Na ruim 5 jaar nog niet over een verkrachting heen zijn?

[Iotje]

Hoipiepeloi schreef:
Ik snap dat je het niet aan je ouders wilt vertellen. Misschien kan je eens met een psycholoog of zo gaan praten, je weet nooit of het helpt...
Als je het echt niet meer aankan zou ik t wel aan je ouders vertellen. Misschien is dat ook een onderdeel van het probleem: dat je bang bent voor reacties van je ouders. Ik weet het niet hoor, ik heb er niet zoveel verstand van.

Ik heb het mijn moeder ook nooit verteld en dat zou ik nooit kunnen en zal ik ook nooit doen. Maar dat ligt anders dan binnen de meeste gezinnen. Ik heb absoluut geen band met m'n moeder en wil dat ook helemaal niet hebben. Maar als je echt om je moeder geeft en je ook een goede moeder hebt zou ik het desnoods via een brief ofzow vertellen...kweenie...ik zou eigenlijk geen advies moeten geven...ik werk me alleen maar verder naar de afgrond..misschien heb je er iets aan..misschien ook niet

[Dashja]

Ik ben aangifte wezen doen, maar mocht toen niet van de
agenten, omdat ik helemaal begon te dissocieren en wegraakte
in herbelevingen. Die aangifte is nooit doorgezet..
en hij loopt nog vrij rond..
Heb hem vanochtend gezien, toen ik mijn dagelijkse wandelingetje maakte..
*shock* kon er nog wel bij...

Dashja schreef:

Ik ben aangifte wezen doen, maar mocht toen niet van de
agenten, omdat ik helemaal begon te dissocieren en wegraakte
in herbelevingen. Die aangifte is nooit doorgezet..
en hij loopt nog vrij rond..
Heb hem vanochtend gezien, toen ik mijn dagelijkse wandelingetje maakte..
*shock* kon er nog wel bij...

he wat?! je mocht geen aangifte doen omdat je het begon her te beleven? Dan lijkt het me juist beter dat je het wél doet, zodat je er later niet nog meer van in de war kan raken...

Bij mij kwamen er twee mannetjes op school, en de vertrouwenspersoon bleef - na mijn smeken - bij de aangifte. Was ook érg moeilijk, heeft ook vrij lang geduurd omdat ik telkens begon te janken en raar te doen. Maar ze hebben me er goed doorgesleept, dag later mocht ik fijn thuis blijven ed. Op school werd er best veel rekening mee gehouden, iig in de eerste en tweede. Ik kon min of meer gewoon lessen missen, maar moest dan wel bij de psycholoog of vertrouwenspersoon zitten. Maar ja, ik bleef maar alles oprakelen en ben zo ook van het gymnasium naar de havo gestapt... Kon het nog niet aan op dat moment

Wel érg stom dat jij geen aangifte hebt mogen doen zeg, mijn god...

[zonneschijn]

verkrachting is voor het slachtoffer levenslang.
zal j nooit vergeten en het zal op de meest vreemde momenten weer in je gedachten terecht komen.
bijvoorbeeld dat je ineens een flashbacj krijgt door iets wat iemand zegt of doet.
dat je er nog niet overheen bent is dus helemaal niet raar.

[Dashja]

Andijvie schreef:
he wat?! je mocht geen aangifte doen omdat je het begon her te beleven? Dan lijkt het me juist beter dat je het wél doet, zodat je er later niet nog meer van in de war kan raken...

Ik mocht het dus niet... Ze zei; Zo kan ik niet met je samen
werken.. Ja nice...
Sommige mensen hebben gewoon totaal geen begrip voor de
situatie.. al zou je denken van een agente van de zedenpolitie
van wel... valt weer tegen...

Wel beter, dat jij het wel mocht doen. Heeft het je achteraf
geholpen om het een beetje een plek te geven? (..)

Zonneschijn schreef:
verkrachting is voor het slachtoffer levenslang. zal j nooit vergeten en het zal op de meest vreemde momenten weer in je gedachten terecht komen.
bijvoorbeeld dat je ineens een flashbacj krijgt door iets wat iemand zegt of doet.
dat je er nog niet overheen bent is dus helemaal niet raar.

Die heb ik regelmatig, net als nachtmerries,
Je moet er mee leren leven, ik tenminste, of ik nou wil of niet..
Dat kan je niet controleren, hoe erg je je best misschien ook
doet..



Sterkte!!

Dashja schreef:



Wel beter, dat jij het wel mocht doen. Heeft het je achteraf
geholpen om het een beetje een plek te geven? (..)

Ik denk het wel, hoewel ik wel regelmatig nachtmerries heb of denk hem te zien op straat oid... Een keer toeterde er iemand naar me, ik keek en dacht écht dat hij het was, ben toen van m'n fiets gepleurd van schrik...
En een vriend van mijn vriend heet precies zoals hij, van voornaam dan, dus dan schrik ik ook vrij snel (voornaam komt helemaal niet zoveel voor). Maar ja.. de aangifte heeft me wel geholpen, omdat ik nu weet dat hij vast zit...

Dashja schreef:

Wel beter, dat jij het wel mocht doen. Heeft het je achteraf
geholpen om het een beetje een plek te geven? (..)

Misschien kun je als nog aangifte doen, mocht je dat willen? (Kan toch tot een bepaalde tijd nadat het gebeurde?) Misschien kun je het nu wel en kan je het dan ook een beetje een plek geven.

Pfff, allereerst respect!
Dat je dit uberhaubt allemaal hebt gedaan, en dat je zelfs seksueel contact met je vriend hebt (tenminste, neem ik aan n.a.v. topis op Seksualiteit), maar ik denk dat dit je hele leven door zal gaan. Ook als je 40+ bent oid, dmv allemaal dingen (weet verder ook niet wat Therapie ofzo) zal het gevoel wegzakken, maar nooit verdwijnen.
Ik wens je sterkte

[Dashja]

Andijvie schreef:
Ik denk het wel, hoewel ik wel regelmatig nachtmerries heb of denk hem te zien op straat oid... Een keer toeterde er iemand naar me, ik keek en dacht écht dat hij het was, ben toen van m'n fiets gepleurd van schrik...En een vriend van mijn vriend heet precies zoals hij, van voornaam dan, dus dan schrik ik ook vrij snel (voornaam komt helemaal niet zoveel voor). Maar ja.. de aangifte heeft me wel geholpen, omdat ik nu weet dat hij vast zit...

Vind het fijn voor je dat het je geholpen
heeft! en dat hij nou vast zit..
Het lijkt wel alsof het je hele leven blijft achtervolgen.. Elk onverwacht, raar, anders geluid..Een geur,
een naam, alles..
Hoe ga jij daar mee om? Ik kan er af & toe echt niet meer
tegen, dat ik geen controle heb over mijn zijn en doen..
Durf amper nog naar buiten..

Leonoor schreef:
Misschien kun je als nog aangifte doen, mocht je dat willen? (Kan toch tot een bepaalde tijd nadat het gebeurde?) Misschien kun je het nu wel en kan je het dan ook een beetje een plek geven.

Zou het denk ik nog niet
aankunnen... zwak...

Er zijn ook geen bewijzen (meer).
Stel ik doe aangifte dan gaan ze hem ondervragen,
weet hij mij echt wel te vinden.. Ik kan het niet meer bewijzen..
De politie zegt wel dat ze beschermen, maar doen dat niet..
Krjg paniekaanva;

[mathfreak]

Dashja schreef:

Ik kan er af & toe echt niet meer
tegen, dat ik geen controle heb over mijn zijn en doen..
Durf amper nog naar buiten..

Misschien is het een idee om hulp te zoeken en er met een hulpverlener over te praten om het zo te kunnen verwerken. Juist omdat het zo'n ingrijpende gebeurtenis voor je is geweest is het voor jou heel belangrijk dat er mensen zijn die je kunnen ondersteunen bij het verwerkingsproces.

Dashja schreef:
Zou het denk ik nog niet
aankunnen... zwak...

Dat is absoluut niet zwak. Het is alleen maar begrijpelijk. Per slot van rekening gaat het hier, zoals ik al aangaf, om een voor jou zeer ingrijpende ervaring die eerst verwerkt moet worden voordat je aan een aangifte van wat er is gebeurd toe bent.

Dashja schreef:
Er zijn ook geen bewijzen (meer).
Stel ik doe aangifte dan gaan ze hem ondervragen,
weet hij mij echt wel te vinden.. Ik kan het niet meer bewijzen..
De politie zegt wel dat ze beschermen, maar doen dat niet..
Krjg paniekaanval;

Als je geen aangifte doet blijft hij vrij rondlopen en is er een kans dat hij misschien nog meer slachtoffers maakt, wat voor mij in ieder geval een volstrect onacceptabele situatie is. Waarom zijn er geen bewijzen (meer)? Je weet wie het is geweest en wat hij heeft gedaan, dus dat lijkt mij genoeg bewijs om alsnog aangifte te doen. Geen enkele jongen of man heeft ooit het recht om een meisje of vrouw tot sex te dwingen als zij dat niet wil.

Dashja schreef:
Zou het denk ik nog niet
aankunnen... zwak...

Er zijn ook geen bewijzen (meer).
Stel ik doe aangifte dan gaan ze hem ondervragen,
weet hij mij echt wel te vinden.. Ik kan het niet meer bewijzen..
De politie zegt wel dat ze beschermen, maar doen dat niet..
Krjg paniekaanva;

Ik vind het niet zwak, eerder logisch (wat mathfreak ook al zei). 'k weenie of je nu nog hulp hebt/krijgt? En of het nog klikt met je psycholoog...misschien kan zij (of iemand anders) je ook hiermee helpen? Niet met aangifte doen misschien, maar wel om het een 'plaats' te geven? Of zijn jullie daar ook al mee bezig? En volgens mij is zo iets voor de politie wel zo belangrijk dat ze er moeite voor doen...lijkt mij iig. Misschien kun je op het moment dat je daar aan toe bent er eens naar informeren, hoe dat in zijn werk zou gaan en wat voor kans je maakt enzo. Maar als je dat nu nog niet aan kunt moet je dat ook niet doen, denk ik.

[Dashja]

mathfreak schreef:
Misschien is het een idee om hulp te zoeken en er met een hulpverlener over te praten om het zo te kunnen verwerken. Juist omdat het zo'n ingrijpende gebeurtenis voor je is geweest is het voor jou heel belangrijk dat er mensen zijn die je kunnen ondersteunen bij het verwerkingsproces.

Ik had al hulp, maar dat is nu allemaal een beetje
gecompliceerd. Ben wel weer met hulpverlening bezig etc, maar
dat duurt weer voordat ik ze vertrouw, en is het goed om het
allemaal weer op te rakelen... Is dat echt nodig om het te
moeten verwerken?
Wel heb je denk ik gelijk dat ik erover moet praten..

mathfreak schreef:

Dat is absoluut niet zwak. Het is alleen maar begrijpelijk. Per slot van rekening gaat het hier, zoals ik al aangaf, om een voor jou zeer ingrijpende ervaring die eerst verwerkt moet worden voordat je aan een aangifte van wat er is gebeurd toe bent.

Het Voelt wel zwak...

mathfreak schreef:


Als je geen aangifte doet blijft hij vrij rondlopen en is er een kans dat hij misschien nog meer slachtoffers maakt, wat voor mij in ieder geval een volstrect onacceptabele situatie is. Waarom zijn er geen bewijzen (meer)? Je weet wie het is geweest en wat hij heeft gedaan, dus dat lijkt mij genoeg bewijs om alsnog aangifte te doen. Geen enkele jongen of man heeft ooit het recht om een meisje of vrouw tot sex te dwingen als zij dat niet wil.

Geen bewijzen (meer) blauwe plekken, kleding
en nog meer etc.
Ik weet dat als ik geen aangifte doe, hij vrij rond blijft lopen,
maar ik ken hem niet. Weet niet wie hij is... Weet
wel hoe hij eruit ziet.. Ik wil ook niet dat hij meer slachtoffers
maakt... nee...
Maar als ik wel aangifte doe, ze gaan hem ondervragen, zou hij
bekennen? vast niet... maar dan weet hij mij wel te vinden...
Die man (was geen jongen) die maakt me kapot, maar hij maakt
me nog kapotter als ik hem kapot wil maken...

Leonoor schreef:
Ik vind het niet zwak, eerder logisch (wat mathfreak ook al zei). 'k weenie of je nu nog hulp hebt/krijgt? En of het nog klikt met je psycholoog...misschien kan zij (of iemand anders) je ook hiermee helpen? Niet met aangifte doen misschien, maar wel om het een 'plaats' te geven? Of zijn jullie daar ook al mee bezig? En volgens mij is zo iets voor de politie wel zo belangrijk dat ze er moeite voor doen...lijkt mij iig. Misschien kun je op het moment dat je daar aan toe bent er eens naar informeren, hoe dat in zijn werk zou gaan en wat voor kans je maakt enzo. Maar als je dat nu nog niet aan kunt moet je dat ook niet doen, denk ik.

Die hulp, weet ik ook dus niet precies... Kan (na 10 feb.) gesprekken
krijgen met de psych die mij weg gestuurd heeft...
Maar ik vertrouw haar niet meer..
De huisarts gaat wat regelen, maar dat duurt ook nog, ik krijg
dan gesprekken met 1ste lijns en die geven dan advies over
wat nu het beste is... Dat is fijn, maar duurt nog wel even..
*Ik ben al een keer naar de politie geweest samen met een
vriendin, om "voor een vriendin" (ik dus) te vragen hoe dat
werkt. Hadden ze door, dus zeiden ze; Dan moet die vriendin
het zelf maar eens komen vragen.. *
Maar ik zou dat misschien wel eens kunnen doen.. dan voor mezelf uiteraard..
Ben zo bang dat het meer oprakeld dan goed voor me is...
Ben echt bang......

[mathfreak]

Dashja schreef:
Ik had al hulp, maar dat is nu allemaal een beetje
gecompliceerd. Ben wel weer met hulpverlening bezig etc, maar
dat duurt weer voordat ik ze vertrouw, en is het goed om het
allemaal weer op te rakelen... Is dat echt nodig om het te
moeten verwerken?
Wel heb je denk ik gelijk dat ik erover moet praten..

Als je het niet verwerkt blijf je er mee rondlopen. Ik heb zelf een Belgische mailvriendin, een zekere Marika, van 37 die op haar twaalfde door haar broer en zijn vrienden is misbruikt en nu nog steeds met een onverwerkt trauma rondloopt omdat ze er nooit met iemand over heeft durven of kunnen praten. Ik zou dan ook niet graag willen dat jij, doordat je er niet met anderen over zou kunnen of durven praten, ook gedwongen zou moeten worden om jarenlang met een onverwerkt trauma rond te moeten lopen. Marika vertelde me in haar laatste mailtje dat ik ontving dat ze de hele dag lusteloos in bed ligt en continu huilbuien heeft. Ik heb haar opnieuw proberen over te halen om hulp te zoeken, maar ik weet niet of het me gelukt is om haar zo ver te krijgen. Toen ik 8 dagen geleden aan haar dacht en ook aan mijn mislukte pogingen om haar over te halen om hulp te zoeken voelde ik me zo ontzettend machteloos dat ik tot 2 keer toe een huilbui heb gehad. Nu ik dit typ voel ik die machteloosheid opnieuw.

Dashja schreef:
Het Voelt wel zwak...

Ik kan me dat gevoel van jou wel voorstellen, maar ik denk dat het eerder met onmacht dan met zwakte te maken heeft.

Dashja schreef:
Geen bewijzen (meer) blauwe plekken, kleding
en nog meer etc.
Ik weet dat als ik geen aangifte doe, hij vrij rond blijft lopen,
maar ik ken hem niet. Weet niet wie hij is... Weet
wel hoe hij eruit ziet.. Ik wil ook niet dat hij meer slachtoffers
maakt... nee...
Maar als ik wel aangifte doe, ze gaan hem ondervragen, zou hij
bekennen? vast niet... maar dan weet hij mij wel te vinden...
Die man (was geen jongen) die maakt me kapot, maar hij maakt
me nog kapotter als ik hem kapot wil maken...

Misschien heb je geen blauwe plekken en geen kapotgescheurde kleding meer, maar het is wel zo dat je tegen je zin tot sex gedwongen bent. Ik weet niet of je nadat het is gebeurd door een arts bent onderzocht, maar als dat zo is, dan is het resultaat van zo'n onderzoek naar mijn idee doorslaggevend genoeg als bewijs. Als er sperma van hem bij jou is aangetroffen kunnen ze van hem een monster van het mondslijmvlies afnemen om zo het DNA in zijn sperma en in zijn mondslijmvlies met elkaar vergelijken, en aangezien dat DNA in beide gevallen identiek is moet hij dus wel de dader zijn. Bovendien kan er, aan de hand van jouw beschrijving hoe hij er uit ziet, een compositiefoto van hem worden gemaakt die overal kan worden verspreid, dus zelfs als hij zou ontkennen, dan weten alle politiekorpsen hier in Nederland toch wel hoe hij er uit ziet. Overigens denk ik dat er voor hem weinig te ontkennen valt als het inderdaad tot een dergelijk DNA-onderzoek zou komen en de resultaten hem als dader aanwijzen. Je kunt misschien wel je vingerafdrukken verdoezelen, maar niet je DNA.
Waarom denk je trouwens dat hij je toch wel zou weten te vinden? Per slot van rekening ken je hem niet (al zou dat ook hebben gekund), dus wie zegt dat hij jou dan wel zou moeten kennen?

Dashja schreef:
Die hulp, weet ik ook dus niet precies... Kan (na 10 feb.) gesprekken
krijgen met de psych die mij weg gestuurd heeft...
Maar ik vertrouw haar niet meer..

In dat geval lijkt het me het beste dat je een andere psycholoog krijgt waar je mee kunt praten. Hulpverlening is per slot van rekening alleen zinvol als er een goede vertrouwensrelatie tussen de cliënt en de hulpverlener bestaat. Zonder zo'n relatie is hulpverlening volslagen zinloos.

Dashja schreef:
De huisarts gaat wat regelen, maar dat duurt ook nog, ik krijg
dan gesprekken met 1ste lijns en die geven dan advies over
wat nu het beste is... Dat is fijn, maar duurt nog wel even..
*Ik ben al een keer naar de politie geweest samen met een
vriendin, om "voor een vriendin" (ik dus) te vragen hoe dat
werkt. Hadden ze door, dus zeiden ze; Dan moet die vriendin
het zelf maar eens komen vragen.. *
Maar ik zou dat misschien wel eens kunnen doen.. dan voor mezelf uiteraard..
Ben zo bang dat het meer oprakeld dan goed voor me is...
Ben echt bang......

Ik kan me goed voorstellen dat je bang bent, zeker omdat het nog een tijdje duurt voor de hulp die je nodig hebt kan worden gerealiseerd. Dat je hulp nodig hebt staat voor mij (en waarschijnlijk ook voor de rest hier op het forum) in ieder geval vast.
Ik heb je al over mijn e-mailvriendin Marika verteld. Daarnaast heb ik ook contact met een 15-jarige landgenote van haar die zelf vanaf haar vijfde sexueel misbruikt is door haar vader. Omdat ze allebei slachtoffer zijn van sexueel misbruik (net als jij) heb ik hen met elkaar in contact gebracht zodat ze er als lotgenoten met elkaar over kunnen praten. Ik weet niet of jij het prettig zou vinden om er met hen over te kunnen praten wat jou is overkomen, maar als je er wat voor zou voelen wil ik voor jou wel contact met Marika en dat meisje daarover opnemen. Ik denk dat het in ieder geval een goed idee is dat slachtoffers van sexueel misbruik de mogelijkheid hebben om er met lotgenoten over te kunnen praten, zodat ze elkaar kunnen steunen en elkaar de mogelijkheid kunnen bieden om het misbruik te kunnen verwerken.

[Dashja]

mathfreak schreef:
Als je het niet verwerkt blijf je er mee rondlopen. Ik heb zelf een Belgische mailvriendin, een zekere Marika, van 37 die op haar twaalfde door haar broer en zijn vrienden is misbruikt en nu nog steeds met een onverwerkt trauma rondloopt omdat ze er nooit met iemand over heeft durven of kunnen praten. Ik zou dan ook niet graag willen dat jij, doordat je er niet met anderen over zou kunnen of durven praten, ook gedwongen zou moeten worden om jarenlang met een onverwerkt trauma rond te moeten lopen. Marika vertelde me in haar laatste mailtje dat ik ontving dat ze de hele dag lusteloos in bed ligt en continu huilbuien heeft. Ik heb haar opnieuw proberen over te halen om hulp te zoeken, maar ik weet niet of het me gelukt is om haar zo ver te krijgen. Toen ik 8 dagen geleden aan haar dacht en ook aan mijn mislukte pogingen om haar over te halen om hulp te zoeken voelde ik me zo ontzettend machteloos dat ik tot 2 keer toe een huilbui heb gehad. Nu ik dit typ voel ik die machteloosheid opnieuw.

*weet niet zo goed wat ik moet zeggen..Vind het echt erg voor
haar...*
Maar moet het idd wel gaan verwerken...Loop er zoiezo al te lang
mee rond..


Ik kan me dat gevoel van jou wel voorstellen, maar ik denk dat het eerder met onmacht dan met zwakte te maken heeft.

mathfreak schreef:
Misschien heb je geen blauwe plekken en geen kapotgescheurde kleding meer, maar het is wel zo dat je tegen je zin tot sex gedwongen bent. Ik weet niet of je nadat het is gebeurd door een arts bent onderzocht, maar als dat zo is, dan is het resultaat van zo'n onderzoek naar mijn idee doorslaggevend genoeg als bewijs. Als er sperma van hem bij jou is aangetroffen kunnen ze van hem een monster van het mondslijmvlies afnemen om zo het DNA in zijn sperma en in zijn mondslijmvlies met elkaar vergelijken, en aangezien dat DNA in beide gevallen identiek is moet hij dus wel de dader zijn. Bovendien kan er, aan de hand van jouw beschrijving hoe hij er uit ziet, een compositiefoto van hem worden gemaakt die overal kan worden verspreid, dus zelfs als hij zou ontkennen, dan weten alle politiekorpsen hier in Nederland toch wel hoe hij er uit ziet. Overigens denk ik dat er voor hem weinig te ontkennen valt als het inderdaad tot een dergelijk DNA-onderzoek zou komen en de resultaten hem als dader aanwijzen. Je kunt misschien wel je vingerafdrukken verdoezelen, maar niet je DNA.
Waarom denk je trouwens dat hij je toch wel zou weten te vinden? Per slot van rekening ken je hem niet (al zou dat ook hebben gekund), dus wie zegt dat hij jou dan wel zou moeten kennen?[/B]

Ik ben nooit naar een arts geweest voor onderzoek oid.
Heb het altijd verborgen gehouden voor de buitenwereld, totdat
ik er niet meer tegen kon...
durfde eerder niet te zetten van dat sperma enzo..
Klinkt voor mij zo vies ofzo allemaal... Dus had geloof ik iets
neergezet van enzo etc..
Niet echt duidelijk dus...

mathfreak schreef:
In dat geval lijkt het me het beste dat je een andere psycholoog krijgt waar je mee kunt praten. Hulpverlening is per slot van rekening alleen zinvol als er een goede vertrouwensrelatie tussen de cliënt en de hulpverlener bestaat. Zonder zo'n relatie is hulpverlening volslagen zinloos.
[/B]

Ik heb over 2 weken een afspraak met die eerstelijns.
ik hoop echt dat zij mij de goede adviezen kunnen geven etc.
Want mijn psych vertouw ik nu helemaal niet meer...

mathfreak schreef:
Ik kan me goed voorstellen dat je bang bent, zeker omdat het nog een tijdje duurt voor de hulp die je nodig hebt kan worden gerealiseerd. Dat je hulp nodig hebt staat voor mij (en waarschijnlijk ook voor de rest hier op het forum) in ieder geval vast.
Ik heb je al over mijn e-mailvriendin Marika verteld. Daarnaast heb ik ook contact met een 15-jarige landgenote van haar die zelf vanaf haar vijfde sexueel misbruikt is door haar vader. Omdat ze allebei slachtoffer zijn van sexueel misbruik (net als jij) heb ik hen met elkaar in contact gebracht zodat ze er als lotgenoten met elkaar over kunnen praten. Ik weet niet of jij het prettig zou vinden om er met hen over te kunnen praten wat jou is overkomen, maar als je er wat voor zou voelen wil ik voor jou wel contact met Marika en dat meisje daarover opnemen. Ik denk dat het in ieder geval een goed idee is dat slachtoffers van sexueel misbruik de mogelijkheid hebben om er met lotgenoten over te kunnen praten, zodat ze elkaar kunnen steunen en elkaar de mogelijkheid kunnen bieden om het misbruik te kunnen verwerken. [/B]

Ik reageer hier later nog even op...goed?
Vind het erg moeilijk...

Liefs,
Dashja

een kennis van mij heeft zoiets ook meegemaakt, zij zegt dat hoe meer ze erover praat, des te minder pijn het doet.

laat ik het zo zeggen; als iemand dat een kennis/vriendin/zusje/andere bekende van mij aan zou doen, mag ik hopen dat de politie sneller bij hem is als ik.

ik schop em ze hele huis door, en dan verdrink ik em in het toilet ofzo.

goed einde voor dat soort personen.

[Dashja]

Havock schreef:
een kennis van mij heeft zoiets ook meegemaakt, zij zegt dat hoe meer ze erover praat, des te minder pijn het doet.

laat ik het zo zeggen; als iemand dat een kennis/vriendin/zusje/andere bekende van mij aan zou doen, mag ik hopen dat de politie sneller bij hem is als ik.

ik schop em ze hele huis door, en dan verdrink ik em in het toilet ofzo.

goed einde voor dat soort personen.

Tis dat ik hem niet ken, anders was je echt van harte welkom!

mathfreak schreef:
Ik kan me goed voorstellen dat je bang bent, zeker omdat het nog een tijdje duurt voor de hulp die je nodig hebt kan worden gerealiseerd. Dat je hulp nodig hebt staat voor mij (en waarschijnlijk ook voor de rest hier op het forum) in ieder geval vast. Ik heb je al over mijn e-mailvriendin Marika verteld. Daarnaast heb ik ook contact met een 15-jarige landgenote van haar die zelf vanaf haar vijfde sexueel misbruikt is door haar vader. Omdat ze allebei slachtoffer zijn van sexueel misbruik (net als jij) heb ik hen met elkaar in contact gebracht zodat ze er als lotgenoten met elkaar over kunnen praten. Ik weet niet of jij het prettig zou vinden om er met hen over te kunnen praten wat jou is overkomen, maar als je er wat voor zou voelen wil ik voor jou wel contact met Marika en dat meisje daarover opnemen. Ik denk dat het in ieder geval een goed idee is dat slachtoffers van sexueel misbruik de mogelijkheid hebben om er met lotgenoten over te kunnen praten, zodat ze elkaar kunnen steunen en elkaar de mogelijkheid kunnen bieden om het misbruik te kunnen verwerken.

Ik weet niet wat het contact op dit moment met me zal doen, of ik er sterk genoeg voor in mijn schoenen sta,
want ben echt labiel op dit moment.
Ook half contactgestoord nu...
Mag ik als ik het als nog wil over een tijdje, nog op terug komen
bij je?

Liefs,
Dashja

[mathfreak]

Dashja schreef:
Ik ben nooit naar een arts geweest voor onderzoek oid.
Heb het altijd verborgen gehouden voor de buitenwereld, totdat
ik er niet meer tegen kon...
durfde eerder niet te zetten van dat sperma enzo..
Klinkt voor mij zo vies ofzo allemaal... Dus had geloof ik iets
neergezet van enzo etc..
Niet echt duidelijk dus...

Dat je het voor de buitenwereld verborgen hebt gehouden komt me bekend voor, aangezien mijn mailvriendin Marika precies hetzelfde deed. Ik vermoed dat jij je er misschien voor schaamde wat je is overkomen, net als Marika, maar dat hoeft niet. Wat jou is overkomen is alleen de schuld van die man en niet van iemand anders, dus zeker niet van jou. Ik kan me voorstellen dat dat van dat sperma vies voor je klinkt omdat je jezelf nadat het is gebeurd misschien ook vies voelde. Mogelijk heeft Marika na afloop hetzelfde ervaren als jij, en ik denk dat dat bij de meeste slachtoffers van sexueel misbruik wel zo is.

Dashja schreef:
Ik weet niet wat het contact op dit moment met me zal doen, of ik er sterk genoeg voor in mijn schoenen sta,
want ben echt labiel op dit moment.
Ook half contactgestoord nu...
Mag ik als ik het als nog wil over een tijdje, nog op terug komen
bij je?

Liefs,
Dashja

Dat mag. Wat mij betreft blijft mijn aanbod om je met hen in contact te brengen in ieder geval geldig. Ik kan me voorstellen dat je er nu misschien nog niet aan toe bent om hierover een beslissing te kunnen nemen. Ik ben in ieder geval blij dat je het met me eens bent dat het noodzakelijk voor je is om het te kunnen verwerken.
Ik denk dat de mensen bij de eerstelijns hulpverlening je vast wel van goed advies kunnen dienen en je ook de benodigde steun weten te bieden om je te helpen bij het verwerkingsproces. Het lijkt me in ieder geval een goed idee dat je vertelt wat er bij de pokitie is gebeurd en dat je ook laat weten dat je liever met een andere psycholoog zou willen praten omdat je geen vertrouwen meer hebt in de psychologe die je eerst hebt gesproken.

[KissMyJackass]

Heej!!

Tis cker niet vreemd dat je dr na 5 jaar nog niet overheen bent... ik zou t haast vreemd vinden als je dat wel zou zijn!!

Zelf ben ik een paar jaar gepest, en daarom dus depressief, verlegen en blabla, dat is nu ook al iets van 5 jaar geleden. Een tijdje heb ik er vrijwel geen last van gehad, dacht ik gewoon dat ik er overheen was, en dat ik verlegen was kwam doordat ik gewoon zo was ofzo. Maar nu blijkt dus dat ik t al die tijd heb opgepropt, en ben ik er nogal depressief door.
Pesten is natuurlijk iets heel anders dan een verkrachting, jouw probleem is dus ook veel erger dan t mijne, maar ik begrijp dus wel dat je nog heel lang met zoiets kan rondlopen.

En over of je t wel of niet aan je ouders verteld...
Het kan natuurlijk wel, je ouders zullen je altijd begrijpen enzo, maar ik heb zelf nog niet aan mn ouders verteld waarom ik precies depressief ben en weggelopen ben (was een paar maanden geleden, ik kon t niet meer aan enzo ). Op de een of andere manier kan ik dat niet, toen ik terugkwam wouden ze t allebei heel graag weten, ze wouden ook gewoon alles doen om me te helpen, maar dr zat gewoon een blok op ofzo, tegen hun deed ik verschrikkelijk koel en zei ik niks, maar zodra er bijvoorbeeld een vriendin aan de telefoon hing barstte ik in tranen uit.
Ik heb wel een vermoeden waardoor dat komt, misschien wil ik er thuis gewoon niet constant aan herinnerd worden, want ze gaan er wel de hele tijd naar vragen enzo, en rekening met je houden, en dat maakt het juist erger. Als ze je gewoon normaal behandelen denk je (tenminste ik) er minder snel aan.

Nou, ik ben trouwens heel erg geschrokken van alle verhalen die hier staan, het lijkt me echt vreselijk allemaal, iedereen dus heel veel sterkte!!!!!!

KissMyJackass schreef:
Heej!!

Tis cker niet vreemd dat je dr na 5 jaar nog niet overheen bent... ik zou t haast vreemd vinden als je dat wel zou zijn!!

Zelf ben ik een paar jaar gepest, en daarom dus depressief, verlegen en blabla, dat is nu ook al iets van 5 jaar geleden. Een tijdje heb ik er vrijwel geen last van gehad, dacht ik gewoon dat ik er overheen was, en dat ik verlegen was kwam doordat ik gewoon zo was ofzo. Maar nu blijkt dus dat ik t al die tijd heb opgepropt, en ben ik er nogal depressief door.
Pesten is natuurlijk iets heel anders dan een verkrachting, jouw probleem is dus ook veel erger dan t mijne, maar ik begrijp dus wel dat je nog heel lang met zoiets kan rondlopen.

En over of je t wel of niet aan je ouders verteld...
Het kan natuurlijk wel, je ouders zullen je altijd begrijpen enzo, maar ik heb zelf nog niet aan mn ouders verteld waarom ik precies depressief ben en weggelopen ben (was een paar maanden geleden, ik kon t niet meer aan enzo ). Op de een of andere manier kan ik dat niet, toen ik terugkwam wouden ze t allebei heel graag weten, ze wouden ook gewoon alles doen om me te helpen, maar dr zat gewoon een blok op ofzo, tegen hun deed ik verschrikkelijk koel en zei ik niks, maar zodra er bijvoorbeeld een vriendin aan de telefoon hing barstte ik in tranen uit.
Ik heb wel een vermoeden waardoor dat komt, misschien wil ik er thuis gewoon niet constant aan herinnerd worden, want ze gaan er wel de hele tijd naar vragen enzo, en rekening met je houden, en dat maakt het juist erger. Als ze je gewoon normaal behandelen denk je (tenminste ik) er minder snel aan.

Nou, ik ben trouwens heel erg geschrokken van alle verhalen die hier staan, het lijkt me echt vreselijk allemaal, iedereen dus heel veel sterkte!!!!!!

Ik vertel het mijn ouders ook niet om dezelfde reden als jij, waarschijnlijk; Ik wil het daar veilig houden, een plaats waar ik er niet aan hoef denken.. Daarnaast wil ik het ze gewoon niet aandoen, het is vijf jaar geleden voor mij, ik heb er min of meer al mee kunnen leven.. Ga niet meer elke dag naar een arts etc etc, voor mijn ouders zou zoiets gigantisch nieuw zijn en dus net zo erg - min of meer - dan wanneer ik het vijf jaar geleden verteld zou hebben. Maar ja, zelf ben ik dus al verder...

Dank iig

[KissMyJackass]

Andijvie schreef:
Ik vertel het mijn ouders ook niet om dezelfde reden als jij, waarschijnlijk; Ik wil het daar veilig houden, een plaats waar ik er niet aan hoef denken.. Daarnaast wil ik het ze gewoon niet aandoen, het is vijf jaar geleden voor mij, ik heb er min of meer al mee kunnen leven.. Ga niet meer elke dag naar een arts etc etc, voor mijn ouders zou zoiets gigantisch nieuw zijn en dus net zo erg - min of meer - dan wanneer ik het vijf jaar geleden verteld zou hebben. Maar ja, zelf ben ik dus al verder...

Dank iig

Ja, van jou kan ik het me al helemaal voorstellen, het is al zo lang geleden allemaal, en als je t nu zou vertellen, willen je ouders natuurlijk alles weten, en moet je t nog een keer herbeleven

en mijn ouders zijn sowieso al wel personen die redelijk veel zeiken, als ze precies weten wat er met me aan de hand is wordt dat alleen maar stukken erger

[A*]

ShoarmaSchaap schreef:
Ik weet dat het haast onmogelijk klinkt, maar de beste manier is om terug naar die gast te gaan en directe confrontatie op te zoeken.

ik word elke dag geconfronteerd met die persoon en t helpt niet ofzo :\

KissMyJackass schreef:
Ja, van jou kan ik het me al helemaal voorstellen, het is al zo lang geleden allemaal, en als je t nu zou vertellen, willen je ouders natuurlijk alles weten, en moet je t nog een keer herbeleven

en mijn ouders zijn sowieso al wel personen die redelijk veel zeiken, als ze precies weten wat er met me aan de hand is wordt dat alleen maar stukken erger

Ik weet zeker dat mijn ouders me anders zouden behandelen, ze zouden vergeten dat ik nu ben wie ik ben en dat bij me draag, ze zouden het zien als iets nieuws waardoor ik op dat moment verander... Dat weet ik echt zeker... Ze zeiken niet echt, maar ze vergeten sommige dingen gewoon en denken wat dat betreft vrij zwart-wit... Ik denk dat ik er beter zelf uit kan komen dan met hen, omdat zij me er altijd aan zullen blijven herinneren..
Mijn vriend daarintegen kan ik goed uitleggen dat ik er soms mee zit, maar dan niet anders behandeld wil worden.. dat scheelt wel...