Geen tranen meer voor poëzie
De laatste haven voorbij gezonken,
geen regen meer, geen enkele druppel
Geen water voor later, geen zon in de rug,
en geen nattigheid meer na het plassengehuppel
Zo droog door de straten, vlucht weg uit het bad
hoor vlindertjes praten, ze zeggen maar wat
Zij kennen geen lijden, geen tranen of bloed
slechts schoonheid en liefde, een kind uitgebroed
Ik wrijf rustig de laatste plas inkt uit mijn ogen
En weet bijna zeker: het komt wel weer goed
Nog nooit is een mens zo bedrogen
__________________
Dat heb je soms...
|