik wou weten of ze van de psychiater wist.', zeg ik. 'wat ik nog steeds onzin vindt trouwens. ze is al bij nina geweest, maar nina heeft dr weggestuurd. 1-0 voor zij en mij.' 'Is ze al bij nina geweest? maar nina wist helemaal nog niet, toch?', vraagt ze. 'Nee.', antwoord ik. 'O jee, ze zou het wel weer als commentaar gezien hebben dan.' 'Ik denk dat ze het wel grappig vond. ze zegt dat ze haar weggestuurd heeft, dus misschien heeft ze lol gehad.' Er komt een slap glimlachje op dr mond en haar ogen worden blijer, maar ik heb dr door. 'Mam. ik zal het nog een keer zeggen om het duidelijk te maken: er is nog niks veranderd tussen ons. ik ben alleen minder bang.' en ik loop naar de telefoon, om karina te gaan uitfoeteren.

(nina)
nog 6 dagen totdat ik ontslagen wordt. gister is Sara langs geweest. ik denk dat de optie: naar papa en mama terug niet meer bestaat. ze was minder bang voor me dan de eerste keer, toen straalde de angst echt van dr af. ik ben benieuwd of ze het serieus meende, dat ze me nog een keer zou afmaken. want dan wil ze waarschijnlijk wel dat ik bij ze in huis kom.
maandag worden mijn hechtingen er uit gehaald. vond ik een beetje onlogisch, dat is de eerste dag nadat ik ontslagen was. dan werd het misschien dinsdag, had de afdelingsleider gezegd (weet niet hoe die heet). niet: dan blijf je nog een dagje hier, maar de dag verplaatsen. volgens mij zijn de bedden erg hard nodig, zelfs als ze in een donker afgelegen kamertje staan. (ja ik weet het, er zitten wieltjes onder, dus ze kunnen verplaatst worden). Peter is na het rekverbanddrama extra rustig (dus ook irritant) tegen me. jolanda heb ik niet meer gezien. nadat peter gestopt was met lachen (ja dat kan hij) keek hij zijn "ik ben teleurgesteld in je"blik. niet dat dat mij boeide maar ja. en nu heb ik een jonge jongen als voedselverpleegster. volgens mij net zo oud als jolanda, maar het eerst wat ie zei was of ik geprobeerd had om me te scheren, dus ik vin m wel oké. gister vroeg hij of ik wel eens aan gehandicaptensport had gedacht. en dat ik met mijn houding het makkelijk tot de paralympics kan schoppen. jammer dat ik dat niet wil. met andere gehandicapten in 1 ruimte, daar komt volgens mij alleen maar geklaag van. als het goed komt komen papa en mama vanavond weer, want gister waren het opa en oma lin. (nog steeds niet de anderen). zal ik even vragen of Sara ze over alles ingelicht heeft.

(Sara)
die psychiater komt er dus niet in. en nina ook niet. ze mag hier komen wonen als ik op mezelf woon, en dat duurt nog minimaal 8 jaar. toch.. ik had eigenlijk gedacht dat ik meer woede zou voelen. oké ze moet echt niet proberen iets met mark te beginnen, dan martel ik dr ledenmaat voor ledemaat. verdomd waarom zit dat jong nog steeds in mijn hoofd? het lijkt er niet op dat hij er problemen mee heeft. hij heeft nog steeds niet op m’n eerste smsje gereageerd, maar dat was misschien wat te jammerig. ik zal me zelf zijn in dit smsje, daar viel ie tenminste voor. en daar maakte ie het voor uit, zegt een ander stemmetje. fijn, nu begin ik ook al stemmen te horen. 'Saar?', hoor ik papa van beneden roepen. 'Oma lea aan de telefoon voor je.' 'Ik neem hem boven wel.', roep ik terug. 'Met Sara.' 'Hallo saraneesje. hoe gaat het zo in het algemeen met je?', vraagt ze. dat vraagt ze altijd, in het algemeen, maar nu heb ik echt het gevoel dat ze echt alles om me heen bedoeld. 'School gaat goed, heb huisarrest omdat ik brutaal ben geweest, en..' 'je tweelingzus is weer terug in je leven.', maakt ze mijn zin af. 'ik wou zeggen: mijn vriendje heeft het uitgemaakt.' 'O. o. zo sorry meisje. heb je veel verdriet?' 'nee hoor', antwoord ik. misschien dat als ik het vaak genoeg zeg, ik er wel in begin te geloven. 'het was in een ongemakkelijke situatie, het komt wel weer goed.' 'O. dat is mooi.' en je kan oma alles wijsmaken. 'En je zus?', vraagt ze weer. 'Ik bel eigenlijk om daar over te praten.' ik voel nattigheid. 'Wat is er dan?',vraag ik onschuldig. 'Nou ze ligt nu in het ziekenhuis en ..' @!#$! ze wil dr gaan bezoeken! 'Je wilt naar dr toe hè?', vraag ik boos. 'Ik dacht dat u míjn oma was. Nina vond u toch altijd zo raar? schuldgevoelens ofzo?', raas ik. wáárom laat iedereen me in de steek voor een nutcase?? 'Saraneesje, je weet dat je toch mijn favoriet ben?', vraagt ze zachtjes. 'Wáarom gaat u naar dr toe dan? niet genoeg aan mij?', en ik knal de telefoon op de grond. fijn, ik begin langzamerhand de gek van de familie te worden. ik zak op de grond en mijn ogen schieten vol. nog janken ook, life's great.

(nina)
morgen word ik ontslagen. en ik weet nog steeds niet waar ik heen ga. gister is er een psychiater langsgeweest, van justitie ofzo. ik wist niet waar het over ging en het was na het bezoekuur dus ik kon het me ouders ook niet vragen. vanavond dan maar. ik heb zo het gevoel dat er iets achter m’n rug gedaan wordt, en daar hou ik totaal niet van. Mark is vanmorgen langsgeweest, mag je raden wat hij vroeg: of ik vond dat hij het nog een keer met Sara moest proberen. ik was een beetje uit het lood geslagen, ik bedoel, z’n hoofd was 5 centimeter van me vandaan toen hij het vroeg. dus ik slikte heel duidelijk en toen had ie door dat ie mij de zenuwen gaf. ik heb gezegd dat ie het helemaal zelf moest uitzoeken. toen begon ie een beetje te mompelen dat ik zo anders en zo hetzelfde als haar was. na 5 minuten stilte tussen ons is hij weggegaan. hier heb ik dus echt geen zin in. altijd is Sara mijn vergelijkingsmateriaal. het enige wat we met elkaar gemeen hebben is uiterlijk en geboortedatum, en oké een paar karaktertrekken. er wordt aan de deur geklopt, ik neem aan dat het papa en mama zijn. de deur gaat open en ik zie dat ze het niet zijn. ik zie 2 mensen in wit, en mama heeft een hekel aan wit. misschien toch nu mijn hechtingen eruit? ze stappen verder het licht in en ik zie nu wie het zijn. "mijn" verpleger en... oma lea en opa. dat klopt toch niet?

(Sara)
ze komt hier. niet bij opa en oma, niet bij de buren. hier. in de kamer naast de mijne. ze gaat onze badkamer gebruiken, in onze woonkamer zitten en aan onze eettafel eten. en dat klopt niet! we hadden een leven zonder haar, en dat ging goed! ze gaat vanavond haar spullen ophalen in het gekkenhuis (en waarschijnlijk afscheid nemen van haar vriendjes) en vannacht slaapt ze al hier. ik weet nog niet hoe ik papa en mama ga straffen maar het is duidelijk dat ik dit niet ga laten gebeuren.
iets heel anders, ook al staat het toch wel in verband met haar: mark. hij heeft totaal niet op mijn smsjes gereageerd. volgens mij zag hij dat gezeik over haar gewoon als kans om het uit te maken. ben benieuwd of ie nou haar versierd heeft.
ook wil ik weten of ze de liever, normale dochter gaat spelen. ik weet niet hoe ze tegen papa en mama was als die haar kwamen opzoeken, maar ik neem aan dat ze niet ineens gezellig tegen iedereen gaat doen. of juist wel, ze is tenslotte altijd de beste actrice van ons 2 geweest.

de deurbel gaat. opa Jules gaat de deur open doen. dat had ik nog niet verteld, er zit hier een ontvangstcomité voor dr. opa Jules en oma lin, opa Erik en oma lea. alsof de koningin langskomt, ze hebben allemaal hun beste kleertjes aan. papa komt binnen met 2 koffers, mama komt achter hem aan, met de rolstoel met dr erin. het nieuwe leven is begonnen.

(nina)
ik "woon" hier nu al twee weken en het gaat verrassend goed. Sara en ik maken elkaar (verbaal en fysisch) niet af en papa en mama lijken heel blij met de situatie te zijn. aangezien ik al klaar ben met mijn examens hoef ik niet naar school toe. wel ben ik al naar verschillende open dagen geweest. Sara is hard bezig voor dr examens, want die is vorig jaar ook blijven zitten. door dat gedoe met mij, beweert ze. ik heb niet al echte vrienden, maar ik heb een paar oude nummers van vroeger opgezocht en ik heb dus vrijdag een afspraak met het oude groepje. Kathleen zei dat Thomas zijn broertje verloren heeft door een overdosis en gestopt is met alle mogelijke drugs. zelf heeft ze een abortus gehad en Nienke is een poosje gestalkt door haar ex-vriendin. ja, dat is het echte leven.
papa's werkkamertje wordt langzamerhand mijn kamer, maar ik blijf hier niet. mijn hersenen schudden steeds minder en ik ga zeer waarschijnlijk bij 1 van de oma's wonen totdat ik 18 ben. daarna ga ik op kamers. de psychiater is niet meer bij mij langsgeweest, wel bij Sara. de psychiater vond dat Sara teveel woede voor mij in zich had opgekropt. ja die ben ik kwijt natuurlijk, ik heb al eens een moordaanslag gepleegd. misschien bied ik me wel eens aan, als mijn leven weer heuvelafwaarts gaat. mama roept: eten.

'je lust nog wel pannenkoeken hè?', vraagt mama als ik beneden kom. 'ik heb er 2 met appel voor je gemaakt, voor de rest kan je gewoon met de stapel mee eten.' ik appel, Sara kaas. nu ik opnieuw bezig ben komen dingetjes van voor de rolstoel (en tijdens) steeds vaker omhoog. tot nu toe zijn het leuke en positieve dingetjes, maar als ze negatief worden sluit ik liever het verleden weer af. 'ja lekker mama.', zeg ik. sara's gezicht betrekt, maar ze zegt niks. ze vindt het nog steeds erg dat ik door haar moeder mama te noemen duidelijk maak dat we familie zijn. soms krijg ik daar een triomfantelijk gevoel over, ik heb haar plaats in het gezin overgenomen. en soms niet. we zijn een tweeling, er is voor 2 plaats. toch haat ik haar nog steeds.

(Sara)
ze is nu al 16 dagen hier. ik negeer dr zoveel mogelijk. ik ben bezig met een nieuwe vriend, vincent. op school is niemand er meer over begonnen, maar misschien komt dat omdat ze niet weten dat ze bij me thuis woont.

als ik ‘s nachts naar de wc ga, voel ik ineens een hand op mijn enkel. ik schrik me de pleuris, en dat zonder griezelfilm. 'Last van een slecht geweten?', zegt nina met een vals glimlachje. ik kijk naar beneden en zie dr liggen, steunend op dr armen, met alleen een nachthemd aan. net een meermin zonder staart maar dan erger. 'Wat doe jij hier?!', vraag ik een beetje hard. 'Sssst', zegt ze zacht en schijnheilig. 'straks maak je papa en mama wakker.' 'Wat doe je hier?', vraag ik weer, maar nu zachter. 'Ik moet naar de wc', zegt ze rustig. 'Waarom doe je dat niet met je rolstoel?' 'Duurt zo lang', zegt ze. 'Vroeger hoefde je nooit ‘s nachts naar de wc.', zeg ik boos. 'tijden veranderen', zegt ze. 'vroeger hoefde ik ook niet over de grond te kruipen.' 'Wat zeur je nou!', zeg ik weer harder. 'Ik heb je helemaal niks gedaan! ik was er niet eens bij!' 'tuurlijk niet, dat zou een beetje teveel opvallen als je zou blijven kijken.', zegt ze serieus. 'je bent gek. je had gewoon altijd al een hekel aan me. je dacht dat als je me dit zou toeschuiven meer aandacht van papa en mama kon krijgen!' 'Jij zegt dat over aandacht? stik in je aandacht! ik was 5 verdomme!' ze kruipt naar me toe. 'waarom heb jij dat eeuwige zelfmedelijden?!', gilt ze nu. 'ik heb 5 jaar benen gehad terwijl dat er minimaal 70 hadden moeten zijn!' ik hoor een deur openslaan. 'Wat is hier aan de hand?', vraagt mama, ongerust rondkijkend. 'Nien, wat doe jij op zo laat?' 'ze is helemaal doorgedraaid', zeg ik, proberend om rustig te worden. 'ze valt me aan, ze beschuldigt me..' 'Ik ging naar de wc.', snijdt nina me af. 'en toen ik Sara aantikte deed ze of ik melaats was.' 'Je beschuldigt me van een aanslag verdomme!', raak ik m’n rust weer kwijt. 'Wou je dan zeggen dat je het niet heb gedaan?!', gilt ze terug. 'Rustig!', gilt mama nu ook. 'Arnout! kom eens helpen!' papa komt met een slaaphoofd aanlopen, hij is het "een boor naast mijn bed maakt me niet wakker" type. 'wat?', vraagt papa. mama begint te huilen. 'Ze draaien door', snikt ze. 'allebei.' 'Oké? Sara wat ging jij doen?' 'Naar de wc', zeg ik. 'Nina wat ging jij doen?', vraagt ie. 'Sara in dr slaap vermoorden.', en ze kruipt naar het computerkamertje toe.

(nina)
daar gaat mijn acteerkunst. niet dat ik dr eergisternacht echt wou vermoorden natuurlijk. ik zat meer te denken aan een mentale marteling, maar sinds eergister letten papa en mama weer meer op ons. ze laten mij boven blijven totdat Sara ontbeten heeft en weg is, en elke keer als ik naar boven ga terwijl Sara boven zit (te leren) gaat er iemand met me mee. de kliniek is er niets bij. maar ze schrok zich echt de pleuris eergister. als ik niet zo pissig was geweest had ik gelachen. ze is vandaag met dr examens begonnen en ik denk erover na om es een keer naar dr school te gaan. nee, ik wil niet dat ze zakt, heeft ze alleen meer om me voor te haten. nee, ik wil mijn leven terug, en als ik daarvoor op haar moet parasiteren moet dat maar. het is niet dat ze veel vrienden heeft die dr zullen missen.
ik eet langzamerhand weer hele maaltijden (allemaal herkenbaar voedsel), maar ik probeer me in te houden, want in een rolstoel heb je tenslotte geen beweging. ik heb het met mama en papa over rolstoelsport gehad en ze waren gelijk enthousiast, maar dat heb ik maar even afgekapt door te zeggen dat ik er nooit aan begin. ze zullen of te triest of te vrolijk zijn, en ik hoor in geen van beiden categorieën. ik ben vrolijk over mijn triestheid en andersom. mama roept dat Sara weg is en dat ik naar beneden mag komen. eerst kwamen ze dan naar boven om me de stoeltjeslift in te rijden, maar dat doen ze niet meer. zeker als straf bedoelt, goh wat doet het pijn. mijn mondhoek doet nog steeds pijn, nu door nieuwe hechtingen. ze waren eruit gehaald maar ik had te hard gelachen om een blunder op tv dus zipte mijn mondhoek weer open. het lijkt net of deze hechtingen van prikkeldraad gemaakt zijn en omdat de wond opnieuw open is gescheurd heb ik meer kans op een litteken. hiep hiep hoera.

(Sara)
mijn eenerlaatste examen gehad vandaag, morgen alleen nog een Duitser tekst. ik wil net mijn fiets gaan pakken als ik geroep hoor. 'Sara! hoe kom ie nou aan die rolstoel?' Kuuuut!! wat doet nina hier?! 'O nee het is Sara niet', hoor ik dominik verder gaan. ik pletter mijn fiets terug in de standaard en loop het plein op. en ja hoor, daar staat ze. 'Hoi', zegt ze met en lief lijp zusje glimlach. ik wou je vrienden eens ontmoeten. 'Weet mama dat je hier ben?', vraag ik. 'Ze is toch wel oud genoeg om alleen te zijn. dat mag jij tenslotte ook.', zegt dominik. richard vindt het erg grappig. 'ja want ze is je tweelingzus!', blaat ie. 'Hou je muil aarsvlieg', zeg ik tegen hem. nina zit met een lach toe te kijken. 'Vind je dat ik op Sara lijk?', vraagt ze dominik. 'Ja. op de leegte onder je dijen na wel.' waarom zegt ie dat? wil die dood? 'tja.', zegt ze, 'verschil moet er zijn. als ik wat sterker was geweest had Sara een gat in dr buik gehad, met een stoma.' totale verbazing op richards en dominiks gezicht. 'Wat?', vraagt richard. 'Heeft ze je dat nooit verteld?', gaat ze verder. 'Nina!', zeg ik met zenuwen. 'Hou je mond. niemand hoeft dat te weten.' 'Ik volg het nou niet meer.', zegt dominik. gelukkig komt karina aan. 'Wat is hier aan de hand?', vraagt ze. 'en jij moet karina zijn.', zegt nina. 'degene die bijna net zo'n hekel aan me heeft als Sara.' kan ze m’n gedachten lezen ofzo? 'Ja, dat ben ik. en ik heb dr alle redenen voor.' 'Echt?', zegt ze met een pruillipje. 'doet ze altijd zo gemeen', vraagt ze aan de jongens, 'of is ze bang dat ze jullie kwijt raakt aan mij? doei dan maar.' en ze draait zich om en rijdt weg. fijn, nina de martelaar. 'Karina waarom viel je dr zo aan?', vraagt richard. niet te geloven, ze trappen dr nog in ook.

(nina)
jammer dat Sara niet langer wegbleef. nou ja, het is nou niet dat er vriendenmateriaal bij was maar.. ik heb mark vandaag uitgenodigd. zo op de dag van sara's laatste examen, dat leek me wel een leuk cadeautje. voor mij natuurlijk. ik weet alleen niet of ik mijn (ontbrekende) benen moet bedekken of niet. hij heeft ze tenslotte in het ziekenhuis alleen nog onder de deken gezien. eerst wou ik naar de film gaan, maar dat is zo'n gedoe en dan kan je nog weinig praten ook. dus gaan we gewoon wandelen en daarna ergens eten. hij zei dat ie daarna nog een verrassing had, en ik hoop maar dat het een leuke is. papa en mama lieten me zonder veel problemen gaan. omdat ze hem al kennen natuurlijk en dat we het avondeten gedoe niet hoeven te doen als ik er niet ben. (Sara en ik ieder aan een eigen tafel, liefst nog in verschillende tijden ook, ze zijn echt panisch paranoïde geworden). en nog meer goed nieuws: vanaf volgende week vrijdag woon ik bij oma lin. wat per maand wordt afgewisseld met oma lea. volgens mij weet Sara nog niet dat ik oma lea inneem, maar ik verzin nog wel wat om het subtiel (met papa en mama in de buurt) onder dr fijne neusje te schuiven. ik begin me levendiger en vrolijker te worden. de mensen die ik ken beginnen me een beetje normaal te behandelen in plaats van debiel in rolstoel. als je naar een winkelcentrum gaat krijg je vaak nog steeds duwtjes en geouwehoer, maar omdat ik nu ouder ben kan een boze blik of een volle intelligente zin overtuigen dat ik het zelf kan. ik hoor de bel gaan en rijd de stoeltjeslift op. dat zou mark zijn.

(Sara)
ik hoor de deurbel en vraag me af wie het is. heb met niemand afgesproken, dus het zal wel een buurvrouw zijn ofzo. ik hoor de stoeltjeslift naar beneden komen. @!#$.. gaat ze zeker weer zeiken over tv-kijken. ik doe de deur open en daar staat..mark. 'O. Hoi.', zeg ik met een glimlach. kijk maar eens wat je mist. 'O. hoi Sara.', zegt ie terwijl hij naar iets achter me kijkt. ik kijk hem recht in zijn gezicht. 'waarom ben je hier?', vraag ik. ik wil je wel terugnemen hoor, maar ik ga eerst even gemeen doen. 'Hoi mark. je bent precies op tijd.', hoor ik nina achter me zeggen. precies op tijd. 'Hoi nina', zegt mark slungelig, zoals ie altijd doet als ie zich niet op z’n gemak voelt. de euro valt. mark voor nina? hij is hier voor nina? 'Ben.. ben je hier voor nina?', vraag ik. 'Ja.', zegt nina, met een duidelijke doorklinkende vette glimlach in dr stem. 'Dus als je even opzij wil stappen, dan kan ik naar buiten rijden.' 'O.', zeg ik. 'Ik hoop dat je het niet erg vindt', zegt mark slungel. 'O nee hoor.', zegt nina. 'ze is alweer met een nieuwe bezig.' 'Nina.', zeg ik, eigenlijk zonder reden. 'ja? wou je zeggen dat het niet waar was? jij bent degene die nooit lang zonder jongen kan. ik niet.' 'Eh..zullen we gaan?', zegt mark de eikel. 'bang dat je in een catfight belandt?', zegt nina. 'maak je daar maar geen zorgen om hoor, ik vecht alleen met mensen van mijn niveau. wil je even mijn jas aangeven?' en ze perst dr rolstoel langs me. 'Dag Sara.' 'Dag Sara.', zegt mark. 'Ik wil je hier nooit meer zien.', zeg ik tegen hem. 'dat zien we nog wel', zegt nina. en ze rijdt naar buiten.

(nina)
mark is hier al een paar keer geweest en ik heb hem ook het adres van de oma's gegeven. (ga nu pas aan het eind van de maand weg in plaats van eerder). en ik vind hem echt poepig, lekker & om op te vreten etc. maar toch nog een klein probleempje: mijn benen, of beter: het ontbreken ervan. hij is volgens mij gewoon bang voor m’n rolstoel. als hij mijn bed zit, sta ik er in m’n rolstoel naast, want op m’n bed klimmen is veel te veel moeite. ook op zoengebied: mochten we al op gelijke hoogte zitten, zit er nog een rolstoelsteun tussen. niet dat we al gezoend hebben hoor, voor zover ik het weet hebben we nog niks wat op verkering lijkt. (ook al weet ik niet wat verkering precies inhoudt omdat een bepaald persoon een hap uit mijn leven heeft gehaald). nu ik het toch over Sara heb, ze wordt elke keer als ze mark ziet pissiger. ze heeft bij mama geklaagd maar mama zag hoe blij ik met hem ben en laat het maar. alleen wil ze door mark eigenlijk dat ik naar oma ga, maar dat kan niet omdat ze een reisje van 2 weken gewonnen hebben (hoe krijgen ze het voor elkaar). en oma lea is nog met m’n kamer bezig en wil me er niet hebben voordat het "perfect is". (haar woorden). gelukkig woont oma lea in een buitenwijk en oma lin maar 2 metrohaltes verder dus het wordt geen langeafstandsrelatie (als het ooit een relatie wordt. Sara heeft 1 keer geprobeerd om met me over mark te praten. of ik hem niet buitenshuis kon zien en of hij veel over haar praatte, omdat hij eiglijk natuurlijk met mij omging om haar. ik zei: 'je hebt toch een nieuwe? en je was toch helemaal over hem?' (heeft ze nooit laten merken maar dat boeit mij niet). toen was spreekbare Sara over en begon ze te gillen dat ik een duivel was die gestuurd was om haar te mentaal te martelen. ik vond het wel leuk gevonden, vraag me alleen af wat zij dan is.

(Sara)
ze is weg! ze is ein-de-lijk weg! ik zal dr alleen zien als ik op visite moet, meer niet! alleen is het zwaar klote dat ik niet openbaar vrolijk mag doen (door papa en mama) en dat ik niemand heb om het mee te vieren. ik heb het uitgemaakt met vincent, die wou me alleen als vervanging van zijn opblaaspop en ik heb ruzie met karina. melanie heeft dr eindelijk zo ver dat ze gelooft dat ik dr gebruik. fijn. maar zo erg is het nu allemaal weer ook niet. ik zie dr volgend jaar waarschijnlijk toch niet meer want ze gaat naar almere. wie gaat er nou in vredesnaam in almere studeren? duidelijk dat ze serieus is. ik heb mark niet meer gezien/gesproken, maar ik heb op school ook nog niks gehoord over een nieuwe date van 'm. en trouwens, hij boeit me helemaal niet. ik zit de laatste tijd wat vaker in het computerkamertje, papa begint het vervelend te vinden. maar ik heb het gevoel of ik het moet zuiveren, het weer een deel van het huis moet maken. o en ik heb trouwens wel iemand om het mee te vieren, maar ik heb zijn telefoonnummer niet. liep ie een beetje moeilijk over te doen. maar het is vandaag zaterdag dus ik zal hem vanavond wel weer ergens zien. en dan krijg ik z’n telefoonnummer wel.
ik zit er over na te denken om m’n haar te verven. niet dat we in ons gezicht nog veel op elkaar lijken (zij met litteken en haat in ogen, ik gaaf), maar aan haar is nog teveel te vergelijken. ik denk aan bruin, want dat gezeur dat blondjes meer plezier hebben heb ik nog niet echt meegemaakt. misschien dat ik zelfs kleurlenzen kan kopen. ik zal het papa en mama wel even vertellen anders zien ze het misschien als een teken van gestoordheid (niet dat je haarverven vreemd is maar ja). ik hoor m’n mobiel piepen. een smsje. van karina, mooi. "mark vindt z’n nieuwe vriendin zó lief. en iedereen vindt ze een geweldig stel, ook al zit dat arme kind in een rolstoel. lief hè?" het sarcasme druipt eraf. stomme irritante meeloperige trut. en dan heb ik nog niet over nina.

(nina)

ik zit nu al anderhalve week bij oma lin en opa Jules. en echt heaven. gewoon helemaal heaven. ik mis papa en mama niet, daar ken ik ze te weinig voor, volgens mij missen ze me wel, ze komen elke week langs. mijn kamer is een holletje, alles is van zwart en rood fluweel zelfs de muren. opa Jules zegt dat het hem aan een baarmoeder doet denken en toen kwam oma met het briljante: "ze is opnieuw geboren". cliché cliché maar het klonk geweldig uit haar mond. en of ze nog niet genoeg geld aan me hebben uitgegeven, opa is begonnen over protheses. hij heeft zelf ook zo'n profijt van zijn ene en hij vindt dat ik het recht heb op lopen. ik weet niet of ik het nog wel zou kunnen. maar we hebben dus volgende week een afspraak in het ziekenhuis. de eerste keer dat mark hier kwam leek hij een beetje geschokt. niet door opa en oma lin maar door mijn kamertje. ik heb het al "het hol" gedoopt maar volgens mij vond hij het een beetje te donker.hij vroeg of ik zelfmoord ging plegen (hij weet niet dat ik dat al een keertje heb gedaan). toen zei ik" 'met zo'n holletje zelfmoord plegen?' misschien had ik moeten zeggen: 'met jou in m’n leven?' maar zo'n lefdame ben ik niet. en het leven gaat op elk niveau omhoog. hier in de straat wonen een broer en zus waar ik al een paar keer mee gepraat heb. hij heet Patrick maar is m’n typ niet (ahum hoor de jongenservaringsdeskundige) en zij heet vanessa, heeft een grote bos rood haar en een mogelijk net zo'n grote mond. we kunnen heel lekker discussiëren met z’n drieën. ook heb ik me ingeschreven voor de school van journalistiek, maar daar heb ik nog geen reactie van gehad. maar als ik afgewezen zou worden heb ik het idee dat ik dat nu toch wel kan hebben. opa roept dat we moeten eten. als "oernina tenminste uit haar hol wil vandaan komen". zijn woorden, niet de mijne :-)

(Sara)
ik heb een herkansing. driemaal raden voor wat. Duits ja, net het vak wat ik de dag na nina's schoolbezoek had. ik begin langzamerhand echt in magie te geloven. papa en mama zitten maar een beetje te sippen hier. ik zei: 'ik heb een herkansing.' zegt mama; 'nina was in 1 keer geslaagd.' 'maar dat maakt niet uit hoor.', zei papa wanneer is het gebeurd dat nina mijn plaats in dit gezin heeft ingenomen? we woonden een jaar met z’n drieën, anderhalve maand nina en ik ben weggevaagd. waarom? ze is slimmer, bijdehanter en socialer, maar ik ben niet GEK! dat heb ik ze even duidelijk gemaakt maar toen kwam er voor de verandering weer eens ruzie. dat ik toch doorging met "nina afkatten" terwijl ze nu niet eens meer in mijn dagelijks leven is. nee gelukkig niet. en toen begon mama weer zo'n beetje te janken, vroeg papa waarom een tweeling niet samen kon leven en stuurde me naar boven. ik hoorde net het klopje op de deur als teken dat m’n eten voor de deur staat, ze willen niet eens meer met me samen eten. 13 maanden geleden was een ruzie in anderhalf uur over, lag eraan of we elkaar gingen uitleggen wat fout aan de ander was of niet.
karina is nu vriendinnetjes geworden met melanie. en melanie kwam me vanmorgen vragen wat ik er nou van vond dat mijn vriendje met m’n tweelingzus ging. ik zei: 'mijn ex.' zij; 'hij heeft het toch uitgemaakt? vind je het dan niet nog erger? alsof hij je gedumpt heeft voor je zus? ze is toch ouder?' ik had heel veel moeite om dr niet te slaan. het is net alsof nina’s klote karakter in woorden op m’n lichaam is geschilderd. "kijk ze is arrogant!" 'moet je dat lezen, ze is egoïstisch!" en ik zou wel met graffiti op de schoolmuur willen zetten dat ik Sara ben en niet om mijn tweelingzus lijk. ik heb trouwens wel mijn haar geverfd. donkerbruin. alleen de lenzen mochten niet.

(nina)
ik heb die protheses niet meer nodig want ik kan vliegen! mark.. vanmorgen kwam ie langs, maar ik lag nog in bed. (11 uur, hij vroeg uit bed, ik te laat, komt door tv op me kamer). hij stond te lummelen want ik heb maar 1 stoel en m’n bed als zitplaats. m’n stoel lag helemaal vol stuff en kleren (volgens mij zijn jongens bang om aan meisjeskleren te komen). dus ik zei: 'Je mag hier komen zitten hoor' (op bed). 'ik bijt niet.' 'Ik hoop het niet', zei ie. wat mij al helemaal op oeee-niveau kreeg. toen ging ie zitten en zette m’n bord en glas weg. en toen zaten we elkaar aan te staren. en toen zoenden we! ik ben geen 16jarige neverbeenkissed meer! alleen minder, ik schoot in de lach. hij trok gelijk terug en vroeg wat er was. en ik wist het echt niet. toen deden we het lachloos nog een keer over en toen gingen we Praten. dat ik zo anders ben als Sara, maar toch herkenbare dingetjes heb. dat ie niet et snel me wou "aanvallen" en dat ie ook aan me moest wennen. en toen riep oma lin voor de lunch. ik stuurde mark alvast naar beneden, want ik wist niet hoe die op het aankleedgebeuren zou reageren. ik kwam met een big smile beneden en opa vroeg waarover we zo vurig hadden gepraat. tja..
maar we gaan woensdag toch nog naar het ziekenhuis. ik heb met een dokter gepraat en die zegt dat als ik wil het redelijk snel zal gaan. omdat mijn wonden al jaren dicht zijn kunnen de protheses meteen gebruikt worden. alleen lopen is een ander verhaal...
en niet deze week maar de week daarna ga ik naar oma lea. ben benieuwd heo mijn kamer is geworden.

(Sara)
herkansing gehaald. papa en mama hebben er amper opgereageerd. ik vraag me af of ze iets zullen merken als ik een week uit het huis ben. nina ging weg en daar hebben ze het nu steeds over.
ik ga dit weekend bij oma lea logeren. daar zijn ze heel blij mee.

(nina)
Sara komt dit weekend hier slapen. en ik weet echt niet waarom. maar de hele familie is er blij mee, ook al hoef je "niet perse bij haar in de buurt te zijn hoor". Nou ja. ik heb vrijdagavond afgesproken met mark dus.. misschien mag ik blijven slapen. dan ben ik al een dag minder bij dr in de buurt. heb vandaag voor het eerst na 11 jaar weer gelopen. en ik ben echt doodmoe. ga dus slapen. welterusten.

(Sara)

Sara Tuinder
16 jaar, geboren 06-06-1986

05-10-2003 ontoerekeningsvatbaar verklaard

dat klopt niet hoor, dat moest ik zeggen zodat de straf minder zou zijn. dat weet ik (Sara)

Sara Tuinder
16 jaar, geboren 06-06-1986

05-10-2003 ontoerekeningsvatbaar verklaard

dat klopt niet hoor, dat moest ik zeggen zodat de straf minder zou zijn. dat weet ik nog van nina.
het is zo zalig rustig. de ninaperiode is voorbij. ik heb haar eindelijk uitgedreven. ik voel me als de priester in The Excorcist: moe maar voldaan. en het was zo makkelijk. hoe sterk haar armen ook zijn, ik gebruikte heel mijn lichaamsgewicht. eigenlijk had ik haar eerst pijn willen doen, maar dat hadden oma lea en opa gemerkt. ze gaf redelijk snel op, volgens mij was ze verkouden. oma lea en opa keken heel bang en boos toen ze me op nina zagen, maar als ik ze kan uitleggen dat ik de wereld van een duivel heb verlost zullen ze het begrijpen. mama was ook erg boos en verdrietig, zij kan er natuurlijk ook niks aan doen dat ze duivelsgebroed op de wereld heeft gezet. het zal een poos duren tot ze het zullen zien, maar het zal gebeuren.
de eerste twee dagen hoorde ik nina nog in mijn hoofd, fluisterend dat ik weer de sterkste was geweest, en dat ik degene was die geen ziel had. toen heb ik mijn trommelvliezen doorprikt en nu hoor ik haar niet meer. ze bestaat gewoon niet meer. ik heb gevraagd of ze haar lijk gewoon ergens konden dumpen, zodat de hel haar weer tot zich kon nemen, maar papa en mama wilden per se een begrafenis.
ze hebben me als een volwassene gestraft, ook al ben ik pas 17. ik neem aan dat een advocaat daar over zou klagen als we het over mijn strafvermindering gaan hebben, maar papa en mama hebben het nog helemaal niet over een advocaat gehad. oma lea heeft me onterfd, en daar ben ik wel verdrietig over, maar ik zal geen wrok koesteren. wrok doodt mensen, kijk maar naar nina. de verpleger zegt dat ik moet stoppen omdat het bedtijd is. ik spuug in zijn gezicht. dan voel ik een prik in mijn arm en wordt het steeds donkerder.
Met citaat reageren
Oud 04-07-2003, 16:04
Kaas
Avatar van Kaas
Kaas is offline
het is echt een prachtig verhaal!!!
Ik vraag me nu af of je ook zo'n haatverhouding
met je eigen tweelingzusje hebt...
ga zo door.
xx
__________________
I'll be there, where ever you are...
Met citaat reageren
Oud 04-07-2003, 18:31
Ik > Jij
Avatar van Ik > Jij
Ik > Jij is offline
Ik moet zeggen dat ik het een zeer goed verhaal vind.. alleen enige goede kritiek:

Soms is het ontbreken van leestekens wat vervelend ( maar ik neem aan dat dat alleen in de versie is die hier staat [?] )

Verder nog een kleine opmerking over je stijl.. je gebruik van woorden als: Jezus allah boeda maken het verhaal niet echt mooi, maak liever gebruik van 'betere' scheldwoorden als 'gvd'.. als je inziet wat ik bedoel Het klinkt wellicht raar, maar gebruik van zulke woorden klinkt niet echt goed.. maar dat is mijn mening..

Het letten op zulke kleine details maakt een verhaal makkelijker leesbaar.. en verbetert zo de kwaliteit..

En nog iets: Aan het begin wordt de vader aangesproken als Leo, als ik het goed heb, en later Arnout.. ( ? )

Hopelijk begrijp je me niet verkeerd, ik ben onder de indruk van jouw verhaal.. maar dit zijn kleine dingen die mij opvielen tijdens het lezen..

Leuk dat het verhaal eindigt zoals het begon.. dat vond ik wel een compliment waard

Waar heb je je inspiratie vandaan? Is een dergelijke gebeurtenis voorgekomen bij jou ( niet exact hetzelfde gezien dat niet mogelijk zou zijn als jij nina bent.. maar alsnog.. )?
__________________
tum tee tum..
Met citaat reageren
Oud 04-07-2003, 23:16
Maeglin
Avatar van Maeglin
Maeglin is offline
geweldig verhaal!! eerlijk!! *weet verder niks te zeggen*

liefs Maeglin
Met citaat reageren
Oud 05-07-2003, 10:56
Verwijderd
Hè?! Is dit een nieuwe topic of zijn mijn reacties weg...???
Met citaat reageren
Oud 05-07-2003, 16:51
Giles
Avatar van Giles
Giles is offline
ben nina, heb tweelingzus, maar geen rolstoel (wel bril) en ben neit blind maar kastanje. ik ehb een (relatief) normaal leven en heb heel het verhaal uit mn duim gezogen voor Writenow. maar bedankt voor de complimentjes
Met citaat reageren
Oud 09-07-2003, 00:11
Brigitte
Brigitte is offline
Wat een geweldig verhaal zeg, ik kan ni anders zeggen!!

__________________
Je veux juste une dernière danse, avant l'ombre et l'indifférence} P.E.R.V.S
Met citaat reageren
Oud 11-07-2003, 10:58
Margriet
Avatar van Margriet
Margriet is offline
Wat een gaaf verhaal zeg!!! Echt sjiek!!!
__________________
~... Ik heb van je gedroomd vannacht. En we speelden dat we alles deelden...~
Met citaat reageren
Oud 12-07-2003, 13:39
In Your Room
Avatar van In Your Room
In Your Room is offline
Super! Af en toe een beetje onduidelijk geschreven, leestekens of hoofdletters vergeten enzo, soms is het een beetje onduidelijk wie nou precies wat zegt maarover het algemeen is het heel erg gaaf
__________________
And if rain brings winds of change, let it rain on us forever.
Met citaat reageren
Oud 15-07-2003, 19:24
Ireentje
Avatar van Ireentje
Ireentje is offline
Echt goed!! ik heb het hele verhaal aan een stuk door gelezen! Het einde vond ik wel plotseling.
Met citaat reageren
Oud 19-07-2003, 12:36
Shadowme
Avatar van Shadowme
Shadowme is offline
echt een gaaf verhaal!ook leuk geschreven!
__________________
never send spam. that's bad. very bad
Met citaat reageren
Oud 19-07-2003, 14:12
Fladdergeval
Fladdergeval is offline
Dit verhaal is echt níet wat ik normaal zou lezen, maar hier was ik in een ruk doorheen. Groot compliment voor de objectieve luchtige schrijfstijl!
Met citaat reageren
Oud 19-07-2003, 15:29
lotjesnotje
Avatar van lotjesnotje
lotjesnotje is offline
echt een vet goed verhaal alleen het einde is zo plotseling dat vind ik wel jammer maar verder is dit verhaal echt wel goed....
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 24-07-2003, 23:37
mazonie
Avatar van mazonie
mazonie is offline
hai!

gaaf dat je als je het verhaal leest dat het verhaal zich begint om te draaien. dat je merkt dat het hele verhaal aan het omdraaien is. dat lees je niet vaak!

ik vind juist wel dat het duidelijk is wanneer wie wat zegt. misschien dat er idd meer leestekens inkunnen. maar het hele verhaal is heel origineel en goed doordacht.

cewl!
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 07:53.