Verhalenwedstrijd: Herenigd.

Herenigd.

Huppelend loop ik door de kille ochtendstraten.
M’n haren zijn aan mijn voorhoofd geplakt door de regen die kletterend naar beneden valt.
De hemel is grauw en donker en de wind giert door de straten. Ik ben doorweekt en heb het koud, maar vandaag kan niets de glimlach nog van mijn gezicht halen.
Niets of niemand kan deze dag voor mij verpesten. Deze dag, 14 februari, is een dag speciaal voor mij. Voor mij en Joris. Mijn hoofd zit vol van Joris, enkel Joris.
Ik dans verder door de straten, ik dans en zing, op weg naar Joris.
Sinds deze morgen kan ik aan niemand anders meer denken. Ik moest gewoon naar hem toe. Mijn hart sleepte me op dit vroege uur door de straten.
Terwijl de wind door de blaadjes van de bomen waaide, dacht ik aan vorig jaar.
Toen waren Joris en ik samen gaan wandelen, ook door de gietende regen. Maar toen hield Joris mij lekker warm. Nu was ik alleen, maar dat zou niet lang meer duren.
Op deze dag zouden hij en ik opnieuw verenigd worden in de liefde. Na bijna een jaar in de hel geleefd te hebben zou dit een nieuw begin betekenen.
Ik was er bijna, bijna zou ik opnieuw bij hem kunnen zijn. Nog heel eventjes.
Mijn hart begon sneller te slaan en ik voelde het bloed door mijn aderen stromen.
Hier was ik dan, ik liep door de wegeltjes die langs de grijze en zwarte stenen liepen.
Ik zocht de steen van mijn Joris. De steen die weldra van ons beide zou zijn.
Ik kende de weg al op mijn duimpje, helemaal achteraan het kerkhof. Op die plaats zouden we opnieuw verenigd worden.
Ik stond nu recht voor het graf, aan de voeten van Joris.
De boom die ernaast stond, had een dikke laag blaadjes over het graf gespreid.
Ik knielde en ging op de grond liggen. Bovenop Joris.
Ik taste in de zak die rond mijn schouders hing. Bijna onmiddellijk haalde ik het grote glanzende mes eruit.
Nog eventjes, nog eventjes geduld Joris. Bijna ben ik terug bij je.
Het is mijn schuld dat we uit elkaar zijn gehaald. Gilde het door mijn hoofd. Flitsten van de beruchte dag gingen door mijn hoofd.
Joris naast mij in de wagen, we waren ruzie aan het maken. Ik gilde om iets, ik weet niet eens meer waarom. Hij schreeuwde iets terug. En dan die andere auto die recht op ons afkwam.
Joris die nog aan het stuur trekt. Maar het was te laat. Joris op slag dood, ik in coma.
Ik probeerde die gedachten uit mijn hoofd te schudden. Het deed er niet meer toe.
Ik heb ervoor gezorgd dat je bij me weg werd getrokken. Ik zal er ook voor zorgen dat we weer samen zijn.
Voor altijd en eeuwig. Weer Joris en Jill. Weer één adem. Weer één zucht. Weer één geheel.
Het mes in mijn rechterhand zorgde voor de verlossing. Ik voelde het langs mijn polsen snijden. Met het laatste beetje kracht dat ik nog bezat probeerde ik zo goed mogelijk te snijden.
Toen liet ik het mes vallen, en voelde ik de druppels bloed langs m’n armen lopen.
Het bloed liep langs mij op het graf, het zou ons weer samen brengen.
Nog even wachten tot er voldoende bloed was gevloeid om Joris te bereiken.
Ik vergat de pijn bij de gedachte aan Joris.
Terwijl ik op het bed van bladeren lag bovenop de harde steen dacht ik aan ons. Ons, wij, Joris en Jill, bijna herenigd in de hemel. Herenigd als engeltjes, echte engeltjes.
Terwijl ik daar aan dacht was bijna voldoende bloed uit m’n lichaam gestroomd. De pijn was bijna verdwenen.
Ik voelde Joris m’n hand vastnemen, m’n vingers klemden in de zijne. Eindelijk terug die vertrouwde hand, die vertrouwde greep. Mijn vingers in de zijne. Zo was het juist, enkel zo. Hij en ik, ik en hem.