[verhaal] Stopcontact

[Vogelvrij]

Tien, elf, twaalf… Verdorie, was het al twaalf uur? Dan lag ze al meer dan anderhalf uur in haar bed, zonder ook maar voor een moment weg te doezelen. Maar misschien had ze niet goed geteld en had de kerkklok maar elf keer geslagen. Nee, dat kon eigenlijk ook niet kloppen. Ze zuchtte diep en gooide het dekbed van zich af. God, wat was het warm. Bitter bedacht ze dat ze haar kamer voor niets opnieuw had ingericht, dat het zinloos was geweest. Eerst had haar bed tegen de verwarming gestaan, waardoor ze het elke nacht zo heet had gehad dat ze ’s ochtends badend in het zweet wakker werd. Vandaag had ze samen met haar moeder haar bed verplaatst, in de hoop dat dat zou helpen. Maar het was ijdele hoop geweest, het had helemaal niets geholpen. Het enige gevolg was dat ze nu niet kon slapen doordat ze zich voelde alsof ze aan het logeren was in haar eigen kamer. Zeker, het zou vast na verloop van tijd wennen en ze was blij dat ze haar meubeltjes eens op een andere plaats had gezet, maar daar had ze nu helemaal niets aan. Het was al over twaalven en ze was klaarwakker.

Moedeloos draaide ze zich op haar andere zij, zodat ze met haar gezicht naar de muur keek. En ineens zag ze de vage omtrekken van een stopcontact. Eerst kon ze het niet geloven, vertwijfeld streek ze met haar hand over de plastic bovenkant. Nee, dit kon niet waar zijn. Een ijskoud gevoel maakte zich van haar meester. Wat had ze in hemelsnaam gedaan, waarom had ze haar bed willen verplaatsen? En waarom had ze niet eerst gekeken naar eventuele stopcontacten? Hoe had ze zo ongelooflijk stom kunnen zijn?
Ze draaide zich op haar rug en kneep haar ogen stijf dicht. Ze moest slapen, nu. Morgenochtend zou alles er rooskleuriger uitzien en in haar slaap kon ze geen herinneringen ophalen. Maar het ging al niet meer, hoe graag ze het ook wilde. Voordat ze het wist, verschenen er allerlei beelden op haar netvlies en voelde ze zich alsof ze drie jaar terug in de tijd was geworpen. Slapen was nu onmogelijk geworden.

Ze had één keer eerder haar kamer veranderd, zo’n drie jaar geleden. Toen was het geen kwestie van een paar meubels verschuiven geweest, zij en haar moeder hadden ook haar hele kamer opnieuw geverfd. Omdat ze in die verflucht niet kon slapen en haar zusje uit logeren was, leek het een goed idee om in haar zusjes kamer te overnachten. Die nacht dacht ze daar anders over. Ze hoorde ineens de vreemdste geluiden en de slaap wilde maar niet komen. Bovendien had ze een knagende honger die haar volledige aandacht opeiste. Haar maag deed pijn en ze voelde zich leeg en slap, maar ze wist dat er niets aan te veranderen viel. Ze had voldoende gegeten die dag, ze moest zich niet aanstellen. Andere dagen at ze ook enkel twee boterhammen en wat avondeten en die hongerige nachten had ze ook overleefd. Toch voelde het nu anders, nu ze in dit vreemde bed lag. Opstaan om iets te gaan eten was echter absoluut geen optie. Haar ouders zouden er wakker van worden en haar vragen gaan stellen. Straks dachten ze nog dat ze een eetprobleem had. En dat had ze niet, want ze spuugde haar eten nooit uit en ze vond zichzelf ook niet te dik. Ze had gewoon nooit zo’n zin in eten, dat was alles. Nee, ze mocht haar ouders niet onnodig ongerust maken.
Ze draaide zich nog een keer om en probeerde aan iets vrolijks te denken. Vakantie, vriendinnen… Het hielp niet echt, haar hongergevoel bleef overheersen en ze slaagde erin om aan elk vrolijk onderwerp een negatieve wending te geven. Pas twee uur later viel ze uitgeput in een onrustige slaap.

Toen ze de volgende ochtend wakker werd, was het eerste dag ze zag het stopcontact. De honger was gereduceerd tot een flauw gevoel in haar maag, maar verder voelde ze zich niet bepaald beter. Ze wilde gewoon niet meer, ze kon niet meer verder. Voorzichtig zocht ze met haar vingers het stopcontact. Het zou zo eenvoudig zijn, het zou zo ontzettend veel oplossen. Haar honger, haar verliefdheid en de leugens zouden allemaal weg en vergeten zijn. En het zou vast snel en pijnloos gaan, zo’n stroomstoot door je lichaam. Ja, het was de ideale oplossing. Ze probeerde ha ar vingers in de gaatjes van het stopcontact te duwen, maar het paste niet. Natuurlijk paste het niet, ze was hier veel te dik voor…

Weer hoorde ze de kerkklok slaan, half een. Het verjoeg haar herinneringen en maakte haar weer even wakker als een half uur eerder. Maar ze vond het niet erg, haar herinnering had haar treurig gemaakt. Haar verliefdheid was uiteindelijk vervaagd en ze had vanaf dat moment bijna geen leugens meer verteld. Integendeel, ze had met haar ouders en vriendinnen over haar problemen gepraat en zij hadden geprobeerd haar te helpen. Natuurlijk was alles niet ineens goed gekomen, daar had ze lange tijd voor moeten vechten. Haar eetgedrag was slechter en slechter geworden, totdat ze in een oud dagboek had gelezen dat ze in groep acht bijna evenveel woog als in de zesde klas. Vanaf die dag had ze echt geprobeerd beter te eten. Ze had terugvallen gehad, maar uiteindelijk was het haar toch gelukt. En nu lag ze hier in haar eigen bed in haar veranderde kamer, met weer een pijnlijk gevoel in haar maag. Ja, ze had echt te veel gegeten die avond. Ineens besefte ze dat ze die hele avond niet aan haar gewicht en eetgedrag had gedacht en dat besef vervulde haar met trots. Ze had niet gedacht dat dat mogelijk was, ze had gedacht dat ze er altijd aan zou blijven denken, maar dat was dus niet zo. Ze draaide zich opnieuw op haar andere zij en met een glimlach nog op haar gezicht viel ze even later in slaap.


Oké, misschien is er echt niets aan, maar ben toch blij dat ik het heb geschreven

[86dagreed]

ik vind het eigenlijk niet zo heel goed.
wat ik wel merk is een soort verantwoording naar jezelf toe.

stukken zoals:

'Andere dagen at ze ook enkel twee boterhammen en wat avondeten en die hongerige nachten had ze ook overleefd. Toch voelde het nu anders, nu ze in dit vreemde bed lag. Opstaan om iets te gaan eten was echter absoluut geen optie. Haar ouders zouden er wakker van worden en haar vragen gaan stellen. Straks dachten ze nog dat ze een eetprobleem had. En dat had ze niet, want ze spuugde haar eten nooit uit en ze vond zichzelf ook niet te dik. Ze had gewoon nooit zo’n zin in eten, dat was alles.'


'. Maar ze vond het niet erg, haar herinnering had haar treurig gemaakt. Haar verliefdheid was uiteindelijk vervaagd en ze had vanaf dat moment bijna geen leugens meer verteld. Integendeel, ze had met haar ouders en vriendinnen over haar problemen gepraat en zij hadden geprobeerd haar te helpen. Natuurlijk was alles niet ineens goed gekomen, daar had ze lange tijd voor moeten vechten. '


lijken bijna een soort goedpraten/verantwoorden van jezelf te zijn, daardoor komt het ietwat pathetisch over.

Ik kan er weinig meer van maken, goed dat je het geschreven hebt en er blij mee bent. een afsluitende opmerking dan maar:

'niets veranderd behalve verandering zelf'-ik geloof van Nietzsche-

[Anne]

Het is een beetje warrig en eigenlijk te kort voor zo'n verhaallijn. Het eind lijkt een beetje 'afgeraffeld' (dat is niet het goede woord) te zijn: alsof je snel naar een einde wilde schrijven. Maar het leest wel lekker!

[Vogelvrij]

86dagreed schreef op 04-01-2005 @ 13:12 :



lijken bijna een soort goedpraten/verantwoorden van jezelf te zijn, daardoor komt het ietwat pathetisch over.

Mja, maar dat is toch gewoon de gedachtegang?

En met dat Nietzschegedoe ben ik het niet eens, hoor

[86dagreed]

Vogelvrij schreef op 04-01-2005 @ 13:20 :
Mja, maar dat is toch gewoon de gedachtegang?

En met dat Nietzschegedoe ben ik het niet eens, hoor

dat is wel waar, maar ik vind het gewoon slecht opgeschreven. het komt meer over een soort verklaring zoeken waarom jij iets voelt, en niet waarom de hoofdpersonage iets voelt.

het boek is belangrijker dan de schrijver.

[Vogelvrij]

86dagreed schreef op 04-01-2005 @ 13:22 :
dat is wel waar, maar ik vind het gewoon slecht opgeschreven. het komt meer over een soort verklaring zoeken waarom jij iets voelt, en niet waarom de hoofdpersonage iets voelt.

het boek is belangrijker dan de schrijver.

Hm.. Oké dan maar

Bedankt voor je reactie in ieder geval

[Roosje]

Hm, het boeide me iig wel... Ik wilde het wel graag uithebben, zeg maar, zodat ik wist wat er met dat stopcontact was.
Is het autobio?

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 04-01-2005 @ 13:35 :
Hm, het boeide me iig wel... Ik wilde het wel graag uithebben, zeg maar, zodat ik wist wat er met dat stopcontact was.
Is het autobio?

Dank je wel Ik vind het in ieder geval fijn om te horen dat het wel prettig leest, vind ik bij dit verhaal toch belangrijker dan de verhaallijn

Niet alles.

[love_me]

vond het wel een leuk verhaal, herkende er stukken in zoals soms denken dat alles meteen voorbij is (ze wilde haar hand in het stopcontact stoppen) loopte goed. misschien had het iets langer gekunt, om er meer diepgang in te krijgen
ga vooral door met schrijven

[Laura_89]

Wel goed geschreven, vind ik. Maar er zit toch wel een knop aan die verwarming om hem uit te zetten??

[Vogelvrij]

Laura_89 schreef op 11-01-2005 @ 15:27 :
Wel goed geschreven, vind ik. Maar er zit toch wel een knop aan die verwarming om hem uit te zetten??

Dank je wel...

En ja, dat klopt natuurlijk, maar daar mag ik van mijn vader niet aan draaien