Oud 08-04-2004, 21:05
Ieke
Avatar van Ieke
Ieke is offline
Vervlogen dromen.

De kiezeltjes drukten in m’n blote voeten en lieten kleine rode putjes na in m’n reeds gehavende voetzolen. Ik voelde de pijn niet meer die normaal door mijn voeten zou moeten zinderen. De eelt die zich met de jaren had gevormd aan de onderzijde van mijn voet verhinderde dat.

Ik stapte met m’n tas over mijn schouders gebonden verder langs de weg die ik jaren lang 7 dagen op 7 heb genomen. Die ik vroeger bewandelde met een gevoel van vreugde en plezier en later met een zeer warm gevoel van liefde.
Nu voelde ik enkel verdriet, één enkele traan die langs m’n wang naar beneden viel bevestigde dat gevoel. Ik ging nog één maal terug naar die plaats die me vriendschap, liefde en een droom schonk. Maar tegelijk ook schuldig was aan het verdriet dat aanwezig was bij het verlies van dat alles.

Het aanzicht van het gebouw die vroeger de status van dit kleine dorpje vertegenwoordigde, was nu teleurstellend. Van het dak waren een paar pannen weggewaaid en er waren maar enkele ramen meer ongehavend. Ik liep langs de achterzijde van het gebouw en vond de deur die op een kiertje openstond. ‘Goed’ dacht ik bij mezelf. Dan moet ik ze tenminste niet openbreken, niet dat dit zeer moeilijk zou zijn vermitst het hout er al redelijk verrot uitzag. Maar ik kon elk restje energie in mijn lichaam straks voldoende gebruiken.
Toen ik de deur openduwde voelde ik me net weer 5 jaar oud. Het meisje met de
twee vlechtjes en behoorlijk zenuwachtig op haar eerste dag hier.
De eerste dag van het vervullen van een droom. Een droom die 12 jaar geduurd heeft. Elke dag van die 12 jaar gingen naar die droom. Hard werken en vechten om mijn reputatie op te bouwen, en later voor het behouden van die reputatie.
En dat alles verpest in één dag, aan diggelen geslagen in een paar uren.
Ik heb het jaren aan mijn hart laten komen, ik liep er steeds gebukt onder.
Jaren voelde het aan of er iets ontbrak in mijn leven. En nu ging ik hier kommaf mee maken, voor eens en altijd. En als ik daarvoor nog eens oog in oog moest komen te staan met mijn droom en nog één maal de pijn moet ervaren die gepaard gaat met hem te moeten achterlaten, moest dat maar.
Ik wou me wel nog heel even sterk houden als ik daarmee de zwarte leegte in mijn lichaam kon achterlaten.

Ik beklom de houten trap. De eens robuuste en stevige trap die vroeger steeds belopen werd door tientallen kleine meisjes en jongens, met hetzelfde ongeduld als ik voelde op mijn eerste dag, nu 16 jaar geleden. Dezelfde trap die nu zachtjes heen en weer wiebelde toen ik van trede naar trede ging.
Terug een deur, zachtjes nam ik de deurklink vast met mijn rechterhand en duwde de deur openen. M’n adem stokte even bij het zien van de ruimte. Even leek het of mijn verstand en vooral mijn hart afwogen of het niet beter zou zijn gewoon weg te lopen. Weg te lopen net zoals ik vier jaar geleden had gedaan. Maar ik wou niet langer de lafaard uithangen. Ik had geen zin om hier opnieuw te staan over vier jaar. Ik had genoeg omgekeken, genoeg de confrontatie ontweken. Het was hoog tijd om het verlies in de ogen te kijken.

Mijn benen bewogen zich naar het midden van de ruimte. M’n bloten voeten zagen reeds zwart van al het stof op de eens zo schitterende en perfect onderhouden houten vloer. Ik bleef even stil staan, met mijn ogen naar mijn voeten gericht. Ik besefte dat als ik nu zou opkijken ik recht in mijn eigen ogen zou kijken. Ik zou mijn eigen reflectie zien in de enorm grote spiegels die zich nu recht voor mij bevonden. Ook al zouden ze nu volledig bedekt zijn onder het stof, toch zou de reflectie duidelijk te zien zijn.
Een reflectie die niet overeenstemde met het beeld dat ik van mezelf wou behouden. Het beeld van een meisje met een afgetraind, gespierd en vooral zeer mager lichaam. Het lichaam die ik tot vier jaar geleden het mijne mocht noemen.
Maar ik moest mijn vrees overwinnen, de spiegels waren de eerste stap tijdens mijn verwerkingsproces. Ik moest aanzien wie ik geworden was, hoe het verdriet en de pijn mij hadden veranderd.
Ik ademde één maal diep in een sloeg mijn gezicht omhoog.
Ik zou nu recht in de spiegels hebben gekeken. Maar m’n ogen waren dicht, en ik zag dus enkel donker.
Ik telde af 3…..2……1, ik opende mijn ogen en zag een spiegelbeeld die helemaal niet meer overeenstemde met het beeld in mijn hoofd.
Ze had wallen onder de ogen, niet langer een meisje maar een jonge vrouw. Van het gespierde lichaam waar ze 12 jaar had voor gewerkt was niet veel meer te bespeuren, de sporen van het jarenlang stil te zitten waren duidelijk zichtbaar.

Ik wou niet langer kijken naar mijn bewegingloze en gehavende reflectie. Als ik dan persé naar mezelf moest kijken moest het in dezelfde toestand zijn dan al die andere keren. Al die andere duizenden keren dat ik mezelf bekeek, om mezelf te kunnen bekritiseren, te verbeteren, en vooral te vergelijken met de anderen.
Ik stapte naar de kant van de zaal waar de stereo stond. Ik hoopte dat hij nog zou werken, maar diep in mijn binnenste voelde ik tegenstrijdige gevoelens brandden. Gevoelens die het niet zo erg zouden vinden moest ik in de gemakkelijke weg geduwd worden, de weg om het toch maar allemaal zo te laten. Ik nam een cd-hoesje uit de zak die ik nog steeds om mijn schouders droeg. Ik koos onmiddellijk maar voor de erge aanpak, dit liedje was het laatste dat ik ooit heb horen weerklinken hier in deze ruimte. Ik nam de disc snel uit het doosje en stopte hem in de speler, ik deed het allemaal snel zodat ik mezelf geen ruimte gaf om van gedachte te veranderen.
Mijn reeds bevende vinger gleed over de verschillende toetsten en duwde op play. Het geluid dat me vier jaar geleden deed open bloeien weerklonk in de boxen. Snel duwde ik op de pauze toets. Nu moest ik wel, alle tekenen wezen erop dat dit het juiste was wat ik moest doen. Ik moest erdoor.

Ik maakte de zak los van rond mijn schouders en zette hem op de grond. Ik ging ernaast op de grond zitten en verdiepte mij terug in de zak. Ik vond het paar balletschoenen. Zachtjes liet ik mijn vingers langs de schoenen glijden. De blinkende roze stof voelde zacht aan, maar naarmate ik mijn handen naar de toppen bewoog werd het hard. Net als mijn leven, mooi glimmend in het begin, hard en pijnlijk nu. Ik deed de joggingbroek uit die ik boven mijn balletpak aan had getrokken.
Zachtjes stopte ik mijn vuile en gehavende voeten in de perfecte en maagdelijke schoenen. Mijn vingers gleden langs de gladde satijnen lintjes en bonden ze strak langs mijn enkels.
Ik stond op en bond het zwarte rokje over mijn zwarte pak. Nu nog mijn lange blonde haren in een dotje boven op mijn hoofd binden, en ik was er klaar voor. Langzaam aan begon ik eruit te zien als vroeger. Maar nog steeds ontbrak er zeer veel. Het plaatje was verre van compleet.

Ik schopte mijn zak aan de kant en opnieuw ging ik naar de stereo. Mijn vinger vond nu onmiddellijk de play toets. Ik stapte voorzichtig en niet helemaal zeker van mezelf naar voor zodat ik opnieuw recht voor de spiegels stond.

De klanken weerklonken in de boxen. De opwindende en meeslepende muziek vulde de ruimte. Ik probeerde me de passen die ik vroeger als een deel van mezelf beschouwde opnieuw te herinneren. Voorzichtig maar toch nog twijfelachtig voerde ik ze uit. De bewegingen kwamen niet zo snel en perfect als ze dat eens hadden gedaan, maar toch hield ik vol.
Gespannen probeerde ik verder te doen, maar de reflectie in de spiegels voor me schrikte me af.
Ik sloot mijn ogen, en luisterde met m’n hele lichaam naar de muziek.
Ik liet het ritme volledig tot me door dringen. Tot elk spiertje in mijn lichaam de muziek had gehoord en gevoeld.
Opnieuw liet ik mijn lichaam de stappen uitvoeren. Maar nu was het niet mijn verstand die daar voor zorgde maar mijn hart.
Mijn lichaam volgde opnieuw het ritme, ik dacht er helemaal niet meer bij na, het kwam gewoon vanzelf.
Ik voelde mijn voeten over de harde vloer bewegen, ik voelde ook mijn tenen die langzaam aan begonnen te branden in de pantoffels. Maar van de pijn trok ik mij niets aan, de wil om te dansen kwam weer naar boven en zorgde ervoor dat ik niet meer nadacht.

En toen rook ik het, de perfecte geur. De geur van mijn partner, mijn partner op de dansvloer en erbuiten. Zijn eigen zeer persoonlijke geur, gemengd met de scherpe geur van zweet die hij steeds voortbracht na een paar uur in deze danszaal. Even danste ik verder, gewoon genietend van de geur. Maar na een tijdje voelde ik ze. Zijn hand, die rustte op mijn rechterdij.
De hand die mij net als toen zachtjes met hem meevoerde en mij in de juiste bewegingen duwde.
Ik volgde met mijn bekken zijn hand, zijn lichaam, zijn geur. Ik hoorde niet langer de muziek maar voelde enkel de ritmische bewegingen van mijn partner, van mijn zielsgenoot.
Lange tijd danste ik op de manier zoals het vroeger steeds gebeurde, met twee, de perfecte en ritmisch gelijke bewegingen voortbrengend. Wij waren op elkaar afgestemd, zo danste ik het beste, met zijn tweeën.

Nu pas besefte ik het, misschien zou ik hem opnieuw kunnen zien. Ik rook hem, ik voelde hem, dus moest ik hem toch ook kunnen zien?
Kalmpjes aan opende ik mijn ogen, een deel van mijn lichaam was bang om de droom aan diggelen te slaan, maar het andere deel was veel te nieuwsgierig.
Dus gingen ze open, mijn ogen. Terwijl mijn lichaam nog steeds de ritmische bewegingen maakte keek ik naar mijn reflectie in de spiegel. Enkel mijn reflectie. Ik danste weer alleen. Ik zag niets, ik rook niets meer, en ik voelde niets meer.

Een momentje was ik ontgoocheld, wou ik ophouden met dansen, want waarom dansen als het niet perfect kon zijn?
Maar toen drong het tot mij door, misschien wou hij niet graag gezien worden. Misschien wou hij me enkel bekijken, wou hij me enkel begeleiden, zonder dat iemand anders het zag. Zodat hij enkel van mij was. Onzichtbaar, maar niet afwezig.
Opnieuw sloot ik mijn ogen en snel rook ik opnieuw de geur.
Ik voelde me weer compleet, vervolledigd, en herrezen.

Terwijl iedereen al die tijd had geprobeerd mij duidelijk te maken dat hij er niet meer was. Dat hij was heengegaan, naar de hemel was getrokken.
Al die tijd dat iedereen bezig was mijn verdriet zo min mogelijk te maken was hij al hier. Terwijl iedereen tegen me zei dat ik mijn droom ook alleen kon voortzetten, was hij op deze plaats.
Zachtjes en geduldig op mij aan het wachten, om opnieuw onze lichamen één te maken met elkaar. Te wachten om opnieuw de liefde te laten herleven in onze dans. De perfectie weer te geven met heel onze ziel, net als nu.

Ik bleef maar voort dansen, genietend van de perfectie die we voort brachten.
Ik was lang nog niet klaar om opnieuw afscheid te nemen, dit keer misschien wel voor altijd.
Dus bleef de muziek, het ritme en de liefde de danszaal nog een hele tijd vullen.
__________________
Al is de reiziger nog zo snel, de ns vertraagt hem wel.
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Wie wordt de winnaar van de verhalenwedstrijd?
Ieke
10 25-04-2004 14:39
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd: Onsterfelijkheid
Ieke
0 01-02-2004 12:08


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 07:22.