handicaps

[Ninnoc]

Ik ben zelf volmaakt (uiteraard niet perfect maar alles klopt wel aardig) Mijn vader echter is dat niet (auto-ongeluk, vol lidtekens etc) Hij had pas op zijn 29ste een vriendin (mijn moeder) en was vrij laat met vriendinnetjes en zoenen etc. Nou denk ik natuurlijk automatisch dat het iets met zijn uiterlijk te maken heeft (als hij zijn kleren aanheeft zie je nix, maar met een korte broek is het toch erg, veel mensen schrikken er ook van en durven bijv. zijn been niet aan te raken)

Mijn vraag, hebben jullie ook iets gehad (sexueel en/of op liefdesgebied) met iemand met een handicap? Zou ja, wat voor handicap?
Of heb je misschien zelf een handicap? hoe is dat op dit gebied?

Zo nee, zie je jezelf al met iemand zonder arm of die doof is ofzo?

(en wees beetje eerlijk he, niet het correcte antwoord dat het allemaal nix uitmaakt)

[Ninnoc]

ik zal zelf ook even antwoorden, ik heb nog nooit iets gehad met iemand met een handicap, ik heb wel een vriendschappelijke realtie gehad met iemand met pddnos (soort adhd) dat is (naast mijn pa) samen met een jongen met een te kleine rechtrearm uit mijn klas de enige contact die ik heb gehad met mensen met een handicap.

Of ik mezelf al zie met iemand met een handicap? hmm dat weet ik niet, ik bedoel iemand dient ook sexueel aantrekkelijk te zijn natuurlijk, geestelijke handicaps als adhd etc zijn minder erg, en alleen lidtekens ben ik natuurlijk ook wel gewend, maar mensen die bijv. heel klein zijn (te korte armen en benen) tja daar zie ik mezelf nog niet mee hoor

*denkt even na* Ik kan me zo niemand herinneren. Mja, ik ken mensen die slechthorend zijn, dat maakt me echt niks uit, behalve in het geval van mijn oma is het irritant - die hoort je zelfs niet mét gehoorapparaat in, en dan zegt ze toch maar "Ja, ja," om te doen alsof ze het begrijpt :\
Mijn tante heeft iets met haar pink, die is kromgegroeid oid, maar dat vind ik ook niet erg... nu hoef ik die ook niet aan te raken.

Ik heb echt geen idee. Natuurlijk wil iedereen een zo perfect mogelijke partner, maar als je er verliefd op wordt... Ik zou als het even kan voor zo normaal mogelijk gaan, maar je weet maar nooit.

[~Sjeherazade~]

Ik weet het niet.
Zolang ik die persoons gezichtsuitdrukkingen zou kunnen herkennen, is er geen probleem denk ik (denk ik). Maar als iemand bijvoorbeeld ernstig verbrand is in z'n gezicht , zie je geen gezichtsuitdrukking meer, en daar zou ik niet mee kunnen leven denk ik.

[Severus]

Ik ben slechthorend, al vanaf mijn geboorte, maar ik heb steeds op normale scholen gezeten (dus geen speciale scholen). Ik heb dus constant verkeerd in de normale wereld van de goedhorenden. Aan de andere kant was dat goed, maar aan de ene kant voelde ik me ook nogal een buitenbeentje, zeker op het gebied van de liefde. Ik heb nog nooit iemand gehad, ik denk dat dat komt door mijn handicap. Want wie zit er nou op een slechthorende vriendin te wachten? Met mij kun je namelijk niet naar een disco (veel te veel lawaai) of bepaalde dingen doen waar veel lawaai bij is. Ik kan dus wel snappen dat ik onaantrekkelijk ben voor het mannelijke geslacht van mijn eigen leeftijd.

*zucht*

Ripper

Ninnoc schreef op 21-07-2003 @ 13:46:
ik zal zelf ook even antwoorden, ik heb nog nooit iets gehad met iemand met een handicap, ik heb wel een vriendschappelijke realtie gehad met iemand met pddnos (soort adhd) dat is (naast mijn pa) samen met een jongen met een te kleine rechtrearm uit mijn klas de enige contact die ik heb gehad met mensen met een handicap.

pdd-nos een soort adhd...??? pdd-nos is toch een aan autisme verwante stoornis...dat heeft toch niet echt iets met adhd te maken...iig niet in zoverre dat het een 'soort adhd' is?

Ik heb nog nooit een relatie gehad met iemand met een 'echte' handicap. Ik denk niet dat het voor mij een reden zou zijn om geen relatie met iemand aan te gaan...maar misschien denk ik er op dat moment wel weer anders over, dat weet ik niet.

[Ninnoc]

Leonoor schreef op 21-07-2003 @ 14:21:
pdd-nos een soort adhd...??? pdd-nos is toch een aan autisme verwante stoornis...dat heeft toch niet echt iets met adhd te maken...iig niet in zoverre dat het een 'soort adhd' is?

.

het is idd autisme verwant, maar het verschilt per persoon, bij hem ligt het iets meer naar de ahdh kant (bovendien snapt iedereen wat dat is en pddnos niet). Hij heeft beetje maffe variant, het is bij hem een mix van autisme, adhd en schizofrenie met daarbij allerlei fobieen en angsten (die hij nu godzijdank grotendeels overwonnen heeft) met nog een aigenschap die de meeste niet hebben, hij beseft het als een gesprek kut loopt (vrij vervelend voor zijn zelfvertrouwen).

[Ninnoc]

Ripper schreef op 21-07-2003 @ 14:11:
Ik ben slechthorend, al vanaf mijn geboorte, maar ik heb steeds op normale scholen gezeten (dus geen speciale scholen). Ik heb dus constant verkeerd in de normale wereld van de goedhorenden. Aan de andere kant was dat goed, maar aan de ene kant voelde ik me ook nogal een buitenbeentje, zeker op het gebied van de liefde. Ik heb nog nooit iemand gehad, ik denk dat dat komt door mijn handicap. Want wie zit er nou op een slechthorende vriendin te wachten? Met mij kun je namelijk niet naar een disco (veel te veel lawaai) of bepaalde dingen doen waar veel lawaai bij is. Ik kan dus wel snappen dat ik onaantrekkelijk ben voor het mannelijke geslacht van mijn eigen leeftijd.

*zucht*

Ripper

hoe communiceer je, kun je met gehoorapparaat wel gewoon een gesprek volgen, liplees je of gebruik je ook gebarentaal?

[Severus]

Ninnoc schreef op 21-07-2003 @ 14:30:
hoe communiceer je, kun je met gehoorapparaat wel gewoon een gesprek volgen, liplees je of gebruik je ook gebarentaal?

Ik doe niet aan liplezen en gebarentaal. Ik heb het nooit geleerd, want ik heb steeds op normale scholen gezeten en daar leren ze je dat natuurlijk niet. Ik heb ook nooit de behoefte gehad om het te leren.

Dus, met mijn gehoorapparaat kan ik gewoon een gesprek volgen en op de gewone manier communiceren met mensen. Voor een zeer soepel verloop van de communicatie, moeten mensen wel duidelijk praten, dus niet binnensmonds gaan praten en veel woorden inslikken. Zachtjes praten of fluisteren kan ik niet verstaan, dus gewoon op een normale toon moet men tegen mij praten (geen schreeuwen; dat is zó overdreven).

Ik kan overigens niet zo goed gesprekken voeren in omgevingen waar veel lawaai is (zoals een disco) of een kantine (waar iedereen door elkaar zit te praten). Gesprekken met meerdere personen tegelijkertijd, waardoor iedereen ook nog door elkaar zit te praten, zijn ook wel moeilijk voor me.

Er zijn dus steeds wel wat voorwaarden verbonden aan een soepele communicatie. Ik kan me voorstellen dat dat een eventuele partner/vriend zou beperken op bepaalde manieren, waardoor het niet aantrekkelijk is om een slechthorende vriendin te hebben.

Ripper

[Embraced Pale Death]

Ik heb al heel lang een fascinatie voor dove/slechthorende mensen. Klinkt vreemd... eigenlijk...
Maar ik vind iets mysterieus aan die mensen. Alsof ze constant aan het peinzen zijn over allerlei belangrijke dingen ofzo. Is tuluk niet waar, maja, het trekt me ofzo.
Maarja, ik kom dan bijna niet in contact met dove mensen...

Ik denk dat iedereen zijn/haar beperkingen heeft. Ik denk ook dat het grotendeels om de persoon als persoon zal gaan in een relatie, zeker als het een relatie is met iemand die echt van je houdt ed.

[poesiefox]

Rippertje, dat disco-tuig, daar zity je toch niet op te wachten. Jij kunt met je hoorapparaat normaal communiceren, dus ik zie geen enkele reden waarom jongens jou niet zouden moeten vanwege je oren.

Mijn vriend en ik hebben allebei redelijk slechte ogen, en die bril met die vertekenende glazen was bepaald niet bevorderlijk voor het popi-jopi schap tijdens de puberteit. Gelukig kreeg hij lenzen voor zijn eindexamen, en toen zag je opeens wat een mooie ogen hij eigenlijk heeft.

[Ninnoc]

Ripper schreef op 21-07-2003 @ 14:52:

...tekst...

dan valt het toch best mee, ik zou dit wel beetje belachelijke reden vinden om je niet leuk te vinden. Als je met gebarentaal moet communiceren lijkt het me veel moeizamer, dan ligt er wel echt een barriere.

[Ninnoc]

Embraced Pale Death schreef op 21-07-2003 @ 14:57:
Ik heb al heel lang een fascinatie voor dove/slechthorende mensen. Klinkt vreemd... eigenlijk...
Maar ik vind iets mysterieus aan die mensen. Alsof ze constant aan het peinzen zijn over allerlei belangrijke dingen ofzo. Is tuluk niet waar, maja, het trekt me ofzo.
Maarja, ik kom dan bijna niet in contact met dove mensen...

haha heb ik ook wel beetje hoor
En nadat er zo'n film was over een blinde man (weet niet meer hoe die heet) die na operatie weer kon zien maar weer blind werd. ook beetje fascinatie voor blinden.

[Embraced Pale Death]

Ninnoc schreef op 21-07-2003 @ 15:09:
haha heb ik ook wel beetje hoor
En nadat er zo'n film was over een blinde man (weet niet meer hoe die heet) die na operatie weer kon zien maar weer blind werd. ook beetje fascinatie voor blinden.

Ik denk dat dove en blinde mensen (voor mij) zo interessant zijn, doordat ze al hun andere zintuigen anders of meer gebruiken dan mensen zonder handicap...

Al lijkt een relatie me wel moeilijker
Maar als je van iemand houdt, moet t geen probleem zijn

Niet echt een handicap. Ik heb wel een vriendje gehad die een enorme brandplek op z'n been had; zag er opzich best griezelig uit, maar toch vond ik het niet erg.
Maar kom je met dingen als 1 arm of 1 been ofzo, dan is het toch anders. Dat lijkt me zo'n eng idee.
Het is weer anders als je al een relatie hebt en de ander verliest ineens een arm of been. Nog steeds eng, maar dan ben je al zo en zo lang bij elkaar en hou je al van diegene enz.
Naja, moeilijk uit te leggen en het onderwerp zelf is ook moeilijk...

Nee, ik heb nog nooit iets gehad met en ben nog nooit verliefd geweest op iemand met een handicap. Ik zie het ook niet snel gebeuren. Zoals ik in een ander topic over handicaps en liefde al eens uiteengezet heb, is voor mij het geheel belangrijk. Het klinkt grof, maar iemand met een handicap valt voor mij in beginsel af. Ik wil gewoon iemand die perfect is, zowel lichamelijk compleet en goed functionerend als geestelijk gezond (geen trauma's e.d.)

Klinkt misschien een beetje oppervlakkig, maar ik zoek iemand die het evenbeeld is van mezelf, eigenlijk. Lichamelijk in orde en op geestelijk niveau ook hetzelfde. Als de één achterblijft bij de ander moet die ander daar constant op letten en dat zou ik erg vervelend vinden.

[Embraced Pale Death]

nare man schreef op 21-07-2003 @ 15:57:
Nee, ik heb nog nooit iets gehad met en ben nog nooit verliefd geweest op iemand met een handicap. Ik zie het ook niet snel gebeuren. Zoals ik in een ander topic over handicaps en liefde al eens uiteengezet heb, is voor mij het geheel belangrijk. Het klinkt grof, maar iemand met een handicap valt voor mij in beginsel af. Ik wil gewoon iemand die perfect is, zowel lichamelijk compleet en goed functionerend als geestelijk gezond (geen trauma's e.d.)

Klinkt misschien een beetje oppervlakkig, maar ik zoek iemand die het evenbeeld is van mezelf, eigenlijk. Lichamelijk in orde en op geestelijk niveau ook hetzelfde. Als de één achterblijft bij de ander moet die ander daar constant op letten en dat zou ik erg vervelend vinden.

tis oppervlakkig

[Sithan]

Leonoor schreef op 21-07-2003 @ 14:21:
pdd-nos een soort adhd...??? pdd-nos is toch een aan autisme verwante stoornis...dat heeft toch niet echt iets met adhd te maken...iig niet in zoverre dat het een 'soort adhd' is?

Pervasive developmental disorder, not oherwise specified...dus alles wat niet in een categorie kan worden ingedeeld met betrekking tot langdurige ontwikkelingsstoornissen, komt daarbij volges mij...

Embraced Pale Death schreef op 21-07-2003 @ 16:05:
tis oppervlakkig

Niet iedereen is een moraalridder 1e klas. Wat mijzelf betreft, zie het niet echt snel gebeuren omdat je dan altijd met beperkingen zit, ligt wel aan de handicap grotendeels. Zoals Ripper bijv zou ik nu wel gevoelsmatig mee kunnen leven, maar als iemand bijv sterk lichamelijk gehandicapt is en dus praktisch niks meer kan, dan weet ik wel zeker dat ik niet een liefdesrelatie met die persoon aan zou gaan, wel een vriendschappelijke relatie.

[Embraced Pale Death]

Wes schreef op 21-07-2003 @ 16:36:
Niet iedereen is een moraalridder 1e klas.

dat blijkt
*boehoehoe*
the dissapointment...

[Marsel]

Ninnoc schreef op 21-07-2003 @ 13:42:
Mijn vader echter is dat niet (auto-ongeluk, vol lidtekens etc) Hij had pas op zijn 29ste een vriendin (mijn moeder) en was vrij laat met vriendinnetjes en zoenen etc. Nou denk ik natuurlijk automatisch dat het iets met zijn uiterlijk te maken heeft (als hij zijn kleren aanheeft zie je nix, maar met een korte broek is het toch erg, veel mensen schrikken er ook van en durven bijv. zijn been niet aan te raken)

Jij noemt dat gehandicapt, maar ik vind eigenlijk van niet. Gehandicapt ben je in mijn opzicht pas als je door lichamelijk of geestelijke 'kwalen' gestoord wordt in de normale 'omgang', en mobiliteit.
( Komt er beetje vaag uit, maar je snapt het denk ik wel )

Ninnoc schreef op 21-07-2003 @ 13:46:
Of ik mezelf al zie met iemand met een handicap? hmm dat weet ik niet, ik bedoel iemand dient ook sexueel aantrekkelijk te zijn natuurlijk, geestelijke handicaps als adhd etc zijn minder erg, en alleen lidtekens ben ik natuurlijk ook wel gewend, maar mensen die bijv. heel klein zijn (te korte armen en benen) tja daar zie ik mezelf nog niet mee hoor

Ik vind dat een beetje vreemde uitsprak, net alsof je alleen op het uiterlijk afgaat, maar toch weer niet.
Je zou toch denken dat je juist geestelijk op het zelfde niveau moet zitten en normaal met elkaar om kan gaan voordat je een relatie begint. Dit lijkt me zelf juist veeeeeeeel moeilijker, tot zelfs onmogelijk in vergelijking met een lichamelijke handicap.

[alpha]

Ik denk dat ik wel verliefd zou kunnen worden op iemand met een handicap. Moet echter wel in beperkte mate zijn, want ik denk dat 'de klik' niet over gaat bij iemand die echt sterk gehandicapt is. Daarnaast moet ik op geestelijk niveau toch wel redelijk op een lijn met diegene liggen.
Ik ken niet echt mensen met een handicap, maar wel een meisje die volgens mij een beetje verlamd is aan een kant ofzo. Ik weet niet precies wat het is, maar ze was een vage vriendin van mn zus.
Ook heb ik een jongen op school die een hele grote wijnvlek op zn gezicht heeft: daar zou ik echt wel verliefd op kunnen worden. Het is dat het niet mn type is en hij te jong is maar lelijk vind ik hem niet, ondanks die vlek!

[Another Way]

Zolanf het geen esxtreme dingen zijn vind ik het niet erg, een dove/slechthorend persoon vind bijvoorbeeld niet zo erg. Zolang ze maar kan wat anderen ook kunnen (lopen, praten etc) vind ik het niet erg

[Catootjuh]

tsja, ik heb zelf een handicap (bindweefselaandoening en geopereerde rug) . Mijn beperkingen zijn niet eigenlijk niet zichtbaar, in de zin van 'ik mis een arm of been', maar zit wel regelmatig in een rolstoel. Ik heb een poos een vriend gehad, inmiddels is het uit maar dat had echt niets te maken met mijn handicap. Ik heb niet vaak vriendjes, maar dat ligt gewoon aan mezelf. Ik ben best wel kritisch en ben niet iemand die elke weekend met een ander zoent. Nu kon ik afgelopen jaar ook niet uitgaan en ja, dan is het ook moeilijk om iemand tegen te komen. Eigenlijk denk ik dat een handicap als de mijne geen belemmering zou kunnen zijn voor een relatie. Ben het ook helemaal eens met dat je uitstraling het belangrijkste is. Wat ik dus absurt vind is dat mensen verbaasd kijken als ik vrolijk en druk kwebbelend in mijn rolstoel zit Dat is toch gek. Net alsof je dan juist als een zielig hoopje mens moet gaan zitten. Nee, voor mij is mijn rolstoel juist een uitkomst, ben maar wat blij dat ik op deze manier wel kan gaan winkelen enzo.
Op sexueel gebied zal je ook wat moeten aanpassen, maar met behulp van wat creativiteit vind je altijd wel oplossing denk ik.
Nee, ben eigenlijk dus niet bang of onzeker dat jongens afknappen op mijn handicap. Wat natuurlijk wel zo is, is dat je gewoon wat minder snel in contact komt met andere jongens, omdat je (in mijn geval) niet elk weekend uit gaat.
Ik weet nog dat ik gelijk vertelde dat ik er niet graag vaak over heb en dat hij ook niet telkens moet vragen hoe het met me gaat haha. Een relatie op basis van medelijden en bezorgd zijn is ook niet goed.

Gewoon lekker jezelf blijven, genieten van alle dingen en een vrolijke uistraling hebben, dan komt het wel goed

(maar nogmaals, ik heb het geluk dat het niet zichtbaar is)

[Catootjuh]

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
Another Way schreef op 25-07-2003 @ 13:35:
Zolanf het geen esxtreme dingen zijn vind ik het niet erg, een dove/slechthorend persoon vind bijvoorbeeld niet zo erg. Zolang ze maar kan wat anderen ook kunnen (lopen, praten etc) vind ik het niet erg
--------------------------------------------------------------------------------

Kunnen lopen is voor mij geen must als het gaat om relaties. In iedergeval geen rede om niet een relatie te beginnen. Praten wel, daar kom ik eerlijk voor uit. Een verstandelijke handicap daar zou ik echt veel moeite mee hebben. Een goed gesprek vind ik wel heel belangrijk.

Embraced Pale Death schreef op 21-07-2003 @ 16:05:
tis oppervlakkig

En daar is niks mis mee

[Fortisi]

Hmm...ik weet 't niet, zou ik eigenlijk moeten bekijken in de praktijk, waar ik wel vrijwel zeker van ben is dat ik niet een relatie aan zou gaan met een jongen die in een rolstoel zit, alleen om het feit dat ik beschermd wil worden (en dat ik een vriend wil die langer is dan mij ) als hij niet kan rennen of lopen dan zou ik hem op de één of andere manier zwakker vinden (het ís niet zo maar het is een gevoel) en ik wil juist de zwakkere zijn in een relatie (nogal on-feministisch he? )
Als hij een been zou missen en een prothese had dan zou het me niks uitmaken, armen weet ik niet, ik ben nogal gesteld op handen namelijk...
Abnormaalheden in het gezicht...weet ik niet, het liefst niet natuurlijk, maar daar zou ik me niet te erg aan storen als ie verder ideaal is (qua innerlijk)

Blind lijkt me niks, omdat míjn wereld, qua hobbys en interesses, erg is gebasseerd op goed zicht, lijkt me dat niks, dan zou ik dat niet kunnen delen, hetzelfde met doofheid, al zou ik dat minder erg vinden. Slechthorend maakt me helemaal geen f*ck uit.

wat hebben we nog meer? oja, dwerggroei, naja hetzelfde al met iemand in een rolstoel, ik wil dat hij groter is en macht uitstraald, dat zie ik een dwerg nog niet doen.

en verder littekens, lekker boeiend, ik zit zelf ook onder.

[sweetsy15v]

mss niet met iemand die doof of blind is ofzo
maar bv iemand die door een ongeluk een been mist ofzo
en dus nu met zo'n vervang been rondloopt
daar zou ik echt geen probleem mee hebben
tenzij die persoon er nog niet overheen is
en daar voortdurend over bezig is ofzo
maar als hij er geen last van heeft,
dan ik ook niet

[lieve]

Het zou best wel raar zijn mocht ik zo iemand ontmoeten,
ik ken iemand die gehandicapt is. Die persoon weet zelf best tot waar hij kan gaan met bepaalde activiteiten enzo. Wij houden er allemaal rekening mee geen probleem.
En bijvoorbeeld doven, ik werk momenteel voor een maand in een rusthuis in m'n buurt... daar zitten ook enkele bejaarde doven.Zo een goei 10tal. Om ermee te kunnen communiceren krijgen we elke dag een aantal minuten enkele basistekens. Zodat we toch een beetje kunnen communiceren met die mensen. Ik zou eigenlijk wel graag een cursus Nederlandse doventaal willen volgen. Het lijkt me best interessant.

Maar ik zeg het eerlijk, mocht ik iemand tegen komen die een bepaalde handicap heeft... of doof of blind is, en ik heb daar gevoelens voor, zal ik het er eerst wel moeilijk mee hebben. Ik ken mezelf, en weet al ongeveer waar ik het moeilijk mee zou hebben. Maar ook waar ik me door zou slagen en toch de kracht zou zoeken om door te gaan.
En ik zou toch me proberen te verzoenen met de handicap die de persoon heeft waar ik gevoelens voor heb. Als die persoon die de handicap heeft zich ermee kan verzoenen, waarom zou ik het dan niet kunnen.

[G.T.C.]

naja....de dokters beschreven het altijd als een handicap. Ik heb namelijk een misvormde tong. Das een beetje moeilijk uitleggen. Normaal heb je een mooie gladde tong, maar bij mij is ie geboggeld. Ik kan gewoon normaal praten en ik kan mijn tong gebruiken zoals ieder ander. Zelf heb ik er dus niet echt last van, maar ik steek niet graag mijn tong uit.
Mensen vragen er wel is om of ik mijn tong wil uitsteken om het te laten zien. Dan vinden ze het even raar maar daarna hoor je er eigenlijk nooit wat over. Ik ben er zelfs nog nooit mee gepest.
Misschien komt dat ook door mijn eigen karakter en dat ik zo zelfverzekerd ben.
Zelf heb ik ook totaal geen problemen met sociale contacten enzo. Ik maak overal en nergens en met iedereen een praatje.

Ik denk dat ik zelf niet zo snel op een gehandicapt persoon zal vallen. Dat ligt er natuurlijk ook weer aan waar het om gaat.
Ik ben zelf best wel impulsief en kom vaak met de raarste ideeën om iets te gaan doen. Dan wil ik opeens naar de ikea omdat je zo lekker in al die banken kan ploffen.
Ik weet zeker dat ik daar niet mee kan leven, als ik dat soort dingen niet meer kan doen. Ik val ook juist op mensen die dus ook zo zijn.
Doof zijn en blindheid zou denk ik nog kunnen. Maar zo'n iemand leer je niet snel kennen en daar word je dus alleen verliefd op als dat iemand uit je naaste omgeving is. (uit je klas, wijk enz)
Als iemand doof is zou ik erger vinden dan blind. Ik sta erom bekend dat ik geen enkel moment zonder muziek kan, en ik hou echt van gitaar spelen. Dat zou ik dan wel erg vinden als ze dat niet kan horen.

Dan hebben we nog de uiterlijke handicaps. Wijnvlekken en moedervlekken doen er niet toe. Deze weet ik uit ervaring. Het kost tijd om er niet meer aan te denken, maar als je iemand lang genoeg kent valt het mij geen eens meer op. Dat klinkt raar maar bij mij is dat echt gebeurd bij een klasgenootje van de middelbare school. Die had zo'n grote moedervlek op haar wang. (circa 6 cm). Ik kon het gewoon heel erg met haar vinden. Het was dat we vrienden waren, dat er nooit een relatie is geweest maar het had best gekund. Ik weet dat die moedervlek er zit, maar dat is iets wat ik dan uitschakel in mijn gedachtes ofzo
Liefde maakt echt blind! dat is geen fabeltje.

Over het algemeen zijn het voor mij dus de echt lichamelijke handicaps die mij tegenhouden een relatie te beginnen.
Daar ben ik te bewegelijk en impulsief voor en dan zou ik me bekneld en geremd gaan voelen.

[Cinamon]

Ik ken eigenlijk redelijk veel mensen met zoiets als ADHD of een andere gedragsstoornis... Maar dat is dus allemaal geestelijk, en ik zie dat eigenlijk niet eens als handicap. Ik merk het nu eigenlijk nauwelijks meer, behalve aan één iemand, die doet soms echt écht overdreven druk en moet alle aandacht hebben etc.
Maar nee, ik ken geen mensen met een lichamelijke handicap.
En eerlijk gezegd zou ik mezelf toch wel kunnen zien met iemand die gehandicapt is. Natuurlijk, het gaat om innerlijk én uiterlijk, maar ik vind als je iemand écht mag en leuk vind etc. dan doet een handicap er bijna niet toe.

[El Dar]

Ik ben ook slechthorend en het verhaal van Ripper voor mij wel heel erg herkenbaar. Ik heb vroeger wel op een speciale school gezeten maar ben al snel (in groep 4) overgestapt op het gewone onderwijs. Maar ik voelde me toen zeker geen buitenbeentje. Ik vermaakte me altijd wel. Dat komt doordat ik op een klein schooltje zat iedereen goed weet hoe ermee om te gaan dat ik gewoon niet alles hoor. Maar dan heb je het natuurlijk over de jongens. En ook ik ga bijna nooit naar een disco of in de kroeg. Je staat erbij en als iemand wat tegen je zegt hoor je het pas na 3x, en als je dan antwoord geeft blijk je het vaak ook nog eens verkeerd gehoord te hebben. Dan ben je natuurlijk snel uitgeluld. Dus ik ontmoet gewoon weinig nieuwe mensen. Dat is zeker een handicap als je een vriendin wilt.

Je leert ermee leven en er zijn ook andere stille plaatsen om mensen te ontmoeten. Zoals op vakantiewerk of op het strand ofzo of als je op de een of andere club gaat, hockey ofzo en school natuurlijk. Daar kun je genoeg mensen tegenkomen en als die je eenmaal wat beter kennen zijn ze op een gegeven moment wel in staat om over die apparaten heen te kijken. Je moet als gehandicapte gewoon extra je best doen omdat je nu eenmaal een handicap hebt. Maar je kunt er best in slagen om een leuke vriend(in) te vinden ook al ben je slechthorend.

Mijn idee is in ieder geval dat mensen het uiterlijk niet zo hinderlijk vinden (heeft flaporen en gehoorapparaten). Het moet natuurlijk niet te erg worden maar dat is het als slechthorende ook niet over het algemeen.

Zelf heb ik 2 jaar een vriendin gehad (groep 8 en brugklas) en daarna niet meer. Dus misschien vinden ze me wel gewoon een griezel. Maar goed er is vast nog wel iemand, ergens...

[Qimm]

uuuh.. ja mijn moeder heeft een kromme pink, die is vroeger gebroken geweest en nooit wat aan gedaan, en nu issie krom. En mijn neef mist zijn pink, die heeft hij in een snijmachine gehad. Dat vond ik als klein meisje heeeel eng! Maar nu ook niet meer.
Verder ken ik eigenlijk geen mensen met een 'handiap'
Mja, er zijn natuurlijk grenzen waarin ik iemand al dan niet aantrekkelijk vind. Het moet niet te gek worden natuurlijk

[kHebTrekInWatLekkers]

Ninnoc schreef op 21-07-2003 @ 13:42:
Ik ben zelf volmaakt (uiteraard niet perfect maar alles klopt wel aardig) Mijn vader echter is dat niet (auto-ongeluk, vol lidtekens etc) Hij had pas op zijn 29ste een vriendin (mijn moeder) en was vrij laat met vriendinnetjes en zoenen etc. Nou denk ik natuurlijk automatisch dat het iets met zijn uiterlijk te maken heeft (als hij zijn kleren aanheeft zie je nix, maar met een korte broek is het toch erg, veel mensen schrikken er ook van en durven bijv. zijn been niet aan te raken)

Mijn vraag, hebben jullie ook iets gehad (sexueel en/of op liefdesgebied) met iemand met een handicap? Zou ja, wat voor handicap?
Of heb je misschien zelf een handicap? hoe is dat op dit gebied?

Zo nee, zie je jezelf al met iemand zonder arm of die doof is ofzo?

(en wees beetje eerlijk he, niet het correcte antwoord dat het allemaal nix uitmaakt)

Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet sta te springen om je vaders been aan te raken....

[Droyd]

Ripper schreef op 21-07-2003 @ 14:11:
*zucht*
Ripper

Personelijk zou het me echt niet kunnen maken dat mijn vriendin slechthorend zou zijn. Op voorwaarde dan dat ik verliefd op ben ... Dat is absoluut niet onmogelijk daar ik meestal toch naar het innerlijke kijk. Ik heb zelf tijdens de geboorte wat meegemaakt en ben er totaal niet blij mee. Mijn vrienden vinden het vast minder irritant dan ikzelf dat ik beetje vreemd wandel (goed te zien als ik moe ben, anders niet echt) en nogal een concentratiegebrek heb...

Gelukkig heb ik 4 maand geleden iets gehad met iemand, voor een zeer korte periode. (dat meisje wist wel niet dat ik iets had)
Langs een kant vond ik er niets aan omdat het maar 4 dagen geduurd had (ze had al een vriend ), maar langs de andere kant heb ik toch de kans gehad om open te bloeien...

Ondertussen heb ik wat andere vriendinnen leren kennen aan wie ik het gewoon verteld heb omdat ik het niet meer voor mezelf wil houden...Ze vond het totaal niet erg, en ik merk dat ze me minstens even graag heeft als voordien....Maar zulke mensen moet je wel vinden, dat wel

Allemaal leuk en aardig, maar er wordt hier van uit gegaan dat zeg maar de 'wetenschap' van de handicap pas komt ná de verliefdheid, zodat het de facto niet meer uitmaakt. Dat is denk ik in de praktijk niet zo, het is eerder andersom.

[Qamra]

Ik heb geen moeite met een handicap, ik kan mezelf wel zien met een doof iemand of iemand zonder benen.. Voor mij word het eigenlijk al moeilijker als iemand spastisch is of verlamd tot aan zijn nek bijvoorbeeld. Ik denk ook absoluut niet dat ik zoiets aan zou kunnen, helaas..

Ja, dat lijkt me erg frustrerend. Ik suggereer ook absoluut niet dat ik mijn hoofd weg zou draaien als ik iemand in een rolstoel zie (als dat een mooi meisje is blijf ik echt wel kijken ).

Ik ben na mn geboorte door medicijnen slechthorend geworden en heb vanaf mn vierde jaar gehoorapparaten (sinds 2000 van die kleine die in het oor zitten)...En ja, ik herken me ook in Ripper's reply.

Heb gewoon op normale scholen gezeten en kan daar prima overweg.

Toch geeft slechthorendheid bepaalde beperkingen: gehoorapparaten verbeteren je gehoor niet tot 100% (klankvervorming speelt een rol, en het niet even goed kunnen onderscheiden van stemgeluiden; gehoorapparaten versterken alleen het geluid)...Dat betekent dus dat in situaties met veel achtergrondgeluid (harde muziek, in een auto/bus/trein of buiten op straat) het vaak moeilijker is om iemand goed te kunnen volgen. Je verstaat simpelweg niet altijd wàt er gezegd wordt. Dat kan communicatie wel lastiger maken (iets wat wel een gebrek is in een relatie, aangezien goede gesprekken kunnen voeren wel een pré is) In rustigere situaties levert het aanzienlijk minder moeite op om een gesprek te voeren.

Liplezen en gebarentaal doe ik ook niet aan, alhoewel je ongetwijfeld onbewust spraak afziet door naar de mond te kijken. Mensen die slecht articuleren, binnensmonds praten of fluisteren kunnen vaak slecht verstaanbaar zijn.

Overigens is het niet zo dat ik niet uitga of geen dingen onderneem. VInd het juist wel gezellig. Het brengt alleen onzekerheden met zich mee die een goedhorend persoon niet heeft, en daardoor is een slechthorende over het algemeen wat meer geremd in de omgang met anderen.

Ik zou het zelf niet aankunnen om met iemand te hebben die een serieuze handicap heeft. En liever lichamelijk dan geestelijk, iedereen zegt dat ze geestelijk minder erg vinden, maar je kijkt toch juist meer naar het innerlijk? Sommige geestelijke ziektes zijn vreselijk irritant. Jammer voor diegene maar het zou echt niet werken. Lichamelijk, nouja door blindheid of doofheid of missende ledematen zou ik me wel laten weerhouden, en door rolstoelen. Het is misschien wel superhard en ik sluit niet uit dat ik ooit toch verliefd wordt op iemand met zoiets maar het lijkt me gewoon superlastig om samen dingen te doen (of zelfs te communiceren bij sommige handicaps). Slechthorendheid maakt me weer niets uit, slechtziendheid ook niet mits ze lenzen heeft, heb zelf ook een bril gehad maar ik vind het niet echt mooi. En kleine dingetjes als littekens of iets aan de handen ofzo dat maakt me ook niks uit.

Nuh mn vriend is een oor doof, niet echt gehandicapt in serieuze mate. Ikzelf heb veel mensen met geestelijk, en ook lichamelijke handicaps voorbij zien gaan in mijn huis (Mijn ouders zijn pleegouders dus vandaar) En met een aantal van hen kon ik echt opschieten, (mijn 'broertje' robbert heeft 3/4jaar bij ons gewoont, hij was autistisch, sloeg z'n hoofd tegen de muur etc. en sliep met z'n ogen open en mjah lang verhaal, maar ik hield zielsveel van hem) maar nee, ik kan mezelf niet zien met iemand die geheel verlamd is of echt serieus een handicap heeft, dat kan ik gewoon niet, ik heb er het geduld niet voor en ik zie het gewoon heel eerlijk totaal niet zitten. Op sexueel/liefdes gebied dus, maar ik weet niet wat het leven mij nog brengt dus ja, dat ik nu zeg van "ehhh tsja" betekent niet dat ik later niet nog hopeloos verliefd kan worden op een jongen met littekens en problemen en die 3 dagen per week in het ziekhuis zit.

[Another Way]

Je kan niet uitgaan/sporten in een rolstoel, dat zijn dingen die leuk zijn om samen te doen. Bovendien staat het zo raar. Als je vriendin in haar ergens heen brengt, krijg van "aww wat zielig" reacties van mensen enzo, lijkt me vervelend

"bovendien staat t raar' en geen zin in medelijden vind ik echt stomme redenen... Als jij echt verlieft bent boeit t je toch niet wat andere mensen denken?
Dat van niet sporten en uitgaan kan ik wel begrijpen... Al doet m'n beste vriendin die in een rolstoel zit ook aan paardrijden, en in een discotheek zie ik wel is lichamelijk gehandicapten op de dansvloer... dus t is maar precies waar diegene van houdt en hoeverre zij/ hij zich daar wil vertonen

Een lichamelijke handicap zou ik geen groot probleem vinden, mits niet te ernstig. Dus in een rolstoel omdat lopen te veel moeite kost, oke, maar in een rolstoel omdat je volledig verlamd bent, nee dank je. Een oogsterkte van -20, oke, maar volledige blindheid, liever niet. Slechthorend, best, maar doof, dat lijkt me niet handig. Enzovoort.
Een verstandelijke handicap zou ik een groter probleem vinden, tenzij het heel licht is, zeg maar dat je er niet veel van merkt.

[Nona]

Verliefd is verliefd, ik zou me door veel handicaps echt niet laten weerhouden.

Rolstoel: ach, dat maakt toch weinig uit... Slechthorend of slechtziend: lastig, maar niet eng of raar. Zou me ook weinig kunnen schelen.

Maar dan heb je nog altijd dingen die een relatie in de weg kunnen staan. Ik voelde me in de laatste fase van mijn relatie met mijn ex-vriend ongelukkig en ik denk dat dat deels komt doordat hij hoogbegaafd is en ADHD heeft. Ik hou wel van hem, maar zijn driftbuien, zijn kinderlijkheid, zijn gebrek aan concentratie en dat soort dingen... Ik kon het gewoon niet meer aan. Het lijkt bot om het uit te maken door dat soort dingen, maar de sfeer was verpest en ik voelde me niet gelukkig.
Ik kan me voorstellen dat er meer van dat soort dingen zijn die een relatie in de weg kunnen staan. En wat doe je daaraan? Zolang je ermee kunt leven is er niets aan de hand, maar het is gewoon niet altijd mogelijk... Maar dat blijkt pas tijdens de relatie. Het proberen zou ik altijd doen als ik verliefd was.

sarahbressers schreef op 05-08-2003 @ 12:05:
Een verstandelijke handicap zou ik een groter probleem vinden, tenzij het heel licht is, zeg maar dat je er niet veel van merkt.

Dat zou ik inderdaad ook nog erger vinden. Een geestelijke handicap is echt de dood in de pot, daar zou ik nooit aan beginnen. Een lichamelijke handicap valt natuurlijk prima te aanvaarden, maar ik denk voor mezelf gewoon dat ik niet verliefd zou worden op zo iemand. Kan er niets aan doen, 'tis gewoon een constatering.

[MissKiss1985]

idd Op stage had ik ook een jongen in een rolstoel nou echt wel dat ie alles doet hoor. Hij gaat gewoon stappen en gaat ook gewoon met zijn vrienden op vakantie en naar de film enzo.

[Tiño]

opzich is er natuurlijk niets tegen iemand in een rolstoel, ik heb zelf op n basisschool gezeten met kinderen met en zonder handicap door elkaar,dat was erg leuk.Alleen waren er geen heel weinig meisjes, en die zaten in lagere jaren, tegenwoordig kom ik in mn leven bijna nergens mensen met handicaps tegen(werk, school,vriendenkring) dus dan is het moeilijker om er ook een relatie mee te krijgen,maar er staat opzich nix in de weg om wel een relatie met iemand in een rolstoel oid te krijgen, en het is dat ik al n vriendinnetje heb,maar kheb stiekempjes in fotoboek gekeken ,en je komt heel leuk over ,en hoe je schrijft enzo vind ik ook erg ...

[Ninnoc]

Marsel schreef op 21-07-2003 @ 18:52:
Jij noemt dat gehandicapt, maar ik vind eigenlijk van niet. Gehandicapt ben je in mijn opzicht pas als je door lichamelijk of geestelijke 'kwalen' gestoord wordt in de normale 'omgang', en mobiliteit.
( Komt er beetje vaag uit, maar je snapt het denk ik wel )

ja hijzelf spreekt ook nooit over een handicap en heeft (ondanks dat hij in aanmerking komt) ook nooit steunmaatregelen van overheid ed gehad. Maar eigenlijk kun je het wel een handicap noemen want hij kan niet alles, sporten bijv. gaat niet echt (behalve zwemmen ofzo)

Marsel schreef op 21-07-2003 @ 18:52:
Ik vind dat een beetje vreemde uitsprak, net alsof je alleen op het uiterlijk afgaat, maar toch weer niet.
Je zou toch denken dat je juist geestelijk op het zelfde niveau moet zitten en normaal met elkaar om kan gaan voordat je een relatie begint. Dit lijkt me zelf juist veeeeeeeel moeilijker, tot zelfs onmogelijk in vergelijking met een lichamelijke handicap.

nee het verschil tussen een vriend en een vriendje is de lichamelijke aantrekkingskracht. Dat is voornamelijk uiterlijk, ik zie mijzelf nog niet aangetrokken voelen door een lilliputter ofzo.




no offence ook maar ik zie mijzelf ook niet met iemand in een rolstoel, het lijkt me zo moeizaam. Het klinkt misschien ook raar ik herken me er ook wel in fortisi's argument dat ik wel een beetje beschermt dien te worden. Bij iemand in een rolstoel zal ik waarschijnlijk telkens het gevoel hebben de verzorgende te zijn, hoogstwaarschijnlijk onterecht maar goed.