Verhalenwedstrijd - Van tweede naar eerste viool

Een houten, rijk versierde deur opende zich voor haar en liet haar het pad zien naar een wereldje van roem en goud. Met de ogen neergeslagen en haar handen gevouwen in stevige knuisten, verzette ze haar voeten en bewoog ze in de richting van de troon. Op de zetel die was bekleed met een rood fluwelen stof zat haar moeder, de vorstin van het land. De strenge blik op haar gezicht verraadde haar gedachten. Een expressie die haar dochter nog meer angst inboezemde en ervoor zorgde dat zweet als zoute pareltjes langs haar rug gleed. Het meisje kon zich niet bedenken wat ze had misdaan, want ze was altijd zo voorzichtig geweest op haar daden. Zij was de verlegen wederhelft die aardig probeerde te zijn tegen alles wat maar op haar weg kwam. Betreurenswaardig werd dat niet gewaardeerd door haar familieleden. Ze droeg een titel als zondebok en zo werd ze ook door haar moeder beschouwd.
Haar overpeinzing werd onderbroken door een felle stem die afkomstig was van de troon.
“Je weet dondersgoed waarom je hier staat, dus doe maar niet alsof je neus bloed.”
“Maar mama...”
“Geen zielig gedoe, daar heb je niet eens het recht op. Was je maar zoals je zus; die altijd doet wat haar ouders zeggen en ligt niet dwars. Wat had jij in mijn kamer te zoeken? Waarom lag de klerenkast overhoop en zijn al mijn japonnen verkreukeld? Leg mij maar eens uit waarom jij mijn zijden sjaal hebt meegenomen, zonder toestemming te vragen.” Haar moeder stond op en torende ver boven haar dochter uit. Macht en gezag lieten het meisje op haar knieën zakken. Stotterend kwam er een stroom van woorden uit haar mond.
“Ik heb niets gepakt, want dat hoef ik helemaal niet te hebben! Het was Regina, ik heb de sjaal op haar kamer zien liggen. Echt waar. Mama... echt.”
“Hoe durf je de schuld op je zus af te schuiven, jij onbeschoft. Wat ben jij voor een achterbaks figuur. Liegen tegen je bloedeigen moeder en je zus zwart maken. Verdwijn uit mijn ogen,” zei haar moeder, terwijl ze zich met een ruk omdraaide die haar japon deed opwaaien tot een wirwar van stof. “En voordat ik het vergeet te zeggen: het liefste zou ik willen dat je geen kans maakt op de troon, na alles wat je hebt gedaan. Ik wil niet dat mijn volk wordt geregeerd door zo'n vuil kind,” siste ze over haar schouder.

Jij bent één van Gods mislukte schepsels. De tranen op je wangen zijn slechts schijn. Iedereen om je heen weet je te kunnen bedonderen, maar je vergeet dat ik de andere helft van jou ben. Ik ken je beter dan wie dan ook. Samen zijn we gegroeid uit dat bevruchte klompje cellen en ontwikkelden we ons tot twee haast identieke wezens. Zij aan zij lagen we in de wieg en hand in hand konden we voor het eerst op eigen benen staan. Jij bent degene die mij verraadt, terwijl een ieder het tegenovergestelde naar mij schreeuwt. Elke fout die jij maakt komt twee keer zo hard bij mij aan. Je bent de Satan van ons gezin. Hoe kan zo'n tiran als jij de troon bestijgen? Ik walg van je. Het liefste zou ik je sturen naar de plek waar jij behoort te leven. Daar waar het vuur aan je voeten likt.

Met een klik duwde ik de dop op mijn vulpen en wapperde ik het papier heen en weer zodat de inkt droogde. Daarna vouwde ik het blad dubbel en schreef ik mijn ruwe letters haar naam op. Regina, onze koningin (de grap van de eeuw). Dit gezin was een drakennest en ik leek de prooi te zijn. Mijn moeder speelde onder één hoedje met mijn zus, alles wat ze deed was goed. Ze waren vast slaaf van elkaar, ze leken twee dikke vriendinnen. Ik voelde me als een derde wiel aan een wagen, want mijn vader steunde mij totaal niet. Laat staan dat hij thuis was. Hij had geen flauw benul van de gang zaken, terwijl één van zijn dochters binnenkort zou worden gekozen als de nieuwe 'heerster' van het land. Mijn leven was zwart van ellende, zelfs een zonnige zomerdag kon mijn droevige masker niet breken. Vroeger waren zonnestralen mijn grootste vriend, maar nu leek de vochtige aarde een vriendschap met mij te willen sluiten. Ik scheen ondergeschikt te zijn en werd beschouwd als een simpele, vuile dienstmeid. Daar wilde ik verandering in brengen en wel vóór de verkiezing. Het persoonlijke bericht zou ik onder de deur van haar torenkamer schuiven. Glimlachend maakte ik de verbeelding dat ik woeste kloppen op mijn kamerdeur hoorde. Daarachter stond dan een kokende zuster, vergezeld met verscheurd papier in haar hand. Ik kon niet wachten.

Haar tweelingzus verscheen echter niet. Er kwam zelfs geen bericht van een bediende die haar optrommelde voor een volgend bezoek aan haar moeder. Het bleef verdacht stil in huis, alsof het was geschrokken en vol angst wegkroop in zijn meest donkere hoekjes. Misschien waren moeder en dochter druk in overleg, of kreeg Regina zelfs slaag en duizenden kwade woorden van de koningin over zich heen. De stilte en kalmte leken veel te mooi om waar te zijn en schijn bedroog zo vaak. Ze had het voor het eerst gemerkt op haar tiende verjaardag. Allebei kregen ze een prachtige jurk gemaakt door één van de beste coupeurs die er maar bestond. Weken van tevoren stonden ze in hun kanten ondergoed voor de man die elk stukje huid opmat en alles keurig noteerde in een notitieblok. Ze had echter tegen de tailleur gezegd dat ze liever een simpel model had zonder opsmuk. Een grote strik op haar rug was ruim voldoende. De man – bleek achteraf – werd diep beledigd en kwam persoonlijk klagen bij de koningin. Haar moeder kuste het meisje aan het einde van de dag op haar hoofd en fluisterde haar lieflijk toe dat ze een prima keuze had gemaakt. Het zou echter een cadeau worden van haar ouders, dus wie weet werd het toch mooier en duurder dan ze had durven dromen. Het meisje kreeg desondanks wat ze zelf wilde: een eenvoudige jurk. Achteraf vuurde haar moeder op haar af dat ze zich gedroeg als een boeren trien die dwarslag en het niet verder kon schoppen dan een baantje tussen de koeien. Vanaf die dag was alles wat ook maar iets tegenstrijdig was met de ideeën van het gezin, verkeerd. Al snel was Regina de Godin in huis en werd ze op handen gedragen. Zelfs de media publiceerde lovende artikelen over de waarschijnlijke troonopvolgster. Zij, Louise, werd slechts af en toe genoemd. Tijdens belangrijke feesten waarbij de gehele familie behoorde aanwezig te zijn, liep zij ergens weggestopt in een gewone jurk met haar sluike haar hangend over haar schouders. Regina stond in het middelpunt en werd beschouwd als de enige prinses.

Breek je schelp open en toon dat je een parel bent. Laat je schoonheid en sierlijkheid zien als de troon straks je thuis is. Kruipen zal ze moeten, die bloedzuiger. Zon moet de ruimte krijgen om jouw huid weer volledig te kunnen beschijnen en het water moet stromen zoals jij dat wilt. De aarde zal niet meer de plek zijn waarop jij verkleumend hebt gelegen, maar de plaats worden voor ons om op te buigen. Wees niet bang, want wij zullen je steunen. Schijn bedriegt; de wereld buiten is niet zo mooi zoals hij altijd voor jouw is geprojecteerd. Wees niet bang, stap uit dat paradijs van glorie en edelmetalen. Open je tere handen en laat witte duiven op je handpalmen dansen.

Buiten, achter het raam, leek het regenen alsof alles een grote schoonmaak nodig had. De engelen hadden echter de kranen van de wolken niet opengedraaid, want de grond was zo dor en droog zoals altijd tijdens het hoogtepunt van de zomer. Het waren mijn tranen waardoor de ruimte om mij heen zich achter een waterval leek te verschuilen. Mijn vingers drukten zich in een bal van opgevouwen papier waarop een brief stond geschreven. Woorden van een onbekende met een gracieus handschrift die mij betoverden en van alle kanten zachtjes aanvielen. Ik voelde hoe hun klauwtjes zijn aan mij vastgrepen en mij omhoog trokken zodat ik met mijn voeten stevig op de bodem stond. Mijn schouders werden naar achter geduwd en ik kreeg een zacht klap tegen mijn onderkin. Opeens had ik een zelfverzekerde houding, alleen mijn innerlijk verzette zich tegen deze stimulans. Ik moest huilen om de letters die in mijn oren klonken als noten van de muziek van Chopin en Debussy. Een geroutineerde pianist danste met soepele vingers over het zwart en wit, en haalde het onderste van de compositie naar boven. Met sierlijke bewegingen werd de boodschap naar mij overgebracht en verscheen er een lach uit de vijver van zoute tranen. Ik was niet meer dat verloren eendje aan de kant van het water waar niemand kon komen en niemand mij zag.

De grote dag, de dag van winnaar en verliezer, was aangebroken. Het meisje had geen reactie meer gekregen van haar zus over het hatelijke geschrift. Haar zus reageerde niet anders; nog altijd met dezelfde arrogantie en de kleinerende woorden die ze sprak tot Louise waren niet in hoeveelheid veranderd. Ook haar moeder gedroeg zich nog net zo streng, alleen vanochtend kon er een glimlach en een kus op de wang vanaf. De uitslag van de volksstemming voor de nieuwe Koningin van het land was verdwenen in een goudkleurige enveloppe die straks door de huidige vorstin geopend zou worden. Voor het eerst in haar leven verscheen Louise in een japon die ieders ogen deed uitpuilen en liep ze vrolijk rond. Stiekem oefende ze voor de spiegel hoe ze het beste kon zwaaien en zag ze in haar gedachten hoe op elke hand een duif parmantig heen en weer liep.
“Wat aardig van je dat je zo prachtig bent gekleed voor de bekendmaking van mijn troonopvolging. Je kan soms wel lief zijn, ei-genootje van me,” zei Regina geraffineerd toen ze samen naar het grote verhoging temidden van het plein voor het paleis liepen. Een grote menigte stond op hen te wachten tezamen met ontelbare fotografen en journalisten die klaarstonden voor het moment van de uitslag.

“Lieve schatten,” begon hun moeder, “het tijdstip is gekomen waarop ik bekend kan en mag maken wie van jullie tweeën onze nieuwe koningin wordt en mij zal opvolgen. Omdat dat jullie op hetzelfde moment ter wereld zijn gekomen heeft ook niemand het recht van de eerstgeborene, dus zal geen van beiden een voorsprong hebben gehad bij deze verkiezing. Waarschijnlijk waren die extra stemmen niet eens nodig geweest, want de 'winnares' lijkt mij toch al wel duidelijk. Ik zal het volk niet langer in spanning houden...”
Iedereen hield zijn adem in en al het geluid loste op in de warme lucht die ieder bedekte als een dikke deken. De koningin pakte de enveloppe en scheurde hem voorzichtig open. Haar wenkbrauwen vormden plotseling twee strakke strepen op haar gezicht. Na met haar ogen dicht diep adem te hebben gehaald schalde haar stem over het gehele plein: “Onze nieuwe koningin zal de naam... Louise dragen.”
Het gejoel en applaus was oorverdovend. Louise lachte haar tanden ontbloot en richtte haar handen tot de blauwgekleurde hemel waar donzige wolken rustig en nietsvermoedend rondzweefden. De ogen van Regina leken het vuur te spuwen van de onderwereld waarna haar zus haar gewenst had. Ze vocht tegen de tranen en hield haar armen sterk gespannen, zodat ze Louise niet naar de nek zou vliegen.
“Ik ben iedereen die zijn stem aan mij wilde besteden heel erg dankbaar. Het resultaat was voor mij erg onverwachts, omdat ik nooit in het middelpunt van de aandacht heb gestaan. Altijd werd ik beschouwd als dat meisje ergens ver onder haar tweelingzus die alle roem had en als perfect werd gezien door mijn ouders en door de pers en media. Nu ben ik richting het azuren gewelf geklommen en sta ik boven mijn zuster; ik heb de macht. Boven is onder en hemel is aarde geworden. Eindelijk kan ik laten zien wie ik ben.”