[Verhaal] De opdracht

[duivelaartje]

Na lange tijd niets van me te hebben laten horen, komt hier weer een nieuw schrijfsel van mij. Totaal anders dan de rest van mijn verhalen, maar ik ben benieuwd hoever ik hiermee kom. Ik heb al veel ideeen in m'n hoofd.

Wat vinden jullie ervan? Ik plaats nu 'deel' 1, deel 2 is in de maak/af, maar ik kan jullie niet beloven dat alles zich snel op zal gaan volgen.

- - -
1.

Haar voorhoofd glimt in het zwakke licht van een enkel peertje aan het plafond. Het lijkt wel alsof het beetje warmte dat zich in het vertrek bevindt zich als een deken om haar heen slaat. De anderen wrijven zo onopvallend mogelijk in hun handen en proberen de rits van hun jas nog een stukje hoger op te trekken. Allen kijken ze ingespannen naar de man aan het hoofd van de tafel. Zijn handen liggen kalm, met gespreide vingers, op het blad. Tussen zijn handen ligt een map die straks beheerst geopend zal worden. En zoals altijd zal iedereen angstig naar zijn ijzige blik kijken, bang om zijn woorden te horen. Vandaag was er echter meer spanning te voelen dan anders. Andreas had hen midden in de nacht gebeld met de mededeling dat ze voor een tijdje naar een andere ontmoetingsplaats zouden verkassen, omdat de groep teveel opviel in de rustige buurt.
Hun nieuwe plek bleek een vochtige, oude kelder te zijn in een buurt waar je ’s avonds het liefste niet wilde lopen. Heden waren hun bijeenkomsten altijd aan het einde van de avond, waardoor zij en de andere vrouw van het gezelschap al beducht waren voordat ze naar de kelder liepen.

Andreas zal bekend maken wat hun eindopdracht is. De opgave waar ze al maanden voor trainen. Twee keer per week kwamen ze tezamen om daar hun oefeningen uitgelegd te krijgen en om de vorige te bespreken. De taken werden steeds geweldadiger. Geen wonder dat ze hier nog maar met z’n vijven zitten.
Ze voelen allemaal de loop door hun broekzak heen en weten dat het ernst is, er is geen weg meer terug. De deur werd op slot gedraaid, de sleutel verdween in zijn kontzak. Buiten hun bereik in ieder geval, want niemand zal het proberen om de sleutel van hem af te pakken. Andreas zal diegene ook iets benemen, nog voordat hij of zij het zelf kan bevatten.
De handen die zo vol in het zicht liggen komen langzaam in beweging en woelen nog even door donkere krullen. Merendeel van de vrouwen zal het een charmante handeling hebben gevonden, maar zij walgt ervan. Zijn koele uitstraling irriteert haar en maakt haar ongeduldig. Ze voelt haar armen trillen en haar oksels langzaamaan vochtig worden.
“Ik weet dat jullie zitten te baden in het zweet,” en hij knipoogte in haar richting, “en terecht. Na maanden van zware trainingen en beproevingen heb ik het idee dat jullie klaar zijn voor het examen, zoals ik het maar even netjes zal noemen. Dagenlang hebben jullie last gehad van slapeloze nachten en gepiekert over wat die laatste opdracht nou zal zijn. Eén geruststelling; het zal minder ingewikkeld zijn dan er gedacht wordt. Veeg de laatste zweetdruppeltjes van het voorhoofd en kijk mij allemaal aan.” Zijn stem klinkt doods en hol zo onder de grond. Iedereen kijkt elkaar gespannen in de ogen en kunnen daarin lezen dat ze doodsbang zijn.
Zij voelt de warmte langzaam uit haar lichaam glijden, die zich daarna weer over de ruimte verspreidt. Rillerig kijkt ze naar de muur rechts van haar, recht tegenover Andreas, waar een oude klok de stilte doorbreekt met zijn monotone getik.
“Ook jij, Mirthe. Kijk me aan.”
Rustig draait ze zich om en kijkt recht in zijn ijsblauwe ogen. Zijn ordner ligt inmiddels al opengeslagen, het lijkt opeens het noodlot wat zo nabij is.

“De parabellums, waarmee jullie al velen projectielen mee hebben geschoten, drukken tegen jullie bovenbenen. Nodig zijn ze zeker bij deze laatste taak, maar of jullie allemaal ze gaan gebruiken is de vraag. Ik weet dat ieder van jullie met het pistooltje tot zo’n 40 meter kan schieten, kaarsrecht, en het merendeel schiet in anderhalve seconde twee in de borst én één in het hoofd. Een clubje perfecte schutters, maar wie is de snelste?” Een ondeugend glimlachje verscheen op zijn gezicht, waarna hij even kort op de klok keek.
“Zoals jullie vast en zeker begrijpen is er maar één winnaar, maar eentje zal levend onder mijn gezag vandaan komen. De rest heeft gefaald, net als de vijf die al zijn afgevallen. Er is geen zilver en ook geen derde plek, want ik heb maar één medaille. Een gouden.”
De stem van Andreas verdwijnt en ze horen alleen de secondewijzer nog voortgaan. Beduusd kijken de vijf mensen voor zich uit terwijl ze in hun hoofd een voorstelling zien van de opdracht. Geen van hen lijkt wat te willen zeggen. Ze voelen dat hun hechte vriendschap van het ene op het andere moment is veranderd in hostiliteit en dat er geen mogelijkheid meer is om dat terug te draaien.
“Niet getreurd jongens. De overwinnaar zal mijn kameraad worden en een prachtig leven leiden, echt waar. Ik zal jullie als laatste nog vertellen wat de voorwaarden zijn, want dit is geen spel zonder enkele beperkingen. Om te verkomen dat nu de pistolen al getrokken worden, begin het pas bij zonsopgang. Over vierentwintig uur, bij de volgende zonsopgang, moet de opdracht voltooid zijn. En als dat niet lukt, zal ik zelf een handje helpen om dat te verkomen. Ik hou jullie de komende tijd nauwlettend in het oog en zal proberen alles wat jullie doen te volgen. Veel succes en geluk allemaal. Moge de beste winnen!”
Gniffelend staat hij op en vist de roestige sleutel uit de zak van zijn spijkerbroek. De deur, die hen kan bevrijden uit de gespannen sfeer in de kelder, gaat met een luid gekraak open. Frisse lucht stroomt naar binnen, waardoor de muffige geur wordt verdreven. Alle vijf schuiven hun stoel naar achteren en lopen met licht gebogen hoofden naar buiten. Niemand durft wat tegen elkaar te zeggen, bang dat het in verkeerde aarde valt en hij de eerste zal zijn die over een paar uur zal worden getroffen door een kogel uit een wapen.
Alleen Mirthe staat wat te treuzelen en begint om zich heen te kijken of ze niets is vergeten. Ze trekt de kraag van haar jas keurig recht en voelt in haar zakken, op zoek naar haar huissleutels.

“Mirthe, wacht jij eens even,” zegt een donkere stem achter haar. Andreas, hoort ze. De haartjes in haar nek gaan recht overeind staan en ze voelt al haar spieren spannen. Wat moest die hufter van haar? Hij wil zeker nogmaals benadrukken dat haar einde in zich was.
“Wat wil je?” Ze hoort aan haar stem dat ze bang is, maar in haar lichaam blijkt alles nog koel en beheerst te zijn.
“Ik wil gewoon nog even met je praten.”
“Is dat niet wat flauw voor die anderen? Zij moesten gelijk oprotten, maar ik moet nog even met je praten. Echt niet, iedereen moet gelijke kansen hebben.”
Ze voelt hem dichter naar haar toelopen, met rustige en regelmatige stappen. Een vlaag van warme adem glijdt langs haar nek. Ga weg, raak me niet aan, denkt ze.
“Wij weten toch allebei dat jij de grootste kans hebt dat jij mijn maatje wordt? De anderen zijn lang niet zo goed als jij, ze zullen elkaar aan puin schieten. Laten we alvast aan elkaar wennen. Jij, ik, een perfect paar, toch?”
Mirthe hoort zijn fluisterende stem in haar oor en voelt zijn armen die zich om haar middel sluiten. Door haar dikke jas merkt ze weinig van zijn omarming, maar het gevoel en het idee zijn al walgelijk genoeg om zich uit zijn greep proberen los te maken. Jammer genoeg wordt zijn omhelzing steeds steviger en is ze niet sterk genoeg om weg te komen.
“Laat los! Ik knal je straks neer, engerd,” roept de vrouw. Het zweet breekt haar opnieuw uit, ze wil weg.
“Liefje, doe nou niet zo wild. Kijk me aan.” Andreas draait Mirthe om in zijn armen en blaast voorzichtig een pluk haar uit haar gezicht. “Je bent mooi, echt een juweeltje. Ik weet dat jij ook wat in mij ziet en me daarom niet zal doden. Een meisje met pit, daar hou ik wel van.”
Een hand aait zachtjes over haar wang om haar te kalmeren. Twee donkere ogen kijken haar verterend aan, twee heel andere dan die ze normaal zag. Een paar mooi gevormende en verleidelijke lippen komen steeds meer in haar richting, ze moet hem wel kussen. Mirthe ontspant zich en laat zich dicht tegen hem aandrukken.
“Waarom ben je nu zo anders?” fluistert ze voordat ze zijn mond raakt.
“Omdat ik alleen jou wil laten zien dat ik ook vriendelijk kan zijn.”
Hun monden ontmoeten elkaar en raken elkaar eerst voorzichtig. Het voelt vertrouwt, vindt ze, en geeft zich aan hem over. Een hartstochtelijke zoen is het antwoord. Haar angst voor de rest van de dag verdwijnt, want ze weet dat het wel goed zal komen. Hij zal haar helpen, zij zal winnen. Even fronst ze met wenkbrauwen en vraagt ze zich af waar haar gedachten vandaan kwamen. Was deze man zo onweerstaanbaar dat zelfs zij daarvoor bezweek? Was dit een trucje om haar te krijgen door al zijn charmes in de strijd te gooien? Snel verbandt ze de gedachtes weer uit haar hoofd en zoent ze met een glimlach verder. Deze man zou heus niet liegen. Hij wil gewoon dat ze goud krijgt, en niet die anderen. Zij is de beste. Toch?
- - -

[Astuanax]

Heel leuk stukje! Ga vooral verder!
Ik vond alleen dat het woord 'hostiliteit' niet goed paste, je had beter vijandigheid gebruikt.

[I C U]

Hm... Spannend. Ben benieuwd! Het is een goed begin in elk geval

Twee donkere ogen kijken haar verterend aan,

Moet het echt verterend zijn? Het kan wel, geloof ik, maar echt mooi vind ik het niet...
Het leest prettig, trouwens, en de inleiding doet zeker goed werk.

[duivelaartje]

Astuanax schreef op 08-09-2005 @ 09:57 :
Heel leuk stukje! Ga vooral verder!
Ik vond alleen dat het woord 'hostiliteit' niet goed paste, je had beter vijandigheid gebruikt.

Ja, maar veel woorden kunnen nog wel wat veranderd worden. Ik zal deze onthouden en wat veranderen enzo.
Net zoals 'verterend', misschien kan ik dat nog een beetje anders doen.

Maar dank dat het begin in ieder geval goed overkomt!

[Changshan]

Machtig goed stukje, lekkere spanningsopbouw.

Een ondeugend glimlachje verscheen op zijn gezicht, waarna hij even kort op de klok keek.

Is opeens even in verleden tijd.

Snel verbandt ze de gedachtes weer uit haar hoofd en zoent ze met een glimlach verder.

Verbandt... kan volgens mij niet, zal wel verbant zijn. Maar eigenlijk is 'bant' ook wel goed.

Btw, ik vond dat verterend ook wel raar, vooral omdat in diezelfde zin iets staat over dat de ogen zoveel liefdevoller leken nu die man en zij alleen waren.

Mooi! Ben benieuwd! Post gerust verder

[duivelaartje]

2.

De bel maakt me wakker. Geschrokken spring ik op en ruk de gordijnen voor het slaapkamerraam open. Het donker maakt al plaats voor de zon, maar de roodgekleurde bol is nog niet aan de horizon verschenen. Ik pak mijn ochtendjas en snel de trap af naar de deur. Mijn vuurwapen ligt nog op het nachtkastje, maar dood mag ik volgens de regels toch nog niet. Zonder een spoor van angst laat ik mijn bezoeker binnen. Het blijkt Ton te zijn, één van mijn clubgenoten. Hij wenst mij een goede morgen, zover die goed kan zijn en vraagt of ik ondanks alles toch nog een beetje nachtrust heb gehad.
“Ja hoor, ik kon de slaap best goed vatten. Als je geen haast heb pak ik even mijn Glockje van boven, want je weet maar nooit,” zeg ik met een grijns. Ton knikt me vriendelijk toe en loopt alvast naar mijn woonkamer waar hij zich gemakkelijk maakt op één van mijn rode banken.
Met een spijkerbroek en een warme sweater kom ik de trap weer af en zet ik een pot sterke koffie. Niets is beter om deze dag te beginnen met wat cafeïne, en dat is Ton met mij eens. Hij heeft zijn wapen keurig voor zich neer op de tafel gelegd en ik volg zijn voorbeeld. Naast elkaar zittend drinken we zwijgend onze koffie. Ik vraag me af wat hij hier doet. Voor de laatste keer zeggen dat hij mij een gezellig meid vond en het jammer vindt dat het allemaal zo is gelopen? Om mezelf te weerhouden om mij nog meer dingen voor te stellen, vraag ik Ton wat hem hier zo vroeg brengt.
“Je weet natuurlijk dat ik graag de partner wil zijn van Andreas. Ik heb hem altijd een goede vent gevonden, eerlijk en oprecht, en heb het gevoel dat ik toch de snelste schutter ben. Sorry meid, jij schiet ook perfect, maar zoals André zei: ‘Er kan maar één de beste zijn.’” Hij laat even een stilte vallen, alsof hij wil dat dit goed tot mij doordringt. “Maar ik heb het idee dat Andreas wel wat voor jou voelt, hij geeft je altijd zoveel aandacht. Nu dacht ik...”
“... dat wij tweeën konden samenwerken en Andreas misschien een uitzondering zou maken en wij allebei partners van hem kunnen worden. Grapjas, zo makkelijk is dat niet. Het is geen spelletje, Ton.”

Ik sta op, gris mijn pistool van het salontafeltje en stop het in mijn holster die ik onder mijn trui heb verborgen. Ton kijkt verbaasd van het hulsel naar mijn gezicht en ik zie lichte vrees in zijn ogen.
“Waarom sta je daar? Je voelt toch geen dreiging? Ik doe je niets hoor, ik vraag je alleen wat. Kijk; ik ben de beste en jij... Jij bent zijn lievelingetje. Hij zou toch niet graag willen dat hij één van ons zou moeten missen,” zegt hij.
Voor mijn ogen speelt het tafereel van vannacht zich nog eens af. Zijn zachte lippen en mond die de mijne hebben liefkoost en betast. Andreas die met zijn grote, sterke handen over mijn haren aaide en mij verliefd aankeek met zijn glinsterende bruine ogen. De woorden die zeiden dat hij en ik een volmaakt stel zouden zijn en dat ik de beste was, herhaalden zich meerdere malen.
“Wat nou als blijkt dat de lieveling ook nog eens de meest uitmuntende is. Stel dat dat zo zou zijn, dan kunnen wij nooit samenwerken, want jij of ik moet dood. Dat is de opdracht.”
Hij richt zich op, met in zijn hand nog een halfvolle kop koffie. Met zijn wenkbrauwen opgetrokken komt hij naar me toelopen, hij is bijna een kop groter dan ik. Uitdagend kijkt Ton op mij neer en knikt met een zuinig glimlachje om zijn mond.
“Je bent een veerkrachtig meisje, hard en gevat. Geen wonder dat de baas je zo graag mag. Werd jij maar mijn vriendinnetje, alleen is dat dus jammer genoeg niet mogelijk. Verdomme, waarom is deze taak psychisch zo zwaar. Ik kan jou toch nooit vermoorden?”
“Maar ik jou wel.” Ik spuug de woorden in zijn gezicht en draai me snel om. Mijn lange staart zwiept tegen hem aan, waardoor hij van schrik bijna zijn beker laat vallen. Ik vlucht mijn eigen huis uit, de straat op. Alles is volkomen verlicht, de zon laat zich weer zien. Het spel is begonnen en ik wil winnen.

[I C U]

Hmm.. Het wordt spannend! Jep, je mag doorschrijven. Ik heb geen fouten kunnen ontdekken, nou heb ik er ook niet echt op gelet Het leest lekker! Keep on goin'!

[Changshan]

Tsja, als je me zo'n foutloze tekst te lezen laat, moet ik wel gigantisch gaan mierenneuken...

Hij wenst mij een goede morgen, zover die goed kan zijn en vraagt of ik ondanks alles toch nog een beetje nachtrust heb gehad.

Moet er voor zover niet ook het woord 'voor' staan?

Maar joh, het begint nu wel echt op een goed verhaal te lijken. Ga zo door.

[duivelaartje]

Ja, 'voor' zou er misschien nog wel voor moeten. Ik denk dat 'zover' alleen een beetje spreektaal is..

Maar dank jullie wel, morgen ga ik verder schrijven aan '3'!

[Roosje]

Ik vind het tweede deel veel en veel beter dan het eerste. Het eerste gedeelte vond ik niet zo namelijk, het was... ik weet niet, ik vond het niet helemaal fijn lezen, hoewel het verhaal me ergens wel boeide. Nee, dit vind ik veel beter.

Zijn zachte lippen en mond die de mijne hebben liefkoost en betast.

Of deze zin klopt niet, of het ligt aan mij met mijn vermoeide kop. (Drie nachten nauwelijk geslapen, word je blij van. )

Ja, dan kan ik niet achterblijven en moet ik ook iets te zeuren hebben:

Niets is beter om deze dag te beginnen met wat cafeïne, en dat is Ton met mij eens.

Uit het eerste deel van de zin blijkt nergens dat zij dat vindt of dat het een feit is, dus kan Ton dat niet eens zijn. Of nouja, omdat het haar gedachten zijn kan het misschien wel bedenk ik nu.. ,en kan trouwens zowiezo niet

Verder: heel erg leuk verhaal, spannend! Ik lees mee!

[Changshan]

Niets is beter DAN.

[duivelaartje]

Ik weet nog niet zo 1,2,3 of ik dat van die koffie ga veranderen in een andere zin, omdat het naar mijn gevoel wel door haar wordt gedacht/gezegd. Ook al kan dat misschien komen omdat ik het zelf heb geschreven. Maar ik heb 'om' wel verbeterd in 'dan'.

@Roosieh: Ik haal 'mond' weg, want dan klopt het wel.

Sowieso he

[Tovenaar]

duivelaartje schreef op 11-09-2005 @ 21:40 :
Ik weet nog niet zo 1,2,3 of ik dat van die koffie ga veranderen in een andere zin, omdat het naar mijn gevoel wel door haar wordt gedacht/gezegd. Ook al kan dat misschien komen omdat ik het zelf heb geschreven. Maar ik heb 'om' wel verbeterd in 'dan'.

@Roosieh: Ik haal 'mond' weg, want dan klopt het wel.

Sowieso he

Is het niet ''hebben lief gekoost?'' Liefkoost is toch geen voltooid deelwoord? Ja ook ik moet mierenneuken, goed verhaal tot nu toe.