En als ik nou eens...

[*nerwen elensar]

Nogmaals een poging om een verhaal te schrijven,,C&C zijn welkom. Als jullie een kleine inleiding willen over hoe precies de verhaallijn zal lopen moeten jullie het maar zeggen.


-Eigen berichtgeving. De NMBS staakt nog steeds verder. Ondanks de onderhandelingen met minister Keulens besloten de vakbonden om verder te staken. In een referendum keurden het merendeel van de achterban het voorstel niet goed. Morgen rijden er minder treinen dan normaal. De Lijn zal wel extra bussen inleggen om de reizigers op tijd naar hun bestemming te brengen.-

"Roger, heb je nu nog niet het vuilnis buitengezet?!" De man zucht en vouwt bedachtzaam zijn krant op. Zorgzaam legt hij ze op het bijzettafeltje naast hem. Vervolgens heist hij zich moeizaam uit de zetel. Hij bekijkt zijn vrouw die in het deurgat van de keuken staat. Haar handen in haar zij en een belachelijk bloemmetjesschort om haar middel. "Waarom moet ik je ook alles tien keer vragen voor je het doet?" vervolgt de vrouw verwijtend. De man besluit wijselijk te zwijgen en gaat naar buiten. Hij ademt de frisse aprillucht in en begeeft zich naar de garage. Met twee vuilniszakken in elke hand loopt hij het tuinpad af en zet ze vervolgens op de stoep. "Ha buurman!" De man draait zich geïrriteerd om en kijkt zijn buurman, met beginnend buikje en zelfgenoegzame glimlach aan. Met moeite produceert hij een glimlach. "Dag buurman." zegt hij zonder veel enthousiasme. Zijn buurman steekt een relaas af over het weer en zonder veel aandacht zegt de man af en toe ja. "Wat een eikel" denkt de man ondertussen "met zijn perfect gemaaid gazon, zijn prachtige auto die hij elke week wast, zijn perfecte vrouw en zijn o zo schatten van kinderen die eigenlijk rotverwend zijn." Hij draait zich om en loopt naar binnen met het excuus dat hij zijn vrouw hoorde roepen.

Hij opent de keukendeur en de geur van eten slaat hem in het gezicht. Worst met bloemkool en aardappelen. "Donderdag worstdag" denkt de man geringschattend en een sarcastisch glimlachje speelt rond zijn lippen. "Waarom sta jij daar nu zo dwaas te glimlachen." vraagt zijn vrouw hem. "Niets schat, om helemaal niets." en de man verdwijnt in de woonkamer.
Hij zet de televisie aan. Zonder ook enige aandacht aan het scherm te besteden laat hij zijn gedachten de vrije loop. Op de achtergrond hoort hij het gekletter van borden die uit de kast gehaalt worden en de schelle stem van zijn vrouw. "Zooo, lieve schattekat van me, wil je eten?" De man zucht verveeld. "Ze praat meer tegen die domme beesten dan tegen mij." denkt hij "En te zeggen dat het vroeger anders was." De man kijkt met iets meer aandacht naar het televisiescherm en ziet hoe een idiote quizmaster een van de kandidaten ondervraagt. Meewarig schud hij zijn hoofd en zet vervolgens de televisie uit omdat zijn vrouw hem riep voor het eten.

Het getik van bestek is het enige wat de stilte verbreekt. De man speelt wat met z'n eten. Hij heeft geen honger. Elke dag heeft zo zijn menu. Donderdag worstdag, vrijdag visdag en ga zo maar voort. De zondagavond het verplichte diner bij de schoonouders. En dat voor 20 jaar lang. Nooit eens iets anders. De man bekijkt zijn vrouw, wat vroeger eens een knappe vrouw moest geweest zijn daar schiet nu niets van over. De tijd en het veelvuldig eten van chocolade heeft niets meer van haar figuur overgelaten. En de eens zo mooie lange blonde haren zijn nu grijs en in een knot gedraait. "Hoe heeft het zo ver kunnen komen." bedenkt de man weemoedig. Enkele katten bedelen om eten en eentje springt er behendig op de tafel. Zijn vrouw kirt en zegt "Liefje, je weet dat je niet op de tafel mag, maar voor een keer is het goed." Ze geeft het beest een stukje worst. Aangemoedigd door het succes van hun soortgenoot springt er eentje naast de man zijn bord. Hij geeft het beest een harde duw en miaawend valt het beest met een plof terug op de keukenvloer. "Roger! Was dat nou echt nodig?" Zijn vrouw kijkt hem boos aan. "Je weet dat ik een hekel heb aan katten op de tafel." Met een bruusk gebaar schuift de man zijn stoel achteruit en neemt zijn bord met het resterende eten en zet het met een klap in de gootsteen. Vervolgens beent hij de keuken uit richting woonkamer. Een kat loopt voor zijn voeten en hij onderdrukt de neiging om het beest een ferme schop te geven.

De avond is gevallen en de man sluit de rolluiken. Zijn vrouw heeft zich ondertussen in de woonkamer gezet en de tv staat op een of andere soap. De stemmen van de personages weerklinken in de woonkamer. Verveeld kijkt de man naar het scherm en kijkt de woonkamer rond. Kanten gordijntjes, een vaal groen behangpapier en overal beeldjes van devote heiligen en gedroogde bloemen aan de muur. Hier en daar staat er een foto in een lijstje. Voornamelijk haar ouders die hem streng aankijken en een foto van op hun trouwdag. Toen ze nog gelukkig waren. Had hij toen maar geweten wat hij nu wist. De man neemt de krant van het bijzettafeltje en tracht zich te concentreren op een politiek opniestuk. Zijn gedachten blijven er niet bij en hij bladert verder in de krant. Bij de contactadvertenties houdt zijn blik halt. De man begint enkele van de advertenties te lezen.

-Man zkt. vr die gn vr is.-

"God wat isdat toch met de maatschappij vandaag?" vraagt hij zich stilletjes af. "Zei je iets schat?" vraagt zijn vrouw ongeïnteresseerd zonder haar blik af te wenden van het scherm. "Nee hoor." De man richt zijn blik terug op de contactadvertenties.

-Vr zkt vr om mee op reis te gn. Lfst iem. vn. regio O-VL. Gn mannen!-

Hij schudt zijn hoofd. Tien jaar geleden zou zo iets niet mogelijk zijn. De man denkt aan de dag toen zijn, nu dertigjarige, zoon met een mededeling was thuisgekomen. "Mams, paps" zei zijn zoon "Dit is nou Pieter. Mijn vriend." Er volgde een stilte die onderbroken werd door een bord dat op de grond kapot voel en zijn vrouw die op een keukenstoel neerzeeg. Met een vaatdoek in haar handen die ze krampachtig vasthield al was het een reddingsboei. De man glimlachte bij het beeld van zijn geschokte vrouw voor zijn ogen. Hij had er geen problemen mee dat zijn zoon homo was, als die jongen nou gelukkig was maar zijn vrouw had alle contact verbroken met hem. De man werd voor de keuze gesteld, haar of zijn zoon. Alhoewel hij liever wou zeggen dat hij zijn zoon wou zien koos hij aarzelend voor de eerste optie. Wie zou er anders zijn eten klaarmaken en zijn hemden strijken?
Plots trok een andere contactadvertentie zijn aandacht.

-Wduwe. 50 jr jng zkt. intel. man om sam. leuke momntn te belevn. Discetie verzekrd.-

"Hoe zou het zijn moest ik nu alleen vallen?" bedenkt de man zich. Hij wist al wat hij zou doen, eerst die katten buitengooien, zijn zoon terug opzoeken en het gras wekenlang niet maaien. Dat zou pas een leven zijn! Zonder das naar het werk kunnen vertrekken en bovendien gewoon vrij zijn. De man zucht, zover zal het nu toch ook niet komen. Tenzij hij zijn vrouw vakkundig het hoekje zou ombrengen. De idee bevalt hem wel. De man begint verder na te denken over de manier waarop hij het zou doen. Misschien vergif in haar favoriete chocolaatjes?
De eindgeneriek van de soap weerklinkt en hij voelt hoe zijn vrouw hem bekijkt. De man legt zijn krant neer en glimlacht gemaakt liefelijk naar zijn vrouw. "Ja dan toch maar het vergif." beslist hij als hij zijn vrouw daar zo ziet zitten. "Alhoewel. Wat als het zou uitkomen?" De man volgt met zijn blik zijn vrouw die naar de keuken loopt. Enkele minuutjes later komt ze terug met een frisse pint die ze hem geeft. Hij glimlacht nogmaals en slurpt van zijn glas. De man weet dat zijn vrouw daar een hekel aanheeft. Ze kijkt hem kwaad aan. "Neen, toch maar geen vergif. Als het uitkomt wil ik niet als opaatje de gevangenis is. Wie weet wat die mannen met me zouden doen."
"Schat" zegt zijn vrouw "ik ga slapen. Tot morgen hé." vluchtig drukt ze een kus op de man zijn voorhoofd en de man hoort hoe haar voetstappen uitsterven op de trap. "Eindelijk rust." zegt de man luidop in de stille woonkamer. Hij neemt een tijdschrift en begint erin te bladeren. Een uurtje later knipt hij de lichten uit in de woonkamer.

>> Ja, dat andere forum, daar staat mijn commentaar

[Zut Alors!]

Ik vind het anders nog best wel interessant, al vind ik wel dat er wat meer gebruik gemaakt mag worden van die grote knop naast de ". (juist, die zin heeft een dubbele bodem)

Het idee vind ik in ieder geval leuk, alleen is het ietsiepietsie langdradig in het begin. Dan heb je als lezer dat idee van de krantenartikels nog niet echt in de gaten.