[verhaal] De mens is niet monogaam, en jongens van 16 al helemaal niet.

[RedWarrior]

Hoofdstuk 1: Vakantie.


Wouter liep met Wietske de school uit. Twee maanden zonder haar, hoe was dat te overleven? Zonder haar lachen, haar huppelende paardenstaart, die tegenwoordig ten dele groen was. Toch was hij blij dat het vakantie was. En had hij geweten wat dat hem verder zou brengen, dan zou hij heel wat minder blij zijn geweest, misschien.

Drie weken later. De meeting, waar hij zich op had verheugd sinds hij had ingeschreven, stond op het punt te beginnen. Hij liep nu de stationshal in, heel wat gespannender dan gewoonlijk, terwijl hij hier toch wel regelmatig kwam. Plotseling werd hij aangesproken door een jongen die erg leek op degene met wie hij had afgesproken. 'Luuk? Ik ben Wouter'. Kaartjes, trein. En wachten. Praten. Tot op het station Harderwijk. WC-gedoe. 'Ach, ik ga in het park wel' 'Ja, dat is voor jongetjes erg makkelijk' grinnikte Luuk.
Kort daarop kwam de trein vanuit Utrecht binnen en er kwamen een aantal mensen uit; waaronder éen iemand die rechtstreeks op Luuk afrende. Wouter daarna haar hand uitstak; 'He, ik ben Femke. Wie ben jij?' 'Wouter'.
Toen begonnen de problemen.

Nou, eerst nog niet eens zo, het duurde even. Maar niet lang daarna maakte Wouter zich toch duidelijk druk over twee meisjes; Femke, en Wietske. En om wie dan eigenlijk het meest?

Kamperen met dezelfde groep waar Femke prominent bij was maakte dat niet gemakkelijker. Het maakte het erger, en chaotischer. En daarbij gevoegd dat Femke op typische personen viel die Wouter op zijn beurt typisch op een van zijn leraren vond lijken, en Wouter in septemer het aankreeg met Wietske, maakte de tijd rijp voor een gigantisch probleem.

[RedWarrior]

vervolg komt!

[Zut Alors!]

Je had wel even ietsje* meer regels mogen gebruiken voor hetgene dat je nu verteld hebt. Het gaat nou wel errrrg snel.

* En dat is dan nog zacht uitgedrukt.

[Astuanax]

ik wacht!

[Zut Alors!]

Zou dit zegmaar een verklaring voorafgaande zijn? Dan moet je mn commentaar hierboven maar als niet-geschreven beschouwen. Ja, ik bedenk het nu pas, maar dan lees ik wel even verder

[Nijn*]

Ik vind het tot nu toe niet geweldig, je gaat erg snel. En er zitten een paar zinnen in die niet lekker lopen naar mijn idee, maar goed, ik ben benieuwd hoe het vervolg eruit gaat zien

Nijn*

Overigens; ik ken een jongen die Wietske heet..

[RedWarrior]

Dit was ook meer een proloog, omdat je sommige dingen gewoon moet weten, anders zou het zomaar pats-kleng zijn. Ik ben van plan ook een heleboel af te wisselen (gedachtes, flashbacks en dergelijke) en dat heeft geen zin anders. Here goes...


Hoofdstuk 2: Wat geschiedenis met vergif te maken heeft.

Wouters hoofd was vol nog, van de kampeerweek. Veel leuke dingen, en een aantal minder prettige herinneringen. Het slapen samen met Annemarie, of wat dan slapen te noemen was, omdat ze van het moment af dat ze erin kropen tot en met dat het licht werd, geen ogenblik hadden geslapen. Dat is natuurlijk wel de ultieme manier om elkaar te leren kennen en ook dingen te békennen. Zoals Wouters eerste en pijnlijke ervaring met Femke die heel wat minder verlegen was dan hij:

Het ultieme gebeuren in een pretpark. De wildwaterbaan! Deze hier bleek heel wat wilder dan gemiddeld; Annemarie een zeiknat T-shirt, dat ze achteraf stond uit te wringen, Emmy was twee uur later nog in haar schoenen aan het soppen, Wouter was aan de zijkant doorweekt en Femke? Die had een gigantisch natte plek op haar broek.

Die natte plek was een paar uur later, toen Annemarie, Luuk, Wouter en zij op het station stonden, nog altijd niet droog. En Wouter vroeg, om maar een beetje het gesprek op gang te helpen, of haar broek nog nat was. Dat bleek. 'Je mag wel voelen hoor, als je durft... ...je durft niet." Hij durfde inderdaad niet. Hij wilde het ontzettend graag, maar hij schaamde zich dood.

Annemarie kon zich nog vaag iets herinneren. Maar voor hem was het o zo pijnlijk geweest en hij had er met geen mens over kunnen praten. Bang dat ze hem een zeur zouden vinden, dat ze het hele probleem miniem zouden vinden.

Het probleem was niet miniem. Het probleem was vrij groot. En om de chaos helemaal compleet te maken, was ze ongelooflijk verliefd op een bepaald persoon uit een bepaald boek. Ene Severus Sneep uit Harry Potter. Geen gezond mens die wist wat ze in hem zag, maar het was een gegeven.

Het was ook een gegeven dat Wouter, die eindelijk, eindelijk Wietske had durven zeggen dat hij op haar was, en toen direct verkering kreeg omdat ook zij maanden lang te verlegen was het een enander aan hem te vragen, voor geschiedenis een leraar kreeg die hem op de een of andere onverklaarbare manier deed denken aan Femke's ideaal. Waarna Wouter bij het oplezen van de klasselijst, na het horen van zijn naam, zonder erbij na te denken terugzei: "Ja, professor." Met het onvermijdelijke gevolg dat de hele klas in lachen uitbarstte. En dat Wouter eens moest uitleggen waar die opmerking in vredesnaam op sloeg. Wat resulteerde in het 5 keer moeten opschrijven: "Ik moet niet de geschiedenisleraar beledigen omdat ik vage kennissen heb."

Dat kon nog wel bij de algemene chaos die was ontstaan. Maar het bleef niet bij maar een incident...

[hap]

pfoeh wat een snelheid... ik zou het geen boek volhouden, dan weet je uiteindelijk niet meer wat er in godsnaam allemaal is gebeurd (beetje soapisch) en dat leest heel vermoeiend... maar zo'n kort stukje is opzich wel aardig... alleen niet mijn stijl, maar dat maakt voor jou niets uit...

[RedWarrior]

*grinnikt* rustig maar, van hieraf wordt het verhaal heel logisch opgebouwd en heel rustig. De kaarten zijn uitgedeeld zeg maar Dit zijn de belangrijke dingen in het verhaal. Het feit dus dat Wouter op 2 mensen tegelijkertijd volledig verliefd is, en het feit dat hij omdat hij zich daar niet goed bij voelt gaat (zal gaan) wreken op de geschiedenisleraar, en dat klinkt dan erg heftig, al wordt het vooral grappig. Mijn idee was niet soapish, maar wel heel veel humor.

[Verleden Tijd]

Kun je niet informatie niet op een subtiele manier tijdens het verhaal brengen? De lezer hoeft niet altijd alles meteen te weten. Soms is het ook wel lekker om iets gewoon pas te horen als je het nodig hebt, zeg maar.

[hap]

*grinnikt mee*

nou, oké dan, dan lees ik het wel als je weer wat post... maar eerst zien en dan geloven

wat voor humor heb je?

[RedWarrior]

Heb ik humor? Nou... het zullen veel vreemde dingen zijn. En wat 'subtiel' brengen betreft, zonder dit ben ik bang dat het verhaal al helemaal niet te volgen zal zijn. Het heeft namelijk een voorgeschiedenis, maar als ik die helemaal ga uitdiepen ben ik vele pagina's verder voor ik aan het werkelijke verhaal beginnen kan.

[Verleden Tijd]

ja, maar ik bedoel:

je kunt ook gewoon het verhaal beginnen en op een gegeven moment heeft de lezer, eventueel door een paar flashbacks/aanwijzingen/enz., wel door wat eraan voorafgegaan is.

[Gornetsnoaker]

IK snap er geen KANKER van

[hap]

is het autobiografisch??

ja, of jij humor hebt dat weet ik niet hehe, maar je zegt zelf van wel

Mijn idee was niet soapish, maar wel heel veel humor.

Ik vind het tot nu toe ook niet allemaal zo, ben het eens met wat de anderen zeggen tot nu toe. Maar ik ben benieuwd hoe het verder gaat...

[Astuanax]

hahaha, iemand die verliefd is op een personage uit een boek
da's een goeie!
je verhaal op zich vind ik ook wel oké, je interpuntcie enzo laat soms wel wat te wensen over maar ach, wie valt daar nu over

[Zut Alors!]

Echt, het leest voor geen meter maar Owee als je me gaat vertellen dat het niet expres zo grappig bedoeld was

[hi]

ik snap er de BALLEN niet van

[Verleden Tijd]

Zo ingewikkeld is het toch niet? Je moet er alleen met je hoofd bij blijven, omdat het zo snel gaat.

[RedWarrior]

*besluit nu dan echt met het verhaal te beginnen*
En over autobiografisch: ja, dat is het grotendeels wel.

Deel 1: Zomer.

Hoofstuk 3: Over een lange reis en dat mobieltjes het soms niet doen als je ze hard nodig hebt.

Wouter schrok wakker van de krijsende wekker, en zat direct rechtop in zijn bed. Kamperen! Hij gleed zijn bed uit, schudde zijn moeder wakker en schoot onder de douche. Aangezien hij laat wakker geworden was, ging het haastwerk worden nog de trein van 10 uur te pakken. En zijn moeder wilde nog zijn spullen nakijken, hij moest nog een kaartje kopen en geld halen, en nog zoveel meer... stress. Vakantiestress. En spanning. Want het is niet niks, je eerste 'eigen' vakantie, zo had een ieder verzucht die erover gehoord had. 'Mensenlief, wat wordt dat joch groot' had zijn oma geroepen.

Trein gemist, volgende trein gepakt. Bleek hij voor een koppel dames te zitten dat elkaar al eeuwen niet had gesproken en behoorlijk wat afroddelde. Dat was nogal irritant. Uiteindelijk stapten ze uit, en toen was hij er zelf ook bijna. Maastricht.

Maastricht! Een klein station, maar zo ontiegelijk veel bushaltes. Waar in godnaam stonden de bussen naar Belgie? Een hele zoektocht, en de kennismaking met het Limburgse dialect "Awel, jungske, wat zoekst doe dan?" En de tassen op zijn rug en in zijn handen begonnen werkelijk als lood te wegen. Uiteindelijk had hij zijn halte gevonden, duurde het nog een eeuwigheid voordat de bus kwam, die er vervolgens ook een eeuwigheid over deed te vertrekken, en stond dus 3 uur te laat in Belgie.

Toen was het hoog tijd om Femke eens te laten weten dat hij was aangekomen. Haar nummer had hij, dat was het probleem niet. Het probleem was dat zijn mobieltje niet kon bellen naar haar nummer omdat het een Belgisch nummer was. En ook niet naar huis om zijn ma te bellen. Een sms-poging had een onbegrijpelijke tekst als uitkomst en Wouter werd stilaan wanhopig. Uiteindelijk besloot hij in het jeugdcentrum te vragen om te mogen bellen, wat mocht.

"Femke"
"Femke? Met Wouter"
"Wóúter" (hij bedacht hoezeer dit klonk als zijn ma als hij laat thuiskwam)
Waar hij in godnaam bleef, en dat ze er aan kwam. Ze zou er over een halfuur zijn. Hij ging op een omgevallen boomstam zitten en wachtte.

[Zut Alors!]

Uiteindelijk had hij zijn halte gevonden, duurde het nog een eeuwigheid voordat de bus kwam, die er vervolgens ook een eeuwigheid over deed te vertrekken, en stond dus 3 uur te laat in Belgie.

Deze zin loopt helemaal niet. Vooral doordat het laatste deel geen duidelijk onderwerp heeft. De bus? of Wouter zelf?
Het mooiste lijkt me als je stond gewoon even naar het einde van de zin verplaatst.

En wat betreft de rest:
Echt een bepaalde schrijfstijl die ik zo af en toe ook moet lezen. Geen gelul om de zaken heen, maar precies waar het over gaat!

[RedWarrior]

Hoofdstuk 4: Tafeltennistafels, roze fietsen en 11-jarige meisjes.


Wouter pakte zijn batje en een balletje en begon een potje met zichzelf te tafeltennissen. Maar toen zijn balletje op de grond viel op een halve meter afstand van waar een seconde later een bus kwam, zag hij daar van af,en ging een boekje lezen. Ondertussen lette hij op of hij Femke niet zag verschijnen. Plotseling een hele hoop gerinkel van een fietsbel. Die fietsbel bleek van Femke. Al Wouters bagage bleek op de fiets die bij de fietsbel hoorde te passen, op zijn rugzak na. Maar dat was een rugzak. Die kon dus ook op zijn rug.

Het was een heel eind lopen, bleek, en hij was blij dat hij niet gewoon iemand de weg naar de camping had gevraagd, want hij had het niet gered met de kilo's bepakking. Praten met Femke, wat hem over msn nooit zo goed lukte omdat hij dan niet wist waarover te praten, bleek nu geen enkel probleem en algauw waren ze op de camping. Opnieuw gaf Femke een concert met haar fietsbel en toen zag hij de hele grote groep zitten.
Behalve Femke en hijzelf waren dat: Emmy, Annemarie, Bart (die aan Emmy vastplakte),Rutger, Niels, en Sara.

Hij ging naast Annemarie zitten, kreeg van Femke een ENORME fles water in de handen gedrukt, "Hier, Wouter, zet er je naam op". "Als jij een pen voor me hebt". Hij deed de fles open en dronk hem direct halfleeg. Rustte even uit.
En toen begon de ellende van het tent-opzetten, waar Annemarie direct opmerkte 'dat ze er niks van kon'. Hijzelf eigenlijk ook niet, bleek. Pas met hulp van de hele troep kwam er iets van terecht. Toen stond zijn tentje ook, en begonnen Annemarie en hij aan de inrichting. Annemarie links van de ingang met haar hoofd naar de opening toe, Wouter rechts en met zijn voeten naar de opening toe. Gelukkig voor Annemarie dat hij in een slaapzak lag.

Kort daarop was het alweer tijd voor het avondeten, wat de campingbeheerders op het randje van gek bracht: plotseling 8 mensen om friet voor te bakken, die er allemaal ook nog iets bij wilden. Mevrouw de snackbarvrouw moest er een papierke bij pakken om het te onthouden.
Alles kwam uiteindelijk wel terecht, en toen ook Wouter (wiens kroket als laatste werd verstrekt) voluit voorzien ging zitten, begon hij een geanimeerd gesprek met Annemarie, wat pas echt apart werd toen het over zijn Sneepbeeld ging. Want dat was apart. Een elfjarig meisje. Niet vreemd, als je veel toneelspeelt met een 11jarig meisje als Sneep. Annemarie vond het bepaald grappig. "Dat moet je Femke vertellen." (Aangezien die bepaald een bewonderaar van Sneep was) Hij grinnikte. En toen er even een gespreksstilte was riep hij naar het andere eind van de tafel: "Femke, val jij op 11-jarige meisjes?"
Wat weer tot effect had dat Annemarie de slappe lach kreeg, Wouter erin meeging, iedereen vreemd naar hen twee keek en Femke een verhaal begon over 'dat ze niet lesbisch dan wel pedofiel was'

[RedWarrior]

5) Frisbee kan ook met een ontbijtbord.


Na het eten werd er gezocht naar de tafeltennistafel. Rutger en Femke tegen Annemarie en Wouter. De laatste vond dat niet gezellig en dus besloten Annemarie en hij stilletjes achter de andere twee te gaan. Dat ging even goed, maar uiteindelijk viel het natuurlijk op, en gingen ze alsnog ieder hun eigen weg.

Nergens was ook maar een spoor van een tafeltennistafel te vinden, en uiteindelijk vroegen ze het aan dezelfde snackbarvrouw, die wist te vertellen dat er helemaal geen tafeltennistafel was. Annemarie vond dat niet kloppen bij een zichzelf respecterende camping, maar goed, niks aan te doen. Dan moesten ze maar terug, en iets anders gaan doen. Dat 'iets anders' werd frisbee spelen met het bord van Niels, over een volleybalnet heen dat meer leek op een waslijn. Frisbee was iets moeilijker met zo'n bord, en het was dan ook de bedoeling het bord zo naar de andere kant te gooien dat die hem niet kon vangen.
Ook werd er verstoppertje gespeeld. En dan met zo kort aftellen dat elke keer bijna iedereen er direct bij was. Wouter, die bepaald sloom was, vond er na een poosje echt niks meer aan en gelukkig voor hem gold dat al vrij snel ook voor de rest. Dus werd er verkast naar het speeltuintje.

Speeltuintjes zijn behalve voor tieners-die-niks-beters-te-doen-hebben, ook voor kleuters interessant. Zo kon het dus gebeuren dat Bart aangevallen werd door een van zulke mormels. Eerst vond iedereen dat nog wel grappig, maar toen dat kleintje, aangemoedigd door zijn succes, doorging, was de lol er gauw af. Bart en Femke legden het jochie in een houdgreep en toen was het gebeurd, hoewel Femke nog iets schreeuwde in de trant van 'als het waar is dan zul je wat beleven.' Waaruit je kon concluderen dat zij wel vaker met kleuters omging. Daarna was het dan ook rustig.

Na het invullen van een vragenlijst begon een 'griezeltocht'. Het een daarin was enger dan het ander en voor Wouters gevoel was vooral het vermoeden dat er iets ging gebeuren eng, maar op een gegeven moment was het ongeloofelijk grappig. De nieuwe 'griezels' bleken een indianenstam te zijn. Nou is dat zo eng niet, maar bovendien was de groep waarmee Wouter was in een soort indianenbui en hadden leden die dat wilden, een indianennaam gekregen. Hij beet dan ook zijn lippen vast ineen om niet uit te roepen 'Opperhoofd van deze stam, groet ons opperhoofd'

Het was nat, koud, smerig, en inderdaad ook eng, maar aan alles komt een einde en gelukkig kwam de taverne terug in zicht. Daar aangekomen werd ijs gegeten, gedronken, gezeten, en heel erg veel spelletjes gespeeld (Femke en Sara bleken asociaal goed in tafelvoetbal en maakten de tafeltennissers, Annemarie en Wouter, na een gelijk begin, flink in). Wouter leerde, net als veel anderen, poolen en speelde een potje tegen Niels, en keek vooral naar de anderen die aan het poolen waren. Nog beter, hij keek vooral naar Femke die aan het poolen was. [I/] Dit wil ik niet, dit wil ik helemaal niet. Maar dit soort dingen heb je niet te kiezen[/I] Hij genoot, maar hij vloekte. En nou? Zijn haar nooit meer wassen, zijn tanden niet meer poetsen, of gewoon rustig naar Niels luisteren, die ervaring had met de combinatie Femke en liefde? En ervaring die Wouter misschien tot bezinnen bracht?
Maar voorlopig was het enige wat hij voelde warmte, en zenuwen.

[songeur]

RedWarrior schreef op 20-10-2004 @ 18:47 :
Trein gemist, volgende trein gepakt.

Je gaat als in trein in deze zin . Als deze zin functioneel is (weet niet of dat het geval is, want ik heb nog niet verder gelezen), kan je hem misschien beter verder uitwerken. Bovendien heb je het over de stress van voor het eerst op vakantie gaan, dan doe je waarschijnlijk heel spastisch over zoiets als het missen van een trein. Tweede optie: niet verder uitwerken, maar juist weglaten omdat het toch geen functie in het verhaal heeft.

Bovenstaande laat ik natuurlijk aan je eigen beoordeling over, ik probeer je alleen een tip te geven. Overigens vind ik dit eerste stuk van het eigenlijke verhaal (tot aan deze zin dus) echt een heel stuk beter dan het eerste stuk wat je hebt gepost: dit stukje las lekker. Dat andere vind ik nogal bagger om eerlijk te zijn, (jij hebt er waarschijnlijk geen gelezen maar ik zeg het toch -->)wat Tina-topper-achtig. Maar nu ben je goed op weg.

[RedWarrior]

6) Slapeloze nacht.


Om 1 uur 's nachts, wat voor Wouter erg aan de late kant was, verlieten de laatsten de taverne. Onder hen Wouter en Annemarie. Wouter voelde zich gigantisch smerig, hij had overal gel zitten. Toch had hij amper de energie meer zich te wassen. Annemarie ging eerst naar het washok, en hij kwam erachter dat de zaklamp leeg was. Kamperen, door Wouter Schuster, hoofdstuk 1: Neem extra batterijen mee. Dat was dus een heel gescharrel. Later op ook met zijn slaapzak, die ongeritst in de hoes had gezeten en die hij niet dicht kon maken in het stikdonker. Dus ging hij in de grote tent een zaklamp halen. Maar ook met licht, slaagde hij er zonder Annemarie's hulp niet in. Uiteindelijk was het allemaal in orde. Toen begon het keten. Dat kan ook met zijn twee, en goed ook. Het hoofdonderwerp der gesprek was Femke, gevolgd door school, en ook wel nog wat forumgeschiedenis. En ook regelmatig over hetzelfde. Zo kon het dus gebeuren dat om een uur of 4 Bart enigszins geirriteerd kwam vragen of het wat zachter kon, wat ook gebeurde, of dan toch zo goed mogelijk, tot op het moment dat Annemarie zich afvroeg hoe laat het eigenlijk was, Wouter in zijn rugzak ging zoeken naar z'n horloge, en hij tot de conclusie kwam dat het 7 uur was. Waarna Annemarie de volgende conclusie trok: "Het wordt licht."
Het tentdoek ging open, en het eerste wat Wouter met zijn slaperige (hoewel, slaperige?) kop opmerkte, was de KNALroze fiets van Femke. Met mandje. Per direct had hij neiging te basketballen richting mandje.
Toen verschenen de voeten van Niels voor de tent. Het bleek dat hij een sms had gekregen van zijn ouders, dat er iets aan de hand was, en dat ze hem thuis nodig hadden. Of ze de badhokpas voor hem hadden? Die lag bij Emmy en Bart.

Wouter had honger, en Annemarie had rijstewafels, een fantastische combinatie. Na dit voor-ontbijt vertrok Annemarie al hoppend in haar slaapzak en meldende dat het gras nat was, naar de tent van Rutger, waarvanuit Femke riep: "Don't you dare enter." Wouter besloot toen maar lekker warm en droog te blijven zitten waar hij zat.

Na een ontbijt van moorkoppen werd er naar de ingang van de camping gegaan om 2 nieuwe mensen op te vangen, namelijk Francine en Hanna.
Annemarie en Wouter liepen nog op blote voeten, en werden daarvoor voor gek verklaard door Femke. Totdat Wouter op zijn bek ging en daarbij zijn teen openhaalde. Toen werden ze linea recta teruggestuurd naar het kamp, Annemarie om schoenen aan te trekken, Wouter om een pleister te plakken en schoenen aan te trekken.

[VirginVampiress]

Leuk.
Het eerste stuk was nogal erg snel maar nu leest het wel wat prettiger. Dat het niet perfect uitgewerkt is en dat de zinnen nogal rommelig zijn, maakt het juist wel leuk. Wat meer alsof ie het echt denkt in plaats van dat ie het zegt of schrijft.

[RedWarrior]

hoofdstuk 7. Over dat Wouter nog redelijk Duits kan.

Al hinkend liep Wouter terug naar het kamp. Zijn teen bloedde als een gek en het schrijnde ook behoorlijk. Annemarie was snel klaar, maar hij was nog wel eventjes bezig. Eerst liep hij naar de tent van hun buren. Dat bleken Duitsers. "Haben Sie einen Plaster?" zei hij in zijn beste Duits, al hinkelend op een been en op zijn teen wijzend. "Ach, du brauchst einen Plaster" zei de vrouw "Heinz, gib den Jung aber einen Plaster, bitte?" Hij pakte het ding aan, murmelde iets van "Danke" en hinkte terug naar de stoel. Daar pakte hij wat wcpapier en stelpte het bloeden, droogde zijn voet een beetje, en plakte het ding op. Inmiddels had Niels ook hun eigen pleisters gevonden in de troep. Wouter hees zijn voet in zijn sok, wat onnoemelijk pijnlijk was, en bleef toen maar zitten.

Ha, de nieuwe mensen. Twee meisjes, Simone en Harmke. Later zouden Jeroen en Ernst ook nog komen. Maar eerst besloot Wouter te proberen te slapen, een poging die overigens jammerlijk mislukte bij ontbreken van een hoofdkussen en een redelijk matras. Dus kroop hij er maar weer uit en ging bij de rest zitten. Zijn hoofd suisde van vermoeidheid en hij zag niks duidelijk. Toen ging Femke's mobieltje af, "Ernst en Jeroen zijn aangekomen". Ze ging ze nu alleen halen. Vervolgens zetten deze twee jongens in de recordtijd hun tent op, en werd er vertrokken naar Femke's huis, voor een barbeque, die begon om 1 uur 's middags. Met Belgen kun je heel wat beleven.

Wouter en Annemarie waren als laatsten binnen, en kwamen naast elkaar te zitten. Wouter was toen zo bekaf dat hij de dag erop van Ernst's grootouders dacht dat ze Femke's ouders waren, maar nu begon het hoogtepunt der kampeerweek. Wespen, warme (haast kokende en dus eigenlijk onsmakelijke) cola, zoutjes, Femke's moeder die hem voor een meisje aanzag, een algemene lachbui toen hij zei dat hij een jongen was (al kon hij het haar niet kwalijk nemen, hij had enigszins borstgroei,wat verwarrend was, zeker omdat hij nog geen woord had gezegd). Het geven der cadeautjes, met Wouter die bedacht dat hij het zijne in de tent had laten liggen, praten (Wouter een beetje afwezig, want in een halve coma, Annemarie leek nergens last van te hebben, wat hem verbaasde) "Annemarie, jij bent VAAG!" Een schaterbui van Luuk was het gevolg. En Wouter begon nog maar eens aan een glas cola, hopend dat de cafeine er niet uitgekookt was.

Plotseling bedacht hij iets. Hij was wel van huis, en dus gold het varkensvlees/schaaldierenverbod niet, maar hier moest toch ook wel wat anders zijn? Hij zei het tegen Femke's moeder "Geen probleem, jungske, we hebben ook kip." Bart had meer problemen, omdat die allergisch was voor heel veel dingen en kreeg uiteindelijk een visje. Het eten was zeer goed, het drinken wat lauw, en varkensvlees was erg lekker, ontdekte Wouter, toen hij de verleiding niet langer kon weerstaan.

[Zut Alors!]

(ja ik weet het, het is een beetje laat)

Het was ff wennen, maar ik heb nou zoiets van: Die titels!
Errug leuk!

Maar wel ff 1 tip: lees je tekst na een paar dagen nog een keer door en haal ff de kleine foutjes eruit en zorg dat alles er goed leesbaar bijstaat. Het is nu toch nog een beetje chaos.

Overigens mis ik nog wel een klein beetje van die simpelheid uit het begin.

@Songeur: Juist dat soort zinnen maakt alles zo lekker leesbaar. Simpele tekst met tussendoor zelfs af en toe te weinig woorden. Maar dat kan jij als intelligent persoon toch wel zelf invullen?


[edit] Ik vergeet trouwens telkens iets te zeggen over die gruwelijk foute topictitel.

[Charlottetje]

Nijn* schreef op 11-10-2004 @ 20:49 :
Overigens; ik ken een jongen die Wietske heet..

die zal dan waarschijnlijk Wietse, Wietze, Wytse of Wytze heten, maar niet met ke, dat is toch vrij duidelijk voor meisjes

[Roosje]

Leeeeeeeeeeeuuuuuuuuuuuuuuuuuuuk! Het leest lekker (vind ik, ook al vinden zoveel anderen van niet). Ik heb gewoon zoiets van, lees door dan vat je het uiteindelijk wel!

[RedWarrior]

Ik ga hier maar weer eens verder... ben er tijden niet aan toegekomen...

Na het eten werd er in de straat gelummeld. Wouter, klein en traag als hij was, kon slecht op tegen de anderen. Dus begon hij het slim aan te pakken, mensen zoveel mogelijk proberen te tikken. Een ding was hem daarbij wel heel goed bijgebleven. Femke had de bal, hij stond in het midden, en ze had hem niet in de gaten. Hij sprong op haar af, tikte haar, voelde waar hij haar tikte en kreeg een bloedrood hoofd.

Later nog speelden Annemarie en hij voetbal met twee kleuters die Femke kende. Langzaamaan werd het donker, en druppelde iedereen weer de veilige tuin van Femke in. Er werd Truth-or-Dare gespeeld. Toen Femke aan de beurt was en Wouter vroeg, was die een moment bang dat ze hem zou vragen welke van de meisjes hij het aantrekkelijkst vond. Godzijdank deed ze dat niet. De laatste restjes werden op de barbeque gelegd, kip en spek. Ach ja, als je eenmaal begonnen was... Wouter zette zijn tanden in het spek. Het smaakte niet bijzonder. Wel voelde hij zich misselijk worden. Het liefst zou hij nu naar de wc rennen, zodat hij zich dan wel niet rein, maar in ieder geval minder ellendig zou voelen. Uiteindelijk gingen de eendagsvliegjes weer naar huis in de auto van een van hun moeders, en werden de campingmensjes met de auto naar de camping teruggebracht, alwaar Annemarie en Wouter besloten het dit keer iets minder bont te maken. Wouter sleepte een geleend luchtbed de tent binnen, omdat zijn enkele matje nou niet bepaald riant lag. Dat had wel tot gevolg dat hij de touwtjes van zijn tent in zijn gezicht kreeg. Hij vloekte. Annemarie lachte. "Waarom dacht je dat ik hier ben gaan liggen?" Daar had hij werkelijk geen moment over nagedacht. Maar het zou wel zijn vanwege die touwtjes.

Plotseling kwam er geroep van buiten. Francine, Sara en Rutger gingen nachtbraken. Ergens in Wouters slaapdronken hoofd drongen de woorden door "Wouter... Annemarie... aan het doen zijn... seks" Hij herkende de stem van Rutger en riep woest terug "Precies hetzelfde als Sara en jij!"
Toen draaide hij zich nog eens om en viel half in slaap. Een moment later werd hij weer wakker geschud door hun geroep. Ze wilden dat hij meeging. Hij schoof een beetje uit zijn slaapzak, kwam tot de conclusie dat het ijskoud was. "Blijf dan ook liggen!" Annemarie. Ach ja. Waarom ook niet.
Langzamerhand viel hij echt in slaap. En nogmaals werd hij wakker gemaakt door de stemmen van het illustere trio. Nu werd hij toch echt kwaad. Hij was doodop, en hij wilde slapen. "Godverdomme, doe eens stil. Annemarie slaapt en ik ook bijna" Toen de stemmen weer weg waren, klonk de stem van Annemarie: "Ik sliep nog niet hoor". Wouter, die net aan Femke lag te denken, schrok zich een ongeluk.

[RedWarrior]

Een halfuur of een uur later werd Wouter opnieuw wakkergeschud door een bliepend mobieltje. Om precies te zijn het bliepende-mobieltje-van-Annemarie dat de eerstvolgende tien minuten ergens onvindbaar tussen de rotzooi in het donker lag. En die Annemarie met alle geweld wilde vinden. Wat uiteindelijk met veel moeite lukte. Toen bleek het Ida te zijn, die Niels erg miste. Wouter miste hem ook, maar dat hield hij maar voor zich. Bovendien was het een ander verhaal.

Die ochtend werd het eten verzorgd door Ernsts grootouders, terwijl Femke daar niks van wist en zonder noodzaak ook nog naar de kampeerplaats kwam met brood-en-beleg, en restjes avondeten van de vorige dag. Annemarie begon haar spullen uit de tent te ruimen omdat ze naar huis zou gaan en kwam er vervolgens uit met de mededeling dat alles wat er nu nog lag van Wouter was. Femke ging haar even naar de bushalte brengen. Zo simpel. De dag was gaperig.

De volgende ochtend werd hij idioot vroeg wakker. Idioot vroeg, aangezien hij in twee nachten een aanzienlijk slaaptekort had opgelopen, en nu toch maar vijf uur had geslapen. Hij werd ook hoe langer hoe trager, de wereld hoe langer hoe onduidelijker en zijn fantasieen hoe langer hoe vreemder. Hij zat met de rest in de grote tent van Rutger en werd onderhand duizelig van een telkens perongelukexpres tegen zijn hoofd aanvliegende opblaasstoel. Hij was te moe om zich er nog echt tegen te verweren. Bekaf. Maar hij wilde door, hij moest en zou nog een keer samen met Femke op dezelfde camping slapen.

Dat redde hij, maar je moest niet vragen hoe. Die namiddag werd er bij Femke thuis pizza en taart gegeten met de kleine groep mensen die over was gebleven. Rutger bediscussieerde de indeling voor de nacht. Hij wilde per se met Francine. "Kan ik ook bij jou in de tent?" "Ja, best. Dan ga jij maar met Femke liggen"
Zijn gelaatskleur twijfelde op dit moment tussen aardbei en overrijpe tomaat.

Tot bleek dat Rutger liefst ook met Femke sliep. Alleen in een compartiment van diens tent, viel Wouter naar het gebabbel van die drie luisterend als een blok in slaap. De volgende ochtend ruimde hij met Femke de laatste stukken van zijn eigen tent op en werd daarna door haar vader afgezet bij het station. "Enkeltje Amsterdam-Centraal, alstublieft." Het klonk als "ankeltje amsterdaamcentraol, alstublief. Dat krijg je van een week België
Liefst was hij nog die laatste dag ook hier gebleven, maar zijn ma zei dat dat absoluut niet kon; "je hebt een afspraak met je nieuwe trainer, ben je dat dan helemaal vergeten?" Ja. Dat was hij helemaal vergeten. Er waren belangrijker dingen om over te denken op dit moment.

[Lunatik]

Ha je hebt een hele eigen stijl. kort maar krachtige zinnen. pas op dat je niet te kort gaat schrijven, dan wordt het zo'n telegramstijltje. Verhaal leuk. zie nog niet echt waar het naar toe gaat maar ga graag verder met lezen

-x-

Ps je titels die zijn echt geweldig

[RedWarrior]

8) Mental coaches (met de nadruk op mental) en vreemde geschiedenisleraren.

Hij moest in slaap gevallen zijn.Pas toen de conducteur Utrecht omriep werd hij wakker, iets uitgeruster dan eerst. Hij pakte maar eens een boek erbij. En hij dacht. Dacht na over Femke. Voor hij het wist was hij er al bijna. Dus ging hij zijn moeder maar eens bellen. "Mam? Hoi. Ik ben er over een kwartiertje" "Oei, dan pas? Je moet al over een half uur bij die trainer zijn, jongen. Wacht. Ik haal je wel op, ik wil toch wel kennismaken met die man. Waar ligt je batje ergens?" Hij zuchtte. "Die heb ik bij, ma"
"Wat doe jij tijdens een kampeertocht nog met je batje?"
"Uiteindelijk niet zo heel veel"
" Ik zal niet zeggen dat ik begrijp wat je bedoelt"
"Hoeft ook niet. Tot zo!"

Hij stapte uit, speurde het perron af naar zijn moeder. "Hier ben ik!" gilde ze. Bagage in de auto, ma in de auto, Wouter in de auto. Sleutels buiten de auto. "Juist. Dat schiet op".

"Hier is het, jong". Hij keek opzij. Een gemengd gebouw, te zien aan de bodybuilderachtige figuren op de foto's. "Je moet de linkertrap nemen, dan kom je bij de kleedkamer" Het was een werkelijk avontuur met die kleedkamer, omdat een zekere vrouw voor de jongenskleedkamer de visie deelde van de moeder van Femke. "De dames is dáár' "Ongetwijfeld, mevrouw, mag ik er nu in?" Ze keek hem ietwat vreemd aan. Hij toverde vervolgens zijn pasje tevoorschijn. "O. Sorry. Ja, tuurlijk."
Vaag type.

De trainer daarentegen leek wel mee te vallen. "Het spijt me, jong, je bent te laat om je nog op te geven voor de competitie, als dat je idee was?"
"Niet perse, eigenlijk."
"Oke, mooi, geen vuiltje aan de lucht dan. Heb je binnenschoenen bij?"
"Ja"
"Mooi dan"

Vier dagen later, eerste schooldag. Eerste echte schooldag. Of het nou lag aan Wouters hoofd dat automatisch ieder mannelijk persoon met lang zwart haar en mager van bouw als Sneepachtige bestempelde, of aan het feit dat hij continu aan Femke dacht, waarvan eigenlijk dat bestempelen een gevolg was, was hem niet geheel duidelijk, maar de leraar geschiedenis, vrij klein, mager, met zwart lang haar, en een relatief grote neus, deed hem onhoudbaar aan Sneep denken. Wat weer tot gevolg had dat hij bij het omroepen van zijn naam "Ja professor" antwoordde. Wat hem op een vreemde blik kwam te staan.

[RedWarrior]

Deel 2: Herfst

hoofdstuk 9: Over historische hysterie en andere problemen

Na een kleine week dagelijks slaapgebrek en een inspannende training, was het Wouter bijna onmogelijk om nog zijn avondeten naar binnen te werken en zich te douchen. En toch was dat douchen een fantastische ervaring- hij had zich vier dagen niet echt gewassen. Dus toen hij zich had afgedroogd, voelde hij zich al een heel stuk beter. Toen hij daarna nog een schone, droge en warme pyjama aan kon trekken, in plaats van een doorweekte, koude en vrij smerige, en óók nog eens op een echt matras in een echt bed kon gaan liggen, in plaats van op een geleend strandluchtbed dat lek was, onder een echt dekbed in plaats van in een ongemakkelijke slaapzak, en met een kussen in plaats van een berg vuile kleren, in zijn kamer die rook naar de zomer in plaats van naar tentzeil en die zo ruim was dat hij er in volle lengte kon staan, kon hij het niet langer weerstaan, en dook om 9 uur al in zijn bed- buitengewoon geriefelijk, en viel direct in slaap. Vier nachten lang te weinig slaap is niet niks.

De vrijdag en zaterdag bracht hij door met het ophalen van zijn schoolboeken, eens te kijken hoe ver zijn school weg was- dat krijg je na een verhuizing, zijn boeken te kaften in een felgroen kaftpapier, omdat dat hem zo heerlijk aan Femke deed denken, een enkel gesprek en vooral veel slapen. Slapen! Ongehinderd door je eigen keetneigingen of die van een ander, door een weinig zachte ondergrond en een koude omgeving.

Die maandag begon de school weer. Het was eigenlijk alleen maar roosters ophalen- een rooster wat hem niks zei. Hij ging maar eens de school verkennen, opdat hij niet finaal zou verdwalen, die volgende ochtend.

Die ochtend was nu gekomen. Het tweede uur om precies te zijn, geschiedenis. Een kleine, magere man met lang zwart haar zat voor het bord. Voeg dat bij een stel hersens dat continu aan Femke dacht en het is nog enigszins begrijpelijk dat Wouter toen zijn naam genoemd werd "Ja, professor Sneep" terugzei. Een verbaasd gezicht was het gevolg. "Aha."

Die woensdag was er maatschappijleer, de eerste les. "Mensen, welkom bij maatschappijleer, Wouter, welkom bij toverdranken"
Ahuh- wie de bal kaatst mag hem terugverwachten.

Ondertussen was er op het forum ook het een en ander bezig- een nieuw onderdeel om precies te zijn. RPG, nog preciezer. Een personage maken om zodoende allerlei avonturen te beleven. Ja, er was een hele hoop te beleven, maar dat lag niet in de eerste plaats aan die verhaaltjes. Dat lag meer aan het feit dat Femke op dat onderdeel lette en dat in het begin ook scherp deed. Toen zij eenmaal haar personage had gemaakt, besloot hij er ook maar eens eentje te maken- en wel precies zo, dat hij bij haar in de klas kwam.
Femke hield zich dus bezig met het opletten of alles goedging. Dus ging hij proberen op te vallen met het stellen van vragen en het openen van topics. Om precies te zijn hielp dat twee keer- als je het helpen kunt noemen, want het waren opmerkingen over kleine foutjes en onnauwkeurigheden. Toen hij met zijn vragen begon leek Femke bedacht te hebben dat Annemarie het prima alleen afkon- en liet zich niet meer zien. Dat was dus pech. Een keer lol was er nog wel met een van die verhaaltjes, maar lang mocht het niet duren.

Lang mocht zijn gevoel van vrolijkheid ook niet duren. Toen er weer een nieuwe meeting op het programma stond, en hij zich daarvoor in eerste instantie opgaf, werd hem niet bijster vriendelijk en bovenal dringend verzocht niet te komen- en er kwam een hele hoop aan roddels, verhalen en niet vermoede vijanden boven water. Blijkbaar was er echt iets grondig misgegaan van de zomer, en hij had wel iets vermoed, iets gemerkt, maar dat had hij niet verwacht. Wat Femke aanging wist niemand of die hem ook niet wilde- en dat scheelde weer.

[RedWarrior]

deel 3: Winter.

Hoofdstuk 10: Over genadeklappen, meetings en mamma's

Op die dag van de verboden meeting raakte Wouter in Gesprek met Anna. Gesprek met een grote hoofdletter G, want het startte fase 2- die van wraak en weer geaccepteerd worden. Of dan toch door een aantal mensen. Ze vond het belachelijk, grote onzin, asociaal, oneerlijk- en was er meteen voor om samen met hem een meeting te organiseren. Een meeting, als signaal voor het beslist niet nodig hebben van een aantal mensjes om toch lol te hebben.

Middenin de voorbereidingen van deze meeting, of eigenlijk tegen het einde ervan, kwam de laatste klap. Het laatste wat ze hem konden maken, en meteen ook het ergste. En eigenlijk deed niemand het met opzet. Wouter kwam erachter dat Femke bij hem niet online was, maar wel online was bij Francine. Francine ging informeren. Francine copy-and-pastete de informatie. De informatie die leidde tot het eind van fase 1:
Wouter is een imbeciel

Wouter was voornamelijk door de bliksem getroffen. Hij had nog nooit gemerkt dat liefdesverdriet ook lichamelijk was- Ellen, met wie hij nog een tijdje iets gehad had, en die met een ander ging zoenen, raakte hem daarmee vooral in zijn hersens. Misschien zei dat iets over de hoeveelheid interesse in Ellen. Dit deed lichamelijk pijn- zijn hart voelde als was het van de rotsen gevallen en gepletterd, zijn maag voelde alsof er een betonblok in sneed. En er was niemand online bij wie hij kon uithuilen. Geen Anna, geen Annemarie. Niemand.

Uiteindelijk dan toch Annemarie. Om eens rustig te beginnen handelde hij de formaliteiten af. Hey. Hey. Eind formaliteiten, nu kon hij dus beginnnen. Hoe?
Hij kon nog niet beginnen. Annemarie begon. Iets over tafeltennis en in een hogere klasse gaan spelen. Dat soort berichtgeving- die in normale omstandigheden gevolgd zou worden door een sterk overtrokken angstreactie van Wouters kant, was dit keer toch echt een waarheid te veel. En dat zei hij dus ook. Dacht ze dat het een geintje was. Hoe kon hij het duidelijkmaken? Het duidelijkmaken zonder dat hij het voor zichzelf al te duidelijk hoefde op te schrijven?
Hij pakte het woordenboek erbij, schreef de definitie van imbeciel over, gaf dat als antwoord. Met erachteraan: Oftewel: Femkes mening over mij.

Een mens. Een mens om je heen die wist wat dat betekende, die je niet alles hoefde uit te leggen. Iemand die wist wat je bedoelde als je het over erwtensoep had. Erwtensoep. Femke identificeerde zich met erwten. Had ook een e-mailadres wat die identificatie uittekende.

En hij verwerkte het. En hij verwerkte het op een extreem vreemde manier, geredeneerd via het mamaverhaal van Bart en Femke. Annemarie bleek er minder goed tegen te kunnen zo genoemd te worden dan Femke- dat was al eerder duidelijk, toen hij het eens voor een geintje deed. Een echt geintje dan.
Dit was een geintje en tegelijkertijd geen geintje. Niet voor Annemarie, en ook niet voor hem.

Toch schenen veel mensen te denken dat hij het niet eens zo gek bekeken had- Anna had met Sinterklaas een gedicht geschreven met ongeveer die inhoud. Op dat moment was het 'mamagedoe' tussen Wouter en Annemarie al in de volle hevigheid en met het bijkomende msngeweld van de kant van Annemarie- losgebarsten.

Iets wat tot uiting kwam tijdens die wraakmeeting. Uiteindelijk waren daar vier mensen mee; Annemarie, Fleur, Maaike en Wouter. Anna wilde wel en kon niet, de rest wilde wel en kon wel.
En die meeting was van zichzelf al spannend genoeg. Dat begon al bij de bussen, die niet reden. Niet de rechtstreekse dan in ieder geval. Gelukkig had Wouter een jongen ontmoet die in de Efteling werkte en zodoende wel het een en ander wist. Een andere bus werd dus genomen, hij raakte in gesprek met die jongen, die Rob bleek te heten, belde Annemarie op om te zeggen dat het nog een uur zou duren ("Een UUR?!") en bereidde zich mentaal voor.
Dan was er ook nog het elkaar vinden. Er was enige miscommunicatie opgetreden zodat Wouter dacht gehoord te hebben dat de rest al binnen was en Annemarie dacht gezegd te hebben dat ze buiten waren- of iets dergelijks. Al bij al is een mobiel dus een onmisbaar voorwerp in dat soort avonturen.

Door het park lopen- bij tijd en wijle rennen, achternagezeten door Annemarie, als hij weer eens een opmerking had gemaakt die te traceren was tot "Mama", attracties, een uitermate stille Maaike en een uitermate flesjesobsessede Fleur tijdens de lunch. En dát werd een echt riskant zaakje.

Vier borden friet, ieder wat te drinken, Wouter naast Fleur en tegenover Annemarie. Fleur bewerkt hoofd van Wouter met flesje, Wouter vindt hoofd mooi genoeg en pakt batje uit zijn tas (traditioneel meegenomen alhoewel de kans op een tafeltennistafel in een attractiepark wel extreem klein is) en dreigt Fleur daarmee terug te slaan. Dat gaat Annemarie toch te ver. "Wouter, doe dat batje terug in je tas" Het feit dat dit vermoedelijk de eerste en enige keer is dat hij dat uberhaupt van haar kant zal horen, valt niet op. "Jamaar, dan heeft Fleur nog wel die flesjes!" "Fleur, ook die flesjes weg".
Stilte. "En dat wordt kwaad als ik haar mama noem"
Dacht hij het of zei hij het? Te merken aan de stilte die zomogelijk nog stiller werd en aan de relatief vernietigende blik in Annemarie's ogen, zei hij het. Stil is het nu. Doodstil. "Jij houdt nog een klap tegoed."
Dat kan geen kwaad- hij was toch de tel al kwijt, min of meer.

En zolang je de enige bent die het zegt, valt het nog mee. Het werd een echt probleem toen Jutta het óók ging zeggen. Op een dag kwam hij online en werd meteen overvallen door een msnbericht van Jutta met als boodschap "Watch out for Annemarie". Wat bleek, ook Jutta had, net als Anna, bedacht dat het redelijk klopte. Met als gevolg dat Annemarie tegen Jutta zei dat ze Wouter ging vermoorden. Omdat hij daarmee was begonnen, dus.

[I C U]

Sjeezus... Ergens halverwege ben ik het kwijt geraakt, dit tempo is voor mij niet bij te benen, zeker niet na een middagje strand ...

[RedWarrior]

Hoe moet ik anders dingen beschrijven die in een jaar hebben plaatsgevonden, waarvan ik er al heel veel vergeten ben? ik schrijf alleen nog op wat me helder voor de geest staat- zie het als een grote terugblik op een lawaaierig jaar ^^

[I C U]

RedWarrior schreef op 27-05-2005 @ 21:00 :
Hoe moet ik anders dingen beschrijven die in een jaar hebben plaatsgevonden, waarvan ik er al heel veel vergeten ben? ik schrijf alleen nog op wat me helder voor de geest staat- zie het als een grote terugblik op een lawaaierig jaar ^^

Ik zal later nog een poging doen om het te lezen dan, op het moment ben ik er niet toe in staat

[RedWarrior]

Hoofdstuk 11: Over dat Wouter nog redelijk Duits kan maar alsnog in de problemen komt.


Jutta dus. Ze scheen alles wat hij in de voorafgaande weken als reacties had bedacht, in een veel sneller tempo te bedenken- en het meteen te gebruiken. Ze was in alles wat de mamacultus aanging directer dan hij. Niet dat hij zelf zo heilig was- integendeel. Maar om de haverklap en zonder dat er een logisch verband in zat -nee.

Zijn klasgenoot Frank, nu ook lid geworden van hetzelfde forum, was van alles op de hoogte. Bijna alles dan. Het verhaal Femke had hij niet verteld- daar wisten alleen Anna, Annemarie en zijn broer vanaf. Maar die vreemde droom die Wouter ergens in die tijd had, daar wist hij wel van.

De irritante types uit klas vier. Ze zitten iemand achterna. Annemarie om precies te zijn. Ze vragen Wouter de weg. Hij wijst ze de verkeerde kant uit, zodat ze de kans heeft om in de fietsenstalling weg te duiken. Dan komt zijn leraar Duits. Wat moet die nu hier? “Weet jij waar dat meisje zit?” Ja, hij weet het- en omdat hij het weet kan hij opnieuw de held uithangen en zeggen dat ‘ze ergens binnen is’ Blijkbaar niet geloofwaardig genoeg. Na korte tijd is dat duidelijk- en leraar Duits is erg blij om wat Wouter gedaan heeft. Vreemd.

Met deze achtergrond begon het die ochtend. Een ochtend een paar dagen later. Frank is in een melige bui, blijkbaar. “Man, Wouter, zullen we uit het raam gaan hangen?” Vreemde blik. “Hoe bedoel je dat nou weer?” “Je moeder roepen om uit de fietsenstalling te komen?”
“Mijn moeder? Ik geloof niet dat ik je- aaah, op die fiets. Buwh, waarom ook niet, die gast is er toch nog niet.” Wouters ‘moeder’dus, Jonas’ ‘afdelingshoofd’. En dat naar buiten gaan schreeuwen. Vrij duidelijk hoorbaar. Hoorbaar in ieder geval voor leraren Duits die dan net over het plein aan komen lopen- en een verklaring blieven. Now we’re in for it.
Jep. Zeer zeker. Frank doet het verhaal. Nogal uitgebreid. Zeg maar zo uitgebreid dat alles aangaande Annemarie en Wouter aan bod komt- inclusief uitdagingen en dergelijke. Now we’re really in for it. “Aha. En dat is er dus nog niet van gekomen?” “Euh… nee” “Dat zal je me dan eens vertellen als het er wel van gekomen is- en Frank mag een verhaal schrijven waarom het heel belangrijk is om leiders te hebben in grote groepen om te verhinderen dat mensen uit het raam gaan hangen.

Juist. Naast het uitdelen van erwtensoep door de leraar geschiedenis vanwege de kou, was dit een van de meest vreemde vreemde dingen. Frank begon met een protest: “Jamaar, mijn opdracht is veel groter dan die hij heeft!” “Dat mag wel zo zijn- maar aan jouw verhaal te horen was het jouw idee, en schat Wouter hier zijn kansen laag in- en een verlies melden is nooit leuk.”

Temidden van dit alles ging het gewone forumleven door. Het was bijna kerstvakantie en nu ging Jutta met Wouter meedoen. Dat had een boeiende dialoog tot gevolg tussen Annemarie en hem:

Wouter: hey! VAKANTIE!”
Annemarie: *mept*
Annemarie: Ik heb uren op school gezeten!
Wouter: O. Ik dacht dat je Jutta gesproken had
Annemarie : OOK

Het waren tekenen aan de wand- het zou niet lang meer duren. Maar een paar dagen later begon ook Tobias ermee- en dat was voor Wouter voldoende om er mee op te houden. Zo had het niks meer met hem te maken- en met de vreemde logica van het mama-noemen door Bart voor Femke. Bovendien zou het nu- een maand later bijna- toch wel eens over moeten zijn met zulk sterk liefdesverdriet dat dat soort gedrag kon verklaren. Je kan nooit vroeg genoeg met je goede voornemens beginnen. En het ging ook redelijk. Niet meer, maar ook niet minder.


Hoofdstuk 12: Over tafeltennistafels, goeie vrienden, vervelende dingen en een laatste misser.


Ja. Het was vrij makkelijk om ermee op te houden- maar Jette had daar wel zeker iets mee te maken. Die was op een gegeven moment in een melige bui en besloot dat Wouter haar zoon was. Een aparte vorm van sexuele voorlichting werd ingezet om te verklaren hoe dat kon- zeker gezien Jette een halfjaar jonger was dan hij. Als hij dus een neiging voelde kon hij het afketsen en tegen Jette zeggen- die er zelf net zo hard aan meedeed. Dat maakt goede voornemens heel makkelijk om vol te houden en het was een excuus om weer eens hele gesprekken met Jette te hebben- iets wat er de afgelopen tijd niet gebeurd was, wat jammer was. Nu dus weer wel.

Ondertussen was hij bezig een tweede meeting te organiseren- een met redelijk wat meer mensen die daar wel in geïnteresseerd waren- in de eerste plaats Anna, die nu wel wilde en wel kon. En Dieter- een van Wouters beste vrienden. Wouters idee. Oorspronkelijk zou Dieter ook meegaan naar de meeting waar Wouter uiteindelijk maar niet heenging- omdat Wouters moeder dat een prettiger idee vond met die lange reistijd en omdat Wouter zelf dat ook zeker zag zitten. Dieter dus. Vriend van voor de verhuizing nog- en dus was het een meeting op zich als die meekwam. En hij kwam mee.

Maar eerst was er een van die spaarzame momenten dat Dieter op msn te vinden was, gecombineerd met de minder spaarzame momenten dat Annemarie, Maaike en Wouter dat waren. Een groepsgesprek dus. En het was Wouters inbreng die dat op de onvermijdelijke uitdaging bracht. Het ging over afdelingen en hun talenten. Wouters inbreng was ongeveer het volgende, “Huffelpuffers zijn niet onsportief- ze vergeten hun batje gewoon”. Waar Annemarie op reageerde met “Maar dan neem ik er twee mee”. Zoiets heet een pingpongdiscussie- met alle recht. Dieter had ook een inbreng: “Daaraan herkent men de ware Ravenklauwer.” Juist.

En toen, Thomas, forumonbekende. Een uitermate boeiend gesprek ontstond tussen hem, Annemarie en Wouter. Wouter ging eten, kwam een uur later terug, stelde zich even in het net voor: “Ik ben Wouter”
Reactie Thomas: “Dat weet ik. En ik weet ook dat je tafeltennis speelt”
Reactie Wouter: “Dat heb je zeker van Annemarie”
Reactie Thomas: “JA!”
Niet verrassend.
Annemarie, later: “Hij weet misschien een tafeltennistafel.”
Wouter: “JETTE!”
Annemarie: “Eh?”
Wouter “ Ik kan toch moeilijk om mijn mamma gaan roepen… dus roep ik Jette”


Zaterdagochtend, enkele uren voor de meeting. Wouter darde rond in huis toen de bel ging. Dieter. “Kom binnen!” Er werd daar binnen heel wat afgepraat, tot het tijd was voor de trein. I

In die trein werd het eens tijd om zijn mobiel op te vissen. Die lag ergens onderin- en was niet erg makkelijk te vinden. Dus koos Wouter ervoor om dan zijn hele tas maar uit te pakken. Achtereenvolgens schoolboeken die hij vergeten was eruit te halen- waaronder Duits, een pen, zijn batje. Bij het zien daarvan lag Dieter in een deuk. “Jullie zijn wel erg fanatiek, hè?” Wouter schoot mee in de lach. Tja.

Dieter had een zak met kitkats bij. Wouter waagde zich, hoewel hij zich niet echt lekker voelde, aan eentje, omdat hij dacht dat dat niet lekker voelen zou kunnen liggen aan het enkele bakje vla wat hij ’s ochtends vroeg naar binnen had gewerkt. Maar die kitkat kwam bijna direct retour- en nu was hij meer dan blij dat Dieter mee was- er was tenminste iemand. Zo goed en zo kwaad als dat ging maakte hij de vuile plekken schoon, en ging toen samen met Dieter op de klapbankjes bij de deuren zitten. Ze waren er toch bijna.

SMS naar Annemarie- wij staan op het perron, tot zo. Wachten op die andere trein die bijna direct aankwam. De massa mensen die daaruit kwam doorzoeken naar Maaike en Annemarie. En Anna, zoals snel bleek, want die was er dus ook bij.

Richting centrale hal- daar stonden Kirsten, Thomas, Boris en Tim op hen te wachten, als het goed was. En het was goed. “Ja, we dachten al, dat zijn ze, maar toen dacht ik weer, dat kunnen ze niet zijn” sprak Thomas. En ze waren het dus wel. Voorstelrondje (Annemarie: “Met Maastricht was dat een diameter van vijf meter” Wouter: “Ik ben hyper” Annemarie: “Klopt, hij is meer hyper dan ik hem ooit gezien heb”). Toen even een kleine wc-stop en dan de stad in.

Dan de stad in om eten te kopen. En toen kwamen ze tot de vervelende conclusie dat Annemarie’s portemonnee onvindbaar was. Vreemde zaak. Eerst doorzoeken, dan het dan al gelopen stuk weer teruglopen. Niets te vinden. Klote. Annemarie bellen naar huis. Daarna maar eens naar het politiebureau- aangifte doen. Tegen die tijd was er weer ruimte voor wat lol. Anna “Ik hoop niet dat ik mijn favoriete gast tegenkom”. Dat viel dus mee. Agent komt op groepje af: “Ik heb begrepen dat hier één iemand aangifte wil doen?” Een iemand ja. Van de 9 personen die daar zaten. Ergens wel grappig.

Toen dat alles achter de rug was- gezellig een cafeetje in.
Wouter: “Hey, we zouden een spelletje kunnen gaan spelen”.
Annemarie, nuchter: “Hebben we die bij dan?”
Wouter: “Euhm….”

En hij ging nu, eens en voor altijd en de laatste keer, de fout in. Wat er precies gebeurde, was onduidelijk. Toch zijn voornemen gebroken. Onnodig. Nou ja. Na een paar dagen excuses. Nu was het tijd om eens jarig te zijn- als je zeventien bent ziet de wereld er misschien wel heel anders uit.


((Even voor de duidelijkheid, met die zeventiende verjaardag is nog niet het einde van het verhaal bereikt )

[RedWarrior]

Hoofdstuk 13: Over het dode punt heen


Inmiddels was het een aantal maanden verder. Tobias was de enige die zich nog wel eens vergiste, Wouter kon Anna 'zusje' noemen zonder dat hij zich cirkelredenerend liep af te vragen wie dan de moeder was, en het lukte hem steeds beter om Femke uit zijn hoofd te zetten en te genieten van wat er over was. En dat wat over was, gewone vriendschappen, dat was makkelijker om in te investeren omdat hij zich weer zelfverzekerd voelde- en de situatie nam zoals hij was. Ervaringen met Fleur hadden bewezen dat wie hem oorspronkelijk niet mocht, na wat meer gesprekken toch een vriend kon worden. Ja, en Femke had bewezen dat wie oorspronkelijk een vriend leek (vriendin, eigenlijk) dat best wel eens uiteindelijk niet kon zijn. Als hij al gelijk had met zijn vermoeden dat ze hem gedurende de meeting in Belgie minder en minder was gaan mogen. En als dat het was, dan viel er misschien nog iets aan te doen. Zijn toestand was toentertijd nu eenmaal niet de meest optimale. Slaapgebrek en ziek zijn, en zeker dat tegelijk, zijn niet bevorderend voor je tempo. Dat was geen afschuiven- het was welzeker zijn eigen verantwoordelijkheid geweest dat hij te weinig had geslapen, dat hij nog bleef toen hij zich ziek voelde, maar toch. Misschien viel er wat aan te doen.

Vriendschap is meer waard dan een verloren liefde. Dat was meer dan duidelijk. Sommige van zijn vrienden maakten een moeilijke periode door- hij kon er oog voor hebben. En misschien kon hij het zelfs wat makkelijker voor ze maken- dat hoopte hij althans.
En toen hij zelf, na weken van treiterij, in elkaar was geslagen door een stelletje eikels van zijn klas, toen waren ze er, die vrienden. Toen waren ze er, en luisterden naar zijn verhaal en troostten hem. Alleen is maar alleen.

Ongemerkt dus, kon hij zijn liefdesverdriet vergeten omdat hij wist dat er veel over was, en dat dat overblijfsel zoveel meer waard was dan een verliefdheid die toch nooit iets had kunnen worden. Het toch nog wel redelijke leeftijdsverschil van vier-en-half jaar, Niels' verhaal, Annemaries opmerking die erop neerkwam dat Femke nu niet bepaald een liefdevol type was. Kortom, hij was te jong, te anders ook. Vriendschap, ja, misschien had dat er ooit ingezeten, misschien zat dat er ooit nog in, maar verliefdheid, nee. Bovendien, toch ook geen factor om te verwaarlozen, hij hád een vriendin. Beslist liefdevol. Beslist niet veel ouder dan hij, drie maanden jonger, om precies te zijn.
Wat Erica betreft was het breken met Femke juist bevorderend, omdat hij zich niet meer gebukt wist onder schuldgevoelens over waar hij nou eenmaal óók over droomde.

Er was een meeting. Antwerpen, dit keer. Enorm groot. Diezelfde zaterdag was op school het Paaspingpong. Nouja, dat kon hij wel missen, hoewel hij het jammer vond. Zijn naam ontbrak dus op de wedstrijdschema's. Dat viel sommige mensen dus ook op, waaronder leraren Duits.
"Als ik iemand verwacht had op die deelnemerslijst, dan was jij dat wel, Wouter."
"Hmm, ja. Ik heb iets anders te doen, en dat wist ik dus eerder"
Toen kwam Frank ertussen met "Om precies te zijn, hij heeft aankomende zaterdag weer eens een meeting"
Het werd voor kennisgeving aangenomen.

Toch, ondanks het feit dat hij zich zelfzekerder voelde dan ooit, voelde hij zich ook onzekerder dan ooit, over deze meeting. Bijna iedereen van het kamperen kwam, mét Luuk erbij. Femke dus ook. Rutger dus ook. Deels vanwege die onzekerheid, deels ook omdat het ontzettend gezellig was geweest de vorige keer, nodigde hij Dieter weer uit, die er op zich wel oren naar had, het dus ook gezellig had gevonden, maar niet wist of hij kon. Hij zou eens vragen.

Eerst was daar nog het geval dat Wouter ontdekte dat zijn gewaardeerde geschiedenisleraar óók dat weekend door Antwerpen zou zwerven. Hij viel van zijn stoel van het lachen, maar bedacht tegelijkertijd dat de kans dat ze hem tegenkwamen, toch vrij klein was. Hoe groot was Antwerpen wel niet? Hoe groot was ook het centrum dan wel niet? Het was een speld zoeken in de hooiberg, maar hij was bepaald geinteresseerd hoe Femke zou reageren als ze zich zou prikken aan genoemde speld.

Een paar dagen van tevoren, het bleek al dat Rutger had afgezegd, waarvan Wouter zich afvroeg of het was omdat hij kwam, maar toch ergens wat geruster was, omdat Rutger nou niet bepaald zijn beste vriend was geweest- kwam er duidelijkheid. Dieter kon niet, hij had een familiefeest vanaf die vrijdagavond. Pech!
" Nouja, dan blijf je toch lekker in de buurt van Maaike en Annemarie? Nou ja... misschien het best bij Maaike want als..."
Wouter grijnsde. "Welnee, man, voor als is die meeting veel te groot,zegt Maaike."
"Dat zegt Mááike, ja.'
Vervolg was een mental-coaching praktijk van Dieter waar Wouter zich slap om moest lachen, net zolang tot ook Dieter meedeed. Toen drong het pas echt tot hem door dat hij ergens alleen zou zijn als hij naar die meeting ging. Maar wat maakte dat uit? Zo had hij het toch altijd gedaan?

Die zaterdag. Bijna bij Roosendaal, Maaike belde. Het laatste stuk konden ze prima samen doen, en dat was ook veel en veel gezelliger. Eerder die ochtend was hij eigenlijk veel te laat geweest voor de trein, en had dus geen ontbijt kunnen maken. Oftewel, hij behielp zich met een smerig broodje van de Kiosk. Misschien was dat broodje helemaal niet zo smerig, maar hij had zo'n honger dat hij misselijk werd van het eten. Of was hij gewoon misselijk van de spanning? Wat het ook was, hij moest heel rustig eten. Na een snee gooide hij de rest terug, en stopte het bakje in zijn rugzak, niet bedenkend dat dat bakje open was. Toen hij dus zijn mobiel uit zijn tas pakte omdat Maaike elk moment kon bellen, bleek de bodem van zijn tas besmeurd te zijn met tonijn. Gatverdamme. Hij begon het provisorisch schoon te maken, maar hield daar al mee op toen de trein vaart minderde. Hij ging op de treeplank staan en zocht het perron af naar Maaike. "Maaaaaike!" Daar was ze al. Hij voelde dat zijn gezicht een grote grijns liet zien. Daar was ze- het feest kon beginnen.

Antwerpen Station. Verzamelpunt 'bij de roltrappen'. Niemand te zien. Na tien minuten kwam Cas aanlopen, kort gevolgd door Ernst en Jeroen. Waar bleef de rest dan? Er waren een aantal toch wat vroeger dan de afgesproken tijd en het was nu al tien minuten daarna. Maaike deed een poging om Annemarie te bellen, zonder resultaat. Wouter stuurde een sms. Dat werkte wel. Bleek dat ze bóven bij de roltrappen waren. En ja, hoor, daar was iedereen. Femke. Femke. Binnen enkele minuten volgde Wouter Dieters wijze raad op en dook weg achter de rug van Annemarie. Nog enkele minuten later, toen hij zich in de bedrijvigheid gewaagd had, slaagde Annemarie erin een foto van hem te maken- iets wat hij tijdens de vorige meeting met alle macht (en gedeeltelijk succes) had proberen te voorkomen.
Het wachten was op Joey. Dat duurde lang en toch was wel heel zeker dat die zou komen. Dat werd dus na een één, twee, drie keihard: "JOEY" roepen dat het meters ver te horen was. Geen Joey. Even later kwam die dan toch en begon het lopen. Tegen die tijd waren Bas en Wouter in een druk gesprek geraakt. Richting Pizzahut. Vanaf nu nam Femke de leiding over en al bijna meteen kwam Bart daar op tussendoor met zijn 'mamma'. Uithoudingstest nummer 1. Het stelde nog niks voor waarschijnlijk.

Nee, dat werd al snel duidelijk. Héél duidelijk. Met zijn vieren aan een tafel (Sigrid, Maaike, Annemarie, Wouter). Annemarie's project één, een meetingboek, had al de ronde gedaan. Blijkbaar had iemand daar iets ingeschreven over "forummamma Annemarie". En dat zat Annemarie dus luid te verkondigen.
Glas pakken. Slok nemen. Concentratie is het sleutelwoord. Slok nemen. Niet naar Maaike kijken, drinken. Wie zijn mond vol heeft kan niet praten. Zo, klaar. Je hebt het voor elkaar, Woutertje.

Sneden pizza. Annemaries tweede project bleken vriendschapsbandjes. Nu viel alles dus op zijn plaats, want ze had hem en Jette de vorige middag flink nieuwsgierig zitten maken. En misschien anderen ook wel. Dat was het dus. Annemarie leek opeens iets te bedenken. Die blik kende hij ergens van. Waarvan ook weer? Ze kwam boven met iets wat er onmiskenbaar uitzag als een batje. Hij grijnsde, dook zelf in zijn tas en haalde het zijne tevoorschijn. Sigrid vond het blijkbaar een vreemde vertoning. Nou, daar viel wat aan te doen. "En waarom neem jij er dan twee mee?"vroeg ze, iets wat alleen voor Annemarie bestemd kon zijn, omdat hij er maar een bij had.
"Voor geval hij het zijne niet bij heeft. Hij komt er niet onderuit"
O, wat miste hij Dieter op dit moment.

Door de stad lopen, afwisselend met Bas, Annemarie, Maaike, Robin, Cas en Jette praten, Bart op de kast jagen: "Zeg eens, Bart? Als Femke jouw moeder is, heb je dan ooit wel gedacht aan wie dan noodzakelijkerwijs je vader is?" Volgens Bart was hij nu eng.

Een halfuurtje later vond hij heel iets anders eng. Toen een groepje een uitzending van ""TV Limburg"" organiseerde en de rest daar lachend omheen stond, dacht hij een bekende gestalte te zien. Nog een keer goed kijken. Ja, welzeker, dat was meneer geschiedenisfreak. Hij lag ongeveer driedubbel op het moment en dat had weinig met het rare gedoe op dat bankje te maken.

"Pssst, Annemarie. Ik geloof echt dat ik m'n geschiedenisleraar gezien heb zonet." Stomverbaasde blik. "Weet je dat zeker?" "Héél zeker." Zie, hij was niet de enige die het uitermate grappig vond. "Heb je dat Femke al gezegd?"
"Nee"
Dan deed zij het dus wel. "Weet je dat hij zijn leraar geschiedenis net gezien heeft?"
"Nee, wat zou dat?"
Allang best.

Het was avond, tijd om terug te gaan. Het bleek dat de architectuur van het station zo was dat hij niet kon horen wat er omgeroepen was, terwijl het hem aanging. Ajaj. Uiteindelijk bleek dat zijn (en Maaikes) trein niet reed, dus besloten ze om samen met Annemarie nog een stuk mee te treinen.

Met zijn drieën nog. Iedereen moe, uitgeraasd en daarom is dat laatste stukje van zo'n dag zo gezellig. Gezamenlijk werd er tot de conclusie gekomen "dat jullie die batjes alweer voor niks hebben meegenomen." Klopt.

Hoofdstuk 14: Wie ogen heeft om te zien, ziet

Maandagochtend, Duits. Jonas scheen nu weer te bedenken dat hij, Wouter, eergisteren die meeting had. En rapporteerde dat luidkeels. 'En, is het nog iets geworden met dat tafeltennis?"
"Nee, alweer niet."
Hoelang was het nou? Een jaar toch zeker bijna.
Die middag belde hij Dieter. "Hoe was je feest?"
"Het ging niet door"
"Balen dus."
"Ach. Hoe was de meeting?"
"Gezellig"
"Nog getafeltennist?"
"Zou ik dan gezegd hebben dat het gezellig was?". Hij grinnikte. "Nee, echt, het was zonde dat je niet meekon, maar ja. Niks aan te doen."

Een jaar lidmaatschap was het nu onderhand. Een jaar vol ervaringen. Was hij er volwassener door geworden? Meer dan zeker. Door die meetings had hij een zee aan onafhankelijkheid en geldervaring opgedaan, om niet te spreken over sociale ervaringen. Hij had ervaren dat het noodzakelijk was om dingen soms gewoon te zeggen, dat je overal wel vrienden vindt met een beetje geluk en dat zijn doorzettingsvermogen héél behulpzaam was geweest om dat forumleven weer op de rails te zetten gedurende de winter. En dat was hem wonderwel gelukt.
Boven alles geldt: Wie ogen heeft om te zien, ziet.




Voor "Annemarie", "Anna", "Jette", "Maaike", "Jutta", "Dieter", " Cas" en al die anderen die hebben gezorgd dat ik me toch altijd thuis bleef voelen. Met speciale dank aan "Annemarie", "Jette",
"Robin" en "Jutta", die me hebben geholpen om dit verhaal te schrijven, met commentaar en hun eigen herinneringen.

[Jutta]

'Wouter', ik ben blij dat je het verhaal geschreven hebt. Het heeft me inzicht in je leven gegeven en het heeft me gevoelens van genegenheid voor je bezorgd. *grinnikt* Dat we 'Annemarie' een hoop frustratie hebben bezorgd, is een prachtige herinnering vind ik. Ik ben nog bijdehanter geworden. Ik vind het geweldig om je te kennen. Soulmates en 'broer en zus' voor altijd.

'Jutta'

[RedWarrior]

*moet even iets wegslikken* Zonder jullie had ik het niet gered om zelfs dit maar te schrijven, hoor Je bent mijn soulmate ook