Inspiratie loos verhaal

[-SoloWolf-]

Ze was lief, geen persoon die dat kon ontkennen. Sommigen zeiden zelfs dat ze soms alleen was en daarom zo lief was. Maar waarom kon ik dat niet geloven, ze was mooi, heel mooi. Nee, ik kon niet geloven dat ze eenzaam was.

Ik kan me de gedachte nog goed herrineren; zal ik erheen gaan? Maar elke keer bleef het bij die ene gedachte, want stel dat ze anders was, introvert als ik met haar zou praten?

Ik besloot naar haar toe te gaan. Onzeker maar vastberaden stond ik op van mijn tafeltje aan het raam, nog even naar buiten kijkend, regen. Langzaam kwam het gesprek op gang. Ze was inderdaad lief, maar leek bang te zijn in de argwaan in haar woorden. Ze was open maar gesloten in gesprek. Gek was het niet, het was ons eerste gesprek.

Ik besloot haar nog een drankje aan te bieden, ze hoefde niets. Ik bestelde een cola en dronk tijdens ons gesprek op. Ik besloot haar telefoon nummer te vragen. Ze twijfelde maar gaf hem na even na te denken toch. Ik sprak nog even met haar en liep de grijze straat in.

Koud en nat kwam ik thuis aan. Ik zette de kachel op 19 graden en nam snel een douche. Tijdens het douchen dacht ik na over wat me overkwam in het café. Een diepgaand gesprek over niets met een meisje waar menig jongen over droomt. Ik zat te denken aan haar nummer, zal ik haar bellen? Praten over niets. Haar stem was zacht en geruststellend, alsof ik hem al jaren kende. Ik besloot haar te bellen.

Ik zat op de bank en belde haar op. Bij het overgaan ging mijn hart tekeer, maar na een paar minuten, na het horen van haar stem is alles weer rustig. De stem, die ik sinds die middag niet vergeten was, was nog steeds geruststellend. We spraken over onze idealen, ons streven, wat we verwachten van de toekomst. We belden lang, een uur minimaal. Maar het was fijn.

De volgende ochtend werd ik in een bezweet en nat bed wakker. Volgens de wekker was het 02:13. Vroeg of laat, dat maakte niet uit. Ik haalde de deken van mij af en ging er bovenop liggen, bezweet en warm. Na 100 keer heen en weer rollen sluimerde ik in slaap, maar sliep niet. Ineens zag ik waarom ik zo zweette. Een intense nachtmerrie. Wat het precies was kon ik niet herrineren hoewel ik alles duidelijk zag. Uiteindelijk viel ik in slaap.

Toen ik de volgende dag wakker werd was het bed al iets opgedroogd. Ik besloot de dekens op te hangen om te luchten. Ik deed mijn dagelijkse routine, even roken, ontbijt, douchen en tanden poetsen en schoon maken. Toen ik klaar was besloot ik naar het café te gaan, misschien was zij daar ook. Ik besloot erheen te gaan. De gruwe straten waren aangenamer. De zon scheen en de mensen leken daardoor wel vrolijker te zijn.
Aangekomen bestelde ik een biertje. Terwijl de barman, bekend voor mij en ik voor hem, het biertje tapte keek ik om me heen. Jammer, Sas was er niet. Nee, ze is er nog niet, zei Diederik, alsof hij wist dat ik voor haar kwam. Jammer, antwoordde ik. Ach ze zal vast wel komen. Ik hoopte dat dat klopte. Ik dronk het bier rustig, en sprak met Diederik. Opeens kwam ze binnen lopen. Toen ik haar zag was het net zo'n moment in een film. Alles begon langzaam te bewegen en alles viel stil.

Ze kwam naast me zitten en opende het gesprek. Sprak me aan bij mijn naam en de woorden die ze sprak leken zo goed gekozen alsof ze het gesprek geoefend had. We besloten om naar mijn huis te gaan om daar nog even door te praten en wat te drinken. Ik vroeg haar of ze wou blijven eten. Bang dat ze nee zou zeggen maar hoop op een ja. Ja, graag, antwoordde ze. Klein, heel klein had ik een grote glimlach.

Tijdens het koken kwam ze opeens achter me staan en sloeg haar armen om me heen. Ik wil bij je zijn. Onzeker keek ik om, twijfelend of deze uitspraak niet weer een fantasie was die ik zoveel in mijn hoofd had. Nee, ze zei het zelf. Langzaam draaide ik me om en sloeg een arm om haar heen, de ander achter haar hoofd. Langzaam dichterbij komend sloot ik mijn ogen. Saskia kwam met haar lippen bij de mijne en raakten die van mij. De lippen die elkaar raakten maakte me blij, als een klein jongetje die een speelgoed autootje krijgt...

De volgende ochtend werd ik wakker. Rekte me uit en gaapte een paar keer, mijn dagelijkse ritme als ik wakker word. Ik keek naast mij en daar lag ze, Saskia. Alles wat we die avond gedaan hadden was geen hersenspinsel geweest maar realiteit. Ik staarde haar even aan, het schattige kopje dat nog in diepe rust was. Ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd, wetend dat ze sliep stelde me het gerust om het te doen. Ik gaf haar de kus en besloot om mijn hoofd op haar borst neer te leggen. Ik luisterde een lange tijd naar haar hart.

Na een tijd lang werd ze wakker. Ook zij rekte zich uit en gaf een glimlach naar mij. De woorden die voor mij zo vervreemd waren geraakt in de laatste weken, misschien wel maanden, sprak ze uit. Je bent lief, ik houd van je. Een koude rilling ging door mijn lichaam door de oprechtheid waarmee ze het vertelde. Zachtjes fluisterend in haar oor zei ik, ik ook van jou. We staarden nog even en ik stapte uit bed en deed mijn ochtendjas aan. Blijf nog even liggen, ik ben er zo weer.

Ik maakte snel een ontbijt klaar. Het standaard ontbijt dat je vaak ziet in die Amerikaanse films. Ik bracht het haar en met een glimlach bedankte ze me. Ik at van het zelfgemaakte ontbijt, samen met haar. Weer kwam dat gevoel naar boven, het gevoel alsof we elkaar al tijden kenden...

Ik stapte onder de douche, zij ook maar de andere. Gelukkig had het huis 2 douches die tegelijk warm water konden produceren. Ik voelde me een gelukkig mens, alsof ik alles aan kon. Snel droogde ik me af en deed kleding aan. Saskia stond nog onder de douche, het water hoorde ik vallen. Ik besloot om maar even de krant te lezen. In mijn vrolijke bui vergat ik de hond. Ik ging zitten en probeerde de krant te lezen.

Jim, de hond, stootte mij aan met zijn neus en trok zachtjes aan mijn broek. Shit, dacht ik. Hij moet er weer uit. Ik besloot om naar de douche te gaan. Ik klopte aan, maar geen antwoord. Opeens hoorde ik haar stem achter mij, Zullen we de hond maar eens uit laten? Met een gevoel dat niet goed te omschrijven is draaide ik me om, ja.

Geschreven in een inspiratie loze bui vol vage ideeën...

[I C U]

Eigenlijk vind ik het helemaal geen slecht verhaal. Het loopt lekker, leest soepeltjes. Het is niet origineel, maar je stijl maakt een hoop goed.

Sprak me aan bij me naam en de woorden die ze sprak leken zo goed gekozen alsof ze het gesprek geoefend had

MIJN naam.

Klein, heel klein had ik een grote glimlach.

Alles wat we die avond gedaan hadden was geen hersen spinsel geweest maar realiteit

Hersenspinsel is een woord, dacht ik.

Tja, fijn verhaaltje, geen hoogstandje, maar wel leuk voor op de zaterdagavond.

[theQueen]

Superscheetig nee ik vind het serieus heel mooi!!!!

[Oezem]

ik vind het wel mooi maar je gebruikt het woord besloten een beetje veel...

[Boate Bob]

Hmm zeker geen slecht verhaal op een paar stijlfouten na, die ik niet ga verbeteren ivm gebrek aan motivatie.
Je laat alleen zoveel dingen liggen in je verhaal. Je hebt een nachtmerrie, doet er niks mee, vergeet de hond, doet er niks mee, enz.. Dat vind ik echt jammer. Je stopt allemaal dingen in de tekst die het een spannend geheel zouden kunnen maken maar je laat ze liggen. Zonde, laat ze dan weg

[-SoloWolf-]

Boate Bob schreef op 19-11-2005 @ 19:27 :
Hmm zeker geen slecht verhaal op een paar stijlfouten na, die ik niet ga verbeteren ivm gebrek aan motivatie.
Je laat alleen zoveel dingen liggen in je verhaal. Je hebt een nachtmerrie, doet er niks mee, vergeet de hond, doet er niks mee, enz.. Dat vind ik echt jammer. Je stopt allemaal dingen in de tekst die het een spannend geheel zouden kunnen maken maar je laat ze liggen. Zonde, laat ze dan weg

Ik laat dat graag open, zodat je er opver na kan denken... Maar ook een stukje insiratieloosheid

[Roosje]

-SoloWolf- schreef op 21-11-2005 @ 14:55 :
Ik laat dat graag open, zodat je er opver na kan denken... Maar ook een stukje insiratieloosheid

Ik ga nu even mijn theatersportleraar op toneelweekend quoten:
'Accepteer je cadeautjes.'
Cadeautjes zijn, binnen theatersport, losse opmerkingen waardoor je weer verder kunt spelen. Als iemand je zo'n cadeautje geeft, dan is het absoluut verboden om te blokkeren en "nee" te zeggen. Vergelijk:

- Zullen we gaan zwemmen?
Nee.

met:

- Zullen we gaan zwemmen?
Ja!

Bij het laatste voorbeeld kun je er weer een stukje scène achterplakken. Probeer iets te doen met dat soort opmerkingen, dan hebben ze ook nog nut in je verhaal. Anders staan ze er zo loos.

Nu even écht ontopic:
Ik vind er niets aan. Het gaat nergens over, het interesseert me niet en er staan teveel fouten in.
Geen onderbouwing vandaag.

[-SoloWolf-]

-SoloWolf- schreef op 19-11-2005 @ 18:22 :
Geschreven in een inspiratie loze bui vol vage ideeën...

wat zou hier beter aan kunnen afgezien van de spellingsfouten?

Roosje schreef op 21-11-2005 @ 17:44 :
Nu even écht ontopic:
Ik vind er niets aan. Het gaat nergens over, het interesseert me niet en er staan teveel fouten in.
Geen onderbouwing vandaag.

Goede kritiek !