Verhalenwedstrijd: 2x een polly

[Ieke]

2x een polly

“Hoi,” riep een van de meisjes naar Nicky toen deze op de manege aankwam. Nicky groette terug en liep daarna snel naar de stallen achter in de manege. Ze kwakte haar spullen naast haar kastje neer en begroette vervolgens uitvoerig haar lievelingspony wiens box vlak naast haar kastje was. Toen propte ze alle spullen in haar kastje en pakte haar poetsspullen om Polly te gaan poetsen. Ze moest opschieten, want de les begon om half 1, en dan moest hij er netjes uit zien. Langzamerhand druppelde de eerste lessertjes de stallen binnen en ze kwamen altijd naar Nicky en Polly, waar ze dan gezellig gingen staan kletsen. Om kwart over 12 vroeg Nicky: “wie gaat er mee zadels halen?” Alle kinderen die in de 1ste les mee moesten rijden volgden haar op de voet naar de zadelkamer, waar Nicky de zadels uitdeelde. De instructrice kwam de kantine uitlopen en liep met de kinderen naar de stallen. Daar begonnen Nicky en de instructrice, Marjolein, de pony’s op te zadelen. Nicky begon met Moby Dick, een klein ondeugend pony’tje. Ze was nog maar net klaar of er stond alweer iemand anders aan haar mouw te trekken. “Wil je even helpen met Caesar?” Nicky knikte en klopte Moby nog even op de hals en volgde de jongen naar Caesar. Om 10 voor half 1 gingen alle pony’s de bak in en begon het op maat maken van stijgbeugels. Dat was vaak een heel gedoe, en daarom gingen ze dan ook wat eerder aan de gang om op tijd met de les te beginnen. Om half 1 zat iedereen gelukkig goed en kon de les starten. Ook in de les bleef Nicky helpen. Ze had al best wel veel kinderen over hun angst heen geholpen en marjolein was daar wel blij om. Met lessers die niet bang zijn kun je meer dingen doen. Als de kinderen in galop gingen, renden Nicky mee en als ze iets niet snapte, legde Nicky het nog eens apart uit. Ook vroeg Marjolein haar om naast kinderen te lopen die nog nooit gereden hadden, en de belangrijkste dingen uit te leggen. Kortom, Nicky hielp altijd iedereen en ze stond ook altijd voor je klaar. Iedereen kende haar en iedereen vond haar aardig. Ze kende haar allemaal als een vrolijk meisje, dat hielp als je in problemen zat en waar je je hart kon uitstorten en aan wie je geheimen kon toevertrouwen. En Nicky vind ze allemaal even aardig, en hielp ze allemaal even graag. Ze kon best goed rijden, al schepte ze er nooit over op. En alle kinderen wisten dat Polly alles voor haar was. Als je ze zag waren ze altijd samen. Polly, de pony waar Nicky het meest van hield, kende ze als geen ander en ze kreeg alles van hem gedaan. Ze begrepen elkaar, praatten op hun eigen manier met elkaar en deden alles voor elkaar. Het was een perfect koppel. Ze hadden een speciale band met elkaar. Maar al die vrolijkheid zou snel veranderen…
Op een zaterdag kwam Nicky, zoals gewoonlijk, opgewekt de manege binnen. Toch voelde ze dat er iets aan de hand was. De kinderen die ze tegenkwam stamelden bedremmeld tegen haar en ze slikten. Nicky snapte er niets van. Desondanks huppelde ze de stal binnen, gooide haar rugzak op de grond en wilde Polly gaan begroeten. De box was leeg…
Nicky’s vrolijke humeur was verdween op slag en haar hart klopte in haar keel. Snel rende ze naar de kantine om aan de manege eigenaar te vragen waar Polly was. Hijgend kwam ze de kantine binnen, waar iedereen haar angstig zat aan te staren. “Mevrouw Bakker, Polly is weg, waar is Polly?” Vroeg ze verschrikt. Ze zag dat Marjolein op haar lip beet en mevrouw Bakker antwoordde: “Nicky, lieverd, Polly heeft donderdag een hele zware koliekaanval gehad. Hij was heel erg ziek en de veearts zei dat we hem beter naar het dierenziekenhuis in Utrecht konden brengen voor een operatie. Dat hebben we gedaan, maar de dokters zeiden dat ze niks meer voor hem konden doen en dat we hem beter konden laten inslapen omdat hij anders toch alleen maar pijn zou lijden. En dat hebben we maar gedaan. Nicky, ik weet dat het moeilijk is maar je moet je doorzetten.” Nicky knikt en fluisterde zachtjes: “Ja, mevrouw Bakker.” Toen boog ze haar hoofd en liep langzaam de kantine uit. Ze kon het niet geloven. Het is niet waar! Nee, dat kon niet! Het mocht niet! Nicky liep naar de bootjes die bij de bij de Waal lagen. Ze liet haar benen in het water bungelen. Waarom moest het Polly zijn? Waarom de pony waar zij het meest ven hield toen begon ze zachtjes te huilen. Haar schouders schokten ervan. Nooit meer Polly borstelen, opzadelen, 's avonds nog even lekker bij hem kroelen en smoezen… Nooit, meer met hem praten en hun geheimpjes samen delen… Maar dan ook nooit meer bij anderen pony’s! ook geen anderen pony’s meer opzadelen of kinderen helpen! Plotseling hoorde ze voetstappen op de steiger. Het was Marjolein, die een arm om haar heen sloeg en haar probeerde te troosten. Snel veegde Nicky haar tranen weg met de rug van haar hand, maar Marjolein zei: “Het geeft niet hoor huil maar.”Meteen leunde Nicky tegen Marjolein aan en begon hard te huilen. “Stil maar, je krijgt vast wel weer een andere lievelingspony.” Nicky schudde haar hoofd. Het hoefde van haar niet meer. “ik hoef geen ander meer, ik doe het nooit meer!” riep ze uit. Marjolein klopte haar even op de schouder en vroeg: “Kom je me helpen, de les begint zo?” Nicky schudde haar hoofd en zei nog eens dat ze nooit meer pony’s wilde zadelen en verzorgen. Marjolein keek haar bezorgd aan, en gaf Nicky een knuffel en ging toen zelf de pony’s klaarmaken.
En Nicky deed ook echt niets meer met pony’s. De kinderen en Marjolein misten haar, evenals de pony’s. iedereen miste haar. Maar Nicky liep de hele dag verdrietig over de manege, hoefde geen gezelschap en zat vaak alleen bij de Waal. Ze lachte nooit meer en ging slechter rijden. Ook op school ging ze vreselijk achteruit. Ze maakte nooit haar huiswerk en deed niets anders dan in haar eentje op haar kamer zitten. Ze sliep onrustig en op een gegeven moment werd ze zelfs ziek. Haar ouders hadden haar vaak gevraagd waarom ze zo deed en hoe het kwam, maar dan haalde Nicky haar schouders op en liep weg. Op de manege viel het ook al op dat Nicky niet meer de oude was. In het begin dacht iedereen dat het wel over haar verdriet heen zou komen, maar dat gebeurde niet. En dat had ook nadelen voor de manege. Er waren kinderen die alleen iets met Nicky durfden. Eén meisje werd zo bang dat ze nu met rijden stopte. Met z’n allen hoopten ze vurig dat het vrolijke meisje weer terug zou komen en zou lachen en dat het net zo gezellig zou worden als vroeger. Nu kwam Nicky alleen nog maar een uurtje rijden…
Het was zaterdagmorgen. Nicky had net gereden en ze zette nu Caesar op z’n plek. Marjolein was ook nog in de stallen en legde Natasja een oefening uit. Opeens gaf Caesar Nicky een duw met zijn neus en hinnikte zachtjes. Marjolein hoorde Nicky huilen en gebaarde Natasja dat ze weg moest gaan. Daarna liep ze naar Nicky. Ze vond haar in elkaar gezakt op de grond, terwijl ze telkens maar zei: “Oh, Polly! Hij deed het! Hij deed het!” Marjolein ging naast haar zitten “Wat deed hij?”vroeg ze. “Net als Polly, eerst duwen en dan zachtjes hinniken. Dat deed hij altijd als hij vond dat ik op moest schieten. Dat deed hij altijd,” fluisterde ze. “Maar ach, wat kan jullie dat ook schelen,” voegde ze er verdrietig aan toe. Nu was het Marjoleins beurt. “Nicky, natuurlijk gaat het ons aan. Ons allemaal! We missen je, Nicky, allemaal! Je kunt bij ons terecht net zoals wij bij jou terechtkonden. Als je er zoveel verdriet van hebt, accepteren we dat, Nicky. Het is een vreselijke drempel. Maar eens moet je je er toch overheen zetten… Polly was ongeneeslijk ziek. Als hij in leven was gebleven, had hij alleen maar pijn gehad. Dat kun je hem toch niet aandoen? Dat is gewoon egoïstisch.” Nicky keek op en knikte toen langzaam. “Maar ik mis hem zo. Ik denk altijd aan hem. Ik kan me nergens anders meer aan hem denken, en aan niemand anders. Ik mis hem zo,” zei ze zachtjes. Marjolein begreep het zo goed: “Het is prima dat je vaak aan hem denkt, maar te vaak is ook niet goed. Je moet een grens trekken. Je moet maar zo denken: waar hij nu is, is hij gelukkiger dan hier.” Nicky knikte. “Bedankt, Marjolein, nu weet ik dat ik gewoon uit kan huilen als er iets is.” “Natuurlijk kun je dat, gekkie,” lachte Marjolein “ Kom op dan gaan we iets drinken.” Nicky knikte en hand in hand liepen ze naar de kantine.
Op zaterdagen die volgden kwam Nicky wel weer naar de manege en hielp ze weer mee in de lessen. Ze lachte heel weinig en deed haar werk zonder plezier. En haar ogen, die waren het ergste. Ze stonden altijd dof en verdrietig. Meestal zat Nicky maar een beetje voor zich uit te suffen als ze niets te doen had. Mevrouw Bakker zei tegen haar man: “Waar is onze Nicky gebleven? Ik weet dat ze er veel verdriet van heeft gehad, maar daar moet ze nu eenmaal overheen. Er moet een vervanger komen voor Polly. Als we nu eens een jonge pony namen, die heel veel op Polly lijkt, dan kan Nicky hem verzorgen en mischien wel inrijden. Dan komt ze er vast wel overheen.” En zo gebeurde het ook, maar mevrouw Bakker besefte niet hoeveel verdriet Nicky daarvan zou krijgen…
Op een zaterdag kwam Nicky iets opgewekter dan anders de stallen in. Ze gooide haar spullen bij haar kastje neer en wilde zich omdraaien om weer naar voren te gaan, toen ze plotseling iets in Polly's box zag staan. "Polly?" fluisterde ze ontzet en gluurde over het randje van de boxdeur. En daar stond hij: een beetje verlegen bruintje met precies dezelfde aftekeningen als Polly; een kol, vóór zwarte beentjes en achter witte beentjes. Ook had hij ongeveer dezelfde bouw, alleen had hij een iets breder hoofdje en was 5 keer zo jong als Polly. Een 2jarige, dat zag ze zo. In werkelijkheid was het maar 2 seconde voor ze alles in zich opgenomen had en deinsde ook gelijk achteruit. Ze keerde zich om en zette het op een lopen. De kantine deur vloog open en Nicky stoof huilend naar binnen. Verschrikt keek iedereen haar aan. Nicky kroop bij de kachel en huilde zachtjes. Weer was het Marjolein die naar haar toekwam en haar troostte. Ze had zoiets al verwacht.
Omdat Nicky niets van de nieuwe pony had wille weten werd hij ook nog door niemand verzorgd. Vaak werd hij dan maar in de wei gelaten, omdat hij zich anders stierlijk stond te vervelen. Oh ja, Marjolein borstelde en longeerde hem wel eens, maar echte aandacht kreeg hij niet.
Het werd zomer en de bruine ruin, die ook Polly heette, stond meestal alleen in de wei. Hij draafde vaak rusteloos langs het hek als er iemand langs kwam hinnikte hij om aandacht te trekken. Nicky was, nadat die pony op de manege was verschenen die er net zo uitzag als Polly en ook nog Polly heette, niet meer op de manege gekomen. En weer miste iedereen haar.
Het werd zomervakantie en, zoals ieder jaar, ging de manege op ponykamp. Maar nu zouden ze niet zoveel plezier hebben als anders. Want Nicky was er niet om 's avonds mee te giechelen. En ze konden geen ruzie maken over wie naast Nicky mocht rijden of wie er met haar een stapelbed mocht delen. En ze konden niet 's avonds stiekem het bos in te gaan, want Nicky was er niet om de leiding over te halen.
De manege was al 2 dagen op kamp toen Nicky ineens op de manege verscheen. Ze had niks te doen en was daarom maar even langs gekomen. Degenen die thuis waren gebleven keken allemaal verbaast toen Nicky de kantine binnenslenterde. "Hoi, Nicky," riep Marjolein, die thuisgebleven was als antwoord haalde Nicky haar schouders op en plofte neer op een barkruk. Daar ging ze naar de les kijken. In de kantine werd gemompeld en er werden schouders opgehaald. Ze snapten niets meer van Nicky sinds Polly dood was. Marjolein kroop op de barkruk naast Nicky en vroeg: "Gaat het weer een beetje?" Nicky knikte en zei: "Ja, het gaat wel alleen... ik mis hem heel erg. Maar ik weet nu waar hij nu is, hij het nog fijner dan hier. Alleen die ruin... " Toen sprong ze van de kruk af en liep naar de Waal, naar haar plekje. Ze liet zich op een van de steigers zakken, schopte haar schoenen uit en liet haar voeten in het water bungelen.
Ze zat wat voor zich uit te dromen, toen ze ineens een plons hoorde. gevolgd door een keiharde hinnik. Ze sprong op en rende naar de wei, waar het geluid vandaan kwam. Daar zag ze een kapotte omheining en ze begreep onmiddellijk wat er was gebeurd; Polly had zich eenzaam gevoeld zonder de andere manegepony's en toen hij merkte dat Nicky daar was gaan zitten, en wilde hij naar haar toe. In zijn paniek was hij door de omheining gebroken en in de Waal gevallen. Snel dook Nicky achter de pony aan. terwijl ze rustig naar hem toe zwom om hem niet nog erger te laten schrikken, praatte ze zachtjes tegen Polly, die nu rustiger werd. Ze greep hem bij z'n manen en halster en klopte hem op z'n natte hals. Polly wreef met z'n hoofdje tegen haar aan en Nicky lachte. Ze omhelsde hem en zei: "Kom we hebben genoeg gezwommen voor vandaag." Ze zwom zachtjes naar de kant. Toen ze de bodem weer onder haar voeten voelde trok ze Polly naast zich en leidde hem zo op de wal. Daar stonden ze, rillend, nat en koud. "Kom op, joh," zei Nicky tegen de ruin, die nu dicht tegen haar aan was gekropen. "Naar de manege!" en ze klopte hem uitvoerig op zijn drijfnatte hals. Snel liepen ze naar de manege waar Nicky een deken uit de zadel kamer haalde en die over Polly's rug gooide. Toen pakte ze een handdoek en begon de pony af te drogen.
Even later ging de kantine deur open en Marjolein kwam naar buiten om met de les te beginnen. Ineens bleef ze stokstijf staan, want wat ze zag, geloofde ze niet. Ze zag dat Nicky Polly helemaal aan het vertroetelen was en het meisje en de pony waren allebei drijfnat. Verbaasd liep Marjolein naar ze toe en vroeg wat er gebeurd was. Nadat Nicky alles had uitgelegd, schoot Marjolein in de lach. "Jullie zijn me ook een mooi koppel,"lachte ze. Nicky knikte. Pas toen besefte ze wat ze had gezegd. Vragend keek ze Polly aan. En die? Die gaf Nicky een por met zijn neus en hinnikte zachtjes...
einde