Oud 15-02-2005, 15:59
Aardbei-meisje
Aardbei-meisje is offline
Godzijdank. Het was afgelopen, alles was voorbij. En niets kon me meer tegenhouden om de wijde wereld in te trekken. Nu de begrafenis achter de rug was, had ik niets meer dat me hier kon houden. Mathias was dood, mijn moeder wilde niets meer met me te maken hebben. Met gebogen hoofd liep ik de begraafplaats af, huilende en zachtjes pratende mensen achter me latend.

‘Nee! Niet doen!’ gilde ze, terwijl ze lachend van hem wegrende. Hij rende achter haar aan, ook lachend. Ze hadden lol samen, je kon zien dat ze voor elkaar waren gemaakt. Ze liet zich in het gras vallen, het rennen had haar uitgeput. Hij liet zich naast haar vallen en rolde bovenop haar. ‘Nu heb ik je, krengetje, dacht jij nou echt dat je van me kon winnen?’ vroeg hij haar plagend. ‘Nee,’ antwoordde de roodharige schoonheid. ‘Natuurlijk niet, maar ik blijf het proberen, zolang ik leef.’ Hij keek haar lief aan. Hij rolde weer van haar af en nam haar in zijn armen. ‘Bedoel je daarmee dat je de rest van je leven bij me blijft?’ vroeg hij, terwijl hij met zijn linkerhand een plukje haar uit haar gezicht streek. Die woorden benauwden haar, haar hele leven, vast aan hem. Ze hield heel veel van hem, maar was ze er klaar voor om zo’n grote beslissing te nemen?

“Dijan. Dijan? Verdomme Dijan!” Een stem die van heel ver vandaan leek te komen, haalde me uit mijn gedachten. Ik veegde een warme traan van mij wang en draaide me om. “Ja?” probeerde ik helder te antwoorden, maar de snikken in mijn stem waren duidelijk te horen. Ik zag mijn moeder staan, in een zwarte rok en zwarte bontjas. “Waarom ben jij hier?” vroeg ze spottend. Ik probeerde sterk te blijven en pakte de boom die naast me stond vast. “Hetzelfde als jij, afscheid nemen van Mathias.” “Maar het is jouw schuld dat hij dood is, Dijan.” De zo simpel uitgesproken woorden raakten me, ik wist dat het mijn schuld was dat Mathias dood was. Ik had het uitgemaakt, hij had daar niet mee kunnen leven en was van de brug gesprongen. Zijn laatste sprong was het geweest. Ik herinnerde me nog goed hoe bezorgd ik altijd om hem was als hij weer eens ergens ging parachutespringen. Die ene sprong, niet eens als adrenalinekick bedoeld, was hem fataal geworden. Mijn moeder keek me nog steeds boos en toch verdrietig aan. Mathias was als een zoon voor haar geweest, ze konden altijd goed met elkaar opschieten.
Ik was met hem thuisgekomen toen ik bijna 16 was, Mathias was toen bijna 18. Mijn moeder was meteen gek op hem geweest, ze hadden uren gepraat. Vanaf het moment dat we bij elkaar waren, vierden we onze verjaardag samen. Logisch, omdat we op dezelfde dag jarig waren, maar zelfs toen we elkaar nog maar 3 maanden kenden, wilde we per se onze verjaardag samen vieren. Mathias’ ouders waren ertegen en ook mijn moeder vond het geen goed idee, maar het moest. Het moest.

‘Dankjewel, het was een geweldig leuk feest. Doe dat lekkere ding van je de groeten van me.’ Ze liet de laatste gaste uit en smeet de voordeur hard dicht. Hij was, zonder dat ze het had gehoord, achter haar komen staan en sloeg zijn beide armen om haar heen. ‘Schoonheid..’ Het bloed steeg haar naar haar wangen. ‘Houd op, dat is helemaal niet waar, je zegt maar wat,’ antwoordde ze. Hij draaide haar naar zich toe en keek met zijn lieve, bruine ogen diep in de hare. ‘Ik lieg nooit, niet tegen jou.’

Ik staarde lusteloos uit het treinraam, de trein die me naar mijn volgende levensbestemming zou brengen. “Is deze plaats nog vrij?” Ik keek opzij en zag een jong meisje vragend naar me kijken. “Ja,” antwoordde ik. “Mag ik hier dan zitten?” Weer die vragende blik. Ze had mooie ogen, van die ogen waar je makkelijk in weg kon dromen. “Natuurlijk.” Ze gooide haar weekendtas in het bagagerek en plofte op de stoel naast me, waarna ze zuchtend haar mp3-speler aanzette en de oordopjes in haar oren deed. De muziek stond hard, te hard, maar ik genoot ervan. Robbie Williams, één van de besten.
I just wanna feel real love..
De tekst sloeg precies op mij. Alles wat ik wilde, was echte liefde voelen. De liefde van Mathias. Maar dat was nu te laat, ik had hem laten gaan en nu hij weg was, besefte ik pas hoeveel ik van hem hield. De trein raasde langs de bomen en Robbie Williams zong Feel. Het meisje zat met haar ogen dicht tegen de rugleuning aangeleund en neuriede zachtjes mee. Ik leunde met mijn hoofd tegen het koude glas en viel in slaap. Ik droomde van Mathias, hoe we lachend door het gras renden toen we samen op vakantie waren in Zuid-Frankrijk..
“Mevrouw? U moet er hier uit hoor, dit is de eindbestemming,” galmde een stem in mijn hoofd. Ik opende langzaam mijn ogen en keek verdwaasd om me heen. “Sorry?” “Dit is de eindbestemming, Orange, u moet er hier uit.” Ik knikte en stond op. De man die me wakker had gemaakt, had mijn spullen al uit het bagagerek gepakt en gaf mijn weekendtas aan me. “Bedankt,” mompelde ik en ik liep snel de trein uit. Op het perron gooide ik mijn tassen op de grond en bekeek aandachtig het bord met de vertrektijden. In werkelijkheid had ik geen idee waar ik heen moest en stond ik hier te twijfelen over wat ik precies moest doen.
“Madame?” Een zachte, franse stem sprak me aan. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van een jonge man, met prachtige warme bruine ogen. Iets in hem trok me heel erg aan en met een schok besefte ik wát dat was. Hij leek op Mathias.
“Oui,” antwoordde ik hem terwijl mijn stem trilde. In perfect Frans vroeg de man me of ik misschien wist waar perron 15 was. In gedachten bedankte ik mijn leraar Frans, dat hij me in de 4e van het VWO gedwongen had woordjes te leren. “Je ne sais pas, je m’excuse.” “Merci.” Met een glimlach op zijn gezicht liep de man weg, mij verbaasd achterlatend.

Ik keek hem na en begreep niet wat er met me aan de hand was. Mijn benen voelden aan als dweilen en het koude zweet stond in mijn handen. Ik keek om me heen of iemand mijn verwarring had gezien en veegde mijn handen af aan mijn spijkerbroek. Niemand leek me gezien te hebben, het perron was leeg. Ik pakte mijn tas op en liep de trap af richting de uitgang.
Buiten moesten mijn ogen even aan het licht wennen en ik hief mijn gezicht op naar de zon en knipperde langzaam met mijn oogleden. Plots hoorde ik weer dezelfde franse stem naast me. “Madame?” Verbaasd keek ik naar dezelfde man , die me net had gevraagd waar perron 15 was, aan. “Oui,” antwoordde ik hem weer. Deze keer begon de man in gebroken Nederlands te praten. “Ik, je...ik vroeg me af, hoe komt u zo in Orange? U bent geen Franse. Als ik vragen mag..” Zwijgend keek ik de man aan. Pas toen hij zijn linkerwenkbrauw verbaasd optrok, begreep ik dat ik hem aan stond te staren. “Ehh.. pardonnez-moi,” zei ik. “Na de dood van mijn vriend ging het thuis niet meer. Ik probeer hier een nieuw leven op te bouwen.” Ik stond versteld van mezelf, hoe kon ik zo snel mijn levensverhaal aan een vreemde vertellen? De man knikte en stak zijn hand uit. “Ik ben Marcel, wat is uw naam, schone dame?” “Dijan, en ik ben geen schone dame hoor.” Ik voelde een lichte kleur naar mijn gezicht stijgen, die Marcel stond gewoon openlijk met me te flirten. Ik gaf zijn Franse nationaliteit de schuld en schudde zijn hand. “Jawel, u bent prachtig. Mag ik misschien ook vragen in welk hotel u logeert?” Ik twijfelde, ik wist niet of ik deze man gelijk kon vertrouwen. Maar Marcel keek me vriendelijk aan en de aantrekkingskracht die ik vanmiddag ook voelde, dwong me bijna om eerlijk tegen hem te zijn. “Ik verblijf niet in een hotel,” gaf ik als antwoord en keek Marcel vriendelijk aan. “Waar moet u dan heen?”
Ik diepte een verfrommeld papiertje op uit mijn jaszak en probeerde het te lezen. “Ondaze?” Ik hoorde zelf hoe stom het klonk en voelde mijn gezicht van kleur verschieten. Marcel keek me met een brede glimlach aan. “Ik neem aan dat u Anduze bedoeld, een klein dorpje, niet ver hier vandaan?” Ik knikte, de naam van dat dorpje kwam me bekend voor. “Kan ik u misschien een drankje aanbieden, voordat u verder reist?”
Nog steeds stond ik versteld van de gastvrijheid en openheid van de Franse man. “Ik, ja graag,” zei ik. Ik wist nog steeds niet waar ik precies heen moest, laat staan hoe ik daar moest komen. Marcel droeg mijn koffer een klein restaurantje in en ik volgde, mijn weekendtas over mijn schouder gegooid.

“Dus u woont ook in Anduze?” Verbaasd nipte ik van mijn eerste glas échte rosé. Echte rosé, niet het spul dat je in Nederland in de supermarkt kon kopen. “Oui,” antwoordde Marcel. “Met mijn zuster. Een flink huis, al zeg ik het zelf. Het ligt zo’n beetje centraal tussen twee campings.” We praatten nog wat over en weer tot ik de vraag stelde hoe het kwam dat Marcel zo goed Nederlands sprak. Een donkere schaduw leek over zijn gezicht te vallen. “Ehh.. Ik ben een tijdje in Nederland geweest.” Zijn gezichtsuitdrukking en toon vertelden me dat ik niet verder moest vragen. Het leek een pijnlijk onderwerp voor hem en ik wilde het enige contact dat ik tot nu toe had gemaakt nog niet verpesten. “Maar goed, waar slaap je vanavond?” Marcel en ik hadden besloten elkaar maar te gaan tutoyeren, hij voelde zich te oud voor u en ik was al helemaal niet gewend om met u aangesproken te worden. Ik realiseerde me dat ik de laatste jaren weinig contact had gehad met de buitenwereld. Het was altijd alleen Mathias en ik geweest. Marcel bood me een lift met zijn taxi aan, hij moest toch dezelfde kant op en ik had hem getrakteerd op nog een glas wijn. Toen we naar buiten liepen was het donker ingevallen en toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat we ruim 3 uur hadden zitten praten. Ik voelde een soort genegenheid voor Marcel, hij leek me een man die veel had meegemaakt. Buiten in de stad zag het er prachtig uit. De sterren straalden helder, omdat er nauwelijks wolken waren en de verlichting zag er gezellig en mooi uit. Het deed me aan iets denken.

Hand in hand liepen ze door de gezellig verlichte straat. Af en toe keek ze opzij, met een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Hij keek bewonderend naar de lichtjes, de overvolle Franse restaurantjes en de stelletjes die elkaar bij kaarslicht verliefd aankeken. Ineens leek hij door te hebben dat ze naar hem keek. ‘Waar kijk je naar, schatje?’ ‘Naar jou, naar wie anders?’ Hij haalde zijn schouders op en grijnsde. ‘Naar een knappe Fransman?’ Ze gaf hem een stomp tegen zijn schouder. ‘Waarom zou ik? Ik loop hier al naast de knapste Hollander.’ Hij stond stil en wachtte tot zij dat ook deed. ‘Waarom stop je nou?’ vroeg ze. Hij zei niets, keek haar alleen maar aan. Ze kwam teruglopen. ‘Wat is er nou, joh?’ Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar, teder en innig. ‘Ik houd van je, zoveel.’ Ze sloeg haar armen om hem heen en keek hem aan. ‘Ik ook van jou, ik ben blij dat ik hier met jou mag zijn.’

Tranen stonden in mijn ogen bij die herinnering. Anduze. Daar was ik toen ook met Mathias heengegaan, de perfecte zomervakantie. Twee weken op een camping in Zuid-Frankrijk, met zijn tweeën, niemand anders, alleen tijd voor onszelf. Ik dacht aan de romantische diners in de restaurantjes in het dorp, aan boodschappen doen in de grote supermarkt die wat leek op een groothandel. Ik voelde een warme hand op mijn arm en een tinteling ging door me heen toen Marcel mijn naam uitsprak. “Sorry, wat zei je?” zei ik, mijn hoofd heen en weer schuddend om de gedachte aan Mathias te verdrijven. “Waar je zat met je gedachten.” “Bij Mathias.” Ik vond het moeilijk niet eerlijk te zijn tegen Marcel, zijn uitstraling leek dit te verhinderen. Het was vreemd, maar voelde goed. Hij leek een soort hogere macht, een soort God.

“Oké, stap hier maar uit.” Marcel stopte de taxichauffeur wat geld toe en zei hem dat hij moest wachten. Toen stapte hij uit de auto en pakte mijn koffer en tas uit de achterbak. “Je hoeft niet..” Marcel liet me mijn zin niet afmaken en duwde mijn weekendtas in mijn handen. “Zo’n koffer is veel te zwaar voor een mooie dame,” zei hij en hij knipoogde. Ik glimlachte, meer tegen mezelf dan tegen Marcel, die al voor me uit liep naar het huisje. Ik hoorde de krekels in de bosjes met elkaar communiceren en begon me af te vragen wat ze eigenlijk tegen elkaar zouden zeggen. Zouden ze elkaar uitnodigen voor een kopje koffie? Ik begon te lachen, omdat het idee dat krekels elkaar zouden vragen voor een kop koffie zo absurd was en ik ermee in mijn gedachten liep. Marcel draaide zich om. “Wat is er?” Niet in staat te antwoorden stond ik daar midden op een paadje, met mijn hoofd in mijn nek en lachte. Ik lachte, tot ik niet meer kon en neerzakte op de grond. Marcel kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Toen werd het me teveel. Ik begon te snikken, eerst zacht, later steeds harder, tot de tranen over mijn wangen liepen en mijn lichaam onbedaarlijk schokte. “Ssssh..stil maar meisje, het komt wel goed,” sprak Marcel troostend. Voor de zoveelste keer die avond vond ik bij Marcel, een totaal vreemd persoon, troost en liefde. Hoe hij me troostte, zou geen ander ooit kunnen doen. Ik kalmeerde en hoorde de rust en stilte die in het gebied bij Anduze hing.

Ik voelde hoe Marcel me omhoog trok en me zachtjes naar de deur van het huisje leidde. Hij opende de deur voor me en knipte het ganglicht aan. Ik stond meteen middenin de woonkamer en was spontaan verliefd op de oude, en volgens mij schattige, meubeltjes. Ik schopte mijn schoenen uit en liep verder het huis in. Aan de andere kant van de kamer was een klein keukentje, met uitgezakte kastdeurtjes en een zware, zinken gootsteen. Ik liep erdoorheen en liet mijn hand over het koude aanrecht glijden. Een laagje stof bleef achter op mijn vinger en ik zag nu pas hoe vies het was. Marcel bleef in de deuropening staan en wachtte tot ik me weer tot hem richtte. Ik draaide me naar hem om en keek hem blij aan, mijn verdrietige stemming van net leek totaal weggezakt te zijn. “Dankjewel, dat je me even gebracht hebt. En bedankt,” ik viel even stil. “Voor dat andere.” Een vaag glimlachje verscheen op Marcels mond. “Graag gedaan. Kan ik je alleen laten?” “Ja, nogmaals bedankt.” “Als je wil, kan ik je morgen op komen halen om even wat snelle boodschappen te doen..” Ik bedankte hem nogmaals en zei dat ik hier de weg wel redelijk wist en ik liever zelf op onderzoek uitging. Marcel draaide zich om na een kort knikje en sloot de deur achter zich. Ik was alleen, alleen in mijn nieuwe huis, het huis waar ik een nieuw leven in op ging bouwen.

Goed. Ben hier nieuw, (nog) niet goed in schrijven en op zoek naar verbeteringen en dingen om van te leren.
Reacties zijn welkom.
Het is trouwens nog niet afgelopen en het kan even duren voordat ik er aan verder ga.
__________________
Een stilte wordt pas pijnlijk als je merkt dat er stilte is...
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 15-02-2005, 16:35
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Ik heb het eerste gedeelte aandachtig gelezen, het tweede iets minder, maar ik vind het toch wel veel belovend, hoor. Je moet niet zeggen dat je niet goed in schrijven bent, dat ben je heus wel Het zou leuk zijn als het je lukt om het verhaal af te maken (dat is immers vaak het moeilijkste)
Je hebt alleen ergens (volgens mij in een schuingedrukte gedeelt) gaste in plaats van gast staan. Verder vind ik het soms een beetje onduidelijk wie wat zegt, dat kun je voorkomen door extra enters. En verder... Tsja, ik vind Dijan een beetje een rare naam, had er nog nooit van gehoord, maar dat boeit verder niet zo
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 15-02-2005, 16:53
Aardbei-meisje
Aardbei-meisje is offline
Ik weet dat het moeilijk is om een verhaal af te maken (mensen die me kennen kunnen daarover meepraten..), ik heb er een paar tegelijk lopen. Maar ik probeer deze af te maken.
Dat 'gaste' is omdat het een vrouwelijke gast is, maar misschien doe ik dat wel fout.
En dat het onduidelijk is wie wat zegt is eigenlijk een beetje expres. Iemand zei tegen me dat het in mijn vorige verhalen vervelend was dat achter bijna elke zin stond wie het zei. Vandaar.
Bedankt, ik zal kijken of ik er iets mee kan.
__________________
Een stilte wordt pas pijnlijk als je merkt dat er stilte is...
Met citaat reageren
Oud 15-02-2005, 16:56
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Citaat:
Aardbei-meisje schreef op 15-02-2005 @ 16:53 :
Ik weet dat het moeilijk is om een verhaal af te maken (mensen die me kennen kunnen daarover meepraten..), ik heb er een paar tegelijk lopen. Maar ik probeer deze af te maken.
Dat 'gaste' is omdat het een vrouwelijke gast is, maar misschien doe ik dat wel fout.
En dat het onduidelijk is wie wat zegt is eigenlijk een beetje expres. Iemand zei tegen me dat het in mijn vorige verhalen vervelend was dat achter bijna elke zin stond wie het zei. Vandaar.
Bedankt, ik zal kijken of ik er iets mee kan.
Ow, daar had ik nog niet aan gedacht, aan die extra -e door het vrouwelijke... Ik weet niet of dat klopt, kan best wel

Mja, dat kan denk ik ook wel vervelend zijn, maar een paar enters doen vaak toch wonderen, dan hoef je ook niet per se elke keer erachter te zetten wie het zei, toch?
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 15-02-2005, 16:58
Aardbei-meisje
Aardbei-meisje is offline
Juist. Ik zal het proberen..
__________________
Een stilte wordt pas pijnlijk als je merkt dat er stilte is...
Met citaat reageren
Oud 15-02-2005, 17:58
Verwijderd


Ken ik jou overigens niet?
Met citaat reageren
Oud 16-02-2005, 10:43
Aardbei-meisje
Aardbei-meisje is offline
Pred.minimeisje forum?
Bedankt..
__________________
Een stilte wordt pas pijnlijk als je merkt dat er stilte is...
Met citaat reageren
Oud 17-02-2005, 10:11
Soapsie
Avatar van Soapsie
Soapsie is offline
Nou schat, 't gaat lekker zo te zien! Voor je eerste keer hier, doe je het al beter dan ik
Ga vooral zo door! Ik vind je verhaaltje ook leuk, dus lekker verder schrijven EN afmaken!

Dikke kusz Soof -x-
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
Met citaat reageren
Oud 17-02-2005, 16:25
Aardbei-meisje
Aardbei-meisje is offline
Yes Ma'm! Heel de vakantie tijd, dus moet lukken..
__________________
Een stilte wordt pas pijnlijk als je merkt dat er stilte is...
Met citaat reageren
Oud 17-02-2005, 16:57
Verwijderd
Soap werd pwned door Millroy, wat een tijden waren dat.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten [Verhaal] De ondraaglijke lichtheid
clubje
124 27-09-2003 12:07
Psychologie Kamp nachtmerrie..............wat moet ik nu? help me mensen.....
HelpMePlease
12 07-10-2002 18:35


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 16:21.