Winkelmandje

[Willekeur]

Wereldschokkend was het allemaal niet. Het behoefde niet veel meer dan een winkelmandje en een gehavende ziel. Zonder het winkelmandje kwam de gehavende ziel niet in het stuk voor en vica versa. Wie kon nu vermoeden dat net hij -door dat groene ombiesde onding waar je soepblikken, sinaasappelen en andere kleinoden kan bewaren- liefde zou vinden. Bij haar dan nog, louter opgetrokken uit snot en tranen.

Geen menselijke emotie was hem vreemd. Toen hij de vrouw het eenpansgerecht met mistroostig gebaar in haar boodschappenmandje zag leggen, ontroerde dat hem. Een fractie van een seconde later stortte zijn wereld in. Pikante noedels en balletjes rijst sleurde hij mee in zijn val. Noem het een dierlijk instinct. Koppel het terug naar de evolutietheorie en verklaar het met de hulp van Darwin: hij was enkel uit op wat gerampetamp toen hij struikelde. Of was het toch zijn immer aanwezige stunteligheid die de tip van linkervoet pardoes achter de enkel van zijn rechterbeen deed haken?

Spaghetti à la bolognaise moest de eindeloze leegheid van haar avond maskeren. “Troost in blik, op te warmen aan 150 graden en heel wat ruimdenkender”, schoot haar te binnen. In haar rechterooghoek bengelde een traan. Pesterig, al was het maar om zijn afwezigheid te benadrukken. De dorre klootzak was er immers met een groen blaadje vandoor. Een fractie van een seconde later stortte haar wereld in. Het vreemde personage dat haar gezichtsveld kwam binnentuimelen deed haar onbedaarlijk lachen.

Daar lig je dan. Met je gezicht begraven in voedingswaren, een blik pasta je rechterkaak vervormend. Daarenboven een vrouw die behoorlijk plezier heeft in je situatie. Je behoort je op zo’n moment ontzettend lullig te voelen. Tegelijkertijd besef je dat je de verwelkte tinten van haar bestaan, terug kleur kan geven

Daar sta je dan. Een of ander onguur manspersoon heeft je compleet om gekregen met zijn stunteligheid. Je beperkt je tot schuddebuiken en billenkletsen: rouwverwerking op primair niveau. Het leven lacht je toe. En naast je avondmaal ligt een belofte op meer je intens aan te staren. Je weet dat je gehavende ziel opgelapt kan worden louter door de inhoud van het winkelmandje.

... Het is dus niet meer dan een kladje van niets. Kritiek is meer dan welkom.

[-zen-Chris]

Ik snap het niet...

Ik denk dat dat komt door een overdaad aan metaforen. Daardoor mist het structuur.

[kruizer]

Heel gaaf.
Even bij nadenken, maar zeker geslaagd.

Ik vind 'm lief.

Je bent wel bij de een-na-laatste alinea een punt vergeten. Bij de laatste zin.

Ja hum, ik weet het niet. Je zegt dat het een kladje van niets is en ik zeg werk het uit. Het is niet slecht, het taalgevoel springt eruit, maar soms is het gewoon níet te volgen. Dat vind ik jammer, want de opzet is goed.
Herschrijven, langer maken, en íets minder, of anders verduidelijkte metaforen gebruiken.

“Troost in blik, op te warmen aan 150 graden en heel wat ruimdenkender”,

Klopt die zin? (Ik vat m niet helemaal geloof ik.)

[Willekeur]

Toegegeven, het is geen toegangkelijk kladje ofzo. Ik wou even experimenteren met metaforen en hoe ze te koppelen aan de werkelijkheid. Vb. "toen stortte zijn wereld in" kan op een dubbel niveau geïnterpreteerd worden. Maar door net met een mengelmoes te werken maakt het de tekst er inderdaad niet al te duidelijk op. Voor de alinea's heb ik gekozen voor wisselende standpunten man/vrouw/man/vrouw.