Oké, ik zit in een situatie waar ik al 2 jaar een oplossing of uitweg voor probeer te vinden. Ik heb behoefte om even alles lekker van mij af te schrijven. Ook eigenlijk door het feit dat ik nu helemaal niet kan slapen, als je kijkt naar de tijd dat ik dit heb gepost. Ik zal eerst beginnen om een beetje over mezelf te vertellen.
Zoals ik al in het voorstel topic zei, ik ben dus Max en 17 jaar oud en ik woon met mijn ouders en mijn oudere zus in wageningen. Ik ben op de basisschool en middelbare school veel gepest om mijn uiterlijk en mijn manier van dingen doen. Ik heb hieraan een permanente angst en onzekerheid aan overgehouden. Het heeft mij een aanvallende en terughoudende persoonlijkheid gegeven. Ik heb door de jaren heen wel vrienden gemaakt die een vergelijkbaar verleden hebben gehad. Een paar jaar geleden heb ik online een meisje ontmoet waar ik vrij goed mee kon opschieten. We praatten veel online, en we spraken ook af en toe eens af. De vriendschap groeide door de jaren heen en uiteindelijk waren we beste vrienden. Jaja, ik weet wat je denkt. "Friendzone!" Maar daar is hopelijk niks mis mee.. Toch? We waren er altijd voor elkaar en we konden echt alles met elkaar delen. Maar we hadden verder nooit romantische gevoelens voor elkaar.
Het hele gedoe begon 2 jaar geleden wanneer we ruzie kregen over dat we opeens kortaf en ongeďnteresseerd naar elkaar gingen doen. Maar goed, dat is misschien normaal na al die jaren. Dat je misschien even genoeg van elkaar krijgt en dat je elkaar weer even een tijdje met rust laat. Maar dat was in ons geval niet zo. We kregen steeds vaker ruzie, en we gingen elkaar steeds vaker ontlopen. Daarna ging het een tijdje weer goed, maar niet voor lang. Meer en meer ruzies zorgden ervoor dat het contact uiteindelijk voor een half jaar wegviel. Daarna konden we wel weer vrij goed met elkaar omgaan. We hebben nog 3 afgesproken, waarvan gisteren de laatste keer was. Vandaag hebben we weer ruzie gehad, voor de zoveelste keer ja. Praten heeft geen zin meer. We weten van elkaar wat we gaan zeggen en we weten van elkaar hoe we daarop reageren. Eerst uiten we onze boosheid en frustratie, daarna komen de schuldgevoelens naar boven om vervolgens het weer goed te maken. Maar er bleef bij elke ruzie steeds weer een stukje frustratie achter dat zich opbouwde tot een grote hoop.
Ik ben nu op een punt gekomen waarop ik voorgoed een punt achter deze vriendschap wil zetten. En aan de andere kant ook weer niet want ik geef nog veel om haar. Na al die ruzies kunnen we nog steeds heel goed met elkaar omgaan. Maar andere keren ook weer niet. Het wisselt steeds af van goed naar slecht, en dan weer terug naar goed. Maar daarna weer slecht. Het wordt ons beide teveel, en we gaan er aan kapot. Maar we willen een jarenlange vriendschap ook niet zomaar weggooien. Wat moet ik hier in vredesnaam mee? De vriendschap staat op het punt om voorgoed in te storten. Maar ik weet niet of dit misschien maar beter is...
Na het lezen van dit denk je misschien dat dit beter niet op een forum als dit thuishoort. En sommige dingen hiervan kunnen misschien verwarrend zijn omdat ik wellicht van alles door elkaar zit te vertellen. Maar het is wel fijn om alles even in een grote lap tekst neer te kwakken. Dat laat me een beetje beter voelen. En dit lijkt me een fijn forum.
|