Oud 15-01-2003, 16:06
Verwijderd
Ik lees veel op Psychologie, maar post weinig. Maar nu ben ik even erg nieuwsgierig naar reacties met soortgelijke ervaringen of tips.

Vijf jaar geleden, toen ik dus 12 was, ben ik misbruikt en tot zeven maal verkracht door een vriend van mijn ouders. Ik heb mijn ouders nooit ingelicht maar wel aangifte gedaan met behulp van vertrouwenspersonen op school. In die tijd heb ik heel veel hulp gehad van die vertrouwenspersonen en een schoolpsycholoog. Ze probeerden me over te halen mijn ouders of zus iets te vertellen over wat er gebeurd was, maar dat deed ik niet. Naarmate de tijd verstreek, en het dus steeds langer geleden was, werd het nog moeilijker om er over te beginnen tegen mijn ouders. Dat heb ik dus nooit gedaan.
De man is opgepakt en er is een onderzoek geweest. Toen bekend werd dat er anoniem aangifte was gedaan, verboden mijn ouders mij om met hem om te gaan (ik kreeg muziekles van hem). Maar goed, er waren meer meisjes aan wie hij muziekles gaf en uit twee van hen kwam wat meer bewijs. Hij heeft bij hen pogingen gedaan, maar meer niet. Ik was waarschijnlijk zijn 'laatste' en daarom durfde hij bij mij meer.. Maar goed.
Ik ben inmiddels van school af en spreek die vertrouwenspersonen niet meer, ook die schoolpsycholoog niet meer.. Maar ja, na 5 jaar begin ik er weer een beetje over te malen. Ik heb nu een vriend (die het overigens allemaal weet) maar ik vind sex vaak erg eng en vermijdt het. Hij begrijpt dat, maar zelf vind ik het heel erg vervelend. Ik kan niet intiem zijn met mijn vriend zonder terug te denken aan wat er is gebeurd toen ik 12 was.

Ik nam altijd maar aan dat het normaal is dat je na 5 jaar nog over zoiets nadenkt en er regelmatig mee geconfronteerd wordt, maar is het ook mogelijk dat je je daar vanaf zet? Dat je dus niet elke dag ermee bezig bent, en dus 'normaal' kan leven?
Zo ja, wie heeft er tips wat ik kan doen... (en 'vertel je ouders het' is echt geen oplossing voor me.. Zelf heb ik me neergelegd bij het feit dat het gebeurd is, ik maal er alleen nog over. Mijn ouders zouden me niet kunnen begrijpen wanneer ik het 5 jaar na dato ga vertellen... ).
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 15-01-2003, 16:51
Verwijderd
ik kan het wel snappen... ik ben 2 jaar geleden aangerand (dat is dan nog lange niet zo erg als wat jij hebt meegemaakt, maar dan nog...) en ik denk er eigelijk nog wel vaak aan... ook als ik bijv op tv iets zie over aanrandingen of verkrachtingen dan denk ik eraan trug en dan merk ik wel dat ik er nog niet overheen ben...
gebeurt is gebeurt en dat snap ik wel, maar toch...

ik denk dat het logisch is dat je er nog niet overheen bent..
je hebt iets traumatisch meegemaakt en dan kan het lang duren voor je er over heen bent...
iig veel sterkte en hang in there!
Met citaat reageren
Oud 15-01-2003, 17:26
Isa
Avatar van Isa
Isa is offline
je had je ouders het eerder moeten vertellen, je vertouwenspersoon zie je niet iedere dag en je ouders wel. ik weet zeker dat zij je konden helpen.

je wilt dit toch niet altijd voor je ouders geheim houden?

nouja, sorry ik weet dat je dit niet wil horen maar zo denk ik erover.
Met citaat reageren
Oud 15-01-2003, 17:28
Verwijderd
Citaat:
Kenny McCormick schreef:
je had je ouders het eerder moeten vertellen, je vertouwenspersoon zie je niet iedere dag en je ouders wel. ik weet zeker dat zij je konden helpen.

je wilt dit toch niet altijd voor je ouders geheim houden?

nouja, sorry ik weet dat je dit niet wil horen maar zo denk ik erover.
Ik snap dat je zo denkt, zo denkt mijn vriend ook. Maar tja, ik weet dat ik ze ongelofelijk veel pijn zou doen wanneer ik het zou vertellen. Mijn vader vroeg me nog of die vent iets met me had gedaan, want als dat zo was zou hij hem eigenhandig om het leven brengen.. kijk... dat wil ik dus toch niet..
't Is misschien moeilijk te begrijpen, maar ik wil ze het gewoon niet vertellen, daar twijfel ik niet eens meer over. Die vent zit achter slot en grendel (in een kliniek) en daar kunnen ze niets meer aan veranderen... En ik ben inderdaad van plan het voor altijd geheim te houden..
Met citaat reageren
Oud 15-01-2003, 17:57
EvilSmiley
EvilSmiley is offline
en dus zal je je hele leven misschien leven zoals je de laatste 3 jaar hebt geleeft. Denk je dat je dat je hele leven wilt, laat het zo zijn. Maar misschien kan je het weer beter verwerken als je er met anderen over kan praten, maar dan moet je wel de hobbel nemen om het allemaal weer naar boven te laten komen.

sorry dat ik het niet zo goed breng en alles zo zwart wit is, maar daarvoor ben ik nu eenmaal geboren als een jongetje
Met citaat reageren
Oud 15-01-2003, 18:00
Tio
Avatar van Tio
Tio is offline
Misschien een stom voorbeeld:
Toen ik een jaar of erm....5 was ofzo, moest ik geschminkt naar school. Ik vond schmink vreselijk, het was koud, plakte en ik zag er niet uit. Het was echt de verschrikkelijkste dag uit m'n peutertijd. Nouwjah, nu, 10 jaar later, wil ik alsnog nooit geschminkt worden en reageer ik panisch als mensen me wel willen schminken.

Wat ik hiermee dus wil zeggen is dat als je al last kan hebben van zoiets stoms als het bovenstaande, dat het me dan redelijk logisch lijkt dat jij er nu nog steeds last van hebt wat er 5 jaar geleden is gebeurd. Wat ik je aan kan raden is er alsnog met je ouders over te praten, want dan kan je ook steun bij hen zoeken. En verder tjah, ik weet het niet. Misschien zijn er speciale therapiën waarmee je dit soort dingen kan leren verwerken. Maar verder kan ik je ook niet helpen, het spijt me.
In ieder geval veel sterkte er verder mee.
__________________
Elke dag kaas is ook niet alles
Met citaat reageren
Oud 15-01-2003, 18:20
wicce
Avatar van wicce
wicce is offline
Ik vind het erg logisch dat je na 5 jaar nog steeds dit soort angstige gevoelens hebt als het op sex gaat, dat soort dingen herinneren je eraan en die herinnering is natuurlijk alles behalve prettig. Ik kan je niet echt advies geven over dit onderwerp, ik kan niets bedenken wat ik nu kan zeggen dat je ook daadwerkelijk kan helpen. Over zoiets kom je niet zomaar heen met een paar adviesjes vrees ik..

Het is toch een groot probleem voor je en als je er niet iets aandoet zal het dat ook blijven, ook in volgende relaties. Ik denk dat het verstandig is om weer een keer met iemand te gaan praten hierover, iemand die hier verstand wat heeft en weet wat je hieraan kunt doen. Een maatschappelijk werker bijvoorbeeld. Die kan je doorverwijzen of zelf helpen, je hoeft niet meteen naar een psycholoog te stappen, want ik kan zien waar dat eng kan zijn.

Voor dit soort hulp kan je hier terecht:

Bureau Jeugdzorg: 020-6993399
Meidentelefoon: 020-4884074

heel veel sterkte!
__________________
~~ whoever saves one life, saves the world entire ~~
Met citaat reageren
Oud 15-01-2003, 19:28
Rah Digga
Rah Digga is offline
Ik denk niet dat je over zoiets ooit heenkom.. je leert ermee leven.
En om er mee te leren leven heb je hulp nodig.
Er staan op deze sites genoeg hulpverleningsorganisatie namen,
waar je contact mee kan opnemen, dus daar zal ik verder niet
op ingaan.
Ik vind echter wel dat je het echt aan je ouders moet vertellen.
Ouders hebben meestal een 6e zintuig m.b.t hun kind & zien
ws heus wel dat er "iets" in je omgaat hoe goed jij het ook
denkt te verbergen.
Ik denk dat het je ouders meer pijn doet als jij verdrietig rond
loopt zonder dat zij jou kunnen helpen, dan dat je vertelt wat
er werkelijk aan de hand is.
Over die opmerking van je vader "want als dat zo was zou hij hem eigenhandig om het leven brengen." Ik begrijp dat je schrikt
van deze opmerking, maar dit soort dingen worden in emotie gezegd.
Je vader zal op het moment dat je het vertelt heus wel begrijpen,
dat het belangrijker is om er voor jou te zijn.
Ik wens je heel veel sterkte toe!
Met citaat reageren
Oud 15-01-2003, 19:46
Isa
Avatar van Isa
Isa is offline
Citaat:
Andijvie schreef:
[B]Ik snap dat je zo denkt, zo denkt mijn vriend ook. Maar tja, ik weet dat ik ze ongelofelijk veel pijn zou doen wanneer ik het zou vertellen.
wat dat betrekft ben ik het eens met de laatste in dit topic: ik denk dat het je ouders meer pijn doet als jij verdrietig rond
loopt zonder dat zij jou kunnen helpen, dan dat je vertelt wat
er werkelijk aan de hand is.
Citaat:
Mijn vader vroeg me nog of die vent iets met me had gedaan, want als dat zo was zou hij hem eigenhandig om het leven brengen.. kijk... dat wil ik dus toch niet..
het komt niet zo vaak voor dat ze zulke dingen ook echt doen.
Citaat:
't Is misschien moeilijk te begrijpen, maar ik wil ze het gewoon niet vertellen, daar twijfel ik niet eens meer over.
maar waarom niet? je ouders houden dnek ik meer van je dan wie ook.
Citaat:
Die vent zit achter slot en grendel (in een kliniek) en daar kunnen ze niets meer aan veranderen...
maar misschien kunnen ze wel wat veranderen aan jouw gevoelens door je liefde en steun te geven.
Citaat:
En ik ben inderdaad van plan het voor altijd geheim te houden..
waarom dan?
(hardnekkig ben ik he?)
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 12:00
Verwijderd
het is heel normaal als je er nog moeite mee hebt zolang je er niet overheen bent en niet accepteerd wat er gebeurd is.

Het enigste wat je kan doen is veel praten, met mensen die je snappen en waar je steeds t zelfde erover kan zeggen, zonder dat ze denken *zucht* komt dat psychische mens ook weer.....

Het geheim houden is ook niet goed hoor, bij mij weten mijn ouders het, ik kan met ze praten mocht ik daar behoefte aan hebben, maar ik ben er overheen, al heel snel erna moet ik zeggen maar dat is voornamelijk door de hulp van andere ook echt gekunnen en omdat ik al een gevoel van ik heb al iets ergs terug gedaan, in de zin van in de ballen schoppen oid. ik denk als ik niks had terug gedaan dat ik er nog langer moeite mee zou hebben.

Wat je t beste kunt doen op seksueel gebied kan ik niet goed uitleggen omdat dat gevoel heel raar is, mijn ex heeft ook dingen met mij gedaan en daar had ik wel t gevoel van niet doen blijf van me af enz. dat ik bang was.

Maar dat gevoel is helemaal over gegaan toen ik met mijn vriend kreeg, in t begin wel angst om bepaalde dingen te doen, maar dat is snel overgegaan omdat ik voor mijn gevoel de zekerheid had dat hij t nooit van zijn leven zou doen en dat ie liever zijn lul opeet dan dat... na een tijdje met vel gepraat is t gevoel van t gebeurd weer,t is weer t zelfde als bij mijn ex, dat heb ik nooit gehad, dus ik heb mijn gevoel daar niet aan gekoppelt, van t is weer t zelfde t gebeurd weer, dus ik heb t van me af kunnne zetten, heel moeilik om uit te leggen dus misschien staat t wel heel stom
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 12:47
ShoarmaSchaap
Avatar van ShoarmaSchaap
ShoarmaSchaap is offline
Ik weet dat het haast onmogelijk klinkt, maar de beste manier is om terug naar die gast te gaan en directe confrontatie op te zoeken.
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 14:33
Verwijderd
Citaat:
ShoarmaSchaap schreef:
Ik weet dat het haast onmogelijk klinkt, maar de beste manier is om terug naar die gast te gaan en directe confrontatie op te zoeken.
Dat heb ik dus eigenlijk al gedaan, ik heb gezien hoe hij werd opgepakt en hij zag mij. Dat was voor mij dé confrontatie die dat in ieder geval afmaakt zeg maar. Ik heb niet echt wraakgevoelens ten opzichte van hem, ik zit alleen nog vast met de gebeurtenissen zeg maar....

Citaat:
Kenny McCormick schreef:
wat dat betrekft ben ik het eens met de laatste in dit topic: ik denk dat het je ouders meer pijn doet als jij verdrietig rond
loopt zonder dat zij jou kunnen helpen, dan dat je vertelt wat
er werkelijk aan de hand is.

- ik denk dat ik me beter zou voelen wanneer ik het voor me hou zodat zij iig er niet mee zitten (dat zullen ze doen). Daarnaast wéét ik dat ze me anders zullen behandelen, en me minder kwalijk zullen nemen.. dat wil ik niet...

het komt niet zo vaak voor dat ze zulke dingen ook echt doen.
Dat weet ik nu, maar toen ik 12 was en hij dat zij kwam het behoorlijk hard over.. Dat heeft me echt afgeschrokken.. ik wilde mijn vader (en moeder) niet kwaad maken.

maar waarom niet? je ouders houden dnek ik meer van je dan wie ook.
Omdat ik hen pijn zal doen, dat wil ik niet.

maar misschien kunnen ze wel wat veranderen aan jouw gevoelens door je liefde en steun te geven.
Ik heb liefde en steun gehad toen ik het nodig had, van vertrouwenspersonen op school kreeg ik onvoorwaardelijke steun.. en nu van mijn vriend ook..

waarom dan?
(hardnekkig ben ik he?)
Zeer hardnekkig, maar niet erg.. Ik hou het voor altijd geheim voor mijn ouders omdat ik hen geen pijn wil doen die ik min of meer zelf niet meer heb. Ik heb er wat dat betreft vrede mee, als in: ik heb het geaccepteerd alleen moet ik er nog mee leren leven. Zij zouden er nog aan moeten beginnen..
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 15:02
Verwijderd
Ga op kickboxen

Ga naar die man

Pas kickboxen op zijn hoofd toe

Lucht altijd op
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 15:16
Verwijderd
@dmtdmt: reageer ajb serieus of reageer niet. Dat geldt niet alleen voor deze topic.
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 19:01
Andora
Avatar van Andora
Andora is offline
Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar kan me wel voorstellen dat je er dan nog niet overheen bent. en ik denk ook niet dat je het een echt plaatsje kan geven als je alles maar opkropt en er niet over praat.
Maar je zegt al dat je t niet aan je ouders wil zeggen, maybe dan een psycholoog ofzo? Zodat je het toch kan verwerken en er niet eeuwig mee rond blijft lopen. Ookal denk ik zelf dat het ook goed is het je ouders te vertellen....

Blackdolfin
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 21:18
Verwijderd
Citaat:
Blackdolfin schreef:
Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar kan me wel voorstellen dat je er dan nog niet overheen bent. en ik denk ook niet dat je het een echt plaatsje kan geven als je alles maar opkropt en er niet over praat.
Maar je zegt al dat je t niet aan je ouders wil zeggen, maybe dan een psycholoog ofzo? Zodat je het toch kan verwerken en er niet eeuwig mee rond blijft lopen. Ookal denk ik zelf dat het ook goed is het je ouders te vertellen....

Blackdolfin
Ik praat er wel over, met mijn vriend vooral. Daarnaast schrijf ik er vrij veel over in een dagboek, nu meer eigenlijk dan vijf jaar geleden. Dat lucht ook op. Ik praat zo nu en dan met mijn arts hierover, dat scheelt ook wel.. Maar zij kan me niet echt een oplossing geven voor mijn problemen met intiem zijn.. Ik hóu van intiem zijn, van sex en alles eromheen dus.. Maar niet wanneer het moment daar is dat ik het zelf moet doen. Dan keert alles ineens terug naar zoals ik me tóen - vijf jaar geleden - voelde..
Mijn arts zegt dat zoiets met de tijd terug komt, maar zoiets moet je toch ook een beetje zelf onder controle kunnen hebben? Alleen wachten levert toch niets op, of wel soms?
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 22:02
Iotje
Avatar van Iotje
Iotje is offline
Citaat:
ShoarmaSchaap schreef:
Ik weet dat het haast onmogelijk klinkt, maar de beste manier is om terug naar die gast te gaan en directe confrontatie op te zoeken.

Ik weet niet heo zij het voelt maar voor mij zou het onmogelijk zijn om diegen weer terug te zien. Als ik 'm zie draai ik of door of zak ik in elkaar van de angst..kweenie...
__________________
~Life is like death, without it you're alive!~Regim change begins at home!~Death as only remedy!
Met citaat reageren
Oud 16-01-2003, 22:39
Verwijderd
Citaat:
Iotje schreef:
Ik weet niet heo zij het voelt maar voor mij zou het onmogelijk zijn om diegen weer terug te zien. Als ik 'm zie draai ik of door of zak ik in elkaar van de angst..kweenie...
ik heb dat mezelf ook wel afgevraagt hoe ik zou reageren als ik mijn ex weer zag, ik dacht ook zoals jij,bang ofzo, maar als ik hem nu zie? dan zou ik hem straks aankijken, echt superstrak om bang van te worden zo strak
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 17-01-2003, 10:09
Iotje
Avatar van Iotje
Iotje is offline
Citaat:
spacegirl schreef:
ik heb dat mezelf ook wel afgevraagt hoe ik zou reageren als ik mijn ex weer zag, ik dacht ook zoals jij,bang ofzo, maar als ik hem nu zie? dan zou ik hem straks aankijken, echt superstrak om bang van te worden zo strak
Jij bent dan sterker dan hem en dan mij...
__________________
~Life is like death, without it you're alive!~Regim change begins at home!~Death as only remedy!
Met citaat reageren
Oud 17-01-2003, 11:30
Verwijderd
Als ik hem weer zou zien, zou ik denk ik precies hetzelfde reageren als vijf jaar geleden... Ongekend rustig maar ongekend gekwetst en kwaad, maar ik zou hem niets kunnen aandoen, alleen kwaad kijken en maar hopen dat hij als eerste zijn blik afwent.
Maar gelukkig is de kans dat ik hem ooit nog zie erg klein, mijn ouders zien hem niet meer en hij woont onder begeleiding in een of ander centrum. Gelukkig...
Met citaat reageren
Oud 17-01-2003, 11:58
Verwijderd
Citaat:
Iotje schreef:
Jij bent dan sterker dan hem en dan mij...
zoiets kun je dan ook faken, als jongens zoiets doen is t dat ze macht hebben over t meisje, fake je dat je sterk bent, dan hebben ze t gevoel dat ze gekleineerd worden, dat is voor jezelf volgens mij ook een soort confrontatie waarbij je geestelijk een stap vooruit doet
Met citaat reageren
Oud 17-01-2003, 15:03
DarkCat
DarkCat is offline
Citaat:
ShoarmaSchaap schreef:
Ik weet dat het haast onmogelijk klinkt, maar de beste manier is om terug naar die gast te gaan en directe confrontatie op te zoeken.
*denkt aan haar eigen ervaringen*
...bedoelde je met of zonder benzine en lucifers?

Ik vond de titel van dit topic een beetje vreemd. "Na ruim 5 jaar nog niet over een verkrachting heen zijn?" - de meeste mensen doen er veel langer over! Misbruik is iets wat je bij je draagt, het laat zn sporen na. Ook al ben je gelukkig, gaat je leven zo je gangetje en heb je je eroverheen gezet, het blijft je wel bij. Je bent geconfronteerd geweest met misbruik van vertrouwen, misbruik van je leeftijd, misbruik van macht, misbruik van je lichaam.. dat is niet na vijf jaar zomaar weg.
Ik heb heel veel dingen nooit verwerkt maar weggestopt, dus ik verwacht dat het bij mij nog wel langer zal duren als 11, 4 of 3 jaar.
__________________
Kijk op teletekst pagina 666 voor meer opties.
Met citaat reageren
Oud 17-01-2003, 16:13
Dashja
Avatar van Dashja
Dashja is offline
Sluit zich helemaal bij darkcat aan..
Het lijkt me haast onmogelijk om er na 5 jaar al overheen te zijn..
Was het maar zo..
Ik heb op dat gebied teveel nare ervaringen gehad.
Ik denk dat het me altijd wel zal blijven achtervolgen
En misschien kom ik er wel nooit meer van af.
Maar ik kan er misschien wel mee om leren gaan.... Hoe moeilijk
en hoe zwaar dat ook zal zijn...

Sterkte!
Liefs,
Dashja
__________________
We are, each of us, angels with only one wing.. And we can only fly embracing each other..
Met citaat reageren
Oud 17-01-2003, 16:15
Verwijderd
misschien ben ik dan een uitzondering, bij mij is t bijna 2 jaar gleeden dat de meeste gebeurd is en ik zit er niet meer mee, en echt sporen heeft t niet achtergelaten
Met citaat reageren
Oud 17-01-2003, 16:19
Verwijderd
Hmm... Ik ben er duidelijk nog niet overheen en heb het er nu ook weer best moeilijk mee. Maar in principe ben ik zover dat ik het heb geaccepteerd, ik maal niet meer over de vraag 'waarom ik?' of 'waarom is het gebeurd?'. Het is gebeurd, ik was het, daar kan ik niets meer aan veranderen. Maar nu moet ik het nog.. tja.. een plaats geven, zeg maar. Zodat ik het me herinner wanneer ik dat wil en niet wanneer ik het niet wil.. Dus zodat ik gewoon intiem kan zijn met mijn vriend zonder dat ik weer terug ga.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 17-01-2003, 16:24
Dashja
Avatar van Dashja
Dashja is offline
Ik hoop dat ik ooit nog normaal met mannen in contact kan staan.
Das echt een probleem.
Zodra het "hele gebeuren" er aan zit te komen, moet ik echt weg.
Ik kan er echt niet tegen en hang dan kotstend boven de wc..
(als ik die haal dan)

Maar ik hoop echt dat ik ooit met andere ogen er naar kan kijken.
Het gaat al beter dan 2 jaar terug, dus er is nog hoop

Liefs,
Dashja
__________________
We are, each of us, angels with only one wing.. And we can only fly embracing each other..
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 10:44
Verwijderd
bij mij was t zo: ik liep met mn beste vriendin door t bos *hond kwijt* ennuh, toen kwamen er 2 jongens op een zwarte scooter...

euhm, mn vriendin bleek uiteindelijk zwanger te zijn en pleegde zelfmoord.
dat is voor mij nog steeds erg moeilijk, ik mis haal verschrikkelijk.

na 3 jaar ben ik er zelf nog steeds niet overheen.
ik droom er over, ik zie beelden in de klas / op straat enzo.
ik heb psychische hulp gehad.
maar de meeste steun had(heb) ik van vrienden & vriendinnen...
en van mijn moeder, mijn vader weet het niet.
hij heeft me ruim 2,5 jaar mishandelt en ik KAN het hem gewoon niet vertellen.. kweetnie waarom maja, ik kan t gewoon niet.

als ik jou was... zou ik het toch proberen om t aan 1 familielid te vertellen.

succes & sterkte,
liefs liesje
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 10:48
Verwijderd
ennuh, wat seks betreft.
ik snap 100% dat dat heel erg moeilijk voor je is.
dat is voor mij ook nog steeds.
en ik denk dat dat ook erglang duurt voordat ik daar 'normaal' meer om kan gaan.

nogmaals succes..
en als je er nog meer over wilt praten: liesje15@msn.com

liefs liesje
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 11:03
Iotje
Avatar van Iotje
Iotje is offline
Citaat:
me liesje schreef:
bij mij was t zo: ik liep met mn beste vriendin door t bos *hond kwijt* ennuh, toen kwamen er 2 jongens op een zwarte scooter...

euhm, mn vriendin bleek uiteindelijk zwanger te zijn en pleegde zelfmoord.
dat is voor mij nog steeds erg moeilijk, ik mis haal verschrikkelijk.

na 3 jaar ben ik er zelf nog steeds niet overheen.
ik droom er over, ik zie beelden in de klas / op straat enzo.
ik heb psychische hulp gehad.
maar de meeste steun had(heb) ik van vrienden & vriendinnen...
en van mijn moeder, mijn vader weet het niet.
hij heeft me ruim 2,5 jaar mishandelt en ik KAN het hem gewoon niet vertellen.. kweetnie waarom maja, ik kan t gewoon niet.

als ik jou was... zou ik het toch proberen om t aan 1 familielid te vertellen.

succes & sterkte,
liefs liesje
Jezus meid,!

Jij hebt het echt zwaar!! Ik hoop dat het allemaal beter met je zal komen en dat je je over je angsten heen zet...heel veel succes..
__________________
~Life is like death, without it you're alive!~Regim change begins at home!~Death as only remedy!
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 11:06
Verwijderd
thnQ, maar ik denk dat *geestelijk* andijvie t net zo
moelijk / moeilijker heeft als ik...
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 11:52
Dashja
Avatar van Dashja
Dashja is offline
Hey Liesje,
Wat ontzettend verdrietig, klote en naar...
Ik ben er echt even stil van..
We hebben wel wat raakvlakken geloof ik..

Wat seks betreft, mja... ach, wie weet, ooit...
of nooit...
Moeilijk is het he?! Het is afgenomen, afgepikt..
Ik was nog maagd...

Ik verkramp al helemaal als een jongen mij knuffelt..
toch bizar... toch achterlijk...kan mezelf er om haten...

Hou je haaks Lies,
Knuffel,
Dashja
__________________
We are, each of us, angels with only one wing.. And we can only fly embracing each other..
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 13:30
a girl
a girl is offline
zoiets is gewoon heel delicaat... een geur, een handeling, een beeld,... kleine dingen doen soms alles weer terug komen, zelfs al denk je er niet elke dag meer aan, je kan niet verwachten dat je nooit meer geconfronteerd wordt met wat je meegemaakt hebt. Wanneer is iets dan helemaal verwerkt?
Daarbij komt ook dat als het misbruik zich plaatsvond op jonge leeftijd en je eerste ervaring was met seks, dat het dan heel moeilijk wordt om het beeld dat je erover hebt te veranderen. bij sommigen lukt dit gewoon nooit, bij anderen gedeeltelijk, maar helemaal lijkt me zeldzaam.. Alles moet heel voorzichtig gebeuren, mensen rondom je moeten veel geduld kunnen opbrengen. er is geen vaste handleiding hoe je er het beste over komt, dat ligt aan je karakter, aan wat er precies gebeurd is, en nog zoveel andere dingen...
het is nu eenmaal een ervaring die heel veel indruk gemaakt heeft en dus waarschijnlijk een grote impact zal hebben op je verdere leven..
praat met mensen die gelijkaardige ervaringen gehad hebben en ga bij jezelf na in welke periodes je het minst dacht aan wat er gebeurd is, en probeer te bedenken waarom... dat is het enige dat ik weet dat kan helpen...

ps: wat ze ook zeggen: voel je niet verplicht om het dan ook maar tegen iem te zeggen (ouders, psycholoog)
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 13:31
Verwijderd
Ik was dus ook nog maagd.. en ik dacht voordat het gebeurde altijd dat ik me álleen wilde laten ontmaagden door iemand van wie ik heel erg veel zou houden.. En toen kwam hij en heeft hij me echt op alle fronten ontmaagd, dat voelt nu echt afschuwelijk.. Ik was er toen nog absoluut niet klaar voor, op m'n twaalfde was ik echt nog een meisje.. Nadat het de eerste keer gebeurd was, voelde ik me echt bestolen ofzo.. moeilijk uit te leggen.. 't was echt heel eng voor me en ik miste iets wat ik wilde bewaren tot ik er echt klaar voor was...
Hij maakte me daarnaast heel bang door telkens zachtjes te praten, op zo'n vies toontje.. Als mijn vriend dat nu tegen mij doet, krijg ik kippenvel en verkramp ik helemaal..
Hoewel ik overigens al 'ontmaagd' was op mijn twaalfde, duurde het heel lang voor ik weer zo ver was op m'n zeventiende (ja, toen ben ik dus wéér ontmaagd, zeg maar...).

Maar goed, het meest spoken die gedachten door mijn hoofd.. Dat ik dus ontmaagd ben door iemand die ik haatte (en eigenlijk kan ik hem niet haten, want ik weet niet waarom.. klinkt raar.. maar het voelt alsof ik hem niets kwalijk kan nemen ofzo.. ).

Dat doet pijn...
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 13:42
Dashja
Avatar van Dashja
Dashja is offline
Citaat:
Ik was dus ook nog maagd.. en ik dacht voordat het gebeurde altijd dat ik me álleen wilde laten ontmaagden door iemand van wie ik heel erg veel zou houden.. En toen kwam hij en heeft hij me echt op alle fronten ontmaagd, dat voelt nu echt afschuwelijk.. Ik was er toen nog absoluut niet klaar voor, op m'n twaalfde was ik echt nog een meisje.. Nadat het de eerste keer gebeurd was, voelde ik me echt bestolen ofzo.. moeilijk uit te leggen.. 't was echt heel eng voor me en ik miste iets wat ik wilde bewaren tot ik er echt klaar voor was...
Echt zo naar gewoon....Wie geeft die "mensen" het recht dat van ons af te nemen?...
Ik voelde me ook 'bestolen'. Het 'meisjes' zijn werd van me af
genomen... Ik mocht niet meer kind zijn...
Werd voor mijn gevoel een andere wereld in gedrukt..
Een wereld die ik liever niet had willen leren kennen...
Moeilijk uit te leggen...

Ik wou mijn maagdelijkheid ook bewaren voor degene van wie ik heel er veel zou houden en omgekeerd...
Maar die droom is nu een hel geworden... Liefde en sex is voor mij
niet meer van zelfsprekend. Het is een angst, iets verschrikkelijks.

Ik was er toendertijd ook absoluut niet klaar voor..
Was nog een giegelend meisje als we het op school bijv. over sex
hadden. Dat was daarna wel over...
Ik wou er nix meer over horen of weten..
Ik wist genoeg... Ik wist teveel...

Sterkte.....

Liefs,
Dashja
__________________
We are, each of us, angels with only one wing.. And we can only fly embracing each other..
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 13:59
Lidewij
Lidewij is offline
Lang nagedacht of ik hier wel zou reageren... Ik denk dat het heel logisch is dat je er na vijf jaar nog niet over heen bent. Ik bedoel, het is iets dat heel erg ingrijpend is, iets wat je niet meer kunt vergeten... Ik ben zelf niet verkracht, tenminste, voor zo ver ik weet niet. Ik accepteer nog niet dat ik wel aangerand ben (is het zo te noemen als het door je eigen vriend gebeurt? (niet de vriend die ik nu heb overigens!))...ik wil het ook niet weten... Helaas ben ik wel doodsbang voor alles met het onderwerp sex te maken heeft...ik wil spreek het woord liever niet eens uit... Maar goed, als ik dan kijk wat jullie doorgemaakt hebben, dan denk ik 'stel je niet zo aan'. 'k wens je iig heel veel sterkte, iedereen btw die dit mee moet maken en ik hoop dat je ooit van alles kunt genieten (vreselijk om dat te zeggen ).

Ik denk btw dat er over praten wel kan helpen...ik kon er met één meisje over praten, die begreep me enz. Ze laat alleen weinig (niets?) meer van zich horen...vind ik wel heel jammer... Met m'n vriend kan ik er ook wel over praten, maar das toch anders. Maar hij is wel heel lief en houdt er rekening mee.
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 14:18
Verwijderd
Om dit hele topic door te lezen... ik vind het echt vreselijk. Verkrachting is iets waar ik absoluut niet tegen kan (als het in een film gebeurt of voorkomt of wat dan ook ben ik meteen de rest van de dag misselijk..) alhoewel ik het zelf nooit heb meegemaakt.

Ik heb echter heel dichtbij de gevolgen meegemaakt, namelijk bij mn moeder.. Zij is op jonge leeftijd misbruikt door haar vader, mijn opa dus. Het is er bij haar dus pas echt uitgekomen op ongeveer 46 jarige leeftijd. Nu wil ik dus neit ontmoedigend klinken, zo van dat je er zó lang mee zal zitten, mn moeder is er gewoon toen pas wat mee gaan doen. Daardoor verdween de intimiteit uit de relatie van mn moeder en mn vader, en mede daardoor zijn ze nu uit elkaar.

Ik kan geen echt advies geven, ik kan alleen maar zeggen doe er nú iets mee, en probeer nú je genot voor seks en dergelijke weer te hervinden. Zoek hulp of iets dergelijks die jou daarbij kan helpen, om die verkrachtingen en de seks van nu als 2 verschillende dingen te gaan zien.

Echt allemaal, ontzettend veel sterkte!

Offtopic: Dashja! Van jou heb ik echt lang niets gehoord! Wat leuk dat je hier ook rond komt kijken, al is dit natuurlijk een stuk minder leuk topic Mja, ik wou het even zeggen. Ik ben jou nog steeds niet vergeten meis, ik vind jou nog steeds een van de moedigste personen die ik 'ken'
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 18-01-2003, 16:21
Verwijderd
k lees net deze hele topic. onzin was ik een beetje zat.. ik zag de titel en las het verhaal. zat nog net niet te janken achter de computer... tis vreselijk wat al deze mensen is overkomen. net als bij mij.. alleen weet ik er niet meer zoveel van.
ik was tussen de 5 en de 7 jaar en ging elke dag naar mijn buurjongen toe, samen met een meisje bij mij uit de straat. samen gingen we hem helpen met knutselen, in zijn garage. na een tijdje gingen we spelletjes doen, gewoon voor de lol. het spelletje heette: waarheid, durven of doen. waarschijnlijk hebben jullie er wel eens van gehoord. na een tijdje ging het verder.. durven of waarheid bleef achter en het kwam aan op doen... alleen maar doen. het valt me nog steeds, na al die jaren, zwaar om te vertellen wat er gebeurd is. het komt er dus op neer dat ik tussen mijn 5e en 7ende jaar ontmaagd ben door mijn buurjongen, in zijn garage. ik wist niet dat het verkeerd was wat hij deed, daarvoor was ik te jong, maar jaren later kwam ik er achter dat wat hij deed helemaal niet goed was. dat het zelfs strafbaar was.
ik weet er niet veel meer van.. maar genoeg om me vaak slapeloze nachten te bezorgen of mijn concentratie volledig naar de klote te helpen. ongeveer 2 jaar geleden heb ik het aan mijn beste vriendin vertelt. ik zat toen niet lekker in mijn vel, het was zelfs zo erg dat ik aan zelfmoord heb gedacht en mijn hele armen open heb gekrast met een scheermesje. ze schrok zich dood toen.. samen zijn we naar een vertrouwenspersoon geweest, die me ontzettend heeft geholpen. die vertrouwenspersoon heeft ons doorverwezen naar een psychologe bij de ggd. ik ben daar een keer geweest en vond het meteen niks. ik kon niet met haar praten en ben er nooit meer naartoe geweest.
nu ik dit verhaal lees, komt er een hoop weer boven.
ook ik heb mijn ouders nooit verteld wat er is gebeurd, omdat zijn ouders en mijn ouders ontzettend goede vrienden waren. ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hen zo'n pijn te doen om het nu nog te gaan vertellen. maar ik kan er ook niet tegen om zijn ouders nu nog te zien.
laatst reden we langs mijn oude huis en ik kreeg een paniekaanval.. zat helemaal te trillen. mijn moeder vroeg wat er aan de hand was. ik kon haar niet uitleggen wat er aan de hand was, ik KAN het niet vertellen.
soms heb ik dagen dat ik slecht geslapen heb, wakker word van nachtmerries en dat ik dan 's nachts helemaal niet slaap. tegen de ochtend val ik dan in slaap en weet ik er niet veel meer van. de hele volgende dag heb ik dan een k*tgevoel, waar ik niks tegen kan doen. dat is het ergste.. er is niks aan te doen. snijden in mezelf helpt niet, of ja, het helpt wel, maar maar eventjes. na een tijdje voel ik me weer rot. ik mag het niet meer van mijn beste vriendin en vriend. zij heeft het me uitdrukkelijk verboden en met haar hulp lukt het wel.
ook schrijf ik de hele dag door wat me bezig houdt. vaak lucht dat op, vooral ook omdat mijn vader ernstig ziek is.. hij heeft al ruim een jaar huidkanker en daar heb ik het ook erg moeilijk mee. van je af schrijven helpt!
dat is ook wat ik tegen Andijvie wil zeggen. schrijf alles wat je dwars zit op. ook de meest ontzinnige gedachten. vaak helpt het, soms ook niet. en vertel het een vriend of vriendin. als je met iemand kunt praten die je vertrouwt en waarvan je weet dat je geheim bij hem of haar veilig is, kan dat ontzettend schelen. steun van je vrienden heb je nodig, want alleen... ik kon het niet aan. misschien jij wel... ik hoop voor je dat je eens kan leven zonder dat je er nog veel aan denkt..
veel sterkte!
liefs, candle
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 18:13
Verwijderd
Citaat:
candle schreef:
*knip lange quote*
Ik schrijf vrij veel in een dagboek, dat helpt inderdaad erg goed.. Een soort opluchting, dan is het eindelijk even ergens anders dan in je gedachten...

Jij in ieder geval hééél veel sterkte!!
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 18:21
DarkCat
DarkCat is offline
Ik was 15 toen ik het een en ander meemaakte. Ik geef mezelf daar nog steeds de schuld van. Ik had al eerder seks gehad met iemand anders, soort van mn vriendje, maar die liet me in de steek. Zou ik ook doen als ik hem was. Al eerder als kind vervelende dingen meegemaakt, maar op mijn 15e pas ontmaagd (in ieder geval, dat hoop ik, eng genoeg ben ik daar niet zeker van). Jaar later toen ik 16 was gebeurde er weer wat, weer mn eigen schuld, vind ik. Ik heb me gewoon laten gebruiken..
Maar ergens diep van binnen heeft nog nooit iemand me aangeraakt..
__________________
Kijk op teletekst pagina 666 voor meer opties.
Met citaat reageren
Oud 18-01-2003, 18:53
Dashja
Avatar van Dashja
Dashja is offline
Citaat:
Dusjcrib schreef;

Offtopic: Dashja! Van jou heb ik echt lang niets gehoord! Wat leuk dat je hier ook rond komt kijken, al is dit natuurlijk een stuk minder leuk topic Mja, ik wou het even zeggen. Ik ben jou nog steeds niet vergeten meis, ik vind jou nog steeds een van de moedigste personen die ik 'ken'
Offtopic;
Hey lieve Dusjcrib, ik heb van jou ook al lang nix
meer gehoord! Ben benieuwd hoe het met je is! Kom je nog s
naar zw? ik ben jou ook nog niet vergeten lieverd!
Waarom ben ik een van de moedigste personen die je kent?..
Voel me wel vereerd hoor!....
mail me anders eens...als
je wil... Hou je haaks lieverd! Knuffels


Citaat:
Dark Cat schreef;

Ik was 15 toen ik het een en ander meemaakte. Ik geef mezelf daar nog steeds de schuld van. Ik had al eerder seks gehad met iemand anders, soort van mn vriendje, maar die liet me in de steek. Zou ik ook doen als ik hem was. Al eerder als kind vervelende dingen meegemaakt, maar op mijn 15e pas ontmaagd (in ieder geval, dat hoop ik, eng genoeg ben ik daar niet zeker van). Jaar later toen ik 16 was gebeurde er weer wat, weer mn eigen schuld, vind ik. Ik heb me gewoon laten gebruiken..
het is ook zo moeilijk...Maar waarom geef je jezelf
zoveel de schuld meis? Ik denk dat je bent gebruikt en niet heb
laten gebruiken...
Was het omdat je het zelf zo graag wou? nee toch...
Volgens mij is het helemaal niet jouw schuld!!
Heel veel sterkte!!

En Andijvie, mij helpt het idd ook om in een dagboek te schrijven,
al mijn verdriet te uiten. Ook in gedichten, verhalen en tekeningen.


Liefs,
Dashja

__________________
We are, each of us, angels with only one wing.. And we can only fly embracing each other..
Met citaat reageren
Oud 19-01-2003, 10:12
Verwijderd
ik was ook maagd...
euhm, sept '99 tja.. ik was toen dus bijna 13

ik gaf mezelf ook een heel erg lange tijd de schuld (soms nog).
en zeker omdat mn vriendin er nu niet meer is .
zo van: als IK de deur niet open had laten staan was die hond niet weg gelopen. dan hadden mijn vriendin en ik niet naar het bos/park hoeven gaan om dat beestje te gaan zoeken enz.
Als IK niet had voorgesteld om op te splitsen enz enz enz
dan was er misschien niks gebeurt..

*t was eik zo: ik logeerde bij mn beste vriendin want haar ouders hadden een feest. rond half 11 waren we de hond kwijt, ik had dus de deur open laten staan. we gingen haar zoeken, en ik stelde voor om op te splitsen. na ong een half uurtje had ik dat hondje gevonden. ik wilde terug lopen naar de plaats waar we hadden afgesproken.... maar toen hoorde ik mijn vriendin kei hard schreeuwen, ik rende op t geluid af.. toen zag ik hoe mijn beste vriendin verkracht werd. 1 jongen hield haar vast en die ander *mja....* euhm, ik wilde haar helpen maar dat liep dus best wel erg verkeerd af...
toen die 2 jongens weg gingen (klinkt raar) euhm, toen zakte mn vriendin en ik in elkaar. we hebben ong nog 20 minuten daar op de grond gezeten. toen zijn we naar haar huis terug 'gestrompeld'. ik belde haar ouders. die kwamen na 3kwartier binnen. er werd veel gehuild en de politie werd(uiteraard) gebeld.*

>de rest van mn verhaal staat ergens boven<


tja, soms denk ik nog steeds dat het allemaal MIJN schuld is.
als ik flink depri ben, of als ik gedroomd heb, of als ik 'beelden' gezien heb enzo.
dus ja, mijn schuld ja/nee...

iedereen heeft (denk ik) dezelde vraag in zn hoofd: WHY????


Blessed Be... liefs liesje



*tribute to sanne, ik mis je meis.... why did you leave me...
we're going to get those boys!! I will always love you!!
I think I will see you again... in heaven*

Laatst gewijzigd op 19-01-2003 om 10:16.
Met citaat reageren
Oud 19-01-2003, 10:23
Verwijderd
wish me luck...
maandag ga ik naar mn 5e psychiater
(heb verder al 5 psychologen versleten)
dat vind ik ZOOOOOOOOO klote...
t lijkt wel of niemand me kan helpen ofzo
ik heb eigenlijk totaal geen zin ofzo om daar naar toe te gaan.
wat heeft t nu voor nut ???? de rest heeft me ook niet kunnen helpen...

nu is het dus de bedoeling dat ik elke week HEEL MIJN VERHAAL ga vertellen, zodat ik het dus soort van 'overdraag'...
en dan kom ik dus (natuurlijk, ahum) van mijn automutilatie af..

RIGHT.... nou sorry hoor...
dat had dat vrouwtje mij verteld tijdens t intake gesprek..
ik wens haar erg veel succes...

*sorry, maar ik moest dit toch ff kwijt*
Met citaat reageren
Oud 19-01-2003, 14:55
Verwijderd
Citaat:
Andijvie schreef:
Ik schrijf vrij veel in een dagboek, dat helpt inderdaad erg goed.. Een soort opluchting, dan is het eindelijk even ergens anders dan in je gedachten...

Jij in ieder geval hééél veel sterkte!!
dankjewel.. jij ook...
Met citaat reageren
Oud 19-01-2003, 15:50
Evil creature
Avatar van Evil creature
Evil creature is offline
Erg dat dat soort dingen nog kunnen gebeuren.

Hou de moed erin. Ik weet zeker dat iedereen in je leefomgeving achter je staat.

Hou het vertrouwen in je medemens. Tenzij iemand raar begint te doen natuurlijk.

Probeer het te vergeten. Als je met je vriend intiem gaat worden, denk dan aan de gevoelens die je voor hem hebt en besef dat hij met je naar bed wil omdat hij verliefd op je is.

Natuurlijk heb ook ik er geen idee van hoe erg het is om verkracht te worden. Dat heb je alleen als je het meegemaakt hebt. Maar hoop toch dat je weer stevig in je schoenen zal kunnen staan.

Veel geluk toegewenst.
__________________
V.N.W.D.A.B
Met citaat reageren
Oud 19-01-2003, 21:13
Verwijderd
@me liesje:
't Is natuurlijk héél moeilijk, maar ik wens je echt veel sterkte..


Bij mij is het dus gebeurd tijdens mijn muzieklessen (die ik nooit gehad heb). Hij zou mij noten leren lezen, gratis en voor niets. Elke woensdag middag, na school.. dat kwam helemaal mooi uit omdat mijn ouders dan allebei werkten.
De eerste les mocht ik eventjes achter de piano zitten en raakte hij me al raar aan, maar ik negeerde het omdat ik dacht dat hij zoiets nooit zou doen. Maar vanaf de tweede les en dat drie maanden lang deed hij het tóch. Hij heeft me niet alleen verkracht, veel meer. Daarom ben ik niet alleen angstig voor sex, maar eigenlijk alles erom heen.. Zoenen bijvoorbeeld.. Of alleen zijn met een vreemde man, dan kan ik echt helemaal gek worden.. Maar het engste vond ik wat hij zij, als ik terug denk. Hij had zinnetjes die hij echt vaak herhaalde, op verschillende toontjes.. Een normale toon, een 'lieve' toon, een 'geile' toon en een kwade toon... Hij zette me gigantisch onderdruk, daarom kwam ik elke woensdag terug (hij zei dat hij het anders tegen mijn moeder zou zeggen.. geen idee wát, maar het maakte me écht bang).
Met citaat reageren
Oud 19-01-2003, 21:49
Verwijderd
meisje ik snap hoe je je voelt..
ik kan (helaas) niks anders doen dan je HEEL ERG VEEL sterkte wensen...

liefs liesje
Met citaat reageren
Oud 20-01-2003, 21:51
Hoipiepeloi
Avatar van Hoipiepeloi
Hoipiepeloi is offline
Citaat:
Andijvie schreef:

't Is misschien moeilijk te begrijpen, maar ik wil ze het gewoon niet vertellen, daar twijfel ik niet eens meer over. Die vent zit achter slot en grendel (in een kliniek) en daar kunnen ze niets meer aan veranderen... En ik ben inderdaad van plan het voor altijd geheim te houden..
Ik snap dat je het niet aan je ouders wilt vertellen. Misschien kan je eens met een psycholoog of zo gaan praten, je weet nooit of het helpt...
Als je het echt niet meer aankan zou ik t wel aan je ouders vertellen. Misschien is dat ook een onderdeel van het probleem: dat je bang bent voor reacties van je ouders. Ik weet het niet hoor, ik heb er niet zoveel verstand van.
Met citaat reageren
Oud 22-01-2003, 10:36
Verwijderd
Ik heb afgelopen tijd veel met soortgenoten gemaild, en met mijn vriend gepraat. Dat lucht echt op.. Soms vertel ik echt tien keer hetzelfde, maar dan ben ik het elke keer weer een klein beetje kwijt.. Dat is echt erg fijn

Ik praat regelmatig met een arts, ze helpt mij echt enorm. Als er iets is kan ik bij haar terecht etc. Dat scheelt echt heel erg.

Mja, toch draag ik het voor altijd bij me.. dat heb ik ook wel geaccepteerd, maar soms is dat echt enorm pijnlijk... Omdat er zoveel en zo lang vanalles gebeurt is en ik het toen heb verdrongen...
Met citaat reageren
Oud 22-01-2003, 11:44
Black Sugar
Avatar van Black Sugar
Black Sugar is offline
Als ik dit geweten had. Dan had ik mijn klijne kut probleempjes nooit aan jou opgejangen. Sorrie.
__________________
Everything in moderation. Including moderation.
Met citaat reageren
Oud 22-01-2003, 11:50
Verwijderd
Citaat:
Black Sugar schreef:
Als ik dit geweten had. Dan had ik mijn klijne kut probleempjes nooit aan jou opgejangen. Sorrie.
Niks sorrie, ik weeg dingen niet af op die manier. Als iemand een probleem heeft, ga ik echt niet bedenken of ik dat probleem wel erg genoeg vind vergeleken bij mijne. Problemen zijn problemen...
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Anouk en Danny #2
Little Phoebe
264 23-07-2006 15:40
Verhalen & Gedichten [Vervolg]Achter de gele deur #2
Eend
166 20-06-2006 21:32
Psychologie Borderline (BL)
MisterDJ
10 11-05-2005 07:11
Verhalen & Gedichten verhaaltje..zal die goed genoeg zijn voor verhalenwedstrijd...
Carlie
5 30-12-2003 13:56
Films, TV & Radio ER Forum-versie
Keyser Saus
500 29-12-2003 12:30
ARTistiek [verhaal] Oorlog
Vlooienband
6 11-09-2002 11:23


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 16:36.