nog een keer proberen...

[marlon]

hoi,

aangezien mijn vorige berichtje kon triggeren (had ik beter over na moeten denken, sorry) probeer ik t nu nog een keer...
Koste me al genoeg energie om dat vorige berichtje te schrijven, dus het meeste is gekopieerd uit t vorige bericht (en dus zijn de stukjes die als trigger werkte naar mijn mening weg gelaten).
Hopelijk is dat niet erg...


Toen ik kleiner was, tot een jaar of 8, kreeg ik altijd een brandende sigarettenpeuk van m`n moeder in m`n arm als ik iets deed wat niet mocht. Nu krijg ik van haar heel afentoe nog een duw, verder niets. Maar ben die pijn van die peuk wel gaan asocieren met straf.
Verder is mijn vader aan de drank en heeft hij soms agressieve buien die hij afreageert op mij. Ik vind dat moeilijk, want vaak weet ik niet wat ik fout heb gedaan en wanneer ik bepaalde dingen wel en wanneer ik bepaalde dingen niet kan maken. Heb heel lang gezocht naar de grens, maar de grens veranderd nogal eens.
Toch vind ik het ergens fijn als hij me slaat of schopt of van de trap gooi, etc. ookal houd ik er soms dingen aan over. Het doet wel pijn, maar dat is minder erg dan de psychologische spelletjes die mijn moeder soms met me speelt. T gebeurd en dan is het over en wordt er niet meer over gepraat.
Ik weet niet goed of wat er bij mij thuis gebeurd wel is zoals het 'hoort', ik dacht altijd dat ik er gewend aan was en het me niets meer deed, maar blijkbaar heb ik meer gevoel dan ik dacht en zoek allemaal trucjes om maar gevoelloos te blijven (niet eten, eten uitbraken en dus mezelf pijn doen).

Er speelt nog wel meer, soms lijkt het wel alsof ik problemen aantrek of opzoek, maar ik weet niet goed wat ik fout doe, alleen dat ik iets fout doe...
Of misschien stel ik mezelf wel aan en maak ik dingen groter dan het is. Ik ben ook pas 17, heb geen idee nog hoe de wereld werkt.

groetjes, Marlon (hopelijk nu wel goed..)

de wereld werkt iig niet zo.

zoals je ouders je dan behandelen is niet normaal.

mijn ma gebruikte altijd een asbak om sigaretten op uit te drukken .

anyway, confronteer ze ermee met wat ze doen.
doen ze weer zo: peer hem, je hebt vast wel familie of vriend(inn)en die je wel begrijpen.

[Kazanka]

De manier van opvoeden past niet binnen de standaard. Sigarettenpeuken, van de trap duwen etc gebeurt zelden in huishoudens. Je zal toch stappen moeten ondernemen om dit te veranderen, want het is niet bevordelijk voor je eigen toekomst.

Dat je het soms ook fijn vind om de agressie van je vader mee te maken i.p.v. die van je moeder is wel te verklaren. Alleen je moet zelf leren inzien dat beiden van je ouders niet zo behoren om te gaan met hun kind. Als je de situatie zelf niet kan veranderen door het met hun erover te hebben, raad ik je aan om hulp buitenshuis te zoeken. Weinig eten/niet eten, etc leid ook weer tot steeds groter wordende problemen.

Hulpdiensten zijn er om jouw te helpen, als je geholpen wil worden kunnen zij die hulp voor je regelen. Belangrijkste is dat je zelf je leven wilt verbeteren.

[CoveredEyes]

Tjah, meer heb ik er niet aan toe te voegen...Het is echt niet gezond wat ze met je hebben gedaan/doen!

Ik zou idd het huis (misschien voor een tijdje, zodat ze door hebben wat ze doen) verlaten en hulp zoeken bij familie/vrienden...

[VG]

Yeps, pleite gaan of proberen de situatie te verbetern! Wel naar een plek waar het beter is, als je besluit weg te gaan... Dus niet zomaar weglopen en op straat gaan wonen of zoiets...

Dat je zegt dat je problemen aantrekt of opzoekt is op een bepaalde manier wel te verklaren, here goes:

Je bent inmiddels denk ik wel gewend aan psychisch en lichamelijk geweld.. Zoals je zelf zegt is het niet leuk, maar kan je er mee leven. Je bent eraan gewend. Het is heel goed mogelijk dat je daarom deze situaties ook opzoekt (buitenshuis), juist omdat je het gewend bent (of voor jou een "normaal" iets is).

Maar het is zeker niet normaal, zo je ouders je behandelen!

Je zou ook kunnen proberen om maatschappelijk werk in te schakelen, zodat je ouders voor dit gedrag hulp krijgen. Dit kan o.a. via je huisarts

Veel succes!

[Nona]

Nee, geweld binnenshuis is niet normaal. En zeker in deze mate kan het nooit iets goeds opleveren. Geef je moeder een asbak cadeau en zoek iets beters op. Niet alleen een plaats waar je een normale behandeling kunt krijgen, maar ook hulp voor jezelf. Mensen om mee te praten, die je advies kunnen geven en aardig voor je zijn of het nou professionele hulp is of niet.

Je hoeft jezelf geen pijn te doen. Dat heb je niet verdiend en het is niet goed voor je. Ja, die drang is er, maar probeer andere uitlaatkleppen te vinden. Van heel hard rennen kun je jezelf helemaal uitputten en het kan op een zeker moment pijn doen, maar dan raak je wat negatieve energie kwijt en bouw je een conditie op. Dat is beter voor je lichaam en uiteindelijk ook beter voor je geestelijke toestand.

Je mag best goed voor jezelf zorgen. Slaap genoeg, eet genoeg en gezond, sport eens lekker, zoek vrienden en vriendinnen op. Koop zo af en toe eens een cadeautje voor jezelf als je daar geld en gelegenheid voor hebt, al is het alleen maar omdat je je kamer opgeruimd hebt en vindt dat je een traktatie verdiend hebt. Doe dingen die je leuk vindt.

Dit is hoe ver ik vandaag zo'n beetje kom. Heel veel sterkte ermee!

Nona

[Ilja_]

He meis, het is echt niet normaal bij jou thuis hoor! Zo HOORT het echt NIET! Het lijkt mij het beste hulp te zoeken bij vertrouwenspersonen en anders bij een hulporganisatie oid. Doe er wat mee in ieder geval.
Ik ken het gevoel: ik ben er toch al aan gewend. Ik heb genoeg problemen (gehad). En ik heb nu zoiets van.. Naja, het is allemaal niet meer zo erg. Ben er toch aan gewend. En dat is nou juist niet gezond! En nog 1 ding.. Doe jezelf nooit pijn! En dan kunnen er mensen denken: moet jij zeggen. Maar juist daarom...
Liefs