[Vervolg]Achter de gele deur #2

[Eend]

Graag pas posten als deel 1 vol is, maar ik dacht; ik begin alvast een nieuw topic, zodat mensen wel door kunnen blijven reageren

Achter de grote, gele deur

“En? Wat voor een situatie heb jij op je formulier omschreven, Femke?”vroeg therapieleider Jordi. Femke schrok even. Ze zat nog niet zo lang in deze therapie groep en had ook nog nooit een situatie ingebracht. Ze had de situatie wel opgeschreven, maar dan besprak ze hem met een sociotherapeut op de afdeling en niet in een therapiegroep. Femke keek angstig de groep rond en begon toen voorzichtig met het voorlezen van haar situatie. “Ik eh… Ik zit met vrienden bij een vriend thuis. En er komt een jongen naast me zitten, die heel erg aan me begint te zitten…” Femke merkte dat de groep wat stiller werd en iedereen keek haar aandachtig aan. Femke begon helemaal te trillen en keek angstig om zich heen. Jordi probeerde het een beetje te negeren en ging verder. “En wat deed jij in deze situatie?”
“Ik kon.. kon niks d-doen.” stammelde Femke zachtjes. Jordi schreef de situatie op het whiteboard, dat voor in het lokaaltje hing. De rest uit de groep bestond uit drie meisjes en twee jongens en allemaal voelde ze de enorme spanning, die er hing. Femke dacht weer terug aan dat ‘gezellige’ avondje waarbij Youri haar aan had zitten raken. Hij had zijn arm om haar heen geslagen en verteld, dat hij haar leuk vond. Op dat moment was het helemaal zwart geworden voor haar ogen. Toen ze later weer kon zien, zeiden haar vrienden, dat ze zeker tien minuten buiten westen was geweest.

”Femke? Ben je er nog?” vroeg Jordi en weer keek iedereen haar kant op. Femke zat strak en angstig voor zich uit te staren. Met haar lijf wiebelde ze van voor naar achter en haar armen had ze gekruist op haar schouders gelegd, alsof ze haar lijf wilde beschermen. “Femke!” riep Jordi nu wat strenger en gaf haar een duw op haar rug. Nog steeds reageerde Femke niet. De rest van de groep trok heel erg naar elkaar toe en de spanning was te snijden.
Omdat Jordi haar niet alleen kon laten drukte hij op zijn alarm. Al snel kwamen er een stuk of vijf sociotherapeuten aanrennen. Jordi nam er eentje apart en vertelde wat er aan de hand was.

Ze zag het weer gebeurde. Ze voelde zijn aanraking en hoorde zijn tedere woorden, die als een reusachtige angst op haar af kwamen razen. Niet alleen zag ze Youri, maar ook twee andere gedaantes, die ze helemaal niet kende. Femke verstijfde. Voelde ze dat nou echt?! Ze werd vastgegrepen! Het waren vier stevige handen, die haar probeerden op te tillen. Femke schreeuwde uit angst en probeerde zich los te worstelen, maar niets hielp. Ze probeerde trappen uit te delen, maar toen voelde ze nog meer handen, die haar benen vastpakten. “Hé! Femke!” klonk het streng in de verte. Waar kwam dat vandaan?! Waar was ze?! Het bleef maar zwart voor haar ogen en de paniek speelde hoog op in haar lichaam. Ze voelde zich op en neer hobbelen en ook hoorde ze wat vage stemmen. De stemmen hadden het over de separeer. Wat was dat in godsnaam?! Gingen ze haar opsluiten?! Weer begon Femke hard te schreeuwen. Ze schrok al helemaal toen haar arm strak beet gehouden werd en ze een felle steek voelde. “Laat me los! Laat me gaan! Ik zal alles doen wat jullie willen! Ik zal me niet meer verzetten! Laat me gaan…” Femke werd steeds zwakker. Ze deed nog pogingen om zichzelf los te trekken, maar dat was tevergeefs.
Even later werd ze op een bed gelegd en hoorde ze een grote zware deur dichtgaan. Daarna viel ze in een diepe slaap.

Femke werd wakker toen ze een lieve rustige stem haar naam hoorde zeggen. Langzaam opende ze haar ogen en zag dat er twee jonge vrouwen in de deur opening stonden. Eerst herkende ze hun niet, maar even later begon het allemaal een beetje door te dringen. Die twee jonge vrouwen waren twee sociotherapeuten van de afdeling waar ze zat. Ze had die twee heel graag gemogen en was blij ze te zien. Maar wat ze niet snapte was, dat ze niet wist waar ze was. Ze miste het bureau en haar spulletjes. Ze zag alleen maar vier witte muren en heel hoog een klein raampje. Verder zat er dan een grote dikke gele deur. “Waar ben ik?!” vroeg Femke verward. “Je bent in de separeer, maar we komen je halen om te komen eten op de afdeling.”
“Hoe kom ik hier?!” vroeg Femke al iets meer gespannen. “Dat bespreken we na het eten samen met je behandelaar. Kom eerst maar even lekker eten met de groep.” zei één van de twee sociotherapeuten en namen haar mee naar de open afdeling. Pas toen ze op de afdeling aankwam wist ze weer hoe die twee sociotherapeuten heetten. Het waren Esmé en Lia. Hoe had ze dat nou weer kunnen vergeten?!

Na het eten had ze een gesprek met haar behandelaar en Esmé. Ze kreeg te horen wat er die middag was gebeurd en dat ze voortaan bepaalde medicijnen moest slikken om zulke voorvallen te gaan voorkomen. Ook kreeg ze kalmerende medicijnen, die ze drie keer per dag in moest gaan nemen. “Heb je dit wel eens vaker gehad?” vroeg Femke’s behandelaar. Zelf wist hij het allang, dat ze het regelmatig had gehad. Ook bij gesprekken met haar psychiater had ze redelijk vaak black-outs gehad. Soms viel ze alleen maar weg, maar soms kreeg ze dit soort aanvallen. Daarom had ze uiteindelijk deze gedwongen opname gekregen.
“Nee, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik viel alleen wel eens flauw, maar dat overkomt iedereen wel eens.” De behandelaar knikte aandachtig. “Nou, weet je wat je gaat doen? Je gaat lekker elke avond een uurtje rusten en je krijgt daarbij vrijstelling aan de activiteiten van de afdeling. Zo wil ik, dat je ’s middags ook even een half uurtje rust neemt. Spreken we dat af?” Femke knikte. Ze moest wel, want ze had zo’n vaag vermoeden dat als ze weigerde, dat ze dan weer in de separeer belandde en daar had ze geen zin in.
Haar behandelaar vond ze wel aardig, maar ze wist eigenlijk niet eens wat zijn naam was. Ze zat hier pas twee weken, hoe moest zij nou al die namen kunnen onthouden. Alleen Jordi zijn naam kon ze onthouden, maar die zag ze ook drie keer per week. Al die sociotherapeuten ook wel, maar die waren erg afwisselend. Hoe die diensten nou precies zaten wist ze niet, maar daar kwam ze dacht ze nog wel achter.

Femke kreeg eerst haar ontspanningsmedicatie en ging daarna een uur op haar bed liggen. De druk op haar hoofd verminderde en alles om haar heen leek haar niet te boeien, totdat Youri opbelde…


“Hé!” zei Youri. “Hai…wat is er?” antwoordde Femke. “Hoezo? Moet er iets zijn dan? Ik dacht; laat ik Fem eens bellen, dan krijgt zij ook eens wat gezelschap.”
“O, ja, sorry…”
“Is er iets?”
“Nee, hoezo?”
“Je klinkt zo… Nah, je klinkt gewoon niet zoals afgelopen weekend. Waarom kan jij eigenlijk door de weeks niks afspreken?”
“Dat euh…dat willen mijn ouders niet.” Femke begon weer te trillen. Wat moest hij van haar?!
“O, oké. Ik wilde namelijk vragen..” zei Youri, maar kon zijn zin niet afmaken. “Laat me met rust!” schreeuwde ze. “Ga een ander pakken, maar laat mij met rust. Alsjeblieft…”
“Fem, wat is er aan de hand?! Moet ik even langskomen? Waarom moet ik je opeens met rust laten? Ik begrijp je niet…” vroeg Youri verward. “Nee, sukkel! Je kunt niet langskomen! Ik zit in een kliniek en dat is allemaal de schuld van die vrienden van je! Zij hebben mij kapot gemaakt! Dus laat me verdomme met rust!” schreeuwde Femke en hing op. “Laat me met rust…” zei Femke zachtjes en rolde zich als een klein huilend meisje op tegen de muur. “Ret-formulier!” zei Femke en sprong op. “Nee! Niet invullen! Ze bekijken het maar!” dacht Femke en ging weer liggen op haar bed. Ze kon niet slapen en staarde weer strak voor zich uit. “Vuile hufters!” mompelde ze. “Vuile, gore hufters!”
Even later klonk er geklop op de deur. “Femke? Kom je wat drinken met de rest?” vroeg Esmé. Femke, die zelf weer van de wereld af was geraakt uitte zich nogal kwaad “Waarom zou ik?! Dan kunnen jullie me weer observeren, dat is het enige doel daarvan! Dat jullie me kunnen zien!” riep ze. Dat deed iedereen altijd met haar. Iedereen wilde haar uit de tent lokken en altijd met van die lullige smoesjes! “Ja, ik heb geen zin om alleen te lopen, wil je met me mee?” zei Femke op kinderachtige toon en liep zenuwachtig door haar kamer. “Of euh, kom je gezellig mee naar binnen? Dan kan ik je fijn verkrachten!” In haar stem klonk steeds meer nijd. “Femke? Mag ik even binnenkomen?” vroeg Esmé. “Eerst zeggen wat je van me wilt! Moet ik me helemaal uitkleden?! Of euh…heb je liever alleen de onderkant bloot?!”
“Femke!” klonk het streng vanaf de andere kant van de deur. Het was een, ondanks dat ie streng klonk, een zachte mannenstem. Het was zeker weer zo’n sociotherapeut van de gesloten afdeling. Ondanks alles stond Femke nog steeds te trillen en het zweet stond op haar rug. Haar ogen keken zichzelf angstig aan in de spiegel. “Jij vuile trut! Jij moet dood!” schreeuwde ze tegen zichzelf.
“Femke…wil je de deur even open doen.” vroeg de mannenstem. “Nee, sorry, ik snij net mijn polsen door!” Femke had het nog niet eens gezegd of de deur vloog open. Femke had inderdaad het mes op haar polsen gehouden. Gelukkig had ze verder nog niks gedaan.
“Femke, kom je mee?” vroeg de man vriendelijk. Op dat moment werd Femke weer de echte Femke. “Waarom? Wat is er gebeurd?!” vroeg Femke met grote angstige ogen. “We gaan even naar de gesloten afdeling.” zei de man. “Nee! Ik weiger!”
“Lieverd, je hebt niks te weigeren.” zei Esmé. “Het is voor je eigen bestwil. Neem dat maar van mij aan.”
“Maar ik heb helemaal niks gedaan! Wat is er gebeurd dan?!”
“Je bent weer weggeraakt, meis. We hebben net met je behandelaar gebeld en die vindt het beter als je vannacht op de andere afdeling slaapt.” vertelde Esmé rustig. Femke kreeg tranen in haar ogen. “Ik wil niet, ik wil hier blijven…” snikte ze. “Dat kan niet, meis. Dat gaat gewoon niet.”
“Ik ga toch niet mee… Ik beloof dat ik me zal gedragen! Echt waar!”
“Dat kun je dan morgen met je behandelaar bespreken, maar nu ga je met ons mee.” zei de man. “Nee!” snikte Femke en liep verder haar kamer in. “Jullie krijgen mij niet mee.”
“Moeten we de andere sociotherapeuten oppiepen?”
“Nee, want dat helpt toch niet.”
“Femke… Laten we dit even rustig oplossen. Je zult wel met ons mee moeten, dus je kunt er gewoon echt niet onderuit. Misschien, als je meewerkt, mag je morgen dan wel gewoon weer terug. Je maakt het nu alleen maar moeilijker voor jezelf.”
“Maar ik heb helemaal niks gedaan!”
“Femke, er is wel wat gebeurd en dat weet jij nu ook. Dus of je loopt nu met ons mee, of we zullen je moeten dwingen.”
“Ik loop niet mee… Ik blijf hier!”
“Mark, neem jij haar mee?” vroeg Esmé aan haar collega. Mark knikte en liep de kamer in. Net toen hij Femke d’r hand wilde pakken rende Femke weg. Femke, die vergeten was, dat Esmé daar nog stond, rende recht in de armen van Esmé. Toen Mark haar weer over wilde nemen, verkrampte ze. “Doe me niks, alsjeblieft, doe me niks!” vroeg ze smekend. Mark negeerde het opzettelijk en pakte haar nog strakker beet. “Dan had je maar vrijwillig mee moeten lopen. We hebben het een aantal keer aan je gevraagd, maar je weigerde nog steeds, dus je weet wat je de volgende keer moet doen. “Dat weet ik niet, klootzak!” plotseling werd Femke weer woedend en begon met haar benen alle kanten op te trappen. “Laat me los!”schreeuwde ze. “Vuile klootzak! Jij bent net als Sjors en Richard!”
“Is de separeer vrij?” vroeg Mark aan zijn collega Bert. Bert knikte en liep samen met Mark mee om de deuren open te houden. Weer voelde Femke haar arm strak beetgepakt worden en weer voelde ze die felle steek. “Neeeeeee!” schreeuwde Femke, maar ze voelde zichzelf nog net op bed gelegd worden.
Esmé keek haar bezorgd aan. “Een meisje van veertien en dan zo’n leven…” zei ze en sloot de grote dikke deur van de separeer.


Luid werd er op de deur geklopt. “Femke? We komen je medicatie brengen.” Langzaam opende Femke haar ogen. “Medicatie? Wat? Huh?” mompelde ze en keek duf rond in de separeer. Ze zag dat de gele deur langzaam open ging en dat Esmé haar hoofd om de hoek stak. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze. “Beter dan ooit.” mompelde Femke en keerde haar rug naar Esmé toe. “Kom Femke, je moet even je medicatie innemen.” zei Esmé licht dwingend. “Ik hoef niks. Ga weg. Ik wil rust hebben…”
“Het is echt beter voor je als je ze inneemt meis.” Femke voelde zich zwaar en slap. Haar ogen opende ze met veel moeite. Femke kon Esmé niet eens scherp zien. Het enige wat ze wilde was slapen.
Met moeite klom Femke overeind en nam het plastic bekertje met water van Esmé over. Esmé gaf haar d’r medicijnen en keek goed of ze het innam.
“Ik ga nu rapporteren en daarna ben ik 2 dagen vrij, dus ik zie je eventjes niet. Zul je het redden verder zo?”
“Wanneer mag ik hier uit?”
“Dat is aan je behandelaar om daarover te beslissen. Je hebt het er zelf naar gemaakt, Je had ook gewoon met ons mee kunnen lopen.” Femke keek Esmé nijdig aan. Hoe durfde ze dat te zeggen! “Nou, dan zie ik je over twee dagen, oké?”
Femke knikte en ging weer liggen, terwijl Esmé de deur sloot. “Trut…” dacht Femke hardop.
Nu pas viel het haar op, dat ze haar eigen kleding kwijt was en dat ze een soort wit short aan had. Waarom was dat nou weer?! Ze werd zo moe van deze hele instelling. Ze deden hier alsof ze een enorme gek was. Ze werd de separeer in geduwd als ze niet luisterde en sociotherapeuten trapte. Nou, dan moesten ze haar maar met rust laten! Ze mag niet eens weg hier! Behalve vorige week dan, maar dat was omdat ze naar de verjaardag van haar beste vriendin mocht. En dan was het nog niet lang, want ze mocht maar vier uurtjes weg. Alsof ze weg zou lopen! Het waren niet eens vier uurtjes geworden, omdat ze flauw gevallen was. De ouders van haar vriendin vertrouwden het niet en hadden haar eerder teruggebracht.
Plotseling voelde Femke zich enorm eenzaam. Kon ze nu maar een echt meisje van veertien zijn…

Femke wist niet hoe laat het was. De separeer was donker en op de afdeling was het stil. Tenminste, ze hoorde geen geluidjes van borden die op de tafels werden gelegd door de corveeploeg. Femke was zo wakker, dat ze maar besloot om wakker te blijven. Het zou immers zo wel licht worden en dan werd ze toch wel gewekt. Met haar vingers tekende ze figuurtjes in het laken.
Ze wist niet hoelang ze al figuurtjes zat te tekenen toen de nachtdienst langskwam. “Kun je niet slapen?” vroeg hij. Femke schudde haar hoofd. “Ik wacht wel tot het licht word.” antwoordde ze. “Dan kun je lang wachten meisje, het is pas drie uur.”
Femke schrok van de tijd. Hoe kon dat nou? Ze was klaarwakker. “Ik ben helemaal niet moe…” zei Femke ietwat teleurgesteld. “Probeer toch maar even lekker te gaan slapen, dat is goed voor je.” Femke knikte en ging weer liggen. “Slaap lekker.” zei de nachtdienst en sloot de zware gele deur weer.
Het was zo enorm oneerlijk… Ze hoorde hier helemaal niet te zijn. Er zat hier niemand van haar leeftijd! Iedereen was ouder. Ze voelde zich niet alleen eenzaam, maar ook heel erg klein en bang. Waarom lieten ze haar nou achter in zo’n hok met kale witte muren en enkel maar een bed? Een normaal meisje van haar leeftijd zat te blokken voor tentamens in deze tijd, die was blij als ze nog maar een beetje slaap kon krijgen en zij? Nee, zij lag klaar wakker in een separeercel en ze wist niet eens de tijd!


Het leek uren te duren voordat ze in slaap viel. De nachtdienst was weer langsgekomen en toen had hij gezegd, dat het al half zes was. “Het schiet op!” had Femke sarcastisch tegen hem gezegd. Ze had nu al een hekel aan hem. De enige socio die ze echt had gemogen was Esmé, maar die had nou echt iets pijnlijks gezegd. Hoe kon je nou zeggen dat het haar eigen schuld was?! Alsof ze graag in de separeer wilde zitten met zo’n achterlijk shortje aan. Ze voelde zichzelf maar dom en lomp.
Toen de nachtdienst om zeven uur weer even een praatje met haar kwam maken, merkte ze pas dat ze eigenlijk wel moe was. De nachtdienst had tegen haar gezegd, dat ze om half tien een gesprek met haar behandelaar had. Nee, daar zat Femke op te wachten.
Een kwartiertje later viel ze alsnog in slaap, maar werd om half tien weer gewekt door twee sociotherapeuten en haar behandelaar. De sociotherapeuten had ze nog nooit eerder gezien. Eentje leek heel jong, die andere was een oudere vrouw.
“Zo, hoe gaat het met je?” vroeg haar behandelaar vriendelijk. “Goed…” mompelde Femke. Het maakte toch niks uit wat ze zei. Ze hadden toch allemaal hun eigen oordeel al klaar liggen. De behandelaar vroeg of ze bepaalde dingen had gezien of gevoeld, maar Femke wist eigenlijk niet eens waarom ze in de separeer zat. Ja, ze hoorde het achteraf van sociotherapeuten, maar ze had het zelf niet meegemaakt.
“Wat zie je er moe uit. Heb je slecht geslapen?” vroeg haar behandelaar weer. “Ik heb heel de nacht wakker gelegen. Wanneer mag ik hier weg? Ik haat het hier!”
“Bedoel je van de kliniek of van de separeer?”
“Van de separeer…”
“Dat zal nog wel een paar dagen kunnen duren. We laten je nu eerst langzaam opbouwen op de gesloten afdeling. Vandaag mag je met de groep mee eten en bij het fris drinken vanavond. De rest van de dag zal je rond moeten brengen in de separeer. Denk je dat je dat aankan?”
Femke werd woedend. “Tuurlijk kan ik dat aan! Ik ben geen geuk! Ik wil niet in dit hok opgesloten zitten. Ik wil niet om het half uur gecontroleerd worden. Ik wil gewoon vrijheid!”
“Femke…” zei de behandelaar rustig. “…wordt eens rustig. We weten allemaal dat je het heel zwaar hebt en daar willen wij jou bij helpen, maar je moet het wel toelaten. De rechter heeft je een rechterlijke machtiging van een half jaar gegeven, die nog verlengt kan worden naar een jaar of langer. In die tijd zul je hier op de afdeling moeten verblijven.”
“Nee! Ik wil niet!” schreeuwde Femke en barstte in tranen uit. “Ik kan het niet… Ik heb geen toekomst, ik heb geen leven. Het enige wat ik heb is dit stomme shortje en een kale kamer waar ik in opgesloten word.”
“En je hebt ons.” zei de manlijke sociotherapeut. “Hier, deze moet je nog even innemen.” zei hij en gaf Femke haar kalmeringsmedicatie. Zonder te weigeren nam Femke dit keer haar medicijnen in. “Wat heb ik nou aan jullie als jullie er niet zijn. Wanneer jullie me ervan gaan beschuldigen, dat ik jullie trap en me vervolgens weer hier gaan opsluiten…” snikte Femke. “Dat doen wij niet en dat weet jij ook wel. Je hebt net te horen gekregen dat we je gaan opbouwen. Dat doen we gewoon niet te snel, omdat het anders sneller mis kan gaan. We willen gewoon zekerheid hebben dat het goed met je gaat. We doen het echt niet om je kwaad te doen.” zei de manlijke sociotherapeut weer. “Vanmiddag kom je gewoon gezellig mee eten. Het is weekend, dus er worden lekkere broodjes gebakken. Als je wilt praten, dan moet je gewoon op die rode knop drukken, oké? Wij zijn hier gewoon voor je en je staat niet alleen, meid.” zei hij weer en gaf Femke een schouder klopje. “Hoe heten jullie eigenlijk?” vroeg Femke. “Weet je dat nog niet? Nou, ik ben Felix, ja denk maar weer aan het kattenvoer, dat doen ze hier altijd en zij is Marlies.”
Femke keek ze alledrie één voor één aan. “Oké…” zei ze en ging weer liggen. “We komen je een kwartier voor het eten halen. Als het niet gaat moet je het gewoon aangeven, dan mag je eerder terug.” zei Felix en sloot de zware gele deur weer. Bedenkelijk keek Femke even naar de deur. Ze verheugde zich er op dat ze er straks even uit mocht. Moet je nagaan, een normaal meisje van veertien verheugde zich om in de stad te gaan shoppen met vriendinnen en zij was al blij, dat ze eventjes uit de separeer mocht. Ze besloot goed haar best te doen, zodat ze hier eerder weer weg kon. Misschien mocht ze over een weekje wel weer naar de open afdeling!

Femke viel weer half in slaap toen ze een stem hoorde. “Femke!” fluisterde de stem. Femke deed haar ogen half open, maar er was helemaal niemand. “Femke, stomme trut! Je moet je mond blijven houden. Je mag niemand verraden!” fluisterde de stem iets harder en strenger. “Ga weg!” zei Femke angstig. “Ja, dat zei je toen ook…” hoorde ze de stem weer zeggen. Femke probeerde uit te vinden waar de stem vandaan kwam, maar het leek zich steeds te verplaatsen. “Hahahahahaha!” hoorde ze de stem gemeen lachen. “Je bent bang!”
Femke trilde. Ze zat hier helemaal alleen en niemand kon haar horen. Ze hoopte dat het bijna tijd was voor het avondeten, zodat de separeer uit mocht. “Ik ga zorgen dat je hier niet uit komt, hahahahahahaha!” weer kwam dat enge lachje. Femke kneep haar ogen dicht en duwde haar handen tegen haar oren, maar nog bleef die stem er. “Ga weg!” schreeuwde ze. “Ik zal het nooit meer doen. Ik zal nooit iemand meer vertrouwen, maar ga je dan weg?” huilde ze zachtjes.
Femke hoorde de deur langzaam opengaan, maar durfde niet te kijken. “Femke?” hoorde ze een andere stem zeggen. Ze waren met z’n tweeën! Plotseling voelde Femke een hand om haar arm. Femke zette het op een schreeuwen. “Ga weg! Laat me met rust! Ik zal niks zeggen! Ik zal zwijgen over wat jullie deden!” schreeuwde Femke. “Femke, wordt eens rustig… Wat is er aan de hand?” Nu pas herkende Femke de stem. Het was de stem van Felix. Een rustige vertrouwde stem. Er was hier helemaal niemand geweest. Femke barstte in tranen uit. “Wat was dat?” vroeg ze huilend. Haar lichaam trilde en schrokken bij elk kleine geluidje. “Kom maar hier…” zei Felix en sloeg zijn arm om haar heen. Als een klein meisje kroop Femke dicht tegen hem aan. “Ik wil het niet meer…” zei ze huilend. “Ik word gek in deze wereld… Iedereen wilt me kapot hebben… ”
“Niemand wilt je kapot hebben, meisje. Alleen is het gewoon heel moeilijk nu voor je.”
Femke deed haar best om Felix niet te vertrouwen. Ze was bang dat de stem weer terug kwam en dat wilde ze niet. “Ik vertrouw je niet!” riep ze per ongeluk hardop. “Wie vertrouw je niet?” vroeg Felix verbaasd. “N-niemand…sorry…” zei Femke geschrokken.
“Het is misschien beter als je nu even in de separeer blijft.” zei Felix. “Nee! Laat me niet alleen! Ik wil d’r uit!” riep Femke en stond snel op. Snel probeerde ze te ontsnappen, maar ze was vergeten dat Marlies om de hoek stond. Marlies greep haar gelijk vast. “Hier blijven jij!” zei ze en zette haar terug in de separeer. “Ik wil niet meer!” schreeuwde Femke en begon tegen te werken. “Ze zette haar benen af tegen de deurpost, zodat Marlies haar niet de separeer in kreeg. Felix had al op zijn alarm gedrukt en al snel kwamen er andere sociotherapeuten aanrennen. Het was Bert met nog iemand, maar Femke bleef zich afzetten. “Nee! Laat me los! Richard laat me los!” Felix pakte haar bij haar benen en trok haar de separeer in. “Au! Au! Au!” schreeuwde Femke en probeerde zich los te trekken, maar het hielp niet. Toen Felix haar benen los wilde laten begon ze weer te trappen. De andere socio’s kwamen weer met een spuit aan lopen en de ander deed de deur dicht. Femke zag de spuit nu voor het eerst en begon nog agressiever te worden. “Rot op! Laat me los!”
“Hé! Rustig nou!” riep Felix streng. “Als je normaal doet, dan hoef je die spuit niet eens te krijgen.” Femke’s geschreeuw ging over in tranen. “Maar ik wil hier gewoon niet meer zijn. Ik hoor hier niet. Ik moet naar school, ik moet naar mijn klasgenootjes… Ik ben hier zo alleen…” Femke’s lichaam verslapte en dook in elkaar. De andere socio’s gingen weg, maar Marlies en Felix bleven. Marlies kwam naast haar zitten en troostte haar. “En toch moet je doorzetten meisje. Als je nu doorvecht dan krijg je een hele mooie toekomst. Het is nu even zwaar, maar over een tijdje zul je zien, dat het allemaal beter zal gaan.”

Femke was blij met Felix en Marlies. Ze waren heel anders dan de socio’s op de open afdeling. Toch mocht ze hen niet vertrouwen. Ze had van Marlies papier en een zeer buigzame pen (waar amper mee geschreven kon worden) gekregen. Marlies of Felix kwamen een half uurtje later weer even kijken. Femke besloot een brief naar haar beste vriendin Eva te schrijven, zodat ze in gedachte toch even met haar kon praten.

Lieve Eva,
Hoe is het met jou? Ik zit nu in de separeer en
verveel me best wel een beetje. Het gaat niet echt
goed met me. Ik zou vanmiddag even op de afde-
ling mogen om mee te eten, maar dat ging niet
door, omdat ik gek werd. Ik werd wel heel lief
getroost door Felix, een sociotherapeut van hier.
Je weet wel, zo’n leiding geval. Hij sloeg zijn arm om
me heen, echt zo lief! Hoe gaat het op school? Ik
mis het eigenlijk best wel heel erg. Hoe gaat het
met Jaqueline? Is ze nog steeds geschorst of mag
ze de les van Jaanstra alweer in? Het was echt
lullig hoe zij behandeld werd! Dit wordt wel een
lange brief hoor, maar ik heb zoveel te vertel-
len. Weet je nog toen Sjors en Richard mij ver-
kracht hadden? Ik hoor nu de hele tijd hun
stemmen in mijn hoofd. Ik mag van die stemmen
er hier niet over praten. Ze zouden ook zorgen,
dat ik voorlopig niet meer uit de separeer zal ko-
men en tot nu toe is dat ze gelukt. Soms ben ik echt
zo ontzettend bang hier. Ook raak ik telkens van
de wereld en dan spuiten ze me plat en kom ik
dus weer in de separeer terecht. Ik weet dan zelf
niet meer wat er gebeurd is. Ze leggen het nu wel
uit en ik weet nu ook, dat ik dit vaak in de les heb
gehad. Weet je nog die ene keer dat Van der Berg
zo kwaad op me werd en ik helemaal niet meer wist
wat ik gedaan had?

Even een nieuw blaadje hoor. Er zitten maar 28
regels op. Een heel raar formaat papier is dit,
maar het zal weer een apart iets zijn. Ik krijg zelfs
eten op een plastic bord. Niet normaal toch?!
Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk hier.
Soms denk ik echt; ik had nu met Eva in de stad
kunnen lopen! Dan baal ik heel erg dat ik hier zit.
Weet je nog dat ik telkens sneed? Dat kan hier niet
eens. Ik heb alleen maar een bed hier staan. Ik zit
opgesloten achter een grote gele deur. Strakjes
komt Felix of Marlies weer even kijken hoe het
met me gaat. Ik vind het wel leuk als ze even ko-
men, maar het liefst was ik gewoon vrij geweest.
Ik mis jou echt heel erg. Ik kan hier niet eens mu-
ziek luisteren. Dus ook niet die cd die jij speciaal
voor mij gebrand hebt.
Ik hoop dat ik snel uit de separeer weg mag, maar
dat zal wel niet. Ik ben zo bang, dat ik vanavond
weer gek word. En dat ik dan weer niet uit de
separeer mag. Kom jij wel snel een keer op bezoek?
Ik mis jou en de rest van ons vriendengroepje
echt heel erg!

*Dikke knuffel*

Femmie

Met tranen keek Femke nog even naar de brief. Wanneer ze hem zou versturen wist ze niet. Nee, dan moest ze eerst hier uit zijn. Eerder mag ze ook geen bezoek ontvangen, dus niemand kan de brief dan op de post doen.
Femke legde de brief opgevouwen naast haar bed neer en liet zich op haar bed vallen. Er rolde een traan uit haar oog. “Waarom ik…” huilde ze. Ze kneep haar ogen dicht en viel weer half in slaap. Ze had niet gemerkt dat de deur langzaam open ging. “Femke? Slaap je?” fluisterde een mannenstem. Femke verstijfde. Het zal toch niet? “Hé meisje, rustig maar. Ik kom even je pillen brengen. Het is namelijk al bijna twee uur.” Femke ontspande van opluchting. Gelukkig, het was Felix maar. “Moet ik die pillen slikken? Ik heb helemaal geen trek.” Felix moest lachen. “Je hoeft er ook niet op te kauwen!” Femke glimlachte terug met een lege blik en nam braaf haar medicatie in. “Hoe gaat het nu met je?” vroeg Felix. “Wel wat beter. Ik heb net een brief naar mijn beste vriendin geschreven.” zei Femke. Ergens was ze enorm blij, dat Felix er weer even was. Ze vond het gezellig om met iemand te praten. “Wat ik wilde voorstellen was, dat je nu even een half uurtje met de groep buiten even wat komt drinken. Ik heb je kleren meegenomen, dus je hoeft niet in je short.” Femke schoot overeind. “Mag ik er even uit?!” zei ze blij. Felix knikte.
Felix nam haar mee de separeer uit. Ze stond nou in de kamer met de wc en het bad, waar ze vanochtend vroeg nog even in had mogen liggen van de nachtdienst. Felix sloot de separeer achter zich dicht. “Ik zal je hier even alleen laten. Als je klaar bent roep je maar. Ik sta buiten de deur te wachten.”
Femke was enorm opgelucht. Ze mocht eindelijk uit de separeer, ook al was het maar voor een half uurtje. Nu had ze de tijd om zichzelf te bewijzen, dat het goed kon gaan als zij niet in de separeer zat. Ze kleedde zich aan en borstelde haar haren, daarna bonkte ze op de deur, dat ze er uit wilde.

Buiten viel het zwaar tegen. Femke dacht, dat ze het heerlijk zou vinden om weer buiten de separeer te zijn, maar ze werd doodsbang. Toch probeerde ze dat gevoel te negeren, want anders wist ze zeker, dat ze nog heel lang in de separeer moest zitten.
Felix was met drie anderen van de gesloten afdeling aan het basketballen, terwijl Marlies in het hoekje van de tuin een sigaretje zat te roken, samen met nog een meisje. Femke zat apart op een stoel met haar hoofd in haar armen. Ze had geen zin in basketbal en ze durfde niet bij Marlies aan te sluiten. Waar ze wel van genoot was het geluid van de radio.
De radio… De leuke muziek en de stilte die weg viel. Femke had niet eens door, dat ze in slaap gevallen was. “Hé luilak! Wil je ook wat drinken?” vroeg Marit, een afdelingsgenootje. Glas! Ze zou een glas in handen krijgen! Gelijk sloeg haar gedachte weer om. Zij was niet lieve Femke meer. Zij was Femke die doordraaide. Rustig knikte Femke. Even later kreeg alleen zij een plastic beker. De rest kreeg allemaal netjes een glas, maar nee hoor, zij niet! Ze dronk de inhoud van de beker op en smeet hem woedend op de grond. “Verdomme!” riep ze kwaad en liep naar binnen. Ze nam de eerste de beste deur en gaf daar een enorme trap tegen. “Ik wil hier niet meer zijn!” schreeuwde ze. “Laat me hier uit!” Femke rende naar de deur toe. Achter de deur bevond zich de hal en daarna volgde de open afdeling. Ze bonkte hard tegen de ramen aan, maar het glas wilde niet breken. “Laat me er uit!” schreeuwde ze nog een keer. Bert, de sociotherapeut van de open afdeling kwam via het kantoortje naar binnen. Femke wilde snel via de deur van het kantoor naar buiten glippen, maar Bert hield haar tegen. “Daar gaan wij dus niet heen.” zei hij en sloot de deur. Hij negeerde haar verder en liep naar de tuin toe, waar hij met Felix en Marlies ging praten.

Zo te horen hadden ze lol. Femke stond hier de boel bij elkaar te schreeuwen, maar niemand stak er aandacht in. Femke zat alleen voor de deur en kon verder nergens heen. Niemand stak tijd in haar. Nee, ze hadden het te druk met hun eigen lol. Ze was pas een kwartier op de afdeling, maar het leek uren te duren.
Vijf minuten later kwam Marlies naar haar toe lopen. “Wil je zonodige medicatie?” vroeg ze. Femke keek haar niet aan. Nee, ze kwamen niet naar haar toe en nu komen ze eindelijk wel en dan willen ze haar weer platspuiten. “Nee, dank je. Ik heb al genoeg op.” antwoordde Femke sarcastisch. “Nou, als je het alsnog wilt, moet je het maar even zeggen.” zei Marlies en liep weer weg. “Ja, doe maar zo, loop maar weer weg. Laat me maar weer alleen zitten, dat is wat jullie hier altijd doen…” riep Femke haar na. “Vind je dat?” vroeg Marlies. “Wij komen elk half uur bij je kijken en toch vind jij dat je alleen gelaten wordt?”
“Ja!” zei Femke kwaad. “Het boeit jullie geen ene reet wat ik mezelf aandoe! Al zou ik mezelf straks ophangen aan mijn trui dan doet het jullie nog niks!” Femke probeerde nog een aantal keer op het raam te slaan, maar nog steeds had het geen zin. “Laat me er uit!” schreeuwde ze weer. “Nee Femke, dat weet je!” zei Marlies streng. “En nu ga je rustig doen of je gaat nu al terug naar de separeer en dan haal ik ook het papier weg!”
“Weet je? Je doet maar, trut!” riep Femke kwaad. Marlies haalde Felix erbij en hij deed de deur naar de voorkamer alvast open. “Jullie krijgen me er toch niet in…” mompelde Femke en kwaad keek ze rond. “Kom je?” vroeg Felix. “Nee!” zei Femke vastbesloten. “We krijgen toch niet weer dat spelletje he?” vroeg hij. “Ik wil er gewoon niet meer in, klaar.”
“Ja, vertel dat je behandelaar maar. Op dit moment heb je niks te willen. Je kunt nog vijf minuten er uit blijven. Het is net wat jezelf wilt.” Felix was gewoon niet pissig te krijgen. Hij bleef gewoon constant met zijn hoofd koel en dat viel Femke maar zwaar. Felix sloot de deur weer en liep samen met Marlies weer weg. Femke besloot een mes mee te smokkelen. Ze liep naar de keuken en pakte een mes uit de besteklade. De socio’s waren weer wat aan het basketballen en hadden er, voor zover zij wist, geen oog voor.
Vijf minuten later kwam Felix binnen. “Voordat je mee gaat naar de separeer wil ik eerst dat mes hebben.” zei hij. “Maar ik heb helemaal geen mes…” zei Femke. “Femke, ik heb zelf gezien dat je ‘m pakte, dus geef hem nu maar aan mij.”
“Ik heb niks!” riep Femke kwaad. “Hou me niet voor de gek Femke! Ik wil je best helpen, maar dan moet je wel mee helpen! Geef dat mes!” Femke smeet kwaad het mes naar de andere kant van de woonkamer. “Jullie gunnen me ook niks!” zei ze kwaad en liep naar buiten. Ze wilde via de regenpijp het dak op klimmen, maar toen had Marlies haar al vast. “Laat me nou, alsjeblieft.” smeekte Femke. “Je weet de regels. Morgen wordt dit met je behandelaar besproken!” zei Marlies streng. Femke zakte in elkaar. “Jullie wilden me toch helpen…”
“We helpen je in jouw eigen belang en nu opstaan. Je gaat terug naar de separeer.” Marlies klonk nu heel streng en Femke werd al iets banger voor haar. De tranen rolden over haar wangen. “Ik wil niet meer. Laat me alsjeblieft vrij.”
“Doorlopen.” zei Marlies kortaf. “Maar…” begon Femke weer. “Je wilt niet. Nee, dat horen we ook al de hele tijd. Toch moet je, klaar. Discussie gesloten.” zei Marlies.
Felix had de separeer al open gedaan en Bert stond al klaar om te helpen.
Femke wilde niet en ze deed weer een poging tot weigeren. “Blijf van me af!” schreeuwde ze weer, maar dit keer was ze te zwak om ook maar iets tegen te werken. “Tot over een half uurtje.” zei Felix en knipoogde en sloot de zware gele deur. Femke had Felix willen smeken om niet weg te gaan. Ze durfde niet meer alleen te zijn. Ze liep naar de deur en begon met bonken. “Help me!” riep ze, maar er was niemand die dat hoorde.


Een half uurtje later kwam Felix weer langs. Bert assisteerde hem, omdat Marlies met iemand anders bezig was. Felix kwam bij Femke op haar bed zitten, terwijl Bert in de kamer daarnaast bleef wachten. Net als Marlies regelmatig deed. Femke lag huilend op haar bed. Ze had met haar nagels haar armen opengehaald. “Hé meisje, hoe voel je je nu?”
“Klote.” snikte ze. “Mijn buik doet pijn…” Felix aaide over haar rug heen. “Waarom maak je het ook zo moeilijk voor jezelf meisje. Als je telkens zo’n rel blijft schoppen, dan mag je er strakjes helemaal niet meer uit. Ik had juist verwacht dat het wel goed zou komen met dat opbouwen. Je wilde er zo graag uit.” Femke werd rustig van zijn aanraking en zijn stem. “Ik weet ook niet hoe het allemaal komt… Ik wil het helemaal niet, alleen ik heb het zelf niet in de hand.” Felix keek haar bedenkelijk aan. “Wat heb je niet in de hand?” Die woede, die angst, die blijheid. Het lijkt wel alsof ik maar een lijf ben en iemand anders de macht heeft. Ik doe het allemaal heus niet expres.” Felix glimlachte. “Dat weet ik meisje en daarom willen wij je ook helpen.”
“Maar waarom sluiten jullie me hier dan op?”
“Dat doen we voor jouw eigen veiligheid, omdat we ons zorgen om je maken.”
“Waarom maken jullie je dan zorgen?”
“Nou, het is niet niks om hier met een rechterlijke machtiging te zitten als veertien jarige.”
“Ligt het allemaal daaraan?”
“Nee, het ligt ook een beetje aan wat er gebeurd is. Die eerste week van de therapie is duidelijk te zwaar voor je geweest. Daarom heb je nu ook zo’n klap gehad, maar we hopen eigenlijk dat je er weer bovenop klimt. Op dit moment blijf je gewoon hangen en dat is zo zonde. Morgen heb je trouwens om half tien weer een afspraak met je behandelaar en Marlies. Ikzelf heb dan avonddienst. Ze gaan dan kijken of het wel goed voor je is om zo lang in de separeer te zitten. Ik ben trouwens jouw mentor geworden, dus dan kunnen we morgen avond even een zelfcontrole plannetje bedenken.”
“Ik ben bang voor dat gesprek. Dadelijk moet ik nog heel veel weken in de separeer blijven.”
“Dat zou een optie kunnen zijn, maar ik vind je te sterk voor de separeer. Maar hé! Het is al drie uur. Ik moet gaan rapporteren. Zien wij elkaar morgen avond?” Femke knikte. Ze was blij met het gesprekje van Felix, want het gaf haar weer een beetje hoop. “Nog een fijne avond he? En hopelijk slaap je wat beter vannacht!” zei Felix en sloot de deur.
Femke voelde zich gelijk weer heel alleen. Ze bleef nog even op haar buik liggen om de fijne beweging van Felix z’n hand over haar rug te blijven voelen. Het had haar zo op d’r gemak gesteld.
Femke probeerde weer wat te rusten. Weer viel ze even in slaap. “Femke?” fluisterde een stem. “Felix?” vroeg ze versuft, maar de deur was gesloten. “Nee, ik ben Felix niet.”
“W-w-wie ben jij dan wel?” vroeg Femke angstig en wilde naar de rode knop grijpen. “NEE!” siste de stem kwaad. “Blijf van die knop af!” Femke werd nog angstiger. “W-w-wie b-ben jij dan?” vroeg ze nog een keer. “Hahahahaha!” klonk het enge lachje weer. “Ach, je kent me wel… WANNEER JE ME ZIET!” siste de stem weer. Femke kroop angstig ineen. “Felix!” riep ze angstig, maar er kwam amper geluid uit. Weer probeerde ze naar de rode knop te grijpen. “Blijf daar van af zei ik je!” siste de stem weer. Femke schrok. De stem klonk vlak bij haar oor. Ze sprong van haar bed af en ging in de hoek aan de andere kant van de kamer zitten. Ze voelde een koude windvlaag door haar haren gaan. “Lekker zacht meisje, hahahahahaha!” Femke nam een sprint naar de rode knop en drukte er op. “WAT DEED JIJ?! Je verraad me!” siste de stem kwaad. “Nee…nee, echt niet!” verdedigde Femke. “JAWEL! En dat zul jij gaan merken ook!” siste de stem. “Laat me met rust!”zei Femke en kroop in het hoekje op haar bed. “NEE! Nog lange niet! Je hebt me verraden!” De stem klonk woedend en Femke werd alleen maar banger. Langzaam ging de deur weer open. “Femke?” Het was de stem van Felix. Later stak hij zijn hoofd om de hoek. Femke zat trillend en ineen gedoken op haar bed. “Je bent nog net op tijd, meis. Ik wilde al bijna mijn pieper wegleggen en naar huis gaan. Wat is er aan de hand?” vroeg Felix en kwam op haar bed zitten. “Hij was hier…” zei ze met een bibberende stem. “Wie was hier?”
“D-die stem… Hij bedreigde me… Hij zei, dat ik hem verraden had en dat hij wraak zou nemen…”
“En die stem was hier? Waar kwam hij vandaan?”
“Overal! Vlak naast mijn oor toen ik op bed lag. Boven me toen ik in die hoek daar zat en hij verplaatste zich telkens.”
“En hoe denk je dat wij je daarbij kunnen helpen?”
“Ik weet het niet.”
“Moeten we misschien vaker langskomen of euh… Moet je er misschien wat vaker uit?”
“Ik weet het echt niet.”
“Zal ik anders je extra medicatie gaan halen? Dan krijg je even wat meer rust.”
“Ik vind het best…” Felix knikte en sloot de deur achter zich dicht. Even later kwam hij terug met een plastic bekertje en een wit rond pilletje.

Nadat Felix weg was gegaan begon ze steeds wat rustiger te worden. Rond vier uur werd er weer op de deur geklopt. Weer twee totaal vreemde socio’s stonden voor haar neus. Ze bleken Angela en Nienke te heten. Ook stond haar behandelaar er bij. “Hé Femke, hoe is het nu met je? Ik kon nog even tijd voor je maken, omdat ik hoorde dat de separeer niet zo goed verloopt.” Femke keek hem een beetje onverschillig aan. Wat moest zij nou weer met die informatie. “Misschien is het wat te snel, maar ik wilde je er eigenlijk uithalen, wat denk jij daar zelf van?” Femke kon zijn woorden amper geloven. “Graag zelfs…” zei ze. “Oké, omdat ik je nog niet op de open afdeling wil hebben, mag je zo strakjes met Angela of Nienke je spullen van de open afdeling hierheen verhuizen. Verder wil ik wel met je afspreken, dat mocht er iets gebeuren, je gewoon naar de separeer gaat en daar net zolang blijft, totdat ik, of een dienstdoende arts, je gesproken heb. Spreken we dat af?” Femke knikte.

Femke mocht zich weer in normale kleren hijsen en met begeleiding van Angela haar kamer op de open afdeling leeg gaan ruimen. Daarna kreeg ze haar nieuwe kamer toegewezen. Wel kreeg ze een apart rustprogramma, zodat ze niet te veel tegelijk kon gaan doen. Ook de therapiegroep werd stopgezet. Ze moest nu elke dag met de afdelingsactiviteiten mee gaan doen.


Het eerste wat Femke deed was muziek luisteren. Ze zat er wel tegen op om die avond met de groep mee te eten. Al zou ze nu tenminste geen plastic bord meer krijgen, dat scheelde wel. Tenminste, dat dacht ze. Wel werd ze nog steeds om het halve uur gecontroleerd.
“Kom je mee buiten zitten? De deur is weer open, dus we mogen weer even!” zei Marit toen ze Femke tegen kwam op de gang. “Ik ga eerst even naar de wc. Daarna kom ik wel even.” zei Femke en liep richting de wc’s.
Toen ze in de tuin aankwam waren de drie jongens weer aan het basketballen en zaten Angela en Marit weer in het rookhoekje. Femke besloot erbij te gaan zitten. “Zo meisje, alles een beetje ingericht op je kamer?” vroeg Angela en nam een trek van haar sigaret. Femke knikte. “Marit! Niet wippen met die stoelen joh, daar kunnen ze helemaal niet tegen.” zei Angela, maar het was al te laat. Marit vloog met een enorme spurt achterover. Femke had het niet meer. Ook Angela moest lachen. “Doos!” zei ze. “Ja, kijk, Femke.” begon Angela. “Hier moet je maar aan gaan wennen. Marit heeft af en toe van die lompe acties. Marit? Je weet dat dit weer overgedragen wordt he?” pestte Angela haar. “Nee, niet doen!” Angela moest lachen. “Hoe oud ben jij eigenlijk?” vroeg Marit aan Femke. “Veertien…jij?”
“Yeah! Ik ben niet meer de jongste! Ik ben net vijftien geworden. Nah, twee maanden geleden.” Femke glimlachte. Ze zal eens niet de jongste zijn…
“Marit? Kijk eens op de klok?” vroeg Angela. “Hé! Wat leuk! Een Micky Mouse klok!”
“Nee, Marit. Het is het begin van je rust half uurtje.”
“Maar ik heb helemaal geen zin om te gaan rusten! Kijk maar, ik kan nog van alles aan.”zei ze en begon rondjes te springen. Femke moest wel lachen. Marit was echt een geval apart. “Ga jij ook even een half uurtje rusten op je kamer?” vroeg Angela aan Femke. “Hoezo?” vroeg Femke verbaasd. “Zeg hé! Worden we allebei irritant tegen mij of zo?!” vroeg Angela vrolijk. “Nee, ik weet serieus niet waar je het over hebt.” zei Femke zo onschuldig mogelijk, want ze wilde helemaal niet dwars zijn. Dan kon ze dadelijk weer de separeer in en daar had ze geen zin in. “Ik dacht dat jij een afspraak had met je behandelaar?” vroeg Angela verbaasd. “Of heb ik nu de verkeerde in mijn hoofd?”
“Zal me niks verbazen!” riep Marit, die nog steeds vrolijk rondjes sprong. “Marit, doe jij eens rustig. Je weet wat ervan kan komen!”
“Oké, Angela.” zei Marit en liep naar binnen. “Wat ga je nou doen?” vroeg Angela weer verbaasd. “Ik ga rusten, dat moest toch?!”
“Je bent niet erg snugger he?” zei Femke plagerig en stond op. “Hou jij je mond eens! En ga alsjeblieft rusten! Ik word jullie allebei zat! Hup! Naar jullie kamer!” lachte Angela. Marit en Femke gehoorzaamden en gingen beide naar hun kamer.

Femke wist niet hoe lang ze al naar het plafond lag te staren, voordat het hoofd van Angela om de hoek kwam kijken. “Vergeet je het eten niet? We gaan over vijf minuten eten.”
Femke knikte vermoeid en stond op. Ze zette haar cd-speler uit en liep de gang op. Plotseling kwam Marit voorbij huppelen. “Hé! Marit! Nog één waarschuwing of je gaat op je kamer eten!” hoorde Femke Nienke roepen. Femke moest er wel om lachen. “Leuk he?” vroeg Marit en kwam naast haar lopen. “Ze kunnen er nooit echt tegen als ik druk ben.”
“Nee, vind je het gek?!”
“Nee, maar daar gaat het nu niet om. Ik mag trouwens morgen over naar de open afdeling, leuk he? Ik vier vanavond mijn afscheid hier op de afdeling.”
“Beter! Ik wou dat ik weer terug mocht.” Samen liepen ze naar de grote eettafel en gingen zitten. “Wat eten we eigenlijk?” vroeg één van de jongens. “Gekookte aardappelen met jus, een gehaktbal, broccoli en meloen als toetje.” zei Nienke.
Femke vond het maar moeilijk om bij het eten te zijn. Heel de groep bij elkaar, inclusief twee socio’s was net iets te druk voor haar. “Mag ik van tafel?” probeerde Femke. “Nou, eigenlijk niet, maar waarom zou jij van tafel willen?” vroeg Nienke.

“Ik voel me niet zo goed.”
“Hou je het echt niet nog eventjes vol? Je hebt net ook al een half uurtje op je bed gelegen.”
Femke haalde haar schouders op. “Blijf nog even tien minuutjes zitten en als het dan alsnog niet gaat mag je op je kamer gaan zitten.”
“Oké…” zei Femke en speelde wat met het restje eten op haar bord. Ze was het er niet mee eens en zette nijdig haar mes in een aardappel. Marit moest er om lachen, maar Nienke keek haar streng aan. “Zou je even normaal willen blijven doen?!” Weer haalde Femke haar schouders op. Het laagje water dat nog in haar glas zat gooide ze over haar bord heen en maakte met haal lepel een soppend geluid. “Femke!” zei Nienke boos. “Wat? Mag ik nu naar mijn kamer?”
“Weet je wat?! Blijf er maar gelijk een heel uur op!” zei Nienke en wees kwaad met haar vinger naar de deur. “NU!” Femke stond op, terwijl ze Nienke na deed. “Als je nu niet normaal doet, kun je er de rest van de avond blijven!” Femke maakte van haar handen twee bekjes en liet ze Nienke weer na doen, maar voordat Nienke daarop in kon gaan was ze al de hoek om.

Een aantal dagen ging het zo door. Femke mocht nog steeds niet over naar de open afdeling. De sociotherapeuten en haar behandelaar durfden dat nog niet aan.
Femke’s beste vriendin was ook al een aantal keer op bezoek gekomen. Deze avond zou ze geen bezoek krijgen, dus moest ze van de sociotherapeuten Felix en Nienke een extra uur op haar kamer gaan rusten. Femke zette weer een cd op en ging aan haar bureau zitten tekenen, totdat er plotseling op de deur geklopt werd en Felix zijn hoofd om de hoek stak. “Hé, er is bezoek voor je. Twee jonge mannen, dat doe je goed!” grapte Felix en ging weer weg. Dit waren nou echt van die grapjes waar ze niet om kon lachen. Ze vroeg zich af wie er op bezoek waren gekomen. Youri kon niet, dat had hij toch echt gezegd.
Femke sprong van haar stoel en liep via de gang naar de ingang van de afdeling. Daar bleef ze verstijfd staan. Het waren Sjors en Richard. Wat moesten die hier?! Waarom waren ze hier?! Femke raakte in paniek. “Rot op!” schreeuwde ze. “Laat me met rust!”
“Maar Fem, we komen onze excuses aanbieden!” zei Sjors en Richard knikte maar een beetje mee. Woedend stormde Femke op ze af, maar er werd gelukkig op tijd ingegrepen door Nienke. Femke was zichzelf niet meer en wilde zich weer lostrappen. “Jullie gaan er aan jongen! Ik zal jullie even veel pijn geven als jullie mij hebben aangedaan!” schreeuwde ze en bleef pogingen doen om los te komen. Net toen Nienke met haar ene hand op het alarm wilde drukken, kreeg Femke zichzelf los en stormde op de twee jongens af. “Wraak! Wraak! Wraak!” dacht Femke hardop en sloeg er op los. Plotseling voelde ze zich door twee sterke armen weggetrokken worden. “Kom maar even mee, Femke.” hoorde ze een stem zeggen. “Laat me los!” schreeuwde Femke, maar ook haar benen werden beetgepakt.

[Eend]

Richard en Sjors keken met grote ogen toe hoe Femke door drie man de separeer in werd getild . Een andere sociotherapeut kwam met een glas limonade voor de twee jongens aanlopen. “Gaat het?” vroeg ze. Beide jongens knikten. “We gaan maar…” zei Sjors, nadat ze hun drinken op hadden. “Ik zal jullie er even uit laten. Ik zou zeggen; kom een ander keertje terug wanneer ze wat stabieler is, misschien helpt dat.” zei ze en deed de deur open.

“Laat me los! Laat me gaan! Ze hebben me gevonden!” schreeuwde Femke en deed weer pogingen om te ontsnappen. “Femke! Rustig nou!” zei Felix streng en duwde haar terug het bed op. “Ze hebben alles verpest…” stammelde ze. “Wie hebben wat verpest?” vroeg Felix wat rustiger. “Ik…ik kan het niet…ik mag het niet… Dan komt die stem weer… Ze hebben me gevonden…”
“Moet je je medicatie om rustiger te worden?”
“Nee, ik hoef die medicijnen verdomme niet meer! Zien jullie het dan niet?! Ze houden me in de gaten! Ze praten tegen me, ook al zijn ze er niet eens!” riep Femke onbegrepen. “Jullie willen het gewoon niet inzien…”
“Meis, wij worden er ook niet duidelijker op als jij niks zegt. Dan kunnen wij je ook niet helpen.”
“Wil je het weten?!” zei Femke dreigend. “Wil je het echt weten?!”
“Rustig meid, natuurlijk wil ik het weten.”
“Ze hebben mij verdomme VERKRACHT!” schreeuwde ze en wilde kwaad de separeer uitlopen, maar Felix duwde haar weer terug op bed. “Ze hebben het me gewoon geflikt! Ik had iets moeten doen, maar ik was te laf! Ik was gewoon een stomme sloerie, die dat gewoon maar al te graag wilde!” schreeuwde Femke kwaad. De tranen rolden over haar wangen. “Ik dacht dat het vrienden waren…”
Felix sloeg zijn ogen neer. “Dat is inderdaad heel wat. Wel goed van je dat je het me hebt verteld. Ik zal er zuinig op doen. Gaat het alweer een beetje? Km, dan mag je op je kamer zitten, dat is misschien even wat beter voor je.” zei Felix en tilde Femke op. Femke, die om één of andere reden te zwak was om zelf te staan, werd ondersteund door Felix zijn armen.
Nadat ze op bed was gaan liggen was Felix weggegaan. Zelf lag ze daar weer…alleen…en huilend. Iedereen zei altijd tegen haar, dat het hielp als je erover praatte, maar ze voelde zich juist bang. Ze was bang dat die stemmen terug zouden komen en haar wat aan zouden doen, maar hoe lang ze ook wachtte; ze bleven weg.
Felix had later tegen haar gezegd, dat ze een enorme stap had gemaakt en dat er gekeken werd wanneer ze naar de open afdeling mocht. Daar zou ze dan mee mogen gaan doen aan het dagprogramma en buiten het programma om moest ze naar de gesloten afdeling. Ook zou ze gewoon op de gesloten afdeling blijven eten.
Femke wist niet of ze er nou blij mee moest zijn of niet. Als ze dadelijk helemaal over zou gaan naar de open afdeling zou ze weer andere sociotherapeuten krijgen en zou ze Felix ook niet vaak meer spreken. Wel zou ze meer vrijheden hebben. Ze zou bijvoorbeeld onder begeleiding naar het winkelcentrum mogen of even mogen wandelen, maar waar Femke wel bang voor was, was die enorme vrijheid. Je had daar genoeg tijd om jezelf wat aan te doen en daar maakte ze tegen haar wil in ook hele plannen voor. Femke werd bang voor zichzelf, heel bang. Ook was ze bang, dat Sjors en Richard weer voor de deur zouden staan. Wat moest ze dan? Weer de separeer in? Weer vechten met de socio’s? Ze wilde het allemaal niet meer. Gelukkig was het allemaal alleen nog maar een ‘plan’ en zat ze nog veilig op de gesloten afdeling.


“Femke? Kom je mee doen met de bakactiviteit? Ze gaan een appeltaart maken en ik wil eigenlijk wel, dat jij mee gaat doen aan de activiteit.” Klonk de stem van Marlies achter de deur vandaan. Femke zat net zo lekker muziek te luisteren en had daar eigenlijk niet zoveel zin in. Ze was nogal moe, want ze had afgelopen nacht nogal slecht geslapen. “Ik kom zo!” riep ze en staarde even naar buiten. Je zag duidelijk, dat het lente begon te worden. Het was nu alweer bijna twee weken geleden, dat Sjors en Richard langsgekomen waren. Eva was echt woedend geworden toen ze dat gehoord had. Die dag daarna was ze weer even op bezoek gekomen en had een lief gedichtje voor Femke geschreven. Femke had het gedicht op haar prikbord gehangen en las het minstens vijf keer per dag.

Femke deed niet echt mee met de bakactiviteit. Ze vond het maar zwaar en vermoeiend worden. Toch kon ze met Marlies wel even lachen, maar ook niet te lang. Al snel ging ze in een hoekje toe zitten kijken. Marlies vond dit duidelijk niet erg. Zij kwam juist naast haar zitten en begon met haar te praten. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze. Femke haalde haar schouders op. Ze voelde zich heel erg somber en trok haar benen omhoog, zodat ze met haar voeten op de stoel zat. Om één of andere reden begon ze te huilen. Ze keek met opzet naar buiten, zodat Marlies het misschien niet door zou hebben. Femke dacht aan de haar klasgenootjes waar ze zich altijd op haar gemak had gevoeld. Ze was altijd vrij populair geweest en had het ook best wel naar haar zin gehad. Alleen…ze zou nooit meer bij hun in de klas komen te zitten. Ze zou dit jaar sowieso over moeten gaan doen, want ze was halverwege uitgevallen.
Ook dacht Femke aan haar kamer thuis. Alle vrolijke kleurtjes en haar vertrouwde bed. Hoe lang was ze al niet meer thuis geweest? Minstens vier weken! Ze kon zich amper nog herinneren hoe haar bed lag. Wat had ze nou aan deze opname? Ze leerde hier veel te veel mensen kennen waar ze toch weer afscheid van moest gaan nemen.
Verder kwam de verkrachting plotseling heel helder in beeld. Ze werd meegenomen naar de kamer van Richard. Ze hadden daar een schoolfeest, want zijn ouders waren niet thuis. Ze weet nog hoe Sjors haar vast had gebonden en ook voelde ze plotseling de hevige paniek weer. “Neeeeee!” riep Femke plotseling hard door de woonkamer. Ze trilde en snikte het uit. Met haar armen om haar lijf heen geslagen rende ze de woonkamer uit. Ze wist niet eens waar ze heen liep, maar ze moest vluchten voor de paniek die ze voelde. Plotseling voelde ze een harde dreun op haar voorhoofd. Voor haar ogen ontstond een zwart beeld en alles duizelde om haar heen. “Femke? Kun je me horen?” hoorde ze een stem zeggen. Met moeite kon Femke knikken. “Je moet ook niet tegen een muur oplopen gekkie!” Die spontane woorden herkende ze wel, die waren van Marlies. “Bert? Wil je even komen helpen? Dan kunnen we haar even naar haar kamer tillen.”
“Nee….niet d-doen… Niet tillen…” zei Femke verzwakt. “Waarom wil je dat niet Fem?”
“Niemand mag aan mij zitten. Niemand meer…” Femke’s stem klonk langzaam en vermoeid. “Ik kan je hier moeilijk laten liggen.”
Femke begon al weer langzaam bij te komen. Of het nou de spanning was geweest die haar zo in had laten storten. Of dat het de knal van de muur was geweest. Niemand wist het. Femke werd weer naar haar kamer gestuurd om te rusten. “Ik wil helemaal niet rusten.” zei Femke en leunde met haar rug tegen de muur. “Ik moet al zo vaak rusten.”
“Je weet ook dat het een reden heeft, of wil je liever weer de separeer in?”
“Maar zo kom ik nooit op de open afdeling!”
“Maak je daar nu nog maar niet druk om. Je hebt alle tijd van de wereld.”
“Ik vind het gewoon niet leuk meer hier…” zei Femke en liep naar haar kamer toe en liet de deur achter zich in het slot vallen.
Op dat moment schrok ze zich rot. Daar stonden ze voor het raam met een bordje ‘het spijt ons’. Het enige wat Femke kon was er verstijfd van angst naar kijken. Om hulp roepen kon ze niet, want er kwam geen geluid uit haar keel. Toen Richard en Sjors ook nu weer inzagen dat het geen zin had liepen ze weer weg. Femke kroop voorzichtig onder haar bureau en sloot haar ogen. “Niemand is hier. Niemand is hier. Niemand is hier.” Fluisterde ze herhaaldelijk.

Femke keek op haar horloge. Nog steeds zat ze onder het bureau, omdat ze bang was, dat ze weer voor het raam stonden. Het was nu half vier en de sociotherapeuten gingen nu overdragen. Nu wist Femke wel zeker, dat er niemand langskwam. Weer zat ze daar… Alleen, bang en verdrietig, wanneer hield het eens op?!
Femke waggelde maar een beetje heen en weer en viel zowat in slaap. Weer zag ze de verkrachting voor zich. Ze voelde het touw om haar polsen schuren en ze hoorde Richard en Sjors lachen. Ze voelde hoe haar broek langzaam werd losgeknoopt en hoe iemand haar broek naar beneden had getrokken. Ook haar shirtje werd niet aangelaten. Ook nu stribbelde Femke tegen met haar benen, maar kreeg daarvoor een fikse slag in het gezicht. Toen ze dacht aan de manier waarop Richard haar d’r mond had laten houden begon ze over te geven. Ze voelde zich enorm misselijk en vuil. Huilend kroop ze angstig onder haar bureau uit en rende snel van haar kamer af. Verward klopte ze op de ruit. Ze zag gelukkig dat Felix dienst had. Die begreep haar wel. “Kan ik je helpen?” vroeg Felix. “Ik heb overgegeven…” zei Femke met een trillende stem. “Ai, hoe komt het? Ben je misselijk?” Femke schudde haar hoofd. “Ik dacht…ik dacht aan die verkrachting.” Femke hield haar ogen niet meer droog. “Het moest van hem! Ik kon niks! Het spijt me zo…” huilde ze en zakte op de grond. Lijkbleek was ze. Haar ogen waren diep ingevallen en rood van het huilen en haar lichaam was verkrampt van angst. “Kom, ik kom je helpen. Als jij even lekker gaat douchen, dan zal ik de vloer op je kamer even schoonmaken, oké?” Femke knikte en liep angstig met Felix naar haar kamer.


Om half zes begon de avondmaaltijd. Na een momentje stilte begon iedereen te eten, behalve Femke. “Hoef je niks?” vroeg Bert, die wegens een ziekmelding een avondje op de gesloten afdeling werkte. Femke schudde haar hoofd. “Neem je straks dan wel even een bakje yoghurt?” Femke knikte, maar wist niet zeker of ze het straks wel at.
Aan tafel werd het een gezellige boel, maar Femke had niet zo’n zin om gezellig te doen, dus ze hield zich rustig op de achtergrond.
“Wat gaan jullie eigenlijk doen als maandagavondactiviteit?” vroeg Felix. “We gaan sporten in de sporthal.” antwoordde Marnix. “En wat gaan jullie precies voor iets doen?”
“Volleyballen. We hadden bedacht, dat Frank, Elmar en ik tegen jou, Bert en Femke gaan.”
“En zijn wij het daar mee eens?” vroeg Felix en keek naar Femke. Femke knikte. Wat boeide haar dat nou.

Na het eten moest Femke met tegenzin nog een uurtje gaan rusten en om half acht zouden ze naar de gymzaal gaan. Femke had vrijstelling gekregen van de corvee en daar was ze enorm blij mee. Ze moest er niet aan denken om nu af te moeten wassen. Ze had alleen een bakje voor haar yoghurt vuil gemaakt, dus de afwas deden ze zelf maar.
Femke zette haar cd-speler aan en zong in haar hoofd mee met het nummer Creep.
But I’m a creep, I’m a weirdo. What the hell am I doing here, I don’t belong here…


Wild werd er op de deur gebonkt. “Femke, kom je?!” riep Frank en bonkte nog een keer. “Femke?” Voorzichtig opende Frank de deur, maar sloeg ‘m van schrik weer dicht. Verstijfd stond hij voor de deur. Hij had Femke op bed zien liggen, haar polsen lagen open en op het bed zaten grote bloed vlekken. “Frank, kom je nog?” De andere twee jongens keken hem vreemd aan. Hij was net nog zo enthousiast geweest! “Frank? Is er iets?” vroeg Felix, maar Frank kon niks uitbrengen. Voorzichtig wees hij naar de deur. “Kom maar hierheen, dan kijk ik wel even.” zei Felix en liep naar de kamerdeur van Femke. Toen hij de deur opende schrok hij ook even, maar twijfelde geen moment om op zijn alarm te drukken. Als snel kwamen de andere sociotherapeuten ter plekken. De wonden bleken minder ernstig te zijn dan het er uit zag, maar toch besloot Felix even om met haar langs het ziekenhuis te gaan.
De ambulance kwam al snel aanrijden, want het ziekenhuis was vlak naast de kliniek. Felix had ook makkelijk met zijn eigen auto even kunnen rijden, maar dan was hij niet verzekerd geweest, dus dan maar de ambulance.

Een half uurtje later werd Femke wakker. Ze lag in het ziekenhuis en diverse artsen stonden rond haar bed. Haar hand kon ze maar moeilijk bewegen, maar dat bleek door de verdoving te komen. De artsen waren druk bezig met het hechten van de grote wonden. “Niet meer doen he, gekkie!” zei Felix en glimlachte naar haar. Toch ving Femke wat bezorgdheid uit zijn blik op. Zelf vroeg Femke zich af wat ze hier in hemelsnaam deed. Oké, dat ze haar hand gehecht zag worden leek haar wel duidelijk, maar wie had dat dan gedaan? Had ze weer een black out gehad? Femke kneep haar ogen dicht en probeerde het te herinneren. Het eerste beeld, dat ze had was dat ze iets zat te tekenen aan haar bureau. O, nee, dat was het niet! Ze had een mesje gepakt… Ze had een mesje gepakt en in haar pols gesneden. Ze had het zelf gedaan! Het was allemaal haar eigen schuld! Femke begon de artsen tegen te stribbelen. “Nee, niet doen…” zei ze verzwakt. “Het is mijn eigen schuld… Ik heb het zelf gedaan!” zei Femke en wilde haar arm terug trekken, maar die werd stevig beetgehouden door een arts. “Nee, ik wil niet!” riep Femke en begon met haar benen te trappen. “Hé! Nu ga je stil liggen of we gaan je wat kalmerends toedienen.” zei een andere arts geïrriteerd. Femke gaf het op en sloot haar ogen. Waarom gebeurde dit nou allemaal? Waarom?!

Met de ambulance werd ze weer terug gebracht naar de kliniek. Pas op de gesloten afdeling mocht ze van de brancard af. Tussen Bert en Felix in en het ambulance personeel er achter, werd ze naar de separeer gesleept. “Ik wil niet!” schreeuwde Femke. “Ik wil niet meer daarheen!” schreeuwde Femke, maar het had geen zin. De hulpverleners waren toch sterker.
Nadat Femke haar medicijnen in had genomen sloot de zware gele deur zich weer. Daar zat ze weer… Helemaal alleen… Femke kroop op het bed en staarde naar het plafond. Alle vlekjes die ze op het plafond zag, verbond ze met een lijntje. Dat bleef ze net zo lang doen, totdat haar ogen niet meer open konden blijven.


Die morgen werd ze gewekt door de nachtdienst. “Wil je in bad?” vroeg hij, maar Femke keek niet naar hem om. “Nee.”
“Oké, dat is duidelijk. Wat wil je straks op brood?”
“Ik hoef niks.”
“Fem, ik snap best dat je het hier niet leuk vindt, maar neem toch maar een boterham.”
“Ben je doof of zo?! Ik zei dat ik niks hoefde!” zei Femke, die hoopte dat de nachtdienst snel zou vertrekken. “Dan moet je het zelf maar weten.” zei de nachtdienst en sloot de zware gele deur. “Klootzak! Ga maar weer weg! Laat me maar in de steek!” schreeuwde Femke hem kwaad na.

Femke lag alweer een aantal uren te piekeren. Ze dacht aan haar ouders. Die waren vandaag op wintersport gegaan en hadden Femke hier achter gelaten. Ze had sinds haar opname amper contact met haar ouders gehad, omdat ze uit wilden rusten na al die jaren voor hun dochter gezorgd te hebben. Neem dan geen kind! “Sorry mevrouw, mijn dochter is ziekelijk gestoord, zou ik haar bij u in de separeer achter kunnen laten?” zei Femke spottend. “Ja, maar natuurlijk kan dat mevrouw! Uw dochter zal kunnen genieten van elke dag ontbijt op bed en de pillen die wij in haar strot douwen. Verder zullen we haar volkomen links laten liggen en kunt u lekker op wintersport gaan. We moeten u wel vertellen, dat we uw dochter plat zullen spuiten als ze even vervelend wordt. Is dat een belemmering voor u? Welnee! Geef haar maar zoveel als jullie in huis hebben! Bij ons was ze ook wel eens lastig he? Maar wij konden niks met haar. Wij moesten haar dan opsluiten in de schuur, maar naderhand werkte dat ook niet meer he? Dus spuit haar maar lekker plat!”
Femke kreeg tranen in haar ogen. “Zo vervelend was ik toch niet mama?” zei Femke met een trillende lip. “Nee, mama, laat me niet alleen!” schreeuwde Femke. “Jij lompe kut snol!”
“Als jij die deur bent he? Dan ga ik jou nu helemaal verrot trappen!” Femke trapte een aantal keer flink hard tegen de deur.


Femke lag uitgeput op de grond. Als een klein meisje lag ze bang tegen de deur aangekropen. “Sorry mam…” jammerde Femke, maar huilen deed ze niet.
Door het hoge kleine raampje zag ze de donkere lucht van buiten en af en toe vielen er wat druppels op. Jammer genoeg kon ze het raampje niet opendoen, want het was behoorlijk benauwd in de separeer. Net toen ze een felle flits zag werd er op de deur geklopt.
Femke schoot bij de deur vandaan en ging op bed zitten.
Het bleek haar behandelaar te zijn, die weer toestemming gaf om de afdeling weer op te mogen én ze mocht elke dag een half uurtje theedrinken op de open afdeling. Vandaag moest ze nog even op de afdeling blijven, maar morgen ochtend mocht ze om tien uur naar de open afdeling.

Femke vond het fijn, dat ze haar eigen brood weer kon smeren en hoe ze samen met de anderen na de heftige onweersbui heerlijk in de tuin konden zitten. Femke zou echt nooit meer zulke stomme dingen doen! Ze voelde zich stiekem een beetje gelukkig, maar dat mocht niemand weten, want eigenlijk mocht het niet.
“Femke?” vroeg Felix toen ze net naar haar kamer wilde gaan. “Ga je mee even naar het winkelcentrum met Frank en mij?” Femke keek even naar haar verbonden polsen. “Hmmja, maar eerst even een trui aantrekken…”
“Ik begrijp het, we wachten wel even.”

Naar het winkelcentrum moest je tien minuten lopen, maar in het zonnetje met de frisse regenlucht was dat alles behalve een ramp. Zeker als je wekenlang opgesloten had gezeten. Hoe lang zat Femke hier nou al? Zeker wel al bijna drie maanden! Haar behandelaar had gezegd, dat als alles goed verliep, dat ze dan na drie kwart jaar, een jaar met ontslag mocht. Soms was Femke wel jaloers op de anderen, die mochten vaak al na drie maanden met ontslag. De jongeren waarmee ze op de open afdeling had gezeten waren al een tijdje met ontslag. De laatste was dan toevallig vorige week gegaan. Dat vond Femke wel jammer, want ze mocht die andere wel graag en nu moest ze weer aan een nieuwe groep wennen. Toch hoopte ze, dat ze snel van de gesloten afdeling af mocht. Dan mocht ze veel meer.
Na een tijdje kwamen ze dan eindelijk bij het winkelcentrum aan. Felix en Frank waren diep in gesprek over muziek, terwijl Femke er dromerig achteraan bungelde.
Waar Femke wel bang voor was, was dat ze Sjors en Richard tegen zou komen, maar Felix was erbij en die kende het verhaal. Felix zou haar wel beschermen, dat heeft hij altijd al gedaan.
Bij de super kochten ze spullen voor de bakactiviteit van de volgende dag, Ze hadden met de groep afgesproken, dat ze pizza zouden bakken, dus moesten ze nu al de spullen daarvoor halen.
Op de terugweg kwam Felix ook een praatje met Femke maken. “Lekker he? Om weer buiten te zijn?” vroeg hij en Femke knikte. “Ik krijg gelijk zin om te barbecuen.” grapte Femke. “Ik zou zeggen; stel het voor als donderdagavond activiteit! Maar dan wel wanneer ik op donderdag avonddienst heb natuurlijk!”


Terug op de afdeling ging Femke weer even op haar bed liggen. De wandeling naar het winkelcentrum was net iets te veel geweest. Ze sloot haar ogen en werd pas wakker toen ze gewekt werd voor de avondcorvee. Dat was waar ook, want sinds kort moest ze ook gaan corveeën. Met moeite klom ze overeind en friste zichzelf daarna een beetje op. Haar blonde haar, dat er in een staart moedeloos bij hing liet ze maar hetzelfde. Wat boeide het haar nou of haar haar goed zat. Ze kwam toch nergens zolang ze hier zat. Nadat ze voor de tweede keer geroepen werd voor de corvee deed ze een poging om haar deur te openen. De verse etenslucht hing al op de afdeling. Femke gokte dat het iets van speklapjes met gebakken aardappelen was. Verder iets van broccoli, want niks anders kon zo ongelooflijk stinken.
Femke legde de borden met een klap op tafel. Bij één bord werd het bijna fataal. “Doe eens normaal met die borden!” zei een strenge scherpe stem achter haar. “Joh, doe het dan lekker zelf!” zei Femke, maar toen ze zich omdraaide had ze al spijt. Vlak voor haar neus stond een strenge vrouw. Haar neus was bijna net zo scherp als haar stem. “Zeg, zou jij je grote mond willen houden?!” zei de vrouw en wees met haar vinger. O, god, wat deden ze haar nou weer aan, wie was dit?! Femke hield al haar commentaar maar voor zich en richtte zich weer op de corvee. Even later kwam Frank haar helpen. “Wie is dat takkewijf?” vroeg Femke gelijk. “O, dat is een uitzendkracht. Frederique heet ze. Verwacht maar niks van haar, want je hebt er niks aan!” Oké, dat was duidelijk. “O, weet je het al?” begon Frank. “Wat moet ik weten?” vroeg Femke. “D’r komt straks een nieuwe opname. Het is een meisje van vijftien, meer krijg ik niet los bij Jeroen.”
“Heeft Jeroen ook avonddienst?” vroeg Femke. Frank knikte. “Echt, erger kan het gewoon niet!” zei hij en liep weer naar de huiskamer. Femke liep hem achterna. Marnix en Elmar zaten daar al tv te kijken. Althans, het leek erop. Ze zaten zich rot te lachen om de flauwe grappen over Frederique. “Je zou maar met haar getrouwd zijn!” zei Elmar. “Ja, lig je seks te hebben en dan begint ze met dat vingertje; Hee! Hou eens op!” Elmar en Marnix rolden zowat van de bank af van het lachen. Femke kon er ook wel om lachen. “Is ze echt zo erg?” vroeg ze voorzichtig. “Och, de laatste die haar overleefd heeft is zojuist overleden.”
Femke lachte flauw. “Zo, waar hebben jullie zoveel lol om? Ik wilde even komen zeggen, dat het eten klaarstaat.” zei Frederique die om het hoekje kwam kijken. De jongeren keken elkaar aan en hielden wijs hun mond.

Tijdens het eten was het stiller dan anders. Normaal werden er wel grappen gemaakt, maar dat gebeurde niet. “Waarom zegt niemand wat?” vroeg Femke. Glunderend keken de jongens haar aan, alsof ze wisten wat er gezegd zou worden. “Omdat ik er niet van hou als er gepraat wordt tijdens het eten!” zei Frederique fel. “O, sorry!” zei Femke spottend met haar mond vol. Frank kon zijn lach niet meer inhouden. Zeker niet toen Frederique hem nijdig aankeek. “Als je nu niet stopt mag je op je kamer gaan eten!” zei ze en weer wees ze met haar vinger. “Oké, sorry!” zei Frank spottend en wees ook met zijn vinger. “Ga maar naar je kamer, nu!”
Frank stond op en liep wiebelend met zijn kont weg. “Waar is Jeroen eigenlijk?” vroeg Femke. “Die is bezig met het opname gesprek met die nieuwe.” zei Elmar. Frederique wierp ze beide een nijdige blik toe. “Ik had wat gezegd!” zei ze streng. “O, echt? Wij ook!” zei Femke. “Zeg, wil jij ook naar je kamer?”
“Als dat even zou kunnen! Zou jij dan mijn corvee over willen nemen? Want dan kan ik lekker doorslapen.” Elmar en Marnix keken zeer onschuldig naar hun bord. Ze deden hun best om niet te lachen, maar toen ze elkaar de blikken deelden hadden ook zij het niet meer.
Vlak daarna kwam Jeroen opgewekt binnen lopen. “O, hier is het in ieder geval aardig gezellig!” zei hij vrolijk. Achter zijn rug kwam een meisje tevoorschijn. “Jongens, dit is Mandy. Vanavond zullen we elkaar wel beter voor gaan stellen tijdens de avond bespreking, maar eerst gaan we eten.” zei Jeroen en kwam samen met Mandy aan tafel zitten. De maaltijd werd nu gelukkig wat gezelliger. “Waar is Frank eigenlijk?” vroeg Jeroen. De jongeren schoten in de lach, maar hielden wijs hun mond.


Slaperig rekte Femke zich uit en wierp een blik op de klok. Het was al kwart over acht en om half negen begon het ontbijt. Vlug sprong Femke op en trok wat degelijke kleding aan. Vandaag zou ze thee gaan drinken op de open afdeling. Femke deed haar haar met wat schuim in een staart, die ze in een pluizige knot veranderde. Ze deed wat mascara op haar ogen en liep haar kamer uit.
“Zo, wat zie jij er fris uit op deze vroege morgen.” zei Felix en sloot de deur van het kantoortje achter zich. Samen met Femke liep hij richting de eetruimte.
Na het momentje stilte begon iedereen aan een boterham of een beschuitje. “Gister was leuk jongen, daar had je bij moeten zijn, Felix!”
“Echt grappig vond ik het niet.” antwoordde Felix en nam een stukje van zijn boterham. “Hoe weet jij dat nou weer?!” vroeg Frank verbaasd. “Ik weet alles, dus ik zou me maar gedragen als ik jou was!”

Na de corvee liep Femke met Felix mee naar de open afdeling. Er zaten twee jongeren en een sociotherapeut op haar te wachten. De rest van de jongeren was op dit moment naar therapie. De sociotherapeut bleek Thomas te heten en de jongeren Remco en Martine.
Nadat Felix weg was gegaan schoof Femke voorzichtig aan bij de tafel waar de rest ook aan zat. Remco en Thomas hadden een gesprek over Remco zijn situatie. Femke zat er net bij, dus kreeg maar de helft te horen.
“En dan krijg ik therapie of zo?” vroeg Remco. “Ja, en de soort therapie ligt een beetje aan je situatie.”
“Maar dat kan ik toch helemaal niet aan?! Ik vind het afdelingsprogramma al zo moeilijk om vol te houden.”
“Ja, maar ik denk, dat jij veel meer aan de dagbehandeling hebt dan aan het afdelingsprogramma. Wat gaan jullie vanmiddag eigenlijk doen?”
“We moeten dingen halen voor de opdracht van morgen ochtend.”
“Wat gaan jullie morgenochtend doen?”
“Bloempotten verven…” jammerde Remco. “Daar is echt geen reet aan!”
“Dan had je zelf ook maar iets moeten verzinnen!” beschuldigde Martine hem. “Thee?” vroeg ze, terwijl ze de theepot naar Femke toeschoof. Femke knikte en schonk een kopje in.
“Blijf je hier nu op de afdeling of niet?” vroeg Martine aan haar. Femke schudde haar hoofd. “Ik word opgebouwd. Over een tijdje kom ik hier pas.”
“O, gezellig! Tenminste, je lijkt me wel gezellig.”
“Enorm…” zei Femke sarcastisch. Ze vond het eigenlijk maar helemaal niks meer hier op de open afdeling. Remco zat er maar chagrijnig bij en Martine was gewoon een kneuzig geval. Ze was enorm hoekig en behoorlijk mager. Ze had onverzorgde krullen in een staart gepropt en een enorm lelijke bril op. Femke snapte wel waarom zij hier zat. Ze was zeker gepest of zo. Nou, dat soort types lokten het gewoon uit. Als je je nou ook nog eens normaal ging kleden in plaats van in je bloemenjurkje rond te lopen, die met oude vodden in elkaar was gezet, dan werd je vast anders aan gekeken.
Femke keek ongeduldig naar de klok. Ze moest hier gewoon nog twintig minuten zijn en ze wist echt niet wat ze moest gaan doen.
Remco en Thomas liepen al weg voor een gesprek en Martine zat met een pen in een boekje te schrijven. “Wil je ook wat schrijven?” vroeg ze. “Nee, dank je.” Femke glimlachte flauw en stond op. In de gang ging ze maar op de trap zitten wachten, totdat ze de gesloten afdeling weer op kon.

Na vijf minuutjes hoorde ze mensen die hal binnenkomen. De mensen meldden zich bij het kantoortje van de gesloten afdeling en werden daarna door Felix naar de spreekkamer geleid.
Femke keek nieuwsgierig om het hoekje, maar daarna schrok ze. Wat deed Youri hier?! Hij wist toch niet waar ze was? Wat deed hij dan hier?! Vlug rende ze de huiskamer in om zichzelf te verbergen. Hij mocht haar niet zien! Gespannen ging ze op de bank zitten wiebelen, net zo lang tot ze door Thomas weer naar de gesloten afdeling werd gebracht.


Femke zat aan haar bureau een brief te schrijven naar Eva. Ze vertelde dat ze Youri net gezien had en hoe saai ze het eigenlijk vond op de open afdeling. Uit verveling tekende ze er ook nog wat vreemde poppetjes bij.
Femke was blij, dat ze ochtendcorvee had gehad, want nu hoefde ze in ieder geval niet vroeg haar kamer af, zodat ze Youri niet hoefde te zien. Wat moest hij hier eigenlijk? Hij was toch niet zo gestoord als zij was? Het was een hele normale jongen en ja, knap ook moest Femke toegeven. Ergens vond ze hem ook heel leuk, maar ze durfde het niet. Ze kon het gewoon niet! Het zweet brak uit op haar lijf en haar lichaam rilde. Wat als Sjors en Richard dat ene niet hadden gedaan, was ze dan wel met Youri gegaan? Dan had ze vast ook nooit in de separeer beland en had ze al die pogingen om zichzelf van het leven te beroven nooit uitgevoerd. Femke schrok. Was het de verkrachting dan toch de oorzaak van alle ellende? “Nee! Dat kan niet! Het is mijn eigen schuld!” riep Femke had op en voelde de tranen opkomen. “Het is allemaal mijn eigen schuld!” Femke probeerde de tranen weg te slikken, want het was geen gezicht als ze met een behuild gezicht aan tafel kwam bij het middag eten.

Ze friste haar gezicht op met een plons water en wat zeep. Ze borstelde haar haren nog even en bekeek zichzelf eens goed. Op school kreeg ze vaak te horen dat ze zo’n mooi meisje was, maar waarom voelde dat dan niet zo? Ze voelde zich zo enorm afschuwelijk en vies. Ze was gewoon met twee ‘vreemde’ gasten het bed ingedoken. Nou, ja, eigenlijk wilde ze helemaal niet, maar als ze echt niet had gewild, dan had ze wel weg kunnen komen. Dus eigenlijk wilde ze het gewoon. “Vuile slet!” zei ze triomfantelijk tegen zichzelf en liep haar kamer uit.
Daar botste ze tegen Youri en Felix op. “Hoi Fem, dit is Youri, hij komt in de kamer naast je te liggen.” zei Felix. “Hoi, ik ben Femke.” zei ze. Ze hield zich maar dom, want Felix mocht niet merken dat ze elkaar al kenden. Youri glimlachte flauw. “Ik ben Youri.” zei hij. Femke knikte zenuwachtig. “Ja…dat wist ik.” zei ze en liep door naar de eetruimte.
“Zo Femke, is die nieuwe niet wat voor jou?” vroeg Frank gelijk. “Frank hou je kop!” zei ze fel. “Ik vind hem wel knap hoor!” zei Ester, het nieuwe meisje. Femke keek haar pissig aan. Van Youri moest ze afblijven. Youri was van haar! Maar waarom wilde ze hem dan niet? Femke begreep het niet.
Even later kwamen Felix en Youri de eetruimte binnen. “Youri, jongen! Hoe maakt u het?!” vroeg Frank druk. “Frank, doe eens even rustig!” zei Felix streng. “Ik doe alleen maar lief!” protesteerde Frank. “Frank! Je weet wat ik bedoel!”
“Ja, ik weet wat je bedoeld! Je bedoeld, dat ik hier niks mag!” zei Frank kwaad en liep van tafel weg. “Momentje stilte?” vroeg Felix. De anderen knikte en even bleef het stil.

Na het eten mochten ze weer even buiten in het tuintje zitten. Frank en Elmar gingen basketballen en Ester, Femke en Youri zochten een plekje in de schaduw op. Marnix had vandaag een gesprek, want die mocht waarschijnlijk vandaag al over naar de open afdeling. Femke kon zich er niets bij voorstellen dat hij niet mocht. Hij mocht tenslotte al alleen naar het winkelcentrum!
“Hé…” zei Youri, die naast haar kwam zitten. “Hoi…” antwoordde ze kort. “Nooit verwacht dat ik jou hier tegen zou komen.”
Youri glimlachte. “Ik doe het ook niet expres. Ik moest van mijn psychiater. Hij vertrouwde het niet meer of zoiets. Boeiend. Ze laten je hier onnodig in een kutwereld leven.”
“Och, ja, wen d’r maar alvast aan. Je zult er toch mee verder moeten.”
“O, echt niet! Ook hier kan ik mezelf wat aan doen hoor. Simpel zat.”
“Och, hou je mond toch. Ik wil het hier niet eens over hebben!”
“Geef niet. Hoe is het?”
“Fantastisch. Ik zit op de gesloten afdeling met vier muren om me heen en geniet van de schaduw.” antwoordde Femke wat onwennig. “Is het hier wel een beetje leuk? Ik bedoel… Hoe gaat het er hier aan toe?”
“O, elke ochtend word je met z’n allen onder de douche gegooid. Daarna moet je gaan ontbijten. Daarna word je in je cel opgesloten met een dwangbuis om en zie je maar hoe je de dag doorkomt!” spotte Femke. Youri en Femke keken elkaar aan en schoten in de lach. “Sorry, dat ik zo bot deed. Ik ben gewoon geschrokken toen ik je hier zag.” zei Femke. “Och, maakt niet uit. Ik schrok ook toen ik jou zag, maar nu ben ik wel blij dat ik hier met een bekende zit!” zei Youri en stond op. “Zo, waar kun je hier drinken pakken?”


Tijdens het bezoekuur kreeg Femke weer eens geen bezoek. Het contact met Eva was een beetje aan het verwateren. Ze kon tenslotte niet meer elke middag langs gaan bij haar en voor Eva zelf was het ook niet te doen om twee keer drie kwartier te moeten fietsen.
gelukkig waren er meerderen die geen bezoek hadden. Alleen Marnix zijn ouders kwamen langs, want Marnix mocht over naar de open afdeling. Samen met zijn ouders was hij zijn kamer aan het leegruimen. Femke kon zelfs op haar kamer horen hoeveel lol ze hadden. Had zij dat maar eens met haar ouders, maar voorlopig zat dat er niet in. Haar ouders stuurden haar wel altijd kaartjes, maar ze wist niet of ze daar zo blij mee moest zijn. Haar ouders wilden haar ter adoptie af staan, omdat ze zo onhandelbaar was, maar de rechter had ze verteld dat ze daar nog even mee moesten wachten tot ze hersteld was.
Ze stond op en opende de deur op een klein kiertje. Ze zag hoe Marnix en zijn ouders plezier aan het maken waren. Iets wat zij nog nooit gehad had. Vooral zijn moeder zag er leuk en gezellig uit.
Femke volgde elke beweging die Marnix z’n moeder maakte , totdat Youri zijn hoofd er voor stak. “Stiekem lopen gluren he!” pestte hij haar. Femke was licht geschrokken. “Dat verwacht je niet!”
“Hier, ik heb een breifje voor je geschreven, maar ik ga nu snel terug naar mijn kamer, voordat ik betrapt word.” zei Youri en gaf haar het briefje. Daarna draaide hij zich om en schoot snel zijn kamer weer in.

Voorzichtig vouwde ze het briefje open, wat nogal een karwei bleek te zijn, aangezien het in een zwaantje gevouwen was. Na een beetje puzzelen kreeg ze het briefje open.

Hé Fem,
Ik had jou hier echt niet verwacht,
maar toch ben ik wel blij dat je er
bent. Ik voel me echt alleen hier.
Mis jij de vriendenkudde ook?

Knuf, Youri

P.S. Ik weet wat Sjors en Richard
je hebben aangedaan…

Hij wist het gewoon! Hij wist wat er gebeurd was en nog deed hij er niets mee! Hij nam het niet eens voor haar op. Hij gaf haar niet eens troost… Femke barstte in tranen uit. Het eerste de beste glas wat ze binnen handbereik kreeg smeet ze tegen de muur kapot. Ze pakte een glasscherf en net toen ze de scherf op haar arm wilde zetten klopte sociotherapeut Marlies op de deur. “Femke? Mag ik even open doen?” Femke raakte in paniek en zette snel een snee in haar arm. “Femke? Ik weet dat je er bent. Als je nu niks zegt kom ik binnen.”
Weer zweeg ze. De snee was dieper uitgevallen dan de bedoeling was. Toen ze de deurklink omlaag zag gaan verborg ze haar arm snel onder haar witte shirtje, maar dat was niet zo’n goede oplossing. “Hé meisje, ging het niet goed?” vroeg Marlies bezorgd. Femke kwam er achter dat ze nog een betraand gezicht had en dat het bloed door haar shirtje heen was komen zetten. “Kom, dan gaan we het even verbinden.” zei Marlies en maakte een handgebaar.
Ze stond op en liep met Marlies mee.
In de ehbo kamer verbond Marlies haar arm. “Wat ging er niet goed?” vroeg ze. Femke slikte. Ze kon het gewoon niet meer voor zich houden. “De verkrachting… Ik weet het niet meer. Mijn ouders willen me niet meer en ik zit hier maar zonder te weten of ik wel een normale toekomst heb. Ik wil gewoon zoals andere meisjes van veertien zijn. Ik wil ook kunnen puberen en ik wil ook naar school kunnen en een beetje ruzie met mijn ouders kunnen maken…” Ze stopte. Meer mocht Marlies niet weten. Ze ging geen uitgebreid verslag doen van de verkrachting en de stemmen die ze ’s nachts nog steeds wel eens hoorden.
“Weet je? Ik raad je aan om dit allemaal tegen je behandelaar te vertellen. Desnoods schrijf je een brief of weet ik veel wat. Het is zo zwaar om het allemaal in je eentje te dragen. Zeker als je nog zo jong bent en al zoveel meegemaakt hebt. Zullen we anders zo even naar de spreekkamer gaan en daar even met elkaar praten?”
Femke knikte. “Ik neem wel wat warme chocolade melk van kantoor mee, lust je dat?” Weer knikte ze en samen liepen ze via het kantoortje naar de spreekkamer. Daar praatten ze nog een half uurtje verder en gingen daarna terug naar de afdeling.

Femke had het er erg moeilijk mee dat Youri gewoon had geweten dat ze verkracht was door zijn vrienden, maar liet dat, behalve dat ze wat afstandelijker deed, niet verder merken. Ondanks wat hij haar had aangedaan, wilde ze niet dat de vriendschap kapot ging. Het was nu al twee weken geleden sinds hij het aan haar verteld had, maar toch bleef het lastig.
Vandaag had Femke haar 4de evaluatiegesprek weer. Ze zat hier nu al bijna een jaar en het ging beetje bij beetje steeds beter. Samen met Felix liep ze het kantoortje van haar behandelaar binnen, die tevreden op zijn stoel zat. “Zo, hoe is het nu met je?” vroeg hij vriendelijk. De hele ochtend had ze tegen dit gesprek opgezeten, maar nu haar behandelaar zo vrolijk overkwam werd ze wat ontspannender. “Het gaat wel…” antwoordde ze en zag dat Felix wat aantekeningen maakte. “Mag ik je complimenteren over je geweldige positieve sprongen, die je sinds het laatste evaluatie gesprek hebt gemaakt?” Femke knikte. Na een heel gesprek over de vele dingen waar ze aan moest gaan werken en over de dingen die ze nu al netjes afgesloten had, begon haar behandelaar over de open afdeling. “Hoe zou je dat gaan vinden? Je bent al een hele tijd telkens aan het oefenen en het gaat eigenlijk steeds beter.”
“Het zou veel beter zijn! Ik word die gesloten afdeling een beetje zat.”
“Dat is alleen maar positief. Ik stel voor om eerst vandaag met de groepsactiviteit mee te gaan en om daarna samen met de sociotherapeuten te kijken of je aan het eind van de middag al over kan, of dat je nog even een weekje wacht met de overplaatsing. Lijkt dat je wat?”
“Ja, op zich wel, ligt er aan wat de activiteit is, haha!” grapte ze. “Ze gaan paardrijden bij de manege hier verderop.” Zei Felix. “En omdat Franka niet mee durft naar die paarden, hebben we tijdelijk van dienst geruild, dus ik ga ook mee.” Dat sociotherapeut Franka niet mee ging vond ze alleen maar beter. Die zag er zo enorm streng uit. Alleen dat ze gingen paardrijden op de manege waar zij tot anderhalf jaar geleden ook had gereden vond ze wel even moeilijk. “Ik heb daar ook gereden vanaf mijn zesde… Ik ben er alleen weggegaan, omdat ik het niet meer leuk vond. Dat was vlak voordat ik deze opname kreeg. Nouja, een half jaar daarvoor, maar toch. Ik wil wel mee, maar het lijkt me wel moeilijk om alle paarden weer te zien, die ik verzorgde en zo.”
“Dat snap ik, je hoeft ook niet persé mee.”
“Nee, ik ga wel! Het is misschien nu of nooit!” zei ze fel. Ze had er stiekem ook wel zin in om weer eens op de manege te komen. Zeker nu ze wist, dat er altijd iemand was om haar op te vangen.
Ze belde gelijk de moeder van haar beste vriendin op om te vragen of ze haar rijbroek mocht lenen. Haar eigen moeder mocht ze niet bellen, dat was afgesproken met de rechter. Haar behandelaar had ook gezegd, dat het een aandachtspuntje werd om aan te werken op de open afdeling.
De moeder van haar vriendin kwam nog geen half uurtje later met Femke’s eigen rijbroek aanzetten. “Je moeder had ‘m aan mij gegeven voor het geval je hem nodig mocht hebben. Ik ga straks langs mijn eigen paard, die op de manege staat, dus misschien zie ik je nog! En owja, Eva en ik komen morgenavond even langs, is dat goed?” Femke knikte erg tevreden. Ze had in tussen tijd al wat spulletjes ingepakt voor het geval dat ze die avond over mocht naar de open afdeling.

Het was lekker koel in de stallen en Femke merkte op dat er een aantal nieuwe paarden bijgekomen waren. Ze zocht haar oude verzorgpaard, maar die was nergens te bekennen. In zijn stal stond nu een zwartbont paardje met blauwe ogen. Op de boxdeur stond ‘Summertime’s Strongest Sunbeam’. “Wow, hoe ze paarden al wel niet noemen tegenwoordig!” zei Ashley tegen Femke toen ze naast haar kwam staan. “Het is een Quarter Horse, die hebben wel vaker van die namen.” antwoordde ze. “Zullen we samen de stal verder bekijken?” vroeg Ashley. Ze knikte en liep samen met Ashley verder.
“Hé Femke! Dat is lang geleden!” riep iemand vanuit een stal die uitgemest werd. Femke keek haar eens goed aan en kwam er achter, dat het haar oude lesgeefster, Theresa, was. “Ik euh… Ik ben hier met mijn afdeling. We komen rijden.”
“Klopt ja, ik kom er zo aan. Dan wil jij zeker wel op Masrino?” Femke werd gelijk wakker. “Staat hij hier nog?!” vroeg ze verbaasd. “Zijn box was namelijk leeg en hier zie ik hem ook niet tussen staan…”
“Nee, dat klopt. Ik heb hem namelijk gekocht. Ik zag veel toekomst in het dier en we rijden nu vrij hoog en hebben heel wat winstpunten. Maar ik weet nog wel hoe bijzonder jouw rijkunst was en ik kan zelf momenteel niet rijden. Ik heb net mijn knie een beetje verdraaid, dus ik zag jou en ik dacht: Ja, die wilt vast wel!”
Haar geluk kon niet op. Een half uurtje later zat ze trots op zijn rug. De meeste uit de groep konden nog vrij weinig, dus een echte spectaculaire les was het niet. Ze merkte dat ze het gehobbel op de rug van Masrino erg gemist had. Misschien moest ze dan maar weer gaan beginnen met rijden, maar ja… Wie betaalde het? En voorlopig zat ze nog vast op de afdeling met een gedwongen opname en haar behandelaar liet haar wel doorschemeren tijdens het gesprek, dat ze nog niet snel vrij gesteld zou worden. ‘Voor het geval dat…’ had hij gezegd. Femke begon er erg tegenop te zitten om terug te gaan naar de kliniek. Het liefst reed ze nu gelijk weg. Felix en Lia stonden nu toch hartstikke machteloos. De bakdeur stond wel open, zou ze? Nee, dat kon ze toch niet maken tegenover Theresa. Alsof het een teken was weigerde Masrino langs de deur heen te lopen, bij de opening bleef hij staan. Femke herkende zijn fratsen wel. Als de deur open stond deed hij dat wel vaker. Hij is regelmatig met ruiter en al het erf opgerend. “Femke! Wordt eens kwaad op hem! Dit mag hij niet doen he?!” riep Theresa, maar Femke luisterde maar half en liet Masrino de bak uitrennen. “Kom op jongen, de vrijheid in!” fluisterde ze en spoorde hem aan. De manege zelf lag aan een dijk, maar naast de dijk was genoeg gras om Masrino te laten galopperen en de rest achter haar te laten. Femke wist dat ze hier gedonder mee zou krijgen, maar ze wilde niet meer. Ze wilde gewoon weer het echte leven in en niet gedwongen op een afdeling zitten en af en toe in de separeer te worden gezet. Zonder dat ze het wist kwam Theresa haar hard achterna gefietst. In Femke d’r ogen stonden tranen. Tranen van de eenzaamheid en van het verdriet. Tranen, die iedereen wilden vertellen om haar nu beet te pakken en haar in je armen te sluiten.
“Masrino, hoooooooooooho!” riep Theresa en Masrino kwam gelijk terug naar de draf. Theresa greep haar kans en pakte de teugels beet en liet Masrino tot stilstand komen. “Mislukt…” fluisterde Femke en liet haar lichaam over de hals van Masrino vallen. “Ik wil niet meer terug naar de kliniek. Ze sluiten me op, ze stoppen me in de separeer en ik voel me daar zo alleen.” Snikte ze. Theresa wilde eerst nijdig tegen haar uitvallen, maar zag nu wel in dat Femke dit absoluut niet met opzet had gedaan. Voor zich zag ze een moedeloos meisje, dat haar paard als uitweg had gezien om te vluchten uit een wereld waarvan zij het bestaan amper af wist. “Kom, Fem. We gaan terug en dan moet je het maar even aan je begeleiders uitleggen.” Theresa hield de teugels beet en liep, met in haar ene hand de teugels van Masrino en in haar andere hand haar fiets, terug naar de manege.
Bij de manege aangekomen, zag Femke dat Felix van zijn paard was afgestapt en dat een vreemde man de les verder leidde. Felix stond bij het hek Femke op te wachten. “Stijg eerst maar af, Femke.” Was het eerste wat uit zijn mond kwam. “Nee, ik ga niet met jullie mee! Ik heb jullie niet meer nodig! Ik wil gewoon vrij zijn!” riep Femke en als Theresa haar paard niet vast had gehouden, dan had ze zich weer omgekeerd. “Kom Fem…” zei Theresa en stak haar hand uit. “Het is beter om nu naar hem te luisteren. Van mij part kom je nog tientallen keren terug om op Masrino te rijden, maar het is nu even verstandiger om af te stijgen.”
Femke pakte Theresa’s hand beet en steeg af. “Ik zal je wel een foto sturen van Mas en als je dan een keertje langs mag komen, dan hoor ik het wel.”
Femke hoorde Theresa’s woorden maar half. Ze keek eerder naar de mooie diepzwarte ogen van Masrino. Even later kwam er een ambulance het erf oprijden. “De ambulance brengt je bij de kliniek en ik ga even met je mee. De rest komt terug wanneer ze klaar zijn.” zei Felix en legde een hand op haar schouder. “Kom, we gaan.”
“Nee!” riep ze en trok zichzelf los. Masrino schrok ervan en begon te trappelen. “Ik breng hem even weg. Ik zie je nog wel, Fem.” zei Theresa en liep samen met Masrino weg. Ze was nog een beetje verdwaasd van wat er allemaal gebeurde. Terwijl ze Masrino afzadelde hoorde ze Femke schreeuwen. “Wat zou er gebeurd zijn met Femke, Mas? Ze leek altijd zo rustig en ze kon zo leuk op je rijden, maar plotseling kwam ze niet meer. Hmm, naja, het zal allemaal wel goed komen. We sturen in ieder geval een mooie foto van je op!”

Femke probeerde zich te verzetten, maar het had allemaal geen zin meer. Door drie man sterk werd ze op de brancard gelegd en vastgebonden. Ze werd verdoofd door medicijnen en alles werd langzaam aan wazig voor haar ogen. Ze kon alles nog wel zien, maar niks boeide haar nog. Ze werd bij de kliniek in de separeer getild en merkte ook hoe Felix zijn hand door haar haar streelde. “Kom op meisje, je redt het echt wel! Vecht door, je bent zo goed op weg!” zei hij en liep de separeer uit. Daar lag ze dan weer na een paar weken… Achter de grote gele deur…


“Maar het ging helemaal niet goed!” begint Femke machteloos tijdens het gesprek met één van de sociotherapeuten. “En toch willen we dat je naar de open afdeling gaat.” begint Felix. “Ja, maar het gaat toch niet, dat zag je toch?!”
“Fem… We willen gewoon dat je naar de open afdeling gaat vandaag. Of je nou vindt dat het goed of slecht gaat, dat maakt ons op dit moment weinig uit. Wij willen gewoon kijken of je al een stap verder kan. Mocht het nou niet goed gaan, dan kun je altijd nog terug naar de gesloten afdeling, maar die keuze ligt bij je behandelaar.”
“Jullie snappen me gewoon niet he?!” riep ze fel en liep kwaad de spreekkamer uit. “Bekijk het maar!” schreeuwde ze en ging naar buiten. Daar ging ze in het gras zitten en gooide af en toe een takje in het water. Ze was het allemaal enorm zat. Ze durfde ergens gewoon niet naar de open afdeling. Ze zou dan alle gezelligheid van de gesloten afdeling moeten missen en dat wilde ze niet. Op de open afdeling was je zo vrij altijd. Je had zoveel ruimte om jezelf iets aan te doen, dat het gewoon eng werd.
Na een tijdje kwam Felix naast haar zitten. “Je bent bang om te gaan he?”
“Neuh, het kan me niet veel schelen. Ik wil alleen niet weer in de separeer belanden.”
“Vertrouw je jezelf niet?”
“Jawel…en toch ook weer niet.” antwoordde ze en gooide weer een takje weg. Felix keek haar bedenkelijk aan. “Weet je wat ik denk?” Femke keek hem aan en schudde haar hoofd. “Dat jij gewoon klaar bent voor een volgende stap. En die stap is de open afdeling.”
Ze draaide haar gezicht weer weg en plukte wat in het gras. “Ik kom hier nooit uit, dus waarom zou ik klaar zijn om een stap verder te nemen.”
“Natuurlijk kom je hier wel uit!”
“Nee, de rechter heeft niet voor niks mijn rechtelijke machtiging weer een halfjaar verlengt! Dat is heus niet, omdat ie zoveel vertrouwen in mij heeft hoor!”
“Ik denk van wel. Ik denk dat hij jou de ruimte wilt geven om te ontwikkelen.”
“Ja hoor! Ontwikkelen…welke ontwikkeling? Dat er misschien ooit een kleine kans zal zijn dat ik niet meer de separeer in hoef?!”
“Nee, dat hij jou met dwang aan jezelf probeert te laten werken, zodat je geen mogelijkheid krijgt om je gevecht op te geven, maar dat wij allemaal samen met jou aan een betere toekomst gaan werken.”
“Hoe kun je nou aan mijn toekomst werken als jij zelf nog amper daarmee bezig bent. Jij bent ook maar pas vierentwintig.”
“Hoe kun jij dat nou zeggen als je ongeveer negen jaar jonger bent!”
Femke moest lachen. “Oké, jij wint!”
“Ik had al gewonnen!”
“Kom!”
“Wat doen?!”
“Je moet mijn spullen naar de open afdeling sjouwen voor me. Ik ben daar te slap voor.”
“Ja, beul me maar weer af. Alsof het allemaal maar niets is. Ik heb ook gevoel hoor!”
“Dus toch?! Ik twijfelde al!” zei ze en liep vrolijk naar binnen.
Diezelfde avond zat ze al met al haar spullen op de open afdeling. Ze had geluk gehad, dat ze één van de grootste kamer toegewezen had gekregen. Hiervoor had ze op een wat kleinere kamer gezeten en had ze een probleem gehad met al haar rotzooi, maar dit keer paste het precies. Felix zou ze nu wel erg gaan missen, maar ja, hij had ergens wel gelijk. Ze moest een stapje verder gaan anders kwam ze gewoon nergens. Misschien zou ze juist, omdat ze hier wat vrijer was, minder moeite hebben om hier te zijn en dat ze helemaal niet meer naar de separeer hoefde. Nee, die tijd had ze nou wel gehad. Ze had er afgelopen nacht dan nog wel in door gebracht, maar niks was vreselijker dan dat. Die sociotherapeuten leken je daar wel chronisch te controleren. NU kon ze tenminste een beetje gaan staan en gaan waar ze wilde.
Na een lekker warme douche kroop ze lekker warm onder de dekens. Deze nacht had ze in ieder geval geen slaapmedicatie nodig.


Om half acht werd ze gewekt door de wekdienst, die bestond uit iemand van haar afdeling. Ze besloot zich even te douchen en zich daarna pas om te kleden. Echt honger had ze niet en zin om naar beneden te gaan ook niet. Terug op haar kamer pakte ze pen en papier en schreef ze weer een brief naar Eva.

Hee eef,
Hoe is het met jou? Ik zit nu op de open af-
deling en vanavond kom jij langs. Zoals je
waarschijnlijk van je moeder te horen hebt
gekregen, wist Youri al die tijd af van… nou
ja, je weet wel wat. Hij zit sinds anderhalve
maand hier ook in de kliniek en dat vind ik
best wel moeilijk. Ik vond hem best lief en
leuk, maar nu ik dit weet heb ik er wel moeite
mee. Weet je, Eef? Soms weet ik het niet eens
meer. Jij bent nu al over naar de volgende klas
en dan zit ik straks alleen tussen allemaal
kleine kindjes. De rechter heeft mijn RM nog
met een halfjaar verlengd, dus dan zou ik hal-
verwege een schooljaar in een wildvreemde klas
terecht komen. Dat lijkt me al helemaal niks.
Ik vind het heel moeilijk. Ik zie gewoon het nut
Niet echt meer om te leven. Ik vind het echt niet
leuk meer en ze zeggen hier, dat ik nog zoveel
moet leren, maar dat wil ik niet meer.
Ik ga maar stoppen, want ik moet eigenlijk
bij het ontbijt zijn en ik ben niet gegaan.
Ach…ze missen me toch niet.

Liefs,
Femmie

[Eend]

Femke veegde de tranen uit haar gezicht. Op de gesloten afdeling was er nu allang iemand langsgekomen, maar nu bleef het een lange tijd stil, totdat er iemand op de deur klopte. “Femke? Je hebt strafcorvee, omdat je niet bij het ontbijt was.” Werd er geroepen en Femke hoorde de jongen weer weglopen. Het kon Femke allemaal weinig schelen en ze besloot op haar bed te gaan liggen. Strafcorvee…wie had dat nou weer bedacht?! Ze deden het zelf maar! Ze konden haar eigenlijk toch niks maken, want ze zat gedwongen. Een gemene grijns kwam op het gezicht van Femke terecht. “Femke, wat ben je weer geniaal!” zei ze in zichzelf en sprong weer van haar bed af. Ze pakte haar discman en keek of de kust veilig was. Om het hoekje bij de trap zag ze Felix lopen met een blad medicijnen. Die zooi moest ze eigenlijk ook nog innemen, maar daar had ze ook geen zin in. Het werkte toch niet. Ze wachtte even tot Felix voorbij gelopen was en sloop toen de trap verder af. Ze keek even of er iemand in de woonkamer was, maar er zaten alleen twee meisjes en geen sociotherapeuten. Femke kende hun namen niet eens, want ze zou vanmiddag met de groepsbespreking pas voorgesteld worden. Net toen Femke de deur open wilde doen vroeg één van de meisjes of ze wel al naar buiten mocht. “Ja, natuurlijk, anders had ik wel op de gesloten afdeling mogen blijven!” zei ze en liep naar buiten. Terwijl ze door een stuk hoog gras liep zette ze haar discman aan. De muziek van Linkin Park begon te spelen en Femke besloot een stukje te gaan joggen. Door haar trance van vrijheid vergat ze even haar verkrachting. Ze onthield alleen hoe ze de socio’s vandaag eens flink dwars kon zitten. Als ze vrijheid mocht hebben, dan maakte ze daar maar al te graag gebruik van!
Femke was tevreden en straalde. Ze was vrij, helemaal vrij!

Na een uurtje vond ze het mooi geweest en besloot ze de kliniek weer binnen te gaan. Toen ze binnenkwam botste ze gelijk tegen een sociotherapeut op. Femke herkende hem van een tijdje geleden en besefte dat het Mark was, die haar de separeer in gesleept had. Femke besloot niks te laten merken en zei vrolijk gedag en wilde verder lopen. Ze wist dat ze gezeur zou krijgen en had expres haar muziek uitgezet, zodat ze zou horen wat de socio’s tegen haar zeiden, maar dat zij wel een excuus had, dat haar discman aanstond. Inderdaad begon Mark haar terug te roepen, maar ze deed net of ze het niet hoorde. Rustig liep ze de trap op en hoorde ze hoe iemand anders de aandacht van Mark trok.
Net toen ze de oordopjes uit haar oren wilde trekken, botste ze tegen Lia aan. Alles was goed, behalve Lia! “Jaaaa, Femke, jou moest ik hebben. Kom je mee?”
“Ik leg even mijn discman weg.”
“Nee, kom maar gelijk mee.”
“Waarom dat nou weer?! Ik mag toch wel mijn discman even veilig leggen, voordat ik ermee ga gooien?”
“Nee, je gaat gewoon nu direct met mij mee.”
“Waar slaat dit op?!”
“Dat mag je me zo uit gaan leggen, kom!”
“En toch breng ik mijn discman in veiligheid.” zei ze en liep vlug door naar haar kamer. Toen ze de deur weer opentrok stond Lia voor haar deur te wachten. “Nou ja, waar slaat het op?!”
Lia ging er niet in mee en liep samen met Femke naar de spreekkamer. Waarom?! Waarom had uitgerekend nu Lia dienst?!
Nadat ze beide in een stoel waren gaan zitten keek Lia haar bedenkelijk aan. “Je kent de regels neem ik aan.” begon ze. Femke knikte braaf. “Dan weet jij vast ook dat jij nog niet alleen naar buiten mag.” Weer knikte ze. “Waarom doe je het dan?”
“Omdat ik ook wel eens naar buiten wilde! Je weet niet hoe het is om opgenomen te zijn. Nee, jij gaat straks om vier uur weer fijn naar huis. Gezellig naar je gezin, naar je kinderen of bij je moeder op bezoek! Het kan je dan helemaal niks meer schelen of ik hier zit of niet. Ik zit toch maar opgesloten en je ziet het toch maar als werk! Ik ben niks waard, maar ik moet me wel gedragen. Als ik vrij wil zijn, dan doe ik dat! Jullie maken mij kapot hier! Ik ben hier nog geen ene meter opgeschoten! Jullie haten mij gewoon en jullie willen mij graag zien lijden. Jullie willen gewoon dat ik mezelf van ka…”
“Femke!” zei Lia streng. “Nou moet je eens goed luisteren! Wij zijn hier om jou te helpen, ja? En…”
“Helpen?! Noem je dit helpen?! Jullie verminken me gewoon!” zei Femke en stond kwaad op. “Bekijk het maar, stommert!” zei ze en liep kwaad de kamer uit. Ze liep door naar haar kamer en ging op bed liggen, waar ze in tranen uitbarstte.
Even later werd er op haar deur geklopt en de deur ging langzaam open. “Femke?” het was de kalme stem van Mark. “Mag ik even bij je komen zitten?” Ze knikte, maar keek hem niet aan. “Ik heb je medicijnen bij me. Het is misschien even beter als je ze inneemt.”
“Ik hoef die zooi niet! Neem ze zelf maar!” snikte ze. “Fem… Ik heb ze niet nodig, maar jij wel. Neem ze nou maar.”
“Verkoop je zo ook je drugs of doe je dat op een andere manier?!”
“Femke, ik probeerde nog redelijk te blijven, maar als je zo gaat doen dan hoeft het van mij ook niet. Als je ze nog wilt kom je ze zelf maar halen. Ik zie je over een kwartiertje bij het middageten.” zei hij en liep de kamer uit en sloot de deur.

Na een half uur lag Femke nog steeds op haar bed. Wat nou middageten! Ze had zelf nog wel een aantal oudbakken sultana’s! Om zichzelf te vermaken zette ze haar muziek hard aan en begon ze een gedichtje te schrijven.

Gevangen.

Gevangen in mijn pijn
Gevangen in mijn verdriet
Praten heeft totaal geen zin
Want luisteren doen ze hier niet

Mijn hart rot weg
En niemand kan het wat schelen
Mijn leven voor altijd kapot
Geen leven om te delen

Ik hoef niet meer te lachen
Geluk hoef ik niet te krijgen
En over de gevangen gedachtes
Zal ik altijd blijven zwijgen

Trots keek ze naar het gedicht op papier. Niemand hoefde nog te weten dat ze nog steeds aan de dood bleef denken. Niemand hoeft te weten aan de nachtmerries over de verkrachting. Niemand hoefde dat ooit te weten te komen, want dood zal ze gaan. Hier zal ze toch geen steek verder komen. Zeker niet op de open afdeling met die saaie socio’s. Ergens mistte ze Felix hier wel. Met hem kon ze altijd goed praten en nu zat ze hier met een stel strenge gevallen waar ze het niet echt mee kon vinden. Femke ging weer op haar bed liggen en viel van vermoeidheid in slaap.

Rond half vijf werd ze gewekt door Felix. “Wat doe jij hier nou weer?!” vroeg ze slaperig. “Ik wilde even met je komen praten.”
“O, ik wens je veel succes.”
“Fehem, je weet dat dit zo niks oplost. Niemand vindt het zo leuk. De sociotherapie niet, de andere jongeren op de afdeling, maar vooral jij vindt dit niet leuk.”
Ze haalde haar schouders op. “En wat wilde je eraan veranderen dan?”
“Gewoon, ik wilde even een praatje komen maken. Aangezien je vandaag niet eens van je kamer af bent gekomen en het Lia en Mark niet gelukt was om degelijk met je te praten, wilde ik het eens even hebben over vanochtend.”
Femke zuchtte. “Begin jij nu ook al?!”
“Fem, je weet net zo goed als ik dat dit gedrag gewoon niet kan hier. En je weet ook net zo goed als ik dat je niet zonder toestemming zomaar weg mag gaan.”
“Ja, nou en! Jullie gaan toch ook weg aan het einde van jullie dienst? Ik voel me gewoon zo alleen hier. Jullie gaan gewoon naar huis, naar je gezin en weet ik veel wat en ik? Ik mag niet eens mijn eigen moeder zien!”
“Nou, een gezin heb ik niet hoor. Ik heb hoogstens 2 cavia’s die op me zitten te wachten.”
“Pfff, heb jij cavia’s?! Wat schattig!”
“Ja, ze heten Micky en Muis. Maar even to the point. Als iemand de regels overtreedt zitten er gewoon consequenties aan vast.”
“Moet ik nu de separeer weer in?”
“Nee, je mag alleen de hele week geen bezoek ontvangen.”
“Dat kunnen jullie niet maken! Jullie nemen hier gewoon alles van me af! Eerst word ik afgezonderd van al mijn vrienden en familie en nu mag ik ook al geen bezoek ontvangen?! Weet je?! Jullie bekijken het maar! Ik ga zelf wel naar het bezoek toe!” schreeuwde Femke en wilde opstaan, maar Felix hield haar tegen. “Kom op, Fem. Als je nou niet weg was gegaan, dan had je ook gewoon je bezoek mogen ontvangen deze week.”
“Ja, geef mij de schuld maar weer! Niemand weet hier wat ik doormaak! Ik wil gewoon weg hier!”
“Dan zul je nog een half jaartje moeten wachten.”
“Tegen die tijd ben ik al dood.”
“Nee, dat geloof ik niet. Ik denk dat jij tegen die tijd een heel stuk verder dan nu bent mits je jezelf die kans geeft.”
“Jullie moeten mij die kans geven! Jullie houden me hier toch vast!”
“Meis, we doen het allemaal voor je eigen bestwil.” zei hij en sloeg een arm om haar heen. “Joh, je trilt helemaal.”
“Ja, ik vind het een beetje eng zo…”
“Moet ik mijn arm weghalen?”
“Nee, hoeft niet. Het is wel een beetje fijn zo…” zei ze en bloosde. “Oké, dan is het goed.” zei hij en gaf haar een knuffel.


Nadat Felix weggegaan was, wist ze niet goed wat ze met deze situatie aanmoest. Ze vond hem altijd wel lief en zo, maar hij was vierentwintig en zij net vijftien, maar die knuffel was zo enorm fijn geweest. Ze vond het wel eng, maar het voelde zo beschermd aan. Was ze nou echt verliefd op een socio aan het worden?! Dat kon toch niet! Ze had zichzelf willen straffen, maar dat kon ze niet, omdat Felix had gezegd dat het niet goed voor haar was. Weer moest Femke huilen. Ze wist het allemaal niet meer.
Ze deed haar slippers aan en liep naar één van de douches. Ze deed de deur achter zich op slot en draaide de douche aan. “Femke?” klonk er op de gang. Het was een vrouwen stem, maar Femke kon de stem niet thuisbrengen. Femke hield stijf haar mond. Ze bekeken het maar met hun avondeten.
Ze stapte onder de douche en voelde plotseling een behaaglijk gevoel over haar hele lichaam heen komen. Hij had aan haar gezeten en ze had het nog fijn gevonden ook. Waarom had zij dit nou weer..waarom? Ze betrapte zich erop dat ze nu veilig weg wilde duiken in de armen van Felix. “Neeeeeee…” huilde ze. “Ik wil dit niet. Waarom krijg ik alles op mijn dak?!” Ze liet zich via de muur op de grond zakken en legde haar hoofd tussen haar knieën.

Femke had net haar pyjama en haar grote berenpantoffels aangetrokken toen Esmé op de deur klopte. Het was pas zeven uur, maar ze had geen zin om de dag af te maken. Ze lag net op bed toen Esmé de deur opende. Femke sloeg haar tijdschrift dicht en keek haar vragend aan. “Waarom ben jij niet naar de avondbespreking gekomen?” vroeg ze. “Ik had geen zin.”
“Kom op, Fem. Zo ben jij niet. Is er iets aan de hand of is er iets waar je over wilt praten?”
“Nee, er is niks waar ik het op dit moment over wil hebben.”
“Kan ik dan met je afspreken dat je voortaan bij het eten en bij de besprekingen bent? Er worden vaak belangrijke dingen besproken.”
“Nou, ik heb nog nooit iets belangrijks gehoord bij de besprekingen.”
“Dat kan, maar vandaag werd er meegedeeld, dat Felix van de gesloten afdeling vanaf volgende week op de open afdeling komt werken.”
“O, nou, lekker belangrijk.”
“Zeg Femke, het kan wel zijn dat je je niet lekker voelt, maar dat betekend nog niet dat je jezelf lekker af kan zonderen op je kamer. Ik wil dat je straks om half negen bij de groep komt om fris te drinken.” zei Esmé en sloot de deur achter zich.

Om kwart over acht kleedde Femke zich weer om en liep op haar slippers naar beneden. Ze had eigenlijk helemaal geen behoefte om bij de groep te gaan zitten. Zonder op te kijken liep ze de woonkamer in en ging bij de rest op de banken zitten.
“Fijn dat je erbij bent, Femke.” zei Esmé en keek haar vriendelijk aan. “Nou, zoals jullie weten komt Felix zo even kennismaken op deze afdeling. Ik vermoed dat veel van jullie hem wel kennen van de gesloten afdeling of van het lopen door de gang. Toch wilde ik voor de gene die hem niet kennen hem even voor stellen. Vandaar dat ik de rest van de avond met hem van dienst wissel. Is dat goed?”
“Maar al te graag!” zei een jonge met wijde skate kleren sarcastisch. “Ja, Timon, van jou weet ik dat ik dat kan verwachten.” lachte ze.
Felix en Esmé bespraken nog wat met elkaar en wisselden daarna van dienst.
“Zo, nou, ik ben Felix en ik hoorde van Esmé, dat we onze Femke ook nog voor moesten stellen, dus laten we gewoon allemaal iets over onszelf gaan vertellen. Nou, voor mij is dat niet zo moeilijk. Ik ben Felix en ik kom gewoon uit deze stad. Ik woon samen met Micky, Muis en Mol. Micky en Muis zijn mijn cavia’s en Mol mijn kat. Wie wilt er nu wat vertellen?”
De volgende volgde al snel. Ook Femke vertelde wat over zichzelf. Iets dat ze erg moeilijk vond. Zeker voor zo’n groep.
Na de bespreking glipte Femke al snel weer naar haar kamer. Het was wel weer genoeg geweest voor vandaag. Ze kroop achter haar bureau en zette hard haar muziek aan. Ze wist niet of ze blij moest zijn dat Felix op de open afdeling zou komen werken. Het zal voor hem wel weer iets anders zijn, maar voor haar werd het wat ingewikkelder. Gister had ze gezien dat Youri met ontslag was gegaan. Hij was niet eens op de open afdeling terecht gekomen, maar mocht gelijk naar huis. Waarom mocht zij dat niet gewoon? Gewoon weer naar huis toe!
Weer gleden er tranen over haar wangen. Dat verrotte leven ook van haar! Femke moest zichzelf wat aandoen. Ze was zo lelijk en helemaal niks meer waard, maar de scherpe dingen op haar kamer waren afgenomen. Het enige wat bereikbaar was, was een bot mes uit de keuken of… Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Niemand zou vreemd opkijken als zij vrolijk huppelend beneden een glas per ongeluk uit haar handen zou laten vallen.
Haar humeur keerde ze om en vrolijk liep ze naar beneden. Totaal onbereikbaar voor de mensen die haar begroette of riepen. Ze pakte een glas en liet die expres uit haar handen vallen. “Oops!” lachte ze en pakte een scherf op en rende terug naar haar kamer. “Zou je het niet even op komen rapen, sjeeeeeeessss.” riep een afdelingsgenootje Ashley en ging het direct melden.

“Ja, ze rende gelijk weg, nadat ze dat glas op de grond had gegooid. Echt aso!”
“Hmm, oké. Ik zal wel even met haar gaan praten. Zou jij zo vriendelijk willen zijn om het glas op te ruimen? Dan neem ik je corvee vanavond over!”
“Goeie deal!” lachte ze en liep naar de keuken om het glas op te gaan ruimen. Felix liep de trap op en klopte daarna op de deur van Femke’s kamer. “Femke?”


“Femke, als je nu niet open doet, dan doe ik de deur open.” Weer bleef het stil. “Femke, je krijgt drie tellen…één…twee…drie…”
“Is er wat?” vroeg Femke die achter hem op dook. “Sorry hoor, ik was even naar de wc, dus de volgende keer mag je wel wat langer blijven wachten.” Ze probeerde de glasscherf en haar bebloede armen achter haar rug te houden, maar een druppel bloed dat op de grond viel verraadde de boel. “Mag ik je armen eens zien?”
“Wat zou er mis zijn met mijn armen?”
“Niks, maar ik zou graag je armen even willen zien.”
Ze slikte. Hij zag er zo lief en bezorgd uit zo, dat wilde ze niet bederven. “En als ik dat weiger?”
“Dan zou ik je kunnen dwingen.”
“Hoe kun jij mij nou weer dwingen? Er is helemaal niks mis met mijn armen.”
“Wat doen die druppels bloed dan achter je op de grond.”
Femke draaide zich om om te kijken. Geschrokken keek ze naar Felix. Door haar lichtblauwe truitje was het bloed heen komen zetten en via haar polsen kreeg het de kans om op de grond te vallen. “Het is niks. Het gaat wel over…” zei ze geschrokken en wilde naar haar kamer lopen. “Kom, we gaan eerst dit behandelen en daarna praten we verder.” zei hij en leidde haar mee naar de EHBO kamer. “Ik zweer het, het is niks!” verweerde ze zichzelf en wilde zich omdraaien, maar Felix pakte haar beet en nam haar mee. Hij zei haar te gaan zitten en ze deed braaf wat hij zei. “Hoe komt het?”
“Het moest…”
“Van wie?”
“Mezelf.”
“Heb je het hiermee gedaan?” zei hij en wees de glasscherf aan. Femke knikte en barstte in tranen uit. Wanhopig keek ze hem aan. “Ik wil niet meer. Ik word gek in deze wereld en er is maar één weg om hier weg te komen…”
“En dat is?”
“Een einde aan mijn leven. AU!” zei ze, terwijl Felix de wonden schoonmaakte. “Ik geloof dat jij een hele mooie toekomst hebt. Wanneer is eigenlijk je eerste therapiedag weer?”
“Over twee weken. Tenminste, dat zei mijn behandelaar.”
“Mooi, denk dat je er veel aan zult hebben. Zo is het ook maar niks.”
“Denk jij echt dat er nog hoop is voor een toekomst voor mij?”
“Ja, natuurlijk! Je bent een mooi meisje, die later met een knappe rijke vent trouwt en euhmz… Bij mensen schoon gaat maken!” pestte hij haar. “Erg grappig!” glimlachte ze door haar tranen heen.
“Zo, je bent klaar meis.” zei hij, terwijl hij het laatste stukje tape vastplakte. “Dank je…” zei Femke en keek hem sluiks aan. “Waarom kom je eigenlijk op de open afdeling werken?”
“Om meer ervaring op te doen en het lijkt me persoonlijk een leukere afdeling om te werken. Hoezo?”
“Nee, gewoon, nieuwsgierig.”
”En waarom sneed jij nou echt in je polsen?”
Femke keek naar de vloer, terwijl ze wat met haar benen bungelde. “Het is zo’n fijn gevoel. Alle stress gaat weg en… Het is gewoon alsof je heel nodig moet plassen. Je gaat hard op zoek naar een wc en als je het dan vindt, dan ben je zo enorm opgelucht. Hoezo?”
“Nee, gewoon, nieuwsgierig. Hé, maar doe je wel een shirt met lange mouwen aan of een trui, want je weet dat je nu niet in gewone shirts mag lopen he?” Femke knikte en liep de EHBO kamer uit.
Ze liep naar haar kamer en kleedde zich om. Nu was het wel tijd om te gaan slapen. Ze deed haar bedlampje aan en pakte haar tijdschrift er weer bij. Sommige stukjes waren wel interessant, maar andere stukjes sloeg ze liever over. Ze vroeg zich af wanneer zij met ontslag zou mogen. Over twee weken begon haar therapie en ze zou pas met ontslag mogen als ze de therapie had afgerond. Ze had dus nog een hele lange weg te gaan, maar had ze dat er wel voor over? Ze was het de laatste tijd zo zat om te gaan vechten, want wat had ze nou in een jaar tijd geleerd?! Helemaal niks! Het enige wat ze bereikt had was de open afdeling, maar of ze daar zo blij mee moest zijn.
Zachtjes werd er op de deur geklopt. “Ja?” vroeg ze en zag dat Felix zijn hoofd tussen de deur stak. “Wil je je slaapmedicatie nog?” vroeg hij en ze knikte. “De rest wil ik ook wel vanavond.”
“Oké, is goed.” zei Felix en gaf haar de medicatie. Nadat ze de pillen ingenomen had ging hij weer weg en kroop Femke weer in haar bed. Versurft van de medicijnen viel ze in slaap.


Vol spanning liep ze door de gang. Ze had nu eerst een gesprek met haar behandelaar en daarna zou haar eerste therapiedag beginnen. Er werd gezegd dat het een zwaar gesprek zou worden, dus ze had ook de volgende dag naar de therapie mogen gaan, maar ze wilde het gewoon proberen.
Zenuwachtig liep ze naar een blauwe deur en klopte op de deur. Toen haar behandelaar opendeed liep ze naar binnen. “Zo, hoe is het nu met je?”
“Het gaat…”
“Zeker een beetje zenuwachtig?”
“Ik ben eigenlijk eerder bang dat het weer verkeerd gaat.”
“Ja, dat valt te begrijpen, maar je bent nu ook wel een stukje verder en als ik dacht dat je het niet aan zou kunnen, dan had ik je nooit naar de therapie laten gaan.”
Femke staarde maar een beetje naar de grond. Ergens had hij wel gelijk, maar ergens baalde ze ook wel. Ze was zo bang dat ze dadelijk weer in de separeer terecht zou komen. “Oké, er zijn vandaag een aantal dingen die ik met je wil bespreken. Over sommige dingen zal je waarschijnlijk niet willen praten, maar ik wil het toch even voorgeschoteld hebben.”
“Welke dingen dan?”
“Ik wilde het hebben over je thuissituatie en over wat er vlak voor de opname gebeurd was.”
“Mag ik eindelijk een keer naar huis? Ik mis het gewoon heel erg.”
“Ja, daar wilde ik het strakjes over hebben. Ik wilde je eerst op de hoogte brengen van de situatie rond de verkrachting. Ondanks dat je geen getuigen hebt, is het wel handig om aangifte te doen. Je hoeft het nu nog niet te doen, maar misschien wanneer je wat sterker in je schoenen staat, dat je het wel wilt doen.”
“Ik doe geen aangifte. Ergens weet ik gewoon zeker dat ze het nooit meer zullen doen. En wat als ik aangifte doe en die jongens gaan me iets aandoen? Dan ben ik helemaal nergens meer veilig.”
“Zolang je hier bent, ben je veilig. Maar ik kan ook begrijpen, dat je geen aangifte wilt doen. Het is iets dat in jouw handen ligt en ik heb je op de hoogte gebracht van aangifte en mocht je het nou alsnog willen, dan moet je het gewoon aangeven aan mij of de sociotherapie. Wij kunnen je dan alsnog extra bescherming bieden voor jouw veiligheid.”
“Ik doe het niet. Nog niet…denk ik. Nee, ik wil het niet. Ik ben er niet aan toe.” zei ze en voelde weer lichte angst opkomen. De beelden van hoe ze vast lag en hoe ze verkracht werd kwamen weer in haar op. “Oké, dat is goed. Als je vragen er over hebt, moet je ze gewoon stellen.”
Ze knikte. “Zal ik doen.” zei ze en staarde weer naar de grond. Met haar rechter voet bleef ze cirkeltjes draaien en met haar linker voet probeerde ze de andere kant op te draaien. “Hoe zit het met mijn thuissituatie?”
“Ja, daar kreeg ik toevallig vrijdag een brief over. Het is voor jou niet zo leuk nieuws, maar ik denk, als psychiater, dat het wel een betere optie zal zijn. Je ouders hebben me laten weten, dat ze je niet langer in huis willen hebben. Ze willen meer aandacht aan je zus geven en met jouw probleemsituatie zal dat niet gaan lukken. Helaas voor jou, heeft de rechter dit bij je rechtspraak toen ook voorgesteld. Je ouders hebben me ook laten weten, dat ze gewoon elke maand het geld blijven storten en dat ze het aan jou overlaten of je na de opname naar een pleeggezin wilt gaan of dat je meer naar een leefgroep achtig iets wilt.”
“Ze willen me niet meer?” was het enige wat Femke nog uit kon brengen. Haar ogen stonden vol tranen en haar blik was wanhopig. “Wat voor dom kind ben ik dan gvd als mijn bloedeigen ouders me niet meer willen hebben?! Een zwaar klote kind ben ik! Ik heb niet eens meer een toekomst!” schreeuwde ze het uit. “Femke, doe eens rustig. Voorlopig zit je hier nog wel even en heb je alle tijd om alle dingen op een rijtje te zetten. Het betekend niet, dat als je Rechterlijke Machtiging afgelopen is, wij je gelijk op straat zetten. Wij geven dan gewoon de mogelijkheid om door te werken aan jezelf. Wij zullen je ook gewoon in onze zorgen opnemen. Ook zullen wij zorgen dat je een voogd krijgt, zodat bepaalde zaken gewoon geregeld kunnen gaan worden.”
“Ik hoef helemaal geen klere voogd! Mijn ouders hebben me gewoon het huis uitgetrapt. Ik ben gewoon een lomp ongelukje en ze zijn juist blij dat ze nu van me af zijn! Ik wil gewoon terug naar huis. Ik wil mijn katten knuffelen, in mijn eigen bed slapen, achter mijn eigen pc zitten en genieten op mijn eigen vertrouwde kamertje…” snikte ze.
Haar behandelaar raadde haar aan om, in plaats van naar de therapie, toch nog even een dagje op de afdeling het afdelingsprogramma te gaan volgen.

Het was nu al twee uur ’s middags en ze lag al sinds half twaalf op haar bed. Ze had geen trek en het enige waar ze aan kon denken was, dat ze nu eigenlijk gewoon een weeskind was. Haar thuis was de kliniek en ouders had ze niet meer. Ze had slechts een stel sociotherapeuten, die voor haar zorgden. Naast haar op bed lag een stapeltje met foto’s. “Dit was Stip.” Fluisterde ze tegen zichzelf, terwijl ze een foto aanwees met haar cyperse kater er op afgebeeld. Haar ogen liepen vol met tranen. “En dan deze lapjespoes, Miepie. Zij was mijn lieveling. Ze kwam altijd ’s nachts bij mij op bed liggen.” Zou ze dat nog steeds doen? Of zou Miepie haar al vergeten zijn? Ze had Miepie van haar opa gekregen toen hij nog leefde en nu werd ze zomaar spontaan van haar afgenomen. Niemand mocht Miepie van haar afnemen! Plotseling voelde ze een grondige haat voor haar ouders. Een gevoel van enorme woede en machteloosheid overviel haar lichaam. Haar lichaam kromp van alle spanningen in elkaar. Het leek wel alsof al haar spieren op slot schoten en ze zich alleen maar steeds verder aan konden spannen. Ze kreeg enorme buikpijn en huilde. Ze wilde het er uit schreeuwen, maar het lukte haar niet. Het enige wat uit haar mond kwam was een beetje gepiep.
Enige tijd bleef ze zo liggen. Het deed dan ook behoorlijk veel pijn toen ze zichzelf uit wilde rekken. Het leek wel alsof al haar spieren afgekneld waren geweest en nog nooit een andere beweging hadden gemaakt.
Voorzichtig stond ze op en liep in kromme houding naar de wc. In dezelfde kramperige houding liep ze weer terug. “Hé, gaat het een beetje?” vroeg Lia, die net over de gang liep. “Nee… Alles doet pijn.” antwoordde ze, terwijl ze zo stil mogelijk bleef staan. “Kom maar, ik zal je even helpen.” Lia stak haar arm uit en ondersteunde haar. “Zal ik even medicatie voor je halen?”
Knikken kon Femke niet eens. “Ja…” brabbelde ze. Ze wist niet eens welke medicijnen ze zou krijgen, maar alles was goed op dit moment. Zelfs gapen deed pijn. Met veel moeite pakte ze de foto van Miepie en legde die op haar hart in de hoop, dat Miepie haar zou steunen.

“Is dit je kat?” vroeg Lia toen ze terug kwam. “Ik had haar van mijn opa gekregen, die nu dood is. Maar ik zal haar nooit meer zien, omdat ik niet meer naar huis kan.” Weer begonnen de tranen te stromen. “Miepie was van mij…” snikte ze. “Och, meissie toch…” zei Lia en streelde haar armen. “Het is echt een moeilijke situatie waarin jij je nu verkeerd en ik kan best begrijpen dat je je zo rot voelt, maar weet je meid? Ik weet zeker dat je het gaat redden. Misschien kunnen we wel wat regelen omtrent Miepie. Kan ze niet tijdelijk bij je vriendin terecht?”
“Weet ik niet… Nog niet gevraagd.”
“Zal ik haar even bellen voor je?”
“Ja…als je wilt.” mompelde ze.
Lia liep weg en kwam ruim een kwartier later weer terug om te melden, dat haar kat tijdelijk bij haar vriendin terecht kon. Femke wist niet hoe dankbaar ze Lia kon zijn. Een klein beetje opgelucht sloot ze haar ogen en viel ze in slaap.


Nooit meer zal ze thuis kunnen wonen. Ze was nu eigenlijk gewoon een wees. Ze had niemand die om haar gaf, dus waarom zou ze nog doorgaan met het leven? Voor haar vrienden die ze nooit zag? Voor haar familie die haar nooit schreef? Voor haar klasgenoten die haar nooit belden? Versuft opende ze haar ogen. “Ja, waarom eigenlijk?” vroeg ze zachtjes aan zichzelf. “Ja, waarom nog?! Maak jezelf dan van kant! Doe het dan, je durft het toch niet!” schreeuwde een stem door de kamer. “Wel! Ik durf het wel!” schreeuwde ze terug. Uit woede greep ze een scheermesje. “Wil je het zien? Of kun je daar niet tegen?!”
De stem zweeg even en daarna kwam het gillend op haar af stormen. Femke hield haar handen over haar oren geklemd en zakte in elkaar. Toen de stem stopte ging de deur open. Franka keek haar even aan. “Doe je zo het licht uit?” zei ze en sloot de deur weer. Verdwaasd bleef Femke achter. Had ze nou niks over het mesje gezegd? Ze stond er met haar neus boven op! Het mesje legde ze terug op z’n plaats. Moest Franka niet weten van die stem die ze weer gehoord had? Boeide het haar wel dat zij zich zo rot voelde?
Vermoeid van alle spanningen kroop ze onder de dekens en viel ze in slaap.

Om kwart over zeven werd ze alweer gewekt. Nog steeds was ze erg vermoeid en dat op haar eerste therapiedag. Vermoeid stond ze op en geschrokken keek ze naar haar armen. Waar kwamen die krassen vandaan? Ze had toch het mes weggelegd of…? Verward keek ze in het rond en zuchtte. Als ze dit nu zou gaan melden, dan moest ze misschien terug naar de gesloten afdeling en dat wilde ze eigenlijk niet meer.

Ze moest diep in haar kast graven om een trui vinden. Wie trok er dan ook met dit weer een trui aan? Niemand had dan ook enorme krassen op z’n armen zitten.
Ze trok een driekwartsbroek en een trui met zakken aan en deed haar haar in een slordige staart. Ze deed haar schoenen aan zonder haar veters te strikken.
Ze spoot een geurtje op en liep naar beneden.
“Heb je het koud?’ vroeg Ashley en keek haar verbaasd aan. “Ja, best wel eigenlijk.” antwoordde ze en liep de huiskamer binnen waar al twee gedekte tafels stonden. “Dan hoeven we nu alleen nog maar te wachten op Timon en dan kunnen we gaan beginnen.” zei Felix en zette een pot thee op tafel. Toen na vijf minuten Timon er nog niet was begon iedereen maar met eten.
“Femke, heb je zo even?” vroeg Felix, die naast haar zat. Femke knikte en staarde naar haar lege bord. Ze had gehoord dat als je niks at, dat je het dan koud kreeg. Dat kon ze wel gebruiken bij een temperatuur van 18 graden. Ze schonk wat ijskoude melk in en nam een paar slokjes ervan. “Gadverdamme!” riep ze hardop. Ashley en Felix begonnen te lachen. “Lieveschat, die melk hebben we net met z’n allen apart gezet, omdat ie over datum was!” zei Ashley lachend. Geïrriteerd keek Femke haar aan en rende zo snel mogelijk naar de keuken om heerlijk zoete limonade er overheen te spoelen.
Nadat ze de limonade opgedronken had kwam ze weer aan tafel zitten. “Eet jij ook even wat?” vroeg Felix. “Ik heb geen honger.”
“Je weet wat de regels zijn, dus je eet gewoon een boterham.”
“En als ik weiger?”
“Femke, je eet gewoon die boterham!” sprak Felix haar streng toe. “O, sorry hoor! Ik wist niet dat je boos werd! Maar ik eet toch niet, want ik heb geen honger.”
“Moet ik je gaan voeren? Dat kan hoor, maar dan beslis ik wat er op je boterham komt.”
“Doe je toch niet. En voor de zoveelste keer IK HEB GEEN HONGER!” zei Femke en stond op. “Femke, nu ga je zitten!”
“Nee! Waarom zou ik?!”
“Als je nu niet gaat zitten heb je vanmiddag een gesprek met je behandelaar, Femke.”
“O, gezellig, mag ik thee en koekjes meenemen?!” spotte ze, maar ging toch maar zitten. Voor het eerst had ze echt geen zin om straks met Felix te gaan praten. Wat zeurde hij toch! “Fijn dat je weer bent gaan zitten, maar wil je ook even een boterham nemen?” vroeg hij weer rustig. Kwaad pakte Femke een boterham en legde die op haar bord. Ze sneed ‘m in stukjes en at ‘m op. “Vanmiddag wil ik dat je er ook beleg op doet.”

Het gesprek was er niet gezelliger op geworden. Ze moest van Felix in de pauze van de therapie naar hem toe komen om te vertellen hoe ze zich voelde. Dit was, omdat ze dan niet haar spanningen op kon bouwen en net als een jaar geleden zo door het lint kon gaan.
Om half tien begon haar therapie en ze herkende eigenlijk niemand meer. Ja, alleen Timon en Ashley van de afdeling, maar voor de rest zaten er allemaal nieuwe in.
De therapie begon met een dagopening. Iedereen vertelde hoe zijn dag gegaan was en of hun doelen bereikt waren. Hierna volgde een rollenspel. De jongeren moesten situaties inbrengen die ze moeilijk vonden en dan samen met iemand anders voorspelen zoals het eigenlijk had moeten gaan.
Femke vond het vermoeiend, maar nog niet echt zwaar. Ze hoefde nog niet helemaal mee te doen en keek vooral mee. Na deze therapie hadden ze een half uur pauze. Femke had na vanochtend helemaal geen zin om zich bij Felix te melden, maar deed dit toch maar.

De tweede helft van de therapie was wat leuker. Ze deden psychomotorische therapie. Door middel van een soort gymles werden dingen geoefend, zoals leiding geven en rolverdelingen. Dit deden ze in een tikspelletje. Telkens moest iemand anders iets aan het spel veranderen, zodat je je eigen inbreng had, maar ook even leiding gaf. Femke vond dat heel moeilijk, maar gelukkig hoefde ze nog niet helemaal mee te doen.
Omdat het zo goed was gegaan allemaal mochten ze op het laatst even voetballen met z’n allen. Ook kwam nu de dagafsluiting waarbij ze zichzelf een plus of een min moesten geven voor de doelen die ze zichzelf voorgelegd hadden.

Na deze therapie was Femke het wel zat. Ze had het bloedheet en ze moest nu ook nog eens met Felix de therapie nabespreken. Felix kon wat haar betreft door de grond zakken, want eerst ging ze lekker douchen en een koelere oplossing zoeken om haar armen af te dekken. Nog steeds herinnerde ze zich hier helemaal niks van. De krassen zaten er gewoon opeens.
Nadat ze haar trui uittrok slaagde ze even een gilletje. De krassen die er vanochtend hadden gezeten waren helemaal verdwenen! Maar ze wist zeker dat er krassen hadden gezeten. Femke raakte in paniek en trok snel een badjas aan en rende naar beneden.
“Help me! Het klopt niet meer, help…” riep ze door de gang heen. Tranen van paniek rolden over haar wangen. Ze bleef maar heen en weer rennen en was compleet de weg kwijt. “Femke? Femke, wordt eens rustig.” sprak een zachte mannenstem. “Kom, dan gaan we even in het kantoortje zitten.”
Ze liep achter Felix aan en ging naast hem op een stoel zitten. Haar benen liet ze heen en weer bungelen. “Wat is er aan de hand? Wil je dat vertellen?” vroeg hij rustig en gaf haar een kop thee. “Vanochtend werd ik wakker,” begon ze. “en toen zag ik allemaal krassen op mijn arm zitten. Ik kon ze voelen en aanraken. Ze waren er echt! En net keek ik weer en toen waren ze verdwenen. Ik word gewoon gek… Ik weet niet meer wat echt of nep is. Alles wat nep lijkt is echt en alles wat echt lijkt is nep.”
“En de krassen zijn echt verdwenen? Je zag ze niet meer?”
“Nee… Kijk maar.” Ze strookte de mouwen van haar badjas op en weer schrok ze. “Ze zitten er weer… Net waren ze echt weg! Geloof me…” weer raakte ze in de war. “Wat overkomt me?”
“Ik denk dat je gewoon even rustig aan moet doen. De krassen zien er niet zo ernstig uit, dat er wat op moet, maar ik kan je wel even je medicijnen geven. Wil je dat?”
Ze knikte en liep samen met Felix naar het medicijnenhok waar ze haar zonodige medicijnen kreeg.
Nadat ze nog even met Felix had gesproken ging ze even douchen om te ontspannen. Ze had toestemming gekregen om wat later bij het eten te komen, maar wel met de voorwaarde dat ze een boterham met beleg op at.

Tijdens de douche voelde ze zich rot. Ze dacht aan het feit dat ze nu een soort weesje was en wie waren nou haar ouders? Moest ze Felix als een soort vader gaan zien? Hoe zou haar leven eigenlijk zijn geweest als alles wat nu verkeerd gegaan was, goed gegaan was? Zou ze nu dan gelukkig zijn geweest? En zouden haar littekens er dan nooit gezeten hebben? Ja, misschien als ze ergens tegen aan gevallen was of zo, maar zo erg?
Ze liet zich via de muur op de grond zakken. Het water liet ze enorm warm worden, zodat er hele rode plekken op haar lijf ontstonden. “Je hebt het verdiend rotwijf!” fluisterde ze. Nog even bleef ze zo zitten en daarna kleedde ze zich om.

Voorzichtig schuifelde ze de woonkamer binnen, waar iedereen al zat te eten. Naast Felix was nog een plekje vrij en ze durfde er op te wedden, dat hij dat expres had gedaan, zodat hij kon controleren of ze echt wel iets at. Bij de gedachte aan een boterham werd ze al misselijk en keek expres de andere kant op, want als ze Felix in het oogblik zou krijgen, dan zou hij haar wat gaan vragen.
Toen ze even later weer naar haar bord keek, lag er een boterham met kaas voor haar klaar. Ze wist nu niet of ze hem kwaad aan moest kijken, of dat ze alles moest negeren. “Ik lust geen kaas.” Verzon ze toen Felix haar aan keek. “Dat maak je mij niet wijs, meissie.” zei hij terug. “Je weet wat de afspraak was, he?”
“Ja, nou, het lukt gewoon niet. Ik kan het niet. Ik ben misselijk.”
“Ik kan het je ook gaan dwingen om te eten, dat weet je.”
“Nee! Laat me nou maar!”
“Nee, ik laat het niet. We hadden een afspraak gemaakt en daar heb je je aan te houden.”
“Niet! Wat boeit jou het nou of ik me aan die afspraak hou?! Niemand boeit het wat. Ik heb niet eens ouders!”
“Femke, doe eens rustig!” viel Felix uit. “Zie je! Jouw boeit het ook niets!”
“Femke, ga maar naar je kamer!”
“Best!” zei ze en stond op. Kwaad liep ze de trap op en liep ze door naar haar kamer. “Sukkels!” riep ze en ging op haar bed liggen. Ze zette haar diskman aan en sloot haar ogen.
Het werd haar gewoon allemaal niet gegund. Iedereen hier leek nu wel tegen haar te zijn. Zelfs Felix. Waarom Felix? Hij had haar altijd zo goed begrepen en nu opeens niet meer. Voorzichtig gleed er een traan over haar gezicht. Haar lichaam voelde moe en zwaar aan en het leek net of ze geen kracht meer had om te staan. Ze liet zich van haar bed zakken en kroop naar haar bureaustoel.
Net toen ze zat werd er op de deur geklopt. “Wat is er?” vroeg ze. “Mag ik even binnen komen?” klonk de stem van Felix.
“Ach, tuurlijk, maak het jezelf makkelijk.” spotte ze. “Zo, vertel, wat zit je dwars.” zei hij en kwam naast haar op het bureau zitten. “Je doet zo…zo…zo verrot tegen me.”
“O? Waarom denk je dat? Wat doe ik waardoor jij het zo gaat voelen.”
“Je dwingt me te eten en je doet zo kwaad.”
“Dat deed ik inderdaad ja. Zal ik jou eens uitleggen waarom?”
“Och, ik kan zelf ook wel inschatten dat je een hekel aan me hebt.”
“Fem, als ik écht een hekel aan je had gehad dan zat ik hier niet. Helaas, maar het is waar. En dat ik boos word als je niet eet, is nogal logisch, vind je niet? Iedereen moet hier eten en bij die iedereen hoor jij ook.. Het zijn simpelweg de regels hier. Verder is het gewoon heel slecht voor je om niet te eten en geloof me, het maakt de therapie heel wat zwaarder met een lege maag. Ik heb gewoon het beste met je voor en dat hebben alle sociotherapeuten hier. Snap je me nu een beetje?”
Femke knikte. “Het klinkt misschien gek, maar ik mocht juist niet eten als iemand kwaad op me werd…”
“Hier, ik ben niet meer kwaad, wil je nu deze overheerlijke boterham met aardbeienjam opeten? Ik heb m speciaal voor je klaargemaakt.”
Even twijfelde ze, maar toch knikte ze en nam ze de boterham van Felix aan.


“Ik heb gister een boterham gegeten!” vertelde Femke trots tijdens de inleiding van de therapie. Haar ogen glinsterden een beetje en haar stem klonk veel hoop. Ze mocht het gewoon weer van haar zelf! De andere zeven meisjes uit haar groep lieten duidelijk merken dat ze bewondering voor haar hadden en de therapieleidster, Elly, was bijzonder tevreden.
Toch voelde ze zich er niet echt op d’r gemak bij. Nu zijn ze zo tevreden, maar als ze nou een dagje niet eet? Wat gebeurd er dan? Zijn ze dan diep gekwetst of worden ze dan kwaad?

Na een kwartiertje hadden ze even een kwartier pauze en daarna hadden ze Psycho Motorische Therapie. Femke vond het maar niets, al die samenwerking en sommige opdrachten waren echt vreselijk. Gelukkig viel het vandaag wel mee. Ze gingen met z’n negenen naar het park en gingen daar een uur relaxen in de zon.
“Waar denk jij nu aan?” vroeg een groepsgenootje aan Femke. “Nergens aan.” loog ze. Niemand hoefde te weten, dat ze weer aan die verkrachting dacht. Eigenlijk wilde ze veel liever binnen zitten, want dadelijk kwamen Sjors en Richard hier langs en wat dan? Dan zouden ze vast met haar willen praten, maar zij niet met hun. “Je kunt niet aan niks denken.” beweerde hetzelfde groepsgenootje. “Nou, dan kan het toch niet.” snauwde ze terug. “Mag ik terug naar de kliniek?” vroeg ze aan haar PMT leidster Renske. “Nou, ik zou het liever hebben als je er even bij blijft, zal dat lukken?”
Ze liet zich zuchtend achterover vallen in het gras. Telkens pakte ze een grassprietje en brak die weer in tweeën. De rest was bezig met een gesprek, maar dat boeide haar niet.
“Femke? Wat zou jij doen in die situatie?” vroeg Renske. “Ik denk dat ik niks zou zeggen en voor het geval dat ik wat zou moeten zeggen, zou ik mijn mond vol proppen met eten. Weet ik veel wat ik zou doen, waar gaat het over?”
“Ik zou het zeer op prijs stellen als je normaal antwoord geeft.”
“O, ja, en nu ga je zeker ook eisen dat ik mijn excuses maak? Ik weet gewoon niet waar het over gaat. Dat kan toch?!”
“Oké, dat kan. We hadden het over de situatie, dat als anderen niet willen meedoen met het spel wat jij graag zou doen.”
“Nou, dan zou ik me bij andermans mening neerleggen en zou ik tegen mijn zin in mee doen met de rest.”
“Zou je het niet voor jezelf op gaan nemen? Zo van: ‘Hé, jongens, kunnen we niet beter iets gaan doen wat we allemaal leuk vinden?’”
“Waarom zou ik? Dan wordt iedereen gelijk weer kwaad op me. Nee, dank je, ik doe wel gewoon wat de rest wilt.”
“Waarom zou iedereen dan kwaad op je worden?”
“Ach, wat boeit het!” Femke wilde het er helemaal niet over hebben. Ze was één keer echt in opstand gekomen en toen werd ze..naja, ze werd dus verkracht. “Verdomme!” riep ze kwaad en stond op. “Femke? Wat ga je doen?!” vroeg Renske overdonderd. “Wat maakt dat nou uit. Ik hou het hier niet uit, maar ik mag niet weg. Wat willen jullie nou van mij?! Dat ik dadelijk weer naar de separeer moet?!”
“Femke, doe eens rustig.” Begon Renske kalm. Femke trilde op haar benen en het leek alsof ze keihard weg wilde rennen, maar ze zich geen pas meer kon verzetten. Renske naderde haar voorzichtig en praatte rustig op haar in. Pas toen Femke haar lichamelijk toe liet, sloeg ze een arm om haar heen. “Kom eens meisje.” zei ze en nam haar mee buiten de groep. “Luister, we gaan terug naar de kliniek en daar breng ik jou terug naar de afdeling. Dan ga ik met de groep nog even verder en dan gaan we vanmiddag of morgen samen even met Elly om de tafel zitten om te kijken of PMT niet te zwaar voor je is, is dat goed?” Femke knikte en samen met de rest van de groep liepen ze terug naar de kliniek.

Op de afdeling waren Mark en Lia aan het werk. Beide waren niet echt geweldig, maar Femke was blij dat ze opgevangen werd door Mark. Eerst kreeg ze haar medicatie en daarna ging ze samen met hem en nog drie anderen een spelletje doen.
Vlak voor het eten werd ze opgehaald door Elly en ging ze samen met haar en Renske in het therapielokaal zitten. Ondanks de leuke afleiding was ze toch nog in de war. Er was ook zoveel gebeurd de laatste paar dagen. Met z’n drietjes besloten ze, dat ze de eerst komende maand geen PMT hoefde te volgen, omdat het veel te zwaar bleek te zijn.
“Je lijkt er nog niet echt bij te zijn, he?” vroeg Elly. Ze schudde haar hoofd en besloot alles gewoon te vertellen. “Mijn ouders willen me niet meer hebben en tijdens PMT moest ik weer de hele tijd denken aan die verkrachting.. Ik was bang dat Sjors en Richard me in het park zouden zien en dat ze dan weer iets wilden doen. Het komt gewoon zo opeens allemaal. Zo te gelijk… Ik kan het gewoon niet meer volgen allemaal.”
“Het is misschien te zwaar voor je op het moment, maar misschien moet je toch maar eens goed na gaan denken of je ze echt niet aan wilt geven. Ik heb eerder het gevoel, dat je ze niet aan durft te geven. Klopt dat?” vroeg Elly. Femke knikte. “Dan gaan ze me vast nog meer aan doen en ik durf ook niet alleen naar het politiebureau. Alles in deze wereld is doodeng.”
“En stel nou, dat één van ons mee gaat naar de politie. Of misschien één van de sociotherapeuten, zou je het dan wel durven? Je hoeft niet bang te zijn, dat ze je iets aan doen. Hier word je gewoon door ons beschermd. Mocht er iets gebeuren, dan zijn ze er gewoon bij.”
“Zouden jullie of de sociotherapeuten dat willen dan?”
“Ik geloof zelfs, dat de politie hierheen komt om je te helpen, zodra je aangifte komt doen.”
“Maar niet vandaag…” begon Femke paniekerig. “Nee, we doen alles op jouw tempo. Wanneer jij zeker weet dat je aangifte wilt doen, dan bellen wij de politie.”
“Oh, oké, maar ik weet het nog niet hoor…” ze duwde haar handen op haar voorhoofd. Paniekerig wiebelde ze heen en weer. “Laten we maar gaan stoppen. Dan kun je even wat ontspannende dingen gaan doen.” Ze knikte en liep met Elly en Renske mee terug naar de afdeling. Iedereen was al bezig met eten, maar zij hoefde niks. Zonder gedag te zeggen liep ze de trap op.

Op haar kamer zette ze haar muziek aan en begon ze een gedichtje te schrijven.
When it don’t go away
And the sky will be broken
When the tears are fallen
And all the words were spoken

En de rest weet ik nog niet of zo…
“Femke? Ik schuif je post onder de deur door!” riep een afdelingsgenootje van achter de deur en even later verscheen er een kaart onder de deur. Femke pakte de kaart en zag aan het handschrift, dat de brief van Eva afkomstig was. Nieuwsgierig maakte ze de envelop open en las de kaart.
Hé Femmie!
Hoe is het? Gebeurt er nog wat
avontuurlijks daar? Is dat lekkere ding
er nog? Je weet wel, die socio die ik
toen gezien had tijdens het bezoekuur?
Felix heette hij toch? Hij is best wel knap
he? Ik wilde me bijna lomp gaan gedragen,
zodat ik ook opgenomen werd, maar dat heb
ik toch maar niet gedaan. Wist je al dat ik
een vriend had? Je kent hem vast wel! Leon.
Het is de broer van Elise en hij is 19 jaar.
Hij had via Elise gehoord over je en
hij komt tijdens het bezoekuur dinsdag
mee. Hij heeft zelfs iets liefs voor je gekocht!
Als het goed is komt deze kaart morgen
(dinsdag) aan, dus dan zie ik je vanavond!

Liefs,
Eva
Jaja, Leon kende ze wel. Ze kon nu in ieder geval niet zeggen van haar vriendin, dat ze geen smaak had. Alhoewel, Felix? Och, hij was zeker niet lelijk nee.
Ze vroeg zich af hoe het zou zijn als zij een vriendje kreeg. Zou hij haar dan wel accepteren? Ik bedoel, welke jongen wilde nou weer een vriendin die in een kliniek zat. Soms wilde ze wel eens tegen een jongen aan kruipen. Gewoon van een lieve jongen, die haar wilde beschermen. Net zoals Felix haar wel eens een knuffel gaf.
Maar als ze dan dacht aan hoe jongens ook konden zijn… Nee, liever niet. Ze wilde nooit een vriend, ook geen vriendin overigens. Ze wilde eigenlijk niks meer. Mensen waren onbetrouwbaar, behalve hier. Naja, alleen die ene invalkracht was vreselijk, Frederique.

Weer werd er op de deur geklopt. “Ja?” Langzaam ging de deur open en kwam het hoofd van Mark tevoorschijn. “Gaat het weer een beetje met je?” Ze knikte. “Mooi, als er iets is dan hoorik het wel van je, toch?” Weer knikte ze. “Maar waar ik eigenlijk voor kwam, was om te vragen of je gezellig thee kwam drinken. Daarna gaan we koekjes bakken, dus ik weet niet of je zin hebt om mee te doen?”
“Oké, ik kom wel.” zei ze en sprong op. Samen met Mark liep ze naar beneden.
Samen met de rest van de groep werd het een enorm gezellige middag.
“Wat gaan we eten?” vroeg Femke, terwijl ze zichzelf op de bank liet vallen. “Gevulde doperwtjes.” Gaf Esmé als antwoord. Een aantal trokken een vies gezicht, maar het overige aantal stak hun tong uit. “Grappig hoor. En wie ging ze vullen? Jij zeker samen met Felix?” zei Timon. “Jaaaa, romantisch met z’n tweetjes doperwtjes vullen!” volgde Ashley hem. Esmé lachte. “Dat dacht ik dus niet!”
Femke trok haar benen omhoog en propte zich zoveel mogelijk in het hoekje van de bank. Zo zat ze thuis ook altijd, maar ja, daar zou ze nu nooit meer komen. Thuis was haar thuis niet meer. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en legde haar hoofd er boven op.
“Femke, zou je even normaal willen gaan zitten?” vroeg Esmé. “Maar zo zit ik lekker!” protesteerde ze, maar na een blik van Esmé ging ze toch maar weer normaal zitten.
“Hallo, hallo, wat eten we zo?” zong Felix, terwijl hij de woonkamer binnen kwam lopen. “Spaghetti Bolognese en een gezonde salade en vruchtenyoghurt toe!” riep de kok, die achter hem aan liep met de kar met het avondeten. Femke voelde plotseling Felix zijn hand op haar schouder. “Eet jij ook even wat?” vroeg hij. Ze keek naar de grond en haalde haar schouders op. “Fem, we blijven net zo lang zitten, totdat jij 10 happen op hebt. Of je het nou wilt of niet.”

Ze schoof aan tafel en hoopte dat er geen sociotherapeut naast haar kwam zitten. Gelukkig kwamen er twee afdelingsgenootjes naast haar zitten, maar kwam wel Felix tegenover haar zitten. Ze baalde enorm, want ze wist zeker dat hij haar in de gaten zou houden. Voor de aardigheid schepte ze wel iets op, maar ze voelde zich gelijk misselijk worden. “Je mag wel een hap nemen, hoor, van het eten dat op je bord ligt.” begon Timon sarcastisch. De anderen aan de tafel gniffelden. “Hé, Timon! Dat wil ik hier niet horen!”
“Wat nou? Het is toch zo!”
“Timon, NEE!”
“Nouja! Je mag ook niks hier…” mompelde hij nog, maar ging daarna verder met eten. “Hmm, lekker die spaghetti!” begon Remco. “Remco, jij ook, stoppen nu!”
“Laat maar, ik ga wel weg.” zei ze en stond op en pakte haar bord. Ze liep de kamer uit en ging naar boven. Felix probeerde haar nog terug te roepen, maar dat gaf geen effect. Nadat hij zelf zijn bord leeg had, ging hij haar zelf achterna, terwijl Esmé de maaltijd afsloot.

Femke had ondertussen haar schepje spaghetti opgegeten en lag nu huilend op haar bed. Niemand kon ook maar even iets positiefs over haar zeggen. Ze haatte zichzelf. Waarom was ze dan ook geboren! Net toen ze op wilde staan om haar mesje te pakken, werd er op de deur geklopt. Ze liet zich weer terug op het bed vallen en negeerde het geklop. “Femke, ik weet dat je er bent. Als je nu niet antwoord, doe ik de deur zelf open.”
“Je doet je best maar.” snikte ze.
Nadat Felix de deur achter zich dicht gedaan had, kwam hij naast haar op bed zitten. “Ik zie dat je je bord leeggegeten hebt?” begon Felix. Ze knikte, maar dat was alles. “Hé, even over daarnet. De jongens worden er op dit moment over aangesproken door Esmé. Het was niet goed wat ze deden en er zullen ook zeker consequenties aan vast zitten. Maar nu met jou, hoe gaan we dit oplossen?”
Femke haalde haar schouders op. Wat kon het haar nou nog schelen of ze gestraft werden of niet. Iedereen was tegen haar. “De hint was duidelijk…” begon ze. “Welke hint?”
“Gewoon, dat iedereen een hekel aan me heeft. Was het je nog niet opgevallen?!”
“Waar haal jij dat toch telkens vandaan? Ik vind het echt knap, dat je elke zin om kunt draaien, zodat je jezelf zwart maakt.”
“Ik maak mezelf helemaal niet zwart! Ik zeg gewoon de waarheid die iedereen al weet!”
“Meissie, denk nou niet zo negatief de hele tijd. Je schiet er niks mee op. Ik kan mezelf ook wel voor van alles en nogwat uit gaan maken, maar dan zat ik nu in de kamer naast je.”
“Och ja, wie weet, he?” glimlachte ze flauw. “Zo ken ik je weer!”

[Eend]

“Ahw, wat lief van je!” riep ze enthousiast, nadat ze het cadeautje van Leon opengemaakt had. Er zat een beertje in, die en roosje beet hield en met de tekst ‘kop op!’ op zijn buikje. Femke had wel regelmatig met Leon en Eva op het plein staan praten, maar ze was nu dik een jaar niet meer op school geweest. Ze had dus al een hele tijd niet meer met Leon gesproken. “Trouwens, Fem, is dat lekkere ding er nog vandaag?” vroeg haar vriendin opgewekt. Ze moest wel even lachen toen ze het gezicht van Leon zag, maar knikte daarna wel. “Hij is er, ja. Hij is vrijgezel en heeft twee cavia’s. Niets voor jou? Hij is alleen wel al 24.”
“Och, vijf jaar ouder dan Leon? Moet kunnen!”
“Ik voel me te veel hier.” Lachte hij. “Valt Femke niet aan hem te koppelen?”
“Ja, Femke! Hij past precies bij je!” lachte haar vriendin haar toe. Ze gaf haar een flauwe glimlach terug en stond op. “Iemand wat drinken? Helaas heeft Timon alle aanmaaklimonade op gemaakt, dus er is alleen thee, koffie en melk. O ja, en water.”
“Geen probleem, daar had ik al op gerekend.” zei Eva en haalde een tas met flessen frisdrank achter haar rug vandaan. “Ik heb een voorraad voor je aangelegd, samen met mijn moeder. We zijn alleen de Dubbelfris vergeten, maar ik hoop dat het niets uit maakt.”
Ze schoot in de lach. Eva had wel vaker van die stomme acties, maar deze sloeg wel op alles. “Dank je! Ik ben helemaal ontroerd. Er is nog niemand in mijn hele leven geweest, die mij zo’n prachtig cadeau heeft gegeven!”
“Geeft niks hoor, Fem. Geniet er maar van!”

Nadat Leon en Eva waren verdwenen en Femke zelf de flessen limonade op haar kamer had gebracht, vond ze het toch even moeilijk om weer alleen te zijn. Die twee lagen nu vast lekker met z’n tweetjes op de bank een film te kijken, terwijl zij dadelijk verplicht met de groep fris moest drinken en tv moest kijken, terwijl ze helemaal geen behoefte aan ze had.
Ze ging even op haar bed liggen en drukte het knuffelbeertje dicht tegen haar aan. Had zij maar even iemand om even tegenaan te kruipen wanneer ze het nodig had. Toen het nog wat slechter met haar ging kreeg ze constant knuffels van de sociotherapeuten, maar nu eigenlijk helemaal niet meer. Ach, wat maakte het ook uit, zoveel stelde een knuffel van een sociotherapeut ook niet voor. Ze zag het al voor zich. Al haar vriendinnen die spraken over vriendjes die zo lekker knuffelden en dan kwam zij met haar sociotherapeut. Ze besloot om het knuffelbeertje te zien als twee warme armen van Leon, die haar een knuffel wilden geven wanneer ze het even moeilijk had.

Omarmt door Felix liep ze voorzichtig de trap af. Wat was er gebeurd? Ze lag net nog lekker op bed en nu liep ze slap en pijnlijk met Felix de trap af. Door haar trui kwamen bloedvlekken en ook haar handen zaten onder de krassen. Haar hele broek plakte vast aan haar benen. Ze zou toch niet weggeraakt zijn?! Waarom overkwam het haar nou altijd?! “Felix? Wat is er gebeurd?” vroeg ze verward. “Maakt niet uit meis. We gaan je wonden even verzorgen en als het nodig is, kun je op de gesloten afdeling terecht.”
“Maar ik wil niet naar de gesloten afdeling, Felix…”
“Het is ook nog niet helemaal zeker, maar zolang jij weer niet in staat voor jezelf, is het veiliger voor je om daar weer even naartoe te gaan.”
“Maar er is helemaal niks gebeurd!”
“Nee, die krassen komen er vanzelf…” begon Felix sarcastisch, terwijl hij de deur van de verbandkamer achter zich dicht trok. “Weet ik veel! Ik heb het niet gedaan, echt niet!”
“Laat je armen maar even zien, dan kan ik kijken hoe ik die kan verzorgen.”
“Je gelooft me niet!”
“Laat je armen nou maar even zien, Femke.”
Kwaad stroopte ze haar mouwen op en zag met eigen ogen, dat er allemaal krassen op zaten. “Ik ben gek… Ik ben gewoon helemaal gestoord…” zei ze en begon te huilen. Felix verzorgde de wonden op haar armen met geduld en negeerde de dingen die Femke zei. “Je luistert niet he?! Wat mankeert je opeens?! Normaal deed je gewoon normaal tegen me.”
“Vind je dit normaal dan? Je maakt jezelf gewoon bijna van kant.”
“Ik kan er ook niks aan doen… Ik heb het gewoon niet door gehad…” snikte ze. “Ja, sorry… Kom eens hier…” zei Felix en sloeg zijn armen om haar heen. Even kreeg ze het warm toen hij met zijn vingers door haar haar ging, maar zette het gevoel gauw op zij. Dit mocht ze niet bij hem voelen. Dat zou alles alleen maar moeilijker maken.
Nadat Felix haar had losgelaten verzorgde hij haar benen. De krassen waren gelukkig niet zo diep, dus een ziekenhuisbezoek was niet nodig.
Samen liepen ze naar de gesloten afdeling, waar al een kamer klaar was gemaakt voor haar. “Ik wil hier niet zijn…” zei ze paniekerig tegen Felix. “Het is even beter voor je, meis.” zei hij en bracht haar naar Bert en Nienke, die vandaag dienst hadden op de gesloten afdeling.
“Ik moet nu weer terug naar de open afdeling en ik hoop je snel weer op de open afdeling tegen te komen, Femke!”
“Felix? Wil je iets voor me doen?”
“Ligt er aan wat?”
“Het knuffelbeertje, dat op mijn bed ergens ligt, voor me halen. Hij is lichtblauw met een roosje.”
”Nou, vooruit, omdat jij het bent!” zei hij en ging terug naar de open afdeling om het beertje voor haar te halen.
Nadat hij terug kwam lag Femke te slapen op bed en legde hij het beertje bij haar hoofd neer. “Koppie op, meisje.” Fluisterde hij en verdween weer.


“Femke, kom je zo eten?” vroeg Hans, ook een sociotherapeut, die om het hoekje kwam kijken. “Ik heb geen trek.” antwoordde ze. “Zeg, luister eens. Wij hebben vandaag tijdens de overdracht contact gehad met het ziekenhuis en jouw behandelaar over jouw situatie qua eten betreft. Daaruit kwam dat we je, mocht je nog een keer weigeren, door mochten sturen naar het ziekenhuis voor sondevoeding. Wij willen je hiermee niet kwetsen, wij willen je juist helpen, maar je moet onze hulp wel toelaten.”
“Sondevoeding?! Wat is dat?”
“Dat is, dat je via een slangetje in je neus, gedwongen eten binnen krijgt.”
“Maar dat wil ik helemaal niet!”
“Nee, wij ook niet, maar als jij niet snel wat gaat eten, dan zul je nog wel vaker wegrakingen krijgen. Ook zullen wij je medicatie moeten gaan verlagen of zelfs stoppen, omdat je lichaam er dan niet meer tegen kan.”
“Maar het eten lukt me niet… I-ik word al misselijk als ik aan eten denk… W-wat moet ik dan doen?” vroeg ze geschrokken. “Je raakt misselijk van eten, omdat je maag niet meer gewent is om te eten.”
“Hmm…oké, ik zal het gaan proberen…” antwoordde ze. Ze had nooit doorgehad, dat ze zulke drastische maatsregelen zouden gaan nemen. Zo erg was haar toestand toch niet?! Of toch wel? Zou ze daarom teruggeplaatst zijn op de gesloten afdeling?

Tijdens de maaltijd at ze een boterham met kaas, ondanks dat ze gezegd had, dat ze die niet lustte. “Wanneer mag ik terug naar de open afdeling?” vroeg ze aan Hans, die net een grapje uithaalde bij iemand anders. “Euhm…dat ligt er aan. Als je behandelaar vindt, dat het een paar dagen goed is gegaan, dan zal je wel terug mogen. Daar gaan wij verder niet over. Ik weet trouwens wel dat je over twee dagen een gesprek hebt met hem. Tot die tijd zul je hier moeten blijven.”
“Wat?! En mijn therapie dan?! En mijn spullen?” riep ze fel. “Femke, rustig. Je gaat gewoon naar de groep en je spullen halen we na therapie tijd op.”
“Wat smiechterig zeg! Waarom mag ik nou niet gewoon naar de open afdeling?! Wat moet ik hier nou weer?! Leren eten?! Kijk, ik kan eten!” riep ze kwaad en propte met beide handen de boterham met kaas in d’r mond, maar tijdens het kauwen vloog ze snel naar de wc om het uit te spugen.
“Ach, bekijk het ook maar! Ik ga niet naar therapie toe en ik eet ook niet meer, sukkels!” schreeuwde ze kwaad en rende naar haar kamer. “Je weet wat de consequenties zijn!” riep Hans haar achterna. “Ach, bekijk het, rotlul!” schreeuwde ze terug en smeet haar kamerdeur dicht.

Nog geen 15 minuten later stond een ambulance team en haar behandelaar voor de deur. Ook Hans stond erbij en in zijn handen had hij een bord met een boterham vast. “Je hebt nog één kans, Femke. Anders ga je nu direct mee naar het ziekenhuis.”
“Ik heb gewoon nu geen honger. Ik eet ‘m straks wel op. Ik beloof het!”
“Nee, Femke, die smoesjes hebben we hier vaker gehoord. Er vallen duidelijk geen afspraken met je te maken, wat eten betreft. Daarom laten we je nu 1 dag in het ziekenhuis opnemen en als je daarna nog weigert te eten, zullen het meerdere dagen worden.”
“Maar ik zei toch, dat ik straks een boterham eet! Ik hou er gewoon niet van als er een ambulance team en twee therapeuten op mijn nek zitten te kijken of ik wel eet.”
“Je krijgt nu écht nog maar één kans. Wij laten je 10 minuten alleen op je kamer en dan verwachten wij, dat die boterham ook echt op is. Ligt de boterham er nog, dan zul je meegenomen worden, laat dat duidelijk zijn.”
“Oké, ga dan weg!”
Hans en haar behandelaar liepen haar kamer uit en lieten haar alleen met de boterham. Eén van de ambulance verplegers ging bij het raam staan om te kijken of ze niks uit het raam zou gooien. “Ha! Jullie denken dat ik gek ben, he! Dus niet!” Ze pakte de boterham en haalde wat prullen uit haar prullenbak. “Daar hoor jij thuis!” fluisterde ze en gooide de boterham onder in de prullenbak. Daar overheen gooide ze de prullen, zodat de boterham niet in het zicht lag.

Na 10 minuten kwam haar behandelaar zonder te kloppen binnen. “Zo, was het lekker?” vroeg hij. Femke haalde haar schouders op. Zonder dat ze er op gerekend had, begon haar behandelaar alles te controleren. “Hé! Doe normaal joh! Dat mag helemaal niet!” riep Femke kwaad. “Femke, je hebt duidelijk laten zien, dat je niet te vertrouwen bent. Laat ons dan gewoon onze gang gaan.” zei hij en begon met de prullenbak. Nog geen paar tellen later had hij de boterham gevonden. “Neem haar maar mee.” zei hij tegen het ambulance team. “nee! Dat is niet eerlijk! Die boterham was van gisteren!”
“Gisteren heb je hier niet eens een boterham op.” zei haar behandelaar en hield de deur open voor het ambulancepersoneel.
Femke begon zich te verzetten, maar merkte al gauw dat haar lichaam er te zwak voor was. Toch probeerde ze raak te trappen, maar ze kon niet tegen de houdgrepen van de twee mannen op. Ze werd op de brancard gelegd en met riemen vastgemaakt. “Ik wil niet!” schreeuwde ze. “Help me! Ik wil niet naar het ziekenhuis! Ik ga echt eten, ik zweer het, help me dan…!” riep ze wanhopig, maar ze werd ondertussen al de ambulance ingereden.
Het ziekenhuis was minder dan 5 minuten rijden. De langste tijd stonden ze voor een stoplicht.
In het ziekenhuis zelf, kreeg ze een slangetje door haar neus waar de sondevoeding doorheen zou gaan stromen. Na een paar pogingen om het slangetje uit haar neus te trekken, werden haar handen met riemen vastgezet. Femke schreeuwde het uit, maar niemand leek het te horen. De artsen leken het te negeren en de mensen die wel zouden luisteren waren er niet.


Ze was zwak, verloren en kon niks doen dan zichzelf overgeven aan het slangetje, dat eten in haar lijf bracht. Gelukkig mocht het slangetje er na een kwartiertje uit. De riemen, waarmee haar handen vastzaten, werden nog niet los gemaakt. “Jullie vertrouwen me zeker niet!” riep ze kwaad tegen een wat oudere verpleegster. De verpleegster wierp een verontrustende blik terug. “Kom op meisje, het is allemaal voor je eigen bestwil.”
“Oja?! Dat zeiden ze in de kliniek ook, maar in plaats van beter worden, word ik daar alleen maar slechter!” Weer wierp de verpleegster haar een blik, maar zei dit keer niks en liep de kamer af. “Nee, zeg maar niks! Loop maar gewoon weg, dat doet toch iedereen al!” schreeuwde Femke en gaf kwaad een ruk aan de riemen.
“Ik zou maar oppassen met wat je tegen haar zegt.”begon het meisje naast haar. “Hoezo?! Wil ze me op laten sluiten?!”
“Dat is wel eens bij iemand gebeurd, ja.”
“Och, weet je? Ik ben al opgesloten.”
“Serieus?! In die kliniek hiernaast? Daar moet ik namelijk over twee dagen heen. Ze vinden dat ik wel therapie kan gebruiken en daar heb ik bij ingestemd.”
“Ja, ik zit daar ja. Alleen heb ik er niet voor gekozen. Ze hebben me er gewoon achter gelaten. De sociotherapeuten zijn wel aardig, alleen ik zit er liever niet.”
“Dan loop je toch weg?”
“Dat kan dus niet, want dan komt de politie me achterna.”
“Dat meen je niet?! Je bent toch geen crimineel of zo?! Owja, trouwens, ik ben Eefje.”
“Ik ben Femke, en nee, ik ben geen crimineel, maar ik ben wel een gedwongen patiënt.”
“Wow, dat is rot. En hoelang moet je hier dan blijven?”
“Hopelijk tot morgen.”
“Jij zit dan zeker op de gesloten afdeling, of niet?”
“Och, dat ligt aan die domme mensen daar. Als het ze niet zint dan gooien ze me op de gesloten afdeling.”
“Zullen ze dat met mij ook gaan doen?”
“Welnee, jij bent vrijwillig, dat scheelt.”
“Ja, laten we het hopen!”

Het was bijna 1 uur toen de verpleegster weer kwam om het infuus aan te sluiten. “Goh, nog meer? Dadelijk word ik nog dik!” grapte Femke. Eefje lachte onder de dekens en de verpleegster keek haar nors aan. “Mevrouw, bent u niet iets kwijt?” vroeg Femke op rustige toon. “Hoezo?” vroeg de verpleegster. “Nou, uw humor is wel ver te zoeken!”
“Zou je je bijdehante opmerkingen voor je willen houden, Femke?”
Ze trok een zeurderig gezicht naar Eefje, die weer in de lach schoot. Kwaad wierp de verpleegster een blik naar beide meisjes. “Hier, eet je boterhammen maar eerst eens even op!” zei ze streng en gaf Eefje het dienblad met drie boterhammen. Daarna liep ze even weg.
“Weet je hoe ik hier altijd maaltijden ontliep?” vroeg Eefje. Nieuwsgierig schudde ze haar hoofd. “Moet je opletten.” Eefje toverde een plastic zakje tevoorschijn en deed de boterhammen er in. Ze liet wat kruimels op haar bord liggen en duwde het zakje onder haar kont. Een enorme grijns verscheen op Femke’s gezicht. Toen de verpleegster terug kwam en de sondevoeding afsloot, vroeg Eefje of het raam open mocht, omdat het zo warm was. De verpleegster deed braaf het raam open en verdween weer uit het zicht.
Eefje haalde trots haar boterhammen tevoorschijn en liet ze uit het raam vallen. “Zo doe je dat dus! Soms heb je gewoon echt geen honger, maar moet je wat eten. Nou, dat vertik ik gewoon!”
Femke vond Eefje’s ideeën echt helemaal geweldig. “Jij bent eigenlijk best wel erg.”
“Welnee! Ik geef de zwervers te eten. Alleen jammer, dat het met het avondeten wat moeilijker gaat. Zo’n worst wilt nog wel eens uit het raam vallen, maar die aardappelpuree gaat wat moeilijker.”

Rond 6 uur kreeg Femke weer haar sondevoeding. Ze baalde best wel, want ze had nu best wel graag op de afdeling gezeten. Hoe erg ze het fris drinken ook vond, ze mistte het. De vreselijke zuster was nu gelukkig wel al naar huis.

Terwijl Eefje lekker aan het wandelen was, lag zij zich in bed te vervelen. Eefje had bezoek gekregen en zij lag weer eens alleen weg te rotten. Het liefst had ze een gesprekje met een socio aangevraagd, maar die waren hier niet eens. Ze kon niet eens tv kijken, want ze kon niet bij de afstandsbediening. Ze baalde eigenlijk alleen maar. Vastgebonden liggen was nog erger dan de separeer. In de separeer kon je tenminste nog wat rondlopen of je even omdraaien, maar dat kon nu niet eens. Ze kon niet eens een glas water pakken, laat staan een tijdschrift lezen. Ze bedacht een excuus om haar extra medicatie te krijgen, zodat ze wat eerder kon slapen. Zo was het sneller de volgende dag en kon ze weer terug naar de kliniek, tenminste…dat hoopte ze.


Het vervelende was, dat ze nu ook niet bij het rode knopje kon komen om de verpleger te waarschuwen. Ja, dit keer was het een man. Ze schatte ongeveer de leeftijd van Felix, maar hij kon ook wat ouders zijn.
Toen ze net een poging wilde doen om de verpleger te roepen, kwam hij binnenlopen. Gelijk legde hij uit, dat er op het bed zelf ook nog een rood knopje zat, waar ze dus makkelijk bij kon. Femke voelde zich lomp, maar de verpleger kon er wel om lachen.
“Waarom wil je je extra medicatie?”
“Omdat ik me gespannen voel.”
“Hmm…en wat houdt dat in bij jou?”
“Ach, bel de kliniek op! Ik ga het niet weer allemaal therapeutisch uitleggen.”
“Je ziet er nog niet echt gespannen uit.” zei de verpleger, die haar aanval negeerde. “O, nee?! Moet je nog even een paar minuten langer wachten, dan zul je wat gaan beleven!”
“Aan dat soort dreigementen doe ik niet mee, Femke.”
“Maar goed ook, want dan is het voor mij een eitje.”
“Laten we het even overnieuw doen. Waarom wil jij je extra medicijnen?”
“Oké, oké, ik beken. Ik spaar ze op, zodat ik mezelf dadelijk even van kant kan maken. Verder vind ik ze overheelijk en ben ik er aan verslaafd. Heb je die smaak wel eens geproefd? Echt lekker, maar goed, ik voel me gespannen?”
“Ja, en dan nu nog een vraag; Waarom voel je je gespannen?”
Ze werd hier echt moedeloos van. Hij was echt zo totaal anders dan Felix was. Dit was echt een saaie verpleger. “Zeg, ben je net begonnen of zo?! Je lijkt wel dom!” sprak ze geïrriteerd. “Ik vind het niet leuk als je zo tegen me praat, Femke.”
“Nou, geef me die medicijnen dan, dan ben je er vanaf, kneus!”
“Weet je wat? Ik ga de kliniek wel even opbellen.” zei de verpleger en liep weg. “Zo hé, pas je op dat je niet te veel na gaat denken! Daar word je moe van!” riep ze hem achterna. “Lompe sukkel!”
“Wie?!” vroeg Eefje, die net gehaast binnen kwam lopen. “Sorry, dat ik zo laat terug ben. Ik was even vergeten dat ik nu een kamergenootje had, die vastgeketend zat.” glimlachte ze en liet zich op haar bed vallen. “ Wie heeft er trouwens dienst?”
“Eén of ander zeikerige sukkel…”
“Aha, dus ‘lompe sukkel’ was niet voor mij bedoeld? Daar ben ik blij om!”
“Ik heb hier je zonodige medicatie. De kliniek vond het goed, dat ik ze gaf wanneer jij het aangaf.” zei de verpleger, die net weer binnen kwam lopen. Femke keek hem met een vuil gezicht aan. “Waarom opgelost in water?!” vroeg ze. “Omdat jij ‘m niet zelf in kunt nemen. Dit is makkelijker voor ons om het bij jou toe te dienen.”
“Toe te dienen?! Je doet alsof ik één of ander beest bent! Ik wil het tabletje hebben, niet dat opgeloste spul! Doe niet zo ranzig, man.”

Eefje keek Femke met grote ogen aan. Hoe kreeg ze het ook voor elkaar? Ruzie met de aardigste verpleger die hier was?!

“Dan neem je het niet. Het zal mij een zorg wezen. Als jij je liever gespannen voelt, dan moet je dat helemaal zelf weten. Ik ben die houding van je een beetje meer dan zat.” zei hij en liep weer weg. “Klootzak!” riep ze hem kwaad achterna, maar barstte in tranen uit. Ze voelde zich hier helemaal niet veilig en iedereen deed maar vervelend en rot tegen haar. “Hé, gaat het?” vroeg Eefje bezorgd en kwam naast haar zitten. “Nee… Ik wil hier helemaal niet zijn… Het is hier gewoon vreselijk…”
“Ja, dat vond ik het ook in het begin. Hoe vaak ik wel niet naar mijn ouders belde…en dan zat ik nog niet eens vastgeketend aan het bed!”
“Het liefst ga ik gewoon terug naar de kliniek.”
“Dat kan toch ook?”
“Hoe bedoel je?”
“Nou, als ik je nou gewoon losmaak en jij je kleren aan doet, dan loop je zo naar de kliniek.”
“Nee, dan stoppen ze me vast weer in de separeer of kan ik hier nog langer blijven.”
“Hmm…of de politie komt je achterna…”
“Ja, inderdaad.”

Om tien uur gingen op de hele afdeling de lichten uit. Over precies twaalf uur zou Femke weer opgehaald worden en mocht ze terug naar de kliniek. Ze leek wel een klein kind met heimwee, die de uren aftelde tot ze naar huis mocht.
Na een kwartier naar het plafond staren, besefte ze dat het plafond ook niet echt was wat het leek. Al die vlekken die er op zaten. Eigenlijk lag ze ook veel liever op haar buik, maar dat kon dus ook al niet. Ze voelde zich hier best allen nu. Ze lag is, zoals Eefje het noemde, vastgeketend en kon eigenlijk helemaal niets. Nee, ze moest wachten tot ze het infuus aansloten, dat was het enige waarbij ze hier hoefde te bewegen. Plotseling dacht ze aan de knuffelbeer, die ze van Leon had gehad. Ook die was er nu niet, dus ze kon niet tegen ‘Leon’ aankruipen.
Zo bleef ze een hele tijd over van alles en nog wat piekeren, totdat ze iemand binnen zag komen. “O, kijk, daar heb je de volgende hoor. En wat ga jij doen? Mij de mond snoeren?!” spotte ze. “Ssst, ik kom even kijken hoe het met je gaat.” klonk een stem vanuit het duister. “En wie is ‘ik’?”vroeg ze. “Ik ben het, Felix.” Femke wilde overeind schieten, maar voelde plotseling weer de riemen om haar armen. “Felix?” vroeg ze. Plotseling stonden er tranen van blijdschap in haar ogen en nog geen tel later begon ze te huilen. “Help me, Felix, ik wil hier weg. Het is hier echt vreselijk! Ik zal echt voortaan helemaal goed gaan eten. Haal me hier alsjeblieft vandaan…”
“Och, lieverd, ik wou dat ik het kon, maar het is beter zo. Maak het nachtje nou maar af en eet morgen gewoon je boterham, dan kan je gewoon weer terug komen. Maar meisje…” begon hij en pakte haar hand. “Zet alsjeblieft door… Je kunt nog zoveel bereiken in je leven.”
“Maar het is zo moeilijk. Ik wilde heus wel gaan eten, echt waar! Ik wil helemaal niet ziek zijn…”
“Ik weet het en je hebt ook al zoveel bereikt. Het zal zonde zijn als je nu op gaf.” zei hij en veegde haar tranen weg. “Ik heb trouwens je beertje meegebracht voor je.” Felix stak zijn hand in zijn tas en haalde het beertje tevoorschijn. “Ik dacht dat je het wel fijn zou vinden als je die bij je had.” Femke knikte. Ze wilde hem bedanken, maar er kwamen alleen maar tranen. “Maar lieverd, ik moet nu gaan, de cavia’s wachten op me, haha! Ik ben de komende twee dagen vrij, maar daarna hoop ik je wel weer te zien!” Weer knikte ze. Het liefst wilde ze vragen of hij heel de nacht bij haar wilde blijven, zodat er tenminste één iemand was, die wat aardiger was, maar dat durfde ze niet. Tenslotte had hij net een hele werkdag achter de rug en wilde hij ook slapen.
Felix boog over haar heen en gaf haar een kus op haar voorhoofd. “Welterusten.” zei hij. Hij legde het beertje naast haar hoofd neer en liep daarna de kamer uit.
“Was dat je vriend of broer of zo?” vroeg Eefje, die kennelijk ook nog wakker was. “Nee…” zei Femke trots. “Dát was nou een sociotherapeut!”


“Psst, slaap jij al?” fluisterde Eefje opeens. “Wat denk je? Ik lig vastgebonden met riemen en ik kan niet eens liggen zoal sik het liefste lig. Ik zit nog liever in de separeer!”
“Heb jij in een separeer gezeten?!”
“Ja, maar als je het niet erg vindt, praat ik daar liever niet over.”
“Nee, is niet erg.” zei Eefje en mompelde nog wat. Daarna heerste er een lange stilte. De stilte werd zolang, dat Femke plotseling door de spleten van haar ogen het licht zag. Ergens was ze erg opgelucht, want nu mocht ze terug naar de kliniek. Tenminste, als ze de boterhammen op at.
“Eef?” vroeg ze. Eefje mompelde wat terug en Femke nam aan, dat ze naar haar luisterde. “Zou jij mijn brood uit het raam willen gooien?”
“Wat?!” plotseling vloog Eefje overeind. “Ik ga je niet helpen om je te vermoorden!”
“Je deed het gisteren zelf ook!”
“Lieve schat, ik eet al zeker een week normale maaltijden. Ik heb gisteren voor het eerst pas weer een boterham naar beneden gegooid, omdat ik geen trek had.”
“Nou, ik heb nu ook geen trek.”
“Ja, dat is jouw probleem, maar ik help je niet.”
“Best…” mompelde ze en zuchtte diep en een paar minuten later kwam de verpleger met het ontbijt. Eindelijk mochten haar handen los en voorzichtig begon ze te eten. Wéér boterhammen met kaas, maar je moest wat om uit het ziekenhuis weg te mogen. Ze had heus geen eetstoornis, ze had gewoon nooit honger. Ze had buiten geen honger, wel wat ondergewicht, dus de opname in het ziekenhuis was niet voor niks geweest.
“Ik zal de kliniek bellen, dat je vandaag weer terug komt.” zei de zaalarts later die ochtend en nog geen uur later was ze terug in de kliniek. Wel op de gesloten afdeling, maar vergeleken het ziekenhuis was zelfs de gesloten afdeling een hotel. Waar ze wel van baalde was dat Felix nu net twee dagen vrij had. Ze had wel wat vrolijkheid kunnen gebruiken.
Vandaag hadden Hans en Frederique dienst. Er was blijkbaar een ziekmelding gekomen waardoor Frederique moest komen werken. Femke kon nog wel die ene keer met Felix herinneren. Wat hadden ze toen gelachen zeg! Maar vandaag was alles anders. Ze durfde maar vrij weinig te doen, omdat ze bang was dat er weer maatregelen genomen zouden worden. Dadelijk moest ze weer naar de separeer of nog erger, dat ze weer vastgebonden werd op bed.
Voorzichtig werd er op de deur geklopt. “Femke?” hoorde ze Hans zeggen. “Hmmja?” mompelde ze. Hans deed de deur op een kiertje en stak zijn hoofd erdoor. “Mag ik binnen komen?” Ze knikte en ging rechtop haar bed liggen. “Hoe gaat het nu? Ik hoorde van de verpleger van het ziekenhuis dat je een zware avond hebt gehad gister?”
“Hmmpf, wat een sukkel was dat zeg! Híj was de persoon die het me moeilijk maakte, niet ik!”
“Hij hoorde je schreeuwen in je slaap, dat je los wilde en dat ze je niet moesten verkrachten?”
“Dat is helemaal niet gebeurd!” vloog ze hem aan. “Als het gebeurd was, had ik het heus wel gemerkt!” Terwijl ze het zei, begon ze te twijfelen. De vorige keer wist ze ook al niet meer wat er gebeurd was, dus Hans kon nog wel eens gelijk hebben.
“Rustig maar, het was geen verwijt. Weet je wat we doen? Over een uurtje gaan we eten en dan verwacht ik je ook aan tafel, maar tijdens dat uurtje kun je misschien even beter gaan rusten of in ieder geval rustig aan doen. Ik zal om het kwartier even bij je komen kijken, afgesproken?” Ze knikte. Ze was blij dat ze even mocht rusten, want haar hoofd deed enorm veel zeer en ze was bekaf.
“Nou, dan is dat afgesproken. Ik zie je wel over een kwartiertje!” zei hij en glimlachte. Daarna liep hij de kamer uit en sloot de deur.

Na drie kwartier op haar kamer gezeten te hebben, wilde ze weer even de afdeling op. Ze hoorde al constant gelach en dat maakte haar wel nieuwsgierig. Steunend aan de balk, die aan de muur hing, liep ze naar de woonkamer. Bij de deur leek alles even te draaien, maar al snel trok dat bij. “Hé, Fem, kom er bij zitten!” zei Hans enthousiast. Voorzichtig liep ze naar de tafel waar ze met z’n allen aan zaten en liet zich met een plof op de stoel vallen. “Zo, je ziet er uit alsof je een hele week niet geslapen hebt!” zei Frederique vrolijk. “Dank je wel.. kreng…” mompelde ze zo zacht, dat niemand het woord ‘kreng’ hoorde. “Gerben, Tessa, Mirthe, Koen en Erik hebben vandaag broodjes gebakken, dus we hebben een heerlijke lunch vandaag.” legde Hans aan haar uit. “Ik verheug me er nu al op.” antwoordde ze sarcastisch. Hans lachte even. “Ach, wat ben je ook weer complimenteus vandaag.” zei hij en knipoogde. Nu moest Femke ook even lachen, al was het alleen maar, omdat ze het gevoel had dat ze begrepen werd.


Om één uur precies zat iedereen aan tafel, terwijl Gerben de broodjes uit de oven haalde. Femke wiebelde zenuwachtig met haar voet en probeerde de heerlijke geur van de broodjes te ontwijken, maar dat lukte niet. Haar maag gaf een hongerige knor en dat veroorzaakte dat ze een heerlijk warm broodje op haar bord legde. Onverwachts kwamen Bert en Marlies binnenzetten. “Iedereen is thuis Sinterklaas vieren, dus we werden genoodzaakt om bij jullie te komen eten.” wist Bert te vertellen. “Is het alweer Sinterklaas?!” vroeg Femke verbaasd. Dit zou haar tweede Sinterklaas zijn in de kliniek. Vorig jaar was het niet veel bijzonders, volgens haar zat ze toen nog in de separeer.
Voorzichtig at ze het broodje op en nam ook nog een kopje thee. “Zijn er nog mensen die nog leuke ideeën hebben voor vanavond? Een spel of zo? Het kan allemaal, de baas heeft geld opgespaard voor deze avond.”
“Ja! Een Sinterklaasspel!” riep Mirthe enthousiast. “Joah! Met twee dobbelstenen en dat iedereen dan voor 5 euro cadeautjes koopt en en en, blah! Haha!” zei Tessa.
“Ja! Dat spel ken ik ook!” riep Femke opgewonden. Ze had wel weer eens zin in een feestje. Zeker na de afgelopen nacht. “Hoe gaat dat dan?” vroeg Hans nieuwsgierig. “Nou, je hebt 2 dobbelstenen en bij die 2 dobbelstenen heb je dus 12 mogelijkheden. Bij elke mogelijkheid verzinnen we een opdracht, bijvoorbeeld; ‘Wissel van plaats met de gene rechts van je.’ of ‘Pak een cadeautje voor de gene die 23 plaatsen verder zit’. Zo heb je talloze opties en het is echt gezellig! Voorwaarde is wel dat iedereen 3 cadeautjes koopt.” Legde Mirthe uit.
“Klinkt wel enorm gezellig!” zei Hans. “Dus dan zouden we straks dus even met z’n allen naar het winkelcentrum moeten?”
“Eigenlijk wel, ja!” riep Gerben, die zenuwachtig op zijn stoel zat te wippen. “Oké, ik heb een voorstel. Als jullie nou met z’n allen even de corvee doen, dan is dat snel klaar. Ondertussen bespreken wij even hoe we dat misschien voor elkaar kunnen gaan krijgen, oké?” vroeg Hans en de groep ging daar enthousiast in mee. Zonder gemopper en geruzie deden ze de corvee en nadat ze daar mee klaar waren, verzamelden ze zich allemaal in de zithoek.
Niet veel later kwamen de socio’s er ook bij zitten. “Jongens, luister…” begon Hans. “We hebben het volgende kunnen regelen. We mogen met z’n allen naar het winkelcentrum en er gaan drie sociotherapeuten mee. Eentje blijft hier voor het geval dat. We gaan met drie auto’s, zodat er altijd een auto terug kan gaan wanneer het niet goed gaat. Ook gaan er wat flesjes water en jullie medicatie mee. Hiermee verwachten we wel, dat jullie op tijd aangeven wanneer het niet lekker gaat. Je kan ook gewoon in de buurt van een sociotherapeut blijven als het even niet gaat. Als het echt niet gaat, kan je gewoon naar de afdeling gebracht worden. Nu nog iets over de cadeautjes. Iedereen mag 3 cadeautjes kopen met een maximum van 2,50, dus in totaal krijg je 7,50. Dit worden normale cadeautjes, dus snoep of douchegel of iets anders ‘normaals’. Is dit begrepen?” De groep knikte enthousiast, maar Femke bleef stilletjes. Ze stond op en liep naar Hans toe. “Zou ik nu mijn medicijnen al mogen? Ik vind het best eng om naar het winkelcentrum te gaan.”
“Is goed, geef je het wel aan wanneer het niet meer gaat?” Ze knikte en nam haar medicijnen in.

In het winkelcentrum liep ze met Hans en Mirthe mee. Ze bezochten eerst de Jamin en namen van hun eigen geld ook een lekkere chocoladeletter mee. “Wauw! Check dat shirtje!” riep Mirthe enthousiast toen ze langs een kledingwinkel liepen. “Ik heb liever het geld, dat het shirtje kost!” zei Femke en glimlachte naar Mirthe. “Vrouwen…” maakte Hans het hele gebeuren af. Mirthe nam Femke bij de hand en huppelde samen met haar de drogist in. Dit had ze nou echt gemist! Het vrolijk winkelen samen met anderen. “Is deze lekker?” vroeg ze en liet Mirthe aan een flesje douchegel ruiken. Mirthe knikte en liet haar een deodorant ruiken. “Ah, die is echt lekker! En deze?” vroeg ze en liet Mirthe ook een deodorant ruiken. “Hmwoah, het gaat.”
“Dit is relaxt! Van die kruiden bruistabletten.” zei Mirthe. “Ja, lekker, alleen bij de separeer is een bad.” Mompelde Femke. “Hmm, dat is ook wel weer zo.”
“Hans? Heb jij leuke ideeën?” vroeg ze. “Ja, we weten niks meer.” Stond Mirthe haar bij. “Nou moet ik wel hard na gaan denken hoor, want als er iemand nooit iets weet, dan ben ik dat wel! Wat dachten jullie van een zak kruidnoten? Of ehm.. pen en papier of eh… gekleurde pennen? Tegenwoordig heb je van die leuke bij de Hema.”
“Hé, kijk! Leuke punaises voor op je prikbord. Kijk, lieveheersbeestjes, fruitsoorten, klokjes, clowntjes, aapjes, katjes, hondjes en beertjes!” riep Femke enthousiast. “Hé ja! Ik neem die clowntjes, die zijn leuk!” zei Mirthe. “Dan neem ik de beertjes, die vind ik ook wel lief.”
“Dan hebben we 3 cadeautjes en zijn we klaar. Dan kunnen we nog even een blikje drinken halen bij de Edah.”
“Ja, lekker!” antwoordde ze en rekende haar cadeautjes af. Nadat Mirthe haar cadeautjes had afgerekend liepen ze nog even naar de supermarkt. “Best wel gezellig is dit he?” Femke knikte vermoeid. Ze had eigenlijk wel behoefte aan wat rust op dit moment, maar besloot toch nog even een blikje chocomel te halen. Ook nam ze gelijk wat lekkers mee voor op haar kamer en een blaadje dat ze zo even kon gaan lezen.


Terwijl ze terug naar de kliniek reden, viel ze zowat in slaap, maar hoe kon dat nou? Zoveel hadden ze niet gedaan. Ze waren een middag naar het winkelcentrum gegaan, maar dat kon toch niet zoveel energie kosten?
Femke werd nu heel erg snel geïrriteerd. Daar net had ze bijna een vrouw aangevallen, omdat die vrouw zo lelijk tegen haar deed. “Rotwijf!” had ze geroepen, maar toen ze daarna gelijk aangevallen werd door: “Kom je uit een gesticht of zo?!” werd ze erg agressief. Hans had ingegrepen en haar mee naar de auto genomen. Nu zat ze bij hem in de auto uit het raam te staren. De anderen zaten allemaal in een andere auto, zodat zij even alleen kon zijn. Ze merkte dat Hans een rustige rijder was. Hij had geen plotseling bochten of noodstops. Alles was rustig, zelfs toen hij de oprit van de kliniek op reed.

Toen ze uit wilde stappen, merkte ze dat de deuren op kinderslot zaten. Suf zocht ze de andere auto’s op de parkeerplaats, maar die kwamen niet. “Waar is de rest?” vroeg ze, terwijl Hans en Bert de deur samen open deden. “Naar de separeer?” hoorde ze Hans aan Bert vragen. Geschrokken keek ze naar Bert, de een zelfverzekerde knik naar Hans terug gaf. Een lichte paniek overviel haar toen ze door beide mannen werd beetgepakt en naar de afdeling werd gebracht. “W-w-wat is er aan de hand?!” vroeg ze paniekerig aan Hans. “Je raakte weg en toen wilde je een vrouw aanvallen. Pas in de auto werd je na wat medicatie wat rustiger. Je gaat nu even de separeer in met video bewaking. Je mag je tijdschrift en je lekkers meenemen, maar als we ook maar iets verdachts zien, dan nemen we het gelijk af. Bij je tijdschrift halen we wel even de nietjes er uit en je snoep doen we in een plastic bakje.”
“Dit kan niet…” zei ze zachtjes en begon te huilen. “We zullen ieder kwartier even komen kijken en bij het avondeten mag je aan tafel komen.” Paniekerig begon ze te schudden met haar hoofd. “Ik wil de separeer niet in!” schreeuwde ze. “Nee! Sluit me niet op!” probeerde ze nog, maar tegenover de twee mannen stond ze machteloos. Toch hield ze pas op met schreeuwen toen de grote gele deur werd gesloten.
Daar zat ze weer, helemaal alleen. Ze vroeg zich af hoe het allemaal had kunnen gebeuren. Waarom wist ze er nou telkens niks meer vanaf? Ze sloeg haar tijdschrift open en ging tegen het bed aan zitten. Ze nam een stuk of twee snoepjes, maar werd daar al snel misselijk van.

Ze wist niet hoe laat het was en voor de hoeveelste keer er al een sociotherapeut was komen kijken, maar ze was opgelucht toen Nienke zei, dat ze er uit mocht. “Neem al je spullen maar mee.”
“Hoef ik niet meer terug?” vroeg ze verbaasd. “Nee, je hebt je goed rustig gehouden en je ziet er nu niet echt gevaarlijk uit.” Knipoogde ze. “En nu heb je nog even de tijd om je op te frissen, voordat we gaan eten.”
“Nienke?”
“Ja?”
“Ik voel me niet lekker…”
“O, wat heb je dan? Buikpijn?”
“Hoofdpijn en misselijk.”
“Het kan door de medicatie komen, die je gekregen hebt om kalm te worden, maar het kan ook door de stress komen. Doe gewoon even lekker rustig aan en eet een beetje. Daarna kijken we wel even verder, oké?”
Ze knikte. “Mag ik ook gewoon iets van yoghurt eten? Aardappelen en zo is zo veel.”
“Ik weet niet wat voor regels daarover met jou afgesproken zijn?”
“Alleen als ik me écht niet lekker voel mag het. Maar ik heb de hele dag al goed gegeten!”
“Ja, dat hoorde ik tijdens de overdracht. Goed van je hoor! Weet je wat het trouwens ook kan zijn? Dat je maag niets meer gewent is en dat je daarom misselijk bent. Eet gewoon een klein beetje en kijk het daarna even aan.”
“Oké… Wie heeft er nog meer dienst?”
“Angela.”
“Oké.”
“Zeg, kan je ook nog wat anders zeggen?!” plaagde Nienke haar. “Oké!” zei Femke en lachte. “Ga je maar lekker opfrissen. Ik zie je wel bij het eten en als er iets is, eerder, oké?”
Femke lachte weer. “OKÉ!”

Ze pakte wat schone kleren en liep daarmee naar één van de grote badkamers. Ze liet het water van de douche op temperatuur komen, terwijl ze zich uit kleedde. Daarna kroop ze onder de douche en genoot van het warme water, dat al haar zorgen van haar lijf spoelde.
Na het douchen deed ze haar kleren aan en liep ze naar de woonkamer, waar iedereen al aan de tafel zat. Voorzichtig schoof Femke aan en schepte wat zeer kleine beetjes op. Nienke glimlachte naar haar en stak haar duim op. Aan de ene kant was ze wel blij met de mensen hier, maar aan de andere kant had ze liever echte ouders en een warm gezellig huisje gehad. Zo’n afdeling was lang niet alles en de kamers waren nou ook niet echt geweldig. Ze hadden hun best wel gedaan, maar toch kon je niet echt je eigen sfeertje ontwikkelen hier. Je mocht geen eigen meubeltjes meenemen en ook geen tv op je kamer. Alleen om muziek te luisteren mocht je bepaalde accessoires hebben.

Na het eten ruimde iedereen braaf z’n spullen op en deed de corveeploeg zijn werk. Rond acht uur zat iedereen, ook de sociotherapeuten van de open afdeling, verzameld in de zithoek. De jongeren hadden de cadeautjes allemaal op een hoop gelegd in het midden en de sociotherapeuten hadden gezorgd voor een paar schaaltjes met strooigoed en twee grote dobbelstenen.
De jongeren voerden enthousiast de opdrachten uit. Femke had telkens het ongeluk, dat ze al haar cadeautjes af moest staan. Ze moest van plaats wisselen, of iemand anders moest van plaats wisselen. Nooit hield ze de cadeautjes in handen.
Na dik een uur het spel gespeeld te hebben, had iedereen, behalve de sociotherapeuten, drie cadeautjes in hun handen. Femke had de leuke berenpunaises, twee zakken snoep met een chocolade letter en een heel leuk fotolijstje. Ze was erg tevreden over haar cadeautjes en besloot ze naar haar kamer te brengen.
In de gang begon ze opeens wazig te zien en leek alles te schommelen. Ze wilde zich net vastgrijpen aan de houten balk aan de muur, maar toen werd alles zwart…


“Femke, wordt eens wakker.” Hoorde ze vanuit de verte. Haar hoofd deed enorm veel zeer en het licht deed pijn in haar ogen. “Kijk me eens aan, Femke.” Ze herkende de stem van Nienke. “Dat doet pijn.” antwoordde ze. “De dienstdoende arts is al onderweg en kan elk moment komen, meisje. Blijf maar lekker liggen.” zei Nienke en liep de kamer uit.
Niet veel later kwam er een man binnen. “Ze is waarschijnlijk flauwgevallen en eerder deze avond had ze al klachten van duizeligheid en misselijkheid.” Hoorde ze Nienke aan de arts uitleggen. “Weet je toevallig of ze tegen iets aangevallen is?”
“Ik vond haar met haar hoofd tegen de muur aan, dus ik neem aan van wel.”
Femke baalde, want er werden allemaal dingen aan haar gevraagd en van haar lichaam bleven ze ook niet af. “Au!” riep ze hard, toen de arts aan haar pols zat. “Doet het hier pijn? Het ziet er inderdaad wat dik en gezwollen uit. Kun je je vingers bewegen?” Met wat moeite bewoog ze haar vingers, maar ze was allang blij dat het haar lukte. “Vermoedelijk een flinke kneuzing. Geef de pols maar een dag of twee goed rust en ga daarna voorzichtig aan weer bewegen. Het kan namelijk ook een scheurtje zijn.”

Nadat de arts weg was, was er nog niet duidelijk wat ze nou had. De arts dacht vermoedelijk aan een te veel van spanningen, waardoor haar lichaam op de noodstop was geraakt. Ze had gelukkig geen hersenschudding, maar ze moest wel op bed blijven liggen de rest van de avond. Ze had haar slaapmedicatie gekregen en zo was ze in slaap gevallen.

De volgende ochtend wilde ze zich met haar pols uit bed duwen, maar gelijk schoot er een helse pijn door haar arm. Geschrokken meldde ze het bij de socio’s, maar die zeiden dat het door de kneuzing kwam. Haar pols werd verbonden en ze kreeg een mitella om.
Bij elke stap die ze nam, voelde ze haar hoofd bonken, dus besloot ze weer even op haar bed te gaan liggen. Dit keer luisterde ze geen muziek en een boek lezen ging ook al niet. Aan tafel zitten om te eten sloeg ze dit keer maar over.
Ze was wel erg verrast toen Nienke met een bakje yoghurt aan kwam zetten. “Hier, eet dit maar. Dan krijg je tenminste nog iets binnen.” Femke knikte en nam de yoghurt van haar aan. “Gaat het alweer een beetje?”
“Mijn hoofd doet enorm veel pijn.”
“Dat zou nog goed door de val kunnen komen. We hoorden de bonk zelfs in de woonkamer!”
Ze knikte en begon aan haar yoghurt. “Ik zal zo weer even komen kijken, oké?” zei Nienke en sloot de deur.
Had zij weer hoor. Ligt ze niet in het ziekenhuis plat op bed, ligt ze in de kliniek wel weer plat op bed.

De hele dag lag ze op bed en het grootste gedeelte van de dag sliep ze. Het was niet zozeer dat haar hoofdpijn nog zo erg was, maar ze had geen zin om op te staan. Ze besloot deze dag gewoon over te slaan en morgen verder te kijken.



De volgende dag werd ze wat suffig wakker, maar haar hoofdpijn was verdwenen. Eindelijk kon ze weer wat dingen gaan doen, want dat op bed liggen was ook maar niks. Ze stond op en deed haar radio aan. De nieuwste cd van Within Temptation deed zijn werk. Het nummer Pale sloop zachtjes door de kamer. Terwijl Femke haar haar deed, zong ze met het nummer mee;
I have to try to break free
from the thoughts in my mind.
Use the time that I have,
I can't say goodbye,
have to make it right.
Have to fight, cause I know
in the end it's worthwhile,
that the pain that I feel slowly fades away.
It will be alright.
Ze legde haar borstel neer en deed wat kleren aan. Daarna ging ze naar de huiskamer om te ontbijten. De corveeploeg was nog bezig met het klaarzetten van de borden en glazen, toen iedereen aan tafel ging. “Wie heeft er vandaag nog meer dienst?” vroeg Femke aan Angela. “In ieder geval Hans en vanavond weet ik niet, maar dat maakt voor jou toch niks uit, toch?”
Femke schrok; “Waarom niet?!”
“Wist je het nog niet? Je mag vandaag terug naar de open afdeling! Het gaat veel te goed met je om je hier te houden. Je bent toe aan meer vrijheden, meid.”
Femke straalde. Ze vroeg zichzelf al de hele tijd af wanneer ze nou terug mocht, want ze miste het wel een beetje. Ook de therapie miste ze wel, maar wat minder erg. Ze mocht toch niet bij elk onderdeel aanwezig zijn. “Wie hebben er vandaag in de ochtend dienst op de open afdeling?” vroeg Femke nieuwsgierig. “Euhm… Mark en Thomas geloof ik, maar ik weet het niet zeker.” Antwoordde Angela, terwijl ze haar thee in schonk.

Ze pakte haar dekens en de knuffelbeer en liep met Angela mee de afdeling af. En nu wilde ze echt nooit meer terug komen hier. Ook niet in het ziekenhuis, trouwens. Op de gesloten afdeling was wel veel rust, maar eigenlijk ook weer te veel. Ze wist niet echt hoe ze het moest verwoorden. Het was gewoon een raar gevoel om iedereen buiten te zien lachen en rennen, terwijl zij achter een gesloten deur zat. Ze kon enkel haar rampje opendraaien en met moeite wat naar buiten schreeuwen, want zo groot waren die raampjes niet.
Ze was blij toen ze weer op haar oude kamer terug kwam, waar haar spulletjes netjes op haar gewacht hadden. Ze liet het dekbed op het bed vallen en liep naar het raam. Een grote boom, die vol in de bloei was, stond haar achter het raam op te wachten. Wat kwakende eendjes in de sloot maakten het plaatje af. Later kwam er ook een fietser voorbij en even leek hij zoekend naar de kliniek te kijken. Femke wist niet hoe snel ze moest bukken en keek daarna vanachter een stukje gordijn nog eens goed. “Sjors…” zei ze paniekerig. “Ze zijn hier nog…”
Vluchtig draaide ze zich om en wilde naar de deur lopen, maar draaide zich weer om. In haar bed was ze veiliger of onder haar bureau? De douche? Ja, de douche! Snel pakte ze een handdoek en douchegel en vloog snel de gang over de douche in. Zo snel als ze kon, draaide ze de deur op slot. Angstig liet ze zich in elkaar zakken. “Laat me nou met rust…” zei ze zachtjes met trillende stem.
Toen ze haar douchegel het douchehokje in gooide, vloog de douche aan. Geschrokken deinsde ze achteruit. “Ga weg! Laat me alleen!” riep ze. Pas later dacht ze aan het feit, dat ze zelf de douchegel tegen de kraan aan had gegooid en dat daardoor de kraan aan was gegaan. Sjors en Richard waren hier niet. Ze konden hier niet eens zijn!
Opgelucht haalde ze adem en ging met haar lichaam onder de warme douche staan. Toen ze klaar was met douchen, moest ze wel lachen om haar actie met de douchekraan. Voortaan dus niet meer met douchegel gooien.

[Eend]

Voorzichtig en een beetje onnozel ging ze in de stoel zitten, die zo ver mogelijk van haar behandelaar verwijdert was. “Zo, Femke, hoe gaat het met je?” Ze keek hem niet aan, daar had ze geen behoefte aan. “Goed.” Mompelde ze. “Mooi, fijn dat het goed gaat, maar nu wil ik een realistisch antwoord.”
“Wat wil je van me horen? Dat ik het liefst mijn polsen door zou snijden?! Of liever dat ik aan wanen lijd?”
“Wat bedoel je met wanen?”
“Nou, je weet wel…jij bent hier toch de psychiater?”
Hij glimlachte. “Goede opmerking, ja. Maar ik zal de vraag even anders stellen. Wat gebeurd er als je een waan hebt? Zie je dan dingen, die veranderen of denk je bepaalde dingen, die niet kloppen?”
“Met mijn gedachtes is niks mis, meer met mijn ogen. Soms, dan zie ik dingen en… Nou, ja, die dingen zijn er dan helemaal niet, zeg maar.” Legde ze onzeker uit. “Hmm, ik snap het. En gaat het dan om specifieke beelden of is het telkens wat anders?”
“Meer hetzelfde.”
“Oké, kan je vertellen wat het dan is?”
“Maar het is gestoord!” riep ze plotseling paniekerig. “Och, daar ben ik dus psychiater voor.”
“Ja, maar dit is echt bizar! Ik schaam me er voor, het is… Het is alsof ik het juist wil!”
“En dat is dus niet zo?”
Femke wierp hem een nijdige blik, maar ondertussen was er veel angst af te lezen in haar ogen. Haar behandelaar schoof haar pen en papier voor. “Kan je het voor me opschrijven?”
Femke keek angstig naar buiten en beet op de nagels van haar hand. “Femke?” herhaalde haar behandelaar. Angstig keek ze hem aan. Haar ogen gevuld met tranen en in haar vinger hield ze vast in haar mond. Ze beet hard, nog harder en op haar allerhardst, maar de pijn die ze wilde voelen, voelde ze niet. Ze haalde haar vinger uit haar mond. “Ik ben bang.” Zei ze kortaf en stond op. Zenuwachtig liep ze naar het raam en controleerde heel het terrein. “Zijn ze hier?” vroeg ze vluchtig, terwijl ze weer vlug terug keek naar het raam. “Nee, ze zijn hier niet. Ik heb ze weggejaagd.” Speelde haar behandelaar het mee. “Echt?!” Zonder ook maar één spier te verrekken knikte hij. Gelijk werd ze al wat rustiger. De ergste paniek nam af en nadat haar behandelaar het vroeg, ging ze weer op haar plaats zitten. “Het lijkt me voorlopig niet handig om naar de therapie te gaan. Ik zal je groepstherapie op de afdeling laten volgen, zodat je even een wat rustigere start kan maken. Ook zal ik je medicatie verlagen en je zonodige medicatie als vast neerzetten. Dat zal je wel wat rust geven, denk ik. Is dat goed?”
Ze knikte, terwijl ze de half opgedroogde tranen van haar gezicht wegveegde.

Ze werd opgehaald door Thomas. Hij vond dat ze wel een kop chocolademelk kon gebruiken en al snel glipten ze de kantine van de sociotherapeuten en andere therapeuten in. Met z’n tweetjes lieten ze zich in de luxe stoelen zakken en genoten ze een kwartier lang van hun Choco de Luxe.
Daarna liepen ze de trap af en na een lange gang kwamen ze op de open afdeling terug.

Ze sloot haar ogen en luisterde naar de muziek in haar diskman. Even had ze het gevoel, dat ze haar ogen zo weer open kon doen, maar nadat ze heerlijk dicht waren, bleven ze gesloten.
Voor zich zag ze een mooi rustig weiland en een stralende zon. De wind dwong haar haren te wapperen en haar neus tot het inademen van de heerlijke frisse lucht. Het was mooi, rustig en gelukkig. Alles leek zo mooi, totdat haar diskman het volgende nummer af begon te spelen. Het was een wat harder nummer, dat bij haar eigenlijk alleen maar boze gedachtes opriep. Snel drukte ze het nummer weg. Bij het volgende nummer lag ze gewoon weer in haar kamer. Haar ogen had ze maar geopend en ze liet ze rusten op de gebroken witte muur, waar haar bed tegenaan stond. In haar armen hield ze het knuffelbeertje van Leon weer vast. Wanneer zouden ze weer langskomen? Of zouden ze het nu te druk hebben met z’n tweetjes? Dat had ze vaak zien gebeuren. De beste vriendin kreeg een vriendje en heel de vriendschap was totaal onbelangrijk geworden. Hopelijk overkwam het haar niet.

Hard werd er op haar deur gebonkt. “Eten!” Femke stond vermoeid op. Eigenlijk had ze niet eens honger, maar ze moest wel wat eten. Ze had nu gemerkt wat er anders zou gebeuren. Ze kon misschien wel iets anders verzinnen. Dat ze eerst wat at en het dan later uit spuugde of zou ze dat niet doen? Was het risico, dat ze betrapt zou worden, te groot? Terwijl ze naar de woonkamer liep, bleef ze twijfelen. Wat zou ze gaan doen?


Ze schoof aan tafel en wiebelde ongemakkelijk heen en weer. Na een tijdje twijfelen besloot ze toch maar een boterham te nemen, in plaats van een beschuitje. Dat vonden de sociotherapeuten gelijk wat beter. Ze smeerde er wat vieze zoete appelstroop op en begon de boterham langzaam naar binnen te werken. “Doe jij vanmiddag ook mee met het afdelingsprogramma?” vroeg Mark aan haar. “Als het moet.”
“Ah, ja joh! We gaan monchoutaart maken, dat is gezellig!”
“Hmm…oké.”
“Het mag wel wat enthousiaster hoor, Femke!” plaagde hij haar. “O, ook dat nog?” plaagde zij hem terug. “Ja, als het even kan.” Knipoogde hij. Ze glimlachte.

Het voedsel besloot ze gewoon binnen te houden en er gewoon mee door te leven voor deze dag. Om één uur verzamelde ze, samen met Martine en Remco, in de woonkamer. Even later kwam Mark erbij zitten. “Weten jullie al hoe jullie het aan gaan pakken?” vroeg hij, waarop Remco hevig met zijn hoofd begon te knikken. “En wat is dat, Remco?”
“Zij doen alles en ik kijk toe.” Ze lachten. “Helaas gaat dat niet werken. Als het goed is, zijn er drie dingen om te doen. Remco, als jij nou de bodem klaar gaat maken en Femke en Martine maken de vulling en versieren daarna de taart. Is dat een goed idee?” Alledrie knikten ze en gingen aan de slag.
Martine zette een kerstcd op. “Dat mag wel, he? Sommige liedjes zijn gewoon zo mooi. Deze bijvoorbeeld.” zei ze, terwijl ze het nummer December Child van Cindi Lauper op zette. “Close your eyes, december child, and dream a while my little son and moon.” zong Martine zachtjes mee. “Een mooie stem heb je.” zei Femke. “Nee, echt! Ik vind haar een mooie stem hebben!” zei ze nog een keer, nadat Remco een vies gezicht had getrokken. “Hap! Hap! Hap!” riep hij terug. “Nou, eikel!” riep ze terug en gooide een klodder, net geklopte, slagroom zijn richting op. De klodder kwam op de tafel terecht en zelf kon Remco het niet laten om een likje te nemen. “Gadver! Is dit wel slagroom?!” zei hij, nadat hij snel een slok uit zijn glas limonade nam. “Er zit geen suiker in, lieverd.” Lachte Martine. “Hier, wil je nog meer?” Femke deed een beetje apart in een schaaltje. “Nee, dank je.”

“Zo, wanneer gaat de taart de oven in?” vroeg Thomas, nadat hij vrolijk fluitend binnen was gekomen. “Heb je weer zo’n vent, die niks van mochoutaarten af weet, hoor.” Mopperde Martine sarcastisch. Femke lachte en Remco keek verbaasd op. Het was alsof Thomas hem uit zijn diepste concentratie had gehaald. “Wat is er mis met mijn monchoutaartenkennis?” vroeg Thomas verbaasd. “Ik denk, dat het komt, omdat een monchoutaart de koelkast in moet, in plaats van de oven.”
“Ah, oké, dan klonk ik vast er dom.” Lachte Thomas. “Maar is ie al bijna af?”
Femke knikte. “We moeten alleen de aardbeien er nog op doen.”
“Mooi, als de taart maar klaar is, voordat de vergadering begint!” grapte Thomas en liep weer weg. “Denk maar niet dat jij ook maar één stukje taart krijgt!” gilde Martine hem na. “Dan mag hij mijn stukje wel.” zei Femke. “Ach, jij bent achterlijk! Weet je hoe lekker die taart is?!”
Ze knikte. “Maar toch hoef ik niet.”
“Waarom eet jij eigenlijk zo weinig? Weet je hoe ongezond dat is?”
“Nou en?! Wat kan jou dat nou schelen?!” zei ze kwaad en liep weg. Woedend was ze. Even was het leuk geweest om met z’n drieën een taart te maken, maar waarom moest het nou weer gelijk over eten gaan?
Kwaad liep ze naar haar kamer en smeet ze de deur achter zich dicht. Woedend trapte ze tegen de deur aan, net zo lang, totdat Mark fel riep, dat ze moest stoppen. “Ben je helemaal gek?!” zei hij. “Ja, problemen mee?!” riep ze terug, maar toen ging de deur open. “Luister, je kunt nu normaal doen en er over praten, of ik stuur je naar de afkoelkamer.”
“Ja hoor, stuur me maar weer weg.” Mompelde ze en merkte dat Mark een zucht als antwoord gaf. “Luister, iedereen hier wilt je helpen, maar dat moet jij ook wel toelaten. Ik hoorde van Martine, dat ze alleen maar had gevraagd waarom je zo weinig at. Klopt dat?” Ze knikte en weer voelde ze die woede opkomen. “Natuurlijk gaat dat Martine niks aan. Dat weet ik, dat weet jij, dat weet zij. Iedereen weet het, maar dat betekent niet dat je maar gewoon hier de boel mag gaan slopen.”
“O, nee?! Wat moet ik dan? Naar jou toe komen en vertellen dat ze me lastig valt? Ze deed geen vlieg kwaad! Het is allemaal mijn eigen schuld, oké? En laat me nou maar, ik zoek het zelf wel uit.”
“Dit bedoel ik nou, Femke. Laat de hulp eens dichterbij komen. Wij geven je telkens een hand om omhoog te klimmen, maar jij slaat hem telkens af. Doen wij iets fout? Wil jij dat we iets anders reageren op bepaalde dingen? Vertrouw je ons niet?”
“Nee…dat is het niet…” zei ze rustig. “Het is… Ik baal er gewoon zo van. Ik hoor hier niet te zitten. Ik hoor gewoon leuk rond te huppelen en te ‘weet ik velen’. Maar in plaats van dat zit ik hier…en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.” Ze had moeite om haar tranen in te houden. “Ik denk dat jij gewoon eens rustig moet gaan zitten en alles lekker over je heen moet laten komen. Je vecht zo enorm hard tegen alles en je ziet het ene na het andere mislukken. Dat komt gewoon, omdat je de ervaring nog niet hebt om tegen je problemen in te gaan. Laat gewoon alles eens even langs je heen gaan. Ik meen het, Femke. Wij vechten wel voor je, jij hoeft alleen maar te zorgen, dat je met de dagelijkse dingetjes een beetje rondkomt, oké?”
Ze kon niet langer meer tegen haar tranen vechten en liet ze gaan. “Je begrijpt me…” snikte ze. “Wíj begrijpen je, ja. Kom je zo nog even voor de dagafsluiting?”
“Ik weet niet…”
“Ach, kom gewoon joh! Al kom je er alleen maar bij zitten, oké?”
“Oké.” zei ze zachtjes en sloot de deur. Huilend liet ze zich op bed vallen. Ze had nooit verwacht, dat ze zich door één gesprek zo opgelucht kon voelen.

Even later verscheen ze bij de dagafsluiting. Mark glimlachte tevreden naar haar en dat gaf haar een goed gevoel. Even voelde ze een moment van rust in haar hoofd. Haar omgeving leek even niet meer zo bedreigend als dat het net was geweest en alles leek rustgevend te zijn. Martine die kwaad werd, omdat ze een minpunt op haar gedrag kreeg en Remco die het er niet mee eens was, dat hij iets goed had gedaan. Het kon haar allemaal niet meer zoveel schelen en ergens genoot ze er gewoon van. Eventjes voelde ze zich heel even tevreden met de situatie zoals ie was. Heel even maar, maar toch leek het lang.


Zo zacht mogelijk liep ze langs het kantoor van de sociotherapeuten en keek voorzichtig wie er avonddienst hadden. De dienstlijst hing niet op het prikbord, dus daar kon ze het niet op zien. Zag ze daar nou Felix zitten, of was het toch Thomas? Pas toen Felix wat later te laat en erg gehaast binnenkwam, wist ze zeker dat ze Thomas had gezien. Die twee leken zo enorm veel op elkaar van uit de verte. Felix groette haar snel en rende toen naar het kantoor toe.
Zelf ging ze in de woonkamer zitten. Martine zat daar op de bank naar The Box te kijken en Remco mopperde dat de tv wel wat zachter mocht als er geen leukere muziek was. “And I wonder if you know, how it really feels!” zong ze nu vrolijk mee. Al was het alleen maar om Remco dwars te zitten. Femke moest er wel om lachen en kwam met een glas limonade bij zitten.
“Hou je kop nou eens!” riep Remco kwaad, maar Martine hield niet op met zingen. “Ik ga je slaan hoor!”
”Je doet maar!” zei Martine en stak haar tong naar hem uit. Op dat moment sprong Remco agressief op en kwam op haar aflopen. Vlug rende Martine gillend de richting van het kantoor van de sociotherapeuten op. Remco rende haar kwaad achterna. “Doe normaal! Stoppen!” gilde Femke paniekerig, maar het had geen zin. Angstig keek zij toe hoe Remco achter Martine aan rende en hoe vlak daarna Felix kwaad het kantoor uit kwam lopen. “Gaan jullie maar alvast verder.” Hoorde ze hem tegen de andere sociotherapeuten zeggen. Ze zocht angstig steun aan de muur op en zakte in elkaar. Door haar gesloten ogen dropen haar tranen. Ze hoorde hoe Martine op haar kop kreeg en voor straf naar haar kamer moest en hoe Remco naar de afkoelkamer werd gebracht op de gesloten afdeling. En zij zat daar maar… Niemand die zich ook maar om haar bekommerde. Angstig, maar ook kwaad, rende ze de woonkamer binnen en vluchtte via de achterdeur naar buiten. “Femke! Wacht!” riep Felix haar achterna. Ze bleef wel stilstaan, maar schudde paniekerig met haar hoofd. “Nee…nee, néé!” zei ze. “Kom maar mee naar binnen, Femke.” zei Felix en begeleidde haar mee naar binnen. In de spreekkamer begon hij pas weer met praten. “Zo, jou heb ik al een tijdje niet meer gezien.” zei hij. Voorzichtig keek ze hem aan. Hij was niks veranderd. Zijn vertrouwde blik was nog steeds hetzelfde gebleven en zijn ogen, die begonnen te stralen bij een glimlach, deden dat ook nog steeds. Voorzichtig knikte ze. Ze keek naar haar voeten en bestudeerde het patroon op haar veters. “Kun je me vertellen wat er gebeurde?” vroeg hij na enkele minuten stilte. Ze knikte en vertelde wat er gebeurd was. “Weet je ook waarom je in paniek raakte?”
“Ik vond het eng. Remco werd zo agressief en… Ik durfde niks meer. Ik weet niet waarom, maar het gebeurde gewoon.”
“Is het al wat gezakt, of heb je iets nodig van ons?”
Femke haalde haar schouders op. Eigenlijk vond ze het wel fijn om zo met Felix te praten, maar dat stond zo lomp als ze dat zou zeggen. “Heb je nog iets leuks meegemaakt tijdens mijn afwezigheid?”
Weer haalde ze haar schouders op. “Het gaat niet echt lekker, he?” Ze wilde weer haar schouders ophalen, maar op dat moment barstte ze in tranen uit. “Ik wil gewoon een keer een rustige dag hebben, zonder dat ik ook maar even bang hoef te zijn. Alleen dat lukt me gewoon niet!”
“Zou het misschien helpen als je nu even wat afleiding gaat zoeken? Misschien kun je gaan tekenen of lezen?”
Ze knikte.


Samen met Ashley zat Femke nu aan tafel te tekenen. “Weet jij wat er met Remco gebeurd is?” vroeg Ashley aan haar. Ze knikte. “Hij kreeg ruzie met Martine en moest daardoor naar de afkoelkamer.”
“Ow, is dat het? Ik dacht minstens dat er een ramp was gebeurd. Al dat gedoe op de afdeling.”
“Nee, dat was er gelukkig niet. Wat teken jij eigenlijk mooi!”
“Dank je, ik hou van katten, dus daarom teken ik ze ook vaak.”
“Hij is echt mooi!”
“Ga jij nog wat doen met kerst?”
“Nee, nou, ja, ik blijf hier. Ik mag niet naar huis en mijn vriendin is op wintersportvakantie, dus daar kan ik ook niet heen.”
“Sjees, dat is rot. Volgens mij is iedereen weg met kerst, behalve jij dan.”
“Nou, dan maar hopen, dat we leuke socio’s hebben.”
“Ik geloof dat Felix dienst heeft met alle kerstavonden.”
“Serieus? Dat is dan wel leuk.”
“Nou, het is maar net wat je leuk vindt. Ik mag hem niet zo. Hij is zo druk en weet ik veel. Geef mij maar een serieuze socio, daar heb je tenminste nog wat aan.”
Femke wilde in de verdediging schieten, omdat zij enorm veel aan Felix gehad had, maar ze wilde niet overkomen als een Felixliefhebber. Verder was ze ook bang dat ze de sfeer daarmee verpestte.
“Jij hebt veel in de separeer gezeten he?” vroeg Ashley aan haar. Ze knikte. “Mag ik vragen hoe dat was?”
Ze haalde haar schouders op. “Het was gewoon saai. Je ligt de hele dag maar in dat hokkie en de socio’s komen je constant controleren. Alleen Felix en Esmé waren lief, die bleven altijd nog even praten. De rest leek wel bang voor me te zijn, die waren zo vertrokken.”
“Is het echt zo erg dan?!”
“Ja, wat denk je, dat er slingers en weet ik veel wat in de separeer hangen?!”
“Nee, sorry. Ik was gewoon nieuwsgierig.”
“Geeft niet, ik ben niet boos of zo. Die kat wordt trouwens steeds mooier!”
“Haha, dank je! Ik weet niet wat jouw tekening voor moet stellen, maar die heeft ook wel wat hoor!”
Femke keek naar haar eigen tekening. Overal op het vel stonden gekleurde cirkelvorminge figuurtjes. Geen enkele vlek raakte elkaar aan en ze waren allemaal omlijnt door een dikke zwarte muur. “Ik vind m lelijk.” zei ze en verscheurde de tekening. “Dat moet je niet doen joh! Je moet ook je lelijke tekeningen bewaren.”
“Och, hij is nu toch al verscheurd.” Zei ze, terwijl ze haar tekening in de vuilnisbak deed. “Zullen we socio’s na gaan tekenen?”
“Nee, ik heb geen zin meer in tekenen.” zei Femke en ruimde haar spullen op. In de keuken haalde ze een glas limonade siroop en ging achter de tv zitten. Na eindeloos gezap, zette ze de tv weer uit en waste ze haar glas af. “Ik ga naar boven.” zei ze en liep de trap op.

Ze pakte haar douchespullen en nam een lekkere, warme douche. Na het douchen deed ze warme slobber kleding aan en haar pantoffels. Haar haar deed ze slordig in een staart en daarna ging ze op bed liggen. Ze bekeek de kaarten op haar prikbord grondig en dacht aan al die mensen, die haar een kaartje hadden gestuurd. Waar zouden die mensen nu zijn? Haar vriendin was in ieder geval op wintersport, maar van de rest had ze eigenlijk geen idee meer. Haar vriendin was dan ook nog één van de weinige die haar nog steeds kaartjes stuurde. De rest had het allang opgegeven. Ja, ze kreeg nog wel eens een kaartje van haar oude mentor van school en laatst ook een brief van haar nieuwe mentrix, maar wat ze had ze daar nou aan. Ze zal haar misschien niet eens ontmoeten. Al had ze het er wel over, dat ze een keertje langs zou komen. Ook hing er nog een foto van Masrino, het paard van haar lesgeefster op de manege. Zij stuurde nog wel redelijk vaak een brief of een kaart. Wanneer ze met verlof mocht, mocht ze een keertje komen rijden op haar paard, maar momenteel was het nog even beter om niet op verlof te gaan. Eerst moest ze wat stabieler worden, tenminste, dat zeiden de therapeuten.
Plotseling voelde ze zich enorm afgesloten van de rest van de wereld. De rest van de wereld ging gewoon verder met leven, maar zij zat nog steeds hier en hoe lang zal het wel niet gaan duren, voordat zij genezen verklaard werd?
Vlak voor etenstijd liep ze de trap af naar beneden en ging net zo lang op de bank zitten, totdat ze gingen eten.

“Ik ga met kerst naar Bert Visser, leuk he?!” zei Martine tegen Felix. Felix ging er enthousiast op in en vertelde dat hij ook een keer bij Bert Visser op de voorste rij had gezeten. Ook de andere jongeren waren er enthousiast op in gegaan, maar Femke voelde zich gekleineerd. Het was net of iedereen weg mocht met kerst, maar zij moest hier blijven. Nee, het leek er niet op, het was gewoon echt zo. “Ja, mijn vader betaald de kaartjes en ik mocht ook drie vrienden mee nemen. Echt leuk! Daarvoor gaan we met z’n allen uit eten in het restaurant van mijn moeder.” Vertelde Martine verder. “Nou, meid, koop een slagroomtaart en ga het vieren!” spotte Femke geïrriteerd. Timon en Ashley gniffelden, maar Martine kon er niet echt om lachen. “Waar slaat dat nou weer op?!” zei ze fel. Femke trok een vuil gezicht naar haar. “Ach, wat nou joh! Je bent gewoon jaloers, omdat ik nog ouders heb die van me houden!”
“Hé! Stoppen nu! Allebei!” riep Felix streng. “Ach, dat wordt nog duur. Nu moet je meer taarten kopen om het te kunnen vieren!” ging Femke door. “Femke, stoppen! Anders kun je naar je kamer!”
“Ach, lompe kut hoer. Ga jezelf toch verkopen!”
“Martine, voor jou geldt hetzelfde!”
“Ben ik een hoer?! Zei je dat nou?!” woedend kwam Femke overeind. “Oeh, nou word ik bang!”
“Naar je kamer, nu! Allebei!”
“Ik doe toch niks?!” verschoot Martine in de verdediging. “Je hoorde wat ik zei, Martine.”
“Alleen maar omdat die kuthoer zo lomp doet, moet ik naar mijn kamer?! Dacht het niet!”
“Heb je het nou alweer over jezelf…” zei Femke sarcastisch en ging weer zitten. “Hé! Ik had iets gezegd! Allebei naar je kamer, voordat ik andere maatregelen neem.”
“Oké, ik ga al!” zei Martine en liep naar boven. Femke bleef na die waarschuwing alsnog zitten. “Femke, nu ga je naar je kamer of ik breng je persoonlijk naar je kamer. Ik ben het nu echt zat.”
“Weet je wat?! Je doet maar!” riep ze kwaad en gaf de tafel een duw, waardoor enkele glazen omvielen. “Oké, nu is het over en uit.” Felix stond op en pakte Femke bij haar armen beet. “Ik breng je zelf wel naar je kamer.”
“Laat me los!” schreeuwde ze. “Nee, Femke, ik heb je meerdere malen gewaarschuwd, nu is het over.”
“Laat me los!” riep ze nog een keer en begon tegen te stribbelen. “Femke, ik kan je ook naar de separeer brengen.”
“Nee…laat me alsjeblieft los!” zei ze zachtjes, terwijl ze min of meer de trap op werd geduwd door Felix. De grip van Felix zijn handen confronteerde haar met haar verleden. De grip van de handen van Sjors en Richard. De controle die ze uit handen moest geven, omdat haar tegenstander veel te sterk was.

Op haar kamer begon ze te huilen. Dat was het enige dat ze nog kon, huilen. “Ik kom je vanzelf wel halen. Tot die tijd verblijf je op je kamer en o wee als je er vanaf komt. Dan komen er grotere gevolgen.” zei Felix en sloot harteloos de deur. Ze dacht aan de keren dat Felix naast haar was komen zitten. De keer dat hij ’s avonds laat het beertje van Leon was komen brengen in het ziekenhuis. Die Felix, die was helemaal verdwenen.
“Klootzak!” riep ze hem na, maar hetgeen dat zij hem nu uitschold, deed haar al genoeg pijn. Huilend kroop ze op bed. Ze miste wat warmte en wat troost. De enige troost die ze op dit moment had, was haar mesje. Ze trok haar broekspijp omhoog en keek naar de littekens en wonden op haar benen. Daarna trok ze haar mouw omhoog en ook daar vielen littekens te zien. Het kon haar allemaal niks meer schelen, want ze was toch al lelijk en niemand mocht haar. Zelfs Felix was dit keer kwaad op haar en dan had je het wel heel bont gemaakt. Voorzichtig maakte ze drie mooie rechte strepen op haar arm. Daarna deed ze haar mouw weer naar beneden en ging ze weer op bed liggen.
Ze luisterde wat muziek, ze schreef wat op papier, ze tekende wat en ze ging naar de wc. Hiermee was al ruim anderhalf uur van haar tijd gevuld. Hierna ging ze weer op bed liggen met haar hoofd richting de muur.
Na ruim een kwartier werd er op de deur geklopt. Daarna ging de deur langzaam open en stak Felix zijn hoofd erdoor naar binnen. “Femke? Kom je even praten.”
“Rot op.”
“Femke, nu kun je wel weer zo’n botte houding geven, maar dit moet gewoon even uitgesproken worden.”
“O, ja, natuurlijk, anders zit Martine er zo mee.”
“Wat bedoel je daar mee?”
“Het kan jullie geen flikker schelen hoe het met mij gaat. Het beviel je zeker wel in de tijd dat ik op mijn kamer was!”
“O, gaan we zo beginnen? Luister, Femke, ik wil gewoon dat jullie dit goed gaan praten en als jullie het nu niet vrijwillig doen, dan gebeurd het morgen met een behandelaar, maar blijven jullie tot die tijd op je kamer.”
Verwijtend keek ze hem aan. “Oké, en wat wil je van me? Dat we handen schudden en dat het klaar is.”
“Nee, dat wil ik niet. Ik wil dat het uitgesproken wordt.”
“Oké…”
“En niet alleen maar, omdat je dan van je kamer af mag.”
“Jahaa…” zei Femke geïrriteerd. Samen met Felix liep ze naar beneden naar de spreekkamer. “Waar is ze?”
“Ze komt zo, ik wilde eerst nog even met jou apart praten.”
“O.”
“Ik vind dat je gedrag tegenover de rest opeens zo is veranderd. Vanmiddag was het allemaal nog koek en ei en nu lijkt het wel alsof ze je minstens iets hebben aangedaan. Daarom vroeg ik me af of er iets gebeurd was.”
“Er is niks gebeurd.”
“Meen je dat of probeer je er vanaf te zijn?”
“Ik meen het.”
“Mag ik vragen waarom je anders zo rot tegen Martine deed daarstraks.”
Ze haalde diep adem door haar neus om rustig te blijven, omdat ze haar tranen alweer op voelde komen. Ze schudde haar hoofd, want ze was bang, dat wanneer ze haar mond open deed, dat haar tranen mee zouden komen. “Heeft het iets met kerst te maken?”
“Ik zei toch dat er niets was!” zei ze, maar voelde haar tranen in haar ogen staan. Snel keek ze de andere kant op. Felix bleef haar in stilte aanstaren. Ze veegde haar tranen weg, maar die kwamen al snel weer terug. “Wil je het al zeggen?” vroeg Felix. Weer schudde ze haar hoofd. Hij hoefde niet te weten dat ze zich zo rot voelde, omdat iedereen naar huis mocht en zij hier alleen zal zijn. Wat moest ze nou hier?! “Weet je? Van Martine verwacht ik zulke acties wel. Ze heeft haar mondje wel bij en zal zichzelf snel beschermen via dit soort ruzies, maar van jou verwacht ik dat niet. Jij hebt een totaal ander karakter en je zal dit nooit zomaar doen. Ik schrok zelfs een beetje van je houding. En iets diep in me verteld me dat er iets is wat je gewoon niet lekker zit.”
“Er is niks.” zei ze haast onverstaanbaar. “Femke, wie hou je nou voor de gek? Mij of jezelf? Is het kerst? Dat je hier alleen op de afdeling zit? Waren daarom Martine’s woorden zo pijnlijk?”
Femke twijfelde even, maar daarna knikte ze haar hoofd en barste de tranen los. “Ik voel me gewoon zo alleen en dan zit ik hier ook nog eens alleen, terwijl iedereen fijn naar zijn ouders gaat en ik? Ik heb niet eens ouders…” snikte ze. “Waarom zeg je dat dan niet?”
“Ik weet het niet.”
“Je weet dat je alles tegen me kunt zeggen he?”
Femke knikte. “Mooi, de volgende keer niet vergeten dan.” Plaagde Felix haar. Even verscheen er een glimlachje op haar gezicht.
Een paar tellen later kwam Martine binnen. Met behulp van Felix werd de ruzie uitgesproken. “Sorry, Fem…ik wist niet dat het zo pijnlijk was voor je.”
“Het geeft niet. Dat kon je ook niet weten.”
“Nou, dames, ik geloof dat het allemaal is uitgesproken, nietwaar?”
Allebei knikten ze en Martine liep de deur uit. “Felix?”
“Jap, wat is er?”
“Ben je nog steeds zo kwaad?”
“Kwaad? Was ik kwaad dan? Hé, kom op, we gaan iets gezelligs doen!” zei hij, terwijl ze beide de spreekkamer verlieten.


Op kerstavond was iedereen al met verlof. Veel van de jongeren kregen cadeautjes van hun ouders en gingen lekker uit eten, maar Femke zat hier op haar kamer. Felix had al een aantal keer gevraagd of ze beneden wilde komen, maar daar had ze niet zo’n behoefte aan. “Je zal het leuk vinden!” had hij gezegd, maar dat zeiden sociotherapeuten wel vaker als ze je wilden overtuigen.
Na een paar minuten werd er op de deur geklopt. “Er is Chinees gehaald, kom je eten?” klonk Felix z’n stem en ze hoorde hem weer weglopen. Femke stond moeizaam op en liep naar beneden. In de woonkamer stond een verassing op haar te wachten. “Ja, ik heb met kerst elke avond dienst, dus ik vond wel dat ik Mick en Muis mee mocht nemen.” zei hij nonchalant. Verbaasd keek ze naar de grote kooi, waar twee cavia’s zich vermaakten met wat verse groentes. Mick, de zwarte met op zijn voorhoofd een witte kruin, maakte vrolijke sprongetjes door de kooi heen, terwijl Muis, de langharige driekleur, zich volvrat met alles wat hij tegen kwam. “Wat zijn ze leuk!” zei ze en liep naar de kooi. Mick rende gelijk weg, maar Muis liet zich maar al te graag aaien. “Ik dacht wel dat je het leuk zou vinden.” zei Felix, terwijl hij borden en bestek pakte. “Zullen we maar gewoon makkelijk doen?” vroeg hij, terwijl hij achterom keek. Ze knikte en stortte haar aandacht weer op de twee cavia’s. Ze dacht weer terug aan haar katten Stip en Miepje en voelde een enorm gemis. Toch gaven de cavia’s wat troost. “Hou je van films? Ik heb er een aantal meegenomen.”
Ze knikte enthousiast en besefte, dat een kerstavond met Felix nog niet eens zo erg kon zijn.

“Vind je het nou niet vervelend om hier alleen te zijn?” vroeg Felix haar, nadat ze een film gekeken hadden. Met Muis op haar schoot en haar handen om hem heen geslagen, haalde ze haar schouders op. “Ik had wel graag een leuke kerst gewild, maar dat is niet voor mij niet aangelegd. Ik bedoel…laat ook maar.”
“Nee, vertel eens?”
“Wie zit er nou op haar zestiende al zolang in een psychiatrisch centrum.”
“Hallo hé! Heb je gezien hoeveel jij al vooruit bent gegaan?”
“Eerlijk gezegd niet. Ik ben heel erg bang, dat ik bij het minste geringste weer in de separeer gedumpt wordt.”
“Hoezo zouden wij jou in de separeer stouwen? De reden waarom je nog steeds hier bent, is omdat je geen andere plek hebt om heen te gaan en omdat een nieuwe plek veel stress bij je op zal leveren. Dat weet jij ook. De andere reden is, omdat we je willen helpen met je problemen. Alleen jij laat het soms zo moeilijk toe, dat er een gedwongen opname heeft plaats gevonden, maar die duurt toch ook niet meer zo lang, toch?”
“Ik weet het niet. Ik hoop alleen, dat ie niet weer verlengd wordt.”
“Nee joh! Tuurlijk niet! Tenminste, voor zover ik weet is daar geen reden voor. En verder zal het ook niet echt een positieve invloed op je hebben, want zolang je gedwongen bent, ben je best wel beperkt in sommige handelingen.”
“Je geeft me tenminste hoop!” zei ze. “Ik hoop echt snel dat die gedwongen opname voorbij is.”
“Vast wel. Ook nog een glaasje cola?”
Ze knikte en streelde Mick door zijn vachtje. “Je bent eigenlijk echt een idioot ook he? Wie neemt nou weer zijn cavia’s mee?”
“Och, het was de voorwaarde voor een aantal collega’s waarmee ik een dienst gewisseld heb. Ik vind het niet zo’n ramp om met kerst te werken. Ik hou er wel van om een beetje van de regels los te raken, haha!”

De volgende ochtend werd ze door haar vriendin Eva gewekt. “Surprise! Je mag mee op verlof!” riep ze enthousiast. “Dat meen je niet?!”
“Jawel, maar we kwamen extra vroeg, omdat je om uiterlijk half 5 terug moet zijn.”
Femke, die zich snel aankleedde, was laaiend enthousiast. Het kon gewoon niet beter.
Met de auto reden ze dwars door de stad heen, zonder dat ze zich besefte dat ze het huis van Eva allang voorbij waren gereden. Pas toen ze bij de manege aankwamen leek ze het wat door te krijgen. “Moet je paardrijden?” vroeg ze aan haar vriendin. “Nee hoor, maar jij wel! Terwijl je aan het douchen was, heb ik je rijbroek en andere spullen verzameld en in de auto gepropt. Hier!” zei Eva en gooide de rijbroek naar Femke. “Trek aan!” Braaf trok Femke haar rijbroek aan en voor ze het wist, werden haar schoenen omgeruild voor haar oude vertrouwde stalschoenen. Al snel kwam Theresa op ze aflopen. “Zo, jullie hebben haar mee weten te smokkelen?” vroeg ze, terwijl ze naar Femke keek. “Mag ik rijden?!” vroeg Femke verbaasd. “Had ik beloofd toch? Masrino staat al op je te wachten!”

Terwijl ze het zadel op de rug van Masrino legde, merkte ze hoe erg ze eigenlijk overdondert was. Het was heerlijk om er even tussenuit te zijn, maar toch was ze wel blij, dat ze vanavond weer terug mocht. Ze liet haar hand over het beige stevige dekje van het zadel glijden. Zo’n mooi dekje had hij tijdens zijn manege tijd echt niet. Toen had hij zo’n donker groen afgereden ding onder het zadel liggen.
Ze maakte de singel vast en deed daarna het hoofdstel om. Daarna nam ze hem mee naar de binnenbak.
“Stijg maar op en stap hem maar alvast in.” zei Theresa en ging snel een kop koffie uit de kantine halen.

De rest van de les liep geweldig. Ze was alles echt even allemaal vergeten, maar toen ze na 4 uur daar wegreden merkte ze wel, dat het weer voorbij was allemaal. Ze had het geweldig gevonden, maar het was haar niet gegund om langer te blijven en oude kennissen op te gaan zoeken. Ze moest nu eerst snel gaan douchen en daarna zouden ze bij de Mc Donalds wat gaan eten. Eigenlijk had ze helemaal geen zin in die vette friet, maar toen ze daar eenmaal was, vond ze het heerlijk.


De volgende middag werd ze pas wakker. Rond een uur of één ging ze douchen en daarna liep ze naar beneden, waar kerstbrood op tafel stond. Al snel kwam Esmé er aan lopen en vroeg of ze trek had. Ze knikte en ging aan tafel zitten. “Wil je ook thee?” vroeg Esmé. “Nee, ik heb geen dorst.”
“Was het gisteren nog leuk?”
“Ja, best wel.”
“Wat heb je gedaan?”
“Paard gereden.”
“O, leuk! Dat heb ik vroeger ook nog gedaan. Weet je zeker dat je geen thee wilt?”
Ze knikte en nam een stukje kerstbrood. Ze werd vandaag overvallen door een treurig gevoel. Het begon saai te worden om alleen op de afdeling te zijn en verlangde ze naar het kerst gevoel. Toch was dat hier, op een ziekenhuisafdeling, niet echt aanwezig. Ja, er stond dan wel een kunstkerstboom en er hingen wat raamversieringen, maar dat was ook alles. Je had niet die warme sfeer die je thuis altijd had.

Na het eten ging ze weer naar boven en liet zich op haar bed vallen. Eigenlijk had ze niet echt zin om wakker te blijven vandaag. Ze bleef liever op bed liggen en slapen, zodat deze dag snel voorbij was.
“Godver! Laat me los, mongool!” hoorde Femke plotseling iemand schreeuwen op de gang. Ze kon het niet laten om zogenaamd naar de wc te gaan om te kijken wie het was en opende haar deur. Ze zag hoe Martine door een politie agent naar haar kamer werd gesleept en hoe Martine zich probeerde te verzetten. “Rot op, klootzak! Ik vermoord je!” schreeuwde Martine. Ook Esmé kwam er aan gerend. Femke ging in de dichtstbijzijnde wc zitten en luisterde de rest af. “Breng haar maar naar de separeer, die is op de afdeling beneden.” Hoorde ze Esmé tegen de agenten zeggen. “De dienstdoende arts komt er zo aan.” Zei een sociotherapeut van de gesloten afdeling.
Femke stond gespannen alles af te luisteren. Martine zal toch geen gedwongen opname krijgen? Het klonk er allemaal wel naar.
Nadat iedereen van de gang af was en ze Martine alleen nog maar in de verte hoorde schreeuwen, ging ze terug naar haar kamer. “Vrolijk kerstfeest, Femke!” zei ze tegen zichzelf en liet zich weer op haar bed vallen.

Ze had geen idee hoe lang ze al op bed gelegen had, toen ze Martine op de gang hoorde roepen. “Vuile trut!” riep ze tegen iemand anders. “Denken jullie nou echt dat jullie me kunnen helpen?! Ik heb dat jong niet voor niks in elkaar geslagen, ja! Hij zat me altijd al dwars, al zolang dat ik hem ken!”
“Martine, word jij eens rustig.” Sprak een mannenstem. “We doen dit niet om jou dwars te zitten, maar het is even beter voor je. De sociotherapeuten hier zullen je verder gaan helpen. Voorlopig mag je op de open afdeling blijven, maar omdat je een IBS hebt, mogen ze je in geval van nood overdragen naar de gesloten afdeling.”
“Joh! Dat wist ik nog niet!”
“Martine, ik wens je veel sterkte verder. Ik ga er nu vandoor en ik hoop dat morgen je eigen behandelaar je wat verder kan helpen.”
“Ja, joh! Ga maar weer weg! Ga maar naar je kinderen en vier gezellig kerst, terwijl je mij hier op hebt laten sluiten!” hoorde Femke haar de man naroepen.

Ze voelde zich gespannen, maar ze wilde Esmé niet lastig vallen voor haar medicatie. Die had het nu vast te druk met de zaak rond Martine. En het was ook tijd voor de overdracht. Ze was allang blij dat het alweer aan het einde van de middag was. De avond viel altijd wel te overbruggen, maar overdag was dat veel moeilijker. Ze draaide zich weer om en deed haar ogen dicht. Nu nog wachten tot het avondeten.

Rond een uur of vijf werd er op de deur geklopt. “Femke?” klonk Felix z’n stem. “Er is post voor je.” Femke deed de deur open en nam de brief van hem aan. “Wat gaan we eten?” vroeg ze. “Nienke van de gesloten afdeling is patat aan het bakken.”
“O, lekker! Ik kom zo wel naar beneden.”
“Ja, is goed, Martine is er ook al.” Zei Felix en draaide zich om. Ze keek nieuwsgierig naar de brief. Hij was op haar oude huisadres gebracht, dus iemand had ‘m hierheen gebracht. Nieuwsgierig opende ze de brief, die van de rechter afkomstig bleek. Er stond in dat haar Rechterlijke Machtiging 26 december 2004 zou gaan vervallen. Ze kon haar vreugde niet op! Zo blij was ze toen ze dit las. Eindelijk was ze dan van die gedwongen opname verlost! Nooit meer de separeer in en nooit meer onder dwang behandeld hoeven worden. Ze voelde zich zo vrij en opgelucht, dat ze het gevoel had dat ze de hele wereld aan kon.
Vrolijk liep ze naar beneden en ging bij Martine in de zithoek zitten om tv te kijken. “ben je blij of zo?!” vroeg Martine kattig. “Is dat erg dan?”
“Nogal, ja!”
“Waarom dat nou weer?!”
“Ben je nou echt zo lomp?”
Fel keek Femke haar en stond toen geïrriteerd op. Ze zag net dat Felix er aan kwam lopen en zeurde expres terug naar Martine. “Dat je een rothumeur hebt, kan mij heus niks schelen en jij bent pas lomp, omdat je alles op mij af reageert. Ik kan er ook niks aan doen, dat mijn gedwongen opname afgelopen is en die van jou net begint!”
”Jij vuile trut! Zal ik jou ook eens gaan slaan of zo?!”
“Martine! Laat dat!” riep Felix kwaad, die er net aan kwam lopen. “Er worden hier geen dreigementen over de tafel gegooid, als je dat maar weet.”
“Zij begon!” verdedigde ze zichzelf. “Hoer!” riep Femke kwaad en rende naar boven. “Femke! Ook jij moet je mond houden!” Maar Femke smeet al met al haar kracht de deur dicht.

Kwaad liet ze zich op haar bed vallen. Wat een dom rotwijf was dat kind toch! Femke stond weer op en gaf de deur een harde schop. Een plotselinge helse pijn schoot door haar enkel en geschrokken ging ze op bed zitten. Wat was er nu weer? Kon er nou echt niet even iets goed gaan? Naast haar lag de brief van de rechter, maar die zou ze het liefst verscheuren nu. Waarschijnlijk was dat gewoon een valstrik om haar blij te maken, zodat anderen het weer fijn konden verknallen.
Even later werd er weer op de deur geklopt. “Ik ben er niet!” riep ze. “Je bent er wel.” zei Felix terug. “Oké, als jij dat wilt.” zei ze terug en opende de deur. “Hoe gaat het?” vroeg hij. “Perfect, precies zoals jullie willen.”
“Wat willen wij?”
“Mijn vreugde verknallen.”
“Nou, niet dat ik weet hoor.”
“Nee, ontken het maar.”
“Femke, je weet net zo goed als ik, dat dit nergens op slaat.” Ze haalde haar schouders op. “Nou, wat is er net gebeurd?”
“Nou, ik kwam gewoon blij naar beneden, want ik had net te horen gekregen dat mijn RM morgen afgelopen is en toen mocht ik van haar niet blij doen en toen begon ze te schelden en toen schold ik terug. Dat was alles.”
“Hmm, jullie zijn allebei vandaag lekker vermoeid en de ene kreeg goed nieuws, de ander slecht nieuws, dus dat gaat wel botsen. Ik wil er geen eindeloos gesprek van maken, omdat het voor iedereen een ontspannen dag moet zijn, maar probeer elkaar een beetje te vermijden oké? Ik snap heel erg goed dat je blij bent en ik ben net zo blij voor je, maar begrijp ook, dat zij het even moeilijk heeft.”
“Ja, ik zal wel weer lief zijn voor de arme ziel.”
“Femke, ik meen het. Let gewoon een beetje op je opmerkingen vandaag. Ik weet dat ze erg grappig zijn, maar ze komen bij haar gewoon hard aan op het moment.”
“Ik heb geen enkele opmerking gemaakt!”
“Nee, dat merkte ik toen ik binnenkwam!”
“Maar zij beg… Naja, laat ook maar!”
“Kan ik van je op aan?”
“Ik zal wel moeten he?”
“Fijn, kom je mee eten? Nienke heeft erg haar best gedaan.”
“Ja, ik heb best wel honger eigenlijk!” En samen liepen ze naar beneden.


Femke keek in haar agenda. Het was alweer 2 januari 2005 en ze heeft niet eens oud en nieuw gevierd. Ze was die avond zo moe, dat ze naar bed was gegaan en dwars door het vuurwerk heen geslapen is. Ach, wat maakte het haar ook uit?
Gisteren avond was Eefje op de afdeling gekomen. Ze zou eerst veel eerder gekomen zijn, maar ze had een terugval gehad en werd daardoor eerst opgenomen in een kliniek voor anorexiapatiënten. Vanmorgen had Felix weer dienst, die had sinds de kerst vrij gehad en ze vond het wel leuk, dat hij er weer was.
Slaperig liep ze de trap af en kwam aan tafel zitten. “Hé…” begroette Eefje haar verlegen. Zo had ze haar helemaal niet voorgesteld. Eefje had er zelfverzekerd uitgezien en was alles, behalve verlegen. Misschien was het wel, omdat ze hier nieuw was of misschien was ze wel verlegen geweest en had ze er niks van gemerkt. “Hé.” zei ze terug en voelde haar mok met melk. “Wat gaan we vandaag doen met het afdelingsprogramma?” vroeg ze daarna aan Felix.
“Dat weet ik niet precies. Frederique zal het wel weten, want die doet het programma vandaag. Ik moet eerst wat dingen met Eefje regelen.”
Femke voelde een steek. Sinds wanneer was Eefje belangrijker dan haar? En sinds wanneer kregen ze een uitzendkracht bij het afdelingsprogramma? Sterker nog, sinds wanneer viel Frederique in op de open afdeling? Met opzet weigerde ze iets te eten. Het kon ze toch allemaal niks schelen. “De regel is, dat iedereen één boterham of één beschuit eet, Femke.” zei Remco betweterig. Felix keek Femke aan, maar zij gaf een boze blik terug. “De regel is, dat iedereen één boterham of één beschuit eet, Femke.” praatte ze op kinderachtige toon na. Weer kreeg ze een blik van Felix. Dit keer was het een blik met een twijfel. Zal hij er wel wat van gaan zeggen of zal hij ook dit keer nog even zijn mond houden? Ze zag aan hem, dat hij er nog even voor koos om er niks van te zeggen. De volgende keer zal het haar lukken om hem uit de tent te lokken. “Femke? Mag ik de boter?” vroeg Mirthe. “Hoezo? Remco kan ‘m toch ook aangeven?” Mirthe deinsde terug en vroeg aan Remco de boter. Dit keer kreeg ze een felle blik van Felix. “Wat?!” vroeg ze geïrriteerd. “Dat weet je best.” zei Felix. Ze gaf hem een ongeïnteresseerde blik en begon zenuwachtig met haar mes op de tafel te tikken. “Mag ik van tafel? De rest eet zo sloom.” vroeg ze ongeduldig. “Ik eet helemaal niet sloom!” hapte Remco gelijk. “Ik eet helemaal niet sloom!” deed ze hem weer na. “Ach, hou je kop joh, trut!” zei hij pissig. “Ach, hou je ko…”
“Femke! Nu is het genoeg geweest! Ga maar naar je kamer en dan kom ik straks wel naar je toe.”
“Had je niet gewoon beter kunnen zeggen, dat ik van tafel af mocht?”
“Femke, je speelt met vuur.”
“Als jij dat wilt…” zei ze en ging van tafel. Met veel lawaai liep ze de trap op en met een klap gooide ze haar kamerdeur achter zich dicht. Gevoelloos stond ze daar. Het leek wel alsof ze geen besef had van wat ze had gedaan en wat er gebeurde.

“Ik heb hier je pillen en ik verwacht dat je de rest van de dag normaal doet. Je bent nog steeds in een proefperiode en de rechterlijke machtiging kan zo weer ingaan. Ik hoop dat je dat begrijpt.”
“Ach, je doet maar, maar ik heb geen behoeftes die me vertellen, dat ik graag met Frederique opgescheept zit. Takke mens.” zei ze en wilde de deur dicht doen, maar Felix hield haar tegen. “Onthoud wat ik gezegd heb, Femke! Ik wil niet dat je zo over mijn collega’s praat.”
“Het is maar net waar je trots op bent.”
“Femke, je laatste waarschuwing.”
“Ach, pleur toch op!” zei ze en smeet de deur dicht. “Femke, ik ga nu naar beneden en licht je behandelaar in over je gedrag. Dit accepteer ik niet.” zei Felix door de dichte deur heen. “Ach, kan je het zelf niet meer aan?!” spotte ze terug, maar hij liep al weg. Wat kon het haar ook schelen, in de kliniek blijven moest ze toch wel. Alhoewel?

“Ik ga even buiten een ommetje fietsen, maar ik kan Felix niet vinden. Wil jij het aan hem doorgeven?” vroeg Femke aan Frederique. Het norse vrouwtje glimlachte zodanig, dat haar gezicht nog net niet scheurde. “Als je om tien uur maar weer terug bent voor de afdelingsactiviteit.” Femke sprong op de fiets en fietste weg. Wat nou, opgesloten?! Vrijheid was dit! Pure vrijheid! Bij de weides van de manege stopte ze even om Masrino te begroeten. Masrino stond heerlijk van het vroege ochtendzonnetje te genieten, terwijl hij op het kale land nog net wat grassprietjes kon vinden. Een hele tijd bleef ze naar het grazende paard staren.
Uiteindelijk keek ze even op haar telefoon voor de tijd en zag, dat het al vijf voor tien was, maar echt behoefte om terug naar de kliniek te gaan had ze niet.
Terwijl ze vast had gezeten, had ze heel wat geld opgespaard en misschien was het vandaag de dag om zichzelf eens flink te verwennen, maar toch besloot ze om half elf terug te fietsen naar de kliniek.

“Waarom ben je weggegaan?” vroeg Felix aan Femke, terwijl ze in de spreekkamer zaten. “Omdat ik het hier niet uit kon houden.”
“Onzin!”
“Nou, dan noem je het toch onzin?!”
“Er is overleg geweest tussen je behandelaar en nog wat mensen van buitenaf en er is besproken, dat je een vrijwillige opname betreft met geen vrijheden.”
“En waarom dan wel niet?!” vroeg ze kwaad. “Omdat jij er duidelijk niet mee om weet te gaan en we geen risico willen lopen.”
“Waar slaat dat nou weer op?! Ik kan prima met mijn vrijheden omgaan. Ik ben toch teruggekomen!”
“Je had een afspraak met Frederique, Femke. Je zou om tien uur terug zijn.”
“Heeft dat mens dat geluld?!”
“Femke, dat mens is mijn collega en die lult niet, die praat.”
“Nou en, het principe blijft hetzelfde.”
“Femke, waarom doe je nou zo?”
“Hoe?” zei ze, terwijl ze haar voet op de tafel liet leunen. “Zo! Een asociale houding, ongewenst gedrag, allemaal dingen om anderen op te stoken. Je vraagt enorm veel negatieve aandacht.”
“Ik vraag geen aandacht! Jullie geven aandacht, dat is veel erger.”
“Femke, ik denk dat we deze discussie beter kunnen stoppen. Vandaag doe je alle corvee, behalve de avondcorvee, alleen en ik hoop dat je jouw gedrag een beetje aanpast.”
“O, meneer geeft het weer op, hoor.”
“Doei, Femke.” zei Felix, terwijl hij de deur open hield. “Eefje? Je kunt komen hoor.” zei hij daarna op rustige toon tegen Eefje. Eefje knikte verlegen en liep het kamertje binnen. Femke kon het niet laten om haar een boze blik te geven.
“Ah, Femke, daar ben je. Ik neem aan dat je nu wel gewoon mee komt doen?” vroeg Frederique, terwijl Femke wat limonade voor zichzelf inschonk. “Misschien willen wij ook wel wat?” zei Martine. “Nou? Wat houd je tegen?” zei ze en ging op de bank zitten. “Ach, lompe snol.” Mompelde Martine en haalde een kan met limonade. “Martine, zulke taal wil ik hier niet horen.” zei Frederique. “Ach, zij vraagt er gewoon om.”
Femke trok een gekke bek en deed Martine na qua handelen, waardoor Remco in de lach schoot. “Doe het nog eens!” riep hij enthousiast. “Nee, laat maar, want anders word ik weer uitgemaakt als lompe snol.” zei ze uitdagend. “Femke, ik zei net tegen Martine dat ik zulke woorden hier niet meer wilde horen, dus dan neem ik aan dat het ook voor jou geldt.” Achter Frederiques rug om begon Martine Frederique na te doen. Dit keer moesten Femke en Remco ook lachen. “Ik meen het, Femke. Ik voel me op dit moment niet erg serieus genomen door je.”
“Dat zou best goed kunnen kloppen!” grapte ze en keek Martine aan. Martine leek niet meer boos te zijn op haar en deed juist leuk mee. “Oké, en nu is het genoeg! Het is over nu! Jullie gaan alledrie een half uur op jullie kamer zitten!”
“Sjonge zeg, waar slaat dat op. We hadden gewoon een beetje lol!” zei Remco, terwijl hij opstond. “Een beetje?” viel Martine hem bij. Femke zei niks meer en nam nog even snel wat limonade mee naar haar kamer. Ze had geen energie meer om in opstand te komen. Eerlijk gezegd, voelde ze zich plotseling enorm eenzaam en depressief. Ze had het flink verpest bij Felix, dat wist ze nu wel.

Ze lag al zeker twintig minuten op bed in een blaadje te lezen toen er op de deur werd geklopt. “Ja? Wat is er?” zei Femke, terwijl ze haar boek dicht deed. “Je hebt het ook al weten te verpesten bij Frederique, hoorde ik?” zei Felix, waarbij de stoom van woede nog net niet uit zijn lijf kwam zetten. “Euh? We mochten niet lachen, dat was alles. Ik probeerde juist weer gezellig te doen.”
“Nou, dat is anders niet wat ik gehoord heb.”
“Dan heb je het waarschijnlijk verkeerd gehoord of Frederique kan heel goed liegen.”
“Femke, neem me alsjeblieft niet in de zeik, want ik trap er niet in.”
“Oké, we waren gewoon een beetje melig! Dat kan toch? En ze vroeg er gewoon om…”
“Niemand vraagt er om, om zo behandeld te worden.”
“Nee, inderdaad en ik doe dat dus ook niet!” zei ze fel en draaide zich weer om. “Femke, ik hou er niet van om tegen iemands rug te praten.”
“Och, de andere keren had je er anders geen bezwaar tegen.” Ze sloeg haar boek weer open en wilde weer beginnen met lezen. “Femke, ik heb hier echt geen zin meer in. Hebben wij iets verkeerd gedaan of zo? Dit is jouw normale gedrag niet. Jij doet zo normaal gesproken niet, tenzij iemand je flink heeft gekwetst. Hebben wij dat gedaan?” Femke slikte en haalde haar schouders op. “Alsof iemand het hier wat kan schelen.”
“Dat is jouw gevoel, niet de mijne.”
”Wat kan mij dat nou schelen?!”
“Wil je je zonodige medicatie?”
”Wat heeft die er nou weer mee te maken?”
“Ja of nee?”
“Nee.”
“Oké, dan zie ik je zo bij het middageten wel weer. Tot die tijd blijf je op je kamer.”
“Alsof je mij daar mee hebt!”

[Eend]

Tijdens het middageten was ze stil en zat ze ineengedoken. Ze voelde zich totaal niet lekker over hoe het allemaal liep op deze dag. Nog nooit had ze zo’n langdurige ruzie met Felix gehad. Hij was zo bot geworden. Ze dacht na over de vraag, die hij haar gesteld had. De vraag of de sociotherapie in haar ogen iets fout had gedaan. Aan de ene kant wel, ja, maar aan de andere kant sloeg dat nergens op. Waarom zou hij geen tijd in een nieuwe cliënt mogen stoppen?
Ze zat zo ver weg met haar gedachtes, dat ze niet eens hoorde dat Felix vroeg of ze een boterham wilde nemen. “Femke, ik vroeg wat!” riep hij nogmaals. “Huh? Wat dan?”
“Doe je dit nou weer om me dwars te zitten?”
“Nee, echt niet! Ik hoorde je niet!”
“Oké, dan is het goed. Ik vroeg of je een boterham wilde nemen.”
“O, euh, ja, zal ik doen, straks.”
“Nee, nu graag.”
“O, euh, oké.” zei ze en maakte een boterham met boterhamworst klaar. Tegen haar zin in at ze de boterham op en nam daarna een kopje thee. “Wat gaan we vanmiddag met het afdelingsprogramma doen?” vroeg Remco. “Sociale vaardigheden.” zei Felix. “En wat houdt dat in?”
“Dat we gaan oefenen om op een normale manier een conflict op te lossen.”
“O, goh, wat een toeval zeg!” spotte Martine. “Nee, het is geen toeval. Het is een bewust gekozen onderwerp. Een onderwerp waar vooral jullie drie iets aan zullen hebben!”
“Dat is grappig, joh! Dat hebben wij pas ook gedaan in de groep.” zei Ashley. “Nou, enorm! Ik verheug me er al helemaal op!” spotte Martine en Remco moest lachen. “Doe alsjeblieft normaal.” Mompelde Femke, terwijl ze haar mok weer volschonk met thee. Verbaasd keken Martine en Remco haar aan. “Femke? Meende je nou wat je zei?” vroeg Remco. Ze knikte. “Sorry, ik heb er gewoon geen zin meer in. Ik ben moe.” antwoordde ze en vlak daarna begon ze te gapen. “Je ziet ook wat witjes.” zei Frederique. Ze haalde haar schouders op. Wat kon haar nou schelen of ze rood, paars of wit was. “Dat was de nuttige bijdrage van Frederique voor vandaag!” spotte Remco en iedereen moest lachen.


Na haar strafcorvee liep Femke naar haar kamer. “Femke?” riep Frederique haar na. “Vergeet je om half twee het afdelingsprogramma niet?”
“Nee…” antwoordde ze en deed haar kamerdeur dicht. Ze zuchtte diep en bleef een poosje tegen de deur aanleunen. Ze werd gestoord door het geluidje van haar telefoon. Blijkbaar had ze nog vrienden die aan haar dachten. Ze pakte haar telefoon en las het berichtje;

Hee,Femmie! Hoessie?Ik zit nu met Youri en Leon in de stad. Wat ben jij aan het doen?-xXx- Eef

O, fijn, maar wat moest ze met die informatie? Ze kon haar vriendin op dit moment wel villen. Ze had toch wel even rekening kunnen houden met het feit, dat zij hier opgesloten zit en niet eens de deur uit mag? Maar nee hoor, ze moest het er juist lekker instampen, dat zij vrij rondliep en steeds minder op bezoek kwam. Femke pakte een mesje en zette een diepe snee in de bovenkant van haar pols. Het hielp om te spanning van zich af te zetten, maar de napijn was verschrikkelijk. Met doekjes probeerde ze het bloed te stoppen, maar toen dat niet lukte, rende ze naar de wc om daar veilig opgesloten te zitten met genoeg wc papier. Niemand die er wat van zou merken.
Plotseling klonk er gebonk op de deur. “Hallo? Wie zit hier?” klonk de stem van Felix. Femke zweeg geschrokken. “Er ligt hier bloed op de gang, is dat van jou?”
“N-nee, niet dat ik weet.” mompelde ze. “Femke? Ben jij dat?”
“Ja.” Antwoordde ze nu wat nuchterder. Ze bekeek de wond, die nog niet echt wilde stoppen met bloeden. Ze legde er wat wcpapier overheen en trok haar mouw tot over haar hand. Daarna spoelde ze de wc door, zodat het leuk, dat ze naar de wc gegaan was.
“Is er iets?” vroeg ze, nadat ze de deur open had gedaan. “Ik maak me zorgen om je.” Zei Felix en knikte met zijn hoofd in de richting van een spoor bloed tussen haar kamer en de wc. Het bestond maar uit een paar druppeltjes, maar je zag inderdaad duidelijk een spoor lopen. “Laat me met rust! Het is niet van mij!”
“Laat eens kijken, Femke.”
Femke schudde haar hoofd. “Er valt niets te zien, echt niet. Ik was het niet.” zei ze en liep terug naar haar kamer, waar het spoor naar binnen liep. Geschrokken keek ze Felix aan. “Kom, het is misschien beter als ik even naar de wond kijk.”
“Waarom?”
“Kom nou maar gewoon met me mee.” zei hij en legde zijn hand op haar schouder. Samen liepen ze naar de EHBO-kamer beneden.

“Een flinke wond, Fem…” zei Felix bezorgd, nadat hij de wond bekeken had. “Mag ik vragen wat de aanleiding was?”
“Ik weet het niet, ik moest het gewoon.”
“Hmm, ik denk dat we even langs de EHBO moeten, want volgens mij moet de wond gehecht worden.”
“Ik wil niet…”
“Femke, je hebt niks te willen. Je gaat gewoon mee.”
“Sjeses man! Waar slaat dat op!”
“Femke, gaan we nu weer beginnen?! Je gaat mee, klaar uit, einde discussie. Ga je jas aantrekken en kom daarna gelijk naar beneden. Dan meld ik me even af.”
“Maar ik wil helemaal niet!”
“Moet ik mijn collega’s erbij roepen om jou in je jas te krijgen?”
“Je doet maar, maar ik ga niet!”
“Ik waarschuw je, Femke.”
“En ik waarschuw jou ook!”
“Oké, ik breng je even naar de gesloten afdeling en dan ga ik wat dingen regelen en daarna gaan we.”
“Nee.”
“Femke, je hebt de keuze om vrijwillig mee te gaan of ik neem maatregelen.”
“Ik wil toch niet.”
“Ik kan je zo toch niet laten lopen.” zei Felix en drukte op zijn alarmknop. Al snel kwamen er drie andere sociotherapeuten aanrennen.
Tien minuten later liep ze tussen twee sociotherapeuten in naar de EHBO. “Jullie zijn echt sukkels, weten jullie dat?!” schreeuwde ze tegen Felix en Hans. “Femke, wordt eens even rustig.” zei Felix. “Nee, waarom zou ik?!”
“Omdat het toch allemaal geen zin heeft. Je gaat toch wel naar de EHBO, of je het nou wilt of niet. En dan kun je jezelf wel gaan verzetten, maar dat maakt allemaal niet uit. Het kost je alleen maar een hele hoop energie.” Na zijn woorden begon ze het gevecht beetje bij beetje op te geven. Felix had gelijk gehad, het had geen zin.

Moe van wat er die dag allemaal gebeurd was, zat ze aan tafel. Met moeite kreeg ze nog wat van het avondeten naar binnen, maar het liefst had ze niks gegeten. “Jij krijgt wel alle aandacht hier, hè Femke?” stookte Martine. Esmé keek verbaasd op. “Martine, ga jij eens gewoon verder met eten.” zei Esmé erbij.
“Ja, maar het is toch zo? Vanmiddag mocht ze weer fijn met Felix naar…”
“Martine, ik had gezegd of je verder wilde gaan met eten!”
“Naar de EHBO dus en daar kon ze heerlijk genieten van de…”
“Martine, laatste waarschuwing, anders ga je maar op je kamer eten.”
“…aandacht van hem. Ohw, Felix! Kom hier!”
“Martine, nu ben ik het zat. Ga maar op je kamer eten.”
“Haha, moet ik weg nu?” lachte ze, maar verder moest niemand lachen. Integendeel, Femke zat haar woede in te houden, wat haar maar moeilijk lukte.”
“Martine, moet ik je helpen?” vroeg Esmé.
”Nee, laat maar. Ik help haar wel!” schreeuwde Femke en stormde op haar af. “Jij vuile trut! Het is allemaal jouw schuld!”
“Help! Kijk dan wat ze doet! Aandachttrekkerij!” schreeuwde Martine, die angstig ineengedoken zat. Femke zag alleen nog maar voor ogen, hoe ze zo gekleineerd werd tijdens haar verkrachting en wilde al haar woede eruit gooien. Sjors en Richard moesten pijn hebben, heel veel pijn. Nog meer als dat zij had! Maar vlak voordat ze wilde gaan slaan, werd ze door sterke armen vastgepakt en meegetrokken. Ze zou niet weten waar ze heen gebracht werd. Nee, ze werd niet weggebracht, ze werd alleen beetgepakt en dadelijk verkracht, net als de vorige keer. “Laat me los!” schreeuwde ze en trapte wilt om zich heen. Ze voelde een scherpe pijnscheut in haar arm en daarna werd alles vaag.

“Hé, meisje, je mag wakker worden. We gaan straks ontbijten.” Klonk een zachte vrouwenstem. “Mama?!” vroeg Femke versuft.


“Nee, ik ben het, Esmé. Hoe voel je je?”
“Moe…duf. Het is alsof ik droom.” Antwoordde ze.
“Dat kan wel eens door de medicijnen komen, die je gisteren hebt gekregen. Je zit nu in de separeer voor je eigen veiligheid, maar waarschijnlijk mag je er vanmiddag weer uit. Je mag dan ook gewoon weer naar de open afdeling. Je mag nu ook gewoon met ons mee eten en niet met de mensen van de gesloten afdeling.” Vertelde Esmé.
“Wat is er gebeurd? Waarom zit ik hier weer?”
“Je hebt een crisis gehad. Je wilde Martine aanvallen.”
“Hoezo?! Waarom wilde ik in hemelsnaam Martine aanvallen?”
“Ze zat best wel te stoken, dus het was niet alleen jouw schuld. Martine verblijft even een weekje op de gesloten afdeling om tot rust te komen. Voor jou is het beter om op de open afdeling te blijven.”

Die middag mocht ze terug naar de open afdeling. Het was fijn om te merken, dat ze nu eens niet op de gesloten afdeling moest blijven, maar terug mocht naar de open afdeling. Femke kon zichzelf er niet van weerhouden om er trots op te zijn. “Femke?” riep Esmé en wenkte haar te komen. Ze liep naar Esmé toe en keek haar vragend aan. “Heb je nog een gesprekje nodig?” vroeg Esmé. Femke schudde haar hoofd. “Nee, ik denk het niet. Anders kom ik zelf wel.”
“Kan ik je daarop vertrouwen?”
Ze knikte met haar hoofd. “Mooi!” zei Esmé en ook zij leek een beetje trots te zijn. “Ik zie je veranderen, Femke. Heel erg veranderen en ik heb bewondering voor je.”
Femke bloosde. “Dank je…”
“Graag gedaan. Je bent een leuke meid en ik zie je graag. Soms heb je gewoon even een dip, maar daar zetten we ons wel overheen, toch?”
“Ja, als jij het zegt.”
“Goed zo. Er is trouwens een nieuwe jongen op de afdeling. De anderen hebben hem al gezien, maar jij nog niet en daarom vertel ik het je even. Dan hoef je in ieder geval niet meer te schrikken. Hoe voel je jezelf op dit moment eigenlijk?”
“Het gaat wel. Mijn hoofd voelt heel zwaar en mijn lichaam heel slap, maar vanochtend was dat erger. Ik heb ook gewoon geen honger.”
“Ja, dat komt inderdaad allemaal door de medicijnen die je gehad hebt. Probeer strakjes gewoon mee te lunchen, oké? Als het niet gaat, dan kun je het tegen me zeggen.”
“Denk je dan niet gelijk, dat ik weiger te eten?” vroeg Femke voorzichtig. “Maak je daar nou maar niet druk om. Dat is verleden tijd. We gaan echt niet bij elke keer dat jij niet eet een kruisje zetten hoor. Alleen eerst was het gewoon zo, dat je erg vermagerde en dat was gewoon niet goed.”
“Oké.”
“Nou, ga maar weer fijn de anderen helpen met het tafeldekken en dan kom ik er straks bij zitten.”
“Oké, tot zo.” zei Femke en liep terug naar de woonkamer. Ze was best verbaasd over de woorden van Esmé, maar aan de andere kant voelde ze zich er wel meer door begrepen. Het was alsof ze even op een eilandje was en dat ze even stil mocht blijven staan.
Ze hielp de anderen met het dekken van de tafel en ging als één van de laatste aan tafel zitten. Vlak daarna kwam Esmé met de nieuwe jongen aanlopen. Femke had er een hekel aan als er nieuwe kwamen, want dan moest ze zich weer gaan voorstellen. Gelukkig was het voorstelrondje al geweest, maar zat ze helaas naast een lege stoel, waardoor ze zich alsnog voor moest stellen.
“Ik ben Femke.” zei ze, terwijl ze haar hand uit stak. “Ik ben Jeffrey.” Antwoordde de jongen en keek haar vriendelijk aan. Jeffrey was niet lelijk, nee, zeker niet. Sterker nog, ze vond hem wel leuk. Zeker die glimmende blauwe ogen die haar net aankeken.
Nadat hij zijn pet af had gezet, bleek er slordig donkerbruin haar op zijn hoofd te zitten. Het was echt een onverzorgd kapsel, maar dat maakte hem niet minder leuk. Ze zag hoe hij verlegen zijn boterham op at en voorzichtig iemand om de melk vroeg. Zo had zij dat waarschijnlijk ook gedaan toen ze hier net was. Al was dat al een hele tijd geleden.
“Wie hebben er vanavond dienst?” vroeg Mirthe. “Zeg, hebben jullie geen andere vragen meer tegenwoordig?” grapte Esmé. “Nee, want het dienstrooster hangt er al een hele tijd niet meer en wij zijn nou eenmaal nieuwsgierig!” viel Ashley Mirthe bij.
“Oké, dan zal ik er zo voor zorgen, dat het rooster er komt te hangen.” Pestte Esmé. “Nou, dat is gemeen! Nu hebben we nog steeds geen antwoord op de vraag!” zei Remco, die waarschijnlijk ook wel wilde weten wie er dienst hadden.
“Oké, ik zal het jullie vertellen…”
“Hèhè!” zei Mirthe. “Was dat zo moeilijk?”
Esmé lachte. “Jullie zijn soms zo grappig hè? Maar oké, Thomas en Felix hebben dienst.”
Femke wist niet of ze er blij mee moest zijn, dat Felix dienst had. Ze voelde zich nog steeds rot over wat er gisterochtend allemaal gebeurd was. Onder de tafel bekeek ze even haar pols. Ze peuterde haar verbandje los en wikkelde het zover af, dat de wond zichtbaar werd. Ze zag hoe de hechtingen om de wond heen geknoopt zaten. Eigenlijk zag het er heel lelijk uit met dat zwarte touwtje er door heen. Een open wond vond ze altijd mooier, omdat het vaak wat vertelde. Nu was het verhaal van haar wond weggewist. Misschien wilde iedereen dat ook wel, dat ze zich niet meer mocht herinneren wat er toen gebeurd was.
Ze wikkelde het verbandje er weer omheen en betrok zich daarna weer bij de groep.

“Ik neem aan, dat we iedereen terug zien bij de avond bespreking?” riep Thomas in het rond. Femke had geen zin om daar op in te gaan, ze verdiepte zich liever in het glas water en de pillen die ze zo kreeg van Felix. Nu zou ze Felix pas echt weer onder ogen moeten komen en dat was iets wat ze liever ontweken had.
Toen Felix bij haar aan tafel kwam zitten ontweek ze zijn blik. Ze kreeg haar pillen toegeschoven en ze nam ze in, zonder ook maar even naar Felix te kijken. Ze wist niet of het door angst kwam of dat ze te onzeker was om met hem te praten. Felix deelde ondertussen ook de andere pillen uit. Ze hoorde hoe hij met Jeffrey een gesprek hield en hoe hij grappen zat te maken met anderen. Ergens werd ze gewoon jaloers op de rest. Zij wilde ook weer grappen met hem kunnen maken en ook weer gezellig met hem kunnen praten, gewoon net zoals het eerst ook kon. En aan de andere kant; waarom zou ze hem nog een keer zo dicht bij laten komen? Ooit zou ze hier toch weg moeten en dan zal ze ook nooit meer contact met hem hebben.


“Femke? Heb jij na het bezoekuur even tijd?” vroeg Felix en probeerde haar blik op te vangen, maar Femke vertikte het om terug te kijken. “Hmm, oké.” zei ze nadenkend gelijk stond ze op. Alsof ze al die tijd had zitten wachten op zijn woorden en nu eindelijk met een gerust hart naar haar kamer kon lopen. “Femke, het is al half zeven, waar wilde je heen gaan?” vroeg Thomas aan haar, terwijl ze bijna tegen elkaar opliepen. “Sorry, ik was de tijd even kwijt.” Verward keek ze op de klok. Zo lang had ze toch niet aan tafel gezeten?
Nonchalant liet ze zich in één van de blauwe stoelen vallen. “Je hoeft er niet doorheen hoor!” plaagde Remco. Ze trok een vuil gezicht naar hem en ging met haar benen over de leuning zitten. Het duurde niet zo lang, voordat Felix het in de gaten had en haar er op aansprak. Met veel tegenzin ging ze weer normaal zitten en liet zich wat onderuit zakken. “Ook rechtop blijven zitten, alsjeblieft, Femke.” zei Felix. “Zeg, loop je alleen op mij te letten of zo?!” riep ze fel. “Nee, Femke, jij bent de enige die zo zit en daar kan ik ook niks aan doen.” Legde Felix uit en met tegenzin ging ze rechtop zitten.
“Zo, vertel eens, Femke, heb jij inbreng voor de groep?” vroeg Thomas om van onderwerp te veranderen.
“Zie je, nu nemen jullie weer mij!”
“Femke, dat komt alleen maar, omdat je heel toevallig aan het begin van de rij zit.”
In de groep klonk wat gegniffel, waar Felix de groep streng op toesprak. “Nou, heb je nog inbreng, Femke?” herhaalde Thomas zijn vraag.
“Nee.”
“Fijn, dan gaan we verder. Remco, heb jij nog inbreng?”
“Ja, ik vind de sfeer echt verrot momenteel. Een aantal mensen doen echt enorm raar en dom momenteel. Eerst was het juist heel gezellig.”
“Van welke personen vind je dat ze zich minder gezellig gedragen?”
“Moet ik dat echt zeggen?” vroeg Remco onzeker.
“Ach, nee hoor, je mag ook gewoon ontkennen dat je mij bedoeld!” zei Femke en stond kwaad op. Remco keek haar verbaasd na. “Heb ik iets verkeerds gezegd?!” vroeg hij nog onzekerder.
“Nee hoor, je deed het tot nu toe prima.” zei Felix en wenkte naar Thomas, dat hij even boven moest kijken. Thomas stond op en liep naar de kamer van Femke, maar trof haar daar niet aan.

Kwaad rende ze de deur uit. Alleen sociotherapeuten van de gesloten afdeling hadden haar nog net weg zien rennen, maar keken haar alleen maar dwaas aan. Ze was het helemaal zat om nog daar op de afdeling te zitten. Iedereen had het constant op haar gemunt en zij kon geen kant op.
Achter een groot gebouw ging ze in het gras zitten, nietsvermoedend van twee jongens die even verderop aan het drinken en het blowen waren. Twijfelend bekeek ze het doosje aspirines die nog in haar jaszak zat. Als ze nou wat water had, dan zou het allemaal wel erg simpel zijn, maar dat had ze niet en op aspirines kauwen vond ze ook maar niks.
“Hé! Meisje! Jij bent mooi weet je?” zei één van de twee jongens, die achter een muurtje vandaan kwamen. Ergens werd ze heel erg bang, maar aan de andere kant was het voor haar een manier om zichzelf te straffen. “Dank je.” Zei ze en glimlachte.
“Wil je ook een biertje?” vroeg de andere jongen. Aan zijn stem was te horen, dat hij l ver aangeschoten was. Bier? Aspirines? Waarom ook niet? “Als het mag?”
“Ja joh, we hebben genoeg.” Brabbelde de jongen en gooide een blikje bier in haar richting. Voorzichtig zat ze, verscholen onder haar jas, alle aspirines uit het plastic te drukken. “Ik zal ‘m voor je open maken.” zei de andere jongen weer en maakte met veel moeite het blikje open en duwde het voor haar mond. Een vieze biergeur kroop haar neus en liet haar kokhalzen. “Ben je ziek?” vroeg diezelfde jongen. “Ja, ik voel me niet zo lekker.”
“O, het ziekenhuis is hier vlakbij hoor.”
“Ja, weet ik, maar zo ziek ben ik ook weer niet.”
“O, nee?”
“Nee.”
“Grappig, haha!”
Femke glimlachte flauw en ondertussen was ze al bij de laatste strip bezig. “Hé, Robert, stil eens!” zei de jongen weer. “Wat is er dan?” vroeg de jongen, die waarschijnlijk Robert heette. “Ik hoor een kikker!”
Nietsvermoedend bleef Femke de aspirines uitdrukken en hoefde er nog maar een stuk of zes. “Ja, Wes, nu je het zegt, ik hoor ‘m ook!”
“Haha, gaaf!”
Femke was klaar met het uitdrukken van de aspirines en verzamelde een paar in haar hand, want ze zou ze nooit allemaal tegelijk naar binnen kunnen krijgen.


Ze legde een paar aspirines in haar mond en pakte twijfelend het blikje beet. Plotseling raakten de jongens in paniek en renden weg. Geschrokken keek Femke de richting op, waarvan de jongens zo bang werden. Daar zag ze hem staan, niet kwaad, niet verdrietig, eigenlijk viel er niks in Felix z’n ogen te lezen. Ze bracht het blikje naar haar mond, maar op dat moment pakte Felix het blikje af en geschrokken spuugde ze de aspirines uit.

“Ben je helemaal gek geworden?!” riep Felix fel, nadat hij hard op de tafel sloeg. “Je had wel dood kunnen zijn!”
Geschrokken keek Femke hem aan. Zo had ze hem echt nog nooit gezien, zo kwaad was hij of? Was hij wel kwaad? Was het niet gewoon machteloosheid? “En al was ik dood, wie zou daar dan wat om geven?” zei ze en liep naar de deur. Verward probeerde ze de deur open te maken, maar ze kreeg het niet voor elkaar. “Klote deur!” riep ze en gaf er een trap tegen. “Ik laat je niet gaan, Femke, niet nog een keer. De dienstdoende arts is gebeld.”
“Verdomme!” riep ze kwaad en begon tegen de deur aan te trappen. “Laat me er uit!” schreeuwde ze. Plotseling voelde ze twee warme handen op haar schouders. “Kom, ga eens rustig zitten.”
Heftig schudde ze haar hoofd en zakte door haar knieën. “Het leek zo mooi he? Gewoon wat pillen innemen en van alle zorgen af zijn.” zei ze zonder een emotie te vertonen. “Jullie weten af en toe niet wat jullie me aandoen om me zo lang hier te houden.”
“Nee, misschien niet, maar we zouden het wel graag van je horen.”
Femke kroop naar de muur en ging met haar rug er tegen aan zitten. “Felix? Ben je nu nog bozer op me?”
“Zou je het gek vinden als ik dat was?” zei hij, terwijl hij naast haar kwam zitten. “Ik weet het niet. Het is zo verwarrend allemaal.” zei ze, terwijl ze haar hoofd op haar knieën legde.
“Lastig, hè? Emoties herkennen?”
Femke knikte en kon haar tranen niet binnenhouden. “Ik wil gewoon zo graag, dat het een keer over gaat. Dat ik gewoon gezellig met mijn ouders bij het haardvuur kon zitten met een warme kop chocolademelk. Heerlijk lijkt me dat.”
“Weet je? Dat kan ik best begrijpen.”
Er klonk geklop op de deur. Felix stond op om de deur open te maken. Een jonge, vriendelijke vrouw kwam binnen. “Hallo, jij bent zeker Femke?”
Femke knikte en keek haar verbaasd aan. “Ik ben mevrouw Geusink, de dienstdoende arts. “Er zijn vanavond best heftige dingen gebeurd met je heb ik gehoord, klopt dat?”

Femke zat met Felix alleen weer in de spreekkamer. De diensdoende arts had het op een crisisje gegooid, waardoor er verder geen maatregelen genomen werden. Wel was aangeraden om toch wat meer therapie te gaan doen, zodat ze allerlei dingen kon gaan verwerken. “Ik zal de therapie morgen ochtend met je behandelaar bespreken.” zei Felix. “Ik denk inderdaad dat je klaar bent voor een volgende stap.”
“Maar het gaat juist telkens fout!”
“Nee, Femke, je emoties komen los en daar heb je geen grip op. Door middel van therapie kan je dingen leren, zodat je iets meer controle krijgt. Waarschijnlijk was je eerste therapie groep te zwaar en ik denk dat je in een wat lichtere groep ingedeeld gaat worden. Daar leer je door handelingen met je spanningen omgaan. Iets wat jij nu wel kunt gebruiken, toch?”
Femke knikte. “Het is allemaal alleen zo onwerkelijk en zo raar.”
Felix knikte, terwijl hij voor zich uit staarde. Plotseling begon hij te lachen en verbaasd keek Femke hem aan. “Je had ook gewoon kunnen vragen of je in therapie mocht hoor!” grapte hij. “Och, ja, dat had gekund, maar ik doe gewoon graag moeilijk!” grapte ze terug. Blij was ze, omdat er weer een stuk vooruitgang in haar zat. Oké, het leek niet echt zo, maar toch was het te merken. Ook was ze blij, omdat ze weer met Felix kon lachen en de spanning weg was. “Je bent me een rara!” zei hij en stond op. “Ik heb zo’n vreselijke trek in frisdrank met koekjes, jij ook Fem?”
“Ik altijd!”
“Jammer, dan heb ik minder.” zei Felix en samen liepen ze naar de huiskamer, waar iedereen ongeduldig zat te wachten op de flessen frisdrank. De rest van de avond voelde ze zich best ontspannen. Ze deden met z’n allen een spelletje en maakten veel lol.


Onzeker ging ze tussen de andere jongeren uit de therapiegroep zitten. Weer allemaal nieuwe jongeren. Ze had nog wel jongeren gezien uit haar vorige therapiegroep, maar die groep was te zwaar voor haar. Nu zat ze hier, volgens haar al de derde poging tot therapie, maar deze keer moest het wél gaan lukken.
Na de dagopening hadden ze psychomotorische therapie. Samen met Quirijn, één van de jongeren, liep ze naar de gymzaal. “Zit je al lang op de afdeling?” vroeg hij. “Iets van anderhalf/twee jaar al bijna.” Antwoordde ze.
“Wow! Dat is lang zeg! Wil je niet naar huis of zo? Ik bedoel, na een tijdje heb je hier toch niets meer te leren?”
“Ik wel. Ik heb heel lang op de gesloten afdeling gezeten. Ik zit nu sinds een korte tijd op de open afdeling en ze verwachten dat ik over een half jaartje wel met ontslag mag.”
“Een half jaar pas?! Ik ben blij dat ik maar drie maanden dagbehandeling hoef te volgen hier. Ik vind het echt vreselijk. Ik ga liever met mijn vrienden op pad en lekker blowen, weet je?”
“Ja, moet je vooral doen. Dan weet je zeker dat je nergens meer terecht komt.” Femke wist niet waarom ze opeens zo fel reageerde, maar ze had geen behoefte meer om het gesprek met Quirijn op gang te houden. Je gaat toch niet voor de lol lopen blowen met vrienden?!

“Ik wilde vandaag beginnen met een leuk potje vrije trefbal, waarbij dadelijk iedereen een eigen regel in toevoegd.” Begon Vanessa, de therapeute.
“Waarom constant van die kinderachtige dingen?!” vroeg Quirijn ongemotiveerd. Femke merkte al, dat de rest een beetje begon te zuchten. “Jij vindt alles kinderachtig, Qui!” zei Ester geïrriteerd. “Dat komt, omdat alles ook kinderachtig is, doos!” reageerde Quirijn fel.
“Ben ik een doos?! Wat moet jij dan wel niet zijn?”
“Jongens, stoppen nu!” kwam Vanessa er streng tussen. “Of jullie het nou kinderachtig vinden of niet, we gaan het gewoon doen.”
“Nou, ik doe niet mee.” Zei Quirijn. “Wie is er hier nou kinderachtig?!” hapte Ester. “Ester en Quirijn, jullie laatste waarschuwing. En Quirijn, je doet gewoon mee of je gaat weg.”
“Dan ga ik wel gewoon weg.”
“Je weet wat de gevolgen zijn, hè?”
“Jullie kunnen mij echt niet zomaar opnemen!”
“Dat kunnen wij wel. Er zijn duidelijk afspraken gemaakt met je behandelaar. Of je ging naar de dagbehandeling of je kreeg een gedwongen opname.”
“Ja, het is goed met jullie.” Zei Quirijn en liep de gymzaal uit.

Tijdens de lunchpauze ging Femke terug naar de afdeling om te eten. Jeffrey zat op de bank met een sleutel te spelen. “Vermaak je je een beetje?” vroeg ze aan hem. Jeffrey keek haar aan en knikte. “Het is wel oké hier. En jij? Vermaak jij jezelf een beetje?”
“Ach, het gaat. Verveel me hier redelijk vaak. Mag nu gelukkig naar de groep.”
“Daar mag ik volgende week pas heen. Ik moet nu meedoen met het afdelingsprogramma.”
“O, wees blij dat je daar over een week vanaf bent. Dat gaat echt vervelen.”
“Jongens, komen jullie eten?” vroeg een norse vrouwenstem. “Mijn god, niet zij!” zuchtte Femke. “Wie?” vroeg Jeffrey verbaasd. “Frederique…” jammerde ze. Met tegenzin ging ze aan tafel zitten.
“Een momentje stilte alsjeblieft.” Vroeg Frederique. Remco verslikte zich en begon te hoesten. “Oké, het is alweer duidelijk dat jullie je niet kunnen gedragen.” Begon Frederique.
“Wat nou?! Hij moest toch alleen maar hoesten? Doe eens wat redelijker, man!” zei Femke geïrriteerd. “Femke, ik wil niet dat je me zo toespreekt. Het kan ook op een nettere manier.” Snauwde Frederique. “Nou, dan niet, zolang je het maar begrijpt.” Zei Femke en ondertussen dronk Remco een glas water leeg.
Nadat het weer stil was, werd er weer een momentje stilte gevraagd. Femke wisselde wat gekke bekken met Jeffrey en schoot daardoor in de lach. “Zouden wij ook mee mogen genieten, Femke?” vroeg Frederique. “Mens, wat heeft u toch met mij? Ga op jezelf letten of zo!” lachte ze.
“Femke, laatste waarschuwing! Ik wil dat je me op een normale manier tegen me praat.”
“Nou, muts, dat gaat helaas niet lukken.”
“Dan wil ik dat je nu de tafel verlaat en op je kamer gaat eten.”
“Maar ik kan de tafel toch niet verlaten? Ik heb verlatingsangst weet je? Dat is erg moeilijk. Als je me dan ook nog eens verplicht om de tafel te verlaten, dan gaat het niet meer goed komen met mij en ben ik verplicht een officiële klacht over je in te dienen.”
“Femke!”
“Oké, oké! Ik ga al. Mag ik wel wat brood meenemen? Het liefst de tafel natuurlijk, maar met een boterham ben ik ook tevreden.” Zei Femke lachend. Ook de rest van de groep begon te lachen. “Femke, je komt over een kwartier maar je brood smeren. Ik wil nu eerst dat je naar boven gaat.” Zei Frederique, die haar geduld begon te verliezen. Remco en Jeffrey, die net hun brood hadden gesmeerd, legden hun boterhammen op Femke d’r bord. “Zo hoef je niet te verhongeren.” Zeiden ze en Femke liep uitdagend met haar bord weg. “We hebben het hier nog wel over, Femke!”
“Gezellig!” riep ze terug en liep naar haar kamer.

[adri1200]

Heb je alles in een keer gepost
Maar weer goed geschreven

[Redhair]

Gefeliciteerd met je volle topic Eend, leuk stukje weer. Knuffel

[Eend]

adri1200 schreef op 30-01-2005 @ 20:47 :
Heb je alles in een keer gepost
Maar weer goed geschreven

Ja, vond ik wat handiger voor de mensen die mn verhaal nog niet kennen zeg maar
Het pastte niet in 1 replay, dus dan maar 5

[adri1200]

Eend schreef op 30-01-2005 @ 21:10 :
Ja, vond ik wat handiger voor de mensen die mn verhaal nog niet kennen zeg maar
Het pastte niet in 1 replay, dus dan maar 5

is netjes toch is zeker makkelijker voor mensen die je verhaal nog niet kennen

[Roosje]

Het is vee-heel!!!! Nja, gelukkig heb ik het al allemaal gelezen.

Weer een goed stukje, ik begin Frederique steeds minder lief te vinden..

[I C U]

Ik ga dapper een begin maken aan stukje één Wish me luck!

Edit: Fijn stuk, leest goed. Hier en daar wat typfoutjes/spellingsfouten, maar die ga ik er nu niet uithalen, ben te moe De laatste of de op één na laatste alinea vind ik wat verwarrend, maar dat kan ook zijn omdat ik moe ben!
Morgen ga ik aan deel twee beginnen.

[Roosje]

I C U schreef op 30-01-2005 @ 21:14 :
Ik ga dapper een begin maken aan stukje een Wish me luck!

*geeft geluk*

Maar wat voor stukje?

Edit: Nu snap ik het.

[I C U]

Roosieh schreef op 30-01-2005 @ 21:33 :
*geeft geluk*

Maar wat voor stukje?

Lees mn post nog maar een keer, nu istie duidelijker

[Eend]

I C U schreef op 30-01-2005 @ 21:14 :
Ik ga dapper een begin maken aan stukje één Wish me luck!

Edit: Fijn stuk, leest goed. Hier en daar wat typfoutjes/spellingsfouten, maar die ga ik er nu niet uithalen, ben te moe De laatste of enerlaatste alinea vind ik wat verwarrend, maar dat kan ook zijn omdat ik moe ben!
Morgen ga ik aan deel twee beginnen.

Klopt dat er wat foutjes in staan. Je zult er nog wel meer tegen komen Ik heb ze nmlk uit t andere topic overgenomen

[Zut Alors!]

Hehe, heb ik eerst die laatste twee pagina's van de vorige ff gelezen (tja, ik liep ineens heel erg achter), en daarna rustig verder met dit nieuwe topic....

Kom ik er ineens achter dat ik dat al gelezen had!!! Pas na zowat 3 bladzijdes!!!
Ik dacht al; dit sluit zooo raar aan.

maar gefeli met je volle topic *mij erg jaloers is*. Ik hoop toch dat je er hier nog heel wat aan weet te breien, want het is echt het letteren-verhaal van 2004 (en nu alweer een stukje van 2005)!

damn Eend, je zult één van de weinigen zijn die een tweede topic nodig heeft voor haar verhalen!

[farai]

Ik heb niet het hele verhaal nog is zitten lezen maar heb het dus wel gevolgd en kga dat zeker blijven doen. Tis top. En dan zeker het feit dat er eigen ervaringen in verwerkt zitten en dat je het zo kan verwoorden. Heb ik echt veel respect voor.

Groetjes oceangirl

[Eend]

Dank jullie allemaal

[Souris]

je bent weer goed bezig

[zus]

Zut Alors! schreef op 31-01-2005 @ 00:29 :
Hehe, heb ik eerst die laatste twee pagina's van de vorige ff gelezen (tja, ik liep ineens heel erg achter), en daarna rustig verder met dit nieuwe topic....

Kom ik er ineens achter dat ik dat al gelezen had!!! Pas na zowat 3 bladzijdes!!!
Ik dacht al; dit sluit zooo raar aan.

maar gefeli met je volle topic *mij erg jaloers is*. Ik hoop toch dat je er hier nog heel wat aan weet te breien, want het is echt het letteren-verhaal van 2004 (en nu alweer een stukje van 2005)!

Haha ik ook, ik dacht: Felix kent ze toch al? En toen ineens besefte ik dat ik het al had gelezen Leuk nieuw stukje trouwens!

[light fighter]

ow ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om het te herlezen en het is super goed ook het nieuwe deel keep on writing girl

[Arriva]

Waaaa ik baaaaal

ik ben zon 2 dage geleden begonne met lezen.. en als ik ff nix te doen had kon ik dus mooi lezen.. en nu.. nu ben ik helemaal bij.. en kan ik dus niet zeggen van ow straks nog ff een stukje lezen haha (of je vervolg moet er inmiddels bij staan )

maar ik vind het echt een superverhaal t grijpt me echt helemaal aan.. en het enige wat ik kan zegge is meeer!! meeeer!!

[I C U]

Nou, heb deel 2 ook weer gelezen. Ik ga ff rust nemen en dan vanaaf aan deel 3 beginnen! Ik vind ze goed! (op foutjes enzo na, maar als ik daar weer over begin, word ik vervelend...)

Hm, het lijkt zo lang, maar als je aan het lezen bent, dan merk je niet eens dat je zo veel leest.

[Eend]

Whaa, echt leuk al die reacties!

[I C U]

Eend schreef op 31-01-2005 @ 19:03 :
Whaa, echt leuk al die reacties!

Ze zijn allemaal terecht hoor! Wees er maar trots op

[Zut Alors!]

Volgens mij hoef je niet eens meer te posten, dit topic druipt ook al weer vol. FANTOPIC!!!!

[Eend]

Hahaha! Helaas ben ik al met een vervolg bezig

[Flowtje]

Helaas???

*kan niet wachten*

[Eend]

[Eend]

Er werd op de deur geklopt. Femke vermoedde dat het met een ring gedaan werd of iets dergelijks, want het klonk nogal hard. “Ja?” mompelde ze en zag dat Frederique haar hoofd om het hoekje stak. “Mag ik even binnen komen?” vroeg Frederique. Femke keek haar twijfelend aan. “Liever niet?” antwoordde ze.
“Oké, dan blijf ik hier staan. Ik wilde het even hebben over je houding van daarstraks.”
“Ach, laat nou eens iets gewoon rusten. Je maakt overal een probleem van!”
“Als jij je normaal gedragen had, dan was er helemaal geen probleem geweest. Dus, denk je dat je de rest van de dag normaal zou kunnen doen?”
“Dat hangt er vanaf. Naar jou luister ik in ieder geval niet. Tenzij je die achterlijke bloemetjes rok vervangt door een leuke broek of dat je die sportschoenen er onderdaan haalt. Je komt zo niet echt serieus over.”
“Femke, ik denk niet dat dit nog zal helpen. Ik haal Thomas wel.” Zei Frederique en verdween weer.
Even later stond Thomas uitermate serieus te vertellen, dat ze zich eens moest gaan gedragen. Femke keek hem gapend aan. “Weet je wat ik nou zo erg aan jullie vindt? Dat jullie oordelen over situaties waar jullie niet eens bij zijn geweest!” zei ze. “Je geeft ons ook niet echt een kans, hè? Nou, ik hoop dat je de rest van de dag een beetje normaal gaat doen. Het is voor beide partijen wat gezelliger. Nog veel succes bij de groep straks!” zei Thomas en verliet haar kamer weer. Voor Thomas had ze wel respect. Ze wist dat zijn woord wel hielp en ze vond het al helemaal geweldig dat hij haar succes wenste.

Om vijf voor één liep ze richting de dagbehandeling. Ze hadden nu creatieve therapie en ze moesten met z’n allen een brug bouwen met een beperkt aantal materialen. Dit werd een heel gedoe, omdat iedereen wel andere ideeën er over had. Femke kon het niet zoveel schelen hoe de brug er uit kwam te zien. Het belangrijkste was, dat de brug stevig genoeg was om zogenaamd overheen te kunnen lopen.
Nog steeds was Quirijn weg en ze was best nieuwsgierig waar hij naar toe was. Zouden ze hem echt op sluiten? Ze hoopte het niet voor hem, want zelf vond ze het vreselijk. Alsof de anderen haar gedachtes konden lezen, vroegen ze aan de creatieve therapeut waar Quirijn was. “Die komt voorlopig niet naar de groep. Hij is opgenomen op de gesloten afdeling.” Antwoordde hij.
“Eigen schuld.” Zei Ester. “Hij wist dat hij opgenomen zou worden als hij niet normaal mee deed. Nee, in plaats van dat gaat hij liever blowen met zijn zogenaamde vriendjes en…”
“Zo is het genoeg, Ester.” Zei de therapeut, terwijl hij extra lijmpotten op de tafel neerzette. “Hoe heet hij eigenlijk?” vroeg Femke aan Ester. “Hij heet Harry. We noemen hem meestal Handige Harry, je weet wel, van Oppassen!, die serie.” Antwoordde Ester en ging verder aan de brug.
Femke wist niet echt wat ze moest doen en daarom keek ze een half uur toe, totdat de creatieve therapie afgelopen was. Nu hadden ze alleen nog een kwartier pauze en daarna de dagafsluiting.

“Wat ga jij vanmiddag doen, Femke?” vroeg de groepbegeleidster aan haar. “Ik weet het niet. Zoveel kan ik hier niet.” Antwoordde Femke.
“Kan je niet even gaan wandelen met een sociotherapeut of wat gaan tekenen? En wat dacht je van tv kijken?”
“Ik zie straks wel wat ik ga doen.” Antwoordde Femke en was blij dat de therapiedag nu voorbij was. Ze liep direct naar haar kamer en liet zich op haar bed vallen.
Na een tijdje sloot ze haar ogen en viel ze in slaap.

“Wat zie jij er moe uit!” zei Felix tijdens het avondeten. “Ik heb net geslapen.” zei Femke slaperig. “Eet je wel even wat?” vroeg hij. “Ik lust helemaal geen vis, dus ook geen visschotel.” antwoordde ze. “Je weet niet wat je mist! Pak anders maar gewoon een boterham als je het echt niet lust.” Zei Felix en verdiepte zich daarna in een gesprek met Eefje. Femke stond op en maakte twee boterhammen klaar in de keuken. Eigenlijk had ze helemaal geen behoefte om weer bij de rest aan tafel te gaan zitten. Ze was enorm moe van de afgelopen therapie dag. Morgen hebben ze vrij en dan moet ze weer gewoon met het afdelingsprogramma mee doen. Ze wist nou niet echt wat erger was; een zware therapiedag of het afdelingsprogramma. Met tegenzin kroop ze weer aan tafel. De andere jongeren waren druk aan het lachen en daar kreeg ze alleen maar meer verwardheid van in haar hoofd. De rest van de avond zal ze wel even rustig aan doen, want dan kon ze er morgen weer tegen aan.

[Redhair]

Mooi stukje weer.

[adri1200]

leuk stukje weer

[Souris]

prima
wacht alweer met spanning op een vervolg

[light fighter]

leuk stukje, ik had eigenlijk wat meer ruzie met fredirque verwacht

[Eend]

light fighter schreef op 01-02-2005 @ 16:04 :
leuk stukje, ik had eigenlijk wat meer ruzie met fredirque verwacht

Haha

[Vogelvrij]

Mooi stukje weer

Schrijf je Frederique echt Frederique? Ik dacht eerst dat het een jongen was... Het enige meisje dat ik ken die zo heet, schrijf het Frederiek namelijk

[Eend]

Vogelvrij schreef op 01-02-2005 @ 16:37 :
Mooi stukje weer

Schrijf je Frederique echt Frederique? Ik dacht eerst dat het een jongen was... Het enige meisje dat ik ken die zo heet, schrijf het Frederiek namelijk

-Een verre familielid van me heet Frederique
Maar het blijft een naam en daar wordt tegenwoordig zo creatief mee gedaan.

[Vogelvrij]

Eend schreef op 01-02-2005 @ 17:23 :
-Een verre familielid van me heet Frederique
Maar het blijft een naam en daar wordt tegenwoordig zo creatief mee gedaan.

Dat is zeer zeker waar

[I C U]

Poeh poeh... Heftig verhaal, maar ik lees het graag! Ik vind hem ontzettend boeiend en... nou ja, het is gewoon een retegoed verhaal

[*Ster*]

Ik loop achter!!! Wat ga je hard Eend!!!

[Eend]

Vervolg Een potje kleien

“Zo Femke, dit is hopelijk de laatste keer dat we elkaar zagen. Ik hoop dat je jezelf een kans geeft en hier je therapie vrijwillig afrond. Mocht dat nou niet gaan, dan kan er altijd nog een ibs gaan plaatsvinden, maar ik vind het persoonlijk zo goed met je gaan, dat ik je wat meer vrijheid gun. Dit wel met de duidelijke afspraken die we net gemaakt hebben, maar ik denk dat je die niet echt nodig zult hebben. Ik wil je veel succes wensen met alles en ik hoop dat je volledig zult herstellen.” zei de rechter en stak vriendelijk zijn hand uit. Femke gaf haar hand en glimlachte. Eindelijk was haar Rechterlijke Machtiging officieel beëindigd.

Na het middageten vroeg Esmé of ze mee kwam doen met het middagprogramma. “Ik heb geen zin.” zei ze en wilde vermoeid de trap oplopen. “Was het een zwaar gesprek?” vroeg Esmé.
“Nee, helemaal niet.”
“Waarom wil je dan niet mee doen?”
“Omdat ik geen zin heb, dat zei toch.”
“Dan wil ik dat je gewoon mee komt doen. Ik heb ook wel eens geen zin, maar toch moet ik het doen. Zo zul jij dat nu ook moeten doen.”
“Waar slaat dat op? Ik heb gewoon geen zin in dat saaie programma. Wat gaan jullie vanmiddag doen? Koekjes bakken?”
“Nee, vanmiddag gaan we iets creatiefs doen. En als je wilt weten wat, dan moet je gewoon komen. Sowieso moet je er gewoon bij komen zitten.”
“Oké, ik kom al!” zei Femke geïrriteerd en liep naar de woonkamer. “Wat ga jij nu dan doen?!” vroeg ze verbaasd toen ze Esmé de andere kant op zag lopen. “Het begint pas om kwart voor twee en het is nu kwart over één.” antwoordde Esmé plagend.
“Sjeses!” zei ze pissig en liep de trap op. “Domme doos!” mompelde ze.

“Dat is de opdracht helemaal niet!” zei Remco, terwijl hij naar het knutselwerk van Femke wees. “Nou, ik vind ‘m anders behoorlijk kunstzinnig!” verdedigde Jeffrey haar. Zonder er iets van te zeggen kneed ze door aan haar bonk klei. “Het gaat er om dat het met bomen te maken heeft, niet of het kunstzinnig is!” zei Remco fel. “Ach, wie gaat er dan ook een boom kleien…” spotte Jeffrey en sloeg met zijn vuist zijn boom in elkaar. Femke keek triomfantelijk toe en Eefje durfde de klei niet eens aan te raken. “Ben ik dan de enige die een boom kleit? Ben ik de enige die de opdracht serieus neemt?” vroeg Remco. Femke genoot van zijn wanhopigheid en keek vol vermaak de groep rond. “Ik geloof het wel.” zei ze en ging verder met haar bonk klei. Het leek nu nog redelijk op het mannelijke geslachtsdeel, maar het was de bedoeling dat het een olifantenkop werd.
Remco liep boos weg en kwam even later samen met Esmé terug. Nog steeds had niemand een boom gekleid en de boom van Remco had vreemde extra uitsteeksels gekregen. “Wie heeft er aan mijn boom gezeten?!” vroeg hij kwaad. “Ik wilde ‘m knuffelen en toen ging dat verkeerd. Daarom heb ik een noodoperatie uit moeten voeren.” Spotte Jeffrey. “Klootzak!” riep Remco en gooide een stuk klei in zijn richting. Vol leedvermaak keek Femke toe en keek daarna doodleuk in de richting van Esmé. “Erg leerzaam dit, moet ik nog steeds mee doen?” vroeg ze. Een felle blik van Esmé passeerde haar ogen en keek daarna naar het stuk klei, dat nog steeds op het mannelijke geslachtsdeel leek. “Jij bent ook niet erg serieus bezig, is het niet?” vroeg ze streng. “Het is niet wat je denkt! Het wordt een olifantenkop.” Verdedigde Femke haar kunstwerk. “Was het niet de bedoeling om een boom te kleien?”
“Nou, ik vind bomen stom, dus ik wilde een olifant kleien.” zei Femke en stond op om wat water te halen. Op de achtergrond hoorde ze Esmé iedereen streng toespreken. “Femke, jij gaat van die olifant een boom maken of anders zit je straks een half uur op je kamer. En ik wil ook Remco niet meer bij het kantoor aan zien komen.” zei Esmé even later tegen Femke. “Hoezo? Wil je niet gestoord worden met Thomas op kantoor?” vroeg ze doodleuk. “Je weet wat ik gezegd heb.” zei Esmé en liep weg. “Je hebt nog niks verteld over je relatie met Thomas!” riep ze haar na en liep weer terug naar de rest van de groep. Remco zat met rode ogen van het huilen, moedig de overbodige uitsteeksels van zijn boom te verwijderen, terwijl Jeffrey de stukken klei van de grond af raapte. Eefje zat voorzichtig in haar stuk klei te kneden. “Ik maak wel gewoon een struik!” zei ze en zette de bonk klei rechtop. “Een nette, afgezaagde, vierkante struik!”
Femke zag met haar grote teleurstelling, dat van haar mannelijke geslachtsdeel niks meer over was en Remco keek haar verwijtend aan. “Hé, wat leuk! Een bolletje! Dat is weer eens wat anders dan een piemel!” zei ze uitdagend. Weer kreeg ze een boze blik van Remco. “Ik hèèèèb bolletjes in mun hollll!” begon ze te zingen en begon allemaal ronde bolletjes te draaien. Remco z’n ogen schoten weer vol en hij sprong direct overeind en rende naar het kantoor toe. “Pas op! Ze hebben seks!” riep Femke hem na en begon schijnheilig een boom te maken.
“Oké, allemaal naar jullie kamer.” zei Thomas, terwijl hij met Remco binnen kwam lopen. “Jullie nemen je klei mee en over een half uur wil ik dat iedereen een boom heeft gemaakt, anders mogen jullie nog langer op jullie kamer blijven.”
“Waar slaat dit op?!” vroeg Jeffrey.
“Dat weet je best, Jeffrey.” zei Thomas en leunde tegen de tafel aan. Femke pakte met vol trots haar stuk klei en wilde naar boven lopen. “Ho, Femke, jij blijft hier bij mij aan tafel je boom kneden.” zei Thomas. Normaal had ze dat niet erg gevonden, maar nu baalde ze er van. Ze had maar al te graag lekker alleen op haar kamer gezeten. Heerlijk luisterend naar de muziek, die uit haar cd-speler kwam zetten. “Waarom moet ik hier blijven?!” vroeg ze vijandig. “Omdat jij veel liever op je kamer zit. Dus dan mag jij gezellig met mij een boom kleien.” Legde Thomas uit en ging met zijn kop koffie en zijn krantje aan tafel zitten. Femke haatte het als ze alleen met een sociotherapeut aan tafel zat. Dan werd ze enorm zenuwachtig.
“Mag ik als ik mijn boom af heb wel naar mijn kamer?”
“Nee, dan wilde ik je verpleegplan met je doornemen.”
“Maar jij bent toch mijn mentor niet?”
“Jawel, samen met Felix. Alleen Felix is er vanavond pas en ik heb alle tijd vandaag, dus dan doe ik het.”
“Dan doe ik gewoon extra langzaam over mijn boom.”
“Daar heb je mij niet mee, meid. Zoals ik al zei; ik heb alle tijd!”
Femke ging balend bij Thomas aan tafel zitten en kneedde met veel tegenzin een boom. “Wie verzint er nou weer zoiets lomps. Een boom kneden… Kom op zeg…” mopperde ze. Thomas lachte. “Jullie hebben het zelf verzonnen!”
“Dat is niet eerlijk! Ik was er niet bij toen we het afspraken.”
“Ja, maar je bent er nu wel, dus zul je toch echt die boom moeten kleien.”
Femke zuchtte en ging weer verder met haar boom. “Och, ik ga tenminste niet janken als iemand een carnavalsnummer zingt…”

[adri1200]

top weer

en femke houd er van om mensen tegen elkaar op te zetten

[Eend]

adri1200 schreef op 04-02-2005 @ 22:07 :
top weer

en femke houd er van om mensen tegen elkaar op te zetten

Och, stiekem kon ik tijdens mijn opnames ook wel eens heel schijnheilig zijn
Ik had ene keer ruzie met een hele irritant afdelingsgenoot. Toen zijn vader tijdens een bezoekuur vroeg of hij de kopjes op het aanrecht wilde zetten, deed hij dat gewoon, terwijl hij normaal iedereen op de afdeling liet barsten. Dus ik zei zo: "Dat mag je wel eens vaker doen, luisteren naar anderen!" En toen werd zijn vader boos en kwam me scheldend achterna. Dus ik naar mijn kamer gevlucht en de socio's hadden het gezien en kwamen direct naar me toe om me te vertelle, dat ik voortaan, als zijn ouders nog kwamen, door hun beschermd zou gaan worden en dat zijn ouders niet meer langs mochten komen verder. Maarja, het waren van die 'mijn-zoon-doet-nooit-wat-types, dus ja, het risico dat ze toch kwamen was groot. En het is inderdaad niet voor niets geweest.

Maarja, ik wist gewoon dat die gast of zijn vader boos zou gaan worden en dat de socio's dan aktie zouden gaan ondernemen Ik ben gewoon een erg goede kat-uit-de-boom-kijkerd.

[adri1200]

er ligt me iets in de keel maar ik ga slapen

als ik het morgen nog weet

en ik je effe zie op msn


en kat uit de boom kijken doe ik ook weleens

[Souris]

zo, een goed begin van de dag
wakker worden met een kopje thee en dit verhaal

[light fighter]

zeer aan gename ontdekking naar het uitmesten van m'n kamer weer een stukje om te lezen nog steeds top!!

ik mag die femke wel als ze krengerig doet

[Souris]

ja,erg leuk als femke zo af en toe zo vervelend doet

[I C U]

Nice!

[Eend]

Dank jullie

Femke komt nu meer in de fase dat ze alles zelf weer wilt gaan oppakken en dat ze zich tegen de socio's e.d. af gaat zetten