Jeetje, wat een ontzettend moeilijke situatie!!
Ikzelf kan me wel enigszins inleven. Mijn moeder is ongeveer 2 jaar lang depressief geweest. Een van de vreselijkste momenten was dat we aan het avondeten zaten, aan tafel.. Ik keek in mn moeders ogen en ik zag niks, geen lichtje, geen leven.. alleen maar leegte.. Ze moest huilen en riep dat ze alles op wou geven, met alle leuke dingen in haar leven wou ze stoppen, met haar therapie wou ze stoppen.. en met haar leven wou ze stoppen. Ze heeft me verteld dat de enige reden dat ze nog leeft is dat ze mij en mn broertje had.. Dat wij de reden waren dat ze elke dag weer uit bed kwam, dat ze toch de dag weer doorliep. In de toekomst kijken durfde ze niet meer, ze leefde door elke dag te doorworstelen.. Er kwam nog bij dat ze een ernstige hernia had, en ongeveer een jaar lang op bed lag.. Ze was er altijd, en altijd zag ik haar verdriet..
Het is zo vreselijk iemand die altijd jouw steun is geweest zo te zien.. Het sleurde mij mee, ik ben blijven zitten dat jaar en was heel erg down. Ik mistte de rol van mn moeder, altijd had ze me opgevangen, en nu ineens was ze er niet meer voor me. Ik had nog een jong broertje, die kreeg de meeste aandacht omdat hij natuurlijk veel zorg nodig heeft. Mn vaders zorg ging dus uit naar mn broertje en mn moeder, en ik hielp mee. Maar ik voelde me ontzettend eenzaam.. Ik ben uiteindelijk voor 2 weken uit huis gegaan, misschien klinkt dat als heel weinig, maar het heeft me heel goed gedaan om even me geen zorgen te maken om mn moeder, en niet dagelijks geconfronteerd te worden met haar depressie..
Ze is er uitgekomen.. Ze straalt meer dan ooit en is nu zeker heel gelukkig. Het is bij haar nooit zover gekomen als een opname, of paniekaanvallen. Je mocht haar niet aanraken, dat was wel iets. Ze is vroeger misbruikt door haar vader.. vandaar.. Mn ouders zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan, teveel uit elkaar gegroeid door de gevolgen..
Ik kan je niet echt tips geven, maar je vroeg ook naar mensen met een gelijksoortige situatie.. Ik kan me dus wel in jou herkennen. Misschien zou voor jou persoonlijk tijdelijk bij iemand anders logeren ook goed zijn, maar gezien de paniekaanvallen van je moeder zou dat haar situatie alleen maar erger maken. Er zal natuurlijk een dag komen dat jij en/of je zus uit huis gaan, je moeder moet daar toch mee leren omgaan. Heeft ze nog professionele hulp of dat niet? Dat lijkt me iig wel verstandig want ze is er nog lang neit lijkt me zo. Praten met haar heeft ook geen zin?
Nou goed, ik kan niet meer doen dan je heel veel sterkte wensen en te hopen dat jouw moeder uiteindelijk zo goed terecht zal komen als de mijne..
|