Het leven is net als een hond met 3 poten..

Het loopt een beetje raar

Kijken jullie wel eens terug op dingen? Hoe je bijvoorbeeld vorig jaar nog was en hoe je de wereld destijds zag? Welke dingen je toen leuk vond en nu misschien niet meer? En andersom?

Als ik naar mezelf kijk, besef ik me maar al te goed dat dingen nooit zijn wat ze lijken. Ik bedoel, op een dag heb je geen zin meer in het leven. Je denkt dat het gewoon zuigt. Je kijkt in de spiegel en ziet een bleek figuur met een blik waar het leven uitgezogen is. Ja, dat is 20. Je hebt helemaal geen vrienden, je vindt niks leuk behalve de hele dag nieuwe dingen uitzoeken met je PC, je vindt jezelf superlelijk, zit niet lekker in je vel (dacht zelfs dat ik sowieso dood ging), wordt helemaal overspannen bij elke sociale aangelegenheid, enzovoorts (het wordt alleen maar erger ).

Okidoki, nu zijn we hier. 2 jaar verder. De computer is meer een zijdelinkse hobby van me geworden, ik zit er alleen nog maar achter als ik niks beters te doen heb (behalve werk en opleiding dan). Ik kan vrolijk worden van de kleinste dingen (een leuk muzieknummer, een schattige puppy die ik zie lopen). En als dat allemaal niet schokkend genoeg is, blijkt dat ik inmiddels een leuke vriendin heb, ik nu een technische opleiding doe (begon Hogere Informatica suf te vinden), extraverter wordt (ik hoef maar een oude bekende ofzo van vroeger tegen te komen en voor ik het weet ben ik in een gesprek van een half uur verwikkeld ), ik ben inmiddels 10kg zwaarder en begin ver in de toekomst te kijken (misschien word ik zelfs wel oud ooit ), ben nauwelijks nog depri (enkele dipjes daargelaten, maar dat heeft iedereen wel), enzovoorts

Waarom schrijf ik dit? Ik spreek eigenlijk tot mensen als king112 en anderen die negatief tegen het leven aankijken. Met 1 boodschap: alles kan veranderen. Ook al hou je dat niet voor mogelijk.

Dat wou ik gewoon ff kwijt

[Quiana]

Alleen door de titel al wilde ik het lezen.

******** schreef op 19-04-2003 @ 13:37:
Met 1 boodschap: alles kan veranderen. Ook al hou je dat niet voor mogelijk.

En zo is het.

[***]

******** schreef op 19-04-2003 @ 13:37:
alles kan veranderen. Ook al hou je dat niet voor mogelijk.

kan ik beamen
de laatste tijd geniet ik ook steeds meer van kleine dingen en op zijn beurt geniet ik weer dat ik nu leer genieten d'r is letterlijk een wereld voor me open gegaan sinds ik lenzen op de juiste sterkte heb

[Gothic]

Leuk om te horen, had/heb tijd niets van je gehoord...

Even denken, 2 jaar terug, ik zat in de 3e... was echt een rotjaar... ik ben heel erg veranderd sinds de 1e. Is 5 jaar geleden ofzo... is wel fijn , gevoel dat de pubertijd beetje over aan het gaan is

[Another Way]

dus dat gene tussen jou en alicia is echt? Ik dacht dat het een grap was

[Fantôme]

*is een weekje weggeweest en ziet gelijk een hele leuke topic*

Ik vind het echt heel dat je deze topic hebt geopend!!
Ik herken het ook wel een beetje errug.
Geniet tegenwoordig van kleine dingen, ben vooral de laatste maand erg veranderd (in positieve zin, al zeg ik het zelf) en dingen die ik eerst fantastisch vond vind ik nou nix meer aan en omgekeert.

groetjes, ik

[Anouk4life]

Ik zie nu dat het iets beter met me gaat als vorig jaar of het jaar daarvoor maar dat ik er nog lang niet ben.

Twee jaar geleden...

Ik was depressief, aandachtvragend, ongelukkig, had totaal geen zelfvertrouwen en een grenzeloze onzekerheid. Ik zag alles zwart, negatief en het kon met iedereen goed komen, behalve met mij.

Nu...

Ik ben redelijk gelukkig, hoewel het soms nog wat minder gaat. Ik werk aan mijn zelfvertrouwen, ben redelijk optimistisch, heb vertrouwen in de toekomst en weet dat het met iedereen goed kan gaan als ze er maar voor willen vechten.

respect

[Juliah]

Ik zal drie jaar geleden met nu vergelijken...of misschien beter nog wat langer geleden... Toen ik een jaar of 11 was, begon ik me 'niet zo geweldig' te voelen (daarvoor ook al, maar toen duidelijker merkbaar), ik schreef het af op de puberteit. Het werd steeds erger, ik bleef het afschrijven op de puberteit. Ondertussen wilde ik liever niet meer leven enz. Naja, om een lang verhaal kort te maken, want zo interessant is het niet, het gaat nu best redelijk met me. Tuurlijk zijn er soms dingen waardoor ik het even niet meer zie zitten, maar er zijn nu ook dingen die me op de been houden en die ik de moeite waard vind om voor te (blijven) leven. Ik hoop eigenlijk wel dat het nog wat beter en mooier ed wordt, maar hier zou ik ook wel mee kunnen leven, denk ik. Ik ben de afgelopen twee, drie jaar enorm veranderd. Ook logisch. Je verandert je hele leven continu. *blaat*

Kort samengevat: het gaat nu (gelukkig) een heel stuk beter dan een jaar of 5 terug. Ben het er helemaal mee eens dat 'alles' (iig veel) kan veranderen, ook al hou je dat misschien niet (meer) voor mogelijk.

[Another Way]

******** schreef op 19-04-2003 @ 13:37:
Het loopt een beetje raar

Kijken jullie wel eens terug op dingen? Hoe je bijvoorbeeld vorig jaar nog was en hoe je de wereld destijds zag? Welke dingen je toen leuk vond en nu misschien niet meer? En andersom?

Als ik naar mezelf kijk, besef ik me maar al te goed dat dingen nooit zijn wat ze lijken. Ik bedoel, op een dag heb je geen zin meer in het leven. Je denkt dat het gewoon zuigt. Je kijkt in de spiegel en ziet een bleek figuur met een blik waar het leven uitgezogen is. Ja, dat is 20. Je hebt helemaal geen vrienden, je vindt niks leuk behalve de hele dag nieuwe dingen uitzoeken met je PC, je vindt jezelf superlelijk, zit niet lekker in je vel (dacht zelfs dat ik sowieso dood ging), wordt helemaal overspannen bij elke sociale aangelegenheid, enzovoorts (het wordt alleen maar erger ).

Okidoki, nu zijn we hier. 2 jaar verder. De computer is meer een zijdelinkse hobby van me geworden, ik zit er alleen nog maar achter als ik niks beters te doen heb (behalve werk en opleiding dan). Ik kan vrolijk worden van de kleinste dingen (een leuk muzieknummer, een schattige puppy die ik zie lopen). En als dat allemaal niet schokkend genoeg is, blijkt dat ik inmiddels een leuke vriendin heb, ik nu een technische opleiding doe (begon Hogere Informatica suf te vinden), extraverter wordt (ik hoef maar een oude bekende ofzo van vroeger tegen te komen en voor ik het weet ben ik in een gesprek van een half uur verwikkeld ), ik ben inmiddels 10kg zwaarder en begin ver in de toekomst te kijken (misschien word ik zelfs wel oud ooit ), ben nauwelijks nog depri (enkele dipjes daargelaten, maar dat heeft iedereen wel), enzovoorts

Waarom schrijf ik dit? Ik spreek eigenlijk tot mensen als king112 en anderen die negatief tegen het leven aankijken. Met 1 boodschap: alles kan veranderen. Ook al hou je dat niet voor mogelijk.

Dat wou ik gewoon ff kwijt

Mag ik vragen hoe je zo'n drastische verandering heb gemaakt

Ik zit namelijk in jouw 'fase 1'

[elledc]

Another Way schreef op 20-04-2003 @ 22:10:
Mag ik vragen hoe je zo'n drastische verandering heb gemaakt

Ik zit namelijk in jouw 'fase 1'

Misschien wel omdat hij een vriendin heeft en anders tegenover de dingen aankijkt.

Ik ben nu ook wel gelukkiger dan voorheen en kan meer relativeren nu ik een vriend heb.
Wel merk ik dat ik 'minder gevoelig' ben geworden dan enkele jaren terug. Ik word niet meer verliefd, heb wel een vriend maar ondanks ik me wel gelukkig voel, ben ik minder emotioneel en dus in die zin minder sterk. Dat is dus wel een minpunt ja omdat ik voorheen zeer individualistisch was en nu alles met een persoon moet delen en in dat opzicht stel ik me zwakker op. Het heeft vele positieve kanten maar ik ervaar ook de negatieve.

En het is waar wat ******** zegt, alles kan zo plots veranderen maar op het moment zelf besef je het niet, het is pas als je terugkijkt naar de voorbije jaren en alles op een rijtje zet dat je beseft dat een mens inderdaad veel kan veranderen en vooral ook de mensen om hem heen...

[Kazanka]

Het leven is als een pringles chipskoker...

In het begin is ie vol en je bepaalt zelf hoe snel die leegraakt.

Another Way schreef op 20-04-2003 @ 22:10:
Mag ik vragen hoe je zo'n drastische verandering heb gemaakt

Ik zit namelijk in jouw 'fase 1'

Nou dat ging geleidelijk. Ik werd gedurende die 2 jaar steeds minder depri

Het begon er allemaal mee dat ik een absoluut dieptepunt raakte waar ik haast mezelf van kant maakte. Ik was daar destijds zelf enorm van geschrokken en besloot vanaf dat moment iets te 'doen' al wist ik toen nog niet precies wat.

Laatst kwam ik hier nog een briefje tegen dat ik geschreven had die dag. Er staan allemaal dingen op als dat ik nieuwe kleren zou gaan kopen, wou sporten en in contact met anderen moest komen. Ik voelde me immers zwak en ziek, had dezelfde kleren aan die ik al op de middelbare school droeg ( ) en was helemaal vervreemd van mijn omgeving.

Het begin was ontzettend moeilijk. Mijn zusje hielp me gelukkig destijds toen ik naar haar toekwam en haar om hulp vroeg. Ik ging toen samen met haar kleren kopen (als je er iemand bij hebt is het een stuk makkelijker). Maar de volgende stap, met mensen in contact komen, moest ik zelf doen. Ik weet nog dat ik wou gaan fitnessen en voor het eerst alleen zo'n centrum binnen liep. Maar ja, dat zinde me destijds niet zo, omdat toch iedereen voor zichzelf traint. Dus had ik een teamsport nodig, of iets waar je samen traint. Op een goede dag kwam ik toen op het idee weer te beginnen met Taekwondo. Ja, dat was het idee! *liep toen met knikkende knieen daar naar binnen en schreef zich in*

Ongeveer 3 maanden na mijn dieptepunt 2 jaar geleden ging het dus al iets beter. Ik merkte dat ik goed opgenomen werd door de mensen bij Taekwondo, voelde me lichamelijk al iets beter en ik had inmiddels ook al het forum ontdekt. Het forum begon een grote rol te spelen, omdat ik hier altijd van me af kon schrijven. Het gaf me de gelegenheid over van alles na te denken en er reacties op te krijgen, waardoor ik veel minder opkropte.

Maar ja, hoewel het iets beter met me ging, waren de echte problemen nog steeds niet verholpen. Ik had vaak genoeg nog momenten waar het me allemaal zinloos leek, momenten waarin ik terug viel. Later datzelfde jaar nog bijv, toen ik thuis internet kreeg, begon ik minder te trainen en zat ik elke dag zowat 16 uur achter de PC *met slaaptekort en RSI als gevolg*

Toen ik het niet meer trok met de computer, nam ik weer wat tijd voor mezelf. Door dingen die ik op het forum las, kreeg ik zin boeken te lezen En dit was eigenlijk van grote invloed. Hoe meer ik las en uitzocht, des te logischer begon alles te worden en begon ik mijn problemen juist als uitdaging te zien. Iets dat steeds sterker werd / wordt: als ik ergens bang voor ben, trekt me dat juist aan. Ik wil steeds over de ene drempel na de andere stappen

Dus dingen die mij eerst heel eng leken, begon nu ineens te doen. Ik verscheen op meetings van s.com, stapte over de drempel meisjes op te bellen van inet (dit was doodeng ) en sprak zelfs ermee af (zo leerde ik Alicia kennen ). Ook was ik als de dood voor de tandarts. Was daar echt al jaren niet meer geweest, maar ging omdat dit het beste was (met 11 vullingen en 4 getrokken verstandskiezen als gevolg)

Het ging allemaal geleidelijk. Er kwam steeds weer iets, en ik pushte mezelf verder. Op een gegeven moment werden mijn angsten minder en begon ik alles steeds gewoner te vinden.

't is dus echt niet zo dat je in fase 1 zit oid, een paar dingen doet en je zit ineens in fase 2. Het gaat allemaal niet zo snel. Je merkt gewoon vanzelf dat dingen je steeds gemakkelijker afgaan en doordat je merkt dat het beter met jezelf gaat, krijg je ook meer zin in het leven zelf

Die vriendin komt niet aanwaaien trouwens, daar moet je ook voor knokken .. vooral als je zo vervreemd en aso bent als ik was

Probeer maar eens lief voor iemand te zijn als je er al jaren moeite mee had 's ochtends goedemorgen tegen je ouders te zeggen en pas na 3 jaar je collega's op het werk ook als 'mensen' begon te zien (daarvoor kon ik alleen over het werk met ze praten, niks anders) .. ik weet nog dat Theo anderhalf jaar geleden tegen me zei dat hij blij was dat ik met hem begon te praten. Hij begreep nooit hoe het kon dat hij zolang met mij samenwerkte en ik geen seconde een persoonlijk woord liet vallen en altijd maar achter mijn werkplek verdween.. ook hier heb ik dus stappen gezet. Uiteindelijk zover dat ik samen met hem uitging. Het moeilijkste was nog in mijn uppie zijn stamkroeg binnen te lopen en een biertje met hem te gaan drinken. Dit op een moment waar ik dus nog nooit een kroeg van binnen gezien had (en ja, dat was 20 )

Maarjaaaaaaaah .. ik word langdradig Het gaat dus niet zo snel. Je moet jezelf steeds pushen, dingen doen die je eigenlijk niet durft. Maar je zult merken dat het allemaal niet zo eng is uiteindelijk

Naar de kroeg, uitgaan, naar de bios, stadten, een dagje naar het strand enz. zijn dingen die ik nu juist leuk vind

[Big Brother]

soms moet je in het leven een drempel over, en hoe hoger die drempel hoe groter de ommekeer daarachter
het leven is leuker dan je denkt, vooral als je ontdekt wat het allemaal voor je kan bieden en als je ontdekt dat je eigenlijk helemaal niet zon rare vogel bent

erg toppie trouwens dat je dit hier neerzet, het kan grote steun zijn voor andere mensen die nu in jou fase 1 zitten en het hele verhaal getuigd van lef

all the time. als ik nu kijk hoe ik vorig jaar was, met wat voor mensen ik omging... ik heb er geen spijt van ofzo, maar toch ben ik wel supertevreden met hoe ik nu ben

[whizzer]

Ik heb ook in die eerste fase van ******** gezeten, maar toen ging et (een jaar geleden ofzow) veel beter. En nou zit ik weer in een dipjuh Maar ik heb in de tussentijd een basis voor mezelf opgebouwd (door de scheiding van mn ouders kwam ik erachter dat ik die eigelijk helemaal niet had) en ik ben een eind op weg........

[Black Rainbow]

Ik herken het wel, die fases, heb ook lang in fase 1 gezeten, en ook in de 2e en de 3e en de 4e. Het gaat bij mij nogal met ups en downs, ik kan elke maand weer anders tegen het leven aankijken. erg verwarrend.

[joopie]

******** schreef op 21-04-2003 @ 08:22:
Nou dat ging geleidelijk. Ik werd gedurende die 2 jaar steeds minder depri

Toen ik het niet meer trok met de computer, nam ik weer wat tijd voor mezelf. Door dingen die ik op het forum las, kreeg ik zin boeken te lezen En dit was eigenlijk van grote invloed. Hoe meer ik las en uitzocht, des te logischer begon alles te worden en begon ik mijn problemen juist als uitdaging te zien. Iets dat steeds sterker werd / wordt: als ik ergens bang voor ben, trekt me dat juist aan. Ik wil steeds over de ene drempel na de andere stappen

Dus dingen die mij eerst heel eng leken, begon nu ineens te doen. Ik verscheen op meetings van s.com, stapte over de drempel meisjes op te bellen van inet (dit was doodeng ) en sprak zelfs ermee af (zo leerde ik Alicia kennen ). Ook was ik als de dood voor de tandarts. Was daar echt al jaren niet meer geweest, maar ging omdat dit het beste was (met 11 vullingen en 4 getrokken verstandskiezen als gevolg)

Man, zo zou iedereen moeten denken!

"als ik ergens bang voor ben, trekt me dat juist aan. Ik wil steeds over de ene drempel na de andere stappen "

Een goede gedachtengang lijkt me zo, op die manier heb ik het eigenlijk nooit bekeken. Ik loop ook veel te veel mis door dingen die ik eigenlijk graag zou willen, op één of andere manier toch niet doe.

Big Brother schreef op 21-04-2003 @ 12:42:
het kan grote steun zijn voor andere mensen

Daarom post ik het ook hier

Veel ideeën komen trouwens niet van mezelf, maar uit boeken die ik gelezen heb. Misschien een tip voor mensen:

Zelfvertrouwen - Walter Anderson (ISBN: 9058310477)

Hij legt onder andere uit dat als we onzeker over iets zijn, dat wij er veel meer aandacht aan besteden dan de mensen om ons heen (en dat we ons dus onnodig druk maken).

En vooral ook hoe je angst juist positief kunt gebruiken (daag jezelf uit dus).

[Evito]

Je kunt zelf je leven veranderen. Door filosofie en een ander inzicht.

[dyfusica]

goed dat je dat heb gedaan!! ik ben zelf onderweg met een soortgelijks iets, ben ook al veel veranderd maar ben dr nog niet