Het bewust zoeken van onbereikbare liefdes.

[juliettebinoche]

Om zo nooit écht met liefde geconfronteerd te hoeven worden. Dat je als het ware heel veilig kan fantaseren en plannen zonder bang te hoeven zijn voor een echte confrontatie met het geheel.
Ik doe dit, besefte ik enige tijd geleden, altijd.
Verliefd word ik op leraren, leraressen, mensen die ik gewoon niet goed ken, of andere types waarvan ik wel zeker weet dat ze niet verliefd worden op mij.

Ik ben ook als de dood voor het feit dat mensen mij leuk vinden (als in romantische context). Ik kan ook niet tegen aanrakingen van mensen, niet als ik geheel nuchter ben.
Soms irriteert het me wel, maar eigenlijk heb ik er geen écht probleem mee. Ik blijf liever alleen zonder mensen erbij.

Maar het stomme is natuurlijk dat niemand dit zomaar begrijpt. Ik ren altijd weg voor liefde, of omzeil het. In de ogen van anderen is dat gewoon gek en ze denken dat ik alleen maar 'bang' ben. (Alleen ben ik bang in een hele andere context.)

Ik geloof gewoon niet meer in liefde. Bah.

Het idee is nu dus dat mensen er zelf iets over vertellen zodat ik tot een abstracte soort van oplossing kan komen.

[Sithan]

juliettebinoche schreef op 18-01-2004 @ 23:52:
Ik blijf liever alleen zonder mensen erbij.

Maar het stomme is natuurlijk dat niemand dit zomaar begrijpt. Ik ren altijd weg voor liefde, of omzeil het. In de ogen van anderen is dat gewoon gek en ze denken dat ik alleen maar 'bang' ben.

Ik ben ook als de dood voor het feit dat mensen mij leuk vinden (als in romantische context).

Dan is er toch geen probleem

Maakt dat je juist zo bang of zo? Dat niemand jouw standpunt begrijpt? Of wil je toch stiekem wel heel graag aangeraakt worden...

Waarom zou je daar als de dood voor zijn? Wat vind je er zo erg aan dan?

Ik heb zelf ook heel lang zo gedacht. Het idee is gewoon dat je iemand leuk gaat vinden, om het gevoel van leuk vinden, en vervolgens toch maar eeuwig blijven hangen in dat leuk-vind-stadium omdat die ander onbereikbaar is. Dat is heel veilig, want je wéet dat je die ander nooit kunt bereiken, en het is ook een excuus je niet open te stellen voor andere liefdes, want je vindt immers die onbereikbare leuk.

Zo heb ik zelf ook heel lang gedacht. In de kroeg kwamen er soms best meisjes langs die leuk vond, maar ik was er bang voor. Ik wilde er niet aan beginnen, omdat ik mezelf maar voorhield dat ik dat ene onbereikbare meisje nog steeds leuk vond. Het is gewoon een soort beschermingsmaatregel van die ziel voor koudwatervrees.

Ik heb het begrip liefde (althans, de zoektocht daarnaar) gewoon laten varen. Eerst maar proberen of je mensen in een gewone vriendschap dichtbij durft te laten komen. Als je met zo iemand over je gevoelens kunt praten ben je al een heel eind.

[juliettebinoche]

nare man schreef op 19-01-2004 @ 00:00:
maar eeuwig blijven hangen in dat leuk-vind-stadium omdat die ander onbereikbaar is.

Nee, ik ga wel dieper. Ik word echt verliefd.

Eerst maar proberen of je mensen in een gewone vriendschap dichtbij durft te laten komen. Als je met zo iemand over je gevoelens kunt praten ben je al een heel eind.

Verwijs je daarmee ergens naar?

[juliettebinoche]

Sithan schreef op 18-01-2004 @ 23:57:
Dan is er toch geen probleem

Maakt dat je juist zo bang of zo? Dat niemand jouw standpunt begrijpt? Of wil je toch stiekem wel heel graag aangeraakt worden...

Waarom zou je daar als de dood voor zijn? Wat vind je er zo erg aan dan?

Nou kijk, dit is al een deel van het probleem: jij begrijpt t niet. En doordat men het niet begrijpt, vermakkelijkt dat toenadering niet.
Maar iedereen heeft wel eens iemand nodig, misschien zelfs ik.
Ik kan gewoon het idee niet aan dat er echt iemand is die dat voor mij voelt als wat ik zo vaak voor anderen voel. Het is heel surrealistisch. Als iemand ook maar iets 'bijzonders' voor mij doet raak ik daar al helemaal van slag door. (Bijvoorbeeld op mij wachten, als het in romantische context is dan hè.)

[Kadaver]

nare man schreef op 19-01-2004 @ 00:00:
Ik heb zelf ook heel lang zo gedacht. Het idee is gewoon dat je iemand leuk gaat vinden, om het gevoel van leuk vinden, en vervolgens toch maar eeuwig blijven hangen in dat leuk-vind-stadium omdat die ander onbereikbaar is. Dat is heel veilig, want je wéet dat je die ander nooit kunt bereiken, en het is ook een excuus je niet open te stellen voor andere liefdes, want je vindt immers die onbereikbare leuk.

Vreselijk herkenbaar...ik ben helemaal niet iemand die zich vastlegt in relaties.....aspecten zoals leeftijd (te jong), afstand (te ver), opleiding (te laag) maakten bepaalde personen bij voorbaat onbereikbaar...maar juist daarom zo leuk want het was zo veilig....

nare man schreef op 19-01-2004 @ 00:00:
Zo heb ik zelf ook heel lang gedacht. In de kroeg kwamen er soms best meisjes langs die leuk vond, maar ik was er bang voor. Ik wilde er niet aan beginnen, omdat ik mezelf maar voorhield dat ik dat ene onbereikbare meisje nog steeds leuk vond. Het is gewoon een soort beschermingsmaatregel van die ziel voor koudwatervrees.

Hier heb ik volgens mij minder last van...Dit heb ik meer met ex-vriendinnen. Ik maak mezelf dan wijs dat ik ze stiekem nog wel leuk vind (en stiekem is dat ook wel waar ). Maar als ik een leuk iemand tegen kom op een feest of kroeg dan lijkt de emotie verdoofd te zijn en prevaleert de lust. De volgende dag echter lijkt het net als alsof de nacht ervoor niet heeft plaats gevonden

nare man schreef op 19-01-2004 @ 00:00:
Ik heb het begrip liefde (althans, de zoektocht daarnaar) gewoon laten varen. Eerst maar proberen of je mensen in een gewone vriendschap dichtbij durft te laten komen. Als je met zo iemand over je gevoelens kunt praten ben je al een heel eind.

Ook ik heb het idee laten varen dat liefde een zoektocht is. Ik zie het nu zo: ik bewandel een pad en elke keer kom je kruispunten tegen waarbij je de keuze hebt om links of rechts te gaan. Ik stel hierbij voor dat mensen die links of rechts afslaan bewust op zoek zijn naar die ene liefde/onbereikbare liefde ( )...ikzelf ga vaak steeds vaker rechtdoor i.p.v links of rechts af te slaan. Ik (en ik denk jij ook ) ga gewoon dingen doen die ik wil doen m.b.t studie en carriere....

En ik geloof er gewoon in dat er op mijn pad ooit eens dat ene meisje oversteekt . Het gaat bij mij niet om de vraag 'of' , maar 'wanneer' ze oversteekt. En dat zouden meer mensen moeten doen denk ik

[Sade]

Oeh dit komt me bekend voor...

Ik heb dat ook altijd gedaan, ofwel verliefd worden op onbereikbare mensen, ofwel relaties aangaan met mensen waar ik eigenlijk niet verliefd op was

Dit is eigenlijk opgehouden toen ik erg verliefd werd op een jongen. Alles ging goed, maar ja... Love is so blind, it feels right when it's wrong... Ik werd behoorlijk hard gedumpt. Voor het eerst.

Daarna had ik zoiets van: ik wil alles, of niets. En ik denk dat ik 'alles' misschien nu wel gevonden hebt... spannend

[Maarten]

Daarna had ik zoiets van: ik wil alles, of niets. En ik denk dat ik 'alles' misschien nu wel gevonden hebt... spannend

Dat hoop ik voor je

Ik hoor zoveel mensen dat hier zeggen... ik vraag me echt af hoe het er uit zal zien over 3 jaar ofzo ;d

The power of the moment

[morgainemanson]

juliettebinoche schreef op 18-01-2004 @ 23:52:
Om zo nooit écht met liefde geconfronteerd te hoeven worden. Dat je als het ware heel veilig kan fantaseren en plannen zonder bang te hoeven zijn voor een echte confrontatie met het geheel.
Ik doe dit, besefte ik enige tijd geleden, altijd.
Verliefd word ik op leraren, leraressen, mensen die ik gewoon niet goed ken, of andere types waarvan ik wel zeker weet dat ze niet verliefd worden op mij.

Ik ben ook als de dood voor het feit dat mensen mij leuk vinden (als in romantische context). Ik kan ook niet tegen aanrakingen van mensen, niet als ik geheel nuchter ben.
Soms irriteert het me wel, maar eigenlijk heb ik er geen écht probleem mee. Ik blijf liever alleen zonder mensen erbij.

Maar het stomme is natuurlijk dat niemand dit zomaar begrijpt. Ik ren altijd weg voor liefde, of omzeil het. In de ogen van anderen is dat gewoon gek en ze denken dat ik alleen maar 'bang' ben. (Alleen ben ik bang in een hele andere context.)

Ik geloof gewoon niet meer in liefde. Bah.




ik ben kei erg verliefd op een homo en hij wilde met me zoenen ik ben bi. toen we een keer uitgingen vroeg hij of hij me mocht zoenen. ik wil wel ik wil zo vaak mogelijk bij hem zijn ookal weet ik dat het geen zin heeft. ik hou van hem en zal ook altijd van hem houden ik help hem zelfs met het vinden van een vaste relatie. en we gaan samen uit om te slettebakken. als we een relatie zouden krijgen en het zou uitgaan ben ik zijn vriendschap misschien kwijt en dat wil ik niet dus hij weet niet dat ik verliefd op hem ben. sterkte en succes.
kusjes morgaine
Het idee is nu dus dat mensen er zelf iets over vertellen zodat ik tot een abstracte soort van oplossing kan komen.

[merijn]

juliettebinoche schreef op 18-01-2004 @ 23:52:
Om zo nooit écht met liefde geconfronteerd te hoeven worden. Dat je als het ware heel veilig kan fantaseren en plannen zonder bang te hoeven zijn voor een echte confrontatie met het geheel.
Ik doe dit, besefte ik enige tijd geleden, altijd.
Verliefd word ik op leraren, leraressen, mensen die ik gewoon niet goed ken, of andere types waarvan ik wel zeker weet dat ze niet verliefd worden op mij.

Ik vind dit echt helemaal de perfecte oplossing voor alle liefdesverdriet. Ik heb me namelijk heilig voorgenomen nooit meer verliefd te worden. Is alleen maar ellende.

Ik ben bijna drie jaar samen geweest met mijn vriend en dat was heel fijn, maar het werkte gewoon echt niet. Dat is nu ongeveer 7 maanden uit en nu had ik sinds kort een nieuw vriendje, maar ik was een stuk minder serieus dan hij en nu is het uit en heb ik zijn hart gebroken........... AUW!

Ik ga in het klooster.

[Jordi]

juliettebinoche schreef op 19-01-2004 @ 00:07:
Nee, ik ga wel dieper. Ik word echt verliefd.

En dat vind je fijn? Lijkt me echt geen reet aan als die persoon onbereikbaar is.

[miro]

Als ze niet meer onbereikbaar waren zou je dr ook niet verliefd op worden.

Geniet er op dit moment gewoon van.

[DiaNNe>!!!]

of nog erger: verliefd worden op bereikbare mensen maar ze zelf onbereikbaar te maken in je gedachten, verliefd worden op je vrienden (mannelijke) en nix doen om de vriendschap niet te verpesten (zogenaamd) altijd liefde omzeilen terwijl je stiekem toch ook wel heel graag "aangeraakt" wil worden.

hmz, liefde sucks wat dat aan gaat!

[Kayina]

dat heb ik ook, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand mij leuk vindt (echt leuk)....en zo slecht dnek ik nou ook weer niet over mezelf, dat is het niet, maar ik zie gewoon niet in waarom ik speciaal ben of zo. en dan ga ik ook weer twijfelen, ben bang dat het alleen om uiterlijk gaat, dat ik 'bij gebrek aan beter' ben, Miss Right Now...dat soort dingen. Zwaar irritant soms

[koekiemonstertje]

blijf lekker fantaseren over die onbereikbare liefdes en echte liefde komt ooit heus wel

[Stefanie]

Ik heb wel altijd dat ik vriendjes heb met aparte dingen, ze zijn dus anders dan anderen, maar onbereikbaar neuh...