Snijden

[Kdel]

Ik heb me gesneden omdat ik mezelf kut voelde.
Ik heb een eetstoornis dus haat mezelf en mn lichaam. Dus ging snijden omdat ik mijn opa net was overleden en ik mezelf een dik vet zwijn vond. Ik kan mijn gedachten (wil ik niet zggn)nog precies nazeggen. Ik zag t toen niet meer zitten
Maar heb nu ook zn drang om me te snijden, kan iemand me nu helpen?

[bloodyb]

Probeer het op een andere manier af te reageren. Luister naar harde muziek, doe een paar elastiekjes om je polsen die je uittrekt en dan loslaat. Maar het belangrijkste is dat je er met iemand over gaat praten. B.v. met je huisarts, je ouders of een mentor op school.

[BabyBlueBerry]

Ik denk er alleen aan, maar ik haak op het laatste moment af

[fizzle-fluffy]

Kdel schreef:

Ik heb me gesneden omdat ik mezelf kut voelde.
Ik heb een eetstoornis dus haat mezelf en mn lichaam. Dus ging snijden omdat ik mijn opa net was overleden en ik mezelf een dik vet zwijn vond. Ik kan mijn gedachten (wil ik niet zggn)nog precies nazeggen. Ik zag t toen niet meer zitten
Maar heb nu ook zn drang om me te snijden, kan iemand me nu helpen?

heb je hulp voor je eetstoornis?
Www.proud2bme.nl is een website door ervaringsdeskundigen, een soirt anti-ana website waar je met anderen kunt praten, een dagboekje kunt bijhouden en blogs kunt lezen. Ze organiseren ook meetings, ik heb er een keer een zangcursus gegeven. Daar vind je wellicht steun!

[love-in-the-air]

denk je echt dat snijden je beter laat voelen?
jouw nare zelfbeeld, verandert hier echt niet door.
contact opnemen met een psycholoog of praten met mensen uit je omgeving zou inderdaad een oplossing kunnen zijn.

snijden is niet de oplossing
voor zover men weet krijg je maar een leven
waarom zou je dat verspillen aan je zelf pijn doen?
wees lief voor je zelf, in deze wereld gaat het niet alleen om uiterlijk
of wat men eventueel over je kan denken.
veel mensen zijn vooral bezig met zichzelf, en hun onzekerheden!
Hoe je eruit ziet, maakt jou niet als persoon.
wat vind je leuk om te doen in je vrije tijd, waar word je super gelukkig van, en van wie hou je?
zulke dingen zijn veel belangrijker
het persoon die je bent, daar gaat het om, niet het eventuele persoon dat je jezelf dwingt om te worden.
als je probeert te voldoen aan een bepaald beeld in jouw hoofd van hoe je moet zijn,
word je daar alleen maar onzekerder van. Het is dan toch nooit goed genoeg.
Terwijl je juist zo goed bent zoals je nu bent.
Gewoon jezelf.

[Obelise]

Er zijn veel makkelijkere en pijnlijkere manieren die minder schade doen hoor

Maar uit mijn opzicht, zie je t idd even niet zitten en kan je idd een steun gebruiken.

Als je niet tegen die droge professionals wilt praten, sta ik er voor open om t met je er over te hebben.

Denk dat ik wel wat steun kan bieden.

[Nikkisnel]

love-in-the-air schreef:

denk je echt dat snijden je beter laat voelen?
jouw nare zelfbeeld, verandert hier echt niet door.
contact opnemen met een psycholoog of praten met mensen uit je omgeving zou inderdaad een oplossing kunnen zijn.

snijden is niet de oplossing
voor zover men weet krijg je maar een leven
waarom zou je dat verspillen aan je zelf pijn doen?
wees lief voor je zelf, in deze wereld gaat het niet alleen om uiterlijk
of wat men eventueel over je kan denken.
veel mensen zijn vooral bezig met zichzelf, en hun onzekerheden!
Hoe je eruit ziet, maakt jou niet als persoon.
wat vind je leuk om te doen in je vrije tijd, waar word je super gelukkig van, en van wie hou je?
zulke dingen zijn veel belangrijker
het persoon die je bent, daar gaat het om, niet het eventuele persoon dat je jezelf dwingt om te worden.
als je probeert te voldoen aan een bepaald beeld in jouw hoofd van hoe je moet zijn,
word je daar alleen maar onzekerder van. Het is dan toch nooit goed genoeg.
Terwijl je juist zo goed bent zoals je nu bent.
Gewoon jezelf.

Ik snij mezelf, dus ik weet hoe het zit, vertrouw me:
Op een moment zoals nu, dat ik me vrij normaal voel en gewoon helder kan denken denk ik 'waarom doe ik t?' dan denk ik ook 'een volgende keer als ik wil snijden, ga ik afleiding proberen te zoeken door op mijn keyboard of gitaar te gaan spelen.' maar het ik veel makkelijker gezegd dan gedaan. Op een moment dat iemand, zoals ik, zichzelf wilt snijden kan diegene niet helder denken en is de zelfcontrole kwijt. Het is dan gewoon een hele grote warboel. Het enige wat die persoon dan nog kan denken is 'laat dit stoppen.. Laat dit stoppen!!' en snijden helpt. Want dan gaat alle aandacht en concentratie naar het snijden, een enige afleiding en de pijn voelt goed. Het is waar dat ze andere zelfbeschadiging technieken kunnen doen, maar dat helpt niet altijd. Er zijn mensen die snijden, zoals ik helaas, die er ook echt aan verslaafd zijn. Dan willen ze niet per se pijn voelen, maar ze willen puur snijden en bloed zien. Blood addicted. Snijden voelt ook weer anders dan andere vormen van zelfbeschadiging, maar ze willen voelen wat je voelt bij snijden. Ze kunnen er niks aan doen en ik ook niet. Ik ben we al in t ziekenhuis bezig en krijg professionele hulp.

[Obelise]

Zonde als jij zo geobsedeerd bent met zoiets triviaals...

Waarom ga je niet gewoon helemaal los op fitness en vechtsport, doet ook redelijk pijn, en met de vermoeidheid ben je afgeleid van de nare gedachtes.

Kan je ook gewoon een boxbal ophangen in ie kamer en daarop slaan tot je knokkels bloeden

Dan doe je ook iets waar je aan hebt, terwijl jij jezelf pijn aandoet

Lijkt me ook nog leuker...

[Leliepostit]

Kdel schreef:

Ik heb me gesneden omdat ik mezelf kut voelde.
Ik heb een eetstoornis dus haat mezelf en mn lichaam. Dus ging snijden omdat ik mijn opa net was overleden en ik mezelf een dik vet zwijn vond. Ik kan mijn gedachten (wil ik niet zggn)nog precies nazeggen. Ik zag t toen niet meer zitten
Maar heb nu ook zn drang om me te snijden, kan iemand me nu helpen?

Kdel schreef:

Ik heb me gesneden omdat ik mezelf kut voelde.
Ik heb een eetstoornis dus haat mezelf en mn lichaam. Dus ging snijden omdat ik mijn opa net was overleden en ik mezelf een dik vet zwijn vond. Ik kan mijn gedachten (wil ik niet zggn)nog precies nazeggen. Ik zag t toen niet meer zitten
Maar heb nu ook zn drang om me te snijden, kan iemand me nu helpen?

Beste Kdel,
Ik wil graag reageren op je bericht, omdat ik je kreet om help hoor. Ik vind het wel belangrijk om te vertellen dat ik zelf geen psycholoog/psychiater ben en mijn antwoord ook puur op mening is en eigen ervaringen.

Ik weet niet precies wat er nu door je heen gaat, maar ik heb wel een idee wat voor soort gedachtes het zijn. Ik vind het belangrijk om je te vertellen dat je ten eerste niet alleen bent en dat heel veel mensen met deze gedachtes zitten en zichzelf beschadigen. Nu kan ik niet voor hun spreken, maar ik kan wel vanuit mijn eigen ervaring spreken.

Ik heb zelf ook een verleden waarin ik mijzelf veel beschadigde op veel soorten plekken. Ik ben erachter gekomen dat het snijden niet het probleem zelf was, maar het gevolg van mijn problemen. Om het snijden te laten stoppen moest er veel meer gebeuren dan alleen alle scherpe voorwerpen uit mijn buurt te zetten. Ik denk dat het belangrijk is om jezelf af te vragen welk gevoel je snijden geeft?

Ik sneed niet bij keuze, maar door drang. Ik voelde mij zo leeg. Ik had het gevoel alsof mijn lichaam boven de grond stond, maar mijn ziel weg was. Ik zag mij buiten lopen en ik zag mij in het klaslokaal zitten vanuit een verte. Ik kon schreeuwen tegen mijzelf, maar niemand hoorde mij. Niemand was in mijn wereld. Ik sneed mij, omdat ik weer het gevoel van leven wilde oproepen. Al was het 5 minuten. Al was het 10 seconden. Heel even je levend voelen is beter dan je hele leven dood, dacht ik.

Waarom is het dan belangrijk om na te denken over wat het bij je oproept?
Als je weet welk gevoel je snijden geeft, dan kan je ook nadenken over hoe het komt dat je dat gevoel hebt. Ik voelde mij niet levend, omdat ik een trauma had meegemaakt. Ik heb mij geleerd om een schakelaar om te zetten, zodat ik niet de pijn hoefde te voelen. Helaas moest ik steeds vaker de schakelaar om zetten, waardoor die op een gegeven moment vast liep. Hij was kapot en ik kon nooit meer terug naar het gevoel van leven.

Nu kan je jezelf die vraag stellen en nadenken over oorzaak van het gevoel, maar dat is heel confronterend en meestal kan dat niet vanuit jezelf. Ik heb veel behandeling gehad en ben nog steeds in behandeling. Ik kan je niet dwingen om tegen je vrienden en familie te praten, maar het lijkt mij wel goed om iemand op te zoeken. Iemand die je niet kent helpt soms heel erg, omdat je niet hoeft na te denken over zijn/haar gevoelens. Dit klinkt heel hard, maar dit hielp bij mij wel. Ik ben naar websites gegaan (123 hulp, geloof ik) waar je over heftige onderwerpen kon praten anoniem in een chat. Ook de website Proud2beme heb ik opgezocht, maar gaf mij niet veel bevrediging. Vooral omdat ik niet over voedsel wilde praten, maar over mijn hele donkere gevoelens.

Je huisarts kan je in vertrouwen alles vertellen en hij/zij kan je doorverwijzen. Nu gaat er door je hoofdat wil ik niet, zo erg is het niet en/of ik kan het allemaal wel zelf. Toch wil ik je het wel adviseren, omdat het niet zoeken van hulp erge is dan het wel zoeken van hulp. Ik weet dat het niet makkelijk is om hulp te zoeken, want je hebt het gevoel alsof je hele wereld uiteen valt. Je denkt dat niemand je meer mag en dat alles verandert. Niemand zal je begrijpen. Toch is het niet zo. Ik heb pas op mijn 18e aan de bel getrokken en zit nu nog steeds in behandeling en ik ben nog lang niet klaar. Ik heb nooit hulp gevraagd, want ik dacht ook dat het niet kon helpen. Ik dacht dat niemand het toch begrijpt. Ik ga nu niet liegen en zeggen dat iedereen je wel begrijpt, want dat is niet zo. Iedereen kan wel helpen en soms hoef je niet perse iets te begrijpen om liefde te tonen en begrip. Ik heb een band opgebouwd met mijn psycholoog en ik kan haar alles vertellen wat ik wil. Ze kijkt mij nooit raar aan als ik over mijn heftige negatieve emoties praat, maar probeert te zoeken naar de oorzaak.

Voor nu is het belangrijkste dat als je je pijn doet je wel goed je wonden verschoont. Het klinkt een raar advies, maar als je het toch doet zorg dan wel dat het niet geïnfecteerd raakt. Zorg voor verband, pleisters en ontsmet vloeistof. Ik had ook speciale pleisters die grote wonden hielpen met genezen. Probeer bij echt grote wonden altijd naar de huisarts gaan, want ook al ben je verslaafd aan het gevoel, diep vanbinnen (denk ik/hoop ik) wil je niet littekens.

Tenslotte wil ik je vertellen dat die donkere gedachtes die je in je hoofd hebt niet erg zijn. Je mag ze uitspreken en je mag je hart luchten. Het is niet erg en het is niet raar als je je zo voelt. Het maakt je alleen menselijk en dat is wat je bent. Je hebt dit vast niet pas een week, maar al een tijd. Moet je nagaan hoe sterk je dan bent. Als je je zo slecht voelt en toch de stap zet om het hier te delen. Dat vind ik hartstikke goed van je, maar nu moet je de volgende stap echt proberen te zetten. Zoek anonieme of bekende (familie) hulp. Ik heb ook altijd gedacht dat niemand het toch begreep, dus waarom hulp zoeken? Weet je wat mijn psycholoog zei: 'Als je niet vertelt hoe je je voelt, hoe kan ik het dan weten? Hoe kan ik het dan raden. Ik heb geen magische krachten.'
Je beoordeelt mensen misschien nu al, maar doe eerst je verhaal. Er is vast veel begrip voor.

Mijn excuses voor het lange verhaal en ik hoop dat je wat meer moed hebt gekregen en wat meer het gevoel hebt gekregen dat iemand je helpt. Ik zie al heel veel andere reacties van andere mensen. Dat laat zien dat je niet onzichtbaar bent, maar dat je er wel degelijk bent en net als iedereen verdien je liefde. Zoveel liefde als je maar kan hebben.

Liefs,

Kdel schreef:

Ik heb me gesneden omdat ik mezelf kut voelde.
Ik heb een eetstoornis dus haat mezelf en mn lichaam. Dus ging snijden omdat ik mijn opa net was overleden en ik mezelf een dik vet zwijn vond. Ik kan mijn gedachten (wil ik niet zggn)nog precies nazeggen. Ik zag t toen niet meer zitten
Maar heb nu ook zn drang om me te snijden, kan iemand me nu helpen?

Ik zou een psycholoog zoeken
Ik had een jongentje in mijn klas die had een vriendin die het uitmaakte en toen deed hij een knijper om zijn pink en een week later moest hij geamputeerd worden maar dat ging mis dus moest zijn hele hand eraf
Dus probeer ook het op een andere kant te bekijken

[Pluis]

Max Ekeler schreef:

Ik zou een psycholoog zoeken
Ik had een jongentje in mijn klas die had een vriendin die het uitmaakte en toen deed hij een knijper om zijn pink en een week later moest hij geamputeerd worden maar dat ging mis dus moest zijn hele hand eraf
Dus probeer ook het op een andere kant te bekijken

Wat heeft kdel nou aan een naar verhaal over een klasgenootje van jou? Het hele punt is juist dat het haar niet lukt om het van een andere kant te bekijken.

[Mirkoffie]

Ik houd t lekker kort aangezien die andere dingen onnodig lang zijn
Snijden vind ik best zolang het maar niet voor ZM Is natuurlijk.
Desinfecteer het goed en ik raad aan ff op te zoeken dat je t op de juiste manier doet zodat je geen littekens overhoud.
Gewoon geen zelfmoord plegen en je komt er vanzelf wel overheen echt waar. T is gewoon een dip/depressie.
Hopelijk voel je je snel beter!

Groetjes je favoriete kop online koffie

[Obelise]

No, i guess this is the problem with short -reasonable- explinations.

[Pluis]

Mirkoffie schreef:

Ik houd t lekker kort aangezien die andere dingen onnodig lang zijn
Snijden vind ik best zolang het maar niet voor ZM Is natuurlijk.
Desinfecteer het goed en ik raad aan ff op te zoeken dat je t op de juiste manier doet zodat je geen littekens overhoud.
Gewoon geen zelfmoord plegen en je komt er vanzelf wel overheen echt waar. T is gewoon een dip/depressie.
Hopelijk voel je je snel beter!

Groetjes je favoriete kop online koffie

Wat een waardeloos advies. Er is geen goede manier om te snijden, en het lost ook nog eens het onderliggende probleem niet op. Het hele punt is juist dat TS hulp nodig heeft om zich weer goed te voelen, zodat de drang om zichzelf pijn te doen verdwijnt. Dan kun je niet zeggen dat het geen probleem is. En een depressie gaat niet vanzelf over.