Verhaal in Amerika

[Sweetsurrender]

Zoals jullie misschien gelezen hebben in een ander topic, heb ik zelf wel eens een boek geschreven. Dit was maar een heel klein boekje, en niet geweldig, maar ik heb er van geleerd en ik ga het gewoon nog een keer proberen.
Even een korte achtergrond. Het gaat over een jongen in Santa Barbara, een standje aan de west kust van amerika waar ik zelf 6 weken heb doorgebracht vorige zomer. Rocco, het hoofdpersoon, komt net terug uit zijn Gap Year. Een jaar dat veel amerikaanse studenten nemen na hun High school als ontspanning en om een beetje levenservaring te krijgen. Het verhaal begint bij zijn terugkomt in de VS, waar hij veel pech krijgt in het vliegtuig. Word je al nieuwsgierig ? Lees dan maar ff door

Het vliegtuig landde zachtjes. Rocco was blij dat de vlucht voorbij was. De vakantie naar Europa was geweldig, maar de vluchten, die waren altijd zo erg. Vooral als ze bij de grotere steden komen. Rocco had de aanslagen op Amerika goed gevolgd het afgelopen paar jaar en was altijd bang dat er nog meer zouden komen. Als het vliegtuig aan het einde van de landingsbaan tot stilstand komt, klinkt de kapitein door de intercom. ‘’Dames en heren, welkom op Los Angeles International Airport. Wij vragen nog enige ogenblikken van uw tijd. Vanwege enkele elektronische storingen bij de gate, kunnen wij op dit moment nog niet parkeren. Ons excuses voor dit ongemak.’’ Even later ziet Rocco de blauw geklede stewardessen al rond rennen met sinasappelsap. Ze moeten de mopperende passagiers toch stil zien te houden…
Naast Rocco zat een ouder stel. Hij schatte ze zo rond de zeventig, misschien tachtig. Ze waren Nederlands, dacht hij, aangezien ze in Nederland opstapte en een vaag taaltje brabbelde waar hij niks van begreep. Ze hadden gedurende de hele vlucht geen woord met elkaar gewisseld. De vrouw was bezig met een breiwerkje. Door de turbulentie van het vliegtuig had ze enige steken laten vallen en dat was terug te zien in de kwaliteit van het werkje. Wat het moest worden wist Rocco niet, maar het verschilde niet veel van het bolletje kluwen op haar schoot. De oudere man heeft de hele vlucht liggen slapen. Zijn gesnurk hield menig passagier uit zijn eigen slaap. Zijn vrouw bleek in haar eigen wereldje te zijn, dat uit niets meer bestond dan haar breiwerk en haar zelf. De stewardess moest haar vraag zelfs meerdere malen herhalen toen zij vroeg of ze een glaasje sinasappelsap wilden. De vrouw knipte haar gehoorapparaat aan, draaide aan een knopje en plots klonk een luidde piep vanaf achter haar oor. Ze had duidelijk nog geen controle over het elektronische hoogstandje. Het stel kreeg twee glaasjes met wat chemisch samengesteld vruchtensap. Dat het sinasappelsap was moest er maar bij verteld worden, je zou het nooit herkennen. Rocco weigerde het aanbod. ‘’Misschien dat ze eens wat meer tijd aan dit flut vliegveld moeten besteden dan aan de mensen’’, dacht hij stilletjes bij zichzelf. Na ongeveer een half uurtje wachten klonk het piepje van de intercom weer door de cabine heen. ‘’Dames en heren, dit is uw kapitein. Door technische problemen is onze gate nog steeds kapot…’’ Er klonk een enorme zucht door het vliegveld. De kapitein was echter nog niet klaar met zijn verhaal. ‘’We hebben een andere gate gevonden, maar deze is enkele minuten taxiën hiervandaan. Nogmaals ons excuses voor het ongemak.’’ Rocco begon zacht in zichzelf te schelden. Ze moesten nu naar de andere kant van het vliegveld, waarvandaan hij waarschijnlijk moest lopen naar de hoofdingang. Daar stonden zijn familie en, nog veel belangrijker, zijn vriendin op hem te wachten. Hij had Janine drie jaar geleden leren kennen op high school. Ze zaten bij elkaar in de klas, maar pas toen Rocco haar meevroeg naar het Prom sloeg de vonk over. Janine was twee maanden jonger dan Rocco. Ze was de perfecte ‘’beach-babe’’. Lang blond haar, stoer uiterlijk en een kont waar Jennifer Lopez jaloers op mocht zijn. Ze hield van surfboarden. Dit was ook de reden waarom zij voor haar gap year naar Nieuw Zeeland was gegaan. Daar waren de golven geweldig. Zij was een week eerder weggegaan dan Rocco en kwam vier dagen eerder aan op LAX dan hijzelf. Hij kon niet wachten om haar te zien, te omhelzen, te zoenen… Na een jaar alleen maar contact te hebben over e-mail, had hij zo’n gigantische heimwee dat hij alleen nog maar aan haar kon denken de laatste paar dagen.
Na een kwartiertje getaxied kon de gigantische Boeing zich eindelijk aan de slurf koppelen. De slurf was oud, dat merkte je aan de schok die de oorzaak was van de trillingen die door het vliegtuig gingen toen de slurf aansloot op de deur. Eindelijk, eindelijk was hij vrij. Thuis. Bij zijn vrienden, familie en kennissen. Hij zou zich nu volledig op zijn studie gaan storten. Hij wilde gevechtspiloot worden. Die ratten die de aanslagen hadden gepleegd zouden niet zomaar wegkomen, daar zou hij wel voor zorgen. Maar nu even niet, nu ging het hem er alleen maar om om zo snel mogelijk bij Janine en zijn familie te komen. Toen hij eindelijk bevrijd was van het moordende paar naast hem (hij zat naast het raam, wat er voor zorgde dat hij compleet ingesloten zat) sprong hij op, pakte zo snel mogelijk zijn spullen om vervolgens te mogen aansluiten in de rij die er stond voor de deur. Voor de deur die niet leek open te gaan. Het piepje van de intercom luidde en Rocco vreesde het ergste. ‘’Dames en heren, dit is uw kapitein. Wij hebben helaas weer een kleine technische storing. Onze deur weigert zijn dienst. We zullen een ogenblik moeten wachten op de technici, die dit kleine euvel zo snel mogelijk zullen verhelpen. ‘’Wat heb ik de wereld misdaan dat ik vandaag zo gigantisch veel ongeluk heb. Sinds wanneer mag een jongen zijn eigen familie niet meer zien’’. Rocco besloot maar te gaan zitten, wachtend op wat komen ging. Het motto van de technische dienst was duidelijk toen deze aankwamen. ‘’Geen woorden, maar daden’’. Rocco zag door het raampje hoe een gigantische neger met een oranje hesje door de gate heenliep. Vervolgens een enorme klap op de voordeur en de rij kwam in beweging. Hij was vrij.
De douane was voor Rocco niet zo’n probleem. Ondanks zijn angst voor vliegtuigen, had hij vaak gevolgen en de mensen aan de douane kenden hem. Zonder controles, maar met vriendelijke begroeting, lieten ze hem door naar de ‘’bagage claim area’’ waar Rocco zijn bagage kon ophalen. Het was een wonder dat dit zonder problemen verliep. Rocco zette zijn mobiel aan om zijn ouders te bellen dat ze hem in het midden van het vliegveld op moesten wachten. Gelukkig was het geluk hem nog steeds niet goed gezind, hij had geen bereik… ‘’Dan maar rennen’’, dacht Rocco, die al doodop was van de vlucht. Na een half uurtje zag Rocco zijn familie dan eindelijk. Maar zij zagen hem nog niet, ze waren nog steeds gefixeerd op de deuren waar zijn eerdere gate zat. Rocco zag zijn kans schoon, liet zijn karretje even in een winkeltje staan, rende op zijn vriendin af en knuffelde hij haar zo, dat ze tijdelijk geen adem kreeg. Zijn familie was verbijsterd van deze actie maar liet dit gevoel snel achter om plaats te maken voor de blijdschap. Zijn twee zussen en broer hadden alledrie een ballon gekocht met de boodschap ‘’Welcome Home’’. Ze hadden elkaar ook pas op het vliegveld ontmoet. Lisa, zijn vier jaar oudere zus werkte in Los Angeles. Ze woonde hier ook, samen met haar man John. Rocco kon goed met hem overweg. Hij kwam uit Texas en was nu project ontwikkelaar. Wat voor soort projecten hij deed was Rocco vrijwel onbekend. Misschien dat hij dat toch maar eens moest vragen…
Rocco’s tweeling zus, Francis woonde nog thuis in Santa Barbara net als Keith, Rocco’s jongere broertje. Samen waren ze een hechte familie. Vaak gingen ze nog op vakantie naar bijvoorbeeld Manhatten of New York.
Rocco haalde zijn spullen uit het winkeltje en liep met zijn hele familie en vriendin naar de parkeergarage. Vanaf daar kon de reis naar huis beginnen. ‘’Ach ja, ik had nog niet genoeg gereisd’’, zei Rocco met een sarcastische ondertoon. De familie lachte en met z’n zessen liepen ze daar. Arm in arm, als één familie, niet wetende wat de toekomst hun nog kon en zou brengen.

Graag reacties. Complimentjes zijn leuk, maar kritiek is beter!!

[Little Phoebe]

het is brEIen en brEIwerk...


Hij had Janine drie jaar geleden leren kennen op high school. Ze zaten bij elkaar in de klas, maar pas toen Rocco haar meevroeg naar het ‘’school ball’’ sloeg de vonk over.
Ze was de perfecte ‘’beach-babe’’.

Waarom zet je zoveel tussen aanhalingstekens?

Hogh school kan op zich ook wel als middelbare school.
''school ball'' is beter al the Prom en no need for aanhalingstekens
beach-babe ook niet. kan je op zich ook wel wat nederlands van maken...

[Sweetsurrender]

Little Phoebe schreef op 23-04-2004 @ 20:31 :
het is brEIen en brEIwerk...


Hij had Janine drie jaar geleden leren kennen op high school. Ze zaten bij elkaar in de klas, maar pas toen Rocco haar meevroeg naar het ‘’school ball’’ sloeg de vonk over.
Ze was de perfecte ‘’beach-babe’’.

Waarom zet je zoveel tussen aanhalingstekens?

Hogh school kan op zich ook wel als middelbare school.
''school ball'' is beter al the Prom en no need for aanhalingstekens
beach-babe ook niet. kan je op zich ook wel wat nederlands van maken...

Het zijn engelse woorden, dan moeten ze dus wel in aanhalingstekens. Dat prom kon ik ff niet opkomen.

Maar wat vond je van het verhaal zelf?

[Redhair]

Ernst schreef op 23-04-2004 @ 21:59 :
Het zijn engelse woorden, dan moeten ze dus wel in aanhalingstekens. Dat prom kon ik ff niet opkomen.

Maar wat vond je van het verhaal zelf?

Het is niet mijn smaak, een beteje teveel omschrijven en te weinig gedachtes en dialogen waar ik van hou. Engelse woorden hoeven niet in aanhalingstekjens hoor.