Advertentie | |
|
15-12-2001, 19:36 | ||
Citaat:
Amen
__________________
Better a witty fool than a foolish wit.../Ik ben noch pimp, noch dude...en uuh ook geen 16, of 86 ofzo...
|
16-12-2001, 17:03 | ||
X
Citaat:
__________________
Dat je een minderwaardigheidscomplex hebt, wil nog niet zeggen dat je NIET dom en lelijk bent.
|
16-12-2001, 19:24 | |
Ik vind persoonlijk (is voor iedereen vast anders) dat een gedicht pas een gedicht is als het recht uit je hart komt. Bij sommigen twijfel ik er inderdaad wat aan ja, maar bij velen heb ik echt het gevoel van: zo, dat ligt diep.
En dan ga ik daar geen negatieve kritiek op leveren en ook geen positieve. Want een gedicht kan je zoveel op op en aan te merken hebben, maar uiteindelijk kan je hem niet veranderen, want dat verdwijnt het gevoel wat er op dat moment in is gestopt. En dat ze soms wat cliche zijn, oke, maar het is tegenwoordig erg moeilijk om iets op te schrijven wat geheel origineel is, wat nog niet eerder is geschreven. En ik heb het idee dat er meer mensen zijn die er zo over denken, maar ieder zijn eigen mening, dus als jij kritiek wil leveren op andermans gevoel, ik hou je niet tegen, moet je doen. Houdt er alleen rekening mee dat het niet altijd geweldig leuk kan overkomen. Meer had ik niet te melden.
__________________
If you're trying to stay high then you're bound to stay low
|
16-12-2001, 22:32 | ||
Citaat:
mee eens xxx sylvana
__________________
Leef je leven per dag ,kijk niet achterom ,maar ook niet vooruit!! >>I'am dangerousley in love !>>>> mijn haringlover is doc
|
16-12-2001, 22:45 | |
De hoeveelste discussie is dit in godsnaam over nagenoeg hetzelfde onderwerp??
Ten eerste wil ik zeggen wat ik al vaker gezegd heb: je zou gelijk hebben als een poetisch verantwoord forum het streven zou zijn. Dat is het niet. Verder ben ik het eens met een paar andere posts hiero die VOOR het DoP forum pleiten. Het is een uitlaatklep voor iedereen die hun gedachten in een min of meer geordende vorm op papier wil zetten, en de reacties zijn dan ook terecht, het is een prestatie op zich als je je gevoelens op kan schrijven, en hier met anderen durft te delen.. Als je het zo bekijkt, is elk complimentje terecht. Het getuigt slechts van onwetendheid als je een gedicht alleen op de vorm gaat beoordelen. Er hoort ook een gedachte bij, die in het ideale geval in harmonie met elkaar zijn. Kijk verder dan je neus lang is, lees een gedicht desnoods nog eens en nog eens, en denk erover na terwijl je in bed ligt. Misschien dat je het dan begint te snappen. Snap je het dan nog niet? misschien mis je dan het gevoel, en zal dit forum met als zn enthousiaste leden je nooit kunnen bekoren. Het spijt me. Als op een na laatste wil ik vermelden dat dit forum voor scholieren bedoeld is, en niet voor ervaren volwassen dichters. Als laatste wens ik te melden dat dit op Feedack hoort, en niet op DoP. Bedankt voor uw aandacht.. Genesis |
16-12-2001, 23:13 | |
verlaten parken eenzame straten geen vogel in de lucht geen licht in de verte geen gelach weg ons toekomst genageld aan het verleden pijn heb ik geleden verdwenen zonder reden nooit meer heden verdwenen in het duister angst en huiver ik denk heel even zonder beven zal ik je nog eens zien Ergens in de verte Die laatste ster Nu nog eventjes samen Die ene mooie nacht Zo intiem in de kou Alles hadden we bedacht Onze voeten nog in het dauw Ergens in de verte Het laatste duister Ik laat je los Die laatste omhelzing Zo innig en zwoel Een nooit te vergeten herinnering Leven voor echt maar een doel Ergens in de verte Die eerste zonnestralen Ze komen je halen Onze laatste angst Zo eng en kil tegelijk De laatste traan Je moest gaan Ergens in de verte Jij helemaal alleen Ik kijk naar het plein Waar ergens ooit de passie was Het plekje is verlaten Net als m’n hart Jouw graf Bezoek ik iedere dag Iedere dag zag ik je gaan Je ging Zonder woord Zonder woord Onverstoord Onvestoord Zonder mij Zonder mij Is er geen jij Ik schreeuw je naam Het maakt geen donder uit Ik roep je naam Het doet zeer Ik fluister je naam Jij komt niet meer wat je zegt en doet was niet zonder spoed over alles nagedacht wie had dat verwacht Dromen zonder zorgen Kijk ik naar morgen Heldere ogen Ik heb je zo gemogen Het is stil in mij Je kijkt mij angstig aan Bijna ben je die deur Je zegt dat je echt moet gaan Je wend je hoofd opzij als ik je een kus wil geven zelfs een afscheidskus maak je al verlegen Je loopt naar boven plots blijf je staan je zwaait heel even Er vloeit een traan Niemand kon jou van me wegnemen Alleen de dood Heeft het verkloot Ik knipperde met mijn ogen Het duurde maar even Ik kan het niet begrijpen De pijn blijft steken Jij was voor mij een roos Die nooit meer kon verbleken Het grasveld in de verte De sproeiers fluisterden jouw naam Jij bent van me weggegaan Zomaar ontnomen Ik kan het niet geloven Nu jij je ogen hebt gesloten Zal het nooit meer zo zijn De zon zal opstijgen De aarde wordt zand De verliefde kleuren vagen grijs Jij hebt je laatste adem gegeven Zo dapper gestreden Alles wat er van me over is Is verdorven en verrot Je moet weten hoeveel ik je mis Zonder jou ga ik kapot Jij huilde een duizend rivieren Woorden kunnen zeggen wat liefde kan doen Jij kan me niet meer redden Jij zult mij herinneren als toen Achterblijft is een gedachte Die heel mijn gevoel verkrachtte Ik ben niet meer bij machte Ik zal niet vergeten hoe je nog lachte We zullen nooit meer een zijn Gedwongen om te splitsen Jij verlost uit je pijn Ik zie ju nu tussen die andere kisten Gemiste kansen Verloren zorgen Nooit meer dansen Nooit meer morgen Staan op een hoog gebouw Ik herinner ons plein Ik kan het niet zien Het is te donker Beneden mij zie ik enkel een schim De hemel is niet meer blauw Alles om met heen neigt naar zwart Ik sluit mijn ogen Verloren is zoals ik me voel Ik zoek een plek om te schuilen Ik gaf je al mijn liefde Meer kan ik toch niet geven Voordat ik naar beneden ga Kijk ik nog heel even. Alles is verloren zonder jou wil ik niet leven. Nu ze zwijgt, hoor ik haar woorden, nu ze zwijgt, schreeuwt ze m'n naam, nu, met haar ogen gesloten, zie ik waar ze heen wou gaan, nu ze rust, voel ik haar leven, nu ze rust, voel ik haar drang, nu, met een dode blik in haar ogen, voor het eerst lopen tranen langs m'n wang noorderlicht en vroege zonneschijn tussen dauwdruppels weerkaatst dag vergaan en herbegonnen rustend in mijn vertrek zuiver klinkt de nagalm van vrijen tussen nog immer wuivend gras vuurvlinders in mij verslinden jouw handen en je ogenangst Terwijl de maan schaamteloos aan de hemel staat Onzinnig en zonder enige verbinding De sterren bewonderen jouw lichaam Van verre komen zij Om haar gedaantewisselingen te aanschouwen Mijn geweten zei dat ik slecht was Ik moest boeten want alles was mijn eigen schuld tussen jou en de zee sterrenweg van hier is slechts een maanlichtschaduw verblindt door het licht zonder enig gerief enkel gepaard met het kwaad liggen glazen lippen heel fragiel, die schervenkussen daar hemelsbreed op verre afstand nu toonbaar bezwijkend strijdbaar met die pijn dit einde van jouw aards bestaan... ...stil leef je voort altijd aan jou denkend meestal met een lach ..en soms... met een traan bloot, dat was ze maar niet alleen verblind, niet door het licht bevend doortastend, maar zonder zicht verlamd door jouw aanwezigheid bruut en ondoordacht ik passief en jij zo actief huiveringwekkend is, datgene hebben moeten weggeven het plot van dit onmacht is enkel een vallende ster zichtbaar voor het eeuwige jouw huid is als satijn op een vleugel van de liefde vond ik deze weg, voor mij geplaveid van weerzinwekkend marmer Een schreeuw in de nacht Het was jouw stem Die heel mijn lichaam deed verlammen Angstaanjagend kil en stil Moedeloos kwam ik naar je toe gerend Ik was te laat De nacht ademde ernst Slechts mist verblindde jouw lichaam Jouw laatste woorden Ik heb ze niet gehoord Jij kon ze niet zeggen De pijn was te hevig Jouw blik Baarde me zorgen Ik wist dat ik alleen verder moest regen op mijn raam tranen op mijn kussen achtergebleven in maagdelijk wit voel ik nu enkel zuivere woede het goor bezitterig verlangen van jou maken al mijn dagen bang mijn toekomst nooit meer bladgoud zijnde mijn toekomst toont alleen die andere zijde droevige ogen vullen mijn dag verrot is mijn ziel jij zonder enig begrip ik niet meer steriel wil je met me praten als ik niet vrolijk ben me eventjes vasthouden zeggen dat alles toch weer goedkomt zeg je dan dat je me nooit zult verlaten mij nog altijd in je hartje koestert kunnen laten zien wie ik ben wil je mij nee dat kan helemaal niet jij bent er niet meer voor mij dromen en leuke fantasien zitten nog steeds in mij gevangen Waarheid is onze enige creatie Geloof is de vlam van de liefde Allemaal voor het leven en ............ liefde als je oud genoeg bent om deze woorden te lezen, ze te begrijpen hun betekenis, zal niet worden verteld deze woorden is het enige wat overblijft, ........van mij woorden van kristal ze breken scherven van pijn ze staren me toe doordrenkt met bloed daar die plek voel eens het is mijn hart maar voorzichtig het is gebroken nooit meer zonneschijn op jouw jij zal nooit meer schijnen eventjes dichtbij dit afscheid valt me zwaar al zie ik je nu nog even in mijn eentje moet ik verder leven verloren heb ik je hoe verwerk ik dit verdriet missen zal ik je maar..... vergeten vergeten doe ik je niet dood nooit meer het avondrood hier........ hier sterft de dag in dit palijs van waarheid droomde ik nooit van opgeven ik ben verloren nooit meer ochtendgloren iedere dag wordt ik opnieuw geboren jij........... niet ver van zichtbaar maar zo onbereikbaar zit ik hier nu alleen, met mijn treurige ogen, zonder moed realiserend, dat het moeilijk is om door te gaan in een wereld vol met mensen waar je het zicht kan verliezen het donkerste binnen mij versnipperd mijn hart puur gevoel van verdriet sinds je mij verliet til me op en laat me zweven zachtjes op de wind geniet van de stilte blaas de bloemen door m'n haren laat me spelen als een kind neem mijn ziel en laat me zweven rustig liggend in de wind maak van bloemetjes een kroontje en kroon mij voor altijd kind in ochtendgloren was er slechts een ster. in dauw opgetrokken nevel blikkert enkel licht. herinner mij in wolken zal je zeggen een zonde is het, om jou te missen in het avondrood jou te missen, is als een roos die sluit enkel splinters van pijn splijten in mijn ziel een nooit te vergeten herinnering altijd dit gevoel een traan, ik huil ik ween jij... jij ging heen jij verdween als een druppel water in de oneindige zee, de wind en het water, voeren je mee de fluister van de ochtend weerlegt mijn gevoel alles lijkt te kloppen, met wat ik bedoel ik zie je nog schijnen, dag en nacht ik hoop, dat jij op mij wacht regen op mijn raam teneinde hetgene te bepalen, wat soms zo blijkt en niet te begrijpen is. geen bevatting mogelijk, net zoals mijn leven. het blijkt een woestijn te zijn. allemaal zand..... genoeg om door mijn handen te laten glijden. fluister van de zomerwind wijs me na en geef me een hint mijn hart zong als de wind in april op de vleugels van de lente mijn enige liefde dat was jij helaas, de wereld heeft jou weggenomen maar jij bent nog steeds de lucht die ik adem mijn boodschap in de stilte vergeten doe ik je nooit mijzelf vergeven evenmin het leven vooral nu nog zo zwaar onze liefde op vleugels ze zijn gebroken wie........ wie leert me er nog een keertje vliegen wie ?? het daglicht vaagt nu langzaam weg de afstand in mijn ogen ze verafschuwen het leven de pijn van onzuiver kristal in ellende voel ik mij verdronken ik ik kan het niet meer aan heer laat me los sluit mijn ogen ik zal nu gaan VAARWEL In de branding onder de zon jij met je gouden haar wij zo samen ons plezier schittert in de zee het lijkt wel gisteren hand in hand maakten wij een vuur de herinneringen branden voor altijd in mijn hart Heel even wist ik het Eventjes denkend aan mijn toekomst Welke deels vervlogen was Jij bent er niet meer voor mij IK besef dat je echt weg bent En er nooit meer voor mij zal zijn Dat ik nu echt alleen verder moet Alle ellende moet ik nu vergeten Vooruit kijken Ik moet nu echt alleen verder Maar dan helemaal zonder jou Als dat besef er is Weet ik dat ik verder moet Helemaal ....... ..... Zonder jou jij hebt gevonden de deur naar het beloofde land sluit je ogen en jij zal vinden wat ik eigenlijk zoek ...... rust gadegeslagen door de maan, ontstaat uit deze winternacht een ochtend uit de blauwe lucht. daar waar de zon schijnt, op het bevroren ijs spiegelt verloren liefde. bitter sneeuw siert nu het landschap. minzaam teken ik een hart, met mijn naam en die van jouw. schrede voor schrede loop ik nu weg verstikt door de kou zie ik het hart op afstand maar jouw jouw.... voetstappen zie ik niet jij komt niet te weten hoeveel pijn ik nu heb ik kan het niet vergeten het zit te diep had ik maar niet gekeken dan had ik het niet gezien een vreugde een moment van onachtzaamheid een klap alles voorbij dromen zijn vervlogen met al onze herinneringen en vele dierbare momenten in een zucht van de wind boven graven, het lied van de wind onvermoeid ritmisch zoek ik vandaag in de akker van jouw asse door mijn tranen bijna onvindbaar diep in de urn van mijn herinnering zie ik je geest boven drijven. en de takken van de wilgen geven de wind een vrije doortocht alleen in de nacht, daar waar het daglicht een lege stilte brengt herken ik deze wereld, zo blind om ons heen. in de ruis van de eeuwigheid, is er dan alleen stilte. minzaam vanuit daar, neem ik waar, in realtiteit stiekem een wereld, daar waar alleen haat en ellende overheerst. en dan.... dacht ik heel eventjes weer vrolijk. en de tijd ............... kwam weer langzaam op gang Duizend vaders zoek ik vandaag Het klei van mijn zijn zag het licht vanuit troebel water waarin geankerd het schip van mijn eeuwigheid slechts beperkt houdbaar is het alfabet van mijn vlees de datum analoog. in een bloemenperk opgetrokken paradijs ligt achter een schemermuur een zwarte roos waarin enkel begraven ligt mijn herinneringen aan jou maar helaas daar op jouw graf zal jij jou bloemen nimmer zien staan het leven is geen handboek je moet ermee leren omgaan wat moet je doen wat kan je verwachten... maar compleet voel je je nooit woorden zonder mening zijn woorden om te vergeten te veel woorden zijn enkel ......... verraad over mijn bestaan valt niet te twisten niet te verwarren zonder liefde over die van jouw eigenlijk evenmin die ogen, leeg en diep en grijs gevoelloos dood en toen ze herkende me dat was te veel en ze verdwenen voor altijd mee in haar graf weldra zal het donker zijn zal de zon veranderen in maneschijn tegelijk met het geluid van de golven wordt je gezicht met tranen bedolven de kust is slechts van verre zichtbaar maakt enkel naar jou een wuivend gebaar nooit meer zal jij wederkeren het was een les, je moest hem leren een wrede droom vermengt zich met de nacht zou je het ooit hebben gevonden, wat had je verwacht ..... de zee is prachtig maar jou ....... jou te machtig mijn leven is als een vlinder met gescheurde vleugels onbezonnen begonnen aan zijn kruistocht om de koningin van mijn verdriet tot het einde, gelijk een levenslied lijkende te voeden ..... met enkel traanvocht luisteren naar klanken geeft gevoel waar liefde in gruwelijk verlangen tot een bitter knagen in menselijk ziel voor een eeuwigheid zal gestagen van verre einders weerklinken liederen van heimwee en verdriet. ze brengen enkel ten gehore de pracht van woorden. ....................... en blijft de houdbaarheid van mijn gevoel tot op het heden beperkt in een doolhof van pijn daar waar ijle stemmen onverstaan verklinken leg ik bloot mijn ziel, welke is als een verlaten strand waar enkel vreemde sporen staan te lezen in het zand jouw vriendelijke glimlach sierde de mens ogenangst verafschuwt de mens net net als mijn verleden met jou jij........ jij, mijn wolkje jij, die mij noodlottig verliet jij moet weten, pijn is nu enkel mijn verdriet mijn hart vertoont geen enkele glans ze is dof en........ het kleinste wolkje is ...... nu stof de straat; ze houdt je in de gaten de straat ziet alles, zoals messen steken en stenen doen spreken de straat; ze is leeg, ze huilt nu regent het in de straat omdat jij jouw reis moest maken de straat slaapt net als die steen daar op jouw graf zoals een stilte langs de kust ben ook ik onderhevig aan leed ons afscheid zonder woorden dit is het bewijs dat mijn lichaam voor altijd zal worden besnaard dit is twijfel op zijn best door heen de mist der eeuwen, lokt mijn tranendal de winterwind. koud en donker; het striemt enkel mijn aangezicht van de dag. levenloos, mijn zielenkind; deze wind: de laatste die jou zag. hoopvol tuur ik in de diepte van je ogen: de diepblauwe zee die zij eerst waren, lijkt nu verder weg dan ooit. gezwollen door je laatste snik kus ik de parels zachtjes dicht ze hebben me zo bemind .... en ze maken een laatste lach in de donkere winterwind............. liefdeszuchten en doodskreten doen mijn dromen tranen huilen op mijn ziel een moment zo klein de dood het grafschrift daar alles is nu stil bewonderenswaardig laat ik geen traan ... nu ik ze hoor wil ik ze zien .............. maar ze zwijgen de engelen van mijn verdriet ik begin daar waar jij bent geëindigd opnieuw van het wieg tot aan het graf het leven welke jij niet meer kan zien ik leef om te vertellen de waarheid is niet ver in een verzoekschrift van pijn staan mijn gedachten welke zijn als een boek wanneer ik tussen de regels lees vergeet ik even de kern van mijn gevoel voor wat dat waard is in het voorwoord begint mijn verdriet in het nawoord staat geschreven in het zwart al mijn pijn verzameld en het kaft is verkreukeld dit is het testament van mijn verdriet zij die anderen niet helpen laten hun gevoel als bladeren verwelken een lichtelijk spreken deed mijn innerlijk geven gevoel zonder eind er is geen vorm geen kleur minutenlang sterft mijn ziel mijn leven is opgebrand was je maar gebleven want ik ben ver voorbij het eind van mijn Latijn gedreven het licht hetgeen wat jij net wilde pakken het is niet weg het wacht achter je hand die het nu natekent volmaakt omrand schaduwbeeldje enkel dansend op je gezicht zo zo is het licht het kan echt niet om dingen heen daarom was het ook zo lang donker op deze wonderschoon begroeide steen die sinds de diepe dagen van december ook jouw wereld is het kon de lange ronding naar jou toe niet maken om jouw hand zo vrolijk aan te raken als nu in deze regelrechte lente anders dus dan zijn zachte rustend water die zich zo meegaand om je huid kan buigen, moet het steeds rechtuit dat was het licht, meis later schrijf ik je weer over regen, de aarde sommige mensen misschien vogels en muziek de stilte, wolken en zo nog meer vaarwel mijn ziel neergestroken op aard kijk ik blind er is een stilte in de tuin bloemen van verdriet beangstigen mijn gevoel hoopvol starend.... een horizon te ver weg van hier ik mis je nog steeds en jouw profiel gevangen in een ruit soms sta ik te huilen bij je graf en dan .... dan hoor ik het zwevend orkest het speelt een lied dan voel ik de pijn wat daarvan doordringt is het traag kantelende gevoel en dan zie ik in de verte hoe het grijze halflicht juist op tijd mijn wachtende gedachten zal bereiken mijn gedachten volgens plan alweer verleden nog steeds denkend aan jou en het laatste kalenderblad die ik omdraai passe als wind waait, waaien mijn gedachten mee, over land en over zee langs gletsjers en over diepe dalen om mijn geluk te halen over bergen en zeeën zoals vroeger laten we dan samen rennen de heuvel op over het groene gras in de brandende zon vonden wij geluk de lucht was blauw en de nacht zo zwart onder die maanlichtschaduw blijf ik aan je denken jij bent in de hemel heel ver weg ik bid open vlakten gestorven gedachten ruikend mijn alibi wie is wie minachtend slecht levensecht mijn pijn en nog vele andere zorgen achter de horizon een plekje ik vertrok het einde van mijn reis weer terug naar de oude tuin waar wij altijd zaten hier zit ik dan klein, verdrietig wachtend op mijn verhaal misschien gebeurt er iets en dat jij mij dan wel verstaat maar jouw antwoorden zweven vragend omhoog en schitteren tegen het avondlicht daar kantig en zwart in de purperen nacht buitensporig verdriet doet de stilte spreken is er dan echt niemand die het ziet ogen van een vreemdeling ze staren me aan .. .. ik heb enkel in de spiegel het ware gezicht gezien de schaduw steelt het licht uit mijn gedachten ik sluit mijn ogen zien doe ik je niet enkel een stille kracht doet mij eventjes beven dan open ik mijn ogen en dit alles duurde maar heel even wisselwerkingen brengen stemmingen te weeg zoals de golven jouw weerspiegelingen braken in de zonsondergang de bestemming van mijn gedachten vertelt me nu dat ik niet kan leven zonder de hemel die jij mij toonde perfect is nog steeds mijn illusie alleen dromen doe ik nog steeds ik ruik de geur van het verse sneeuw net zoals ze vroeger was de zon gloeit het doet de sneeuw smelten het klinkt als een nieuw begin aarzelend zet ik even een nieuwe stap in het eerste sneeuw genadeloos argeloos pijnloos gevoelloos harteloos weerloos zoekend bukkend kussend vluchtend roepend huilend grillig hartig zielig grappig rottig gewillig zo zo herinner ik mij jou ... soms in een tijd waar de zon opstijgt waar alleen de sterren zullen schijnen waar het water stroomt daar waar tuinen bloeien daar is waar ik jou nodig heb want de rozen liggen nog steeds gebroken op de grond langs ventweg zuid is mijn leven te lezen als dorre bladeren in het nat groene gras boven mij hoor ik enkel het geluid van de wind welke mijn dromen vult wolken o zo grijs het regent mijn dromen van verdriet pijn en ellende ontlokken de sprookjes van toen ze breken maar dood nee dood gaan ze nooit jouw laatste adem het klonk als de golven van de zee, daar langs de kust liggen verloren, tussen schelpjes;..... jouw schaduw, mijn hart en ziel. beide: nog steeds de twee symbolen van mijn leed. met een klein genoegen voorzie ik elke stap met grenzeloze tederheid denk ik aan het verlichte plein waar wij....... en vervlogen tijden doen mijn levenslang beloften breken ...... voor altijd spreek mij even toe, in datgene wat grenzeloos is; uitgediept het miniatuur van mijn zijn. verruim jij mijn geest ?? .... even jouw bespiedende blik. misschien gevoelloos. Onverstaan doorklief ik nog een keer diepe lagen in mijzelf; aangeboord uit mijn ziel, voorgoed uit een getrokken nog een keer. maar als al mijn dromen aan duigen vallen scheurt alleen nog mijn masker zeg ! vertel roep waarom ik ?? schaduwen tussen ons, zoeken niet voor eeuwig. ze proberen datgene te verbinden, wat zo mooi zou kunnen zijn. voor meer, dan maar..........., een ogenblik. kan ik nog geloven in de kracht van liefde dan verander ik van gedachten kan ik nog geloven in iemand anders als ik nog eens wakker word in deze droomwereld een ogenblik, van dit tijdloos bestaan, zoek ik ginder: iets wat mijn voortbestaan zal doen smelten. en dan; zal de wind mij meenemen heel even de stilte voorbij. en jij: loop eventjes simpel langzij... ....... vooral mijn gedachten niet voorbij niks is nieuw diep in mij zijn mijn geheimen gestolen leven voor nog een dag vind een redenen om te blijven al is de nacht nog zo zwart vergeet niet morgen wordt het toch weer licht dagen vol plezier dagen vol met zorgen ik weet gewoon niet wat ik moet doen ben ik blij vandaag ben ik alleen morgen alles hangt af van jou ik zal wachten op de engelen die op mijn deur zullen kloppen alsjeblieft open je hart snel snel snel loop ik met grote stappen en met luide hoorspelstap de klamme trappen af vlug vlug vlug kijk ik achterom ik heb een trede over- -ge- slagen mijn leven is als een rivier soms treed ik wild de oevers te buiten; trotseer ik een storm van gedachten; neem ik voor eeuwig het zand van mijn herinneringen met mij mee. maar diep in mij weet ik het zeker: de rivier is eigenlijk droog het besef is er nu echt helemaal levensecht het besef van het net even niet ik bleef achter en zal nog steeds leven in het schaduw van jouw bestaan was je maar hier het fluisteren tussen het zijn van mijn voortbestaan, slaat heel mijn gevoel aan gruzelementen. onverstaan en onovertroffen, deze bitterheid, dit verschil tussen kroon en de kilte van een ster is diep doorgrondelijk echt het licht van mijn bestaan is enkel een vreemde gouden gloed in een wondervolle wisseling van het licht en donker ontevreden is nog steeds mijn honger gevoelloos staar ik ergens in de verte het licht, zo helder die horizon daar voor eeuwig zeg ik de romantiek gedag voor zover mijn ogen eigenlijk kunnen zien zijn er schaduwen die mij naderen voor die genen die achterblijven wil ik dat jullie eigenlijk weten dat helemaal niemand mijn diepste gedachten deelde dingen die gebeuren zijn die dingen die ontstaan en die dingen die ontstaan die zijn met mijn hand schets ik mijn verbeelding tot werkelijkheid, waar muren van wind mijn stilte even doet doorbreken zie ik hoe het tweeduister mij bedekt in het zilver dan zal ik wachten tot mijn dekmantel de roes ontstijgt ontwaak ik uit mijn duister en ontlokt mijn binnenste weer verdriet maar dan slaan jouw lieve woordjes om mij heen als een warme deken dit om mij als geheel te verwarmen en toch laat ik een traan ik mis je ik weet een plekje waar jij heen kan gaan wanneer jij nu blij bent of niet en ik heb de tijd ik heb genoeg om te geven ik heb de tijd en een plekje ik wens alleen dat jij daar bent ik heb de wil om jou om mij hier te hebben of je nu blij bent of verdrietig ik weet de weg om jou te laten schijnen ik heb de wil en ik heb de weg ik wens dat je van mij was alleen langs het spoorlijn van mijn verdriet wacht ik op mijn trein der liefde ik zie het perron is nog verlaten tevergeefs wacht ik nog steeds helaas alleen soms moet ik huilen soms sta ik te lachen mijn leven eigenlijk een brug te ver is het een soort schaduw die deze nacht bereikt is het de wind in de bomen het kille geluid in de lucht niemand weet eigenlijk waar jij heen bent gegaan misschien naar het donker maar dan wel alleen enige herinnering is dat plekje daar die boom het kruisje waar de schaduwen liggen van ons gebroken weggetje die rouwtekens daar zijn enkel stille getuigen van mijn verdriet ik vrees mijn diepste angsten als ik nog een keertje wil luisteren naar ons liedje, die wij altijd draaiden het lied van jouw begrafenis welke is in mijn hart gespijkerd je moet weten het doet zo'n pijn als ik het nu horen moet maar dan nu helemaal helemaal alleen ik ben nu zo alleen nooit meer vivo per lei nooit meer jij door de wolken zie ik de liefde schijnen het houdt mij warm terwijl mijn leven er eigenlijk alleen maar kouder op wordt waar zal ik heen gaan als er geen hemel is hoe zou het zijn als ik er niet meer ben zal iedereen blijven lachen ik zal zeggen herinner mij als een onaantastbaar iets een wezen ........... van verdriet op eenzame hoogten trotseer ik openheid een stille benadering verrast en verbaasd toon ik een zwakte uit het diepst van mijn gedachten mijn vrolijkheid is enkel schijn seizoenen van leed dagen van pijn in een web van depressies vind ik mij terug mentaal moe gesloopt en gebroken het leven zou zo mooi moeten zijn nog even nadenken teren op herinneringen van toen alles nog goed was maar die tijd heeft het gehad het leven heeft mij niets gebracht dan pijn en ellende alleen als jouw ogen nog voor een keer konden spreken een glimp maar zal mij doen glimlachen want verbergen doe je ze niet met diepe inslagen vallen ijskoud deze woorden op het papier spiegelhard doorbreken zij de hevige koelen stilte die bevroren momenten ze nemen ze mee zonder woorden dan herinner ik mij morgen mijn gedachten staren blind tranen van verdriet ze bevriezen en maken mijn gevoel zo koud mijn hart van ijs ze breekt op mijn bevroren tranen van verdriet Van alles wil ik met je doen we zullen lachen huilen samen al onze tranen delen de tango dansen in Parijs vliegen naar verre landen samen zijn daar de zon zien ondergaan elkander dingen fluisteren op zoek naar een geluk wil je langs de rand mijn ziel verloren, tussen werelden in de schaduw en de glimp van mijn pijn deed jij het licht weer in mij schijnen om er vervolgens voor mij te zijn hartkloppingen in het land der geheimen alles nog zo onwetend ophelderend in al mijn aanvullingen en ik in die van jou dezer dagen brengt een reflectie deze perfecte harmonie duizenden zeeën varen nu voorbij zullen wij onze stemmen delen of in een koelen stilte zwijgen jouw stem deed bloemen verwelken en mij kleine woordjes spreken zo innig en zacht in een oase van rust was het net als engelen die vliegen mijn liefde voor jou is nog steeds onbekend alleen........ ik weet nu echt waar schoonheid leeft gister heb ik het gezien ik weet ook welke warmte ze geven kan binnen in mij gloeit ze ik heb het niet alleen gezien maar ook gehoord cultiverend assertief relativerend observerend lief innig nadenkend explicateur op gouden vleugels wil een ieder zich voelen maar op gebroken vleugels nimmer een strand bij laag tij vonden wij zij aan zij aangespoeld weggespoeld verdriet een glanzende stilte zet mijn innerlijk grondeloos tot stralen waarin schijnt de toekomst van mijn bestaan schud me wakker voordat het stof zijn rust hervindt dromen zijn net engels ze bevatten kwaad en pijn alom even vergankelijk een bruisende windstilte de in mij verborgene geweven versterkende gevoelens vele flitsende gedachten ........... deze stilte moet worden gehoord als je gelooft in een paradijs vind dan een weg om even samen te zijn of beter voor altijd mijn hart hangt gebogen boven de krijsende wind, welke in mij schreeuwt. fladderende geruchten scheuren mijn wringende gedachten tot enkel een vaag vermoeden uiteen, zo helder als een lente in de morgen. bespiedend kijk ik maar dan staat de ochtend heel even roerloos winter stil, en toch ben ik vrolijk vroeger toen ik jong was had ik de behoefte om iets te leren zo voelde het in deze tweestrijd voel ik dingen waarmee ik moet leren omgaan kan jij het zien het maakt me een beetje gek waar je ook heengaat of wat je doet ik ben bij je buiten mijn gebroken wereld is er iemand die om me geeft en diegene dat ben jij ter elfder ure sloeg romantiek mijn blik oneindig zoek even sluimerend dan weer tederheid dit is gevoel zonder woorden deze gevoelens zo diep zo ver als een ontastbaar gebied jij en ik tezaam als een ster peilen gezamen dit verschiet bedankt voor al jouw begrip bedankt voor al onze gesprekjes bedankt voor al jouw liefde bedankt voor je steun bedankt voor die leuke momenten bedankt voor altijd mijn innig zwijgen is even vluchtig als mijn doorklievende gedaante steeds weer die machteloze stilte voortdurend brengen gevoelens mijn dromerige ziel in verroering deze liefde is pas echte liefde als mijn stilzwijgen word gehoord als schoonheid in liefde sterft is dat net als ik stervend snakkend naar een laatste adem van jou ...roep de engelen die roekeloos roepen voelen niet mijn gedachten waar roerende signalen van verwarring liefde onzekerheid en zelfs gevoelens waar ook pijn toebehoort ...verlos mij ik ik kan toch niet volstaan met afwachten alleen als ik jou achterlaat met verdriet ben jij het enige erfstuk van mijn liefde jij prachtig klein leuke krullen volle mond teder lief en o zo zacht jij jij krijgt er een broertje bij als je het even moeilijk hebt kom dan maar bij mij want daar ben je veilig mijn hart is niet alleen van mij maar ook een stukje van jou want jij deed het innig vuur in mij weer oplaaien je moet weten dat het zelfs vreemd is dat je ook in mijn dromen aanwezig bent het leven wat jij mij nu laat zien is meer als een leven alleen ik weet niet eens of ik nog wel kan leven met of zonder jou ik legde heel mijn hebben en houden in jouw handen want jij, jij begrijpt me jij weet echt wie er binnenin mij zit ook moet ik je vertellen dat ik altijd dacht dat niemand mijn gelijk kon zijn ook daarin was ik fout al jouw woordjes deed mij leven en als jij het eens moeilijk hebt mag ik..., mag ik dan het zakdoekje zijn voor al jouw tranen mag ik dat ?? een moment zo bang als deze rivier van liefde zich zal uitmonden in een oneindige zee een moment zo lief als deze liefde zich zal uitmonden in vele dierbare momenten een moment zo pijn als deze rivier zich niet zal vinden in het o zo woelige water een moment zo duister is een moment vol pijn als jij niet de ware zal zijn in mijn toch al bewogen leventje een moment voor altijd wij maar dan samen zij die sterven sterven niet voor even maar zullen altijd in een ieders hart blijven voortleven jouw glimlach toont de lijnen van nooit opgeven even ontredderd maar wel volmaakt zo ontastbaar diep niet voor even deed deze koude voorjaarsnacht het licht mij aanspreken van verre worden zelfs mijn schimmen schaduwen krijgen alle vormen kleur mijn zinnen zegbaar .... soms sprakeloos gehoor een innig stil en klein verlangen zet mijn woorden om in daden en zal ik wachten op het moment dat jij daar naar mij lachen zal een eeuwigheid van plezier toveren mijn gedachten als ware het een carrousel waarin tollende gevoelens blijven spelen met al mijn emoties als dit liefde is doe jij dan een bod op mijn eeuwigheid ? ik jij verwarring toekomst liefde onzekerheid wij ?? van verre kwamen zij getooid met wapens en een forse dosis moed ploeterend betraden zij de moerassen enkel een vijand in het vizier vechten voor het vaderland dat was het enige wat telde zonder angst vochten zij een strijd die ze niet konden winnen ze vochten voor wat ze waard waren om vervolgens nooit meer terug te keren verkwist geen adem deel een traan laat alleen een besluimerende wind zachtjes waaien langs mijn gedachten het doet stille klanken huilen van geluk enkel moed van vertwijfeling bevestigd mijn wanhoop eigenlijk alleen maar bang om jou te verliezen een dromerige stilte regent in mijn hart deze legt even de rust in mij en als ik nu turend naar de zon daar in de baan van het licht vlieggedachten heb zie ik beelden die spreken met woorden van het ontstane welke mij doen doemdenken zelfs zie ik schaduwen het licht bedekken regent het besluimerd mijn gevoel en in het maagdelijk wit van vallend sneeuw hoor jij stemmen huilen dat is mijn liefde welke schreeuwt om die van jou zoals rivieren stromen stromen mijn gevoelens tot aan eenzame hoogtes om vervolgens als een klap weer naar - be - - ne - - den - te vallen mijn gevoel is net water het stroomt enkel naar beneden maar stijgt weer als ik weer aan je denk waarom is ook vooruitgang zo moeilijk het leven, is een les welke je niet kan volgen. leren, doe je alleen maar door het te ervaren. toekomstdromen geven mij een hint tot nu blijft het verhaal onverteld maar zal het de liefde zijn welke wint ? rillingen rollen rakelings langs mij heen een vurig verlangen vraagt waarheen en doet spreuken spreken .. leggen woorden beloften langs mij neer is het fantasie of is het liefde in mijn gedachten, de werkelijkheid zal diep doorgrondelijk zijn puur en ook feilloos echt dan stillen al mijn angsten gevoelloos dood beelden tekenen zich in de straffe wind. vlagen van gevoel waaien diffuus mijn ziel in, om het eigenlijk niet meer te verlaten. zachtjes wijzend met mijn vingers weef ik de wind en laat gevoelens stromen telkens weer vliegensvlug vliegen vogels ver voorbij vreemd verlaten plekjes welke zijn als vredig vogelvrij vertrouwd ... vrijheid vereeuwigd ?? het laatste lied dat we luisterden de laatste keer dat ik je zag het allerlaatste adem welke je gaf vaarwel mijn kind ik helemaal alleen ons samen was een toekomst niet gegund vol overgave niet wetend welke angst ik bekomen zal niet eens weten wat het me brengt niet realistisch kunnen denken even ondoordacht toch stel ik me de vraag zal alles echt zo zijn als ik zou mogen verwachten met genadeloze tikken verdwijnt het glazuur van de dag dit avondrood wordt enkel door de duisternis bedreven even sfeervol persen de laatste zonnestralen zich door het vrije spel van de wind bij het onthullen van het tweeduister ebt er in de verte een schrille groet langzaam weg in de nacht een snelle blik toont een zwijgzaam exponent van dit werelds venster de kader van mijn gevoel doet mij stilzwijgend denken ijlings vervliegen nu gedachten als zwermen welke een alledaags bezit nemen van mijn wezen van bestaan de rustende kalme aanwezigheid van jou legt een stille schijnsel in mijn hart deze klein, doch gelaten licht van formaat .... het vuur is aangewakkerd nu laat ik het jullie weten ik ben sereen content een wirwar van signalen kan ik ternauwernood beschrijven in deze alom omvattende maar ademloze zinnen brutaal knielen mijn gedachten moeiteloos ineen het doet mij in deze ambiance rijkelijk variëren om de juiste woorden in dit nauw samenspel te zoeken zwenkend, mijn gevoel, maar sterker dan voorheen lieverd, alles blijft toch niet onverteld iemand met karakter kijkt me recht in de ogen iemand met karakter heeft me nog nooit bedrogen iemand met karakter heeft niet veel woorden nodig iemand met karakter heeft genoeg aan een blik en een gebaar iemand met karakter is iemand die luistert naar mijn woorden iemand met karakter staat achter mij iemand met karakter is iemand die om mij geeft iemand met karakter kom je eigenlijk zelden tegen iemand met karakter die is zo lief als jij iemand met karakter is als JIJ melancholisch is het melange der haat en liefde niet te noemen is het eeuwige geluk een zoektocht naar vrede ik kan me vergissen in tijd nergens staat het echter geschreven wie nooit heeft getwijfeld heeft nooit ernstig gedacht op de wind van hemels liefde baanden gevoelens een weg langs sterrenhemels en zelfs even voorbij ver vergane planeten om vervolgens rustend in mijn vertrek bezit te nemen van mijn momentale verstand zwijgzaam zijn mijn woorden erover nadenken kan ik nog steeds maar als wind en schaduwen spelen krijg ik vleugels om te vliegen en zal ik langs deze vlagen op zoek gaan naar eeuwig geluk de stilte van het naderen het balans van rood uitgestrekt, reikend en voorbij, horizon wijd deze liefde een ontwijkend teken is en verdwenen ontlijfd, ontzworen toch stegen wij..... en verdwenen als glinsteringen henen eigenlijk ver voorbij mijn verleden vergeten nu meer dan voorheen even wijsheid alleen zelfs rijkdom vergaard het leven begrepen eindelijk voorwaarts bekeken net nog, toen de kille warmte van een dezer zonnige middagavonden het geluid mijn wakend gehoor beroerde, zweefde je op de heldere echo van kinderstemmen en klanken van het ochtendplein mee door mijn open raam en streek je zachtjes neer in mijn hart. achter de vervagende beelden word echter de leegte zichtbaar het stof, welke nu opdwarrelt in je vlucht, komt in de baan van het licht tot leven in kleurige beelden ze borrelen zweverig als lakeien op mijn erfstuk gevoelens in me op deze dromerige stilte doet me even denken van hoe het was, van hoe het nu zou zijn als je er nog was de warmte, de kleur, de geur van je aanraking blijft bij me voor eeuwig geopend mijn hart voor jou vaarwel mams zoals verwacht boven de nacht weerlegt mijn zelfexpressie onder het voetlicht van de maan surrealistisch dit beeld, de ernst dat deze schitteringen als geruchten volledig onverklaarbaar worden geschetst, alles begrepen en beschreven in mijn eigen geheim manuscript aan de vooravond van mijn eeuwig gedag zeggen onder een zilvermaan mijn gevoelens de sprankelingen voor altijd vaarwel de schaduwen welke schuilen in mij sluipen naderbij deze pijn is te hevig glimschaduwen verdwijnen en laat het duister spreken gebroken mijn geweten mijn leven op aard laat me niks meer bieden is me simpelweg niks meer waard ik weet dat het makkelijker is om weg te lopen dan je recht aan te kijken in je ogen maar deze laatste woorden zijn verteld helaas niet gelogen, wel gemeld .. als je geen tijd hebt gehad om vaarwel te zeggen is er eigenlijk niets meer over dan een stilte alleen vaarwel in mijn gedachten staat geschreven dingen die jij mij kan geven plaatjes van herinneringen herinneringen van toen als mijn gevoelens ademen kijk ik naar morgen vertel ik je al mijn zorgen mijn verdriet en pijn maak dan van mijn tranen wijn wit en droog, bovendien want zo lust jij het graag op zoek naar een en dezelfde lente werd er bij ons afscheid een herinnering geboren welke ik nooit vergeten zal mijn gevoelens is net als het buiten regent en dat het daar zo donker is dan voel ik me eenzaam op die momenten moet er iemand zijn die ook mijn verlangens kent iemand aan wie ik mijn problemen kan vertellen eigenlijk zwijgzaam zo zijn mijn woorden gesproken, enkel op schrift beroeren ze deze taal mijn gedachten een vloeibaar doorweekt geheel ik denk nu dat ik pas echt besef dat jij er voor me bent en dat jij mij vanzelf weer leert lachen met tranen van blijdschap op jouw gezicht gelijk met de adem van de wind stegen mijn gedachten in deze nacht richting hemelgewelf mijn weemoed was weer eens geraakt bijna volmaakt had ik ontmoet wie ik voorgoed bijna was kwijt geraakt dadelijk, als het dageraad zich opdoekt uit deze purperen nacht en droefenis mij heeft verlaten ontspring ik deze angst moet ik weer geloven in morgen dan verdwijnen de zeeën van zand langs schemerwegen vervolg ik mijn weg eindelijk daar aangekomen kijk ik in een oogwenk en sta ik plots even roerloos stil, starend zie ik mijn eigen evenbeeld voor eeuwig rustend nabij het watervlak wie streelt mijn levensgedachten streel ze dan innig, maar onzinnig speels ik droom, net als ieder ander over mijn toekomst en idealen en droom over het leven, wat het bieden kan, wat het mij kan geven en van hoe ik dat het beste allemaal kan beleven in die droom daar daar kom jij in voor daarin gaan we samen hand aan hand het leven door in mijn dromen ben je zelfs heel dichtbij maar in het echte leven ben je eigenlijk onbereikbaar voor mij hoe kan ik je laten zien dat ik echt om je geef dat jij de enige reden bent waarvoor ik leef je zal wel onbereikbaar voor me blijven dat weet ik diep in mijn hart .. maar hopen ja dat zal ik altijd blijven doen tot op die dag dat jij voor mij hetzelfde voelt achteraf word het leven pas echt begrepen ik hoop dat ik niet heb gefaald dat ik heb geleefd liefde in de vorm van woorden is anders dan in de zin van het te ervaren een afstand neemt mijn handen mijn gevoel voor altijd weg verenigd mijn ziel voel ik me onbemind nimmer vrind dit is niet vertrouwd mijn tijd verrijpt op zoek naar eeuwig jeugdigheid Pim drie jaar mocht je bij me zijn drie mooie jaren zo fijn jouw handjes o zo klein net als al jouw woordjes ik zie je nog schommelen daar in de wind met een glimlach van een kind jouw klompjes, schepjes torentjes van zand alles was zo vrolijk totdat je mij en mamma verliet en achterliet met onmetelijk veel verdriet dankbaar voor je geboorte misschien tijdelijk dit afscheid tot ziens in eeuwigheid lieve Pim pappa was zo trots op je alsof het geschreven stond in de wind viel deze steen in de rimpelloze oceaan en bracht een golf van emotie teweeg met welke bedoelingen liet het de oceaan spelen en mijn gevoelens delen zelfs mijn wonden gingen helen voel ik me van last bevrijd zie ik je verdwijnen....... zelfs voor eeuwig kwijt soms zijn er woorden gesproken soms veel, soms weinig altijd met een bedoeling welke ik nooit helemaal begrijpen zal verstopt zijn hun betekenis ingetogen gesproken zelfs soms de eenvoud ontstemd ogen gericht maanblind starend stilte ervaren mijn enige rust is de reinheid van mijn gelukzaligheid waarin delen van lucht gevoelloos sterven nog steeds een gemis dat innig samenzijn eigenlijk ontspringen in dit sterrenfirmament woorden mijn schrift duister is het hoongelach waarin mijn dubbele beloften dromen vangen in de stille nacht dat wat zich eens verbonden had moet zich weer verbinden voor mijn eeuwig verenigd ziel voorzichtig snijd ik nog dieper het bloed blijft nu stromen net als mijn gevoel beide regelrecht naar beneden om daar als druppels volledig kapot te spatten nadenken kan ik niet doe het ook niet eens het bloed blijft nu lopen ik kan niet voor eeuwig blijven hopen de verlossing is nabij alles is toch echt kwijt mijn gevoel, mijn vrijheid het is de dood die het straks scheidt en kan ik misschien op zoek gaan naar mijn eeuwig geluk zelfs misschien naar nieuwe vrijheid vandaag trek ik mijn laatste ronde als deze tijd mijn dromen wegneemt het duurt me gewoon te lang mijn ziel nu badend in een zee van tranen gevoelens die banen een weg langs verlangens van mijn visie haat vervullend de dingen die ontstaan veranderen als plaatjes door mijn hoofd waar vind ik de link of is het de stilte welke overwint eigenlijk moest je eens weten wat je allemaal met me doet jij moet me maar vergeten ik zal gaan eenvoudigweg uit jouw leven en jij uit de mijne kun jij het me vergeven volkomen bekeken het bestaan vergeten mijn innerlijk verweven die gedachten bleken gevoelloos verstreken het gevaar geweken alles bespreken niets ontweken en toch verstreken de weken week voor week alsof jij mijn liefde bleek in de toekomst van mijn verleden veranderd goud in zand daar zullen mijn gevoelens stranden het enige wat ik om handen heb zijn risico's welke ik zal moeten vermijden om vervolgens niet te kunnen mogen dagdromen ben ik dan echt geboren om te sterven zelfs zo geneigd om nooit enkel ook maar een liefde te erven woorden woorden op papier zijn meer dan woorden alleen gevoelig rakend op de bekende manier nimmer begrepen, zelfs vergeten daarom schrijf ik immer eenzaam mijn schrift elke keer als ik je foto zie dan, dan weet ik het weer, wie ik nu zo mis want toen toen, ik je zag wist ik eigenlijk wie jij echt was waarom is het nu dan toch zover gekomen geloven kan ik het niet ik kan simpelweg niet liegen want zo blind ben ik niet datgene wat er even was is nu een leegte zelfs het kleinste woordje net dat ene gebaar dat is net datgene wat ik mis dit, is dit alles omdat ik om je geef of omdat ik van je houd je moet nu gewoon weten ik wil je nog eens een keer zien stralen welkom duisternis vaarwel vrienden vaarwel leventje vaarwel ellende welkom nieuwe wereld vaarwel verleden vaarwel pijn vaarwel achteruitgang welkom vooruitgang welkom vaarwel bedek mijn gevoel verwikkel ze in laagjes maar, wees voorzichtig pas op voor de glans die gans al voor een deel verloren is triestheid des levens is datgene wat je wilt geven maar niet kan toekomen nemen of krijgen kan vaarwel liefde ik was blij geloofde weer in vandaag dacht niet meer aan gister maar nu des te meer vind ik nu de juiste woorden die ik zeggen moet vind ik de juiste gedachten die jij horen wilt vind ik mezelf nog eens terug die momenten welke ik bemin vind ik jou nog eens mijn pad kruisen ? zijn het mijn eigen woorden die me pijn doen of mijn gedachten die eigenlijk iets wil wat niet mogelijk is verlaten laat schittert mijn aard deze avond stond, staat en steeg ik keek en zag deze zomer in jouw ogen het zette mijn winterse gedachten toe tot smelten schemeringen van kristallen werden mij nu pas helder het vertrok, ontrok en steeg met mijn handen kil en klam deze enkele illusie gevonden en verlaten toch vind ik ze maar pas na mijn verleden kom ik terug enkel wachtend tot mijn gedachten een zijn mijn gedachten voor jou dan dan verven wij tezaam de wolken blauw smachtend wachtend langs kaarslicht vertrokken vliegen gedachten gevoelens spelen nu parten laten gebroken harten tarten mijn wezen mijn pijn verdronken in wijn fragiel liggen ze dan daar langs de kan verloren mijn glazen lippen versnipperd de liefdesbrieven van satijn een steeds grotere afstand drijft er tussen ons mijn signaal is nu een eindeloze traan in een zee zonder eind welke rimpelingen slichtjes doet golven richting jou dit signaal als regen uit de hemel maar dan omgekeerd alles wat ik nu meeneem is datgene wat jij achterliet onze gevoelens gedeeld in eeuwigheid levend deze twee gedachten onmogelijk om te breken dit eindeloos gebed ik scherp het mes van mijn onervarenheid en nog dieper snijdt het nu in mijn ziel stukken emoties oneindig aangesneden tot op het bot mijn ziel verreten jouw liefde was als een raampje in mijn hart vloeiend als een spiegelbeeld in het water deze gevoelloze tomeloze schoonheid vereeuwigd symboliseert als een bloem even zacht als fluweel gestaag een imitatie van mijn ziel verdwijnt mijn schaduwbeeldje en legt mijn dromerige hoofd neer in watten van stilte en alsof iemand mijn hart een handdruk geeft die mijn gevoel zal verbrijzelen zullen nog steeds daar stromen tranen als wild geraas toonbaar bezwijkend zelfs gespleten mijn waanbeelden vervlogen zijn mijn dromen verdrongen mijn gedachten over houden van vereeuwigd gesloten in mijn hart stop ik nu met leven en sterf ik tevree vloed der zonde op het asfalt stranden vier seizoenen in een dag mijn genoegen pijn en rust verlaten aan de kust zag ik het halflicht in mijn duister gejaagd door de toekomst van mijn verleden zoek ik heden en nam ik de hemel mee naar haar stilte stilte is als ik mijn geloof verlies verlies is stagnatie zonder vooruitgang vooruitgang is mijn stil geloof zonder enkel maar ook een verlies tegendraads neerwaarts ? met haast toch verbaasd kaatst het gevoel met tot welk doel mijn gedachten compleet zoek onder de hitte van de gloed door de zon onder een vloed daar verzanden en branden stranden onder de zon vrouwen in gewaad een zucht van wind behoed het kwaad als monniken lopen ze de trappen af langs de rechterstraat van Damascus om vervolgens in een doodlopend steegje te belanden daar waar jij ooit eens je voeten neer had gezet daar waar het gras niet meer zo groen is en wolken niet meer blauw zijn daar waar wij altijd samen waren daar waar wij genoten maar niet alleen van elkaar juist ook van die dingen om ons heen daar waar wij ooit een kwamen is niet meer dan stilte alleen daar waar ooit een de passie was is nu eenzaamheid gekomen daar daar is waar nu de stilte de troon overheerst en beheerst als kolkende wolken luchten licht verjagen en wondere werelden schijnende schijn vertragen leggen ochtendgloren de melancholie van het noorderlicht heilig naast zich neer tot een hergeborene zich wederkeert net zolang totdat de lijn der tragedie zich herhaalt helaas telkens weer is het leven een prachtig gegeven waarin gedachten steeds weven en gevoelens zweven zelfs herinneringen aan vroeger blijven kleven is het leven een prachtig zijn waarin pijn, zo groot, maar ook zo klein die voor altijd voed, mijn levenslijn zelfs voor eeuwig schijn is het leven een prachtig doel waarin ik van alles voel even mijn gedachten koel liefde is er, zo innig en zwoel is het leven een prachtig eind een begin dat kwijnt en vooruitgang strijd het leven: waarin ik word benijd het leven kort maar krachtig vaak minder maar soms weer heel even prachtig gelijk met deze koude avondlucht, waar nu oker vlucht en met rust een windvlaag zucht vind een glazen oppervlak langs een meer van tranen jouw maanlichtogen, welke geruisloos stroken met net juist die gedachten boven een eeuwig krijsende wind als ik eigenlijk heel diep in mijn hartje kijk dan weet ik het, weet ik het gewoon zeker dan realiseer ik mij, dat ik echt heel veel om je geef zelfs zo veel van je houd, dat ik je niet meer los kan laten het is altijd heel leuk met jou onze gesprekjes over alles kunnen we praten maar zien, zien zullen we elkaar helaas nooit dit alles doet me zo'n pijn eigenlijk om een simpele redenen jij zal nooit bij mij kunnen zijn ik zal rennen naar de middernachtzon ik wil je zelfs al mijn liefde geven maar deze weg is simpelweg niet te belopen het verschil tussen jou en mij staat voor altijd in mijn hart geschreven altijd denkend aan jou deze liefde onbemind het veldenlied is nu mijlenver te horen dit lievelingslied word gefloten gezongen, is zelfs vervuld met dierbaar verdriet traag zullen ze nu ontvouwen net als mijn hart, deze bloemen enkel zonlicht gericht nu is het mijn hart die als een lievelingsvorm in jouw wereldje schijnt waar het soms ook weer duister word zoals net nog toen kleurige dromerige gedachten mijn ziel beroerde, werd ook ik mij er zeker van bewust dat een wereld zonder liefde voor altijd in mij rust een wereld zonder jou als ik denk aan al die mooie tijden en welke dromen wij nu eigenlijk hebben achtergelaten ben ik misschien wel blij, omdat ik gezegend was met de gift dat jij even in mijn leven was als ik terugkijk naar die dagen zie ik je gezichtje jij was daar gewoon voor mij ik moet je vertellen dat ik in mijn dromen jouw ziel zie boven de wolken en in mijn hart is er altijd een plaatsje voor jou mijn hele leven lang een deel van jou houd ik daar bij me en overal waar ik nu ben daar ben jij jij toonde mij hoe het eigenlijk voelt om te voelen dat deze lucht binnen bereik was en ik wil altijd herinneren de kracht die jij mij gaf zal deze liefde me hier doorheen brengen ik ben je eigenlijk ook zoveel schuldig jij was er echt voor mij in jou zag ik het licht mijn kracht en ik wil je daarvoor bedanken want jij jij was er voor mij gevoelens weven door zee emoties golven even mee de zon gedwee zand verbrand net als mijn gevoelens als ik denk aan jou slichtjes wiegend door windzucht dienend dit aanzicht immer grievend maar bladstil vielen zij zoals ze even geruisloos lagen maar toch halsreikend uitziend is nu ons genoegen gestreeld en lagen bladeren daar als twijgjes op de grond g e b r o k e n aan het roer dien avond stond het hart en schepte maan en bossen in zich in en zeilend over spiegeling van al wat het geleden had voer het met wind en schemering om boeg en tuig voorbij de laatste stad zo even gewichtsloos leken deze verzen te doorgronden met enkel deze woorden vormen ze een stilteloos geheel immer neerbuigend kijkend door de ogen van de eeuwige Liefde mijn geweten laat het breken: die dingen zoals, herinneringen worden gemaakt beloften werden besproken welke nog steeds niet stroken mijn toekomst onuitgesproken de eeuwige mona lisa welke nu tranend starend mijn portret van de liefde, dus eigenlijk het terrein van mijn leven afbakenend bestudeert is stilaan droogjes aan het invloeien of is het dan het verf van mijn verdriet welke mijn tranen drogen zal ?
__________________
vows are spoken to be broken, feelings are intense, words are trivial, pleasures remain, so does the pain, words are meaningless and forgettable
|
16-12-2001, 23:14 | |
zo dat was een stuk uit mijn bundelreeks...
lees.... en ik wil zooow graag commentaar van je alvast bedankt lieve jongen
__________________
vows are spoken to be broken, feelings are intense, words are trivial, pleasures remain, so does the pain, words are meaningless and forgettable
|
17-12-2001, 07:56 | |
~~~~~~~~~~~~~~*even heel stil*~~~~~~~~~~~~~~ SJEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEETJe ratsj Mensen hier staat een echte dichter!!! !!!!!!!! xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxiamre Als ik het kon......... ik zou je pijn wegnemen Als ik 't echt verstond maar dat kan ik niet. (K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K)(K) [Dit bericht is aangepast door iamre18 (17-12-2001).]
__________________
~Tigerlily Deepdelver~,~Tári Calaelem~
|
17-12-2001, 08:05 | |||
Citaat:
Citaat:
En Ratsja: Toffe actie! Mooie gedichten ook! Alleen dat scrollen naar beneden is nu wel errug vermoeiend! Liefs, Caroline
__________________
Geniet, maar nooit met mate!
|
17-12-2001, 11:40 | ||
Citaat:
Het gedicht was een tikkeltje te overdone, en ik denk dat het sterker was geweest als je het iétsje korter had gehouden
__________________
Don't worry....Be crappy...
|
17-12-2001, 14:59 | |
Het valt mij om eerlijk te zijn ook wel op dat heir bijna alleen maar positieve kritiek wordt gegeven en veel minder negatieve..
Maa rik denk dat dat ook komt door waar de gedichten op deze site over gaan, vaak zijn ze zó gevoelig en persoonlijk dat het heel moeilijk is.. Misschien zou jij (topic-oprichter/ster) beter naar een anonieme gedichtenpagina kunnen gaan.. daar geven ze iets meer negatif krritiek als dat je zo dwarszit..
__________________
Wantrouwen is een teken van zwakte - Gandhi
|
Ads door Google |
17-12-2001, 15:11 | |
1) Dat de meeste mensen hier zulke verschrikkelijke cliché en quasi-diepzinnige gedichten uitkramen. Het echte dichten draait niet alleen om gezwijmel. Maar wat je dan ook moet snappen is dat ieder gevoel bij een gedicht apart is, en dat hoewel de woorden op elkaar kunnen lijken iedereen net iets anders beschrijft. Een gedicht of poezie is heel persoonlijk, het spreekt je aan of niet. Natuurlijk zijn hier ook absoluut mensen die een gedicht maken omdat ze dat even leuk vinden, mar je kunt nooit zeggen dat iemand niet kan schrijven of dichten. en of het diepzinnig is...misschien niet, maar het hoeft ook helemaal niet diepzinnig te zijn zolang de boodschap maar overkomt. 2) Dat diezelfde gedichten vervolgens door iedereen de hemel in worden geprezen, zonder dat ook maar één persoon (positieve) kritiek op een gedicht levert. Niemand heeft wat aan ongemeende lof. Ik snap wat je bedoeld, maar er zitten heir ook mensne die dat soort lof en die woordjes net even nodig hebben. Ik hou ook niet van dat gezeur, ik heb liever dat iemand kritiek op me heeft, zowel positief als negatief zodat ik er wat van kan leren, maar soms lees je gedichten waarbij mooi alles is wat je erop aan te merken hebt. Je kunt niet overal commentaar op geven, als er niets te verbeteren valt
__________________
www.new-avalon.nl & http://forum.new-avalon.nl -> Schrijvers en dichters site
|
24-01-2002, 14:25 | |
heej tantalus, schatje
helemaal mee eens hoor!!! ik vind ook dat op deze site de algehelzwaarmoedigheid overheerst toch kan ik sommige gedichtjes over de liefde of over ongeluk wel waarderen en bovendien, je hoeft hier niet ècht te dichten dan ga je toch naar een serieusere site enne, ratsj, mooi werk heb je daar laten lezen kusss
__________________
and i would hope that i would never fall in love again, cause that would be the end of everything, and you're everything
|
24-01-2002, 15:16 | |||
Citaat:
Citaat:
Nja t boeit me weinig..
__________________
Kijk op teletekst pagina 666 voor meer opties.
|
24-01-2002, 15:21 | |
ik zeg maar zo ik zeg maar niet teveel.
ratsja, mooi gedicht voor zovel ik het gelezen heb (1 derde) maar hoewel de lengte iets toevoegt (nooit overgaand verdriet) vind ik het lezen van zo'n lang gedicht zo vermoeiend dat ik meer iets had van: oke, heel mooi, boeiend, verdrietig, pakkend, maar ff scrollen hoelang het nu in vredesnaam nog duurt... (te lang )
__________________
benader de liefde net als koken, met dezelfde onvoorzichtige overgave
|
24-01-2002, 21:43 | |
Ehm... je hebt helemaal gelijk (en nee, dit is niet spottend bedoelt! ), maar je moet wel onthouden dat de meeste dichters die hier zitten niet professioneel zijn. Zij raken hun (vaak negatieve) gevoelens kwijt door gedichten te maken en dat is iets wat natuurlijk heel goed is en dat mag niet genegeerd worden. Maar verder... ja, gedichten over andere onderwerpen zijn ook wel eens wat anders. Ik hou me aanbevolen!
__________________
Hm... Larstig... ;)
|
Advertentie |
|
01-02-2002, 19:21 | |
Ik vind het ook zinloos, en vooral enorm tijdrovend, om lang te discussiëren over wat poëzie dan wel mag zijn. De waarheid is dat dit forum enorm is geworden. Zo groot, dat niemand nog de tijd heeft om elk gedicht te lezen, en er een oordeel over te vellen. Het gevolg is dat bepaalde mensen altijd de gedichten gaan lezen van dezelfde personen. Ik betrap er mezelf op. Dat is jammer, maar wie kan je dat verwijten? Dat is nu eenmaal menselijk. Op den duur werden velen vrienden, en schreven ze in vriendschappelijke woorden over elkaars werk. En dat vind ik fantastisch. Alleen...
Alles heeft een keerzijde. Ook dit forum. Wat ooit een plaats was waar mensen, redelijk onbekend voor elkaar, topics voldiscusieerden over poëzie, is nu eerder inderdaad een uitlaatklep geworden. Ik mis gewoon die discussie, die door en door kritische benaderingen van poëzie waarvan ik soms wat wakker lag... Dat mis ik. Nu ben ik hier niet veel meer, en ben ik spijtig genoeg vervreemd van vele forummers, maar wat ik steeds langer moet achterlaten, is een broeinest van vriendschap, en dat is goed Maar wat dan een beetje pijn doet, is lezen dat het eigenlijk niet meer hoeft dat je hier dicht, dat dit geen poëzieforum meer is... echt? Voor mij is dan een stuk van mijn jeugd voorbij Weet je, vroeger was het soms dagen wachten op reactie, omdat er hier maar twintig waren. Groetjes, Dreampoet
__________________
Teo Torriatte Konomama Iko
|
01-02-2002, 19:38 | |
Verwijderd
|
jezus hoe vaak hebben we hier wel niet een topic over gehad. Als je even een paar dagen terugkijkt (lees: stuk of 10) dan vindt je vanzelf allemaal topics hierover. Ik heb geen zin om weer het hele klote verhaal te houden wat ik daarin ook al heb gedaan.
En zoals Genesis al zegt. We zitten hier op een forum, met scholieren en daar kun je geen topkwaliteit van gaan verwachten en dat is ons doel ook helemaal niet. Hier zitten mensen die allemaal gevoel hebben en zich dingen van elkaar aantrekken. We kennen erlkaar namelijk allemaal, zijn een soort familie (waar jij duidelijk niet bijhoort) We kunnen niet meer objectief naar een gedicht kijken, dit omdat we vaak het verhaal van die persoon kennen dat erachter ligt. Hierdoor is het zo dat gedichten vaak heel positief worden gezien, we lezen namelijk erlkaars gevoel en hebben niet het vermogen om het gevoel buiten te sluiten, wat professionele mensen wel zouden kunnen. Ook kunnen we geen gedichten maken van zodanig hoge kwaliteit dat we geniale mensen als jij tevreden kunnen stellen je moet het er maar mee doen en anders donder je maar op. En ongemeende lof wordt hier niet gegeven. Niet door mij en ook niet door veel anderen. Als ik iets niet mooi vind, zeg ik dat zoals de meeste mensen hier. Of we reageren niet als we iets niet mooi vinden en daarom staat er zo weinig kritiek... Je doet het er maar mee, meer tijd stop ik er niet in. Maar nadenken mag je in het vervolg ook wel even doen voordat je een quasi-intelligente opmerking gaat maken... |
01-02-2002, 20:10 | |
hmm ja idd
maar dit topic is wel van 15/12/01 hoor, dus deze was wel eerder dan die van jou, misschien heb je hem gemist? ik was het eerst niet met ~Dark Voice~ eens, maar ik geloof dat ze me in die andere topics heeft overtuigd dat we niet naar perfectionisme moeten streven en dat is ook zo, want dat kunnen we niet verwachten ik probeer mijn gedichten nog steeds zo perfect mogelijk te maken, maar perfect zullen we nooit zijn, en van anderen kun je dat ook niet verwachten. Positieve kritiek is heel nuttig, maar soms schier onmogelijk omdat aan sommige gedichten in de eerste oogopslag niets mankeert of ontbreekt. Als het poetisch gebrek echter wel duidelijk is, ben ik altijd de eerste die iemand graag de `goede` kant op wil helpen! En ik stel voor dat we dat allemaal doen! En ook gevoel is heel belangrijk hoor - vooral als je het levensverhaal van iemand kent! Laatst gewijzigd op 16-07-2013 om 07:44. Reden: naam verwijderd |
02-02-2002, 10:36 | |
jij beeld uit als een trap ik als een boven en een beneden maar zijn die er dan nog
onuitgesproken tranen... ze rusten hier diep in mij helemaal vanbinnen en ze geraken er niet uit net als jij niet uit mijn gedachten raakt. net als jij niet uit dat graf geraakt waarom be je toch gegaan is t er dan mooier als hier daar benden of daarboveN
__________________
silketje
|
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Seksualiteit |
Geen respect voor vrouwen Rikje18 | 28 | 19-07-2012 22:24 | |
Psychologie |
ik kan niet tegen kritiek Verwijderd | 28 | 01-02-2011 12:49 | |
Verhalen & Gedichten |
Ik, mezelf, en iemand anders BaarEenKind | 18 | 21-03-2007 19:42 | |
Verhalen & Gedichten |
Verhalenwedstrijd 2: Kies uw winnende verhaal. Ieke | 102 | 04-01-2004 00:20 | |
De Kantine |
geen Mac in Wageninegen Crashzone | 173 | 21-01-2003 15:47 |