Ik wil niet terug naar mijn oude situatie, wat moet ik doen?

[trophus]

wilde dit eerst op L&R posten, maar gezien de inhoud heb ik t toch maar geknipt en in een psych topic gepost....

ok ik zal proberen dit vrij bondig te vertellen maar het is zwaar:

fase 1: (3 jaar geleden en daarvoor)
Ik was altijd alleen, had nooit een relatie, voelde me eenzaam, ging er aan kapot, werd op gegeven moment zelf suicidaal omdat ik me zo vreselijk waardeloos voelde.
Ik kan de details wel toevoegen maar dit geeft wel een goed beeld denk ik, vraag anders maar.


Fase 2: 3 jaar geleden tot ongeveer een half jaar later
Korte positieve periode, relatie, ging goed. alle activiteiten daarbuiten gingen ook nog goed.
Beetje gemengde gevoelens over de relatie, ging uiteindelijk niet goed.

fase 3: ZWARE depressie (2 en n half jaar geleden tot ongeveer 4 maand geleden)
Ik wilde niets meer, eigenlijk wilde ik dood, pronto, maar met drugs en dergelijke heb ik mezelf er doorheen weten te slepen. voelde me totaal nutteloos, ik dacht aan eenzaam sterven later en dat t toch nooit beter zal worden.
Ik heb helemaal NIETS uitgevoerd en voelde me 24/7 eenzaam en waardeloos.

fase 4: Korte nieuwe hoop (4 maand geleden tot ongeveer nu)
Ik dacht dat alles goed zou komen als ik weer actief werd, ik ging weer sporten, ik ging weer goed eten en de deur uit, uitgaan, ik voelde me weer een beetje zeker. Ging weer uit.
Was gestopt met drugs en alle andere negatieve gewoontes, wilde weer genieten van het leven, had weer echt optimisme, die relatie "zou wel komen" die liefde "zal wel komen"

fase 5: nu
Ik val weer terug.
Langzaam voel ik die eenzaamheid weer terugkomen, ik hou het gewoon niet vol langer optimistisch te zijn, al die goeie hoop heeft tot niets geleid. Ik mis liefde en warmte. Ik mis het zo vreselijk erg.
Ik ga er echt aan kapot, ik probeer zo hard die optimistische vrolijke houding vol te houden maar ik begin me weer zo waardeloos te voelen. Ik weet niet wat ik moet doen. mijn verlegenheid geeft mij grenzen die ik niet langer volhou.
Gisteren heb ik er weer serieus over nagedacht om uit het raam te springen, gelukkig ben ik nog bij mijn volle verstand en heb ik nog een klein beetje hoop voor de toekomst, maar ik zie het gewoon langzaam door mijn vingers glippen.
Ik ga nog uit, ik doe nog aan activiteiten, maar ik zie geen verbetering. Ik zou zo graag liefde meemaken....

Help! wie weet wat ik moet doen? Ik ga er echt aan kapot.

Je beschrijft hier afwisseld manische en depressieve perioden. Je mist liefde en warmte in je leven en je ziet nu even geen uitweg. Dit moet heel moeilijk voor je zijn.

Ik lees ook dat je probeert optimistisch te zijn. En dat je je soms gewoonweg positief voelt.

Ik denk dat het zaak is om professionele hulp te zoeken om die wisselingen tegen te gaan. Doe dat via de huisarts; hij of zij kan aangeven wat een goed oplossing voor deze situatie kan zijn.

Wellicht kunnen de onderstaande websites je ook meer informatie verschaffen:
http://www.depressiecentrum.nl/
http://www.psychowijzer.nl/manisch--...ornis.p17.html
Of bel de Psychische Gezondheidslijn 0900 - 903 903 9 (0,20 ct p/min) (van het Fonds Psychische Gezondheid, een onafhankelijke organisatie met CBF-keurmerk voor goede doelen)

[trophus]

Ik loop bij een psycholoog. Hij ziet mijn downs niet echt als een groot probleem.
ik ben niet echt manisch depressief, ik weet wat een depressie is, en ik heb een hele lange depressie gehad.
wat ik nu vooral voel is eenzaamheid, hele erge eenzaamheid, leegte in mijn leven, toen ik een relatie had heb ik daar nooit problemen mee gehad.

ik geniet als ik hoor te genieten, daar heb ik helemaal geen last van.
Maar mijn leven over het algemeen is nu (net zo als zo vaak in mijn leven, gewoon zo vreselijk leeg en klote. Ik doe zo mijn best maar op de een of andere manier lukt het mij niet.
Ik heb echt hele erge sterke behoefte aan warm en liefdevol menselijk contact en ik kan het gewoon niet vinden.

[oelekeboeleke]

Is die warmte en liefde van en menselijk llichaam niet te verkrijgen bij je ouders of andere familieleden? Ik weet zeker dat als zij jouw topic lezen ze zien hoe verschrikkelijk jij het hebt en zullen ze je maar al te graag helpen. Jij moet wel met het initiatief komen, mensen kunnen niet zien wat jij denkt en mist. Wat betreft je psycholoog, wat een eikel is dat. IK hoop van harte dat je hulp gaat zoeken bij iemand anders, want met die flutpsycholoog die jou nu behandelt schiet je helemaal niks op. Bij een behandeling moet je volledig achter d persoon staan die je behandelt en die persoon ook iets vinden. Als hij jou niet begrijpt of serieus neemt wat jij zegt en je hebt er een slecht gevoel bij, is het een slechte psycholoog. Ga alsjeblieft ergens anders hulp zoeken.

Het kan natuurlijk zijn dat ik je verhaal verkeerd geintepreteerd heb, beschouw in dat geval alles wat ik over je psycholoog geschreven heb als nooit geschreven. Die eenzaamhei die e nu doormaakt is zeker op te lossen, hoe ro je je nu ook voelt, veel rotter dan dat kan je je waarschijnlijk nit voelen. Eigelijk kan het alleen nog maar omhoog gaan. Ga daar dan ook voor leven. Zoals ik in andere posts van je gelezen heb ben je erg eenzaam. Dat is een groot probleem want eenzaam zijn dat wens je niemand toe en toch gebeurt het. Ik denk dat het voor jouw het beste zal werken als je meer onder de mensen komt.

Je zou lid kunnen worden bij een sportvereniging om nieuwe mensen te keren kennen, je kan ook op datingssites op internet gaan zoeken naar liefde. Daar lopen genoeg mensen rond die ook onzeker zijn en wellicht zul je daar het juiste meisje ontmoeten en kunnen krijgen wat je nodig zegt te hebben. Je bent absoluut niet de enige die hier last van hebt, iedereen heeft behoefde aan liefde en als je daarin te kort denkt te komen kan dat erg vervelend zijn natuurlijk.

[trophus]

hoihoi,

nouja, ik heb dus al eerder last gehad van een langere depressie, en mijn ouders willen wel helpen, maar ze kunnen het gewoon stomweg niet. kijk in hou wel van mn ouders en omgekeerd maar dat is toch een andere soort van houden van.
Ik heb dus maar besloten om ze er niet mee lastig te vallen, ik heb al genoeg problemen en als mijn ouders dan ook nog eens zorgen gaan maken over mij voel ik mij alleen schulduig dat ik ze weer het zelfde probleem in de schoenen schuif terwijl ik al weet dat ze er niets aan kunnen doen.

En mn psycholoog luistert wel hoor en hij begrijpt het ook wel, hij heeft me ook doorverwezen naar de assertiviteitscursus en mij gevraagd of het wat voor me is en een intake te laten doen.
Met dat hij het geen "probleem" vind bedoel ik meer dat er geen sprake meer is van een ernstige klinische depressie of een manische depressie waar ik per direct behandeling voor nodig zou hebben. Ik moet het uiteindelijk zelf doen, met die instelling ging ik ook naar de psycholoog toe dus wat dat betreft ben ik er wel tevreden mee.

Ja ik zit op een sportvereniging, maar met mijn verlegenheid en misschien geslotenheid is het dan alsnog moeilijk om echt contact te maken met de mensen daar.
Tevens zit ik op een datingsite waar ik erg goed contact heb met meisjes, maar op de een of andere manier zijn alle meisjes waar ik echt heel erg goed contact mee heb bezet. Moet heel eerlijk zeggen dat ik niet te veel verwachtte van datingsites, in ieder geval niet meer dan een gezellig gesprek af en toe, wat ik ook wel heb.


Ik moet tevens zeggen dat de serieuze reacties hier wel een beetje helpen. Voelt toch wel dat ik er niet helemaal alleen voor sta en dat is erg prettig.

Het probleem met liefde is dat je er erg afhankelijk van kunt worden als je niet zonder kan.

Hoewel je het nu misschien heel graag wilt, is het toch beter om een tijdje te proberen om alleen te zijn. Om zelf in je emotionele behoeftes te voorzien en pas daarna een relatie aan te gaan enzo.

Want als je in jouw toestand een meisje leert kennen en het wordt wat, ga je helemaal kapot als het daarna uitgaat volgens mij

En als je het toch wil, probeer dan iig niet wanhopig over te komen. Probeer relaxt te zijn in de omgang met meisjes en laat niet meteen merken dat je iets van hun wil.

[Daboman]

trophus schreef op 24-07-2007 @ 23:26 :
Ik heb echt hele erge sterke behoefte aan warm en liefdevol menselijk contact en ik kan het gewoon niet vinden.

Je probeert het ook niet, omdat je te verlegen bent. Verder zeg je dat je depressief wordt omdat je warm menselijk contact mist. Volgens mij ben je nu vooral bezig om de gevolgen van het probleem aan te pakken. Je zou eigenlijk je verlegenheid aan moeten pakken, zodat je makkelijker contact maakt met nieuwe mensen. Ik kan me voorstellen dat je een terugval krijgt, omdat je het probleem niet bij de wortel hebt aangepakt.

Je psycholoog hoeft het ook niet te zien als een probleem, het gaat er om dat JIJ het ziet als een probleem. Misschien voel je je wel net als alle andere mensen, dat zou best kunnen, maar dan zou die psycholoog je nog kunnen helpen dat in te zien en je er mee om leren gaan... Misschien dat je kunt proberen om je psycholoog te vertellen dat jij het wel als een probleem ziet? En/of dat je graag zou leren er mee om te gaan ed?

Zoek invulling van je leven (ook naast dat menselijk contact). Dat kan een psycholoog niet voor je doen (hij kan je hoogstens dingen leren om het te doen (en dat doet hij kennelijk ook), maar het ook doen is aan jou). En proberen te accepteren dat je dit niet in één keer kunt veranderen, dat gaat met stapjes. Je gaat nu een assertiviteitscursus volgen (neem ik iig aan?) en naar aanleiding daarvan zul je vast oprachten moeten doen en wie weet dat je daarna wel meer kunt doen bij die sportvereniging ed?

[trophus]

Leonoor schreef op 25-07-2007 @ 15:33 :
Je psycholoog hoeft het ook niet te zien als een probleem, het gaat er om dat JIJ het ziet als een probleem. Misschien voel je je wel net als alle andere mensen, dat zou best kunnen, maar dan zou die psycholoog je nog kunnen helpen dat in te zien en je er mee om leren gaan... Misschien dat je kunt proberen om je psycholoog te vertellen dat jij het wel als een probleem ziet? En/of dat je graag zou leren er mee om te gaan ed?

Zoek invulling van je leven (ook naast dat menselijk contact). Dat kan een psycholoog niet voor je doen (hij kan je hoogstens dingen leren om het te doen (en dat doet hij kennelijk ook), maar het ook doen is aan jou). En proberen te accepteren dat je dit niet in één keer kunt veranderen, dat gaat met stapjes. Je gaat nu een assertiviteitscursus volgen (neem ik iig aan?) en naar aanleiding daarvan zul je vast oprachten moeten doen en wie weet dat je daarna wel meer kunt doen bij die sportvereniging ed?

Ik werk er ook wel aan, en ik ben toegelaten tot de assertiviteitscursus (intake gehad)
ik weet ook wel dat de toekomst beter zou kunnen gaan, dat is wat ik bedoelde met dat beetje hoop....

tevens ben ik niet 24/7 down, maar ik heb af en toe echt hele extreme downs. waarin ik echt alles helemaal niet meer zie zitten en me gruwelijk eenzaam voel. En ik weet niet wat ik daar mee aan moet.
Bovendien zijn mn ups ook niet echt tot tevredenheid stellend, ik hou mezelf dat gewoon voor dat het wel goed komt en dan voel ik me meestal ook neutraal, positief.

Misschien zeur ik wel misschien is het niets, maar op de slechte momenten (waarop ik bijvoorbeeld dit topic heb geopend) voel ik me gewoon erg leeg en eenzaam, soms zelfs lichtelijk suicidaal en komen al mijn ervaringen van vroeger weer naar boven.
en de laatste tijd heb ik opeens weer steeds meer van die downs...

Dit is niet iets wat je nu a la minute op kunt lossen (helaas), denk ik...belangrijkste is dat je aan het werk bent om het in de toekomst beter te laten gaan...

Misschien dat je op de momenten dat je je gruwelijk eenzaam voelt toch terug zou kunnen vallen op je ouders? Ze kunnen je problemen niet oplossen, maar ze kunnen er wel voor je zijn. En/of op die momenten juist proberen contact met iemand te zoeken (bv. je ouders, maar je kunt dan ook juist boodschappen gaan doen of gaan sporten ofzo (wat sowieso goed is trouwens ))? Of anders iets anders gaan doen, iig niet (alleen) blijven zitten en steeds maar blijven denken hoe rot je je voelt.

En probeer je psycholoog toch duidelijk te maken hoe jij die downs ervaart, hoe vervelend je ze vindt, hoe erg je dan niet weet wat je moet doen, enz. Ik denk dat hij vast ook wel goede tips heeft.

trophus schreef op 25-07-2007 @ 15:42 :
tevens ben ik niet 24/7 down, maar ik heb af en toe echt hele extreme downs. waarin ik echt alles helemaal niet meer zie zitten en me gruwelijk eenzaam voel. En ik weet niet wat ik daar mee aan moet.

Niet ermee blijven zitten en het beste ergens naartoe gaan als dat mogelijk is. Dus als je mensen kent in een kroeg, ga daarheen. Begeef je onder mensen als je je zo voelt.

Ik heb dat soort momenten ook meegemaakt vroeger en alleen blijven is dan echt klote.

[Dakoedam]

mijn ervaring op dit gebied, kijk na je beste vase, en probeer je daar op te richten, en blijf doorzetten