Een boek schrijven over wat je meegemaakt hebt

[Eend]

Ik ben momenteel bezig om vanaf mijn 13de alles op te schrijven wat me gebeurd is, in een soort verhaal vorm.
Al vanaf mijn 15de dacht ik hier al aan, ik heb zelfs een groot verhaal van mijn eerste opname bijgehouden, waarin ik mezelf zie ontdekken hoe het allemaal werkt en hoe erg het opval dat ik de kat uit de boom zat te kijken.

Sowieso lijkt het me leuk om dat boek (als dat het ooit wordt) te laten drukken en dan aan de mensen te geven, die mij al die tijd geholpen hebben. Dus van sociotherapeut tot goeie vriend.

Soms zit ik er wel aan te denken om het boek gewoon helemaal uit te gaan geven, maar ik weet niet of het zo prettig voor mezelf is, om allemaal privédingen er in te zetten. Het is wel iets persoonlijks. Maar aan de andere kant kan het wel leerzaam zijn voor anderen.

Wat denken jullie hier nou van?
Zou jij je verhaal willen publiceren of niet? En waarom?

Als je van plan bent het aan mensen te geven die jou geholpen hebben, dan weten ze het merendeel van de dingen toch al? Misschien niet het hele verhaal en jouw gedachten ed natuurlijk niet, maar de rode lijnen wel, denk ik. Of niet?

Ik zou mijn eigen verhaal op zich misschien, ooit, wel willen publiceren, maar ik denk dat dan toch onder een pseudoniem zou worden. Echt een heel goede reden heb ik er niet voor...maar idd, omdat anderen er misschien uit kunnen leren. En voor mezelf om m'n verhaal kwijt te kunnen oid, maar dat kan ook wel zonder publiceren. Maar goed, eerst maar eens goed leren schrijven, dan zie ik daarna wel verder. (Ik denk niet dat het er ooit van komt, ook omdat ik niet eens weet of ik het wil. En sowieso kan ik het niet, dus ja, dan houdt het op. )

[Gothic]

Msschien kan je er een soort kinder/tiener boek van kunnen maken. Hebben mensen die ik die situatie zitten er ook nog wat aan...

[Miss Helena]

Ik ben er af en toe ook mee bezig, maar ik weet niet of ik het uit zal laten geven. Als dat al het geval is, iig onder een pseudoniem.

Nee, ik wil mensen geen nachtmerries bezorgen.

Het is een wens van mij om eens een keer mijn hele leven op te schrijven. Maar ik denk dat ik dat nooit af krijg. Op zich ben ik wel interessant genoeg ervoor, denk ik zelf

Als jij het niet wilt doen omdat er te veel van jezelf in staat kan je het verhaal misschien een beetje veranderen. Je weet wel het een en ander van hulpverlening dus kan je iets anders verzinnen bijv. Je weet iig hoe het er aan toe gaat.

[Quiana]

Ik zou absoluut niet mijn verhaal willen publiceren. Ten eerste
omdat ik daar totaal de behoefte niet toe heb, ten tweede ook
omdat ik niet zodanig kan schrijven dat dingen in het juiste
perspectief geplaatst worden en dus ook op de juiste manier
overkomen...

Schrijven doe ik in eerste instantie voor mezelf, om dingen op
orde te krijgen, me te uiten. Als ik iets voor een ander wil doen,
dmv schrijven, doe ik dat liever bewust & persoonlijk...

Bovendien denk ik ook niet dat er veel uit te halen/te leren valt
oid, veel dingen zijn ook een kwestie van zelf ontdekken ed, dus.

[Freestyler*]

pfff... waarom heeft iedereen altijd een verhaal?

ImeZ schreef op 13-06-2004 @ 14:45 :
pfff... waarom heeft iedereen altijd een verhaal?

ik denk dat iedereen interessant genoeg is om over te schrijven...of bedoel je dat niet?

ImeZ schreef op 13-06-2004 @ 14:45 :
pfff... waarom heeft iedereen altijd een verhaal?

Iedereen heeft een verhaal, want iedereen heeft geschiedenis: jij ook.

[Eend]

ImeZ schreef op 13-06-2004 @ 15:27 :
Nooit lijkt iemand eens een keer gewoon een gelukkig leven te hebben zonder eetstoornissen, depressies, incest, am, zelfmoordneigingen. minderwaardigheidscomplexen etc etc

ik wel ik wel ik wel!
Ik ben nu gelukkig, maar daarvoor had ik wel een verhaal.

Ik ben het verhaal in de ik-vorm aan het schrijven. Ik schrijf mijn emoties, mijn gevoel en gewoon zoals ik het allemaal op dat moment meemaakte.
Ik heb ook een stuk verhaal, wat mijn ouders maar niet wilde geloven, maar pas veel en veel later toen ze het verhaal eindelijk eens aangehoord hebben, dat ze mij pas geloofden.

Ik schrijf het verhaal dus gewoon zoals ik het op dat moment meemaakte. Dus ik schrijf er niet bij; Later geloofden mijn ouders me wel, maar nu nog niet.
Ik schrijf: Mijn ouders geloven me niet, dus waarom zou ik ze vertrouwen?!

Wat ik daarmee wil bereiken is een verhaal waarin je me langzaam op ziet groeien, zonder dat je weet wat me te wachten staat. Zo wil ik dus een verhaallijn vormen. Ook heb ik verhalen bijgehouden tijdens 2 opnames. Die verhalen ga ik er dus tussen zetten. Ik kan het wel allemaal na gaan vertellen, maar in die verhalen staan wel de juiste emoties en ook de lijnen hoe ik toen dacht staan daar beter in beschreven.

Ik wil het boek aan de mensen die mij geholpen hebben geven, om ze te bedanken voor hun hulp. Zij weten wel dat ik op hun therapie reageerde, maar mijn gedachtes heb ik nooit verteld.
Zo kunnen ze ook zien hoe ik de tijden doorgekomen ben, waar zij niet bij waren.
Ook is het een verhaal waarbij ik weer een stuk leven van mezelf wil afronden.

[Nijn*]

Ik ben al ongeveer 2,5 jaar bezig een dagboek bij te houden, een tijd geleden heb ik het weer even (een deel iig) overgelezen, en toen heb ik besloten dat ik er een 'boek' van ging maken..(hier tussen aanhalingstekens omdat dat bij mij toch nooit af komt, en dus ook niet uitgegeven gaat worden )

..Maar ongeveer een week geleden, ben ik voorlopig gestopt met schrijven, omdat het even teveel werd..(dit bedoel ik met het komt nooit af )..
Aan de andere kant helpt het me ook enorm, zo uit ik me iig wel.. Laatst heb ik een stuk aan mijn beste vriendin gemailt, ze schrok eerst wel, maar vond het ook heel erg knap van me.

Door zo'n boek te schrijven, kun je anderen voor iets behoeden, en het kan inderdaad leerzaam zijn voor anderen..Door de manier waarop ik het schreef ontdekte mijn vriendin ook dat ik haar en anderen heel erg dankbaar ben, omdat ze me (nog steeds) onwijs goed steunen.

Ik zou mijn verhaal niet in de winkel willen hebben, maar misschien wel (uitgetypt en al) aan een aantal mensen willen geven, om ze te bedanken en zo. Maar het blijft (voorlopig) bij dat aantal mensen.

Liefs

PS: jij nog veel succes met je boek Eend!! (het was toch nog niet af he?)

[Pinksterhaas]

Je kan wel een spannend of boeiend of interresant iets hebben mee gemaakt. En om dat op te schrijven is leuk en nuttig en zeker geen verkeerde zaak.

Maar een boek schrijven is wel even wat anders. De kans dat een uitgever jouw verhaal wil uitgeven is erg klein. Niet omdat het onderwerp slecht is, maar omdat je de taal wel zo goed moet beheersen en een verhaal zo goed moet kunnen opbouwen. Dat doe je niet zo maar even.

Stel dat je dat nou allemaal onder de knie hebt. Dat je je verhaal opstuurt en dat de gene die de manuspcripten leest jouw verhaal op het puntje van zijn stoel in 1 zucht uitleest. En dat die uitgever het boek de volgende dag nog in de winkel wil zien liggen. Dan kun je het altijd nog onder een pseudoniem publiceren, om het prive probleem te omzeilen.

[Eend]

Pinksterhaas schreef op 13-06-2004 @ 17:15 :
Je kan wel een spannend of boeiend of interresant iets hebben mee gemaakt. En om dat op te schrijven is leuk en nuttig en zeker geen verkeerde zaak.

Maar een boek schrijven is wel even wat anders. De kans dat een uitgever jouw verhaal wil uitgeven is erg klein. Niet omdat het onderwerp slecht is, maar omdat je de taal wel zo goed moet beheersen en een verhaal zo goed moet kunnen opbouwen. Dat doe je niet zo maar even.

Stel dat je dat nou allemaal onder de knie hebt. Dat je je verhaal opstuurt en dat de gene die de manuspcripten leest jouw verhaal op het puntje van zijn stoel in 1 zucht uitleest. En dat die uitgever het boek de volgende dag nog in de winkel wil zien liggen. Dan kun je het altijd nog onder een pseudoniem publiceren, om het prive probleem te omzeilen.

Dit soort verhalen zijn momenteel juist erg in trek. Ik snap ook niet waarom je het allemaal zo negatief beleefd, want ik heb ook op internet een boekje van een meisje met anorexia besteld.
Het vreemde is dat het in trek is bij iedereen, want niemand snapt die ziektes en iedereen wil er wel wat meer van begrijpen. Aangezien informatieve boeken vaak saai en onpersoonlijk zijn, is het aantal mensen dat het leest ook vrij 'klein'. Het boek eindigt eerder onder het stof.

Terwijl een boek met een waargebeurd verhaal en een persoonlijke ervaring juist heel erg in trek is. Zeker nu er constant boekjes of de psychologie van mensen uit komt. Met voorbeeld die mannen en vrouwen boekjes.

Mijn taalgebruik in verhalen is juist heel erg goed. Ik heb al menig keer een enorm goed verhaal geschreven dat erg goed liep. Ik weet de spanning er in te houden, ik weet vraagtekens bij de mensen te zetten en nee, daar hoef je niet voor gestudeert te hebben. Dit kan iedereen wel bij zichzelf ontwikkelen. Hoe wil jij een boek lezen? Ja, schrijf het dan ook op die manier!

Ik vind het een beetje een loze reactie van je om het gelijk in een negatief gat te gooien.
Het zal best z'n nadelen hebben. So what?! Dan hoeft het niet gelijk barslecht te zijn. Denk niet zo enorm zwart wit, want dan kom je niet ver.

Het gaat er niet om wat je zelf vindt, het gaat er om wat een uitgever vindt. Uitgeven in eigen beheer kan btw natuurlijk sowieso altijd.

Volgens mij was de reactie van Pinksterhaas btw in het algemeen bedoeld. En zo loos, zwart-wit of wat dan ook vind ik het eigenlijk niet eens...gewoon reëel. Hij heeft nl wel gewoon gelijk. (Niet mbt jou dus, maar gewoon in het algemeen, zoals zijn reactie (volgens mij) ook bedoeld was.)

[Sterretje*]

Ik heb lange tijd al mijn gevoelens/gedachten en belevenissen zorgvuldig opgeschreven, vooral tijdens mijn opname. Op een dag besloot ik al die dingen eens over te lezen. Het was té confronterend. In plaats van het op te bergen heb ik het weggegooid, zonder me te realiseren hoe waardevol die documenten eigenlijk waren. Nu heb ik het gevoel alsof er gaten in mijn geheugen zitten, veel dingen ben ik vergeten en de kans om die herinneringen weer op te halen heb ik niet. Ik heb spijt, maar ook weer niet. Ik moet verder met mijn leven. Toch vind ik het jammer dat ik nu de kans niet meer heb om er een dagboekverhaal/boek van te maken. Stel ik zou een boek over mijn leven schrijven dan zou ik het NIET publiceren. Waarom niet? Omdat ik niet mijn hele leven achtervolgt wil worden door mijn verleden. Ik zou niet willen dat anderen mijn privézaken te weten komen. Een boek schrijven zou ik alleen voor mezelf doen en anoniem voor de buitenwereld.

Magic_STAR*

[smilegirl]

ik heb al mijn schrijfmateriaal vanaf mijn 8e bewaard,soms lees ik het terug maar het meeste van mijn leven zit toch altijd nog in mijn hoofd
ik ben van plan ooit een boek te gaan schrijven en het ook echt uit te geven...waarom? ik denk dat ik ondertussen zoveel heb meegemaakt dat er voor veel mensen wil iets herkenbaars inzit,maar ik ben altijd positief gebleven...moet een boek zijn dat laat zien dat wat er ook gebeurt er altijd wel iets komt waardoor het beter gaat...een boek wat laat zien dat mensen niet de enige zijn,een boek dat je het gevoel geeft dat je er nooit alleen voor staat.

liefs smilegirl

[Fantôme]

Ik zou geen boek over mijn leven uit willen geven. Waarom niet? Ik denk niet dat ik daarvoor goed genoeg kan schrijven, bovendien zou mijn verhaal niet interessant genoeg zijn om erdoor geboeid te blijven en bovendien is het prive. Zodra zoiets gepubliceerd is kan iedereen het lezen... Ook de mensen waarvan jij liever niet hebt dat ze het weten.

Maar dat jij het wilt doen, vind ik alleen maar knap, en zeker je bedoeling erachter is .

liefs, xxx

heey!
Ik heb zelf ook een boej geschreven 3jaar geleden over hoe ik me voelde. Ik heb er meer een roman van gemaakt en het zo gemaakt dat je niet echt mij erin herkent als je niet weet dat ik dat doormaak zegmaar. Ik heb het gemaakt om mensen die ik vertrouw te laten weten hoe ik me voel. Ik was een jaar of 13/14 toen ik het schreef dus als ik het nu terug lees is het erg kinder8tig mja wel mooi Verder zijn veel dingen die ik gecshreven heb later ook echt uitgekomen dus das wel cool!
Verder ben ik al 2jaar met een 2e boek bezig maar ik heb niet veel motivatie en tijd dusja! Ik schrijf het niet voor commerciele doeleinden maar ik weet wel zeker dat het helpt!
Succes ermee iig.......
Wat ben je er precies mee van plan dan???

ik zou het zelf nooit doen. gewoon omdat ik niet denk dat mijn leven daar boeiend genoeg voor is. maar ook kan ik niet goed schrijven, en weet ik nu natuurlijk niet meer hoe ik mij 'vroeger' voelde. want dat heb ik niet bij gehouden.
en publiceren lijkt me ook niet echt iets. omdat het toch míjn leven is en ik dat niet echt met andere hoef te delen.
ik vind jou bedoelen ermee wel heel goed!
xx

een oud-groepsgenootje van me is daar ook mee bezig. samen met een socio, haar oud mentor. als ik me niet vergis heeft ze al een uitgever gevonden die het uit wil geven (maar daar ben ik niet zeker van). ze zegt wel dat het ontzettend moeilijk is om alles weer naar boven te halen, ik weet niet hoe dat bij jou is. ze is blij dat die socio haar wil helpen zodat ze er ook meteen over kan praten, anders zou het waarschijnlijk niet goed gaan. ze is van plan er een jaar over te doen...

[Eend]

me blackrose schreef op 13-06-2004 @ 22:29 :
een oud-groepsgenootje van me is daar ook mee bezig. samen met een socio, haar oud mentor. als ik me niet vergis heeft ze al een uitgever gevonden die het uit wil geven (maar daar ben ik niet zeker van). ze zegt wel dat het ontzettend moeilijk is om alles weer naar boven te halen, ik weet niet hoe dat bij jou is. ze is blij dat die socio haar wil helpen zodat ze er ook meteen over kan praten, anders zou het waarschijnlijk niet goed gaan. ze is van plan er een jaar over te doen...

Ik heb vele dingen al op papier staan, die ik gewoon stomweg overtyp, maar bij dingen die ik uit mn geheugen op moet pikken zijn best gevoelig.
Het is best vermoeiend en zwaar om het allemaal te doen, ik doe er dan ook niet te veel aan en neem veel pauzes.

[hushpuppy]

ik ben een jaar geleden begonnen met een boek te schrijven over mijn eigen ervaringen over pesten en therapieën. Het werkte in het begin fantastisch maar daarna heb ik een vreselijke terugslag gehad.... Ik kamp nu met allerlei angsten.. Ik was er nog niet klaar voor alle gevoelens van toen op te reopen maar als je dat wel bent! dan moe je het zeker doen!

[Andora]

ik zou over mezelf niks schrijven denk ik, vind me niet zo interessant om over te lezen
en daarbij kan ik ook niet goed verhalen schrijven, dus dan ist snel afgelopen he.

Wat beweegt een mens ertoe een heel boek te schrijven over zichzelf en zijn of haar ervaringen? En dat naar buiten te brengen? Wat zegt dit over een persoon?

Er zijn veel conclusies mogelijk.

Ik heb in het verleden verhalen geschreven om ze - in eerste instantie - voor mezelf te verwerken en af te sluiten. Ook kreeg ik daardoor aandacht, wat me waarschijnlijk aanspoorde nog meer te schrijven. Daarbij realiseerde ik me nog een aantal dingen:

1. De mensen die het lezen scheppen een eigen beeld van jou, waar je in de toekomst moeilijker van afkomt. Zelfs al ben je veranderd.

2. Je moet uitkijken niet teveel met jezelf bezig te zijn. In de tijd dat je al die dingen schrijft, zou je misschien ook wel leukere en nuttigere dingen kunnen doen. Het is nog maar de vraag of je er uiteindelijk ook werkelijk iets aan hebt en dat je er niet in hangen blijft.

Persoonlijk ben ik erachter dat ik mijn verleden veel beter afsluit juist door mij er simpelweg niet meer zo mee bezig te houden *denkt liever aan zijn vriendinnetje, het strand en een ondergaand zonnetje .. oeh*

[Eend]

Ja, dat is ook wel weer zo Maar het is niet zo dat ik uren achter mn pc zit te typen Als ik er geen zin in heb, ga ik gewoon iets anders doen.

Dat van dat beeld dat mensen van je krijgen is wel een goeie ja
Misschien ga ik het ook wel alleen maar een paar keer uitprinten en daar een boekje van vouwen en het zo naar mensen opsturen

Het hoeft niet persé een boekwerk te worden. Ook weet ik dat ik later wel weer eens terug wil denken naar vroeger. Ik heb nu al soms de neiging dat ik het gewoon leuk vind om te lezen hoe ik ontwikkeld ben. Iedereen heeft het hier over negatieve gedachtes, maar ik kom er alleen maar steeds meer achter hoeveel ik verandert ben en hoeveel ik vooruit gegaan ben. Ik ben ook gewoon trots op mezelf als ik lees hoe ik alles verdragen heb. Hoe ik, ondanks dat ik zo jong was, goed met dingen om wist te gaan.

Het hoeft niet persé negatief te zijn om je verleden terug te lezen. Er staan bij mij ook geheugen steuntjes in. Bijvoorbeeld hoe ik met bepaalde situaties om leerde gaan, die ik nu dan weer even anders doe, maar als ik het dan weer zo doe, zoals ik met therapie geleerd heb, gaat het stukken beter.

[light fighter]

ik ben het met eend eens, het is niet negatief zeker niet als je een grote positieve ontwikkeling hebt door gemaakt dan kan het juist heel goed zijn om het op te schrijven, waardoor je het trug kan lezen wanneer je een trugslag hebt en de positieve dingen uit het oog verliest.

zelf zou ik het niet snel gaan uit geven, maar wat eend zegt, het alleen aan bekenden geven, aan mensen die je hebben gesteund, ja dat zou ik zelf dan ook wel doen, hoe wel in mijn geval veel mensen mij heel onbewust steunen

[Eend]

light fighter schreef op 15-06-2004 @ 07:49 :
ik ben het met eend eens, het is niet negatief zeker niet als je een grote positieve ontwikkeling hebt door gemaakt dan kan het juist heel goed zijn om het op te schrijven, waardoor je het trug kan lezen wanneer je een trugslag hebt en de positieve dingen uit het oog verliest.

zelf zou ik het niet snel gaan uit geven, maar wat eend zegt, het alleen aan bekenden geven, aan mensen die je hebben gesteund, ja dat zou ik zelf dan ook wel doen, hoe wel in mijn geval veel mensen mij heel onbewust steunen

Juist als mensen je onbewust steunen is het leuk om zoiets aan ze te geven

Pinksterhaas schreef op 13-06-2004 @ 17:15 :
Je kan wel een spannend of boeiend of interresant iets hebben mee gemaakt. En om dat op te schrijven is leuk en nuttig en zeker geen verkeerde zaak.

Maar een boek schrijven is wel even wat anders. De kans dat een uitgever jouw verhaal wil uitgeven is erg klein. Niet omdat het onderwerp slecht is, maar omdat je de taal wel zo goed moet beheersen en een verhaal zo goed moet kunnen opbouwen. Dat doe je niet zo maar even.

Stel dat je dat nou allemaal onder de knie hebt. Dat je je verhaal opstuurt en dat de gene die de manuspcripten leest jouw verhaal op het puntje van zijn stoel in 1 zucht uitleest. En dat die uitgever het boek de volgende dag nog in de winkel wil zien liggen. Dan kun je het altijd nog onder een pseudoniem publiceren, om het prive probleem te omzeilen.

Hier ben ik het helemaal mee eens.
Ik snap niet hoezo jij dit gelijk negatief opvat, ik vind dit juist een opmerking waar je eens goed moet over na denken.
Waarschijnlijk als jij een boekje uitgeeft kost het je nog geld ook en maak je geen winst. En ik denk dat je wel veel reclame mag maken, anders belandt jou boekje net zoals de 'onpersoonlijke' boeken onder het stof.
En het goed beheersen van de Nederlandse taal is zeker wel belangrijk en je merkt dan ook wel het verschil in taal gebruik bij je opleiding.

Ik bedoel dit niet allemaal lullig, het zijn alleen zaken waar je goed over na moet denken.
Ik zou je boek van te voren aan iemand laten lezen of je het echt wel zo spannend hebt vertelt en of je verhaal wel echt één lijn is.

Maar goed, het is leuk dat je alles opschrijft, jezelf ziet verbeteren en dat je hier mee bezig bent. Ik zou gewoon alles uitwerken, controleren enz. en dan gewoon op de printer of in een copyshop alles printen en mooi laten inbinden met een ringband (ijzer/plastic). Blijkt er veel vraag naar te zijn en mensen vinden het interessant, dan zou ik er over nadenken om naar een drukker te stappen.

Edit: ik zou zelf geen verhaal uitbrengen, vind dat ik daar niet genoeg voor heb meegemaakt, niet interessant genoeg.
Had ik wel veel meegemaakt dan zou ik dat boekje voor mezelf schrijven en misschien voor mensen die ik daarmee kan helpen of voor goede vrienden en familie, maar niet voor hulpverleners die mij persoonlijk hebben geholpen, na mij komen er toch weer zoveel anderen en als die allemaal een boekje geven, blijf je aan de gang met het lezen.
En ik zie er niks in en de markt is daarvoor vrij klein en het kost me dan nog geld ook als je het zou laten uitbrengen, ik zou het eventueel dan via zo'n ringband doen..

[Aktai]

Ik verwacht wel een heel hoofdstuk over mezelf dan hey


Lijkt me een goed idee om alles van je af te schrijven
Mogelijk ook een goede manier om alles te verwerken
Lemmie Know

[Shitonya]

Sylph schreef op 12-06-2004 @ 23:30 :
Nee, ik wil mensen geen nachtmerries bezorgen.

[Masquerade]

Nu had ik net een hele reply geschreven, druk ik op een verkeerd knopje is-ie weer weg. Nog maar een keertje dan.

Ik loop momenteel stage bij een uitgeverij en kan jullie vertellen dat het heel erg moeilijk is om een dergelijk boek uit te geven. Er komen heel veel manuscripten binnen (en ik kan het weten want ik heb de stapels binnen gekomen manuscripten door geworsteld) die gaan over bijvoorbeeld het incest-verleden van de schrijver of de ervaring die de schrijver heeft met mishandeling en diversen. Feit is dat heel veel mensen soortgelijke verhalen hebben, want zoals iemand hierboven al zei heeft iedereen een geschiedenis. Feit is ook dat heel veel mensen gewoonweg niet goed genoeg kunnen schrijven.

Daarnaast is het ook heel lastig om ervoor te zorgen dat het boek zal verkopen. Vraag je maar eens af of er wel een doelgroep voor is. Alleen omdat hier op dit (deel)forum veel mensen zijn die geïnteresseerd zijn in psychologie, wil dat nog niet betekenen dat de rest van de wereld dat ook is. Er zijn al heel veel van dat soort verhalen op de markt, en erg goed verkopen ze ook weer niet.

Wil je dat je manuscript uitgegeven wordt, dan moet het wel heel goed zijn. Zoals bijvoorbeeld het boek Het land Prozac van Elisabeth Wurtzel, wat een uitgebreid persoonlijk verslag is van de depressie van de schrijfster. Of bijvoorbeeld In het rijk der schimmen van Marya Hornbacher wat niet alleen een persoonlijk verhaal is, maar ook een studie naar het fenomeen 'eetstoornissen'.

Het blijft natuurlijk goed om je persoonlijke verhaal eens op te schrijven, misschien leer je er nog wat van en misschien lucht wel heel erg op. Maar richt je niet al te erg op uitgave van je boek, want het is tegenwoordig echt heel moeilijk, onder andere ook doordat het boekenvak momenteel niet zo goed loopt, door de economie van nu.

Je kunt je ook afvragen of het wel een goed idee is om er een jeugdboek van te maken, want het blijven erg pittige onderwerpen en kinderen/jongeren zijn erg beïnvloedbaar. En wil je dat wel?

Tot zover mijn antwoord.

En als je het wilt problemen, dan moet je dat vooral doen.

[Sterretje*]

Na het lezen van dit forum had ik ineens de behoefte om een situatie uit mijn opnameperiode te beschrijven.

Een boek schrijven vind ik te moeilijk, maar zou het wel willen als ik het kon. Het gaat dan niet persé om het uitgeven van het boek, maar meer om het verleden op die manier af te sluiten.

(p.s. als het niet de bedoeling is om het in dit forum te plaatsen, zeg het dan ff tegen me dan haal ik het weg )
Hier het stukje dat ik geschreven heb:

Ik lig onder een zware deken van katoen. Mijn lichaam heb ik zo klein mogelijk opgevouwen. En ondanks dat het pikkedonker is onder de deken heb ik toch mijn ogen wijd open. Ik heb geen besef van de tijd. Hoelang lig ik daar al? Als ik onder de deken vandaan kom kan ik kijken op het klokje dat in de muur geïnstalleerd zit, alleen zal ik dan ook op moeten staan aangezien ik normaal gesproken lenzen nodig heb om van een afstand scherp te zien. Bovendien wil ik niet meer de akelige lege ruimte om me heen zien, de witte muren, het felle licht dat de gehele nacht blijft branden, de camera in de hoek en de grote deur, mijn enige uitweg die op slot zit. Ik voel me opgesloten, niet persé omdat ik me bevind in de separeer, maar eerder in mijn hoofd. Er is geen ontsnappen aan mijn gedachten en gevoelens en daardoor zal ik ook wel als suïcidaal bestempeld zijn. Het verlangen naar rust is groot, maar ik heb nog geen poging ondernomen. Elke cel in mijn lichaam schreeuwt om aandacht. Ik ben een levend wezen, dat zich bedreigt voelt. En het gevaar dat ben ikzelf.
Het is doodstil om me heen totdat er ineens in de verte voetstappen te horen zijn, vervolgens een slot dat met veel lawaai geopend wordt, een deur die open en dicht gaat en opnieuw de voetstappen, maar nu heel dichtbij. Ik gooi de deken van me af en kijk naar de gesloten deur. Een sociotherapeut van de afdeling gluurt door het raampje dat zich in de deur bevindt. Het is vervelend dat ik niet scherp kan zien. Hoe staat haar gezichtsuitdrukking? Ik kijk vijandig naar het raampje. Het voelt rot om zo bekeken te worden. Ze blijft een lange tijd staan en al die tijd kruisen onze blikken elkaar. Dan opeens wend ik mijn hoofd af, draai me om op het harde matras en bedek mijn lichaam tot en met mijn kin met de zware deken. Nog even staat ze daar, ik voel haar aanwezigheid, maar dan vertrek ze. De voetstappen, het lawaai van het slot en uiteindelijk de echo’s van de voetstappen die in mijn hoofd nog enkele malen na galmen. Het felle licht wordt weerkaatst door de witte muren waardoor de ruimte op je af lijkt te komen. Ik voel hoe mijn hart bonkt in mijn borstkast en hoe mijn ademhaling versneld. Ik heb de neiging om weer onder de deken te kruipen, maar ik weet dat ze me in de gaten houden door middel van de camera die op me gericht staat en als ze de situatie niet vertrouwen weer zullen komen. Lange tijd staar ik voor me uit tot ik plots toch in slaap val.

Geschreven door Magic_STAR

Iemand heeft ooit eens gezegd dat dat soort boeken meestal alleen maar interessant zijn voor de mensen die het van dichterbij hebben meegemaakt. Ik denk ook dat je een verdraaid goed schrijfster moet zijn, wil je zo'n boek ook interessant maken voor mensen die er niets mee te maken hebben. Niets stopt je om het te proberen natuurlijk.

Overigens vond ik je eerste idee wel goed:

Sowieso lijkt het me leuk om dat boek (als dat het ooit wordt) te laten drukken en dan aan de mensen te geven, die mij al die tijd geholpen hebben. Dus van sociotherapeut tot goeie vriend.

[Eend]

mooi magic_star

[Sterretje*]

Eend schreef op 21-07-2004 @ 12:00 :
mooi magic_star

Thanks! Hoe gaat het schrijven bij jou? Ben je nog wel bezig?

Kus, Magic_STAR

[metallica]

ik ben er zelf ook mee bezig, maar dan over de afgelopenb maanden waarin m'n hele leven eigenlijk op z'n kop gezet is
kdacht al dat ik vreemd was omdat ik ermee bezig was, fijn om te zien dat ik in iedergeval niet de enige ben

[Eend]

Magic_STAR schreef op 21-07-2004 @ 12:05 :
Thanks! Hoe gaat het schrijven bij jou? Ben je nog wel bezig?

Kus, Magic_STAR

af en toe en vooral niet te lang. Sommige dingen zijn nmlk nogal heftig.

[Sterretje*]

metallica schreef op 21-07-2004 @ 21:15 :
ik ben er zelf ook mee bezig, maar dan over de afgelopenb maanden waarin m'n hele leven eigenlijk op z'n kop gezet is
kdacht al dat ik vreemd was omdat ik ermee bezig was, fijn om te zien dat ik in iedergeval niet de enige ben

Gewoon lekker van je af schrijven!

Kus, Magic_STAR*

[Sterretje*]

Eend schreef op 21-07-2004 @ 22:21 :
af en toe en vooral niet te lang. Sommige dingen zijn nmlk nogal heftig.

Ja, bij mij gaat het ook op die manier. Ik ga mezelf niet dwingen om te schrijven, gewoon wanneer ik er behoefte aan heb en ik stop wanneer het me ff teveel wordt allemaal. Tijdens het schrijven komen allerlei herinneringen terug en dit kan heel moeilijk zijn, maar ik probeer ook de goede herinneringen te beschrijven!

Suc-6 met schrijven (typen ),
Magic_STAR*

Over dat publiceren nog even: in 1970 ofzo was het zo dat er elke dag wel een uitgever in nederland een afgewezen manuscrit terugstuurde; hoe dat nu zit weet ik niet maar volgens mij is het alleen maar meer geworden. De kans dát het gepubliceerd wordt is erg klein, en dat hoeft dan niet eens te betekenen dat het slecht is. Maar je kunt het natuurlijk altijd zelf laten drukken als je het mooi gebonden wil hebben .

Maar ik vind het een goed idee van je om alles op te schrijven, zo krijg je zelf ook meer overzicht over alles wat er gebeurd is, ongeacht of je dat overzicht nu nog echt nodig hebt of niet .
Zelf zou ik mijn verhaal niet willen publiceren omdat het saai is niet dat mijn leven nou zo saai is, maar er is niet echt een bepaalde periode met een begin en een einde, het zijn gewoon veel kleine dingetjes.

Maargoed, veel succes er mee in elk geval

ik denk dat heel veel mensen hun ervaringen opschrijven. Ik ben ook met een verhaal bezig, maar het zijn eignelijk allemaal korte stukjes over wat me dit jaar is overkomen enzo. Geen idee wat ik er mee wil doen.

Denk dat het sowieso goed is dingen op te schrijven, als verwerking of herinnering. Publiceren kun je doen natuurlijk, maar als ik het zo lees zijn er veel mensen met van die verhalen, dus zul je niet echt verkopen ofzo. maar dat zal niet je doel zijn denk ik Je kunt het altijd proberen natuurlijk.

[Sterretje*]

Momenteel maak ik een map met daarin een verzameling van geschreven teksten, gedichten, tekeningetjes en brieven die ik heb bewaard. Op die manier bewaar ik allerlei herinneringen.
Het is iets anders dan een boek, maar wel heel bijzonder en apart.

Kus, Magic_STAR*

[Summerlover]

Of ik mijn verhaal zou willen publiceren?

Dat was een vraag waar ik best even over moest nadenken eigenlijk..

Ik denk het niet..
En dat antwoord heeft niets te maken met het idee of mijn verhaal wel interessant genoeg zou zijn of niet want dat is een geheel andere vraagstelling, maar dit is puur gebaseerd op het idee dat ik het niet nodig vind dat 'iedereen' op de hoogte is van bepaalde -persoonlijke- details uit m'n leven. Daarbij zie ik het op dit moment ook als een soort van 'modetrend' : iedereen heeft op zo'n moment wel een interessant verhaal waar dan ineens weer een boek over moet verschijnen zodat iedereen fijn mee kan genieten met alle drama's die iemand heeft meegemaakt.

En daar bedoel ik overigens verder niets slechts mee: Iedereen die een verhaal schrijft waar anderen baat bij hebben in de zin van het vinden van herkenning over verwerking (iets in die richting) vind ik natuurlijk OK, maar het idee dat alle traumatische ervaringen in boekvorm uitgegeven moeten worden zodat de hele buitenwereld mee kan snotteren vind ik persoonlijk een ontwikkeling die niet echt te volgen is.

Sommige dingen zijn gewoon te persoonlijk en bovendien is het míjn verhaal, wat maar weinig mensen buiten m'n directe omgeving iets aangaat. Wel heb ik uit een voor míj heel intensieve periode een aparte map gemaakt met herinneringen, foto's en verhalen. Gewoon voor mezelf.