Hoe kan het? Betekent het wat? Herkenbaar?

[MeLovesYou]

Bereid je vast voor want dit kan een lang verhaal worden.
Ik zal het proberen zo kort mogelijk te houden.

Nou...ik heb nu een vriendje sinds 2 maand.*Ik noem hem R* Ik ben heel gek met hem! Hij is nu op vakantie in turkije. Allemaal leuk en aardig, maar daar gaat het niet echt om!

Ik had voor dit vriendje (15), nu mijn ex dus *ik noem hem P* met P..ik was echt heel blij met hem enzo..we hebben geen makkelijke tijd gehad met zijn 2en! We hadden net een week ofzo...toen kreeg zijn broer (16) een zwaar ongeluk, dus hij leefde veel met zijn broer en ouders mee, dat is logisch natuurlijk, ik zal hem weinig..,omdat hij regelmatig naar het ziekenhuis ging..terecht uiteraard, ik kon dat ook heel goed begrijpen. Nou het heeft een weekend geduurd..en toen was zijn broer overleden, heel triest allemaal. Begrafenis was heel erg verdrietig..ik had nog nooit zoveel gehuild en ik heb nog nooit zoveel mensen zien huilen! (ik heb het NU tenslotte nog niet kunnen verwerken, iemand tips daarvoor??) Het was echt erg!
P zelf was er erg nuchter onder...tuurlijk was hij ook vet verdrietig, maar hij uite het niet zo. Op de begrafenis..kwam hij langs met het dragen van de kist...toen zag ik hem, ik moest zooo hard huilen, dat is voor het eerst dat ik P met tranen heb gezien, het was zo moeilijk om hem te zien huilen...het deed me zoveel pijn om hem zo te zien!! Onder de begrafenis hadden we regelmatig oogcontact.
Na al die ellende, ben ik een aantal keer bij hem thuis geweest, waar de sfeer ook niet zo geweldig was, maar dat is logisch. Zijn ouders konden het erg op prijs stellen, dat ik steeds zoveel interesse toonde, en dat ik ook aanwezig was bij de begrafenis. Nouja..aan P zelf was er weinig te merken...maar zijn ouders..die waren nog zo lang droevig en verdrietig.
Ik heb sinds toen behoorlijk veel tijd met P doorgebracht, om hem genoeg afleiding te geven! Het ging na al die ellende redelijk goed tussen ons.
Hij zei dat hij me met alles zou accepteren en respecteren...als ik dingen niet wou...vond hij dat niet erg! Een paar dagen later, vertelde hij me...dat als ik dingen niet wou, dat het dan van hem niet meer hoefde...ik was geraakt! Ik dacht dat hij me zou accepteren...maar dat deed hij niet. Het had me zo geraakt, ik moest huilen, ik kon het niet geloven. Nouja..we zagen elkaar haast niet meer, hij ging dingen doen met zijn vrienden en hij liet mij links liggen. Op een dag smste ik hem..ik kreeg nix terug..ik baalde...ik dacht nog maar een keer smsen of ik hem nog zag vandaag. Hij belde me..(met de muziek van Daniel Beddingfield - If You're Not The One op de achtergrond), zei hij dat hij net met een kameraad wat had afgesproken...en dat hij het vandaag verder druk had...en dan hij dus niet kon komen...hij had een half uur geleden nog nix te doen, toen hij me belde had hij net 5 minuten wat afgesproken, terwijl ik mijn 1e smsje al een kwartier daarvoor had gestuurd. Het was duidelijk voor mij. Ik zei hem aan de telefoon, dat ik wel genoeg wist en heb opgehangen. Ik barstte in tranen uit. Het was in mijn ogen, het einde van onze relatie en dat kon ik niet begrijpen, ik was zo gek van die jongen.
Het heeft in totaal 2 maand staande gehouden.

We hebben sinds het uit was...weinig gesproken of elkaar gezien. Er ging enige tijd overheen en de algemene gesprekken kwamen weer tot stand..we praatten in ieder geval weer. Dat was voor mij al heel wat. De gesprekken tussen ons werden steeds meer vertrouwelijker. Hij vertelde me bijna alles weer...en ik hem ook. Ik begon een andere jongen wel leuk te vinden..en P begon een ander meisje leuk te vinden. Ik had gezoend met die andere jongen (J noem ik hem)..en P had met dat meisje gezoend wat hij leuk vond. Nouja, dat duurde ook een tijdje...maar J was geen P voor mij...ik vergeleek J met P...maar hij komt er niet bij. P was inmiddels over dat andere meisje heen, het werd nix zei hij. En ik had ook niet meer die sterke gevoelens voor J, die ik in het begin wel had.
Op een zaterdagavond (ergens in september 2003), wou P even langskomen, hij wou me wat zeggen, en deed dat liever persoonlijk dan over msn. We hadden niet zoveel tijd, want ik ging die avond uit, en P moest ook nog weg. Nou P was eenmaal aangekomen, we hadden gepraat en gezoend. Het was zeker niet gepland, maar het voelde voor allebei hetzelfde als toen het nog aan was. Het voelde precies hetzelfde! Het zelfde gevoel was er als toen!
Nou, daar gingen ook weer een aantal weken overheen. Hij heeft tussendoor nog een aantal vriendinnen gehad, maar ik heb verder geen echte vriendjes gehad. Alleen 1 of 2x gezoend met iemand, maar nix vasts ofzo. De gesprekken op msn waren altijd nog even boeiend, hij vertelde me alles nog en ik vertelde hem ook erg veel.
Het nieuwe jaar begon, en P had als voornemens van het nieuwe jaar..meer genieten van het leven. Het werd hem zeker van mijn kant erg gegund, hij heeft tenslotte al zoveel meegemaakt. Ik gunde hem dat, en zelfs nog meer. Hij is nog zo jong...wie gun je nou geen lang leven.
De gesprekken waren herinneringen ophalende gesprekken. We praatten over ons toen in die moeilijke tijd. Over zijn vriendinnen en over mij vrienden die ik had gehad. Het waren gewoon erg fijne gesprekken. Die gingen zo een aantal maanden door. Tot op een zondag, hij had behoefte aan gezelschap en vroeg of ik langs kwam (maart 2004), nouja...ik zag daar het bezwaar niet van in. Dus ik ging naar hem toe. Zijn ouders vonden het erg leuk mij te zien, het ging redelijk goed met ze..alleen sommige momenten waren nog behoorlijk moeilijk (verjaardag, dag v/h overlijden) maargoed...ze zouden het leuk vinden als ik nog eens een keer vaker zou komen. Nou..ik ging met P naar boven, we hadden gepraat over zijn ouders enzo. En tot onze erg...hadden we weer gezoend. Ik had wel nakunnen gaan, als je de vorige keer bekijkt, dat het wel kon gebeuren, en het gebeurde dus. Weer gezoend. Het voelde voor mij echt goed. En voor hem net zo, want ik ging weer naar huis, hij smste meteen, zie ik je vaker? Wanneer kom je weer? Het voelde voor beiden heel erg vertrouwd. Maarja..dat duurde 2 dagen en alles was weer stil rondom ons. Het duurde even voordat ik hem weer sprak, zijn computer was kapot. Ik sprak hem..en er leek nix van over te zijn, van zijn gevoel. Nouja, het was bij mij ook alweer diep gezonken. Een aantal weken later...zag ik een jongen..(R) die ik gewoon een hele leuke jongen vond. Het was de eerste echte leuke jongen nadat ik wat met P had gehad. Het voelde echt goed. Op een zaterdagavond met het uitgaan, R was er ook, heel veel gepraat en geouwhoert met hem. 'S avonds laat ging ik nog met hem mee naar huis, hij woont een minuut van mijn huis af. Nouja, het was nacht, rond half 4..ik was stiekem uit huis weggeslopen, om naarhem te kunnen. (het zegt toch wel wat) Nou ik was daar geweest tot 5 uur. Als afscheid, hadden we gezoend. Het voelde na P, het meest vertrouwd, misschien nog wel meer als met P zelf. Iets zei me, dat het goed was, wat ik deed. Ik werd gek op R. Ik dacht veel aan hem en hij aan mij. Dat duurde een aantal weken, om te kijken of we elkaar echt wel wat vonden. Dat bleek dus wel, we hadden besloten om maar een relatie te beginnen. Dat klikt dus..want dat is dus het vriendje wat ik nu nog steeds heb, van 2 maand. (zie begin van het verhaal).

Het klikt echt, we voelen elkaar aan, hij maakt me gelukkig, en ik hem, hij accepteert mij wel zoals ik ben! We hebben het gewoon kortom heel leuk samen.

Laatst was ik ergens met een vriendin van mij, daar kwamen we P tegen met een aantal kameraden van hem. Ik sloeg meteen op hol..die blik dan in zijn ogen, hij doet dan meteen weer heel lief enzo, heel vertrouwt voel ik me dan. Hij kijkt steeds naar me enzo, en ik ook wel naar hem, want ik bedoel, we hebben toch wel heel wat meegemaakt samen. Nouja...ondertussen vertelt hij me nog steeds alles op msn, wat hij meemaakt, over zijn liefdesleven enzo. Dat vind ik persoonlijk wel heel fijn. En ik vertel hem ook het meeste nog wel.

Mijn vriendje zit dus nu in Turkije..en gister was ik met P op msn, aan het cammen. Hij zat alleen in zijn boxer en ik in een shirt. Ik kickte gewoon op zijn lichaam, hij was btje gek aan het doen, aant showen enzo..zijn spierballen...want hij was aan het trainen enzo...nja dat liet hij zien enzo...en ik kickte helemaal op zijn lichaam. Ik zat te genieten van hem. Phuu, eigenlijk niet normaal. Terwijl ik een vriendje heb! Ze zeggen wel: Kijken mag, maar aanraken niet!


Dit was het verhaal!
Wat ik nou wil weten: Is dit allemaal normaal? Dat ik nu, na ruim 2,5 jaar nog steeds wat voor P voel...ik weet dat ik een zwak heb voor die jongen, want ik heb hem meegemaakt, waarin je niet zomaar iemand in meemaakt!
Wat betekent het steeds dat ik bij hem terug kom?? Herkent iemand dit??


Het lijkt wel wat op een stukje uit het liedje van Dinand Woesthoff - Dreamer: It's A Crazy World, Everything Chance, But Our Love Forever Stays.

En ik heb ook wel het gevoel, dat als het uit zou gaan met R (wat ik echt niet hoop, want ik ben heel gek op die jongen) dat ik dan toch op 1 of andere manier weer bij P terecht kom voor iets...!!


Sorry voor het lange verhaal! Maar het kon echt niet korter.:$
Bedankt voor het lezen in ieder geval!

Samengevat:
De vragen die ik dus graag geantwoord zou willen zien zijn:
- Het verwerken van het overlijden van P's broer, Tips?
- Het verhaal: Is dat allemaal normaal wat er is gebeurd?
- Wat betekent het, dat ik steeds weer terugval bij P?
- Herkent iemand dit?

Alvast heeeel erg bedankt!!

Liefs MeLovesYou!

Waarom was je zo geschokt door het overlijden van de broer van P.? Had je een speciale band met hem?

[Al Murphy]

Wat stel je toch persoonlijke vragen, pff... Kan dit normaal zijn? Ja, een neen.

Jij hebt P op een virj heftig moment leren kennen. En voor jezelf wordt het dan natuurlijk ook erg heftig. Volgens mij heb je op dat moment wat P betreft een knop in je hoofd opengezet. Ik ben er voor jou, op mij kan je steunen, jij wil me accepteren zoals ik ben, ik wil nu echt wel alles voor jou betekenen, want je hebt me nodig. Het geeft me heel erg de indruk dat je jezelf vanaf toen 'onvoorwaardelijk' voor hem hebt opengesteld, en die knop kan je niet zo gemakkelijk terugdraaien.

Verder, 2 en een half jaar geleden, waren de emoties ook voor jou natuurlijk heel heftig. Enerzijds die spanning, ontgoocheling, verdriet en weet-ik-veel wat om het verlies van zijn broer. Emotioneel kan je niet veel dieper gaan. Anderzijds was je net heel erg verliefd op hem. Dat zijn 2 enorme uitersten, die je waarschijnlijk nooit meer bij iemand kan tegenkomen. En dan soms die - vrij normale - gevoelens van onzekerheid ertussen. Van jou: accepteert hij mij wel echt? Van hem: wat voel ik voor haar? Is het meer dan iemand die mij toen ook ongelooflijk blij kon maken? Vragen zoals iedereen in en rond een relatie er wel tegen komt, maar bij jou dan nog eens stuk meer.

Dus wat die laatste drie vragen betreft. Is het normaal? Het kan perfect, denk ik, maar niet iedereen zou het op die manier meemaken. Zonder dat overlijden was het misschien ook heel anders afgelopen, maar daar kan je natuurlijk geen rekening mee houden.
Wat betekent het? Emoties die hun eigen weg gaan. En dat heb je niet zo gemakkelijk onder controle.
Is het herkenbaar? Wat mij betreft is het heel erg herkenbaar.

Tips om dat overlijden te verwerken, kan ik je niet geven. Dat is zo verschillend van persoon tot persoon. Sommigen gaat graag het graf bezoeken. Doen dat misschien ook wel vrij vaak. Anderen kruipen in een hoekje om uit te huilen. Anderen zoeken de confrontatie op met de gevoelens van toen. Nog anderen willen er vooral over praten. Sommigen kruigen het nooit tegoei verwerkt.

[Eresh'kigål]

Ik ga het pas lezen als die namen eens voluit getypt worden.


En verontschuldig je nou eens niet voor een lang verhaal!

Je bent nog wel erg vol van P... Weet je zeker dat je al wel toe bent aan een nieuwe relatie met R... ???

[Rachel]

Ik denk dat je maar eens goed na moet gaan, wat je zelf wel.. Tuurlijk kan je nog gevoelens voor P hebben etc. maar als je die R opgeeft... en P laat je weer een keer zitten ofzo... dan baal je helemaal...

En over dat verdriet te verwerken, dat is bij iedereen anders.. mijn vader is in '98 verongelukt, en ik heb er nooit (extra) over gepraat ofzo... als iemand mij er over vraagt, praat ik er gewoon normaal over... Bij de 1 helpt praten veel... Bij mij heeft dat opzich ook wel geholpen.. maar toen heb ik niet veel gepraat... dat is pas 2 / 3 jaar later gekomen ofzo...

[MeLovesYou]

Ik kende de broer van P niet zo heel goed...! Maar alleen het idee..hij was van dezelfde leeftijd als ik, dat is toch eigenlijk niet normaal...!
Ik weet zeker dat ik aan deze relatie met R, dat ik er aantoe ben, en ik zal R niet opgeven voor P...! Want dan zou ik een hele grote fout begaan. Dat zou ik mezelf nooit kunnen veroorloven.

Het verwerken van het overlijden, ik heb er zoveel over gepraat, ik heb er veel om gehuild. Maar die herinneringen blijven er..als ik de naam Hans hoor (zo heette zijn broer), dan krijg ik alweer kippenvel en traanogen.

In ieder geval, Heel Erg Bedankt voor jullie reacties!!

[soapenis]

Ereshkigal schreef op 12-07-2004 @ 08:34 :
Ik ga het pas lezen als die namen eens voluit getypt worden.


En verontschuldig je nou eens niet voor een lang verhaal!

Dan denk je bij P aan Peter en bij R aan Ronald
Heb ik ook gedaan en het werkt best

[Eresh'kigål]

soapenis schreef op 12-07-2004 @ 11:04 :
Dan denk je bij P aan Peter en bij R aan Ronald
Heb ik ook gedaan en het werkt best

Okee

[MeLovesYou]

Dat is dus een heel goed idee!

[Eresh'kigål]

Ik kan alleen maar zeggen dat je nog overduidelijk op p verliefd bent en dat je heel goed moet nadenken over je eigen relatie voordat je hals over kop dingen gaat doen.

[MeLovesYou]

ik heb een zwak voor P...ik ben niet gek op hem, echtniet.. ik kan het gewoon nog heel goed met hem vinden! Ik gun hem zoveel geluk, ik gun hem alles! Dat is toch logisch? Nouja..ik weet zeker dat ik niet gek op hem ben!

[Eresh'kigål]

MeLovesYou schreef op 12-07-2004 @ 11:22 :
ik heb een zwak voor P...ik ben niet gek op hem, echtniet.. ik kan het gewoon nog heel goed met hem vinden! Ik gun hem zoveel geluk, ik gun hem alles! Dat is toch logisch? Nouja..ik weet zeker dat ik niet gek op hem ben!

Zolang dat echt waar is is het goed. En kom niet té dicht in de buurt want je wilt je relatie niet kwijt, geloof me.

[MeLovesYou]

dat ben ik het weer met je eens! Die wil ik zeker niet kwijt