Verhalenwedstrijd: Altijd nog een tweede kans

Altijd nog een tweede kans

‘’Ik zat op mijn kamer toen ik jouw briefje kreeg. Jouw briefje, dat mij zo liet schrikken. Ik weet dat je alle reden had om het te schrijven, om uiting te geven aan jouw gevoelens voor mij, maar dat het zo heftig zou zijn had ik nooit verwacht. Toen ik jouw briefje kreeg wist ik niet waarom, ik wist niet waarom jij dat had opgeschreven. ‘’Zo belangrijk kan ik toch niet zijn?’’ dacht ik toen ik het briefje las. Maar nu weet ik wel waarom, het is omdat jij echt van mij houdt, niet gewoon verliefd, dat wellicht in enkele dagen over zou zijn, maar nee. Dit was gewoon niet te omschrijven, te moeilijk voor mij om te bevatten, en toch weer niet. Ik begreep de woorden wel, maar de betekenis niet helemaal. Voordat ik kans had om te antwoorden was je weg.’’ Rinse nam even pauze, nu had hij genoeg voorgelezen uit zijn dagboek. Zijn publiek zat stil, verspreid over zijn bank en bureau. Zijn ogen gleden over zijn toehoorders. Zijn publiek bestond uit een oud etui dat op zijn bureau lag, zijn computer en alles wat zich verder in zijn kamer bevond. Op zijn beige bank lagen een paar kledingstukken, de kleding die hij zou dragen bij het gala. Hét gala, waar hij háár zou zien. Het dagboek was geschreven vanaf de brugklas, Rinse hield het nog steeds keurig bij. Iedere dag een paar regels, af en toe een hele pagina als het een belangrijke dag was, of gewoon, als hij veel te vertellen had. Hele verhalen over haar stonden erin, het meisje dat hij liefhad. Die liefde was begonnen op hetzelfde moment als het dagboek, of eigenlijk net iets later. Rinse had het dagboek gekregen op 1 september, op zijn verjaardag. Hij herinnerde die dag goed omdat er toen veel gebeurd was. Die avond had hij ook alles in zijn dagboek gezet. Zijn dag begon met een ontbijt op bed, en de eerste lading cadeautjes. Tussen alle pakjes lag het dagboek, met een mooi rood lint eromheen. Die ochtend was hij zo blij geweest met het dagboek, maar tegelijkertijd had hij zich zorgen gemaakt. Zijn verjaardag was meteen de eerste dag dat hij naar school moest. Zijn nieuwe school welteverstaan. Voor de grote vakantie had hij al gezien bij wie hij in de klas zou komen. Gedachteloos had hij de namenlijst doorgelezen, hij was de enige van zijn school die naar het Anton ging. Meteen die ochtend had hij snel vrienden gemaakt, met Stijn en Jeroen, die vlak bij hem in de buurt woonden. Op diezelfde dag leerde hij haar kennen, Inge, met haar betoverende ogen. Maar dat was toen, Rinse werd ouder, Inge ook. Hij was al die tijd verliefd geweest, sinds ze haar in haar ogen had gekeken, toen die eerste dag in de brugklas. Nu zat hij in de derde, nog steeds verliefd. Al die tijd was hij bij Inge in de klas gebleven, en zij bij hem. In de loop van het jaar was het er allemaal ineens uitgekomen. Dat Inge ook verliefd op hem was, al die tijd, vanaf het moment dat zij in zijn donkerblauwe ogen had gekeken. Dat ze verkering met hem wilde, dat nooit meer uit zou gaan. Dat was ook gelukt, totdat ze allebei afstudeerden in hun 5e leerjaar. Ineens was alles weg, de liefde was gebleven, de relatie niet. Rinse haalde diep adem, de tranen prikten achter zijn ogen bij deze herinnering. Langzaam vertelde hij verder, bij het stuk waar hij met zijn gedachten was gebleven: ‘’na het examenfeest zag ik haar nog even, vlak voordat ze naar huis ging. Ze liep op me af met een ernstige blik, toen wist ik al dat het nooit goed kon zijn. ‘’Rinse, ik moet met je praten.’’ Nooit zal ik die woorden vergeten, dagboek. Nooit meer. Haar verhaal was best te begrijpen, haar standpunt ook, maar toen niet, in ieder geval niet voor mij. Ik weet dat ik dit warrig opschrijf, lief dagboek, maar die avond was niet veel beter voor mij. Ze wilde het uitmaken, omdat zij in Utrecht ging studeren, en ik in Nijmegen. Een laatste kus heb ik gekregen, meer niet. Zelfs die kus was verward, smaakte bitter. Nu stop ik met…’’ Rinse maakte zijn zin niet af, maar dacht aan de toekomst. In Nijmegen waren er teveel aanmeldingen, dus moest hij uitwijken naar Utrecht. Zijn depressie was ineens ten einde, die werd meteen gevolgd door een korte periode van extreme blijheid. Nu was het tijd om feest te vieren. Er was een gala georganiseerd voor de studenten HBO uit Utrecht en Rinse was uitgenodigd. ‘’Misschien zie ik haar weer,’’ dacht hij terwijl hij zich realiseerde dat hij Inge sinds het examenfeest van zijn middelbare school niet meer gezien had.

Hij wierp een blik op zijn klok, zag dat het al één uur was. Snel dook hij zijn bed in, vol verwachtingen over de volgende dag, de dag van het gala….

De wekker verspreidde een irritant gepiep door zijn kamer terwijl Rinse wakkerschoot. Hij was al laat, later dan normaal. Erg veel zin om wakker te worden had hij niet, maar hij vond het ook geen goed plan om zijn wekker aan te laten staan. Snel kwam hij overeind en schakelde de wekker met een welgemikte klap uit. Snel kleedde Rinse zich aan en stoof naar beneden om zijn ontbijt te maken. ‘’Dan vandaag maar wat minder,’’ mompelde hij toen hij zag dat er nog maar weinig brood was. Snel smeerde hij zijn brood, terwijl hij langzaam verstrikt raakte in de sleur van de doordeweekse dag. Langzaam schakelde zijn brein zichzelf uit, de automatische piloot ging erop. Een vreemd bewustzijn maakte zich van hem meester, alsof hij de dag niet zelf meemaakte. Alles was zo gemaakt, zo nep. Toen Rinse terugkwam van zijn colleges schudde hij snel alles van zich af, mompelde zachtjes dingen voor zich uit. Het duurde nog maar vier uur voordat het gala zou beginnen, en Rinse wist niet wat hij in die tussentijd moest doen. Hij stond op van de bank waar hij op zat, liep naar het raam. In het kleine kamertje dat hij tot het zijne mocht rekenen was niet zoveel te doen als buiten, waar het verkeer druk door de straten reed terwijl de regen langs de muren naar beneden stroomde. Dikke druppels vielen op straat, stroomden tezamen naar het eerste het beste putje en spoelden daarin. De rest vervaagde in een waas, alles werd wazig. Rinse wankelde achteruit, viel op het kleine bankje. Zo bleef hij liggen, met zijn ogen gesloten, terwijl de regen nog steeds op het raam tikte. De tijd stroomde voorbij, verplaatste zich langzaam in de vorm van de klok. Ineens schoot Rinse overeind: ‘’Kut, bijna vergeten!’’ Snel rende hij naar de badkamer terwijl hij een blik op de klok wierp. ‘’Shit, nog maar twee uur!’’

Rinse dook even snel onder de douche, waar hij koud water over zich heen liet stromen. Hij moest wakker blijven, helderheid kwam later wel. Zijn beeld werd langzaam waziger, het koude water deed bijna pijn. Zijn ademtochten werden zwakker toen de kou zijn longen bereikte. Even had hij het gevoel dat hij erin bleef, maar hij weigerde de knop om te draaien, zodat het water warmer zou worden. ‘’Kom op jongen, je kan ertegen!’’ sprak hij zichzelf moed in, sloot daarna zijn ogen. Rinse had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om in een koude douche te staan, maar hield vol, tot hij zijn haren gewassen had. Daarna ging hij er zo snel mogelijk uit, half struikelend over zijn gympen die schijnbaar verdwaald waren. De muur was dichterbij dan dat hij wilde, al snel schoot er een felle pijn door zijn hoofd. Rinse zakte ineen, bleef op de grond zitten. Hij bleef wachten tot alles weer wat helderder werd. De pijn bleef kloppen, bij elke hartslag werd het meer. Toen Rinse zijn ogen opende zag hij dat de hand waarmee hij zijn hoofd ondersteund had helemaal rood was. Druppeltjes bloed liepen langs zijn arm naar beneden, op de witte handdoek die hij in alle haast omgeslagen had. Rinse vloekte, probeerde op te staan. Hij wankelde naar de spiegel toe, zag zijn bebloede hoofd. Hij werd misselijk van al het bloed, wist dat het nooit goed kon zijn. Langzaam strompelde hij naar het verbandkistje en lapte zichzelf een beetje op. Rinse zag dat de wond niet zo diep was, maar het had wel flink gebloed. ‘’Als dat maar goed gaat.’’ dacht hij, terwijl hij aan het gala dacht. De badkamer zag eruit alsof er iemand vermoord was, maar dat kon Rinse nu niet zoveel schelen. Bezorgd keek hij in de spiegel, zag dat de laatste druppeltjes bloed hun weg naar beneden baanden. ‘’Laat het stoppen, laat het stoppen…’’ prevelde hij zachtjes voor zich uit. Hij moest er niet aan denken dat hij niet naar het gala zou kunnen. Het bloedden stopte, Rinse slaakte een zucht van verlichting. Langzaam kwam hij overeind, stond op van de bank waar hij voor het gemak op was gaan zitten. In de spiegel fatsoeneerde hij zijn haar een beetje, nam de tijd om te denken wat hij moest doen met het verband. ‘’Ik laat het maar zo zitten…’’ dacht hij, terwijl hij weer ging zitten. Zijn oog viel op een zwarte sjaal, die hij nog net kon zien door het raampje in een deur. Alsof hij gestoken was vloog hij overeind, maar had er meteen spijt van. Het tolde in zijn hoofd, en even werd alles weer wazig. Langzaam liep hij naar de hal en pakte de sjaal. Voor de spiegel knoopte hij die om zijn hoofd en fatsoeneerde de boel nog een beetje en kwam tot de conclusie dat dit veel beter stond dan het maagdelijk witte verband. Voor hem kon het gala beginnen.

Met grote passen liep ze door de binnenstad, haar felblauwe ogen schoten heen en weer. Haar rechterhand streek door haar lange zwarte haren, die kletsnat waren van de regen. Dikke druppels vielen op de keien, op de winkeltjes en op haar. Er was niemand anders buiten, het leek wel alsof de binnenstad alleen voor haar bestond. De uitdrukking op haar gezicht sprak boekdelen, ze had duidelijk veel aan haar hoofd. Niet dat iemand het zou vragen, niemand had de behoefte om een harde reactie te verwachten. ‘’Onzin!’’ mompelde ze toen ze eraan dacht. Ze wist dat haar gezicht hard stond, maar ze gaf er niet veel om. Haar gedachten waren te ver weg om zich druk te maken om haar gezicht.

Ze bleef doorlopen, sloeg een steegje in om een stukje af te snijden. Het leek alsof het licht was uitgedaan, in het steegje was bijna niets te zien. Langzaam liep ze verder, ze vond deze plaats eng. Hoorde ze nou voetstappen achter zich of verbeeldde ze het maar? De rillingen liepen over haar rug, maar ze bleef doorlopen. Nu kon ze niet meer terugkeren, vond ze zelf. Klik, klik, klik. Haar hakken klikten vrolijk op de stenen bestrating, veroorzaakten spookachtige echo’s. Ze kuchte, dacht aan het gala dat die avond zou komen. ‘’Zou Rinse er ook zijn?’’ vroeg ze zich af, ‘’Zou hij ook komen?’’ Ze dacht aan de tijd op de middelbare school, en dat die tijd zo plotseling afgelopen was. Ze was nu in het midden van het steegje, ze kon haarzelf bijna niet meer zien. Ergens ver boven was het licht, dat magertjes verspreid werd door de zon achter de donkere wolken. Een tweede geluid vulde het steegje, snelle voetstappen, op wat waren het, gympen? Ze keek om maar zag niets. Het was stil. Was het verbeelding? Ze keek weer strak voor zich uit, de voetstappen kwamen steeds dichterbij. Een bang gevoel bekroop haar toen een koude wind in haar nek waaide. Ze kreeg kippenvel, klemde haar tas dichter tegen zich aan, alsof dat troost zou bieden. Een warme hand werd op haar mond gelegd, een arm sloeg zich om haar middel, zodat ze haar armen niet meer kon bewegen.

Ze probeerde te zien wie haar vastgreep, maar ze kon zelf de hand om haar mond niet eens zien, noch de arm om haar middel. Ze probeerde niet eens om hulp te roepen, ze wist dat het geen zin had. Enkele meters verderop was het licht, de straat met mensen. ‘’Inge, Rinse, wie dan ook, help mij!’’ dacht ze terwijl haar tas werd open geritst. Haar portemonnee werd gepakt, haar pasjes eruit gehaald. Alles gebeurde recht voor haar ogen terwijl ze met een klemmende omhelzing tegen haar belager aan werd gedrukt. ‘’Zo, dus jij bent Noortje Verkerken? Interessant…’’ gromde de man met een onherkenbare stem, ‘’Vertel je pincode, dan blijf je leven.’’

Noortje probeerde naar de man te kijken, maar haar hoofd werd pijnlijk op zijn plaats gehouden. De rest gebeurde stilletjes, alles werd uit haar tas gehaald en bekeken. Alles van waarde stopte man in zijn zakken of in een vaalgrijze tas. Zachtjes neuriënd ritste hij haar tas weer dicht en begon haar jas open te maken. ‘’Shit, het gaat helemaal fout hier!’’ schoot het door haar hoofd, terwijl de tranen over Noortje ’s wangen stroomden. De man streelde over haar wang, maar ze kon er geen troost in vinden, in plaats daarvan groeide een bittere haat. ‘’Als je gaat schreeuwen krijg je een mes in je ribben, dat je het effe weet.’’ merkte haar belager op toen ze haar mond open wilde doen om te gaan gillen. ‘’God, wat ben ik voorspelbaar.’’ dacht ze terwijl ze in gedachten om hulp riep. ‘’Straks gaat alles mis, dan ben ik niet op het gala om Rinse en Inge weer terug bij elkaar te brengen.’’ Ze dacht na over het plan dat ze had, het plan dat Rinse weer bij Inge terug zou laten komen. Rinse had geen idee ervan dat Inge ook naar het gala zou komen, en andersom. Inge wist niet eens dat Rinse op haar ‘school’ zat. Noortje wist dat wel, ze had contact met Rinse én Inge. Ze had er ook veel moeite voor moeten doen dat Rinse niet zou proberen om in contact ter komen met Inge, zo niet afspreken. Hij was pas opgehouden toen ze hem had verteld dat Inge een ander had. ‘’Inderdaad, ik heb gelogen.’’ dacht ze verdrietig, het beeld van een huilende Rinse was duidelijker dan ooit. De man die haar vasthield zakte plotseling ineen en viel op de grond.



Een schok van blijdschap ging door Noortje heen, ook al wist ze niet wat er gebeurd was. Ze keek om, zag een jongen staan. Hij was helemaal in het net gekleed, alsof hij naar een gala zou gaan. Een zwarte band om zijn hoofd maakte het geheel min of meer compleet. ‘’Rinse!’’ riep ze uit, terwijl ze hem in de armen vloog. ‘’Kom op, pak je spullen, we moeten naar het gala.’’ Ze liepen naar de zaal die was gereserveerd voor het gala. De wolken hadden plaats gemaakt voor een prachtige sterrenhemel, zoals Noortje ’s angst plaats had gemaakt voor een warm en blij gevoel. Ze voelde dat ze iets moest zeggen, hij vond de stilte wel prettig. Ze keek naar hem op, naar de bruine haren die over het zwarte sjaaltje heen vielen. ‘’Ik…’’ Haar begin was zwak, maar duidelijk genoeg. ‘’Hoe heb je me gevonden?’’ vroeg ze uiteindelijk. Ze dacht na, in haar hoofd kwamen al verschillende antwoorden op. ‘’Gewoon, ik wilde wat afsnijden,’’ hoorde ze van hem, terwijl hij haar blik ontweek. ‘’Gewóón afsnijden.’’ Noortje merkte dat hij zenuwachtig was. ‘’Vast voor het gala’’ dacht ze. Ze had gelijk, meer dan ze zelf wist. Rinse had al ideeën van hoe het zou worden. Hij verwachtte dingen, dingen die misschien dom waren om te denken. Toch verwachtte hij ze. Inge zou komen, hoopte hij, maar in zijn hart wist hij dat het niet zou zijn. ‘’Zou ze komen?’’ vroeg hij zich af, durfde geen antwoord te geven. Er was 50% kans dat hij het goed had, maar ook 50% kans dat hij het fout had. Het bleef stil. De zaal was al in zicht. De weg was verlicht door lantaarnpalen. De deur stond al open, met twee uitsmijters, heel chique gekleed. Rinse voelde zich in het niet vallen bij de pakken die de uitsmijters aan hadden.

Ze gingen naar binnen, zonder woorden te wisselen. Eenmaal binnengekomen werden ze overweldigd door de zachtheid van het licht en de kwaliteit van het geluid. Overal stonden boxen, onopvallend verstopt onder kleedjes of tafels. De gedimde lampen droegen bij aan de gezellige sfeer die in de ruimte hing. Rinse en Noortje splitsten meteen op, liepen elk naar een ander groepje. Ze zochten meteen hun vrienden op, de mensen die ze dit jaar hadden leren kennen. Al snel waren ze een gesprek begonnen en schonken geen aandacht meer aan elkaar. Toch hadden ze iets gemeen, nog steeds. Beiden hoopten op de komst van Inge. Iedere keer als er iemand binnen kwam, al dan niet met gevolg loerden twee paar ogen naar de mensen die binnenkwamen, zoekend naar opvallende groene ogen. Rinse gaf de hoop al snel op, liep rusteloos heen en weer. Van de bar naar de loungeruimte, van de loungeruimte naar de pokerzaal. Uiteindelijk kwam hij weer uit in de hal, waar iedereen binnen was gekomen. Zijn zoektocht was nog maar net begonnen. Met deze gedachte in zijn hoofd zocht hij met zijn ogen tussen de mensen door, bijna wanhopig, maar vond haar niet. Binnen hem ging er een knop om, de knop waarmee hij zich van de buitenwereld af kon sluiten. De muziek kwam niet meer door, waarom zou het hem interesseren? Alles vervaagde terwijl zijn ogen vochtig werden. Een eerste traan viel op de vloer, een tweede volgde snel. Niemand merkte het, iedereen was verzonken in hun eigen gedachten en acties. De tijd tikte gewoon door, alles gebeurde om Rinse heen. Versuft keek hij om zich heen, zag langzaam alles gebeuren, nam het nog langzamer op. Het ergste was nog de stilte in zijn hoofd. Rinse had gewoonweg geen gedachten meer, niets om over na te denken. Alles was pijnlijk verdoofd, terwijl niets het nog naar behoren deed. Een klein vonkje ontsprong in zijn hoofd, zwol aan tot een hardnekkige gedachte. ‘’Wat doe ik hier?’’ De vraag brandde, consumeerde langzaam zijn bewustzijn. Rinse wist er zelf geen antwoord op, hoe lang hij ook bleef denken. ‘’Wat doe ik hier?’’

Hij draaide zich om, zocht de uitgang met zijn ogen. Rinse zag bijna niets meer toen hij door de uitgang naar buiten rende. Hij raakte iets, of iemand, dat kon hij zo niet zeggen. Hij bleef doorrennen, totdat hij niet meer te zien was. Inge keek hem na, aan de ene kant verwonderd, aan de andere kant verdrietig. ‘’Shit, nou ben ik hem alweer kwijt… Waarom nou…’’ fluisterde ze terwijl ze overeind kwam. Ze wreef over haar schouder, waar Rinse haar geraakt had. De grond was daarna ineens erg dichtbij gekomen. Nu was die duw waarschijnlijk het laatste wat ze van hem zou voelen. ‘’Inge?’’ Noortje was achter haar komen staan, ze stond klaar om haar te steunen. Inge viel haar in de armen, verborg haar hoofd in Noortje ’s schouder. ‘’Inge, het is nu nog niet voorbij, morgen is er hij er nog steeds….’’ Inge keek op, recht in de blauwe ogen van Noortje. ‘’’Je hebt gelijk, morgen probeer ik het gewoon weer!’’ zei ze door haar tranen heen.