Hallo!
Ik ben een achttienjarige meid, die nog nooit seks heeft gehad.
Ik heb wel al enkele relaties gehad toen ik 15-16 was, maar dat draaide nooit uit op de penetratie. Wel alle andere dingen overigens.
Het feit dat ik nooit seks heb gehad met mijn liefje, komt denk ik doordat mijn vier jaar oudere zus mij steeds vertelde dat ik er niet te snel aan moest beginnen, dat ik er anders spijt van zou hebben. Ik heb haar raad dus duidelijk opgevolgd.
Nu ben ik vrijgezel, maar ik heb wel vaak zin in seks.
Vooral als ik heb gedronken.
Een van mijn beste vrienden, die een jaartje ouder is, zit in hetzelfde schuitje.
Ook hij heeft nog nooit seks gehad, maar wil dit wel. Graag.
Nu moet je weten dat die jongen en ik soms op feestjes zoenden, wetend dat dat puur voor de lol was. Het is iets leuks en goede afspraken maken goede vrienden, nietwaar?
Hij zit op kamers in een andere stad.
Net zoals ik in de zomer eens heb gedaan, ging ik opnieuw bij hem langs om bij te praten en een stapje in de wereld te zetten. Ik had mezelf voorgenomen niet opnieuw met hem te zoenen, omdat het anders de zoveelste keer op rij is dat dat gebeurt en ik wou er geen gewoonte van maken.
Oké, we hadden een leuke tijd en begonnen te drinken. Toen begon het allemaal met opnieuw het onschuldig zoenen, maar daarna liep het een beetje uit de hand. Ik werd geil en hij ook. We begonnen elkaar uit de dagen: hij mocht tien seconden mijn borsten zien als ik tien seconden zijn penis zou zien.
Nu klinkt dit wat kinderachtig, maar op dat moment was het alleen maar 'logisch' en grappig.
Na een tijdje deden we meer en waren we op het punt seks te hebben.
Alleen had ik mijn pil afgelopen dagen niet goed genomen en hij had geen condooms bij.
De echte seks gebeurde dus niet.
De volgende ochtend leek ik de persoon die zich het meest van het incident aantrok.
Nu heb ik het gevoel dat er iets is veranderd tussen ons.
Het is moeilijk om friends with benefits te zijn, want er komt zoveel bij kijken.
Ik had hem gisteren aan de telefoon, omdat we die avond naar een concert zouden gaan (uiteindelijk heb ik afgezegd, omdat ik plots ziek werd) en hij deed heel normaal, maar dat maakte mij boos. Gefrustreerd.
Ik ben tegelijk boos op hem, maar toch mis ik hem.
Als ik er soms aan terugdenk, schaam ik mij of voel ik mij vies. Dat ik niet gewoon effe kon wachten tot ik een 'vaste relatie' heb. Of is dat niet meer van deze tijd?
Mijn vriendinnen aan wie ik het heb verteld, reageren heel positief op de situatie. Ze vinden het goed dat mijn behoeftes ook eens bevredigd kunnen worden, maar ze waarschuwen me wel voor de eventuele gevoelens die ermee gepaard kunnen gaan.
Ik heb niet echt een vraag, maar toch wilde ik dit graag met jullie delen.
Niet omdat dat ik er trots op ben, maar omdat ik me afvraag of iemand van jullie dit ook eens heeft meegemaakt. En wat jullie hiervan vinden.
|