Vergeten Boodschap

[PixieBP]

Ik weet niet of het hier gebruikelijk is om telkens stukjes van je verhaal te plaatsen, maar het is nou eenmaal te beel om in één keer te posten.
Kritiek en verbeteringen etc. is zeer welkom.


Vergeten Boodschap



Ik voel me bedonderd. Bedrogen door de wereld waarin ik leef. Door mijn ‘naasten’ en ‘geliefden’. Opgegroeid in een wereld vol leugens. Waarom is niets wat het leek te zijn? Om mijn gevoelens, mijn gedachtegang, te begrijpen, moet ik je meenemen naar het begin. Toen mijn zorgeloze leventje verstoord werd door een boodschap. Toen de eerste vleugjes argwaan mijn hersens bereikten.

We zaten aan tafel. Mijn moeder praatte over wat ze die dag had mee gemaakt, iets wat mij totaal niet interesseerde. Ik negeerde mijn moeder dus, en prakte in het voer dat ze ons had voorgeschoteld. Magnetron zalm maaltijd. De laatste tijd aten we alleen maar magnetronmaaltijden. Tijdgebrek, was het excuus van mijn moeder. Ik geloofde haar niet, maar ik zocht er verder ook niets achter. Mijn puberale leventje was veel belangrijker, dan de maaltijden die mijn moeder ons voorschotelde. Zuchtend keek ik de kamer rond. Mijn blik bleef hangen bij mijn vader. Hij keek raar uit zijn ogen, anders dan normaal. Toen onze blikken elkaar ontmoette, trokken zijn mondhoeken naar beneden en gleed er een traan over zijn wang.. Zijn ogen vol tranen en schuldgevoel keken mij aan. Ik schrok en de rest van mijn familie schrok mee. Mijn zussen en moeder schrokken mee, alleen op een andere manier.

Maar ik had het niet door, terwijl het toch zo duidelijk was. Waarom zag ik het niet?

Mijn vader bleef huilen en toen ik vroeg wat er was antwoordde hij niet. Mijn moeder stond op en nam hem mee. Toen hij langs mijn tafel kwam hoorde ik hem nog wat fluisteren: “het spijt me.” Ik dacht dat hij spijt had van het plotseling in huilen uitbarsten, maar nu weet ik wel beter. Later die avond hoorde ik ze nog ruziën. Zoals gewoonlijk negeerde ik de stemmen en verliet ik het huis.

Waarom? Waarom luisterde ik niet naar hun woorden? Het had zoveel kunnen veranderen, zoveel kunnen verklaren. Maar nee, ik moest weer de puber uithangen. Mijn leven was belangrijker. Soms vervloek de keuzes die ik heb gemaakt.

~Bp

[~*kar*~]

ben benieuwd naar hoe het verder gaat

[I C U]

Tot nu toe vind ik het weinig origineel. Zoiets is al veel vaker gedaan. Je stijl vindt ik niet slecht, maar, zoals ik zei, vind ik de inhoud niet bijster geweldig.

Toch, post nog maar een deel, misschien heb ik het mis!

[PixieBP]

Het is moeilijk om orgineel te blijven, omdat zoveel al gedaan is en ik simpelweg niets beters weet te verzinnen. Maar hier is nog een deel.



Die avond waaide het zacht. De linten die mijn gitzwarte haren bijeenhielden wapperden zachtjes in de wind. Het was aan de koude kant, kouder dan normaal. Zoals elke zaterdag ging ik naar het kerkhof om mijn overleden oma te bezoeken. Het is pas vijf weken geleden dat ze werd begraven, maar het leek wel een eeuwigheid. Ik kon goed met haar opschieten en hield zielsveel van haar, vandaar dat ik trouw haar graf kom bezoeken. Soms meerdere keren in de week. Volgens mijn vriendin Iris blijf ik me zo vastklampen aan het verleden, maar dit is gewoon mijn manier om het verdriet te verwerken. Ik kan mij nog goed herinneren dat oma Elizabeth mij wat wilde vertellen, iets belangrijks, maar ze legde het zwijgen op toen mijn oudste zus Heather binnenkwam. Het was alsof Heather voelde dat Beth met mij een geheim wilde delen, want heel de dag liep ze achter mij aan alsof ik honing aan mijn kont had. Ik werd nog boos op haar, maar niets hielp. Ik ben het geheim nooit te weten gekomen, want diezelfde dag overleed Beth.

Was ik echt zo bedroefd? Of wilde ik het onderlinge gesmoes gewoon niet horen?Als ik had geluisterd naar de woorden die mijn familie sprak, had ik mijzelf van een hoop ellende kunnen besparen. Maar zoals ik al eerder zei, Ik was een egoïstische puber.

Aangekomen bij het graf, legde ik mijn vers geplukte bloemen naast die van de vorige keer. Het waren vergeet-mij-nietjes, omdat ik haar nooit zal vergeten. Ik ging op de grote kei naast het graf zitten en ik begon met praten. Ik praatte over school, familie, liefde. Over de dingen die mij toen bezig hielden en over de zin van het leven. Ik klapte dicht toen een gestalte in de buurt kwam. Het was een oude man, die steunde op zijn versleten wandelstok. Hij had duidelijk last van de kou. Hij bleef voor het graf met de bloemen staan, zijn ogen lazen de tekst, die hij uit zijn hoofd leek te kennen. Ik voelde me ongemakkelijk, helemaal toen de man begon te praten over zijn tijd met Beth. Zij was zijn beste vriendin geweest in het bejaardentehuis. Ik wist niet hoe ik moest reageren, dus ik knikte zachtjes. Na een korte periode van stilte vroeg hij met vastberadenheid in zijn stem: “Jij bent de kleindochter van Elizabeth is het niet?” Weer knikte ik. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de man. Zijn verrimpelde vingers taste in zijn jaszak en haalde er toen een vergeelde envelop uit. Het was verzegeld met een familieteken. Ik nam de brief aan en hield hem in mijn vingers. Het leek gemaakt te zijn van een soort perkament. Mijn naam stond er met zwierige letters op. Hulpeloos keek ik naar de brief en vroeg mijzelf af of ik het moest openen of niet. De man kwam tussen mijn gedachtes met het antwoord.
“Ik zou hem pas openen wanneer je er klaar voor bent, er kunnen dingen in staan die schokkend zijn. Levensveranderend. Dingen zijn niet wat het lijken te zijn. Het is complex, maar ook erg belangrijk. Sommige dingen zullen helderde zijn dan ooit, maar andere dingen kunnen weer terecht komen in vertroebelt water. Zoals ik al zei, open hem pas wanneer je er klaar voor bent.”
Na deze woorden vertrok hij, de man waarvan ik de naam niet ken. Ik durfde die envelop niet te openen. Ik was bang voor de inhoud, bang voor de beloofde complexiteit. Met de brief in mijn handen heb ik minuten, misschien wel uren op de kei gezeten. Pas toen het zachtjes begon te regenen, vertrok ik naar huis, waar ik de brief in een la stopte en compleet vergat.

Ik had niet zo stom moeten doen. Ik had de brief moeten openen. Ik had mijn angst moeten overbruggen. Als ik had gelezen, dan had ik de verborgen handelingen van mijn familie kunnen stoppen. Of was ik in ieder geval voorbereid geweest. Die dagen dat de envelop verzegeld en vergeten in mijn la lag, heeft gezorgd dat er genoeg tijd voor hen was om alles te regelen. Als ik wist wat ik nu weet, dan was alles anders geweest..

[Elisabeth.]

Je schrijft goed voor een vijftien-jarige, ik ben benieuwd naar de rest.

[tropical_breeze]

leuk!
Ben benieuwd naar wat komen gaat...

[Droomz]

Mooi verhaal, mooi geschreven, alleen weinig origineel. Maar ben toch wel benieuwd

[PixieBP]

Dagen gingen voorbij en ik dacht niet meer aan de brief, aan het geheim dat het met zich mee droeg. Pas eergisteren kwam ik hem tegen bij een grote opruimbeurt. Meteen moest ik weer denken aan de oude man, aan zijn woorden. Open hem pas als je er klaar voor bent . Ik vroeg me toen af of ik er al klaar voor was. Mijn vinger raakte de verzegeling aan. Zacht en teder. Toen peuterde ik uiterst voorzichtig de envelop open. Een dikke, roomkleurige brief kwam tevoorschijn. Met mooie krulletters was het beschreven, beginnend met mijn naam. Sophie. Ik wilde de brief lezen, maar mijn moeder riep mij voor het eten. Of hoe je het ook wilt noemen, een vieze prak, gerecht á la Amanda. Maar ik had honger, dus werd de trap in een hoop tempo afgerent. De maaltijd verliep stroef. Niemand zei iets en at zwijgend hun maaltijd op. Ik maalde er niet om. Het gebeurde wel vaker en mijn gedachten waren bij de brief die ik wilde lezen. Ik was dan ook geïrriteerd toen mijn moeder mij de afwas liet doen. Heather en Louisa werden nooit opgezadeld met huishoudelijke taken. Soms voelde het alsof mijn moeder meer van hen hield dan van mij. Gelukkig was het snel gedaan en kon ik naar boven, waar ik het mezelf gemakkelijk maakte tussen al de rommel. Ik vouwde de brief open en begon te lezen.



Lieve Sophie,


Als je deze brief te lezen krijgt, dan betekent het dat ik ben overleden en het je niet persoonlijk heb kunnen vertellen. Je hebt deze brief van Jack gekregen, zoals hij vast al heeft verteld, was hij mijn beste vriend in het bejaardentehuis, mijn steun en toeverlaat. Hij weet alles en vandaag zal jij ook alles te weten komen. Ik begin bij het begin.

Twintig jaar geleden leerde Jason Amanda kennen. Ze waren dolverliefd en al snel werd ze aan mij voorgesteld. Ik mocht haar vanaf het begin al niet, maar ik wilde het geluk van mijn zoon niet verpest. Ik verwachtte dat het snel over zou zijn, maar hun liefde voor elkaar was groter dan verwacht. Twee jaar later trouwden ze. Allebei pas twintig jaar jong en toen al verbonden voor het leven. Ik vertelde Jason nog dat het te snel ging, maar zo verliefd als hij was, wilde hij niet luisteren. Al snel was Amanda zwanger van Heather. Hun geluk leek oneindig, maar dat was het niet. Jason begon steeds meer te werken om alles te bekostigen en na de geboorte van hun tweede dochter, Louisa, werden de werkdagen steeds langer. Maar eenmaal thuis, was hij er voor zijn vrouw en kinderen. Zielsveel hield hij van hen.

Maar geluk duurt niet eeuwig. Amanda was niet blij met het vele werken van haar man en vond zichzelf te jong om altijd maar thuis te zitten. Op een avond vertelde ze aan Jason dat ze ruimte nodig had, haar jeugd wilde inhalen. Ze liet Heather en Louisa bij mijn 25-jarige zoon en ging er vandoor. Gelukkig was ik er om hem te steunen, anders had hij het niet gered. Diepbedroefd was hij en hij ging vaak stappen om zijn zorgen te vergeten. Op één van die avonden leerde hij Alicia kennen. Een aardige, mooie vrouw, maar verliefd was hij niet. Desondanks werd ze zwanger en na negen maanden werd een prachtig meisje geboren. Sophie genaamd. Amanda is niet je echte moeder, maar Alicia.

Maar hier stopt het verhaal niet. Amanda kwam er via via achter dat Jason een kind had verwekt bij een andere vrouw, terwijl ze nog steeds getrouwd waren. Blind van woede stormde ze mijn huis binnen, vier weken na de bevalling. Heather en Louisa waren uit logeren en jij lag in je bedje op zolder. Amanda werd eerst razend op je vader, maar toen ze Alicia uit de keuken zag komen, richtte ze haar woede op haar. Ik weet niet precies wat haar nu zo boos maakte. Zij was tenslotte degene die afstand had genomen. In ieder geval liep die ruzie uit de hand, ver uit de hand! Amanda sloeg je moeder meerdere malen en duwde haar tenslotte zo hard tegen het keukenblok aan dat ze bewusteloos op de grond viel. Althans, ze leek bewusteloos. Al snel kwamen we erachter dat ze niet meer ademde. Ik pakte de telefoon om het alarmnummer te bellen, maar Amanda hield me tegen. Ze zei dat ze het lichaam wel ergens zou dumpen, niemand mocht hier iets over weten. Wij hielden onze mond, want ze dreigde om de kinderen mee te nemen naar een plek hier heel ver vandaan, als we ook maar iets aan iemand vertelden. En de kinderen waren alles voor Jason.

Jaren gingen voorbij. Jason en ik hielden onze monden en jij groeide samen met je zussen op als een echte familie. Alleen was het duidelijk dat Amanda veel minder van jou hield, dan van haar ‘echte’ dochters. Maar jij beschouwde haar als je echte moeder, heel logisch ook, want voor jou was er geen andere moeder, jij kende Alicia niet.

Recentelijk kwamen Jason en Amanda familieleden van Alicia tegen. Alicia’s broer en zus. Ze gingen naar een cafeetje voor een gesprek. De broer van Alicia, Hugh genaamd, vertelde zachtjes dat ze het verhaal om de dood van zijn zus niet geloofde. Amanda had er namelijk voor gezorgd dat het een ongeluk leek en de politie had ook niets gevonden wat wees op moord. Ze zeiden dat ze wisten dat Amanda Alicia had vermoord en dat haar dochter, jij dus, nog leefde. Ze eisten jou op en als je ouders niet deden wat ze vroegen, dan zouden ze naar de politie gaan. Ik weet nog dat Jason bij mij kwam, huilend, hij wilde jou niet kwijt, maar als hij het niet deed, dan zouden hij, Amanda en ik de gevangenis in gaan. Wij waren tenslotte medeplichtig.

Je hebt vast wel de ruzies tussen Amanda en Jason gehoord. Het is namelijk nog ietwat ingewikkelder geworden. Ze willen jou niet opnemen in de familie, maar je doorverhandelen aan mensen in het drugscircuit. Om zo hun schulden gedeeltelijk af te lossen. Hoe hartverscheurend Jason en Amanda het ook vonden om je weg te geven, ze stemde toe, ze waren van mening dat ze Heather en Louisa niet aan hun lot konden overlaten, omdat zij in de gevangenis zaten!

Vanaf hier wilde Jason mij niets meer vertellen, voor mijn eigen veiligheid vertelde hij mij. Sophie, ik raad je aan om te vluchten. Zo ver mogelijk weg van deze plaats, van je familie en vrienden. Verdwijn voor een paar weken, maanden, misschien wel jaren en probeer een nieuw leven op te bouwen. Voor je eigen veiligheid. Ik wil je nog lang niet hierboven bij mij hebben. Je hebt een grote toekomst voor je. Je bent slim, vindingrijk en je hebt een persoonlijkheid die iedereen waardeert. Vertrek de dag dat je de brief opent. Neem niet te veel mee en vertel niemand dat je vertrekt. In deze envelop zit geld om ze ver mogelijk te reizen.

Veel succes mijn lieve Sophie, zorg dat ze je niet te pakken krijgen.



Veel liefs,

Elizabeth Kopper.



~