mijn ouders luisteren niet

[linn567]

Ik wist niet zeker of dit bericht bij psychologie hoort, maar ik wist ook niet waar het anders zou horen dus ik hoop dat het okee is.

Ik zou me eerst even voorstellen, ik ben lin en ben 16 jaar oud.
Ik ben onderbehandeling bij Karakter in Nijmegen. Alleen aanstaande donderdag is de laatste behandelplan bespreking, ik heb dan 4 maanden intensieve thuisbehandeling gehad vanwege een sociale fobie, ook heb ik adhd en een maand geleden is de diagnose autisme bij mij gesteld. Ik denk zelf dat ik geen autisme heb of dat ik het maar minimaal heb, inidegeval denk ik dat autisme niet mijn grootste probleem is. Alleen omdat ik weinig/niet vooruit gegaan ben de afgelopen maanden en de IHT bij karakter dus stopt moet er naar een alternatief gezocht worden. Mijn ouders willen dat ik dagbehandeling bij leo kannerhuis (gespecialiseerd in autisme) ga doen/volgen volgend school jaar, ik ben het hier niet mee eens. Ik denk dat autisme niet mij grootse probleem is.
alleen word er niet naar mij geluisterd, de psychiater en psycholoog van karakter luisteren ook niet.
Ik heb duidelijk aangegeven dat ik geen therapie wil, maar er word gewoon een afspraak gemaakt met een therapeute.
Mijn moeder vond dat de therapeut mij verkeerd benaderde en mij niet begreep. Zonder iets tegen mij te zeggen heeft ze dat aangegeven en is de therapie gestopt zonder mij te vragen wat ik ervan vond.
Vervolgens heeft mijn moeder aangegeven dat ze denkt dat hondentherapie beter is, maar als ik zeg dat ik honden eng vind en dat ik liever gewoon gesprekken heb, wordt daar niet naar geluisterd en reageert ze alsof zij beter weet wat ik liever heb.
Het voelt gewoon alsof ik niks zelf meer kan bepalen, Alsof ik een klein kind ben, die niet kan meedenken in wat ze fijner vind.

Ondertussen is het aanmeldings formulier voor het leo kannerhuis al aangevraagt.

Ik heb op internet gevonden dat je vanaf je 16de zelf mag bepalen over medische behandelingen, ik denk dat dit hier ondervalt.
Alleen waarom wordt er dan niet naar mij geluisterd ? Waarom kunnen ze me zomaar aanmelden zonder mijn toestemming ?
En wat moet ik doen of hoe kan ik er voor zorgen dat mensen wel naar mij luisteren ?

Ik hoop dat het een beetje een duidelijk verhaal is, en dat jullie me kunnen helpen, want ik weet echt niet wat ik nu moet doen of hoe ik kan aangeven dat ik dat niet wil.

[Elin3]

Als ik jou was zou ik op hele korte termijn een afspraak maken met je huisarts en daar dit verhaal vertellen. Je huisarts heeft jouw (medisch) welzijn voor ogen en kan mogelijk later in een gesprek met je ouders hen bijsturen.

[Axel11]

linn567 schreef:

Ik heb op internet gevonden dat je vanaf je 16de zelf mag bepalen over medische behandelingen, ik denk dat dit hier ondervalt.
Alleen waarom wordt er dan niet naar mij geluisterd ? Waarom kunnen ze me zomaar aanmelden zonder mijn toestemming ?
En wat moet ik doen of hoe kan ik er voor zorgen dat mensen wel naar mij luisteren ?

Je bent 16 en mag inderdaad zelf, zonder je ouders, beslissen over wel/geen behandelingen. Heb je al duidelijk aangegeven bij je ouders EN bij je zorgverleners dat je 16 bent en dat je niet akkoord bent? Soms wordt als je je niet 'verzet' bij de zorgverlener dat gezien als een soort (stilzwijgende) toestemming.

Over of het verstandig is bepaalde behandelingen te weigeren doe ik verder geen uitspraken

[Axel11]

linn567 schreef:

Mijn moeder vond dat de therapeut mij verkeerd benaderde en mij niet begreep. Zonder iets tegen mij te zeggen heeft ze dat aangegeven en is de therapie gestopt zonder mij te vragen wat ik ervan vond.

En je kunt gewoon je therapeut bellen, zeggen dat je 16 bent en dat je zelf beslist over je behandeling, en dat je de behandeling weer wil oppakken. En dan gewoon afspraken maken en gaan.

[linn567]

Axel11 schreef:

Je bent 16 en mag inderdaad zelf, zonder je ouders, beslissen over wel/geen behandelingen. Heb je al duidelijk aangegeven bij je ouders EN bij je zorgverleners dat je 16 bent en dat je niet akkoord bent? Soms wordt als je je niet 'verzet' bij de zorgverlener dat gezien als een soort (stilzwijgende) toestemming.

Over of het verstandig is bepaalde behandelingen te weigeren doe ik verder geen uitspraken

Ik heb het zelf al aangegeven bij mijn zorgverleners dat ik het niet wil, alleen de gesprekken zijn altijd met mijn ouders erbij en die zeggen gelijk dat ik geen keus heb. En dan luisteren hun elke keer naar mijn ouders.

Ik snap zelf ook wel dat ik therapie of een andere behandeling nodig heb, Ik wil alleen niet in een instelling gespecialiseerd in autisme behandeld worden, omdat autisme niet mijn grootste probleem is.
Ik zou het liefsts gewooon bij de psychiater waar ik voordat ik naar IHT ging behandeld worden.

[Axel11]

linn567 schreef:

Ik heb het zelf al aangegeven bij mijn zorgverleners dat ik het niet wil, alleen de gesprekken zijn altijd met mijn ouders erbij en die zeggen gelijk dat ik geen keus heb. En dan luisteren hun elke keer naar mijn ouders.

Dan kun je altijd nog zwijgen en het zo duidelijk maken. Het zijn denk ik niet alleen zij die luisteren naar je ouders, maar jij ook. Jij begint dan namelijk blijkbaar toch te praten met je zorgverleners

Ik zou het liefsts gewooon bij de psychiater waar ik voordat ik naar IHT ging behandeld worden.

Zelfde als wat ik hierboven postte: bel hem zelf op, leg het uit (dat je 16 bent en een andere behandeling wil), en bespreek wat de mogelijkheden zijn.

[linn567]

Axel11 schreef:

En je kunt gewoon je therapeut bellen, zeggen dat je 16 bent en dat je zelf beslist over je behandeling, en dat je de behandeling weer wil oppakken. En dan gewoon afspraken maken en gaan.

Ik had zelf ook al bedacht dat ik haar een mail zou sturen om dit aan te geven en dan tegelijk te zeggen dat er niet naar mij geluisterd word.

Maar het punt is dat ik dat niet durf, als ik een mail zou schrijven zou ik niet weten wat ik zou moeten opschrijven en als ik zou bellen zou ik niet uit mijn woorden komen. En ik heb haar mail adress niet en weet ook niet hoe ik haar telefonisch kan bereiken. Dus dat gaat hem ook niet worden

Het zelfde geldt voor de huisarts, daar durf ik ook niet heen. En stel dat het zou lukken om een afspraak te maken en daar te zijn dan weet ik nu al dat ik niet uit mijn worden kom.

Mijn grootste probleem is mijn sociale angst, Ik zou ook het liefst hulp krijgen voor mijn angst. Zodat ik tenminste dit soort dingen wel zou durven en kunnen in de toekomst.

[Axel11]

linn567 schreef:

Ik had zelf ook al bedacht dat ik haar een mail zou sturen om dit aan te geven en dan tegelijk te zeggen dat er niet naar mij geluisterd word.

Maar het punt is dat ik dat niet durf, als ik een mail zou schrijven zou ik niet weten wat ik zou moeten opschrijven en als ik zou bellen zou ik niet uit mijn woorden komen. En ik heb haar mail adress niet en weet ook niet hoe ik haar telefonisch kan bereiken. Dus dat gaat hem ook niet worden

Het telefoonnummer van een zorgverlener (of de instelling waar die werkt) is natuurlijk zo te vinden op internet... En je kunt altijd telefonisch vragen om een e-mailadres (bijv. omdat het makkelijker is het op te schrijven dan mondeling uit te leggen).
En natuurlijk weet je wel wat je ongeveer moet opschrijven: dat doe je hier op het forum ook.

Het zelfde geldt voor de huisarts, daar durf ik ook niet heen. En stel dat het zou lukken om een afspraak te maken en daar te zijn dan weet ik nu al dat ik niet uit mijn worden kom.

Als je dat allemaal niet durft, houdt het gewoon op he. Je wil hulp van anderen, maar als je helemaal niet met anderen communiceert is dat onmogelijk.

[Elin3]

Als je zelf geen actie onderneemt krijgen je ouders hun zin en moet jij een behandeling volgen waar je geen zin noch vertrouwen in hebt. Als jij gelooft dat je zelfstandig genoeg bent om op je 16e zelf over dit soort zaken te beslissen, laat dat dan ook zien! Bel of mail je hulpverlener en trek aan de bel.

[linn567]

Je hebt me aan het denken gezet, toen je zei "dat doe je hier op het forum ook"
Dacht ik je hebt gelijk !
Het klopt ik communiceer weinig met anderen, omdat ik het niet durf, ik ben bang om fouten te maken en raar gevonden te worden. Een uitzondering hierop is het internet, als ik hier een fout maak verwijder ik gewoon mijn account en begin ik opnieuw.

Je hebt me dus aan het denken gezet door jou reactie en ben ik op het iedee gekomen om het aan mijn ouders te laten zien, met een beetje hoop nemen ze me dan iets serieuzer doordat ze zien dat ik er mee zit dat ze me niet serieus nemen, Momenteel heb ik weinig keus omdat ik het andere niet durf,

Ik denk er nog overna en als ik het zeker weet dat ik het wil laten zien denk ik dat ik het het beste morgen op een rustig moment kan latem zien

[Daantje_0705]

Je bent 16 en wil zelf kunnen beslissen over je behandeling, dat mag maar dan moet je je natuurlijk ook wel opstellen als iemand die dat zelf kan en wil en zelf stappen zetten. Doe je dat niet, dan doen je ouders dat voor je.

[Elin3]

linn567 schreef:

Je hebt me aan het denken gezet, toen je zei "dat doe je hier op het forum ook"
Dacht ik je hebt gelijk !
Het klopt ik communiceer weinig met anderen, omdat ik het niet durf, ik ben bang om fouten te maken en raar gevonden te worden. Een uitzondering hierop is het internet, als ik hier een fout maak verwijder ik gewoon mijn account en begin ik opnieuw.

Je hebt me dus aan het denken gezet door jou reactie en ben ik op het iedee gekomen om het aan mijn ouders te laten zien, met een beetje hoop nemen ze me dan iets serieuzer doordat ze zien dat ik er mee zit dat ze me niet serieus nemen, Momenteel heb ik weinig keus omdat ik het andere niet durf,

Ik denk er nog overna en als ik het zeker weet dat ik het wil laten zien denk ik dat ik het het beste morgen op een rustig moment kan latem zien

Heb je ook al een plan B, voor het geval je ouders je na het lezen nog steeds onvoldoende serieus nemen? Hopelijk is zo'n plan niet nodig, maar het zou ook zonde zijn om direct de handdoek in de ring te gooien als je eerste poging niet slaagt.

[linn567]

Elin3 schreef:

Heb je ook al een plan B, voor het geval je ouders je na het lezen nog steeds onvoldoende serieus nemen? Hopelijk is zo'n plan niet nodig, maar het zou ook zonde zijn om direct de handdoek in de ring te gooien als je eerste poging niet slaagt.

Ik heb toch niet besloten om het forum aan mijn ouders te laten lezen. Ik denk dat het verstandiger is om een brief schrijven voor mij ouders waardbij ik ongeveer de zelfde inhoud ga gebruiken als ik hier op het forum ook heb gedaan, ik vind het namelijk altijd heel lastig on te bepalen wat ik nou op moet schrijven en wat niet, En omdat ik het op het forum hier al heb verwoord kan dat mij helpen ook in de brief te gebruiken.
De reden waarom ik voor een brief kies omdat toch denk dat mij ouders het niet goed vinden dat ik op een forum zit.
En ik heb het al vaker met mijn ouders erover gehad dat ik geen behandeling gericht op autisme wil, en elke keer eindigde dat gesprek ik een conflict. Ik hoop dat als ik een brief schrijf ik het dan beter uit kan leggen aan hun.
Met een klein beetje hoop gaan mijn ouders het beter snappen en gaan ze het besprekken met de psycholoog en psychiater om te bekijken of ik beter ergens behandeld kan worden gericht op mij angst of gericht op autisme.

Een plan B heb ik nog niet precies....
Wel hebben mijn ouders me gister verteld dat er waarschijnlijk een hele lange wachttijd is voor het leo kannerhuis. En omdat ik medicijnen gebruik die niet door de huisarts gecontrolleerd kunnen worden zal ik dus in de tussentijd medicatie controlle hebben bij de psychiater waar ik eerder ook onderbehandeling was. En in tegenstelleling tot de psychiater van de IHT had ik het gevoel dat deze psychiater wel meer naar mij luisterd en dat hij het belang vond hoe ik over een behandeling dacht.

Volgende week heb ik ook een afspraak bij de huisarts, Ik heb deze afspraak zelf niet gemaakt. De afspraak heeft mijn moeder gemaakt omdat de hechtingen in mijn arm er dan uit moeten.
De huisarts vraagt altijd hoe het gaat en ook met de behandeling, waarschijnlijk zal er dan dus ook over vervolg behandeling gaan en kan ik vragen wat zij ervan vind. Het nadeel hiervan is dat mij moeder er ook weer bij is, En zonder mijn moeder durf ik niet.

Eigenlijk heb ik dus wel een plan B, maat eerst hopen dat de brief die ik wil schrijven goed lukt en dat mijn ouders me daarom beter berijpen waarom ik geen behandeling alleen gericht op autisme wil.

[Elin3]

Nee, eigenlijk geen plan B, want zolang je moeder bij alle afspraken is en alle afspraken voor je maakt durf jij niet echt eerlijk te zijn...

De brief voor je ouders lijkt me een heel goed idee! Maar denk ook na over wat je gaat doen, mocht die brief geen effect hebben.

[Daantje_0705]

En houd er rekening mee dat die hechtingen misschien gewoon door de assistente eruit gehaald worden en je je huisarts niet ziet.

[Axel11]

linn567 schreef:

en gaan ze het besprekken met de psycholoog en psychiater om te bekijken of ik beter ergens behandeld kan worden gericht op mij angst of gericht op autisme.

Meerdere mensen hebben het hier al aangegeven, maar naar aanleiding hiervan ga ik het nog een keer zeggen: je wil zelf beslissen, maar tegelijkertijd geef jij je ouders zelf een enorm grote rol in dit alles. Ik ben bang dat dat niet de manier is.

[linn567]

Daantje_0705 schreef:

En houd er rekening mee dat die hechtingen misschien gewoon door de assistente eruit gehaald worden en je je huisarts niet ziet.

Ik heb het wel eens eerder gehad, en de voorgaande keren werden de hechtingen er door de huisarts uit gehaald.

[linn567]

Axel11 schreef:

Meerdere mensen hebben het hier al aangegeven, maar naar aanleiding hiervan ga ik het nog een keer zeggen: je wil zelf beslissen, maar tegelijkertijd geef jij je ouders zelf een enorm grote rol in dit alles. Ik ben bang dat dat niet de manier is.

Je hebt wel gelijk, Maar ik weet niet hoe het anders kan. Mijn angst is gewoon te groot waardoor ik het niet op een andere manier durf.
Ik durf gewoon zelf geen contact op te nemen met de psycholoog en psychiater. Wel geef ik aan in een gesprek met hun dat ik het niet wil. Ze weten het dus wel.
Maar mijn ouders reageren meteen,
Mijn ouders zeggen er elke keer meteen er achter aan dat ik geen keus heb en moet luisteren en dat het zo niet verder kan. En voordat ik daar dan weer op kan reageren word het als het ware afgekapt door de psycholoog die dan zecht dan moeten we een afspraak maken of die dan meteen naar een ander onderwerp gaat. En ik durf er dan niet meer op terug te komen of er nog op de reageeren.

Ik heb het gevoel dat mijn ouders me behandelen als een klein kind, waardoor mijn behandelaren dat ook gaan doen.

En ik weet ook dat als ik hier dus elke keer in mee ga, ik me dus opstel als een klein kind die gewoon doet wat haar ouders zeggen.
En dat ze me dan ook als klein kind behandelen.
Omdat ik gewoon er door mijn angst niet op terug durf te komen en aan mezelf begin te twijfelen en het dus zo blijft, puur door mijn angst.

In sommige situaties is het terecht. De reden waarom ik hechtingen in mijn arm heb is omdat ik naar een gala moest. Of eigenkijk kon maar omdat mijn ouders hadden gezegd dat ik het moest proberen en mijn broertje al een kaartje had gekocht. Had ik mijn vrienden belooft dat ik zou komen. Maar ik kon het helemaal niet, ik was echt heel bang, maar ik durfde het niet aan te geven. Het voelde voor mij als een verplichting. Ik was bang dat mijn ouders boos werden en mijn vrienden het niet snapte en dan niet meer met me om zouden gaan als ik het opeens zij dat ik niet ging. Dus door al die spanningen had ik mezelf gesneden zodat ik gehecht zou worden en niet kon.
Ik maak dingen veel te groot in mijn hoofd en als de spanning te hoog is handel ik impulsief zonder te denken. In dit soort situaties heb ik dus eigenlijk meer ondersteuning nodig dan de meeste van mijn leeftijd. Mijn ouders zijden achter af dat ze twijfelden of ze me moesten laten gaan maar dat ze dachten dat ik het zelf wel kon beslissen.

Maar niet in alle situaties heb ik dezelde begeleiding nodig als een klein kind. Sommige dingen kan ik wel zelf beslissen ik ben niet dom ik heb een bovengemiddeld IQ alleen heb ik ook een sociale fobie en door mij angst stell ik me dus een soort op als een klein kind door er niet meer verder over te gaan en ik doe wat mijn ouders zeggen

En ik denk ook heel vaak dat het misschien ook wel beter is, door mijn angst zijn er bepaalde dingen die ik niet meer durf kan. Dan kan ik misschien ook wel niet die besslissing maken en moeten anderen dit voor mij doen.
En meestal dan heb ik door die gedachten ook wel een soort van vrede ermee. Alleen nu denk ik dat mensen mij niet goed begrijpen, door mijn angst kan ik dit niet goed aangeven en stell ik me zo op. En kan ik dus ook niet goed aangeven dat angst mijn grootste probleem is en ik denk dat een behandeling gericht op die angst beter is dan een behandeling gericht op autisme. Want als mijn angst minder is kan ik het wel goed aangeven en hoeft zoiets niet meer te gebeuren. Maar als ik een behandeling gericht op autisme krijg dan zal er voor aan autisme gewerkt worden en niet aan angst en zal ik met het probleem blijven.
Het lijkt op een dood loopende circel, door mijn angst kan ik niet aangeven dat dat het grootse probleem is wat vervolgens leidt tot een behandeling die niet voor angst helpt. Door mijn angst zal mijn angst nooit weggaan.

[Fool_]

Als ik jou was zou ik een second opinion gaan aanvragen, dan gaat een tweede arts het proces doorlopen en beoordelen of hij het eens is met de diagnose/behandeling die de eerste gesteld heeft.

[linn567]

Fool_ schreef:

Als ik jou was zou ik een second opinion gaan aanvragen, dan gaat een tweede arts het proces doorlopen en beoordelen of hij het eens is met de diagnose/behandeling die de eerste gesteld heeft.

Dankje wel voor de tip, maar ik denk dat dat niet gaat helpen. De IHT is namelijk een behandeling en geen onderzoek, de diagnose autisme is gesteld op basis van eerdere onderzoeken en verslagen (ben sinds mijn 7de al meerdere keren gestest) en door de "observatie" van de gezinsbehandelaren die hier dus elke week thuis kwamen. De psychiater legde uit dat de reden waarom bij mij de diagnose autisme zo laat gesteld is omdat het bij meisjes minder voorkomt, zich anders uit en dus moeilijker te diagnostiseren is (wat volgens haar verklaarde waarom ik meerde keren op autisme ben onderzocht maar nu pas de diagnose gesteld is).
Mijn ouders willen dat ik bij het leo kannerhuis behandeld wordt, de psychiater en psycholoog zijn het hier wel mee eens.

Dus ik vermoed dat een tweede arts weinig kan veranderen, en ik denk ook niet dat ze het zouden doen omdat mijn ouders er niet achter zouden staan vermoed ik.

[Axel11]

Aan je laatste post te zien heb je het al helemaal opgegeven om je eigen behandeling te bepalen. Prima, maar dan hoeven mensen hier ook geen advies meer te geven.

[linn567]

Ik heb dus met mijn moeder er over gehad, dit keer had ik wel het gevoel dat ze naar mij luisterde. Omdat ik het op het forum al verwoord heb het ik dus ongeveer het zelfde tegen haar gezegd als ik hier zij, dit holp mij om het duidelijk te vertellen.
Hierdoor denk ik dat mijn verhaal sterker en doordachter over kwam wat vermoed ik dus er toe heeft geleid dat mijn moeder mij serieus nam (normaal eindigd het meestal in een conflict).

Mijn moeder en ik hebben er dus serieus over gepraat en ze was er mee eens dat we het best nog een keer kunnen bekijken.
Morgen komen de gezinsbehandelaren bij ons thuis voor de laatste keer, mijn moeder heeft gezecht dat we het met hun er dan over gaan hebben.
Ik ben opzich wel tevreden met dit antwoord, er wordt dus weer naar mij gesluisterd.

Omdat mijn moeder me dus nu beter hierin begrijpt waarom ik niet naar leo kanner huis wil denk ik dat ze me kan helpen om het uit te leggen aan de behandelaren. Aangezien ik het zelf heel moeilijk vind en geen gesprek wil zonder mijn ouders.

Hopelijk begrijpen de behandelaren het ook en word er dus nog serieus naar gekeken door de psychiater en psycholoog of dit echt wel het beste is.
Wel is het allemaal heel kortaf. Aanstaande woensdag word de behandeling afgesloten en ben ik daar dus weg.
Ik ga dan naar de psychiater waar ik onder behandeling zat voordat de IHT begon, hopelijk gaat hij het ook nog serieus bekijken.
Maar eerst afwachten wat de gezinsbehandelaren er morgen van zeggen.

[linn567]

Axel11 schreef:

Aan je laatste post te zien heb je het al helemaal opgegeven om je eigen behandeling te bepalen. Prima, maar dan hoeven mensen hier ook geen advies meer te geven.

Eerst wel, ik dacht dat het misschien wel beter was dat als ik zelf niet goed kon aangeven en duidelijk maken wat ik ervan vond het misschien ook wel beter is dat andere voor mij dingen bepaalden ookal begrepen ze me niet.

Maar nu ik er met mijn moeder serieus er over heb gepraat ik het gevoel heb dat ze me snapt

[Pervect]

Axel11 schreef:

Aan je laatste post te zien heb je het al helemaal opgegeven om je eigen behandeling te bepalen. Prima, maar dan hoeven mensen hier ook geen advies meer te geven.

Ik lees eerder een wanhoop.. maar prima, zeg maar dingen die common sense zijn.