Oud 15-12-2001, 20:17
Tantalus
Tantalus is offline
Wat ik niet snap is:
1) Dat de meeste mensen hier zulke verschrikkelijke cliché en quasi-diepzinnige gedichten uitkramen. Het echte dichten draait niet alleen om gezwijmel.
2) Dat diezelfde gedichten vervolgens door iedereen de hemel in worden geprezen, zonder dat ook maar één persoon (positieve) kritiek op een gedicht levert. Niemand heeft wat aan ongemeende lof.
__________________
Don't worry....Be crappy...
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 15-12-2001, 20:35
iamre18
iamre18 is offline
Citaat:
Tantalus schreef:
Wat ik niet snap is:
1) Dat de meeste mensen hier zulke verschrikkelijke cliché en quasi-diepzinnige gedichten uitkramen. Het echte dichten draait niet alleen om gezwijmel.

2) Dat diezelfde gedichten vervolgens door iedereen de hemel in worden geprezen, zonder dat ook maar één persoon (positieve) kritiek op een gedicht levert. Niemand heeft wat aan ongemeende lof.
Gezwijmel hoe durf je!...gedichten die naar gevoelens en gedachtens zijn gemaakt, zijn geen zwijmelgedichten.(ja oke er zitten ook wel wat gedichten bij die wat cliche zijn, maar so what, als dat het gevoel weergeeft van de desbetreffende persoon dan moet dat kunnen lijkt mij!)


Hoe kan je dat nou zeggen? er word zeker wel kritiek gegeven en echt niet door iedereen worden bepaalde gedichten geprezen! ennuh sommige gedichten zijn gewoon keigoed(knipoog naar een aantal mensen)en daar valt gewoon weinig kritiek op te leveren.!!

Ps..ik kan wel tegen een gezonde portie kritiek....dus reageer maar.....


[Dit bericht is aangepast door iamre18 (15-12-2001).]
__________________
~Tigerlily Deepdelver~,~Tári Calaelem~
Met citaat reageren
Oud 15-12-2001, 20:36
PimpDude86
Avatar van PimpDude86
PimpDude86 is offline
Citaat:
Tantalus schreef:
Wat ik niet snap is:
1) Dat de meeste mensen hier zulke verschrikkelijke cliché en quasi-diepzinnige gedichten uitkramen. Het echte dichten draait niet alleen om gezwijmel.

2) Dat diezelfde gedichten vervolgens door iedereen de hemel in worden geprezen, zonder dat ook maar één persoon (positieve) kritiek op een gedicht levert. Niemand heeft wat aan ongemeende lof.

Amen
__________________
Better a witty fool than a foolish wit.../Ik ben noch pimp, noch dude...en uuh ook geen 16, of 86 ofzo...
Met citaat reageren
Oud 16-12-2001, 18:03
Dissolute
Dissolute is offline
X
Citaat:
Tantalus schreef:
Wat ik niet snap is:
1) Dat de meeste mensen hier zulke verschrikkelijke cliché en quasi-diepzinnige gedichten uitkramen. Het echte dichten draait niet alleen om gezwijmel.
2) Dat diezelfde gedichten vervolgens door iedereen de hemel in worden geprezen, zonder dat ook maar één persoon (positieve) kritiek op een gedicht levert. Niemand heeft wat aan ongemeende lof.
Helemaal mee eens, maar dat heb ik ook weleens eerder gezegd
__________________
Dat je een minderwaardigheidscomplex hebt, wil nog niet zeggen dat je NIET dom en lelijk bent.
Met citaat reageren
Oud 16-12-2001, 18:05
dinky@17
dinky@17 is offline
ik vind dat de meeste gedichten wel mooi zijn,
niet omdat ze mooi zijn geschreven maar omdat je ziet dat iemands gevoel daar in ligt!
xxx
dinky
__________________
love is a answer for everything.... why is there no answer for love
Met citaat reageren
Oud 16-12-2001, 18:10
iamre18
iamre18 is offline
Citaat:
dinky@17 schreef:
ik vind dat de meeste gedichten wel mooi zijn,
niet omdat ze mooi zijn geschreven maar omdat je ziet dat iemands gevoel daar in ligt!
xxx
dinky
idd
__________________
~Tigerlily Deepdelver~,~Tári Calaelem~
Met citaat reageren
Oud 16-12-2001, 20:24
AngelLena
Avatar van AngelLena
AngelLena is offline
Ik vind persoonlijk (is voor iedereen vast anders) dat een gedicht pas een gedicht is als het recht uit je hart komt. Bij sommigen twijfel ik er inderdaad wat aan ja, maar bij velen heb ik echt het gevoel van: zo, dat ligt diep.
En dan ga ik daar geen negatieve kritiek op leveren en ook geen positieve. Want een gedicht kan je zoveel op op en aan te merken hebben, maar uiteindelijk kan je hem niet veranderen, want dat verdwijnt het gevoel wat er op dat moment in is gestopt. En dat ze soms wat cliche zijn, oke, maar het is tegenwoordig erg moeilijk om iets op te schrijven wat geheel origineel is, wat nog niet eerder is geschreven. En ik heb het idee dat er meer mensen zijn die er zo over denken, maar ieder zijn eigen mening, dus als jij kritiek wil leveren op andermans gevoel, ik hou je niet tegen, moet je doen. Houdt er alleen rekening mee dat het niet altijd geweldig leuk kan overkomen.
Meer had ik niet te melden.
__________________
If you're trying to stay high then you're bound to stay low
Met citaat reageren
Oud 16-12-2001, 23:32
misspretty
misspretty is offline

Citaat:
AngelLena schreef:
Ik vind persoonlijk (is voor iedereen vast anders) dat een gedicht pas een gedicht is als het recht uit je hart komt. Bij sommigen twijfel ik er inderdaad wat aan ja, maar bij velen heb ik echt het gevoel van: zo, dat ligt diep.
En dan ga ik daar geen negatieve kritiek op leveren en ook geen positieve. Want een gedicht kan je zoveel op op en aan te merken hebben, maar uiteindelijk kan je hem niet veranderen, want dat verdwijnt het gevoel wat er op dat moment in is gestopt. En dat ze soms wat cliche zijn, oke, maar het is tegenwoordig erg moeilijk om iets op te schrijven wat geheel origineel is, wat nog niet eerder is geschreven. En ik heb het idee dat er meer mensen zijn die er zo over denken, maar ieder zijn eigen mening, dus als jij kritiek wil leveren op andermans gevoel, ik hou je niet tegen, moet je doen. Houdt er alleen rekening mee dat het niet altijd geweldig leuk kan overkomen.
Meer had ik niet te melden.


mee eens
xxx
sylvana
__________________
Leef je leven per dag ,kijk niet achterom ,maar ook niet vooruit!! >>I'am dangerousley in love !>>>> mijn haringlover is doc
Met citaat reageren
Oud 16-12-2001, 23:45
Genesis
Avatar van Genesis
Genesis is offline
De hoeveelste discussie is dit in godsnaam over nagenoeg hetzelfde onderwerp??

Ten eerste wil ik zeggen wat ik al vaker gezegd heb: je zou gelijk hebben als een poetisch verantwoord forum het streven zou zijn.

Dat is het niet.


Verder ben ik het eens met een paar andere posts hiero die VOOR het DoP forum pleiten. Het is een uitlaatklep voor iedereen die hun gedachten in een min of meer geordende vorm op papier wil zetten, en de reacties zijn dan ook terecht, het is een prestatie op zich als je je gevoelens op kan schrijven, en hier met anderen durft te delen.. Als je het zo bekijkt, is elk complimentje terecht.

Het getuigt slechts van onwetendheid als je een gedicht alleen op de vorm gaat beoordelen. Er hoort ook een gedachte bij, die in het ideale geval in harmonie met elkaar zijn. Kijk verder dan je neus lang is, lees een gedicht desnoods nog eens en nog eens, en denk erover na terwijl je in bed ligt. Misschien dat je het dan begint te snappen. Snap je het dan nog niet? misschien mis je dan het gevoel, en zal dit forum met als zn enthousiaste leden je nooit kunnen bekoren. Het spijt me.

Als op een na laatste wil ik vermelden dat dit forum voor scholieren bedoeld is, en niet voor ervaren volwassen dichters.

Als laatste wens ik te melden dat dit op Feedack hoort, en niet op DoP.

Bedankt voor uw aandacht..

Genesis
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 00:11
ratsja
Avatar van ratsja
ratsja is offline
* gaap *
__________________
vows are spoken to be broken, feelings are intense, words are trivial, pleasures remain, so does the pain, words are meaningless and forgettable
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 00:13
ratsja
Avatar van ratsja
ratsja is offline

verlaten parken
eenzame straten
geen vogel in de lucht
geen licht in de verte

geen gelach
weg ons toekomst
genageld aan het verleden
pijn heb ik geleden

verdwenen zonder reden
nooit meer heden
verdwenen in het duister
angst en huiver

ik denk
heel even
zonder beven
zal ik je nog eens zien


Ergens in de verte
Die laatste ster
Nu nog eventjes samen


Die ene mooie nacht
Zo intiem in de kou
Alles hadden we bedacht
Onze voeten nog in het dauw


Ergens in de verte
Het laatste duister
Ik laat je los


Die laatste omhelzing
Zo innig en zwoel
Een nooit te vergeten herinnering
Leven voor echt maar een doel


Ergens in de verte
Die eerste zonnestralen
Ze komen je halen


Onze laatste angst
Zo eng en kil tegelijk
De laatste traan
Je moest gaan

Ergens in de verte
Jij helemaal alleen

Ik kijk naar het plein
Waar ergens ooit de passie was

Het plekje is verlaten
Net als m’n hart

Jouw graf
Bezoek ik iedere dag

Iedere dag
zag ik je gaan

Je ging
Zonder woord

Zonder woord
Onverstoord

Onvestoord
Zonder mij

Zonder mij
Is er geen jij

Ik schreeuw je naam
Het maakt geen donder uit

Ik roep je naam
Het doet zeer

Ik fluister je naam
Jij komt niet meer

wat je zegt en doet
was niet zonder spoed
over alles nagedacht
wie had dat verwacht

Dromen zonder zorgen
Kijk ik naar morgen
Heldere ogen
Ik heb je zo gemogen


Het is stil in mij
Je kijkt mij angstig aan
Bijna ben je die deur
Je zegt dat je echt moet gaan

Je wend je hoofd opzij
als ik je een kus wil geven
zelfs een afscheidskus
maak je al verlegen

Je loopt naar boven
plots blijf je staan
je zwaait heel even
Er vloeit een traan


Niemand kon jou van me wegnemen
Alleen de dood
Heeft het verkloot
Ik knipperde met mijn ogen
Het duurde maar even
Ik kan het niet begrijpen
De pijn blijft steken
Jij was voor mij een roos
Die nooit meer kon verbleken

Het grasveld in de verte
De sproeiers fluisterden jouw naam
Jij bent van me weggegaan

Zomaar ontnomen
Ik kan het niet geloven
Nu jij je ogen hebt gesloten
Zal het nooit meer zo zijn

De zon zal opstijgen
De aarde wordt zand
De verliefde kleuren vagen grijs
Jij hebt je laatste adem gegeven
Zo dapper gestreden

Alles wat er van me over is
Is verdorven en verrot
Je moet weten hoeveel ik je mis
Zonder jou ga ik kapot

Jij huilde een duizend rivieren
Woorden kunnen zeggen wat liefde kan doen
Jij kan me niet meer redden
Jij zult mij herinneren als toen

Achterblijft is een gedachte
Die heel mijn gevoel verkrachtte
Ik ben niet meer bij machte
Ik zal niet vergeten hoe je nog lachte

We zullen nooit meer een zijn
Gedwongen om te splitsen
Jij verlost uit je pijn
Ik zie ju nu tussen die andere kisten

Gemiste kansen
Verloren zorgen
Nooit meer dansen
Nooit meer morgen

Staan op een hoog gebouw
Ik herinner ons plein
Ik kan het niet zien
Het is te donker

Beneden mij zie ik enkel een schim
De hemel is niet meer blauw
Alles om met heen neigt naar zwart
Ik sluit mijn ogen

Verloren is zoals ik me voel
Ik zoek een plek om te schuilen
Ik gaf je al mijn liefde
Meer kan ik toch niet geven

Voordat ik naar beneden ga
Kijk ik nog heel even.
Alles is verloren
zonder jou wil ik niet leven.

Nu ze zwijgt,
hoor ik haar woorden,

nu ze zwijgt,
schreeuwt ze m'n naam,

nu, met haar ogen gesloten,
zie ik waar ze heen wou gaan,

nu ze rust,
voel ik haar leven,

nu ze rust,
voel ik haar drang,

nu, met een dode blik in haar ogen,
voor het eerst lopen tranen langs m'n wang

noorderlicht en vroege zonneschijn
tussen dauwdruppels weerkaatst
dag vergaan en herbegonnen
rustend in mijn vertrek
zuiver klinkt de
nagalm van vrijen
tussen nog immer
wuivend gras


vuurvlinders in mij
verslinden jouw handen
en je ogenangst


Terwijl de maan schaamteloos aan de hemel staat
Onzinnig en zonder enige verbinding

De sterren bewonderen jouw lichaam
Van verre komen zij
Om haar gedaantewisselingen te aanschouwen

Mijn geweten zei dat ik slecht was
Ik moest boeten
want alles was mijn eigen schuld


tussen jou en de zee
sterrenweg van hier
is slechts een maanlichtschaduw
verblindt door het licht
zonder enig gerief
enkel gepaard met het kwaad
liggen glazen lippen
heel fragiel, die schervenkussen
daar hemelsbreed op verre afstand
nu toonbaar bezwijkend
strijdbaar met die pijn
dit einde
van jouw aards bestaan...
...stil leef je voort
altijd aan jou denkend
meestal met een lach
..en soms...
met een traan

bloot,
dat was ze
maar niet alleen

verblind,
niet door het licht
bevend doortastend,
maar zonder zicht

verlamd door jouw aanwezigheid
bruut en ondoordacht

ik passief en
jij zo actief

huiveringwekkend is,
datgene hebben moeten weggeven

het plot van dit onmacht
is enkel een vallende ster
zichtbaar voor het eeuwige

jouw huid is als satijn
op een vleugel van de liefde
vond ik deze weg,
voor mij geplaveid
van weerzinwekkend marmer


Een schreeuw in de nacht
Het was jouw stem
Die heel mijn lichaam deed verlammen
Angstaanjagend kil en stil

Moedeloos kwam ik naar je toe gerend
Ik was te laat
De nacht ademde ernst
Slechts mist verblindde jouw lichaam

Jouw laatste woorden
Ik heb ze niet gehoord
Jij kon ze niet zeggen
De pijn was te hevig

Jouw blik
Baarde me zorgen
Ik wist dat ik alleen verder moest

regen op mijn raam
tranen op mijn kussen
achtergebleven in maagdelijk wit
voel ik nu enkel zuivere woede
het goor bezitterig verlangen
van jou
maken al mijn dagen bang
mijn toekomst
nooit meer bladgoud zijnde
mijn toekomst
toont alleen die andere zijde
droevige ogen vullen mijn dag
verrot is mijn ziel
jij zonder enig begrip
ik niet meer steriel

wil je met me praten
als ik niet vrolijk ben
me eventjes vasthouden
zeggen dat alles toch weer goedkomt

zeg je dan
dat je me nooit zult verlaten
mij nog altijd in je hartje koestert
kunnen laten zien wie ik ben

wil je mij
nee
dat kan helemaal niet
jij bent er niet meer voor mij
dromen en leuke fantasien
zitten nog steeds in mij gevangen


Waarheid is onze enige creatie
Geloof is de vlam van de liefde
Allemaal voor het leven
en
............ liefde


als je oud genoeg bent
om deze woorden te lezen,
ze te begrijpen
hun betekenis,
zal niet worden verteld
deze woorden is het enige
wat overblijft,
........van mij

woorden van kristal
ze breken
scherven van pijn
ze staren me toe
doordrenkt met bloed


daar
die plek
voel eens
het is mijn hart
maar voorzichtig
het is gebroken

nooit meer zonneschijn op jouw
jij zal nooit meer schijnen
eventjes dichtbij
dit afscheid valt me zwaar
al zie ik je nu nog even
in mijn eentje
moet ik verder leven
verloren heb ik je
hoe verwerk ik dit verdriet
missen zal ik je
maar.....
vergeten
vergeten doe ik je niet


dood
nooit meer het avondrood
hier........
hier sterft de dag
in dit palijs van waarheid
droomde ik nooit van opgeven
ik ben verloren
nooit meer ochtendgloren
iedere dag wordt ik opnieuw geboren
jij...........
niet ver van zichtbaar
maar zo onbereikbaar


zit ik hier nu alleen,
met mijn treurige ogen,
zonder moed
realiserend,
dat het moeilijk is om door te gaan
in een wereld vol met mensen
waar je het zicht kan verliezen
het donkerste binnen mij
versnipperd mijn hart
puur gevoel van verdriet
sinds je mij verliet

til me op en laat me zweven
zachtjes op de wind
geniet van de stilte
blaas de bloemen door m'n haren
laat me spelen als een kind
neem mijn ziel en laat me zweven
rustig liggend in de wind
maak van bloemetjes een kroontje
en kroon mij
voor altijd kind

in ochtendgloren
was er slechts een ster.
in dauw opgetrokken nevel
blikkert enkel licht.
herinner mij in wolken
zal je zeggen
een zonde is het,
om jou te missen
in het avondrood


jou te missen,
is als een roos
die sluit
enkel splinters van pijn
splijten in mijn ziel
een nooit te vergeten herinnering
altijd dit gevoel
een traan, ik huil
ik ween
jij...
jij ging heen

jij verdween als
een druppel water in
de oneindige zee,
de wind
en het water,
voeren je mee
de fluister van de ochtend
weerlegt mijn gevoel
alles lijkt te kloppen,
met wat ik bedoel
ik zie je nog schijnen,
dag en nacht
ik hoop,
dat jij
op mij wacht


regen op mijn raam
teneinde hetgene te bepalen,
wat soms zo blijkt
en niet te begrijpen is.
geen bevatting mogelijk,
net zoals mijn leven.
het blijkt een woestijn te zijn.
allemaal zand.....
genoeg om door mijn handen
te laten glijden.


fluister van de zomerwind
wijs me na
en geef me een hint
mijn hart zong
als de wind in april
op de vleugels van de lente
mijn enige liefde
dat was jij
helaas,
de wereld heeft jou weggenomen
maar jij
bent nog steeds de lucht die ik adem
mijn boodschap in de stilte
vergeten doe ik je nooit
mijzelf vergeven
evenmin


het leven
vooral nu
nog zo zwaar
onze liefde op vleugels
ze zijn gebroken
wie........
wie leert me er
nog een keertje
vliegen
wie ??

het daglicht
vaagt nu langzaam weg
de afstand in mijn ogen
ze verafschuwen het leven
de pijn
van onzuiver kristal
in ellende
voel ik mij verdronken
ik
ik kan het niet meer aan
heer
laat me los
sluit mijn ogen

ik zal nu gaan
VAARWEL


In de branding
onder de zon
jij met
je gouden haar
wij zo samen
ons plezier schittert in de zee
het lijkt wel gisteren
hand in hand
maakten wij een vuur
de herinneringen branden
voor altijd
in mijn hart

Heel even wist ik het
Eventjes denkend aan mijn toekomst
Welke deels vervlogen was
Jij bent er niet meer voor mij
IK besef dat je echt weg bent
En er nooit meer voor mij zal zijn
Dat ik nu echt alleen verder moet
Alle ellende moet ik nu vergeten
Vooruit kijken
Ik moet nu echt alleen verder
Maar dan helemaal zonder jou
Als dat besef er is
Weet ik dat ik verder moet
Helemaal .......
.....
Zonder jou


jij hebt gevonden
de deur
naar het beloofde land
sluit je ogen
en jij zal vinden
wat ik eigenlijk zoek
......
rust

gadegeslagen door de maan,
ontstaat
uit deze winternacht
een ochtend
uit de blauwe lucht.
daar waar
de zon schijnt,
op het bevroren ijs
spiegelt verloren liefde.
bitter sneeuw
siert nu het landschap.
minzaam
teken ik een hart,
met mijn naam
en die van jouw.
schrede voor schrede
loop ik nu weg
verstikt door de kou
zie ik het hart op afstand
maar jouw
jouw....
voetstappen zie ik niet

jij komt niet te weten
hoeveel pijn ik nu heb
ik kan het niet vergeten
het zit te diep
had ik maar niet gekeken
dan had ik het niet gezien
een vreugde
een moment van onachtzaamheid
een klap
alles voorbij
dromen zijn vervlogen
met al onze herinneringen
en vele dierbare momenten
in een zucht van de wind


boven graven,
het lied van de wind
onvermoeid ritmisch
zoek ik vandaag
in de akker
van jouw asse
door mijn tranen
bijna onvindbaar diep
in de urn
van mijn herinnering
zie ik je geest
boven drijven.
en de takken van de wilgen geven
de wind een vrije doortocht

alleen in de nacht,
daar waar het daglicht
een lege stilte brengt
herken ik deze wereld,
zo blind om ons heen.
in de ruis van de eeuwigheid,
is er dan alleen stilte.
minzaam vanuit daar,
neem ik waar,
in realtiteit
stiekem een wereld,
daar waar alleen
haat en ellende overheerst.
en dan....
dacht ik heel eventjes weer
vrolijk.
en de tijd
...............
kwam weer langzaam op gang


Duizend vaders
zoek ik vandaag

Het klei
van mijn zijn
zag het licht
vanuit troebel water

waarin geankerd
het schip van mijn eeuwigheid

slechts beperkt houdbaar
is het alfabet van mijn vlees
de datum analoog.
in een bloemenperk
opgetrokken paradijs
ligt achter een schemermuur
een zwarte roos
waarin enkel
begraven ligt
mijn herinneringen aan jou
maar helaas
daar op jouw graf
zal jij jou bloemen
nimmer zien staan

het leven is geen handboek
je moet ermee leren omgaan
wat moet je doen
wat kan je verwachten...
maar compleet
voel je je nooit

woorden zonder mening
zijn woorden om te vergeten
te veel woorden
zijn enkel
.........
verraad
over mijn bestaan
valt niet te twisten
niet te verwarren
zonder liefde
over die van jouw
eigenlijk evenmin

die ogen,
leeg en diep en grijs
gevoelloos dood
en toen
ze herkende me
dat was te veel
en ze verdwenen
voor altijd
mee in haar graf

weldra zal het donker zijn
zal de zon veranderen in maneschijn
tegelijk met het geluid van de golven
wordt je gezicht met tranen bedolven
de kust is slechts van verre zichtbaar
maakt enkel naar jou
een wuivend gebaar
nooit meer zal jij wederkeren
het was een les, je moest hem leren
een wrede droom vermengt zich met de nacht
zou je het ooit hebben gevonden,
wat had je verwacht
.....
de zee is prachtig
maar jou .......
jou te machtig


mijn leven is als
een vlinder
met gescheurde vleugels
onbezonnen
begonnen aan zijn kruistocht
om de koningin
van mijn verdriet
tot het einde, gelijk
een levenslied lijkende
te voeden
.....
met enkel traanvocht


luisteren naar klanken
geeft gevoel
waar liefde
in gruwelijk verlangen
tot een bitter
knagen in
menselijk ziel
voor een eeuwigheid
zal gestagen


van verre einders
weerklinken
liederen
van heimwee
en verdriet.
ze
brengen
enkel ten gehore
de pracht van
woorden.
.......................
en
blijft de houdbaarheid
van mijn gevoel
tot op het heden
beperkt


in een doolhof
van pijn
daar waar
ijle stemmen
onverstaan verklinken
leg ik bloot
mijn ziel,
welke is
als een verlaten strand
waar
enkel vreemde sporen
staan te lezen
in
het zand

jouw vriendelijke glimlach
sierde de mens
ogenangst
verafschuwt de mens
net
net
als mijn verleden
met jou

jij........
jij,
mijn wolkje
jij,
die mij noodlottig verliet
jij moet weten,
pijn is nu enkel mijn verdriet
mijn hart vertoont
geen enkele glans
ze is dof
en........
het kleinste wolkje
is
...... nu stof


de straat;
ze houdt je in de gaten
de straat ziet alles,
zoals messen steken
en stenen doen spreken
de straat;
ze is leeg, ze huilt
nu regent het in de straat
omdat jij
jouw reis moest maken
de straat slaapt
net als die steen
daar
op jouw graf

zoals
een stilte
langs de kust
ben ook ik
onderhevig aan leed
ons afscheid
zonder woorden
dit is het bewijs
dat mijn lichaam
voor altijd
zal worden besnaard
dit
is twijfel
op zijn best


door heen de mist
der eeuwen,
lokt
mijn tranendal
de winterwind.
koud en donker;
het striemt
enkel
mijn aangezicht
van de dag.
levenloos, mijn zielenkind;
deze wind:
de laatste die jou zag.

hoopvol
tuur ik in de diepte
van je ogen:
de diepblauwe zee
die zij eerst waren,
lijkt nu
verder weg dan ooit.

gezwollen
door je laatste snik
kus
ik de parels zachtjes dicht
ze hebben me zo bemind
....
en ze maken
een laatste lach
in de donkere
winterwind.............

liefdeszuchten
en
doodskreten
doen mijn dromen
tranen
huilen
op mijn ziel
een moment zo klein
de dood
het grafschrift
daar
alles is nu stil
bewonderenswaardig
laat ik geen traan
...
nu ik ze hoor
wil ik ze zien
..............
maar ze zwijgen
de engelen
van mijn verdriet


ik begin
daar
waar
jij
bent geëindigd
opnieuw
van het
wieg
tot aan het graf
het leven
welke
jij
niet
meer kan zien
ik
leef
om
te vertellen
de waarheid
is
niet ver


in een
verzoekschrift van pijn
staan mijn gedachten
welke
zijn als een boek
wanneer ik
tussen de regels lees
vergeet ik even
de kern van mijn gevoel
voor wat dat waard is
in het voorwoord
begint mijn verdriet
in het nawoord
staat geschreven
in het zwart
al mijn pijn verzameld
en het kaft is verkreukeld
dit is het testament
van mijn verdriet

zij
die anderen
niet helpen
laten
hun gevoel
als
bladeren verwelken


een lichtelijk spreken
deed
mijn innerlijk geven
gevoel zonder eind
er is geen vorm
geen kleur
minutenlang
sterft mijn ziel
mijn leven is opgebrand
was je maar gebleven
want
ik ben
ver voorbij het eind
van
mijn
Latijn gedreven

het licht
hetgeen
wat jij net wilde pakken
het is niet weg
het wacht
achter je hand
die het nu natekent
volmaakt omrand schaduwbeeldje
enkel dansend op je gezicht

zo
zo is het licht
het kan echt niet
om dingen heen
daarom was het ook zo lang donker
op deze wonderschoon begroeide steen
die
sinds de diepe dagen van december
ook jouw wereld is

het kon de lange ronding
naar jou toe niet maken
om
jouw hand zo vrolijk aan te raken
als nu in deze regelrechte lente
anders dus dan zijn zachte rustend water
die zich zo meegaand om je huid
kan buigen,
moet het steeds rechtuit

dat was het licht, meis
later schrijf ik je weer
over regen, de aarde
sommige mensen misschien
vogels en muziek
de stilte, wolken en zo nog meer
vaarwel


mijn ziel
neergestroken op
aard
kijk ik blind
er is een stilte
in de tuin
bloemen van verdriet
beangstigen mijn gevoel
hoopvol starend....
een horizon te ver
weg van hier
ik mis je nog steeds
en
jouw profiel
gevangen in een ruit


soms
sta ik te huilen
bij je graf
en dan
....
dan hoor
ik het zwevend orkest
het speelt een lied
dan voel ik de pijn
wat daarvan doordringt
is het traag kantelende gevoel
en dan zie ik
in de verte hoe
het grijze halflicht
juist op tijd
mijn wachtende
gedachten zal bereiken
mijn gedachten
volgens plan
alweer verleden
nog steeds denkend aan jou
en
het laatste kalenderblad
die ik omdraai
passe


als wind waait,
waaien
mijn gedachten mee,
over land en
over zee
langs gletsjers
en over diepe dalen
om mijn geluk te halen
over bergen en zeeën
zoals vroeger
laten we dan samen rennen
de heuvel op
over het groene gras
in de brandende zon
vonden wij geluk
de lucht was blauw
en de nacht zo zwart
onder die maanlichtschaduw
blijf
ik aan je denken
jij bent in de hemel
heel ver weg
ik bid

open vlakten
gestorven gedachten
ruikend
mijn alibi
wie is wie
minachtend slecht
levensecht
mijn pijn
en
nog vele andere zorgen

achter de horizon
een plekje
ik vertrok
het einde van mijn reis
weer terug naar de oude tuin
waar wij altijd zaten
hier zit ik dan
klein, verdrietig
wachtend op mijn verhaal

misschien gebeurt er iets
en dat jij
mij dan wel verstaat
maar jouw antwoorden zweven vragend omhoog
en schitteren tegen het avondlicht
daar
kantig en zwart
in de purperen nacht

buitensporig verdriet
doet de stilte spreken
is er dan echt
niemand die het ziet


ogen van een vreemdeling
ze staren me aan
..
..
ik heb enkel in de spiegel
het ware gezicht gezien


de schaduw
steelt het licht
uit mijn gedachten
ik sluit mijn ogen
zien doe ik je niet
enkel een stille kracht
doet mij eventjes beven
dan open ik mijn ogen
en dit alles
duurde maar heel even


wisselwerkingen
brengen stemmingen te weeg
zoals de golven
jouw weerspiegelingen
braken
in de zonsondergang
de bestemming
van mijn gedachten
vertelt me nu
dat ik niet kan leven
zonder de hemel
die jij mij toonde
perfect is nog steeds mijn illusie
alleen dromen
doe ik nog steeds


ik ruik de geur
van het verse sneeuw
net
zoals
ze vroeger was
de zon gloeit
het doet de sneeuw smelten
het klinkt als
een nieuw begin
aarzelend
zet ik even een nieuwe stap
in het eerste sneeuw

genadeloos
argeloos
pijnloos
gevoelloos
harteloos
weerloos

zoekend
bukkend
kussend
vluchtend
roepend
huilend

grillig
hartig
zielig
grappig
rottig
gewillig

zo
zo herinner ik mij
jou
...
soms

in een tijd
waar de zon
opstijgt
waar alleen
de sterren zullen schijnen
waar het water stroomt
daar waar tuinen bloeien
daar is waar ik jou nodig heb
want de rozen liggen
nog steeds
gebroken
op de grond

langs ventweg zuid
is
mijn leven te lezen
als dorre bladeren
in het nat groene gras
boven mij hoor ik enkel
het geluid van de wind
welke mijn dromen vult
wolken o zo grijs
het regent
mijn dromen van verdriet
pijn en ellende
ontlokken
de sprookjes van toen
ze breken
maar dood
nee dood
gaan ze nooit


jouw
laatste adem
het klonk
als de golven
van de zee,
daar langs de kust
liggen verloren,
tussen schelpjes;.....
jouw schaduw, mijn hart
en ziel.
beide:
nog steeds
de twee symbolen
van mijn
leed.

met een klein genoegen
voorzie ik elke stap
met grenzeloze tederheid
denk ik aan het
verlichte plein
waar wij.......
en
vervlogen tijden
doen mijn levenslang
beloften
breken
......
voor altijd

spreek mij even toe,
in datgene
wat grenzeloos is;
uitgediept het miniatuur
van mijn zijn.
verruim jij mijn geest ??
....
even jouw bespiedende blik.
misschien gevoelloos.
Onverstaan doorklief
ik nog een keer
diepe lagen in mijzelf;
aangeboord uit mijn ziel,
voorgoed uit een getrokken
nog een keer.
maar als al mijn dromen
aan duigen vallen
scheurt alleen nog mijn masker
zeg !
vertel
roep
waarom ik ??


schaduwen tussen ons,
zoeken niet voor eeuwig.
ze proberen datgene te verbinden,
wat zo mooi zou kunnen zijn.
voor meer,
dan maar...........,
een ogenblik.

kan ik nog geloven
in de kracht van liefde
dan
verander ik van gedachten
kan ik nog geloven
in iemand anders
als
ik nog eens wakker word
in deze droomwereld


een ogenblik,
van dit tijdloos bestaan,
zoek ik ginder:
iets
wat mijn voortbestaan
zal doen smelten.
en dan;
zal de wind mij meenemen
heel even
de stilte voorbij.
en jij:
loop eventjes simpel langzij...
....... vooral
mijn gedachten
niet
voorbij


niks is nieuw
diep in mij
zijn mijn geheimen
gestolen


leven
voor nog een dag
vind een redenen
om te blijven

al is de nacht
nog zo zwart
vergeet niet
morgen wordt het toch weer licht

dagen vol plezier
dagen vol met zorgen
ik weet gewoon niet wat ik moet doen
ben ik blij vandaag
ben ik alleen morgen
alles hangt af van jou
ik zal wachten
op de engelen
die op mijn deur zullen kloppen
alsjeblieft
open je hart


snel snel snel
loop ik met grote stappen
en met
luide hoorspelstap
de klamme trappen af
vlug vlug vlug
kijk ik achterom
ik heb
een trede
over-
-ge-
slagen

mijn leven
is als een rivier
soms treed ik wild de oevers te buiten;
trotseer ik een storm van gedachten;
neem ik voor eeuwig het zand
van mijn herinneringen met mij mee.
maar diep in mij weet ik het zeker:
de rivier is eigenlijk droog

het besef is er nu echt
helemaal levensecht
het besef
van het net even niet
ik bleef achter
en zal nog
steeds leven
in het schaduw van jouw bestaan
was je maar hier
het fluisteren
tussen het zijn
van mijn voortbestaan,
slaat heel
mijn gevoel aan gruzelementen.
onverstaan en onovertroffen,
deze bitterheid,
dit verschil tussen kroon
en de kilte van een ster
is diep doorgrondelijk echt
het licht van mijn bestaan
is enkel een vreemde gouden gloed
in een wondervolle wisseling
van het licht en donker


ontevreden
is nog steeds mijn honger
gevoelloos staar ik
ergens in de verte
het licht,
zo helder
die horizon daar
voor eeuwig
zeg ik de romantiek
gedag

voor
zover mijn ogen
eigenlijk kunnen zien
zijn er schaduwen
die mij naderen
voor die genen
die achterblijven
wil ik dat jullie
eigenlijk weten
dat helemaal niemand
mijn diepste gedachten
deelde

dingen die gebeuren zijn die dingen die ontstaan
en die dingen die ontstaan
die zijn

met mijn hand
schets ik mijn verbeelding
tot werkelijkheid,
waar muren van wind
mijn stilte even doet doorbreken
zie ik hoe het tweeduister
mij bedekt in het zilver
dan zal ik wachten tot mijn dekmantel
de roes ontstijgt
ontwaak ik uit mijn duister
en ontlokt mijn binnenste weer verdriet
maar dan
slaan jouw lieve woordjes
om mij heen
als een warme deken
dit om mij als geheel te verwarmen
en toch laat ik een traan
ik mis je

ik weet een plekje
waar jij heen kan gaan
wanneer jij nu blij bent of niet
en ik heb de tijd
ik heb genoeg om te geven
ik heb de tijd en een plekje
ik wens alleen dat jij daar bent
ik heb de wil om jou om mij hier te hebben
of je nu blij bent of verdrietig
ik weet de weg
om jou te laten schijnen
ik heb de wil en ik heb de weg
ik wens dat je van mij was


alleen
langs het spoorlijn van mijn verdriet
wacht ik op mijn trein der liefde
ik zie

het perron is nog verlaten
tevergeefs wacht ik
nog steeds
helaas alleen

soms moet ik huilen
soms sta ik te lachen
mijn leven
eigenlijk
een brug te ver

is het een soort schaduw
die deze nacht bereikt
is het de wind in de bomen
het kille geluid in de lucht
niemand weet eigenlijk
waar jij heen bent gegaan
misschien naar het donker
maar dan wel alleen
enige herinnering
is dat plekje daar
die boom
het kruisje
waar de schaduwen liggen
van ons gebroken weggetje
die rouwtekens daar
zijn enkel
stille getuigen van
mijn verdriet

ik vrees mijn diepste angsten
als ik nog een keertje wil luisteren
naar ons liedje,
die wij altijd draaiden
het lied van jouw begrafenis
welke is in mijn hart gespijkerd
je moet weten
het doet zo'n pijn
als ik het nu horen moet
maar dan nu helemaal
helemaal alleen
ik ben nu zo alleen
nooit meer
vivo per lei
nooit meer
jij
door de wolken
zie ik de liefde schijnen
het houdt mij warm
terwijl mijn leven
er eigenlijk
alleen maar
kouder op wordt


waar zal ik heen gaan
als er geen hemel is
hoe zou het zijn
als ik er niet meer ben
zal iedereen blijven lachen
ik zal zeggen
herinner mij
als een onaantastbaar iets
een wezen
...........
van verdriet

op eenzame hoogten
trotseer ik openheid
een stille benadering
verrast en verbaasd
toon ik een zwakte
uit het diepst van mijn gedachten
mijn vrolijkheid is enkel schijn

seizoenen van leed
dagen van pijn
in een web van depressies
vind ik mij terug
mentaal moe
gesloopt en gebroken
het leven
zou zo mooi moeten zijn
nog even nadenken
teren op herinneringen
van toen alles nog goed was
maar die tijd heeft het gehad
het leven heeft mij niets gebracht
dan pijn en ellende
alleen


als jouw ogen
nog voor een keer konden spreken
een glimp maar
zal mij doen glimlachen
want verbergen doe je ze niet

met
diepe inslagen
vallen ijskoud
deze woorden op het papier
spiegelhard
doorbreken zij de
hevige koelen stilte
die bevroren momenten
ze nemen ze mee
zonder woorden
dan herinner ik mij morgen
mijn gedachten staren blind
tranen van verdriet
ze bevriezen
en maken mijn gevoel
zo koud
mijn hart van ijs
ze breekt
op mijn
bevroren tranen
van verdriet


Van alles wil ik met je doen
we zullen lachen
huilen
samen al onze tranen delen
de tango dansen in Parijs
vliegen naar verre landen
samen zijn
daar de zon zien ondergaan
elkander
dingen fluisteren
op zoek naar een geluk
wil je
langs de rand
mijn ziel verloren,
tussen werelden
in de schaduw en
de glimp van mijn pijn
deed jij het licht
weer in mij schijnen
om er
vervolgens
voor mij te zijn

hartkloppingen
in het land der geheimen
alles nog zo onwetend
ophelderend
in al mijn aanvullingen
en ik in die van jou
dezer dagen
brengt een reflectie
deze perfecte harmonie
duizenden zeeën varen nu voorbij
zullen wij onze stemmen delen
of
in een koelen stilte zwijgen

jouw stem
deed bloemen verwelken
en mij kleine woordjes spreken
zo innig en zacht
in een oase van rust
was het net als engelen
die vliegen
mijn liefde voor jou
is nog steeds
onbekend
alleen........

ik weet
nu echt waar schoonheid leeft
gister heb ik het gezien
ik weet ook welke warmte ze geven kan
binnen in mij gloeit ze
ik heb het niet alleen gezien
maar
ook gehoord


cultiverend
assertief
relativerend
observerend
lief
innig
nadenkend
explicateur

op gouden vleugels
wil een ieder zich voelen
maar
op gebroken vleugels
nimmer

een strand
bij laag tij
vonden wij
zij aan zij
aangespoeld
weggespoeld verdriet


een glanzende stilte
zet mijn innerlijk
grondeloos
tot stralen
waarin
schijnt
de
toekomst van mijn bestaan
schud me wakker
voordat
het stof zijn rust hervindt
dromen zijn net engels
ze bevatten kwaad
en pijn
alom

even vergankelijk
een bruisende windstilte
de in mij verborgene geweven
versterkende gevoelens
vele flitsende gedachten
...........
deze stilte
moet worden gehoord


als je gelooft in een paradijs
vind dan een weg
om even samen te zijn
of beter
voor altijd

mijn hart hangt
gebogen
boven de krijsende wind,
welke in mij schreeuwt.
fladderende geruchten
scheuren mijn
wringende gedachten
tot enkel een vaag vermoeden
uiteen,
zo helder als een lente in de morgen.
bespiedend kijk ik
maar dan staat
de ochtend
heel even roerloos winter stil,
en toch ben ik vrolijk

vroeger toen ik jong was
had ik de behoefte om iets te leren
zo voelde het
in deze tweestrijd
voel ik dingen
waarmee
ik moet leren omgaan
kan jij het zien
het maakt me een beetje gek
waar je ook heengaat
of wat je doet
ik ben bij je
buiten mijn gebroken wereld
is er iemand die om me geeft
en diegene dat ben jij
ter elfder ure
sloeg romantiek
mijn blik
oneindig zoek
even sluimerend
dan weer tederheid
dit
is gevoel zonder woorden

deze gevoelens
zo diep
zo ver
als een ontastbaar
gebied
jij en ik
tezaam als een ster
peilen
gezamen
dit verschiet


bedankt
voor al jouw begrip
bedankt
voor al onze gesprekjes
bedankt
voor al jouw liefde
bedankt
voor je steun
bedankt
voor die leuke momenten
bedankt
voor altijd


mijn
innig zwijgen
is even vluchtig
als mijn
doorklievende gedaante
steeds weer die machteloze stilte
voortdurend brengen gevoelens
mijn dromerige ziel in verroering
deze liefde
is pas echte liefde
als mijn stilzwijgen
word
gehoord

als
schoonheid
in liefde sterft
is
dat net als ik
stervend snakkend
naar een laatste
adem
van
jou
...roep

de engelen die roekeloos roepen
voelen niet mijn gedachten
waar roerende signalen van
verwarring
liefde
onzekerheid
en
zelfs gevoelens waar ook
pijn toebehoort
...verlos mij
ik
ik kan toch niet volstaan
met
afwachten alleen


als
ik jou achterlaat
met verdriet
ben jij
het enige
erfstuk
van mijn liefde

jij
prachtig klein
leuke krullen
volle mond
teder lief
en o zo zacht
jij
jij krijgt
er
een
broertje
bij

als je het even moeilijk hebt
kom dan maar bij mij
want daar ben je veilig
mijn hart is niet alleen van mij
maar ook een stukje van jou
want jij deed het innig vuur in mij weer oplaaien
je moet weten
dat het zelfs vreemd is
dat je ook in mijn dromen aanwezig bent
het leven wat jij mij nu laat zien
is meer als een leven alleen
ik weet niet eens of ik nog wel kan
leven met of zonder jou
ik legde heel mijn hebben en houden in jouw handen
want jij, jij begrijpt me
jij weet echt wie er binnenin mij zit
ook moet ik je vertellen
dat ik altijd dacht dat niemand
mijn gelijk kon zijn
ook daarin was ik fout
al jouw woordjes deed mij leven
en als jij het eens moeilijk hebt
mag ik..., mag ik dan het zakdoekje
zijn voor al jouw tranen
mag ik dat ??


een moment zo bang
als deze rivier van liefde
zich zal uitmonden
in een oneindige zee

een moment zo lief
als deze liefde
zich zal uitmonden
in vele dierbare momenten

een moment zo pijn
als deze rivier
zich niet zal vinden
in het o zo woelige water

een moment zo duister
is een moment vol pijn
als jij niet de ware zal zijn
in mijn toch al bewogen leventje

een moment voor altijd
wij
maar dan samen


zij die sterven
sterven niet voor even
maar zullen altijd
in een ieders hart
blijven
voortleven


jouw glimlach
toont
de lijnen
van
nooit opgeven


even ontredderd
maar wel volmaakt
zo ontastbaar diep
niet voor even
deed
deze koude voorjaarsnacht
het licht mij aanspreken
van verre worden zelfs
mijn schimmen schaduwen
krijgen alle vormen kleur
mijn zinnen zegbaar
....
soms
sprakeloos gehoor


een innig
stil
en klein verlangen
zet mijn woorden
om
in daden
en zal ik wachten
op het moment
dat
jij daar
naar mij
lachen zal

een eeuwigheid
van plezier
toveren mijn gedachten
als ware het een
carrousel
waarin tollende
gevoelens
blijven spelen met al mijn emoties
als dit liefde is
doe jij dan
een bod
op mijn eeuwigheid ?


ik
jij
verwarring
toekomst
liefde
onzekerheid
wij ??


van verre kwamen zij
getooid met wapens
en een forse dosis moed
ploeterend betraden zij de moerassen
enkel een vijand in het vizier
vechten voor het vaderland
dat was het enige wat telde
zonder angst
vochten zij een strijd
die ze niet konden winnen
ze vochten voor wat ze waard waren
om
vervolgens nooit meer terug te keren

verkwist geen adem
deel een traan
laat alleen
een besluimerende wind
zachtjes waaien langs mijn gedachten
het doet stille klanken
huilen van geluk
enkel moed van vertwijfeling
bevestigd mijn wanhoop
eigenlijk alleen maar bang
om
jou te verliezen

een dromerige stilte regent in mijn hart
deze legt even de rust in mij
en
als ik nu turend naar de zon
daar in de baan van het licht
vlieggedachten heb
zie ik beelden die spreken
met woorden
van het ontstane
welke mij doen doemdenken
zelfs zie ik schaduwen het licht bedekken
regent het besluimerd mijn gevoel
en in het maagdelijk wit
van vallend sneeuw
hoor jij stemmen huilen
dat is mijn liefde
welke schreeuwt
om die van jou


zoals rivieren stromen
stromen mijn gevoelens
tot aan eenzame hoogtes
om vervolgens
als een klap weer naar
- be -
- ne -
- den - te vallen
mijn gevoel
is net water
het stroomt
enkel naar beneden
maar stijgt
weer
als ik weer aan je denk
waarom
is ook
vooruitgang zo moeilijk


het leven,
is een les
welke
je niet kan volgen.
leren,
doe je alleen maar
door
het te ervaren.

toekomstdromen
geven mij een hint
tot nu
blijft het verhaal onverteld
maar
zal het
de liefde zijn
welke wint ?


rillingen
rollen
rakelings
langs mij heen
een vurig
verlangen
vraagt
waarheen
en doet
spreuken
spreken
..
leggen woorden
beloften
langs mij neer


is het
fantasie
of
is het
liefde in mijn gedachten,
de werkelijkheid
zal
diep doorgrondelijk zijn
puur en ook feilloos echt
dan
stillen
al
mijn angsten
gevoelloos dood


beelden tekenen
zich in de straffe wind.
vlagen van gevoel
waaien diffuus
mijn ziel in,
om
het eigenlijk
niet meer te verlaten.
zachtjes wijzend
met mijn vingers
weef ik de wind
en laat
gevoelens stromen
telkens
weer
vliegensvlug
vliegen
vogels
ver
voorbij
vreemd
verlaten
plekjes
welke
zijn
als
vredig
vogelvrij
vertrouwd
...
vrijheid
vereeuwigd ??

het laatste lied
dat we luisterden
de laatste keer
dat ik je zag
het allerlaatste adem
welke je gaf
vaarwel mijn kind
ik helemaal alleen
ons samen was een toekomst
niet
gegund


vol overgave
niet wetend
welke
angst ik bekomen zal
niet eens weten
wat het me brengt
niet realistisch kunnen denken
even ondoordacht
toch stel ik me de vraag
zal alles
echt zo zijn
als ik
zou mogen
verwachten


met genadeloze tikken
verdwijnt
het glazuur van de dag
dit avondrood
wordt enkel door de duisternis bedreven
even sfeervol persen
de laatste zonnestralen
zich door het vrije spel van de wind
bij het onthullen van het tweeduister
ebt er in de verte
een schrille groet
langzaam
weg in de nacht


een snelle blik
toont
een zwijgzaam exponent
van dit werelds venster
de kader van mijn gevoel
doet mij stilzwijgend denken
ijlings vervliegen nu
gedachten als zwermen
welke een alledaags bezit nemen
van mijn wezen van bestaan
de rustende
kalme aanwezigheid van jou
legt een stille schijnsel in mijn hart
deze
klein, doch gelaten licht van formaat
....
het vuur is aangewakkerd
nu laat ik het jullie weten
ik ben sereen content


een wirwar
van signalen
kan ik
ternauwernood beschrijven
in deze alom omvattende
maar ademloze zinnen
brutaal knielen
mijn gedachten
moeiteloos ineen
het doet mij
in
deze ambiance
rijkelijk variëren
om de juiste woorden
in dit
nauw samenspel
te zoeken
zwenkend, mijn gevoel,
maar sterker dan voorheen
lieverd,
alles blijft
toch niet onverteld

iemand met karakter
kijkt me recht in de ogen
iemand met karakter
heeft me nog nooit bedrogen
iemand met karakter
heeft niet veel woorden nodig
iemand met karakter
heeft genoeg aan een blik en een gebaar
iemand met karakter
is iemand die luistert naar mijn woorden
iemand met karakter
staat achter mij
iemand met karakter
is iemand die om mij geeft
iemand met karakter
kom je eigenlijk zelden tegen
iemand met karakter
die is zo lief als jij
iemand met karakter
is
als
JIJ


melancholisch is het melange
der haat en liefde
niet te noemen
is het eeuwige geluk
een zoektocht naar vrede
ik kan me vergissen in tijd
nergens staat het echter geschreven
wie nooit heeft getwijfeld
heeft nooit ernstig
gedacht

op
de wind van hemels liefde
baanden gevoelens een weg
langs sterrenhemels
en zelfs
even voorbij ver vergane planeten
om vervolgens
rustend in mijn vertrek
bezit te nemen
van mijn momentale verstand
zwijgzaam
zijn mijn woorden
erover nadenken kan ik nog steeds
maar als wind
en schaduwen spelen
krijg ik vleugels om te vliegen
en zal ik langs
deze vlagen
op zoek gaan
naar
eeuwig
geluk

de stilte van het naderen
het balans van rood
uitgestrekt,
reikend
en voorbij, horizon wijd
deze liefde
een ontwijkend teken
is en verdwenen
ontlijfd, ontzworen
toch stegen wij.....
en verdwenen
als
glinsteringen henen

eigenlijk
ver voorbij
mijn verleden vergeten
nu meer
dan voorheen
even
wijsheid alleen
zelfs rijkdom vergaard
het leven begrepen
eindelijk
voorwaarts bekeken


net nog,
toen de kille warmte
van een dezer zonnige middagavonden
het geluid mijn wakend gehoor beroerde,
zweefde je op de heldere echo van kinderstemmen
en klanken van het ochtendplein
mee door mijn open raam en streek je
zachtjes neer in mijn hart.
achter de vervagende beelden
word echter de leegte zichtbaar
het stof, welke nu opdwarrelt in je vlucht,
komt in de baan van het licht tot leven in kleurige beelden
ze borrelen zweverig
als lakeien op mijn erfstuk
gevoelens in me op
deze dromerige stilte doet me even denken
van hoe het was, van hoe het nu zou zijn
als je er nog was
de warmte, de kleur,
de geur van je aanraking blijft bij me
voor eeuwig geopend
mijn hart voor jou
vaarwel mams


zoals verwacht
boven de nacht
weerlegt mijn zelfexpressie
onder het voetlicht van de maan
surrealistisch dit beeld,
de ernst dat
deze schitteringen als geruchten
volledig onverklaarbaar worden
geschetst,
alles
begrepen en beschreven
in
mijn eigen
geheim manuscript


aan de vooravond
van mijn eeuwig gedag
zeggen onder een
zilvermaan
mijn gevoelens
de sprankelingen
voor altijd vaarwel
de schaduwen welke schuilen in mij
sluipen naderbij
deze pijn
is te hevig
glimschaduwen verdwijnen
en laat het duister spreken
gebroken mijn geweten
mijn leven op aard
laat me niks meer bieden
is me simpelweg
niks meer waard
ik weet
dat het makkelijker is
om weg te lopen
dan je recht aan te kijken
in je ogen
maar deze laatste woorden
zijn verteld
helaas niet gelogen, wel gemeld
..
als je geen tijd hebt
gehad
om vaarwel te zeggen
is er eigenlijk niets meer
over
dan een stilte alleen
vaarwel

in mijn gedachten staat geschreven
dingen die jij mij kan geven
plaatjes van herinneringen
herinneringen van toen
als mijn gevoelens ademen
kijk ik naar morgen
vertel ik je al mijn zorgen
mijn verdriet en pijn
maak dan van mijn tranen wijn
wit en droog,
bovendien
want zo lust jij het graag

op zoek naar een en dezelfde lente
werd er bij ons afscheid
een herinnering geboren
welke ik nooit vergeten zal
mijn gevoelens is net
als het buiten regent
en dat het daar zo donker is
dan voel ik me eenzaam
op die momenten moet er iemand zijn
die ook mijn verlangens kent
iemand aan wie ik
mijn problemen kan vertellen
eigenlijk zwijgzaam
zo zijn mijn woorden gesproken,
enkel op schrift beroeren
ze deze taal
mijn gedachten een vloeibaar
doorweekt geheel
ik denk nu dat ik pas echt besef
dat jij er voor me bent
en dat jij mij
vanzelf weer leert lachen
met tranen van blijdschap
op jouw gezicht

gelijk met
de adem van de wind
stegen mijn gedachten
in deze nacht
richting hemelgewelf
mijn weemoed
was weer eens geraakt
bijna volmaakt
had ik ontmoet
wie ik voorgoed
bijna was kwijt geraakt


dadelijk,
als het dageraad zich opdoekt
uit deze purperen nacht
en droefenis mij heeft verlaten
ontspring ik deze angst
moet ik weer geloven in morgen
dan verdwijnen de zeeën van zand
langs schemerwegen vervolg ik mijn weg
eindelijk daar aangekomen
kijk ik
in een oogwenk
en sta ik plots even roerloos stil,
starend zie ik
mijn eigen evenbeeld
voor eeuwig
rustend
nabij het watervlak

wie
streelt
mijn levensgedachten
streel ze dan
innig, maar onzinnig speels


ik droom, net als ieder ander
over mijn toekomst en idealen
en droom over het leven,
wat het bieden kan, wat het mij kan geven
en van hoe ik dat het beste allemaal kan beleven
in die droom daar
daar
kom jij in voor
daarin gaan we samen
hand aan hand het leven door
in mijn dromen
ben je zelfs heel dichtbij
maar in het echte leven
ben je eigenlijk onbereikbaar voor mij
hoe kan ik je laten zien dat ik echt om je geef
dat jij
de enige reden bent waarvoor ik leef
je zal wel onbereikbaar voor me blijven
dat weet ik diep in mijn hart
..
maar hopen
ja
dat zal ik altijd blijven doen
tot op die dag
dat jij voor mij hetzelfde voelt

achteraf
word
het leven
pas
echt begrepen
ik hoop
dat ik niet
heb gefaald
dat ik
heb geleefd

liefde
in de vorm van woorden
is
anders dan
in de zin
van het te ervaren

een afstand
neemt mijn handen
mijn gevoel
voor altijd weg
verenigd mijn ziel
voel ik me onbemind
nimmer vrind
dit is niet vertrouwd
mijn tijd verrijpt
op zoek naar
eeuwig
jeugdigheid

Pim
drie jaar mocht je bij me zijn
drie mooie jaren
zo fijn
jouw handjes o zo klein
net als al jouw woordjes
ik zie je nog schommelen
daar in de wind
met een glimlach van een kind
jouw klompjes, schepjes
torentjes van zand
alles was zo vrolijk
totdat je mij en mamma verliet
en achterliet
met onmetelijk veel verdriet
dankbaar
voor je geboorte
misschien tijdelijk
dit afscheid
tot ziens in eeuwigheid
lieve Pim
pappa was zo trots op je

alsof het
geschreven stond in de wind
viel deze steen
in de
rimpelloze oceaan
en bracht een golf van emotie teweeg
met welke bedoelingen
liet het de oceaan spelen
en mijn gevoelens delen
zelfs
mijn wonden gingen helen
voel ik me van
last bevrijd
zie ik je verdwijnen.......
zelfs
voor
eeuwig kwijt


soms
zijn er woorden gesproken
soms veel,
soms weinig
altijd met een bedoeling
welke
ik nooit helemaal begrijpen zal
verstopt zijn hun betekenis
ingetogen gesproken
zelfs soms
de eenvoud ontstemd

ogen gericht
maanblind starend
stilte ervaren
mijn enige rust
is de reinheid van mijn
gelukzaligheid
waarin
delen van lucht
gevoelloos sterven
nog steeds een gemis
dat innig samenzijn
eigenlijk
ontspringen
in dit sterrenfirmament
woorden mijn schrift
duister is het hoongelach
waarin mijn dubbele beloften
dromen vangen
in de stille nacht
dat wat
zich eens verbonden had
moet zich weer verbinden
voor mijn
eeuwig
verenigd
ziel

voorzichtig
snijd ik nog dieper
het bloed blijft nu stromen
net als mijn gevoel
beide regelrecht naar beneden
om daar als druppels
volledig kapot te spatten
nadenken kan ik niet
doe het ook niet eens
het bloed blijft nu lopen
ik kan niet voor eeuwig blijven hopen
de verlossing is nabij
alles is toch echt kwijt
mijn gevoel,
mijn vrijheid
het is de dood die het straks scheidt
en kan ik misschien
op zoek gaan
naar mijn eeuwig geluk
zelfs misschien
naar
nieuwe vrijheid

vandaag trek ik
mijn laatste ronde
als deze tijd
mijn dromen wegneemt
het duurt me gewoon te lang
mijn ziel nu badend
in een zee van tranen
gevoelens die banen
een weg
langs
verlangens van mijn visie
haat vervullend
de dingen die ontstaan
veranderen
als plaatjes door mijn hoofd
waar vind ik de link
of is het de stilte
welke overwint
eigenlijk moest je eens weten wat je allemaal met me doet
jij moet me maar vergeten
ik zal gaan
eenvoudigweg
uit jouw leven
en jij uit de mijne
kun jij het me vergeven


volkomen bekeken
het bestaan vergeten
mijn innerlijk verweven
die gedachten bleken
gevoelloos verstreken
het gevaar geweken
alles bespreken
niets ontweken
en
toch verstreken
de weken
week voor week
alsof jij mijn
liefde bleek

in de toekomst van mijn verleden
veranderd goud in zand
daar zullen mijn gevoelens stranden
het enige wat ik om handen heb
zijn risico's
welke ik zal moeten vermijden
om vervolgens
niet te kunnen mogen dagdromen
ben ik dan echt geboren om te sterven
zelfs zo geneigd
om nooit
enkel ook
maar een liefde te erven

woorden
woorden op papier
zijn meer
dan woorden
alleen
gevoelig
rakend
op de bekende manier
nimmer begrepen,
zelfs vergeten
daarom
schrijf ik
immer eenzaam
mijn schrift



elke keer
als ik je foto zie
dan,
dan weet ik het weer,
wie ik nu zo mis
want toen
toen, ik je zag
wist ik eigenlijk wie jij echt was
waarom is het nu dan toch
zover gekomen
geloven kan ik het niet
ik kan simpelweg niet liegen
want zo blind ben ik niet
datgene wat er even was
is nu een leegte
zelfs het kleinste woordje
net dat ene gebaar
dat is net datgene wat ik mis
dit,
is dit alles
omdat ik om je geef
of
omdat ik van je houd
je moet nu gewoon weten
ik wil je nog
eens
een keer zien stralen

welkom duisternis
vaarwel vrienden
vaarwel leventje
vaarwel ellende
welkom nieuwe wereld
vaarwel verleden
vaarwel pijn
vaarwel achteruitgang
welkom vooruitgang
welkom vaarwel

bedek mijn gevoel
verwikkel ze in laagjes
maar,
wees voorzichtig
pas op
voor de glans
die gans
al voor een deel
verloren is

triestheid des levens
is
datgene wat je wilt geven
maar niet kan toekomen
nemen of krijgen kan
vaarwel liefde

ik was blij
geloofde weer in vandaag
dacht niet meer aan gister
maar nu des te meer


vind ik nu de juiste woorden
die
ik zeggen moet
vind ik de juiste gedachten
die
jij horen wilt
vind ik mezelf nog eens terug
die
momenten welke ik bemin
vind ik jou nog eens
mijn pad kruisen ?


zijn het mijn eigen woorden
die me pijn doen
of mijn gedachten
die eigenlijk iets wil
wat niet mogelijk is


verlaten laat
schittert mijn aard
deze avond
stond,
staat en steeg
ik keek en zag deze zomer in jouw ogen
het zette mijn winterse gedachten
toe tot smelten
schemeringen van kristallen
werden mij nu pas helder
het vertrok, ontrok
en steeg
met mijn handen kil en klam
deze enkele illusie
gevonden en verlaten
toch vind ik ze
maar pas na mijn verleden kom ik terug
enkel wachtend
tot mijn gedachten een zijn
mijn gedachten voor jou
dan
dan
verven wij tezaam
de wolken blauw

smachtend
wachtend
langs kaarslicht
vertrokken
vliegen gedachten
gevoelens
spelen nu parten
laten gebroken harten tarten
mijn wezen
mijn pijn
verdronken in wijn
fragiel liggen ze dan
daar
langs de kan verloren
mijn glazen lippen
versnipperd
de
liefdesbrieven van satijn

een steeds grotere afstand
drijft er tussen ons
mijn signaal
is nu een eindeloze traan
in een zee zonder eind
welke rimpelingen
slichtjes doet golven
richting jou
dit signaal
als regen uit de hemel
maar dan
omgekeerd
alles wat ik nu meeneem
is datgene wat jij achterliet
onze gevoelens gedeeld
in eeuwigheid
levend
deze twee gedachten
onmogelijk om te breken
dit eindeloos gebed


ik scherp het mes van mijn onervarenheid
en nog dieper snijdt het nu in mijn ziel
stukken emoties oneindig
aangesneden
tot op het bot
mijn ziel verreten
jouw liefde was als een raampje in mijn hart
vloeiend als een spiegelbeeld in het water
deze gevoelloze tomeloze schoonheid vereeuwigd
symboliseert als een bloem
even zacht als fluweel
gestaag een imitatie van mijn ziel
verdwijnt mijn schaduwbeeldje
en legt mijn dromerige hoofd
neer in watten van stilte
en alsof iemand mijn hart een handdruk geeft
die mijn gevoel zal verbrijzelen
zullen nog steeds daar stromen
tranen als wild geraas
toonbaar bezwijkend
zelfs gespleten
mijn waanbeelden
vervlogen zijn mijn dromen
verdrongen mijn gedachten over houden van
vereeuwigd gesloten
in
mijn
hart
stop ik nu met leven
en sterf ik tevree

vloed der zonde
op het asfalt stranden
vier seizoenen
in een dag
mijn genoegen
pijn en rust
verlaten aan de kust
zag ik het halflicht in mijn duister
gejaagd
door de toekomst van mijn verleden
zoek ik heden
en nam ik de hemel mee
naar haar stilte

stilte
is als ik mijn geloof verlies
verlies
is stagnatie zonder vooruitgang
vooruitgang
is mijn stil geloof
zonder
enkel
maar ook
een verlies


tegendraads
neerwaarts ?
met haast
toch verbaasd
kaatst
het gevoel
met
tot welk doel
mijn gedachten
compleet zoek


onder
de hitte
van de gloed
door de zon
onder
een vloed
daar
verzanden
en
branden
stranden
onder de zon

vrouwen in gewaad
een zucht van wind
behoed het kwaad
als monniken lopen
ze de trappen af
langs de rechterstraat
van Damascus
om vervolgens
in een doodlopend steegje
te
belanden


daar waar
jij ooit eens je voeten neer had gezet
daar waar
het gras niet meer zo groen is
en wolken niet meer blauw zijn
daar waar
wij altijd samen waren
daar waar
wij genoten
maar niet alleen van elkaar
juist ook van die dingen om ons heen
daar waar
wij ooit een kwamen
is niet meer dan stilte alleen
daar waar ooit een de passie was
is nu eenzaamheid gekomen
daar
daar is waar nu de stilte
de troon overheerst
en
beheerst


als kolkende wolken
luchten licht verjagen
en wondere werelden
schijnende schijn vertragen
leggen ochtendgloren
de melancholie van het noorderlicht
heilig
naast zich neer
tot een hergeborene
zich wederkeert
net zolang
totdat
de lijn der tragedie
zich herhaalt
helaas
telkens weer

is het leven een prachtig gegeven
waarin gedachten steeds weven
en gevoelens zweven
zelfs herinneringen aan vroeger blijven kleven

is het leven een prachtig zijn
waarin pijn, zo groot, maar ook zo klein
die voor altijd voed, mijn levenslijn
zelfs voor eeuwig schijn

is het leven een prachtig doel
waarin ik van alles voel
even mijn gedachten koel
liefde is er, zo innig en zwoel

is het leven een prachtig eind
een begin dat kwijnt
en vooruitgang strijd
het leven: waarin ik word benijd

het leven
kort maar krachtig
vaak minder
maar soms
weer heel even prachtig


gelijk met deze koude avondlucht,
waar nu oker vlucht
en met rust een windvlaag zucht
vind een glazen oppervlak
langs een meer van tranen
jouw maanlichtogen,
welke geruisloos stroken
met net juist
die gedachten
boven
een eeuwig krijsende wind


als ik eigenlijk heel diep
in mijn hartje kijk
dan weet ik het,
weet ik het gewoon zeker
dan realiseer ik mij,
dat ik echt heel veel om je geef
zelfs zo veel van je houd,
dat ik je niet meer los kan laten
het is altijd heel leuk met jou
onze gesprekjes
over alles kunnen we praten
maar zien,
zien zullen we elkaar helaas nooit
dit alles doet me zo'n pijn
eigenlijk om een simpele redenen
jij zal nooit bij mij
kunnen
zijn


ik zal rennen
naar de middernachtzon
ik wil je zelfs al mijn liefde geven
maar deze weg
is simpelweg niet te belopen
het verschil tussen jou en mij
staat voor altijd in mijn hart geschreven
altijd denkend aan jou
deze liefde
onbemind


het veldenlied
is nu mijlenver te horen
dit lievelingslied word gefloten
gezongen, is zelfs vervuld met dierbaar verdriet
traag zullen ze nu ontvouwen
net als mijn hart, deze bloemen
enkel zonlicht gericht

nu is het mijn hart
die als een lievelingsvorm
in jouw wereldje schijnt
waar het soms ook weer duister word
zoals net nog
toen kleurige dromerige
gedachten mijn ziel beroerde,
werd ook ik mij
er zeker van bewust
dat een wereld zonder liefde
voor altijd in mij rust
een wereld zonder jou

als ik denk aan al die mooie tijden
en welke dromen wij nu eigenlijk hebben achtergelaten
ben ik misschien wel blij,
omdat ik gezegend was met de gift
dat jij even in mijn leven was
als ik terugkijk naar die dagen
zie ik je gezichtje
jij was daar gewoon voor mij

ik moet je vertellen dat ik in mijn dromen
jouw ziel zie boven de wolken
en in mijn hart is er altijd een plaatsje voor jou
mijn hele leven lang
een deel van jou houd ik daar bij me
en overal waar ik nu ben
daar ben jij

jij toonde mij hoe het eigenlijk voelt
om te voelen dat deze lucht binnen bereik was
en ik wil altijd herinneren
de kracht die jij mij gaf
zal deze liefde me hier doorheen brengen
ik ben je eigenlijk ook zoveel schuldig
jij was er echt voor mij

in jou zag ik het licht
mijn kracht
en ik wil je daarvoor bedanken
want jij
jij was er voor mij

gevoelens weven door zee
emoties golven even mee
de zon gedwee
zand verbrand
net als mijn gevoelens
als ik denk aan jou

slichtjes wiegend
door windzucht dienend
dit aanzicht immer grievend
maar bladstil vielen zij
zoals ze even geruisloos lagen
maar toch halsreikend uitziend
is nu ons genoegen gestreeld
en lagen bladeren daar als
twijgjes op de grond
g e b r o k e n


aan het roer dien avond
stond het hart en schepte
maan en bossen in zich in
en zeilend over spiegeling
van al wat het geleden had
voer het met wind en schemering
om boeg en tuig
voorbij de laatste stad


zo even gewichtsloos leken
deze verzen te doorgronden
met enkel deze woorden
vormen ze een stilteloos geheel
immer neerbuigend kijkend
door de ogen
van de eeuwige Liefde





mijn geweten laat het breken:
die dingen
zoals,
herinneringen worden gemaakt
beloften werden besproken
welke
nog steeds niet stroken
mijn toekomst
onuitgesproken


de eeuwige mona lisa
welke nu tranend starend
mijn portret van de liefde,
dus eigenlijk
het terrein van mijn leven
afbakenend bestudeert
is stilaan
droogjes aan het invloeien
of is het dan
het verf
van mijn verdriet
welke mijn tranen
drogen zal ?

__________________
vows are spoken to be broken, feelings are intense, words are trivial, pleasures remain, so does the pain, words are meaningless and forgettable
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 00:14
ratsja
Avatar van ratsja
ratsja is offline
zo dat was een stuk uit mijn bundelreeks...
lees....
en ik wil zooow graag commentaar van je

alvast bedankt lieve jongen
__________________
vows are spoken to be broken, feelings are intense, words are trivial, pleasures remain, so does the pain, words are meaningless and forgettable
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 00:21
Genesis
Avatar van Genesis
Genesis is offline
Citaat:
ratsja schreef:

hele lap met gedichten

Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 00:26
fluminezamora
fluminezamora is offline
Citaat:
ratsja schreef:

deel van ratsja's bundel

werkelijk fantastisch, ik heb het even snel doorgelezen.

[Dit bericht is aangepast door ekki (18-12-2001).]
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 08:56
iamre18
iamre18 is offline

~~~~~~~~~~~~~~*even heel stil*~~~~~~~~~~~~~~

SJEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEETJe ratsj


Mensen hier staat een echte dichter!!!
!!!!!!!!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxiamre

Als ik het kon.........
ik zou je pijn wegnemen
Als ik 't echt verstond
maar dat kan ik niet.

(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)


[Dit bericht is aangepast door iamre18 (17-12-2001).]
__________________
~Tigerlily Deepdelver~,~Tári Calaelem~
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 09:05
Caatje
Caatje is offline
Citaat:
Tantalus schreef:
Wat ik niet snap is:
1) Dat de meeste mensen hier zulke verschrikkelijke cliché en quasi-diepzinnige gedichten uitkramen. Het echte dichten draait niet alleen om gezwijmel.
Wie ben jij om te bepalen wat 'echt dichten' is?!

Citaat:
Tantalus schreef:
2) Dat diezelfde gedichten vervolgens door iedereen de hemel in worden geprezen, zonder dat ook maar één persoon (positieve) kritiek op een gedicht levert. Niemand heeft wat aan ongemeende lof.
Als je dat wilt raad ik je aan een andere site op te zoeken.

En Ratsja: Toffe actie! Mooie gedichten ook! Alleen dat scrollen naar beneden is nu wel errug vermoeiend!

Liefs,
Caroline
__________________
Geniet, maar nooit met mate!
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 12:40
Tantalus
Tantalus is offline
Citaat:
ratsja schreef:
zo dat was een stuk uit mijn bundelreeks...
lees....
en ik wil zooow graag commentaar van je

alvast bedankt lieve jongen

Owkee, bij deze dan:
Het gedicht was een tikkeltje te overdone, en ik denk dat het sterker was geweest als je het iétsje korter had gehouden
__________________
Don't worry....Be crappy...
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 15:59
Joyce-b
Joyce-b is offline
Het valt mij om eerlijk te zijn ook wel op dat heir bijna alleen maar positieve kritiek wordt gegeven en veel minder negatieve..
Maa rik denk dat dat ook komt door waar de gedichten op deze site over gaan, vaak zijn ze zó gevoelig en persoonlijk dat het heel moeilijk is..
Misschien zou jij (topic-oprichter/ster) beter naar een anonieme gedichtenpagina kunnen gaan.. daar geven ze iets meer negatif krritiek als dat je zo dwarszit..
__________________
Wantrouwen is een teken van zwakte - Gandhi
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 17-12-2001, 16:11
Secreet
Avatar van Secreet
Secreet is offline

1) Dat de meeste mensen hier zulke verschrikkelijke cliché en quasi-diepzinnige gedichten uitkramen. Het echte dichten draait niet alleen om gezwijmel.


Maar wat je dan ook moet snappen is dat ieder gevoel bij een gedicht apart is, en dat hoewel de woorden op elkaar kunnen lijken iedereen net iets anders beschrijft.
Een gedicht of poezie is heel persoonlijk, het spreekt je aan of niet. Natuurlijk zijn hier ook absoluut mensen die een gedicht maken omdat ze dat even leuk vinden, mar je kunt nooit zeggen dat iemand niet kan schrijven of dichten.
en of het diepzinnig is...misschien niet, maar het hoeft ook helemaal niet diepzinnig te zijn zolang de boodschap maar overkomt.


2) Dat diezelfde gedichten vervolgens door iedereen de hemel in worden geprezen, zonder dat ook maar één persoon (positieve) kritiek op een gedicht levert. Niemand heeft wat aan ongemeende lof.


Ik snap wat je bedoeld, maar er zitten heir ook mensne die dat soort lof en die woordjes net even nodig hebben. Ik hou ook niet van dat gezeur, ik heb liever dat iemand kritiek op me heeft, zowel positief als negatief zodat ik er wat van kan leren, maar soms lees je gedichten waarbij mooi alles is wat je erop aan te merken hebt.
Je kunt niet overal commentaar op geven, als er niets te verbeteren valt

__________________
www.new-avalon.nl & http://forum.new-avalon.nl -> Schrijvers en dichters site
Met citaat reageren
Oud 17-12-2001, 16:33
Black_Blasphemy
Black_Blasphemy is offline
Citaat:
ratsja schreef:

gedichten

huh?? *schrikt wakker*





[Dit bericht is aangepast door ekki (18-12-2001).]
Met citaat reageren
Oud 24-01-2002, 15:25
niekiepower
niekiepower is offline
heej tantalus, schatje
helemaal mee eens hoor!!!
ik vind ook dat op deze site de algehelzwaarmoedigheid overheerst
toch kan ik sommige gedichtjes over de liefde of over ongeluk wel waarderen
en bovendien, je hoeft hier niet ècht te dichten
dan ga je toch naar een serieusere site
enne, ratsj, mooi werk heb je daar laten lezen
kusss
__________________
and i would hope that i would never fall in love again, cause that would be the end of everything, and you're everything
Met citaat reageren
Oud 24-01-2002, 16:08
soulless
soulless is offline
Ja precies, nie mee eens dan ga je toch naar een serieuze site ofzo... Je HOEFT hier nix te lezen hoor....
__________________
Ik en de keizer hebben een dochter en een kleinzoon! Heh...
Met citaat reageren
Oud 24-01-2002, 16:16
DarkCat
DarkCat is offline
Citaat:
Tantalus schreef:
Wat ik niet snap is:
1) Dat de meeste mensen hier zulke verschrikkelijke cliché en quasi-diepzinnige gedichten uitkramen. Het echte dichten draait niet alleen om gezwijmel.
Das zeker waar.. ik schrijf gedichten afwisselend over dingen die me persoonlijk dwars zitten of over dingen die boeiend zijn, of om het gedicht zelf (als experimentje).. dat maakt het moeilijk om te reageren omdat mensen niet weten of het wel of niet persoonlijk is.. sommige dingen zijn cliché, maar das het moeilijke aan dichten, er zijn zoveel clichés..

Citaat:
2) Dat diezelfde gedichten vervolgens door iedereen de hemel in worden geprezen, zonder dat ook maar één persoon (positieve) kritiek op een gedicht levert. Niemand heeft wat aan ongemeende lof.
Dat zie ik soms gebeuren ja.. maar de laatste tijd vind ik dat er n stuk beter op (mijn) gedichten gereageert word.. meer inhoudelijke dingen zoals: 'je maakt spelfouten' of 'die laatste zin spoort niet met de rest van het gedicht' in plaats van 'wat erg voor je' terwijl het gedicht niet eens over mijzelf ging..

Nja t boeit me weinig..
__________________
Kijk op teletekst pagina 666 voor meer opties.
Met citaat reageren
Oud 24-01-2002, 16:21
Kore
Avatar van Kore
Kore is offline
ik zeg maar zo ik zeg maar niet teveel.

ratsja, mooi gedicht voor zovel ik het gelezen heb (1 derde) maar hoewel de lengte iets toevoegt (nooit overgaand verdriet) vind ik het lezen van zo'n lang gedicht zo vermoeiend dat ik meer iets had van: oke, heel mooi, boeiend, verdrietig, pakkend, maar ff scrollen hoelang het nu in vredesnaam nog duurt... (te lang )
__________________
benader de liefde net als koken, met dezelfde onvoorzichtige overgave
Met citaat reageren
Oud 24-01-2002, 22:43
Anne
Avatar van Anne
Anne is offline
Ehm... je hebt helemaal gelijk (en nee, dit is niet spottend bedoelt! ), maar je moet wel onthouden dat de meeste dichters die hier zitten niet professioneel zijn. Zij raken hun (vaak negatieve) gevoelens kwijt door gedichten te maken en dat is iets wat natuurlijk heel goed is en dat mag niet genegeerd worden. Maar verder... ja, gedichten over andere onderwerpen zijn ook wel eens wat anders. Ik hou me aanbevolen!
__________________
Hm... Larstig... ;)
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 24-01-2002, 22:45
niekiepower
niekiepower is offline
jaaaaa! gedichten over andere onderwerpen, you go girl!!! laat maar eens wat lezen
kusssss
__________________
and i would hope that i would never fall in love again, cause that would be the end of everything, and you're everything
Met citaat reageren
Oud 24-01-2002, 22:46
Anne
Avatar van Anne
Anne is offline
Citaat:
ratsja schreef:
* stuk uit bundelreeks...*

Ehm... Dennis... die heb ik nog niet ontvangen, maar nu ik dit zo lees, wil ik hem zeker wel ontvangen!
Kus, Anne

__________________
Hm... Larstig... ;)
Met citaat reageren
Oud 24-01-2002, 22:47
Anne
Avatar van Anne
Anne is offline
Citaat:
niekiepower schreef:
jaaaaa! gedichten over andere onderwerpen, you go girl!!! laat maar eens wat lezen
kusssss
Dan moet ik natuurlijk eerst iets verzinnen Oh, ik heb wel iets liggen hier. Ik ga hem nu posten!
__________________
Hm... Larstig... ;)
Met citaat reageren
Oud 01-02-2002, 20:21
Dreampoet
Dreampoet is offline
Ik vind het ook zinloos, en vooral enorm tijdrovend, om lang te discussiëren over wat poëzie dan wel mag zijn. De waarheid is dat dit forum enorm is geworden. Zo groot, dat niemand nog de tijd heeft om elk gedicht te lezen, en er een oordeel over te vellen. Het gevolg is dat bepaalde mensen altijd de gedichten gaan lezen van dezelfde personen. Ik betrap er mezelf op. Dat is jammer, maar wie kan je dat verwijten? Dat is nu eenmaal menselijk. Op den duur werden velen vrienden, en schreven ze in vriendschappelijke woorden over elkaars werk. En dat vind ik fantastisch. Alleen...
Alles heeft een keerzijde. Ook dit forum. Wat ooit een plaats was waar mensen, redelijk onbekend voor elkaar, topics voldiscusieerden over poëzie, is nu eerder inderdaad een uitlaatklep geworden. Ik mis gewoon die discussie, die door en door kritische benaderingen van poëzie waarvan ik soms wat wakker lag... Dat mis ik.
Nu ben ik hier niet veel meer, en ben ik spijtig genoeg vervreemd van vele forummers, maar wat ik steeds langer moet achterlaten, is een broeinest van vriendschap, en dat is goed
Maar wat dan een beetje pijn doet, is lezen dat het eigenlijk niet meer hoeft dat je hier dicht, dat dit geen poëzieforum meer is... echt? Voor mij is dan een stuk van mijn jeugd voorbij

Weet je, vroeger was het soms dagen wachten op reactie, omdat er hier maar twintig waren.

Groetjes, Dreampoet
__________________
Teo Torriatte Konomama Iko
Met citaat reageren
Oud 01-02-2002, 20:38
Verwijderd
jezus hoe vaak hebben we hier wel niet een topic over gehad. Als je even een paar dagen terugkijkt (lees: stuk of 10) dan vindt je vanzelf allemaal topics hierover. Ik heb geen zin om weer het hele klote verhaal te houden wat ik daarin ook al heb gedaan.
En zoals Genesis al zegt. We zitten hier op een forum, met scholieren en daar kun je geen topkwaliteit van gaan verwachten en dat is ons doel ook helemaal niet. Hier zitten mensen die allemaal gevoel hebben en zich dingen van elkaar aantrekken. We kennen erlkaar namelijk allemaal, zijn een soort familie (waar jij duidelijk niet bijhoort) We kunnen niet meer objectief naar een gedicht kijken, dit omdat we vaak het verhaal van die persoon kennen dat erachter ligt. Hierdoor is het zo dat gedichten vaak heel positief worden gezien, we lezen namelijk erlkaars gevoel en hebben niet het vermogen om het gevoel buiten te sluiten, wat professionele mensen wel zouden kunnen.
Ook kunnen we geen gedichten maken van zodanig hoge kwaliteit dat we geniale mensen als jij tevreden kunnen stellen

je moet het er maar mee doen en anders donder je maar op. En ongemeende lof wordt hier niet gegeven. Niet door mij en ook niet door veel anderen. Als ik iets niet mooi vind, zeg ik dat zoals de meeste mensen hier. Of we reageren niet als we iets niet mooi vinden en daarom staat er zo weinig kritiek...

Je doet het er maar mee, meer tijd stop ik er niet in.
Maar nadenken mag je in het vervolg ook wel even doen voordat je een quasi-intelligente opmerking gaat maken...
Met citaat reageren
Oud 01-02-2002, 21:10
^AmArU^
^AmArU^ is offline
hmm ja idd
maar dit topic is wel van 15/12/01 hoor, dus deze was wel eerder dan die van jou, misschien heb je hem gemist?
ik was het eerst niet met ~Dark Voice~ eens, maar ik geloof dat ze me in die andere topics heeft overtuigd dat we niet naar perfectionisme moeten streven
en dat is ook zo, want dat kunnen we niet verwachten
ik probeer mijn gedichten nog steeds zo perfect mogelijk te maken, maar perfect zullen we nooit zijn, en van anderen kun je dat ook niet verwachten. Positieve kritiek is heel nuttig, maar soms schier onmogelijk omdat aan sommige gedichten in de eerste oogopslag niets mankeert of ontbreekt. Als het poetisch gebrek echter wel duidelijk is, ben ik altijd de eerste die iemand graag de `goede` kant op wil helpen! En ik stel voor dat we dat allemaal doen!
En ook gevoel is heel belangrijk hoor - vooral als je het levensverhaal van iemand kent!

Laatst gewijzigd op 16-07-2013 om 08:44. Reden: naam verwijderd
Met citaat reageren
Oud 02-02-2002, 11:36
silketje
Avatar van silketje
silketje is offline
jij beeld uit als een trap ik als een boven en een beneden maar zijn die er dan nog
onuitgesproken tranen...
ze rusten hier
diep in mij helemaal vanbinnen
en ze geraken er niet uit
net als jij niet uit mijn gedachten raakt.
net als jij niet uit dat graf geraakt
waarom be je toch gegaan
is t er dan mooier als hier
daar benden of daarboveN
__________________
silketje
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Seksualiteit Geen respect voor vrouwen
Rikje18
28 19-07-2012 23:24
Psychologie ik kan niet tegen kritiek
Verwijderd
28 01-02-2011 13:49
Verhalen & Gedichten Ik, mezelf, en iemand anders
BaarEenKind
18 21-03-2007 20:42
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd 2: Kies uw winnende verhaal.
Ieke
102 04-01-2004 01:20
De Kantine geen Mac in Wageninegen
Crashzone
173 21-01-2003 16:47


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 11:37.