Zij en Ik

[Momo]

Soms vraag ik mezelf af waarom ik dingen zeg die niet waar zijn, waarom ik dingen denk die verkeerd zijn en dingen wil die niet kunnen. Een zwak voor het onmogelijke heb ik en ik wil altijd gaan en staan waar ik niet komen kan. Ik heb veel te zeggen maar zeg vaak niets.
Ja dat is wel zo’n beetje wie ik ben.
Maar in mijn leven ben ik niet alleen. Zij is er ook. Zij is iemand die alles goed wilt doen, bang om fouten te maken en bang om niet aardig gevonden te worden. Zij houdt van mensen maar laat ze niet dichtbij komen, bang voor een gebroken hart. Veel gevoelens, weinig woorden. Dat is wel zo’n beetje wie zij is.
Op het eerste gezicht ben ik een ‘normaal’ iemand. Niet speciaal, niet populair en ook niet gepest, ik ben een soort nul in de maatschappij. Maar wat anders aan mij is, is dat zij er is, altijd en overal. Zij bestaat en leeft in mijn hoofd, ik noem haar ook wel mijn tweede stem of Momo. Niemand weet dat zij er is, hoewel ze het zouden kunnen merken want ik kan soms duidelijk een ander zijn. Ik kan Momo zijn als het moet. En dát maakt mij anders dan alle anderen.
Mensen begrijpen me niet en daar kunnen ze niets aan doen, maar zij begrijpt me wel want ze weet wie ik ben, wat ik voel en wat ik dagelijks meemaak. Zij is mijn gedachten ingeslopen en heeft zichzelf doen ontstaan, uit mijn eenzaamheid. Ze is een stem in mijn hoofd die met mij praat en me moed inspreekt, me troost en weer verblijdt, ze is wat ik nodig heb van andere maar wat ik niet krijg. Daarentegen kan ik ook de gene zijn die haar troost en moed inspreekt, maar dat is alleen als ik Momo moet zijn.
De eerste keer dat ik kennis maakte met Momo was ruim een jaar geleden, een dag op school.
Het was een grauwe dag, zo’n ‘gaat-het-wel-of-niet-regenen-dag’ en ik zat bij Nederlands, toen nog alleen. Het was één van de laatste lessen van het jaar en de lerares besloot om iets leuks te doen. Ze was met een opleiding psychotherapie bezig en ze wilden ons een opdracht uit laten voeren die ze geleerd had. Iedereen vond het hartstikke leuk, maar ik was in geen mogelijkheid enthousiast te krijgen. Dat had ik de laatste dagen wel meer last van, dat ik enorm somber was en alleen maar wazig voor me uit kon staren. We moesten een dier verzinnen die een probleem op kon lossen wat je had. Een haan bijvoorbeeld als je altijd door je wekker heen sliep. Vervolgens schreef je een kort verhaaltje over dat dier met als laatste zin een vraag voor jezelf. Dat moest je voordragen voor de klas.
Iedereen was druk bezig om een verhaaltje te schrijven maar ik kon niks verzinnen, mijn gedachten was helemaal leeg. Mijn gedachten was nooit leeg en dit vond ik raar, ik probeerde aan van alles te denken maar er kwam niet echt iets in me op. Wel opeens dat Russen en de Amerikanen onder andere de geallieerden vormden, of dat aardappels uit Colombia kwamen en niet uit Nederland, maar niks persoonlijks! Het leek alsof er een blokkade in mijn hoofd zat, waardoor ik niet helder na kon denken. Ik was nog steeds bezig een dier te verzinnen toen ik voor de klas mijn verhaaltje moest oplezen. Ik zei nog dat ik geen verhaaltje had, maar dan moest ik er maar één verzinnen. Ik stond op en terwijl ik naar het bord liep had ik het gevoel dat ik uit mijn eigen hoofd verdreven werd en dat er een tweede stem kwam. Die tweede stem begon zomaar opeens een verhaal over een hond wat ongeveer zo ging;
Ze liep de deur binnen en daar zat ik, klein en opgesloten in een hok. Ze kwam voor mijn hok staan en keek door de tralies van het deurtje. Haar ogen vol warmte en een blik vol liefde, zo keek ze naar mij. Ze deed het deurtje open en tilde mij eruit. Het besluit was gemaakt, ik mocht mee.
Samen deden wij alles, samen nooit gescheiden. Wanneer zij mij nodig had, hoefde ik alleen bij haar te zijn, er zijn voor haar en zij was er voor mij. Samen deden wij alles, samen nooit gescheiden. Samen waren wij in stilte en samen luisterend naar elkaar, ieder op zijn eigen manier. Maar zo afhankelijk van elkaar, zonder haar kon ik niet leven en zonder mij zij niet bestaan.
Zou samen alles doen, samen nooit gescheiden, dan wel mijn redding zijn?
Ik wist niet waar mijn stem dit vandaan haalde, het klonk alsof iemand het oplas aan mij, maar ik was het zelf. De lerares vond het prachtig en heel gevoelig en vroeg me wat het probleem was wat erin verscholen zat. Ik wist het niet, ik wist niet waarom ik een hond als dier nam, waarom samen nooit gescheiden mijn redding niet zou zijn, ik wist het serieus niet!
Maar nu, ruim een jaar later weet ik het wel.

[FIEloSOOF]

mooi, gevoelig

paar kleine foutjes, kheb er niet heel erg op gelet, maar deze vielen me op.
Er staat ergens de gene volgens mij moet dit aan elkaar
en er stond ergens iets met 'mijn gedachten was', dit moet denk ik 'mijn gedachten of gedachtes waren' zijn

[Nijn*]

Ik vind je begin mooi, maar naarmate het midden vordert zwakt het af. Je einde vind ik dan wel mooi, maar eigenlijk alleen de laatste zin. Er zitten nog wel een paar foutjes in:

'me troost en weer verblijdt, ze is wat ik nodig heb van andere maar wat ik niet krijg.'

'andereN' moet het zijn.

'Iedereen was druk bezig om een verhaaltje te schrijven maar ik kon niks verzinnen, mijn gedachten was helemaal leeg.
Mijn gedachten was nooit leeg en dit vond ik raar, (...)'

Dit klopt niet, je kunt er beter van maken 'mijn gedachte was leeg' of 'mijn gedachtes waren leeg.' Maar het is sowieso een kromme zin. Gedachtes zijn nooit leeg (dan zijn ze er niet), je hoofd wel. Misschien moet je ervan maken 'mijn hoofd was leeg'?

Overigens dingen als uitroeptekens, zoals hier:

'maar niks persoonlijks!'

en hier:

'ik wist het serieus niet!'

staan een beetje lelijk en overbodig. Je komt zo niet serieus over enz. Maar ja, voor de rest wel een leuk stukje

[Momo]

bedankt voor het commentaar, ik ben zelf ook niet zo tevreden over het stuk..
hier nog een stukje verder;

Na die dag kwam de tweede stem steeds vaker, ik had het alleen niet onder controle en wist niet wanneer ze zou komen of gaan. Vaak als ik moest presteren in het bijzijn van anderen, dan was ze er. Of wanneer ik iets voor moest dragen, dan voelde ik mijn hoofd weer leeg worden en werd mijn ziel aan de kant geschoven. Zo voelde het. Alsof ik in de wacht werd gezet. Op een gegeven moment deed niet alleen mijn gedachten raar, maar ook mijn emoties. Ik kon van ontzettend somber naar bijna euforisch gaan en andersom, zonder een echte aanleiding.
Het zou wel gewoon zijn dacht ik, want ik was gewoon, saai gewoon. Iemand die goed met iedereen overweg kon, maar niet een beste vriend of vriendin had. Niet super op school, maar ook niet slecht, gewoon een nul dus eigenlijk. Ik was niet belangrijk voor iemand, ja voor mijn ouders en broer misschien, maar voor de echte buitenwereld was ik niemand. Dat kon ook best eenzaam zijn, want aan wie vraag je bijvoorbeeld of het normaal is dat je een tweede stem hebt? Wie komt je troosten wanneer je verdrietig bent? Wie is er voor je als je iemand nodig hebt? Niemand eigenlijk…
Met mijn emoties werd steeds meer gespeeld, ik kon zo ontzettend omslaan zonder dat ik het in de hand had. Ik veranderde ook continu van gedachten, het ene moment vond ik iets helemaal geweldig en nog geen 10 seconden later vond ik het drie keer niets. Dan weer geweldig en dan weer opeens niets. Het was vreemd, was ik dan toch niet normaal? Niet gewoon saai?
Anderen mensen leken daar geen last van te hebben, die waren altijd zeer duidelijk in het leuk of niet leuk zijn van iets en ze bleven daar ook bij. Ze leken meer..zichzelf. Ik vond het niet meer fijn om met mensen om te gaan en daarom zonderde ik me steeds meer af. Alleen zitten in de klas, de pauzes doorbrengen op het toilet, want alleen door de school dolen kan natuurlijk niet! En uit die eenzaamheid, die ik deels zelf creëerde, ontstond Momo, mijn tweede stem als een persoon met een karakter.
Momo ging tegen me praten, als de stem in mijn hoofd. Het was een beetje het zelfde gevoel als het in de wacht gezet worden, alleen kon ik wel nog zelf nadenken. Ze was een stem die niet mijn eigen was en niet door mij was verzonnen. Je hebt wel eens dat je jezelf moed inspreekt, of dat je heel boos op jezelf bent en je van binnen verrot scheld. Dit was net zoiets, alleen praatte ze tegen mij zonder dat ik daar opdracht toe gaf. Soms zat ik minuten lang voor me uit te staren, tenminste zo leek het, want eigenlijk praatte ik met haar. Ik had niemand anders nodig want ik had Momo, altijd en overal. Zo veranderde ik van een sociaal en vrolijk persoon in een stil en vooral alleen iemand. Ik vond het niet erg, in het begin in ieder geval niet, maar sommige mensen viel het wel op, dat ik zo stil was de laatste tijd.
Zo zat ik een keer bij Latijn, wat ik als keuzevak gekozen had. Normaal deed ik altijd heel enthousiast mee en wist ik overal wel een antwoord op, maar de laatste tijd deed ik mijn mond niet meer open. Ik praatte veel liever met Momo of fantaseerden over allerlei leuke en spannende dingen, die in mijn leven toch niet zouden gebeuren. Toen ik weer een keer zat weg te dromen in de les, stond de lerares opeens naast me.
“ Jij kunt me vast wel vertellen in welke eeuw Livius geboren is toch?” zei ze.
Ik keek verschrikt op en bladerde zenuwachtig door mijn boek.
“ Je hoeft toch niet in je boek te kijken? Het was huiswerk voor vandaag.”
Ik was er gloeiend bij, want je huiswerk maken bij mevrouw van Daken betekende strafwerk.
” Zie je nou wat er van komt!” zei Momo, om de situatie nog maar even erger te maken dan het al was.
“ Ik weet niet wat het met jou is de laatste tijd, er komt geen zinnig antwoord meer uit je mond en ook op je testen scoor je onder de maat. Weet je wat, kom maar even bij me na de les.”
“ Sorry mevrouw..” zei ik maar en pakte snel mijn boeken op de goede bladzijden erbij.
Mevrouw van Daken was een strenge vrouw, maar kon ook wel aardig zijn. Ze had een vrij stevig postuur en droeg altijd dezelfde grote truien en broeken. Als het warm was droeg ze een groot t-shirt, een rode of een gele want meer kleuren had ze niet. Ze kon de meest dodelijke opmerkingen maken wanneer je een fout antwoord gaf of gewoon niet mee deed, extra reden om dat niet te doen dus.
“ Zal ik voor je gaan?” vroeg Momo, ze wist hoe erg ik er tegen op zag.
“ Nee..ik ga wel, het is tenslotte mijn eigen schuld.” En dat was ook zo, ik moest mijn hoofd er gewoon meer bij houden tijdens de lessen, want mijn cijfers leden er inderdaad onder.
De bel ging en iedereen, behalve ik, pakte zijn tas in en vertrok. Een ijzige stilte hing in het lokaal, wat nu nog veel kleiner leek dan het eigenlijk leek was. Mevrouw van Daken zat aan haar bureau, te wachten op..mij.