'k Weet niet meer wat ik met mezelf moet beginnnen.

[phensicske]

Ik heb het gevoel nooit volwassen te worden en eeuwig in de puberale fase gevangen te zitten. Ik vertoon alle kenmerken, zodus. En dan bedoel ik het eeuwig twijfelen aan zichzelf, stemmingswisselingen, vlug depri, zich onrustig voelen, veel piekeren...

Soms vraag ik me echt af of ik wel verder wil leven. Ik heb dit nu al twee jaar ongeveer. Als ik stilsta bij mijn leven zie ik dat ik geen echte vrienden heb, dat niemand de moeite doet eens een sms te zenden om uit te gaan, dat ik niet gelukkig ben, dat ik het beu ben moeite te moeten doen (studeren, contacten leggen...).
Want zelfs al zou ik na drie jaar afgestudeerd zijn, ben ik dan gelukkig? Zelfs als ik contacten leg, dan ben ik die mensen in korte tijd beu, want ze liggen me uiteindelijk toch niet zo goed als op het eerste zicht leek. Het put me uiteindelijk meer uit als ik eens weg ga dan ik er energie/vrolijkheid uit haal. Maar als ik dan thuis blijf voel ik me verschrikkelijk in de steek gelaten en eenzaam. Hoewel toen ik mezelf verplichtte uit te gaan ik me nog steeds eenzaam voelde, hoewel ik tussen een grote bende vrienden (of beter kennissen) zat.

Soms fantaseer ik erover ver weg te gaan, een Afrikaans land of zo en dat het daar perfect zou lopen. Maar ik weet dat dit niet realistisch is, aangezien je jezelf overal meeneemt. En waar je dan ook naar toe loopt, je neemt je verdriet, frustratie... mee.

Toch probeer ik mezelf op te peppen door te denken aan de leuke momenten dat ik mijn leven heb, maar diep vanbinnen ben ik doodongelukkig.

Ik heb het gevoel nooit iemand te leren kennen die me begrijpt, dat iedereen in zijn eigen (veelal oppervlakkig) leventje vertoeft en dat niemand zich nog écht kan bekommeren om anderen.


Kan iemand me tips geven? Of herkent iemand zicht in mijn verhaal? 'k Weet echt niet meer wat ik met mezelf moet aanvangen.

[rare kwast]

ik herken me helemaal in je verhaal..
vooral het blijven twijfelen aan jezelf en het piekeren
ik heb zelf weinig tips voor je...

Ik herken je verhaal wel.

Je bent 19, je bent ook nog niet volwassen. En ook een volwassene kan nog (eeuwig) aan zichzelf twijfelen, stemmingwisselingen hebben, vlug depri zijn, zich onrustig voelen, veel piekeren...ik denk niet dat je met die kenmerken per se niet volwassen bent.

Zoek dingen in je leven die het de moeite waard maken om te leven. Dat kunnen vrienden zijn, maar dat kan ook gewoon 'contact met mensen' zijn of iets anders (sport, schrijven, studie, werk, ...).

En soms moet je (tijdelijk) genoegen nemen met wat minder, hoe moeilijk dat soms ook is.

Vaak als je iets niet (meer) verwacht, komt het toch op je pad.
Hopelijk is dat bij jou ook het geval.

Hulp heb je geloof ik al, toch? Heb je dit daar ook besproken ed?

[phensicske]

Leonoor schreef op 16-11-2004 @ 18:17 :
...
En soms moet je (tijdelijk) genoegen nemen met wat minder, hoe moeilijk dat soms ook is.

Vaak als je iets niet (meer) verwacht, komt het toch op je pad.
Hopelijk is dat bij jou ook het geval.

Hulp heb je geloof ik al, toch? Heb je dit daar ook besproken ed?

Het (tijdelijke) genoegen duurt me eigenlijk al te lang, dat ben ik nu juist beu.

Ik had groepstherapie, maar daar kan ik nu niet meer naartoe. Maandag heb ik een afspraak met de psycholoog, 'k weet niet hoe het verder zal lopen. En nee, ik heb het eigenlijk nog niet besproken, maar daar had ik nog niet echt de kans toe ook.

[Freestyler*]

jep herken mezelf ook in je verhaal
behalve dan dat ik niet zo dat heb met vrienden, dat ze me niet liggen ofzo.

Het wordt ook zo bevestigd door ouders die me altijd kinderachtig noemen en doordat ik door iedereen een jaar of 3 jonger geschat word dan ik ben

Grappig dat van Afrika
ik heb dat ook, alleen dan niet met afrika
ik kan dan ook met tranen in mjin ogen kijken naar programma's over mensen die emigreren en ergens anders een nieuw, compleet anders leven opbouwen.

En ergens beschouwde ik de universiteit als jouw Afrika;
een nieuwe kans
Maar het verandert niet echt nee. Zoals ik zei tegen een vriend: My life has changed, but I didn't. So in the end, it doesn't really matter (grammatica mag dan niet kloppen, waarschijnlijk snap je het punt wel)

ja wat kan je er aan doen?
ik hoop altijd maar dat het eens vanzelf verandert, wat waarschijnlijk niet zal gebeuren, je moet misschien zelf voor een verandering zorgen.. maar hoe? ik weet het niet

[yavanna]

Ik herken mezelf er ook wel redelijk in.
Ik heb niet zo veel goede vrienden, en denk soms dat iedereen mij haat ofzoow. Ergens weet ik wel dat dat niet zo is, maar daar heb je op zulke momenten nix aan...

Ik kan er niet tegen als mensen mij aanstaren.
Het is toch niet erg om anders te zijn?
Ik ben nou eenmaal anders, maar dat vind ik geen reden om mij links te laten liggen. Ze zouden me eens moeten accepteren zoals ik ben.

Ik ben erg slecht in contacten leggen. Ik kom moeilijk uit m'n woorden en ben errug verlegen. Ik ben bang dat ik helemaal alleen overblijf, met niemand die mij kan helpen.

Ik zou wel willen emigreren naar een ver land als bijv. Canada en daar lekker in het bos gaan wonen, met de dieren die als enige mij wel lijken te begrijpen...

Je bent zeker niet de enige die dat probleem heeft...

[phensicske]

Freestyler* schreef op 16-11-2004 @ 18:45 :
...En ergens beschouwde ik de universiteit als jouw Afrika;
een nieuwe kans
Maar het verandert niet echt nee. Zoals ik zei tegen een vriend: My life has changed, but I didn't. So in the end, it doesn't really matter (grammatica mag dan niet kloppen, waarschijnlijk snap je het punt wel)

ja wat kan je er aan doen?
ik hoop altijd maar dat het eens vanzelf verandert, wat waarschijnlijk niet zal gebeuren, je moet misschien zelf voor een verandering zorgen.. maar hoe? ik weet het niet

Ik had het ook met de hogeschool, toen dacht ik een soulmate of zo te vinden, aangezien die mensen wel volwassener zouden zijn (hoe tegenstrijdig kan een mens klinken... ) en minder hypocriet of minder roddelachtig. Maar het zit een mens in zijn genen, blijkbaar. Oprechtheid is ver te zoeken en ik geloof er niet meer in (ik probeer het wel, hoor).

Misschien stel ik mijn eisen te hoog of zie ik het allemaal niet realistisch. Maar ik ervaar het wel negatief en het zwakt mijn hoop iedere dag wat meer af.

Zoals je ook zegt: 'Het verandert niet echt.'
Waarom jezelf dan fabeltjes wijsmaken om door te gaan als het uiteindelijk toch niet veranderd?

Ik doe steeds mijn best voor later, in de hoop dat ik dan later gelukkig zal zijn. Maar zoals een vroegere vriendin in een gedicht schreef: 'later is te laat'.

[phensicske]

yavanna schreef op 16-11-2004 @ 20:15 :
...Ik kan er niet tegen als mensen mij aanstaren.
Het is toch niet erg om anders te zijn?
...Ik ben erg slecht in contacten leggen. ..

Ik zou wel willen emigreren ...
Je bent zeker niet de enige die dat probleem heeft...

Mijn sociale contacten zijn uiterlijk wel in orde eigenlijk. Maar het gevoel zit diep in me. Mijn uiterlijk is ook niet echt anders of zo, ik heb wel al gehoord dat ik er fel, serieus en zo uitzie en mensen zijn soms bang van me ('k begrijp echt niet waarom ), maar het is niet zo dat ik mensen wegjaag.

Maar het oppervlakkige contact is op zich niet echt het probleem.

[leucomelas]

je hebt wel vrienden maar dat zijn dan van die oppervlakkige mensen... of iig je bent nog niet zo close dat je ze het kan en wil vertellen... ben ook niet echt sociaal... totaalverlegen, en tja, ik voel me niet zo belangrijk ofsow... meestal houd ik dingen maar voor me. totale onzekerheid over mezelf, weet niet goed wat ik moet doen. ik leef mijn leven, maar ben er niet echt. ik zweef. ik zou niet weten wat ik moet doen alsk ik thuis ben, heb geen enthousiasme meer. voor school niet *waarom zou ik wel goed mijn best doen als alle andere relaxen en naar vmbo gaan?!*voor leuke dingen niet, tis allemaal best wel neutraal geworden.
en zo boos op mezelf, wrom ben ik zo anders, en zal ik idd ooit volwassen worden? nooit zal het mij lukken om zeker te zijn, niet helemaal en dat is jammer...
en het gaat al beter dan vroeger, maar nog niet zog oed als ik dat wil. en ik wacht al zo lang heb bijna geen geduld meer, weet toch niet meer waar ik het voor doe. helemaal overnieuw beginnen lijkt me fijn... een leeg hoofd...
verder me rviend, ja wat heb ik er aan als hij me mooi vind? knap? hoesow oppervlakkig? heb behoefte aan iemand die eens goed met me praat, die zich ook echt afvraagt of het wel goed met me gaat, die zich in me interesseert. iemand waarmee ik openlijk kan praten, het gevoel heb wederzijds elkaar te kunnen vertrouwen.
ben zeer agressief, voel me zo alleen en kut de laatste tijden.. maar het kan er niet uit. huilen kan ik wel, maar het werkt gewoon niet... een muur slaan, ja, lukt ook, maar het werkt niet.. en zo blijf ik zitten met die kutgevoelens... wil met iemand praten

sorry, herken je verhaal, moest er even uit.
sterkte

[elledc]

Weet je, ik herken je verhaal heel erg. Ik ben nu dan wel 22 maar heb nog steeds dat gevoel van twijfel en afstandelijkheid tegenover mensen, net zoals ik altijd heb gehad. Ik wantrouw bijna ieder mens. Ik heb een ideaalbeeld van deze wereld maar het besef dat ik er nooit aankan doet irritaties opwekken en ook verdriet. Ik ben mensen zo snel beu dat ik geen contacten wil onderhouden maar eens ik een hele dag alleen ben voel ik me verdomd eenzaam en geef ik mezelf de schuld. Ik ben niet zo goed in contacten leggen en deze te onderhouden.

Er is wel één iemand in mijn leven die alles rooskleuriger heeft gemaakt, zonder hem was ik de wanhoop nabij. Mijn vriend die me op alle vlakken aanvult, die ook soms is net zoals ik en soms een tikkeltje pessimistisch maar samen halen we het wel en samen hebben we grove plannen.
Zonder de liefde van hem kan ik me ook niet indenken wat me werkelijk gelukkig zou kunnen maken, niks, helemaal niks. Aan vriendschap van mensen heb ik niet veel, aan hobby's ook niet, enkel mijn ene grote passie, mijn studie die mijn werk wordt. Voor de rest is er niks wat mijn leven zin geeft, enkel de hoop op werk heel binnenkort en de hoop dat het steeds goed blijft gaan met mijn vriend. Dit zijn twee dingen en zonder deze dingen wil ik gerust onder een trein springen.
Je bent 19, er is nog hoop en ik kan je zeggen dat liefde of verliefdheid zulk een belangrijk gegeven is, waarbij na je het ontdekt hebt, je er tenvolle voor gaat en wat je ook veel gelukkiger kan maken. Ik was 20 toen ik hem leerde kennen en het is echt pas dan dat een wereld voor me open is gegaan, hoewel ik nog steeds ik ben en ik nog steeds dipjes heb, liefde is volgens mij het enige wat je een beetje zal kunnen oppeppen.

[QUOTE]phensicske schreef op 16-11-2004 @ 18:12 :
[B]Ik heb het gevoel nooit volwassen te worden en eeuwig in de

Hoi phensicske

Ik begrijp je heel erg goed. Ik herken me helemaal in jouw verhaal.
Veel dingen komen overeen. Toch dacht ik dat ik de enige was die hier mee zat, tot ik eergisteren terecht kwam op deze site.
Ik voel me echt heel erg eenzaam, ik wil graag uitgaan, maar ik heb geen vrienden.
xx melissa

phensicske schreef op 16-11-2004 @ 18:23 :
Het (tijdelijke) genoegen duurt me eigenlijk al te lang, dat ben ik nu juist beu.

Tijdelijk duurt soms ook te lang, zeker als je iets niet prettig vindt, dan is alles te lang.

Maandag heb ik een afspraak met de psycholoog, 'k weet niet hoe het verder zal lopen. En nee, ik heb het eigenlijk nog niet besproken, maar daar had ik nog niet echt de kans toe ook.

Dan zou ik het maandag toch proberen te bespreken, als ik jou was.

[yavanna]

phensicske schreef op 16-11-2004 @ 22:31 :
Mijn sociale contacten zijn uiterlijk wel in orde eigenlijk. Maar het gevoel zit diep in me. Mijn uiterlijk is ook niet echt anders of zo, ik heb wel al gehoord dat ik er fel, serieus en zo uitzie en mensen zijn soms bang van me ('k begrijp echt niet waarom ), maar het is niet zo dat ik mensen wegjaag.

Maar het oppervlakkige contact is op zich niet echt het probleem.

ik heb ook wel een vrij normaal uiterlijk hoor... maar waarom staren ze dan naar mij? dat vraag ik me wel af...

ja dat dnek ik nou ook altijd,
ik vraag het me ook vaak genoeg af.
misschien omdat we juist normaal zijn?

[phensicske]

leucomelas schreef op 17-11-2004 @ 07:51 :
...oppervlakkige mensen... of iig je bent nog niet zo close dat je ze het kan en wil vertellen... ben ook niet echt sociaal... totaalverlegen, en tja, ik voel me niet zo belangrijk ofsow...
... ik leef mijn leven, maar ben er niet echt. ik zweef.
...tis allemaal best wel neutraal geworden.
en zo boos op mezelf, wrom ben ik zo anders, en zal ik idd ooit volwassen worden? nooit zal het mij lukken om zeker te zijn, niet helemaal en dat is jammer...
en het gaat al beter dan vroeger, maar nog niet zog oed als ik dat wil. en ik wacht al zo lang heb bijna geen geduld meer, weet toch niet meer waar ik het voor doe. helemaal overnieuw beginnen lijkt me fijn... een leeg hoofd...
verder me rviend, ja wat heb ik er aan als hij me mooi vind? ...
ben zeer agressief, voel me zo alleen en kut de laatste tijden.. maar het kan er niet uit.
...
sterkte

Ik heb wel goede vrienden gehad, maar da's al ff geleden. (De eerste veranderde van school, dus ze kon er niet aan doen, andere doofde de vriendschap uit (ze manipuleerde me en ik had het eindelijk door), toen moest ik van school veranderen dus verloor ik alweer een vriendin, toen had ik wel weer een heel goede vriendin, maar zij veranderde toen van school, de laatste vriendin die ik had, had het zelf moeilijk en heeft me uiteindelijk laten stikken.)
Ik ben bang om me terug kwetsbaar op te stellen en alweer gekwetst te worden (bedoeld of onbedoeld). Maar niet alleen dat, ook het feit dat veel mensen op een totaal andere golflengte zitten of echt te oppervlakkig zijn dat het niet te doorbreken valt.

Sociaal ben ik anders wel. 'k Ga af en toe es naar een fuif of zo en ken wel wat mensen waar ik ook goed mee kan zeveren en zo, maar ik irriteer me vlug aan die mensen en daarom hou ik het liever op oppervlakkig contact. En wederom dat ik niet te close wil komen. Het vergt ook veel energie van me heel de tijd het energieke of grappig meisje te zijn. Ik heb geen zin weer mensen te verjagen zoals ik (onbewust) deed toen ik (nog) depressief(er) was.

Het kutgevoel heb ik ook wel, maar 'k denk dat er voor jou meer hoop is gezien je leeftijd.

[phensicske]

utopia5 schreef op 17-11-2004 @ 14:00 :
.. Ik wantrouw bijna ieder mens. Ik heb een ideaalbeeld van deze wereld maar het besef dat ik er nooit aankan doet irritaties opwekken en ook verdriet. Ik ben mensen zo snel beu dat ik geen contacten wil onderhouden maar eens ik een hele dag alleen ben voel ik me verdomd eenzaam en geef ik mezelf de schuld. Ik ben niet zo goed in contacten leggen en deze te onderhouden.

Er is wel één iemand in mijn leven die alles rooskleuriger heeft gemaakt,... Ik was 20 toen ik hem leerde kennen en het is echt pas dan dat een wereld voor me open is gegaan, hoewel ik nog steeds ik ben en ik nog steeds dipjes heb, liefde is volgens mij het enige wat je een beetje zal kunnen oppeppen.

Wat je daar zegt slaat precies op wat ik denk en voel.

Zou het gebrek aan een partner me dan zo down maken of zou het hebben van een partner me gewoon wat meer oppeppen?
Daar had ik nog niet echt bij stilgestaan, eigenlijk...

Hoewel, als ik dan een relatie heb vind ik het ook vermoeiend constant rekening te moeten houden met die persoon... Het verstikt met als het ware. 't Is al twee jaar geleden dat ik nog een relatie had, 'k heb nog niemand tegengekomen waarmee het echt klikt of die mijn interesse wekt.

[phensicske]

@ Leonoor

Mja, ik weet het ergens wel. Toch tussen weten en voelen ligt een wereld van verschil en het kan een mens wanhopig maken.
Ik heb het idee dat het toch allemaal zinloos is.

Ik ga het zeker bespreken met de psych, hopelijk kan hij me helpen.

Sinds de winter voel ik me slechter en slechter, zou het gewoon een winterdipje zijn? Maar dan zou het wel heel lang duren...aangezien ik het vorig jaar en het jaar ervoor ook al had en niet alleen in de winter.

Ook nog... misschien zeg ik wel opnieuw te willen beginnen (in Afrika ergens bv.), maar dat ben ik ook al moe. Dan moet je alweer nieuwe contacten leggen, het beste van jezelf geven, iets opbouwen...

Pff.

Ik herken mij er voor een groot deel ook in.
Maar op dit moment begint het beter met mij te gaan. Een paar maanden geleden zat ik denk ik op het dieptepunt. Maar nu gaat alles al ietsje beter, het gaat traag maar toch...
Ik heb niet echt iets bijzonders gedaan, behalve besluiten dat ik me enkel nog ging concentreren op de leuke positieve dingen.

Ik focus me nu vooral op volgend jaar, als ik ga studeren. Hopelijk vind ik iets wat ik graag doe en kan ik "opnieuw beginnen", nieuwe mensen ontmoeten enzo.

Over wat je zei over opnieuw beginnen in een ander land: Ik denk dat je idd jezelf meeneemt dus helemaal opnieuw beginnen zal niet lukken. Maar je kunt wel jezelf overtuigen dat je wilt veranderen, en wie weet, misscien lukt dat wel in een andere omgeving?

phensicske schreef op 16-11-2004 @ 18:12 :

Toch probeer ik mezelf op te peppen door te denken aan de leuke momenten dat ik mijn leven heb, maar diep vanbinnen ben ik doodongelukkig.

Ik heb het gevoel nooit iemand te leren kennen die me begrijpt, dat iedereen in zijn eigen (veelal oppervlakkig) leventje vertoeft en dat niemand zich nog écht kan bekommeren om anderen.

Dat eerste had ik ook maar ik kan mezelf er min of meer van overtuigen dat ik echt wel gelukkig kan en zou moeten zijn. Als je dat maar lang genoeg volhoudt lukt het ook wel. En, wat ook heel belangrijk is, mensen die er blij en gelukkig uitzien, overkomt ook meer leuke dingen dan anderen. Of dat is tenmisnte wat ik denk.

Ik heb ook nog niet echt iemand leren kennen die mij echt begrijpt maar dat komt in mijn geval doordat ik mij niet genoeg openstel voor anderen. Het kan lijken alsof iedereen oppervlakkig is, maar ik kom toch hoe langer hoe meer erachter dat veel mensen met erge problemen zitten.

Bij mij is dus gebeurd wat Leonoor zei:

Leonoor schreef op 16-11-2004 @ 18:17 :
Vaak als je iets niet (meer) verwacht, komt het toch op je pad.

Het kan dus zeker wel, niet wanhopen.

Ik had het ook met de hogeschool, toen dacht ik een soulmate of zo te vinden, aangezien die mensen wel volwassener zouden zijn (hoe tegenstrijdig kan een mens klinken... ) en minder hypocriet of minder roddelachtig. Maar het zit een mens in zijn genen, blijkbaar. Oprechtheid is ver te zoeken en ik geloof er niet meer in (ik probeer het wel, hoor).

Dit idee heb ik dus ook ongeveer Ook al lukte het bij jou niet , ik blijf er toch in geloven. Ik geloof dat er wel degelijk mensen zijn die zich wat aantrekken van anderen, en niet de hele tijd roddelen. Je moet ze gewoon vinden en jezelf openstellen voor hen (mijn probleem...)

Misschien moet je toch maar eens overwegen om voor een paar maanden uit je gewone leven te stappen. Je kan bijvoorbeeld ontwikkelingshulp ofzo gaan doen in afrika of oost-europa. Dat zou kunnen helpen.

Ik weet dat het allemaal niet zo simpel is, ik weet dat er tussen weten en voelen een wereld van verschil ligt en ik weet ook dat het een mens wanhopig kan maken...want, zoals ik al zei, ik herken je verhaal.

Ik ben het btw wel met utopia5 eens, sinds ik mijn huidige relatie heb, gaat het een heel stuk beter. Al denk ik dat dat een reden is waar je je goed door kunt voelen. Maar ik denk dat het grotendeels toch in jezelf ligt en het dus verschillend is waardoor je je beter gaat voelen ed.

[elledc]

phensicske schreef op 17-11-2004 @ 17:03 :

Hoewel, als ik dan een relatie heb vind ik het ook vermoeiend constant rekening te moeten houden met die persoon... Het verstikt met als het ware. 't Is al twee jaar geleden dat ik nog een relatie had, 'k heb nog niemand tegengekomen waarmee het echt klikt of die mijn interesse wekt.

Dan is dit teken dat je nog niet de juiste bent tegengekomen. Ik denk dat als je werkelijk diegene vindt die bij je past en die het deksel is op de pot, dan zal je absoluut geen gevoel hebben dat je constant met diegene moet rekening houden, dan gaat alles spontaan, en dan is een leven zonder diegene gewoon ondenkbaar
Maargoed, ik kan enkel spreken uit ervaring dat de liefde voor en van mijn vriend mij erbovenop heeft geholpen en niets belangrijker is dan dat.
Natuurlijk kan je niets forceren en kunnen ook andere dingen je leven moed inblazen.

[phensicske]

n_oo_d_l_etje schreef op 17-11-2004 @ 17:32 :
Ik herken mij er voor een groot deel ook in.
Maar op dit moment begint het beter met mij te gaan.

Het ging ook een stuk beter met me tijdens de grote vakantie, toen heb ik vrijwilligerswerk gedaan met vijf andere jongeren die ik niet op voorhand kende en toen kon ik met één iemand heel goed praten. Tot ik die persoon beter leerde kennen...
Het was ook niet de alledaagse-sleur-sfeer, want het was vakantie en mooi weer. Terug thuis ging het weer bergaf na enkele weken. Ik heb toen wel nog veel mensen opgezocht, want het ging goed met me, maar op den duur gingen afspraken weeral es niet door, lieten ze niets weten, werd ik zowat gestalkt door een jongen die zelf heel veel problemen heeft en me er gewoon terug insleurt...

Ik focus me nu vooral op volgend jaar, als ik ga studeren. Hopelijk vind ik iets wat ik graag doe en kan ik "opnieuw beginnen", nieuwe mensen ontmoeten enzo.

Ik dacht ook zo. Maar nu zit ik in dat volgend jaar en ik doe wel een richting die me ligt, hoewel... niet echt zo leuk is als ik verwacht had. De nieuwe mensen die ik heb leren kennen hebben allemaal wel hun goede facetten, maar daar blijft het ook bij. Mijn studiewerk heb ik ondertussen alweer verwaarloosd en ik begin al te panikeren voor de examens, terwijl dat pas in januari is. Ik speel gewoon het vrolijke meisje en dat hebben mensen graag...

Ik had al mijn hoop gevestigd op dit jaar en op het verkrijgen van mijn diploma. Nu ik het beide heb ben ik redelijk teleurgesteld, want echt beter is het niet. Ik weet niet waaraan ik mezelf dit keer nog moet optrekken.

..ik kan mezelf er min of meer van overtuigen dat ik echt wel gelukkig kan en zou moeten zijn. Als je dat maar lang genoeg volhoudt lukt het ook wel. En, wat ook heel belangrijk is, mensen die er blij en gelukkig uitzien, overkomt ook meer leuke dingen dan anderen. Of dat is tenmisnte wat ik denk.

Da's wel waar en dat heb ik ook gemerkt... met gevolg dat ik eigenlijk constant mezelf forceer interessant of grappig of zo te zijn.

Ik heb ook nog niet echt iemand leren kennen die mij echt begrijpt maar dat komt in mijn geval doordat ik mij niet genoeg openstel voor anderen. Het kan lijken alsof iedereen oppervlakkig is, maar ik kom toch hoe langer hoe meer erachter dat veel mensen met erge problemen zitten.

Ik weet dat iedereen problemen heeft (hele kleine tot hele ernstige). Maar dat is het punt niet, het punt is dat mensen niet echt geboeid zijn in wat mij boeit en ik dus niet echt interessante mensen tegenkom, want wat hen boeit, boeit mij meestal niet.
Het vervelende is ook dat de meesten 17/18 jaar zijn en nog (hoe raar het ook mag klinken) een hele andere visie hebben op bepaalde dingen. (Bv. 'ik ben stoer want ik ben niet naar de les geweest' -- terwijl ik me dan eerder schaam omdat ik er weer es niet was.)

[phensicske]

n_oo_d_l_etje schreef op 17-11-2004 @ 17:37 :
...Misschien moet je toch maar eens overwegen om voor een paar maanden uit je gewone leven te stappen. Je kan bijvoorbeeld ontwikkelingshulp ofzo gaan doen in afrika of oost-europa. Dat zou kunnen helpen.

Overweeg ik iedere dag opnieuw.

[phensicske]

Leonoor schreef op 17-11-2004 @ 18:07 :
Ik weet dat het allemaal niet zo simpel is, ik weet dat er tussen weten en voelen een wereld van verschil ligt en ik weet ook dat het een mens wanhopig kan maken...want, zoals ik al zei, ik herken je verhaal.

Ik ben het btw wel met utopia5 eens, sinds ik mijn huidige relatie heb, gaat het een heel stuk beter. Al denk ik dat dat een reden is waar je je goed door kunt voelen. Maar ik denk dat het grotendeels toch in jezelf ligt en het dus verschillend is waardoor je je beter gaat voelen ed.

Ik moet blijkbaar nog een reden vinden...

@utopia5 : idd, liefde kan mooi zijn, als je ze vindt.

[RaoulDuke]

Gek dat alleen nog maar vrouwen/meiden (oid) hebben gereageerd.
Dit lijkt me toch ook iets waar veel jongens mee zitten...
Ikzelf herken me in bijna alles wat je zegt...
Ik ben 21 (over een paar maanden al 22) en ik voel me soms echt nog een kind. Ook ik heb vaak stemmingswisselingen, regelmatige depressies, vaak stress, teveel piekeren enz. Daarbij ben ik ook nog eens ontiegelijk onzeker over van alles en nog wat. Dit is zelfs zo erg dat ik vermoed dat ik een reeks fobieën heb. Ik heb een ontiegelijke hekel aan dingen regelen. Afspraken maken met uitzendbureau/dokter enz. Ik kan dit gewoon echt niet. Ik pieker me dan helemaal suf wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Ik heb wel veel kleine oplossinkjes (zoals alle mogelijke antwoorden en gespreksrichtingen van te voren te noteren, zodat ik snel kan reageren), maar het probleem blijft toch aanwezig.
Het gekke is, vroeger was ik altijd een kind dat met iedereen speelde. Maar vanaf m'n 12e (pubertijd ja) trok ik me steeds vaker terug. Ik werd steeds onzekerder (veel gepest) en had gedurende 5 jaar géén vrienden. Maar dan ook echt niemand. Op school liep ik dan altijd met een masker op te lachen, en daardoor vond iedereen me altijd een vrolijke jongen... niet wetende wat zich binnen in mij afspeelde. Ik heb er een paar keer een einde aan geprobeerd te maken. Mislukt, zoals jullie wel kunnen zien . Na de laatste keer heb ik nooit meer de behoefte gehad zover te gaan. Maar de depressiviteit is nooit helemaal vertrokken. Toen ik 17 was ofzo, leerde ik een jongen kennen, en na 1 a 1,5 jaar was daar een hechte vriendschap ontstaan. Die vriendschap is er nog steeds. Ik dank hem ook mijn leven (al wil hij dat niet graag horen). Hij is mijn steun en toeverlaat. Sinds een paar jaar heeft hij echter een hechte relatie. Ik zie dus veel minder van hem dan eerst. Ik heb buiten hem geen echte vrienden (alleen een paar oppervlakkige mensen waarmee ik af en toe (paar keer per jaar) iets doe, en ook een paar mensen van school). Ik maak net als jij heel erg moeilijk contacten. Er schijnen geen mensen te zijn met dezelfde interesses... Al ben ik me wel bewust van het feit dat mijn eisen erg hoog zijn...
> Ongeveer even intelligent als ik (ik ben hoogbegaafd, volgens testen van het RIAGG, dus da's al een hoge eis)
> zelfde muzieksmaak/filmsmaak
> zelfde levenshouding
enz. enz. enz.
Als ik dan al zoiemand vind, dan knap ik toch gauw af op die persoon... Dan is er toch wel weer iets mis...
Elke keer als ik nu over mijn leven ga nadenken, en wat ik er eigenlijk mee doe, dan word ik depressief... Ik ad niet echt een doel meer... Sinds een tijdje heb ik nu succes op school als doel gesteld...
Ik studeer veel, doe mn best, en haal hele goeie cijfers. Dat geeft me dan nog enige voldoening. Toch mis ik wel een vriendengroep oid in mijn leven. Het komt vaak voor dat er iets is wat ik wil doen, en dat dan die vriend geen tijd heeft, en dan heb ik niemand anders om mee te nemen. Frustrerend...

Ook ik heb de drang om naar een land te gaan en daar alles opnieuw op te bouwen, en dan wel goeie vriendschappen te krijgen enz. enz. Die illusie herken ik zelf ook wel, maar toch wil ik er in blijven geloven.

Qua relaties ben ik een ramp... Daar zijn mijn eisen nog hoger dan die van vriendschappen... Het zit vol tegenstrijdigheden... Mijzelf boeit uiterlijk niet zozeer... Maar als ik dan een wat minder knap meisje leuk vind, dan ben ik als de dood dat m'n omgeving me uitlacht, of haar niks voor me vind ofzo.... Ik ben te afhankelijk van meningen van anderen... (lekker tegenstrijdig met al het voorgaande). Ik heb dus ook nog nooit een echte relatie gehad. Elke keer als het echt iets goeds leek te worden (langste is slechts 1 maand), dan kapte ik het wel met een of andere stomme reden af... Later krijg ik daar dan regelmatig spijt van...
Een ander gevolg van afhankelijkheid van andere meningen is dat ik alle positieve dingen die mensen doen en zeggen (al dan wel of niet tot mij gericht) in mijn bijzijn afwend op andere dingen, maar de negatieve dingen me heel erg aantrek... Ook zie ik alles als negatief als er twijfel kan zijn. (als ik 2 giechelende/lachende meiden zie die naar me kijken, dan doet dat erg veel pijn, omdat ze me uitlachen).

Ik ga zelf dus ook nooit uit (haast ook nooit geweest). Ik roep altijd hard dat dat is vanwege mijn afwijkende muzieksmaak. Dit is ook wel zo, maar het is toch voornamelijk omdat ik niemand heb om mee te gaan en ik maak echt ontzettend moeilijk contact. Al helemaaaal met meisjes!

Zo zie je, ook jongens hebben dat wat jij hebt....

Ik heb trouwens een klein tijdje bij een psycholoog gelopen (totdat ik afhaakte, omdat ik doorzag waar hij mee bezig was, en elke keer correct voorspelde waar hij mee aan zou komen... ik had het gevoel dat ik hem manipuleerde, ipv dat hij mij kon helpen... In mijn arrogantie stel ik mijzelf boven hem, dus accepteer ik zijn hulp meestal niet). Die gaf me ADHD, Borderline en weet ik veel wat. Toch zijn sommige (voor de hand liggende) tipjes me nog bijgebleven, misschien dat jij er wat aan hebt:

- Probeer van dag tot dag te leven. Deel je dag in in mooie en minder mooie momenten. Focus je op de goede momenten, zodat je de minider goede makkelijk doorkomt. Als je wil kan je dit ook doen op weekbasis. Als je bijv. naar een feest of een concert ofzo toeleeft.
- Relativeer je acties niet. Vergelijk ze niet met anderen. Wees bewust dat jij ze maakt en bekijk ze dus vanuit jouw oogpunt. Gevolg hiervan -> Zie alles wat je hebt gedaan (wat je eerst niet durfde, of wat moeilijk voor je is) als een overwinning op jezelf! Het kleine contact dat je legt, het aanspreken van iemand, het afspreken, wat dan ook! Bekijk het niet als dat je veel moeite moet doen ten opzichte van anderen, maar bekijk het als dat je iets hebt geflikt wat je zelf erg moeilijk vind! Positief bekijken dus
- Focus je (zoals je al aangaf) op 1 ding en ga daar helemaal voor (ik voor mn studie bijv.). Dit houdt je negatieve gedachten weg. Denk echter niet tever vooruit! Babysteps

Zo, lang antwoord hoop dat je er wat aan hebt. Mocht je nog vragen hebben, of erover willen praten (ik ben Psycholoog in opleiding, lol de ironie!), of dingen willen delen, je kan me toevoegen op msn: gekbijvlagen@hotmail.com

Veel sterkte/succes,

[utopian me]

Ik heb echt ongeveer hetzelfde. Alles lijkt zinloos, mensen oninteressant, zie totaal geen toekomst voor me. Ik had altijd wel een aantal vriendinnen maar heb er zelf geen tijd en aandacht meer ingestopt. In sommige gevallen vind ik dat geen probleem, maar sommige mensen lijken me ook juist wél interessant en dan durf ik weer niet en krijg ik juist een hekel aan mezelf. Ik kan ook zo'n slappeling zijn. Op het moment ga ik ook heel vaak niet naar m'n opleiding omdat ik gewoonweg niet het idee heb dat ik daar wat van opsteek of dat ik er beter van word.
Ik heb altijd al veel gedacht aan reizen. Dat is wat ik altijd wilde en ik ben nog steeds nooit weggeweest. over 2 jaar zou ik klaar kunnen zijn met mijn studie maar wat schiet ik daarmee op? ik heb een beslissing genomen, ik ga een half jaar als au pair naar Londen. Dat lijkt me enorm gaaf en dan neem ik eindelijk een stap. Ik hoop te merken dat andere landen verkennen waard is om voor te leven. En anders... dan weet ik ook niet hoe ik verder moet.
geweldig topic! heerlijk om te lezen dat meer mensen dit hebben (niet naar bedoeld hoor, gewoon de herkenning bedoel ik). Ook dat puberale, ik voel me ook altijd zo'n ontzettende puber terwijl ik me aan de andere kant soms al haast oud voel.

RaoulDuke schreef op 18-11-2004 @ 16:50 :
- Focus je (zoals je al aangaf) op 1 ding en ga daar helemaal voor (ik voor mn studie bijv.). Dit houdt je negatieve gedachten weg.

Tot dat dat ene ding niet meer goed gaat, dan heb je helemaal niks meer...en dan val je in een diep gat... Je te erg focussen op één ding is niet echt verstandig, is mijn mening (en ook mijn ervaring).

Ik denk dat (veel) meer mensen dan in eerste instantie lijkt dit hebben. De meeste mensen hebben het er alleen niet over, zeker niet irl. Ik denk dat de meeste mensen die hier rondlopen en zeggen het te herkennen daar irl ook niet continu mee te koop lopen. Of wel?

[rizzlefizzle]

hmmz, ik kan me erg vinden in de meeste reacties hier..

over het algemeen pieker ik teveel en dat gaat dan ten koste van mijn goede stemming waardoor ik niet zo lekker in mijn vel zit. Dit straal ik dan waarschijnlijk uit naar buiten.

Betrap er mezelf ook op dat ik soms grappig en aardig doe om leuk gevonden te worden, wat erop duidt dat ik toch wel behoefte heb aan aandacht/gezelligheid, , maar om een of andere reden raak ik toch verveeld als ik omringt wordt door gezelschap voor bepaalde duur. Dat kan bij uitgaan zijn, op de universiteit..
maar wat dan weer tegenstrijdig is, dat als ik alleen ben toch
wel weer behoefte aan gezelschap/aandacht heb, denk dat het
ook vooral te maken heeft met wat er allemaal in me hoofd speelt, ik hou ik me toch vaak in en te druk maak om wat anderen denken.
Ik stel me dan ook nooit echt open, omdat ik misschien niet helemaal tevreden ben met mezelf? something wrong with me?

In principe hoef ik niet ontevreden te zijn, ik studeer, heb vrienden en ga ook wel regelmatig uit en probeer er een leuke tijd van te maken, maar de meeste tijd voel ik me toch wel eenzaam, alsof ik veel mis en niet de persoon ben, die ik eigenlijk wil zijn, want alhoewel ik wel een paar goede vrienden heb,
is het toch meestal ik die het initatief neemt en verder dan oppervlakkige relaties opbouwen met nieuwe mensen die ik leer kennen komt het meestal niet...

omg, dat klinkt erg bekend.

Bij mij komt dat door mijn gebrek aan zelfvertrouwen als het aankomt op contact met mensen.

M'n ouders hebben me daarvoor willen laten testen bij een psycholoog, wat ik heb afgewezen, omdat ik uit mezelf m'n zaakjes wil regelen.

[RaoulDuke]

Leonoor schreef op 18-11-2004 @ 20:47 :
Tot dat dat ene ding niet meer goed gaat, dan heb je helemaal niks meer...en dan val je in een diep gat... Je te erg focussen op één ding is niet echt verstandig, is mijn mening (en ook mijn ervaring).

Klopt, ik was vergeten er bij te vermelden dat het slechts een tijdelijke oplossing is... Tijdelijk de negatieve dingen weghouden, en op zoek gaan naar een andere, gezondere levenswijze.

[RaoulDuke]

Olafant schreef op 18-11-2004 @ 23:11 :
M'n ouders hebben me daarvoor willen laten testen bij een psycholoog, wat ik heb afgewezen, omdat ik uit mezelf m'n zaakjes wil regelen.

Yup yup, that's me all the way! (al heb ik het dan nog een paar sessies volgehouden)

[Cartosa]

phensicske schreef op 17-11-2004 @ 21:52 :
Overweeg ik iedere dag opnieuw.

Ik zou het eigenlijk gewoon doen als ik jou was, wat weerhoudt je?

[Freestyler*]

Leonoor schreef op 18-11-2004 @ 20:47 :
Tot dat dat ene ding niet meer goed gaat, dan heb je helemaal niks meer...en dan val je in een diep gat... Je te erg focussen op één ding is niet echt verstandig, is mijn mening (en ook mijn ervaring).

nee inderdaad
ben als de dood dat ik niet (meer) goed zal presteren op school/universiteit. Want jah, als dat het geval blijkt te zijn, waar ben ik dan nog goed in?

Mijn ouders hebben trouwens ook gedreigd me naar de psycholoog te sturen, omdat ze me autistish vinden en vinden dat ik allerlei fobieen heb
Alleen bedoelen ze dat meer als grapje (als er iets is wat ik niet grappig vind )
misschien zou het beter zijn als ze me echt een keer stuurden
Alleen geloof ik er niet zo in
dat heb ik al vaker gezegd hier op het forum
want wat gaat zo'n psycholoog nou doen?
bijvoorbeeld over dat zelfvertrouwen, dat ontbreekt hier toch bij velen, gaat zo'n gast dan zeggen dat je wel slim/aardig/grappig/mooi etc bent? Dan moet je jezelf voor de gek gaan houden door daarin proberen te geloven?

Uitgaan vind ik trouwens ook echt verschrikkelijk
ik schaam me dood daar
en het is alleen maar een bevestiging van mijn impopulariteit

Die ilusie vna het buitenland geloof ik niet meer in
ik zou wel gek zijn naar italie ofzo te willen
er zit niets rationeels achter

[phensicske]

Cartosa schreef op 19-11-2004 @ 16:14 :
Ik zou het eigenlijk gewoon doen als ik jou was, wat weerhoudt je?

'k Zou me schuldig voelen dat ik mijn ouders heb laten betalen voor mijn studies en ze dan niet afmaak. Maar ik ga straks wel wat beginnen opzoeken erover...

Daarnet nog ruzie gehad met mijn vader. Hij zei weeral eens dat ik maar beter elders zou wonen, dus eigenlijk. Ik zou dat beter doen, gewoon alleen wonen of inderdaad naar een ver land...

[Cartosa]

Kweet niet op je Belg bent (de ske op het einde van de nick doet me iets vermoeden ) maar dan heb je toch 3 maand vakantie ofzo waarin je vrijwilligerswerk kan doen!

Allez, dan wel in 1 zit erdoor

[phensicske]

Cartosa schreef op 19-11-2004 @ 20:19 :
Kweet niet op je Belg bent (de ske op het einde van de nick doet me iets vermoeden ) maar dan heb je toch 3 maand vakantie ofzo waarin je vrijwilligerswerk kan doen!

Allez, dan wel in 1 zit erdoor

Niet als je er eerst een maand moet voor gaan werken...

En ja, 'k ben Belg.

En da's nog steeds anders.