Oud 07-05-2007, 11:12
Pruts0r
Avatar van Pruts0r
Pruts0r is offline
Nja, ik zit al een tijdlang met een best groot probleem.. Nja ik zal eerst even de situatie en de dingen die meespelen uitleggen.

Ik ben een jongen met 17 jaar die het syndroom van Asperger heeft, dat is in 2001 vastgesteld door het DICK (nu het RIAGG). In 1997 zijn mijn ouders uit elkaar gegaan.

Zoals het mij toen werd verteld (en dat geloofde ik meteen omdat ik alles wat daar speelde niet doorhad omdat ik in mijn eigen wereldje leefde) ging het gewoon niet meer tussen die twee.

Pap is toen zo ongeveer meteen samen gaan wonen met m'n huidige stiefmoeder (na 12,5 jaar huwelijk...). Ik heb eigenlijk al sinds het begin een hekel aan mn stiefmoeder, ik weet niet precies waarom, mss omdat zij ineens veel strenger was als mam en overal op zeurde (en ik was bij mam thuis nogal agressief door pesterijen op school en was daar dus ongeveer de baas in huis).

Ik geloof dat het in 1999 was dat ze getrouwd zijn, maar dat weet ik niet zeker en mams familie was daar kwaad over, waarom leg ik later wel uit...

Nja, mam leerde in 2001 mijn huidige stiefvader kennen en ook met hem heb ik wel een tijdje problemen gehad, maar dat is nu dus een stuk rustiger.

Mam heeft nog een nieuw zoontje met m'n stiefvader, bij pap zelf is dat mislukt.. Het ging dus al slecht met m'n stiefmoeder, maar sinds bij ons thuis de kleine erbij is, gaat het nog veel slechter en heb ik het idee dat alles maar op mij moet worden afgereageerd waar zij mee zit, aangezien ik de laatste jaren meer van me af ben gaan spreken toen ik weer zelfvertrouwen kreeg. Nja, mn broertje van 15 krijgt bijna nooit over z'n donder bij pap, mja die zegt ook nergens wat op, omdattie anders niet aan de Playstation mag, iets wat mij tegenwoordig niet meer zoveel interesseert.

Nu is er tussen mij en mijn stiefmoeder al een paar keer zó'n gigastress geweest dat zij wegliep, dat we tegen elkaar zaten te scheeuwen, elkaar verwensingen toeriepen of dat ik wegliep en evt. het volgende weekend niet kwam en als ik zulke dingen doe, dan is er dus écht veel stress, omdat ik nu nog niet eens flip als mensen me op school echt van half 9 tot 4 lopen te irriteren en me belachelijk maken.

Afgelopen weekend was het dus weer raak. Ik zit namelijk bij een vriendengroep en dat is voor mij 10 km fietsen. Nja, normaalgesproken zijn die avonden (eens in de twee weken) in de weekenden dat ik bij mam ben. Dan zijn er geen problemen en dan moet ik gewoon om half twaalf thuis zijn, en mocht het zijn dat zij toevallig naar een feest ofzo zijn, dan kan ik gewoon zelf binnen.

Bij pap is dat echter anders. Daar moet ik om 10 uur 's avonds binnenzijn als ik zelf met de fiets ga, want het zou te gevaarlijk zijn, ook al woon ik in een dorp waar nooit iets gebeurd, waar alleen soms de ziekenwagen rijdt naar het verzorgingstehuis.

Nja, toevallig was afgelopen zaterdag die avond in een weekend dat ik bij pap was en zij konden niet rijden, omdat ze een verjaardag hadden.. Dat snap ik dus niet, aangezien ze met de auto daar naartoe gingen, maar we gingen ook met de auto weer terug.

Omdat een jongen van dat groepje mij kon halen en ook weer kon terugbrengen, hoefde ik dan pas om half twaalf op die verjaardag te zijn. Nu was het probleem dus dat alles wat uitliep en aangezien hij alles samen met zijn zus had opgezet, moest hij tot op het laatst blijven..

Toen heb ik nog opgebeld dat ik later kwam, omdat ze zich anders zorgen zouden gaan maken.. Er werd ook niets over gezegd toen ik op die verjaardag kwam en alles ging daar goed, totdat we weer terug naar huis gingen.

Opeens begon m'n stiefmoeder te zeiken dat ik had gebeld dat ik later kwam, dat dat niet was hoe het moest en dat ik maar had moeten zeggen dat het allemaal wat sneller moest omdat IK om half twaalf thuis moest zijn. Dat moet ik eens bij hunzélf thuis doen Dan heb ik meteen straf en stress aan mn kop...

Nja, ze wilde er wel "rustig" over praten, maar ik wist al dat daar niets van zou komen en zei dat ik wel naar bed zou gaan, t was toen inmiddels al kwart voor drie...

Ik mocht dus niet naar bed toe, voorspelbaar, want ze wilde weer gaan stressen en alles dus weer op mij af gaan reageren en toen begon ze dus tegen mij te schreeuwen enzo, maar ik hield me nog in...
Toen begon ze er dus ook over dat ik alles vergat als ik daar was en me niet aan de gemaakte afspraken (mbt tijd enz. ) hield, maar dat is voor mij heel lastig, aangezien ik bij mam 12 van de 14 dagen heel gestructureerd leef en dan kom ik ineens 2 dagen lang in (voor mij) één grote chaos terecht en dat zei ik ook: Dat zij daar helemaal geen structuur hebben (op een hele rustige manier zei ik dat).

Nja, toen flipte zij dus helemaal door en toen kon ik me ook niet meer inhouden (nadat ze me 20 minuten lang de huid had volgescholden en tegen me had geschreeuwd) Ze schreeuwde namelijk dat iemand zoals ik haar niet de les mocht lezen en dat zij zich niet naar mij aangingen passen. Nja, niet dat dat normaal wel is, er wordt nog niet eens rekening gehouden met mn Asperger en ik word behandeld alsof ik niets kan...

Toen is zij naar boven gegaan en heb ik nog tot kwart over 4 met pap zitten praten daarover en het kwam er dus op neer dat ze alles op mij afreageerde, omdat ik een broertje had en bij hun was dat dus misgegaan en aangezien ik van me afsprak wilde ze iemand hebben om dat op af te reageren en dat ben ik dus steeds... Dat zei die helemaal niet, maar dat maak ik daar wel uit op...

Dit is niet de eerste keer dat er zoveel onzinnige stress is om zoiets kleins, maar dat is dus al regelmatig gebeurd. Ik ben daar sowieso heel bang om iets fout te doen, want zelfs om het minste gaat ze al stress maken en ik heb de afgelopen jaren nog niet één ontspannen weekend meegemaakt. Nja, een keer had m'n broertje straf en toen was ik alleen met hun beneden, dat is het enige echt leuke weekend wat ik daar heb gehad...

Op vakantie heeft ze zelfs al regelmatig gedreigd om ons terug naar huis te brengen als we nog een keer iets vergaten op te ruimen... Nja, mn hoofd is al één grote zeef, maar door die chaos en gespannen sfeer daar onthoud ik ECHT niets meer en ze doen alsof ik dat doe om hun/haar te kloten...

Op steun van hun kant hoef ik ook niet te rekenen... Financieel "kunnen" ze dat niet, mja inmiddels hebben ze wel een nieuwe caravan, nieuwe surroundset en een nieuwe auto en echt zuinig doen ze ook niet, als je ziet hoeveel vlees en weet ik wat dat ze in huis hebben (500 gram vlees voor 2 personen).

Het komt er dus op neer dat mam en mn stiefvader maar alles voor me moeten doen, terwijl die ECHT krap zitten en bijna niets kunnen en ik heb er dan ook echt alle respect voor dat zij het nog klaarkrijgen dat we soms een broodje döner kunnen bestellen voor ons allemaal, dat we soms zelfs op een terrasje wat kunnen drinken en ook dat ze voor mij bijvoorbeeld nog een danscursus en het lidmaatschap van de mountainbikeclub betalen...

Op emotionele steun hoef ik ook niet te rekenen van pap zijn kant, want die denkt dat ik nog hetzelfde in elkaar steek als toen ik op de brugklas zat en kwam zelfs achter me aan rijden naar huis toen ik een mail wilde lezen waarvan mn ex zei dat die heel belangrijk was, want pap wist niet hoe ik zou reageren...

Nja, daardoor heb ik steeds weer helemaal geen zin om daar naartoe te gaan, maar ik vind dat heel erg lullig voor pap.. Zou ik door HAAR bij hem weg moeten blijven? Niet dat hij me superveel steun geeft, maar hij doet tenminste nog wel normaal tegen me en ondanks dat ik niet veel praat met hem enzo en niet echt veel steun van hem krijg houd ik wel nog van hem..

Mja, sowieso, mn stiefmoeder zei gistermorgen nog, toen ik naar een voetbalwedstrijd ging kijken van iemand die ik ken, dat als ik weer "zo'n toon" tegen haar aansloeg het weekend daarna niet daarnaartoe mocht komen en als iemand zoiets zegt, terwijl ZIJ degene is die niet over een meningsverschil kan praten zonder te gaan schreeuwen, hoeft het voor mij helemaal niet meer, dan WIL ik haar nog niet eens meer zien...

Hetzelfde probleem heb ik met mijn peetoom. Die doet ook alsof ik niets kan (doordat ik Asperger heb).. Een heel duidelijk voorbeeld was drie jaar geleden, op vakantie. Toen zaten ze namelijk op dezelfde camping als mn vader en ik wilde heel graag een keer koken.
Nja, ik kon toen al vrij goed koken, maar als ik bij/voor iemand kook waar ik nog nooit heb gekookt, vraag ik regelmatig om tips, want mss heeft iemand wel een goed idee wat het veel lekkerder maakt en dat doe ik andersom ook als ik bij iemand blijf eten en daar zelf niet kook.. Mja, na een paar vragen mocht ik niet meer koken omdat ik dat niet zou kunnen en dat is dan je eigen familie...

En sowieso, op feesten is hij altijd degene die gekke dingen uithaalt, samen met z'n zoon. Aan die neef, mn enige echte neef, heb ik de afgelopen jaren echt een hekel gekregen aangezien iedereen me met hem vergelijkt en ik word helemaal niet vergeleken met hoe ik 5 jaar geleden was, terwijl dat dus juist een veel betere vergelijking zou zijn.

Op de 50-jarige bruiloft van mn opa en oma vorig jaar, was ik namelijk degene die de spelletjes inleidde en zulke dingen aan elkaar praten en volgens mij was ik toch ook degene die 100 man zie ginds komt de stoomboot liet zingen en alles perfect had geregeld met de DJ oh en ik was toch ook diegene die Get The Picturer helemaal presenteerde, mja dat is dan weer iets waar zij helemaal niet op letten. Mijn neef en peetoom doen veel gekkere dingen en dat is toch veel belangrijker?

Mja, de enige die me daar wat over zei was pap: Ja ik had niet verwacht dat jij zoiets zou kunnen Hij kent me dus niet goed, maar ik vind het veel erger dat er niemand is die zoiets ziet.

Toen mn tante 50 werd in februari, zat ik echt niet lekker in mn vel omdat ik echt een rotweek had gehad en ik heb eerst 2,5 uur voor me uit zitten staren en we zaten toch wel met 8 man aan tafel en de enige die dat opviel waren opa en oma, mja ik had geen zin om te praten.

Toen ik echt graag naar huis wilde zei ik tegen pap wat er aan de hand was, zelfs HIJ had dat niet gezien, mja hij zei ook nog eens dat die dingen helemaal niet konden (t waren dus paranormale dingen die ik gevoeld en meegemaakt had).

Mja, nu is mijn vraag: Moet ik nog wel naar pap/stiefmoeder toegaan en moet ik ook nog naar die tak van de familie toe?

Ik doe zoiets echt met tegenzin en eerlijk gezegd zou ik die mensen ook echt niet missen op mn verjaardag. Ik had vorig jaar (toen werd verjaardag + feestje met paar vrienden bij pap gehouden) veel meer lol met z'n vijven, als toen de hele familie erbij was en ik helemaal niets te doen had, aangezien niemand op me lette... Nja hooguit t drinken inschudden voor de mensen enzo

Ik vind het echter heel moeilijk om weg te blijven bij m'n familie, vooral omdat het door m'n stiefmoeder me verplicht wordt en aangezien pap met haar instemt bij praktisch alles, behalve dan als er weer eens stress is.....

En nja, ik wil niet bij pap wegblijven, alleen omdat ik zulke problemen heb met mn stiefmoeder....

Oh en ik zou nog vertellen wrom ik extra pissed ben op mn stiefmoeder, ik heb namelijk het idee ( en ik ben niet de enige) dat hij vreemd ging met haar (en zij ook met hem) terwijl ze allebei getrouwd waren met een ander op dat moment) Mja heeft iemand tips voor dit probleem?

Moet ik gewoon met tegenzin naar pap/stiefmoeder en die mensen uit de familie die ik moet toe gaan en maar blijven komen, of moet ik voor mezelf kiezen en alleen de mensen uit de familie bezoeken die ik nog wil zien en dan gewoon naar de verjaardagen toegaan als de rest van de familie er niet is? Ik vind dit namelijk een hele lastige keus, hoewel het eigenlijk heel simpel zou moeten zijn volgens mij....

Gr. Pruts0r
__________________
Stop living in the past, live for the future!
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 07-05-2007, 12:17
Mariekje*
Mariekje* is offline
Of je nog naar je vader en stiefmoeder toe moet gaan, is een keuze die je zelf zal moeten maken. Echter lijkt het me verstandig om het gewoon eens in de groep te gooien, en mogelijk ook eens je moeder in het verhaal te betrekken.
Je geeft zelf namelijk al aan dat zij in staat is jou voortdurend structuur te bieden, en naar alle waarschijnlijkheid kent ze jou dus ook goed genoeg omdat ze precies weet hoe ze met jouw karakter om moet gaan. Mogelijk is het een idee om haar eens duidelijk te vertellen hoe jeje voelt zodra je bij je vader en stiefmoeder bent, zodat zij mogelijk kan 'bemiddelen' tussen jullie.

Ook zou je er voor kunnen kiezen eerst eens met je vader te gaan praten en hem je verhaal te doen, en vertel dan ook dat jij je echt niet fijn voelt bij de huidige situatie. Hij zou dan ook eens met je stiefmoeder kunnen praten, want hem geeft ze naar alle waarschijnlijkheid wel de gelegenheid om zijn verhaal af te maken zonder haar stem te verheffen.

Mochten jullie er echt niet uitkomen, overweeg dan eens een paar weekenden niet naar je vader te gaan, zodat alle partijen even tot bedaren kunnen komen. Ga dan eens met zijn allen om tafel zitten, en probeer dan tot een oplossing te komen die voor alle partijen te accepteren is.
Probeer hierin niet alleen voor jezelf op te komen, maar je ook eens in te leven in de situatie van je stiefmoeder, hoe cru het ook is: Zij ontmoet haar nieuwe geliefde, maar zijn kinderen krijgt zij er gratis bij... Zelfs al had ze dat misschien liever niet gehad. En ik denk ook (zeker wanneer zij zelf nog geen kinderen heeft) dat je aan kinderen in de puberteit geen makkelijk karweitje hebt; Ze zijn stront eigenwijs, experimenteren erop los, luisteren niet wanneer je ze vraagt even op te ruimen, zijn compleet zoekende naar hun eigen identiteit (kledingstyle, vriendengroep, muzieksmaak, meningvormend enz.), en leven veelal toch compleet in hun eigen wereldje waarin alles enkel om henzelf draait.
Probeer dan ook tijdens het gesprek enigsinds in te geven door te zeggen dat je haar verhaal best begrijpelijk vind, maar dat je het jammer vind dat ze jou geen eerlijke kans geeft op het hebben van een 'goed gesprek' zonder schreeuwen en schelden. Hierdoor voelt zij zich mogelijk iets meer begrepen, en laat jij zien dat jij echt bereid bent om aan de situatie te werken.

Om nog even te terug te komen op je vraag, wat je het beste kunt doen met je vermoeden van overspel binnen het huwelijk van jouw biologische ouders: Je zou het eens op de kop af kunnen vragen, en zien wat zij antwoorden. En ik begrijp best dat de gedachte dat jouw vader je moeder heeft belazerd heel pijnlijk is, maar bedenk jezelf ook dat jouw moeder hier indirect de kans mee heeft gekregen heel gelukkig te worden met een nieuwe man, en dat ook jouw vader nu mogelijk gelukkiger is dan voorheen. Het is rottig, vooral omdat het 9/10 keer de kinderen zijn die benadeeld worden... (En ja, ik heb het zelf ook meegemaakt), maar ik denk toch dat je een dergelijke situatie moet proberen te relativeren en uiteindelijk proberen te accepteren.

Veel succes!
__________________
<3 Everyday I love you more....
Met citaat reageren
Oud 07-05-2007, 12:40
Pruts0r
Avatar van Pruts0r
Pruts0r is offline
Nja, zelfs als pap haar op dr fouten wijst flipt ze door en ik heb ook niet het idee dat het zin zou hebben om echt met pap te gaan praten..

Hij laat zich veel te veel beinvloeden door haar en wss zou hij voor haar kiezen als hij moest kiezen tussen mij en haar, want dat lijkt me wel zo...

Mam heeft zelf volgens mij ook iets van autisme, ik herken iig heel veel dingen van mezelf in haar en in haar tak van de familie zitten meer mensen die zoiets hebben dus die kans is niet echt klein ofzo...

Ik denk dat het beter is als mn stiefvader zich er een keer mee gaat bemoeien, dan gaat hij ook wel schreeuwen, maar je wil niet weten hoeveel pijn het doet als je je moeder ziet huilen na een telefoontje met je stiefmoeder, omdat je stiefmoeder zo tegen je eigen moeder heeft geschreeuwd een half uur lang ofzo... En dat alleen maar omdat mijn eigen moeder me in háár visie (die van mijn stiefmoeder) verwaarloosd, terwijl ik dat helemaal niet zo voel..

Bij mam thuis heb ik het idee dat ze me ook echt steun willen geven. Er is daar ook regelmatig stress, maar niet om zulke kleine dingen en zij komen niet aan met dingen van 7 jaar geleden ofzo, toen ik nog op de basisschool zat..

Wat dat op zoek zijn naar een eigen identeit betreft, daar ben ik niet zo heel erg naar op zoek. Ik ben gewoon mezelf en ik doe ook geen moeite om in een groepje te passen ik heb twee mensen (die zijn ook met elkaar bevriend) waar ik heel goed mee overweg kan en we helpen elkaar ook als een van ons zich rot voelt..

Daar zullen ze dus niet zoveel last van hebben lijkt me.

Als ik zou beginnen over dat vreemdgaan krijg ik sowieso te horen dat dat niet mijn zaken zijn en daar ga ik dan tegenin, dus dat helpt niet want dan wordt het weer geschreeuw.

Mijn stiefvader heeft zich nog nooit met de situatie bemoeid, maar die wil niet nog meer stress veroorzaken, maar hij is wel degene die me steeds de vraag stelt: Waarom ga je daar nog naartoe als daar toch alleen maar stress is? Tis niet zo dattiee me daar weg wil houden, maar met die vraag heeftie wel gelijk en dat is ook iets wat ik mezelf afvraag.

kweet wel dat als hij met mn stiefmoeder praat dat dat ook superveel geschreeuw wordt, dus dat helpt ook niet..

één mogelijke oplossing (mss wel de enige oplossing) is dat mn stiefmoeder weggaat. Ze heeft een keer op t randje op de IC gelegen van het ziekenhuis in Maastricht en tis een hele rotte gedachte, maar op zo'n moment dat ik weer overal de schuld van krijg en pap haar vrij probeert te spreken heb ik echt zoiets van had ze het maar niet gehaald en die gedachte wil ik niet hebben, maar sinds dat zij in mijn leven is gaat alles tussen pap en mij mis...

Als zij al bij een woord tegenspraak of een in haar ogen fout antwoord op een vraag uit gaat flippen, hoe moet ik me dan een half uur lang in zo'n gesprek in kunnen houden

Pap krijgt dus ook niet de kans om haar op dr fouten te wijzen, dat is ook zinloos en nja, ik ga daar dus voor pap nog wel naartoe, maar er is zoveel stress dat ik dan beter gewoon eens in de zoveel weken iets met hem kan gaan drinken en dat we dan bijkletsen ofzo , maar dat is iets wat ik niet graag wil...

Mja, ik ben echt teneinde raad. Ook ZIJ is al vaak bij het RIAGG geweest om te praten over die dingen, maar schijnbaar heeft dat niet geholpen.

Praten met haar lukt ook niet, want ook ZIJ moet op dr fouten gewezen worden en dan flipt ze dus door. Ik denk zelf dat de enige oplossing niet meer gaan is, mja daar doe ik pap heel erg pijn mee en dat wil ik niet...

Wat mn familie betreft, daar maak ik me niet teveel zorgen om, die zullen me niet snel missen... Mja, om pap dus wel...
__________________
Stop living in the past, live for the future!
Met citaat reageren
Oud 07-05-2007, 13:17
ShrunkenShrink
ShrunkenShrink is offline
Pruts0r, natuurlijk zijn scheidingen niet leuk, voor niemand.

Mijn ouders zijn zelf ook gescheiden, maar dat gebeurde toen ik nog in de wieg lag.

Mijn moeder heeft nu ook een nieuwe vriend en hoewel we mekaars bloed af en toe wel eens kunnen drinken, geeft dat niet.
Ruzie houdt de thuissituatie in balans.

Daarbij heb ik ook een zus en die ligt nog het meeste overhoop met mijn moeder, diens vriend en zichzelf.

Zo af en toe herrie zit er wel in en aangezien zij ook autisme heeft, acht ze zichzelf niet schuldig en mensen die op haar tieren wel.

Ik ondervind niet vaak dat mijn moeder/diens vriend streng tegen me zijn, maar als ze dat wel zijn bijt ik gewoon terug, bedaren ze en is het alweer vergeten binnen een halfuur.

Dat jij nog twee kleine broertjes hebt helpt natuurlijk ook niet echt: Die oudere wil natuurlijk zijn zin doordrijven en de kleine zorgt al voor de dagelijkse hoeveelheid stress.

Je moet begrijpen dat je ouders heel bezorgd zijn om jou en daarom bot uit de hoek kunnen komen.

Mijn advies is: Trek het je niet teveel aan en als er stress is, maak je er dan niet druk om, daar heb je alleen maar meer stress door.
Hou je bezig met andere dingen die je stress laten vergeten, bv. muziek luisteren, en denk niet terug aan wat geweest is, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn.

Groeten, ShrunkenShrink
__________________
Sluit ze af, niet op
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Psychologie Depressie of aanstellerij?
dreklop
8 02-05-2014 01:13
Software & Hardware Laptop
surimeid
19 20-02-2010 22:36
Psychologie Traumaverwerking en loslaten van therapeute
aboe
2 30-03-2008 21:32
Psychologie Huh!? hoe kan dit nou?
Gael
42 25-08-2002 13:24
Psychologie Een bericht van mij op een andere board
Gael
5 08-08-2002 08:12


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 16:35.