geen gevoelens?

[crazycat]

ik vraag mij af, waarom ik geen gevoelens heb,

ik heb eigenlijk nog nooit blij of depressief gevoelt ofzo, alleen maar kwaadheid of niets,

mensen merken het ook vaak aan me op, ik heb ook nog nooit iets gevoeld voor iemand,

me ma zij me ook dat als baby ik nooit huilde,
ik heb ook nog nooit gehuild zover als ik me kan herinneren zelfs niet toen me pa doodging

wtf is er mis met me

Kan je anderen hun gevoelens inschatten ?

[crazycat]

ja dat wel,

keb wel asperger maar daar merkik zelfniets van

volgens wiki :

Emotionele bijzonderheden

Iemand met het syndroom van Asperger heeft het in het algemeen moeilijk de emoties van anderen te plaatsen, in het bijzonder de subtiele boodschappen door gelaatsuitdrukkingen, oogcontact en (intiem) lichamelijk contact. Ze zijn vaak nogal egocentrisch en kunnen daardoor egoïstisch overkomen.

Mensen met het syndroom van Asperger zijn vaak emotioneler dan anderen (1), maar het vermogen om deze emoties te kanaliseren en op een maatschappelijk aanvaardbare manier te uiten, is gestoord. Bedoelingen doorgronden en de eigen intenties uiten, is moeilijk voor mensen met het syndroom van Asperger. Op den duur leren ze dit echter vaak in te zien en beseffen ze terdege wanneer iets aanvaardbaar of juist afwijkend overkomt. Ze zijn dan in staat alternatieve strategieën te vinden en geven, in tegenstelling tot mensen met klassiek autisme, blijk van gevorderde mogelijkheden om gepast op anderen te reageren en normaal over te komen.

Een persoon met het syndroom van Asperger kan, wanneer de zaken een onverwachte wending nemen, last krijgen van emotionele spanningen. Terugtrekking, vluchtgedrag, woede, agressie, paniek of huilbuien kunnen dan het gevolg zijn (2). Voor de buitenwereld zijn deze autistische reflexen en uitingen niet altijd te begrijpen. Daar waar neurotypischen juist op mensen afstappen, communiceren en heftig in gesprek gaan wanneer ze een probleem hebben, vluchten de mensen met het syndroom van Asperger juist en kunnen ze totaal onbereikbaar worden. Bij telkens terugkerende of blijvende problemen bij een persoon met het syndroom van Asperger kan een groot wantrouwen, achterdocht of onherstelbare haat ontstaan naar de niet-autistische buitenwereld.

Het merendeel van de wetenschappelijke informatie die beschikbaar is over het syndroom van Asperger heeft betrekking op kinderen. Over de wijze waarop het syndroom bij volwassenen tot uitdrukking komt, beschikken we momenteel meer over vermoedens dan harde feiten. Men veronderstelt dat de meeste mensen met het syndroom van Asperger na verloop van tijd leren omgaan met hun anders-zijn waardoor ze niet of minder opvallen.
_________

1) Raar, hier wordt net het tegengestelde beweerd. Wat een logica --'
2) Heb je hier soms last van of niet ?

[crazycat]

mwa ik ben vertel dat ik asperger heb omdat het me niet boeit wat andere denke,

en in situaties waar andere ongemakkelijk zoude zijn boeit het mij niet wat andere denke

net als mijn vriende enzo zoude nooit in een groep lipe en met ene onbekend meisje flirten, of gewoon inde trein met iemand flirte in een volle coupe, maar ik doe dat wel,

zou me weinig boeien wat andere denke,

en tjah heb een test gehad en hun zegge ja asperger, dus kvond het wel best

meiden zijn wel vaak boos op me omdat ik nooit eenig gevoelens toon in een relatie ofzo, maarja

Je hebt dus eigenlijk gewoon te hoog don'tcare-gehalte. Misschien doe je dat onbewust omdat het uiten van gevoelens je 'zwak' maakt. Het verhindert je dingen te doen. Anderen kunnen dan een knop omdraaien en denken "fuck it, het boeit me niet". Jij hebt misschien het probleem dat die knop altijd is omgedraaid, ook op momenten dat je beter wél wat gevoelens zou tonen.

Edit: Kan je aub wat aan je spelling doen ? Het leest nogal moeilijk ^^

[crazycat]

ja sorry,het typt nogal moeilijk als je ligt

[miguel301]

Ik vind dit topic nogal raar, want in de titel zeg je dat je geen gevoelens hebt en daarna zeg je dat je wel kwaad wordt!

[JustADreamer]

Miguel, kwaadheid is bij mannen een geaccepteerde emotie. Kwaadheid laat kracht zien, andere gevoelens zijn vaak tekens van 'zwakte'. Ik zie bij heel veel mannen dat ze negatieve emoties altijd omzetten naar boosheid, om zo niet zwak over te komen. Vrouwen doen dit vaak andersom, want voor hen is het vaak moeilijk om kwaadheid te tonen, vrouwen horen zogenaamd 'kwetsbaar' te zijn, ik merk het ook aan mezelf, als iemand mij heel boos maakt ga ik huilen...

Crazycat, ik ben geen officieel psycholoog, maar als ik zo de symptomen bekijk van Asperger en dat vergelijk met hoe jij in het leven staat lijkt het me eigenlijk niet dat de diagnose klopt. Wat je dan wel hebt, geen idee...

Was er vroeger genoeg aandacht voor jou thuis? Of zou het zo kunnen zijn dat je instinctief/onbewust hebt besloten je ouders niet lastig te vallen omdat ze andere dingen aan hun hoofd hadden? Je zegt dat je vader overleden is, was hij ziek voor hij overleedt? Vanaf mijn 8e tot mijn 11e was mijn moeder ziek, ze is uiteindelijk ook overleden, maar ik merk dat ik in die tijd mezelf heel erg aan de kant heb geschoven, emoties heb opgekropt etc. Gewoon omdat ik vond dat ze niet nóg meer aan hun hoofd hoefden te hebben.

Ook ik heb lang met een /care houding rondgelopen, maar als ik dat achteraf analyseer was dat pure zelfbescherming. Als je je niet hecht aan mensen doet het ook geen pijn als ze je verlaten, waarom zou ik moeite doen om van iemand te houden want iedereen die van me houdt gaat uiteindelijk dood, dat soort gedachtes. Ik heb nog steeds dat ik stoerder overkom dan dat ik me van binnen voel, maar langzaam aan durf ik me wel beter te uiten. Ik besef me dat mijn oude overtuigingen niet kloppen, mijn pa heeft het er nog over hoe vervelend hij het vond dat ik me zo afsluit en dat hij veel liever had gehad dat ik me wél had geuit in die tijd. Dat ik nooit te veel zou zijn geweest, omdat we er samen (het hele gezin) wel uit zouden zijn gekomen. Dat ze zich júist omdat ik /carehouding had zorgen om mij maakten.

[miguel301]

@JustADreamer: Ik ben zelf ook geen psycholoog (alles behalve zelfs) maar kwaadheid blijft bij mij een emotie/gevoel dus vind ik het een beetje overbodig om te zeggen dat je geen gevoelens. Je hebt wel volledig gelijk!

[silentbob]

doet me denken aan aflevering van most evil die ik ooit op discovery zag... was aflevering over , ik geloof, psychopatische moordenaars
daar zeiden ze dat er ook heel veel psychopaten gewoon zonder problemen in onze maatschappij zijn, kenmerk is dat je weinig voelt
bij sommigen escaleert dat, omdat die zo'n moeite doen iets te voelen en dan dus telkens extremere acties gaan ondernemen, wat dan uiteindelijk tot een moordenaar kan leiden

maar ik ben maar een leek dus zal vast wel niet zijn wat jij hebrt, maar daar deed het me wel aan denken
herken het btw ook wel van mezelf in de tijd dat ik nog gepest werd, dus dat leid weer naar de theorie dat het het afschermen van jezelf is tegen kwetsen vamuit de buitenwereld

[miguel301]

Volgens mij hebben psychopatische moordenaars wel gevoelens omdat ze er een soort kick van krijgen als ze iemand "afmaken"

Maar goed zoals ik al zei ben ik hier ook een echte leek in.

[Eend]

Mijn broer heeft ook Asperger en hij heeft hetzelfde probleem als jij. Hij kan ook gen gevoel van anderen begrijpen, omdat er voor hem geen logica in zit.

kwaadheid is iets wat vanaf mega lang geleden al een soort van ''macht''uitstraalt enzo.
ik heb zelf pdd-nos(een andere vorm van autisme) en ik heb het tegenovergestelde.
ik heb vaak het idee dat ik teveel gevoelens tergelijkertijd heb
ik weet nooit hoe ik me voel.
en het schijnt ook dat mijn gezichtsuitdrukkingen niet bij mijn gevoel kloppen.
als ik heel verdrietig ben hebben mensen dat pas door als ik er zelf over begin.
je kunt eens bij de ggz/ggd navragen of het met je asperger te maken heeft.

[me-nu]

Ik heb eigenlijk ook weinig gevoelens. Bij mij komt dat omdat ik eigenlijk alles relativeer, ik denk vaak "ach wat maakt het toch uit". Ik zal even proberen te laten zien waarom ik het heb, misschien is het bij jou hetzelfde.

Eerst had ik dat nog minder maar als je erover nadenkt zijn veel emoties vaak overdreven. Verdriet is vaak nergens voor nodig, je kan iets toch niet meer veranderen of het is eigenlijk helemaal niet zo erg. Zelfmedelijden is ook onzinnig, naar mijn mening is dat nergens voor nodig. Als er iets mis ging of je denkt iets niet te kunnen doe je je best gewoon niet genoeg. En waarom zou je huilen? Helpt dat? Misschien lucht het op, maar dat doet relativeren ook, beter zelfs. Dit zijn wat voorbeeldjes van redenaties die je kan hebben waarom gevoelens overdreven zijn.

[Bregje]

Hey crazycat,
Welke gevoelens heb je wél ooit gevoeld, of kun je nu voelen?
Ik heb zo'n gevoel dat er in jouw leven meerdere vervelende dingen zijn gebeurd, kan dat kloppen? Het zou in dat geval ook kunnen dat je jezelf hebt afgesloten, als vorm van afweermechanisme. Ik vermoed dat er onder dat laagje onverschilligheid best wel wat emoties zitten namelijk... Kan niet door een computer heenkijken, maar dat gevoel krijg ik bij je post.

Mijn pa heeft asperger en hij heeft altijd een vlak emotieloosgezicht...
Maar soms heeft hij wel is een lachbui door een sadistische humorfilm schop in iemands ballen moment
Sommige mensen, zoals mijn moeder, zeggen dat mensen met asperger wel gevoelens hebben,
maar niet weten hoe ze ze moeten uiten of ze gewoon niet begrijpen.

En misschien moet je blij zijn, je zal nooit slapeloze nachten van extreme zenuwen
voor 'dat ene proefwerk' hebben, jij functioneert gewoon logischer.

[Infidel]

RaarPersoon schreef:

Mijn pa heeft asperger en hij heeft altijd een vlak emotieloosgezicht...
Maar soms heeft hij wel is een lachbui door een sadistische humorfilm schop in iemands ballen moment
Sommige mensen, zoals mijn moeder, zeggen dat mensen met asperger wel gevoelens hebben,
maar niet weten hoe ze ze moeten uiten of ze gewoon niet begrijpen.

En misschien moet je blij zijn, je zal nooit slapeloze nachten van extreme zenuwen
voor 'dat ene proefwerk' hebben, jij functioneert gewoon logischer.

Zoiets, ja. Ik vind het bijvoorbeeld een grappig idee dat mensen betaald krijgen om overdreven dramatisch dood te gaan. Mijn hoofd koppelt automatisch film los van realiteit, waardoor je soms emotieloos overkomt, maar het is alleen dat ik niet kan vergeten dat het 'maar een film is'. Zo heb ik er ook moeite mee me te verplaatsen in mensen die ik niet ken of die ik op dat moment niet zie. Als iemand tegen mij zegt dat persoon X 'verdrietig' is, kan ik me daar helemaal niets bij voorstellen en zou ik gewoon mijn schouders ophalen als ik niet wist dat dat sociaal onacceptabel is. Als ik vervolgens persoon X zie, voel ik wel weer de neiging om te helpen/troosten. Maar nooit, zoals andere mensen (neem ik aan), neem ik het gevoel over. Dus als iemand verdrietig is, zal ik altijd afstandelijk troosten, nooit delen in dat gevoel. Want het is niet mijn gevoel.