[Fantasyverhaal]

[Saarah]

Nou, ik heb eigenlijk bijna geen ervaring met fantasy-verhalen, dus weet ik niet dat het iets zal worden .
Maar ik wil een poging wagen, dus dit is het begin. Veel commentaar ajb


Bedroefd zat Ella op de ongemakkelijke stoel naast haar moeders bed. Haar hand had ze op die van haar moeder gelegd, met een hartverscheurend verdriet waren haar ogen gericht op haar moeders gezicht. Na een ziekte, die nu al bijna een jaar aanhield, was dat helemaal ingevallen. Haar ogen waren gesloten, haar magere borst ging langzaam en regelmatig op en neer.
Er werd zacht op de houten deur geklopt voordat die openging. Ella keek verbaasd op toen ze Avaron, de medicijnman, in de deuropening zag staan. Toen bekroop haar een gevoel van angst. Hij had haar nog nooit bezocht, hij zou toch niet gekomen zijn omdat het tijd was voor haar moeder om te gaan? Dat kon niet, dat mocht niet! Dan zou Ella helemaal alleen achterblijven… Broertjes of zusjes had ze niet, haar vader had ze nooit gekend.
“Ella”, zei Avaron met zijn zachte, maar heldere stem. “Kom even mee.”
Ongerust stond Ella op, en met een laatste blik op haar moeder volgde ze Avaron naar buiten.
Avaron liep een paar meter voor haar uit en stapte flink door. Ella had er grote moeite mee zijn snelle passen bij te houden. Enkele minuten later waren ze aan zijn huis aanbeland. In tegenstelling tot dat van Ella en haar moeder, was het uit steen gebouwd, en wat groter. Dat was niet verbazingwekkend, aangezien Ella en haar moeder tot de meest arme dorpelingen behoorden.
Toen Avaron zijn huis binnenging, bleef Ella aarzelend staan. Avaron wenkte haar. “Kom mee!”
Haastig liep Ella hem achterna en sloot de deur. Avaron ging haar voor naar een klein kamertje, waar 2 stoelen in stonden. Op de wanden hingen een speciaal soort geschriften, die Ella niet kon lezen. Hoewel Ella de meeste letters uit hun alfabet kon lezen, kwam dit haar totaal onbekend voor, dus nam ze aan dat dit geschriften waren uit een andere taal.
”Ella, waarschijnlijk weet je niet helemaal waarom je hier bent, maar vermoed je wel waarmee het te maken heeft?” begon Avaron. Ella knikte.
”Wel, je weet dat ik je moeder gisteren heb laten onderzoeken. Ik heb, samen met een paar medicijnmannen uit de naburige dorpen, gevonden wat haar mankeert. Die ziekte die ze heeft is niet ongeneeslijk. Aan het medicijn is wel heel moeilijk aan te komen. Het medicijn is namelijk een speciaal soort kruid, dat alleen groeit in de donkerste en diepste grotten van Cannover. Omdat dat zo’n verre en gevaarlijke reis is, wil Ranto, het stamhoofd, niemand van zijn krijgers erheen sturen. Hij wil jou echter wel de kans geven, als je dat wil, zelf naar het kruid op zoek te gaan. Hij dwingt je tot niets, wil je alleen die kans geven. Als je zou besluiten het te doen, zal er hier voor je moeder worden gezorgd. Je zal benodigdheden meekrijgen, zoals een kaart en wat voedsel. Je mag te paard gaan, en Ranto heeft beslist je ook een paard te geven. Het is een lange en gevaarlijke reis, zoals ik al zei, maar Ranto heeft beslist je nog één extra steun te geven: een jongen van 17 winters oud zal je vergezellen. Stirof is zijn naam, en hij is een krijger in opleiding. Ranto zei dat je een paar uur bedenktijd krijgt, je moet vanavond om zeven uur stipt hier terug staan om je beslissing mee te delen. Als je wil gaan, zal alles in orde gebracht worden zodat je morgenvroeg kan vertrekken. Zoniet, zal je moeder op een zachte manier gedood worden. Ga nu maar, en keer om zeven uur terug.”
Een beetje duizelig stond Ella op en knikte. Met een klein knikje naar Avaron liep ze zijn huis uit, en wandelde traag terug naar haar eigen houten huisje.

[I C U]

Ik denk dat je iets meer aan de inleiding moet doen. Laat Ella bijvoorbeeld in de deuropening staan en over het dorp uitkijken, en vertel dan dat zij in het armste deel van het dorp wonen. De manier waarop je het nu vertelt (vergelijking met de grote en de bouwmaterialen van de huizen) is te... plotseling.
In zo'n inleiding kun je ook in het kort wat over Ella vertellen, over haar geschiedenis (wel kort, zodat er ook nog wat over blijft voor verder in het verhaal).
Ook komt zo'n opdracht wel een beetje uit de lucht vallen. Het zou kunnen zijn dat Ella in spanning wacht op Avaron, met de uitslag van de bijeenkomst van de raad van het dorp (of zoiets!)

Nou ja, ik heb ideeën zat, maar het is jouw verhaal Verder denk ik dat het een goed verhaal kan worden, je idee staat me wel aan! Je moet denk ik alleen proberen het wat uitgebreider en subtieler te vertellen.

[Saarah]

I C U schreef op 04-06-2005 @ 16:22 :
*Knip*

Je hebt idd wel gelijk denk ik, ga het zo dadelijk wat aanpassen, idd wat meer uitleg enzo.
Thnx voor de commentaar

[Saarah]

De nieuwe versie. Heel anders en veel meer
Wat vinden jullie ervan?



Bedroefd zat Ella op de ongemakkelijke stoel naast haar moeders bed. Haar hand had ze op die van haar moeder gelegd, met een hartverscheurend verdriet waren haar ogen gericht op haar moeders gezicht. Na een onbekende ziekte, die nu al bijna een jaar aanhield, was dat helemaal ingevallen. Haar ogen waren gesloten, haar magere borst ging langzaam en regelmatig op en neer.
Met een zucht stond ze op en drukte snel nog een kus op haar moeders voorhoofd. Met zachte passen liep ze door de houten deur en sloot die achter haar. Buiten was het warm, zoals altijd in Lorabexia, het dorpje waarin Ella al haar hele leven, 15 jaren om precies te zijn, woonde.
Met een naar gevoel in haar maag liet Ella zich op de grond voor het houten huisje neerzakken. Daar zat ze tegenwoordig erg veel, onder de schaduw van een klein afdakje, in het mulle zand, tegen de muren van het kleine huisje geleund. Van hieruit had ze een mooi uitzicht op het dorp. Nou ja, niet dat ze van hier veel van het dorp kon zien ofzo. Ze woonden nogal afgelegen, in het centrum van Lorabexia was geen plaats voor de armere dorpelingen. Ella had dit nooit erg gevonden, ze was van zichzelf al niet erg sociaal en werd het liefste door iedereen met rust gelaten. En hier lukte het haar bijna altijd om tot rust te komen. Voor haar zag ze een uitgestrekte zandvlakte, die tenslotte overging in de dorpshuizen. Links of rechts van haar waren geen huizen te zien, behalve dat van Beris, haar oude buurvrouw. Naast Beris’ huis lag een kleine weide, waarop een paar pony’s stonden, de meeste intussen ook al op een waardige leeftijd. Vroeger, toen Ella nog kleiner was, had ze geregeld stiekem een pony van het veld gehaald en was ermee gaan rijden. Niet ver, ze durfde het dorp niet te verlaten, maar de koppige pony’s hadden van haar toch een best goede ruiter gemaakt.
Ella dacht terug aan vroeger, die heerlijke onbezorgde tijd waarin haar moeder nog levendig en gezond was. Haar vader had ze nooit gekend. Haar moeder beschreef hem altijd als ‘een egoïst die haar verlaten had toen Ella amper een paar maand oud was’. Broertjes of zusjes had ze niet gehad. Toch was ze altijd gelukkig geweest, samen met haar moeder. Geregeld waren ze samen tot aan de rand van het dorp gewandeld, daar naar helderrode bessen gezocht of helder water uit de Gelber, de rivier die door het dorp stroomde, geput. Haar moeder had haar al vroeg de verschillen tussen giftige en lekkere bessen geleerd, had haar al op jonge leeftijd geleerd voedzame gerechten te bereiden met de meest simpele dingetjes.
Toen dacht ze terug aan gisteren. Ze had, zoals meestal, naast haar moeder gezeten toen Avaron binnengekomen was. Ze verzonk in gedachten en zag voor haar ogen wat er gisteren gebeurd was…
Er werd zacht op de houten deur geklopt voordat die openging. Ella keek verbaasd op toen ze Avaron, de medicijnman, in de deuropening zag staan. Toen bekroop haar een gevoel van angst. Hij had haar eergisteren nog bezocht om haar moeder grondig te onderzoeken, hij zou toch niet gekomen zijn omdat het tijd was voor haar moeder om te gaan? Dat kon niet, dat mocht niet! Dan zou Ella helemaal alleen achterblijven…
“Ella”, zei Avaron met zijn zachte, maar heldere stem. “Kom even mee.”
Ongerust stond Ella op, en met een laatste blik op haar moeder volgde ze Avaron naar buiten.
Avaron liep een paar meter voor haar uit en stapte flink door. Ella had er grote moeite mee zijn snelle passen bij te houden. Een kwartiertje later waren ze aan zijn huis aanbeland. In tegenstelling tot dat van Ella en haar moeder, was het uit steen gebouwd, en wat groter. Dat was niet verbazingwekkend, aangezien Avaron niet bepaald arm was.
Toen Avaron zijn huis binnenging, bleef Ella aarzelend staan. Avaron wenkte haar. “Kom mee!”
Haastig liep Ella hem achterna en sloot de deur. Avaron ging haar voor naar een klein kamertje, waar 2 stoelen in stonden. Op de wanden hingen een speciaal soort geschriften, die Ella niet kon lezen. Hoewel Ella de meeste letters uit hun alfabet kon lezen, kwam dit haar totaal onbekend voor, dus nam ze aan dat dit geschriften waren uit een andere taal.
”Ella, waarschijnlijk weet je niet helemaal waarom je hier bent, maar vermoed je wel waarmee het te maken heeft?” begon Avaron. Ella knikte.
”Wel, je weet dat ik je moeder gisteren heb laten onderzoeken. Ik heb, samen met een paar medicijnmannen uit de naburige dorpen, gevonden wat haar mankeert. Die ziekte die ze heeft is niet ongeneeslijk. Aan het medicijn is wel heel moeilijk aan te komen. Het medicijn is namelijk een speciaal soort kruid, dat alleen groeit in de donkerste en diepste grotten van Cannover. Omdat dat zo’n verre en gevaarlijke reis is, wil Ranto, het stamhoofd, niemand van zijn krijgers erheen sturen. Ik vrees dat we je moeder zullen moeten laten inslapen.”
“Nee!” zei Ella geschrokken. “Kan… kan Ranto écht niemand naar de grotten sturen?”
”Sorry, Ella”, zei Avaron, zijn stem nog zachter dan normaal.
”Ik zal zelf gaan”, zei Ella toen met vastberaden stem.
”Ella, je kent de weg buiten het dorp niet eens. Jij zult nooit alleen de grotten van Cannover bereiken!”
”Dan bereik ik hen niet, maar ik ga het in elk geval proberen!”
Met tranen in haar ogen stond ze op en wilde weggaan.
“Ella, hier blijven!” deze keer klonk Avaron’s stem sterker. Ella draaide zich om.
”Ik zal de krijgsraad vanavond samenroepen, en ik zal het voorstellen. Aangezien we je toch niet kunnen tegenhouden, krijg ik hen misschien zelfs zo ver dat ze iemand met je mee sturen, of jou een paard geven. Kan je paardrijden?”
Ella knikte.
”Goed zo. Morgenavond rond zeven uur kom ik terug naar je. Ga nu maar.”
”Bedankt, Avaron”, zei Ella zacht. Met bedeesde passen verliet ze zijn huis en wandelde terug naar haar moeder.
Ella opende haar ogen en kwam terug in de realiteit terecht. Ze hoopte echt dat Avaron de krijgsraad had kunnen overtuigen. De krijgsraad bestond uit de belangrijkste mannen uit het dorp zoals de medicijnman, het dorpshoofd en de beste krijgers.
Ella droeg geen horloge, maar aan de stand van de zon te zien was het iets na zes. Enkele minuten later zag ze plotseling beweging op de zanderige vlaktes. Zou het Avaron zijn? Ze kneep haar ogen tot spleetjes en tuurde naar de figuur die naderde. Toen hij nog wat dichter genaderd was, zag ze dat het wel degelijk Avaron was. Ella’s hart sloeg een slag over, er bekroop haar een gevoel van angst en tegelijk hoop.
Zenuwachtig stond ze op en veegde het zand van haar donkerbruine rok, die tot net boven haar enkels reikte. Ze liep naar Avaron toe.
”Ella”, zei Avaron met zijn zachte stem. “Kom even mee. Ik heb goed nieuws voor je.”

[Maria86]

Die tweede versie vind ik veel leuker om te lezen, het is minder plotseling en bevat een flashback. Ook wordt zij niet voor de keuze gezet, maar moet ze een antwoord afwachten, dat vind ik goed gedaan.
Komt er een vervolg?

[Saarah]

Maria86 schreef op 04-06-2005 @ 17:49 :
Die tweede versie vind ik veel leuker om te lezen, het is minder plotseling en bevat een flashback. Ook wordt zij niet voor de keuze gezet, maar moet ze een antwoord afwachten, dat vind ik goed gedaan.
Komt er een vervolg?

Yep, morgen ofzo komt er zeker een vervolg, denk niet dat ik vandaag nog tijd heb
Thx om te reageren

[I C U]

Ella opende haar ogen en kwam terug in de realiteit terecht

Behalve dat deze zin niet klopt, is het ook geen mooie zin, een beetje cliché na een flashback.
Tot twee keer toe zegt Avaron 'Ella, kom even mee'. Op zich niets mis mee, maar het viel me op, misschien dat je er iets anders voor in de plaats kan zetten.
Verder zou het fijner lezen als je witregels gebruikt!

Het tweede stuk is veel beter dan het eerste stuk. Zowel qua inhoud als qua stijl! Ben benieuwd naar de rest!

[lawallan]

ze droeg geen horloge? als ik de rest van het verhaal lees komt het mij redelijk middeleeuws over en toen had je geen horloges, maar het kan ook mijn eigen fantasie zijn die er gelijk weer een middeleeuws dorp van maakt

[Choking Duck]

Het is natuurlijk een fantasyverhaal, dus alles kan
Maargoed, ga door!

[Saarah]

Ik vrees dat een vervolg nog even gaat duren... Heb vanaf volgende week examens en dus de komende twee weken heel weinig tijd maar mss schrijf ik tussen het leren door wel nog wat verder!

[I C U]

Saarah schreef op 09-06-2005 @ 19:44 :
Ik vrees dat een vervolg nog even gaat duren... Heb vanaf volgende week examens en dus de komende twee weken heel weinig tijd maar mss schrijf ik tussen het leren door wel nog wat verder!

Ontspanning is ook belangrijk!

[Saarah]

I C U schreef op 09-06-2005 @ 20:09 :
Ontspanning is ook belangrijk!

Das waar, maar dan plof ik eerder neer in de zetel om naar tv te kijken ofzo maar ik zal m'n best doen

[Roosje]

Mm, ik heb alleen tweede versie gelezen. Het is in principe wel leuk, maar er zitten nogal wat dingetjes in die ik anders zou doen...

[Saarah]

Roosieh schreef op 09-06-2005 @ 21:18 :
Mm, ik heb alleen tweede versie gelezen. Het is in principe wel leuk, maar er zitten nogal wat dingetjes in die ik anders zou doen...

Je mag altijd voorbeelden geven?

[Saarah]

Het vervolg (in het vorige deel zijn nog een aantal kleine dingetjes verandert, zoals dat horloge bv., maar ik vond het nogal stom om het hier terug te zetten omdat er dus maar zo weinig verandert is. Moest iemand er anders over denken, hoor ik het wel ).


Zenuwachtig stond ze op en veegde het zand van haar donkerbruine rok, die tot net boven haar enkels reikte. Ze liep naar Avaron toe.
”Ella”, zei Avaron met zijn zachte stem. “Kom, ik heb goed nieuws voor je. Ik zal het je vertellen terwijl we naar het dorp wandelen.”
Ella knikte en met een glimlach op haar gezicht wandelde ze naast Avaron.
“Dus, ik heb het gisteren voorgesteld aan de krijgsraad. Na een kleine discussie besloot Ranto je een jonge krijger mee te sturen. Hij heeft meteen iemand naar het krijgskamp gestuurd om een geschikt persoon te vinden. Een jonge krijger, nog net geen achttien jaren oud, was bereid met je mee te gaan. Zino noemt hij zich.”
“Bedankt, heel erg bedankt”, zei Ella gelukkig.
“Er is zelfs nog meer. Ranto zei dat Zino zijn eigen paard heeft, maar hij wilt er jou ook één meegeven. Ik vertelde hem dat je ervaring hebt met paarden, en hij beloofde me een goed en snel paard uit te zoeken.”
“Wow… Echt, Avaron, bedankt!”
Avaron glimlachte. “Je verdient het.”
Ondertussen hadden ze het dorp bereikt. Avaron stopte niet aan zijn eigen huis maar wandelde door. “Zino is bij Ranto thuis. Daar moeten we nog een paar dingen bespreken.”
Ella knikte, met een zenuwachtig gevoel in haar maag. Ze hoopte maar dat Zino een beetje meeviel, dat het geen norse jongen bleek te zijn.
Avaron klopte en er werd opengedaan door, zo veronderstelde Ella, Zino. Hij had donkerbruine haren tot op zijn schouders, donkerbruine ogen die er vriendelijk uitzagen en een mooi gezicht.
De jongen hield de deur open, knikte naar Avaron en glimlachte naar Ella. Ella glimlachte ook en volgde Avaron. Hij liep het huis in en door een grote deur. Ella kwam terecht in wat, zo vermoedde ze, een soort bibliotheek moest zijn. Er stonden drie gigantische kasten, volgepropt met allerlei boeken. Tegen de andere muur stonden twee groepjes van vijf stoel rond een tafel. Aan één van de stoelen zat Ranto, op de tafel voor hem lag een hele stapel boeken.
“Avaron, Ella, ga zitten.”
Hij wees uitnodigend op de stoelen en Ella nam plaats naast Avaron. Zino kwam ook naast haar zitten.
“Dus je bent nog niet van gedachte veranderd?” vroeg Ranto Ella.
“Helemaal niet”, zei Ella vastberaden.
“Oké. Dan ga ik beginnen met jullie een paar dingen te vertellen en wat spulletjes te geven. Het kruid dat je moeder zal genezen, heeft, voorzover wij weten toch, geen naam. We zullen het voor de gemakkelijkheid dus gewoon het kruid van Cannover noemen. Het is dus alleen te vinden in het diepste gedeelte van de grotten van Cannover. Ik zal jullie even een plaatje laten zien van het kruid.”
Hij nam één van de boeken van de stapel en bladerde er even in. Daarna draaide hij het boek om en wees naar een plaatje van een donkergroen kruid. “Dat is het.”
Ella bekeek het zwijgend. Dus dit kruid kon haar moeder genezen.
“In de grotten van Cannover, in de diepste dus, groeit het in overvloed. Eenmaal je daar bent, is het geen probleem meer om eraan te raken. Het probleem is eerder daar raken… Niet verdwalen in de grotten… En veilig terug thuis raken.”
Hij bekeek Ella en Zino. “Maar ja, da’s jullie eigen risico natuurlijk. En als jullie eenmaal aan het kruid raken, breng dan zoveel mogelijk mee. We hebben maar heel weinig nodig, maar breng maar genoeg mee, en stop het in elke tas. Zo ben je zeker dat als je één tas of zelfs twee kwijtraakt, je nog wel kruid hebt.”

[I C U]

Dus, ik heb gisteren voorgesteld aan de krijgsraad

'het' Moet er nog ergens tussen.

Zino noemt hij.”

zich?

Eenmaal je daar bent, is het geen probleem meer om eraan te raken. Het probleem is eerder daar raken…

Die twee keer raken werkt verwarrend. Het is leuk bedoeld als woordspelling, maar het werkt dus eerder als verwarrend.

Verder leuk stukje weer Misschien moet je er hier en daar toch nog aan sleutelen, omdat je stijl nog een beetje wisselvallig is. Soms is het wat hoogdravender dan andere keren, en dat leest niet zo prettig.
Verder hoop ik dat je die Zino en Ella niet verliefd laat worden, omdat dat wel ernstig cliché zou zijn

[Saarah]

I C U schreef op 14-06-2005 @ 16:47 :
'het' Moet er nog ergens tussen.

zich?

Allebei veranderd

I C U schreef op 14-06-2005 @ 16:47 :

Die twee keer raken werkt verwarrend. Het is leuk bedoeld als woordspelling, maar het werkt dus eerder als verwarrend.

Ik zal straks eens kijken of ik daar iets beter voor vind, je hebt idd wel gelijk.

I C U schreef op 14-06-2005 @ 16:47 :

Verder leuk stukje weer Misschien moet je er hier en daar toch nog aan sleutelen, omdat je stijl nog een beetje wisselvallig is. Soms is het wat hoogdravender dan andere keren, en dat leest niet zo prettig.
Verder hoop ik dat je die Zino en Ella niet verliefd laat worden, omdat dat wel ernstig cliché zou zijn

Thnx Jep ik moet er idd nog wel wat aan sleutelen, had het nog niet nagelezen ofzo, direct gepost .

Eeehm hoe het verder gaat gaan weet ik nog niet zeker... Dus tja alles is nog mogelijk maar het zou idd wel cliché zijn... damn dat zou net zo romantisch geweest zijn ik zag ze al samen door velden vol met bloemen rennen, zich dan laten vallen in elkaars armen
Maar ik ga dus nog zien

[Maria86]

Leuk!

Een beetje romantiek maakt niet uit, maar te erg is ook niet leuk om te lezen, vind ik. Een beetje spanning (straks met die grotten) lijkt me leuk.

[Roosje]

Hm, leuk stukje, maar de laatste twee alinea's zijn erg verwarrend door woordherhalingen enzo.