Oud 25-01-2003, 13:05
Nieni
Avatar van Nieni
Nieni is offline
Kom maar op met die kritiek... Doodeng, eigenlijk, om een verhaal te posten!

Annelie’s Vlucht



Date: December 13, 2002 11:36 AM
From: “Annelie Volgers” <avolgers@theo.utrechtuniversity.com>
To: “Rein Slotemakers” <rslotemakers@class.chicagouniversity.com>
Subject: Nobody said it was easy

Hey Reinus!

Alles okee daar in The States? Hier in het land van de tulpen, (is de Keukenhof – achterlijke naam – al gesloten?) klompen en molens kan het echt een heel stuk beter. Ik vraag me nu elke seconde af waarom mijn vader in Godsnaam nou weer bij de Amerikaanse ambassade moest gaan werken. Wie doet dat nou? Dan kun je nog beter klassieke talen gaan studeren, (haha) leraar worden en promoveren! (of alleen dat laatste, zoals jij doet)
Ik kan zo duizend beroepen opnoemen die beter zijn, Rein, echt waar!

We gaan verhuizen naar Chicago. (waarschijnlijk) Voor mij is dat natuurlijk geen enkel probleem, maar Merel ging helemaal flippen. Je weet dat ze zich meestal nogal ‘volwassen’ voelt, maar nu is ze echt mijn kleine zusje. Opeens ligt die vijftien jaar verschil er dik bovenop.
Toen Merel naar boven rende en haar kamerdeur keihard achter zich dichtsloeg, zag ik mijn vader echt in elkaar duiken. Alsof híj die deur was, zeg maar.
Het doet me echt pijn om zoiets bij mijn vader te zien, dat heb ik bij mijn moeder niet. (ja, ze is echt fucking lief. Vera is gewoon meer een moeder voor mij dan mijn echte moeder ooit geweest is…) Zij zat er trouwens bewegingloos bij, maar ik zag iets in haar ogen wat ik niet wilde zien. Verdriet.
Dat kon er echt niet meer bij en ‘confused’ (daar hebben die Hollanders absoluut geen goed woord voor) ging ik mijn zusje achterna. Het was maar even beter om mijn ouders (samen) alleen te laten. (dit is niet logisch maar het klopt wel)

Eerst heb ik Merel onwijs gekalmeerd. Slokje water, even op schoot… Echt; al die clichés werken bij haar!
Daarna heb ik met haar gepraat, gepraat en…gepraat. Hoewel dat meestal heel goed werkt bij mij (dat weet je) werkte het deze keer averechts. Het werd me opeens duidelijk in hoeverre mijn zusje tegen mij opkijkt. Als ze dingen zou kunnen offeren aan mij (zoals geofferd werd aan Pallas Athena of Afrodite) zou ze dat volgens mij nog doen ook.
Nee, echt, Rein, ze hebben hier in Huize Volgers veel te hoge verwachtingen van mij!

Het doet me denken aan de tijd dat we ook misschien naar Chicago zouden verhuizen. Gian en ik waren negen. “Waar ligt dat, Chicago?” had hij gevraagd. “In the United States of America,” zei mijn vader toen.
We woonden toen nog op de Witte Herenstraat (met die steile ‘stationstrap’) en ik ging op zolder Chicago opzoeken in zo’n kartonnen kinderatlas. Ik weet nog dat ik trots naar beneden liep. “Het is maar drie bladzijdes, Gian!”
Wat was ik toen nog lekker naïef…!
Soms zou ik willen dat ik nu, op mijn zevenentwintigste, nog net zo naïef was. Gewoon helemaal niks van de wereld om je heen begrijpen…
Ik begreep niet eens waarom ik ook nog eens Amerikaans sprak!

Zo voel ik me: onbegrepen en ongeaccepteerd. ‘Men’ verwacht dat het maar even makkelijk is om naar Chicago te verhuizen voor mij.
Okee: ik ken de mensen, de manier van denken en doen, weet wanneer je er helemaal uit ligt, ken ‘the American way of life,’ maar toch… Dat is toch niet alles?
Zou het niet beter zijn als ik er gewoon niet meer ben…?

Liefs, Annelie

>>>

Date: December 13, 2002 10:42 PM
From: “Rein Slotemakers” <rslotemakers@class.chicagouniversity.com>
To: “Annelie Volgers” <avolgers@theo.utrechtuniversity.com>
Subject: Re: Nobody said it was easy

Lieve Annelie,

Het is altijd wat met die vaders en al helemaal als ze bij de Amerikaanse ambassade werken. Ik weet het!
Ik vind het onwijs lief van je dat je Merel meteen gaat kalmeren en troosten maar vergeet jezelf alsjeblieft niet! Dit zijn dus van die momenten waarop ik baal dat ik hier zit en jij in het land van de (bloem)bolletjes(slikkers).
Aan je manier van schrijven merk ik dat het je behoorlijk dwars zit. Blijf er alsjeblieft niet mee zitten maar praat erover met iemand, Lietje! Kom op, op jouw manier kun je nooit van jezelf winnen. Misschien denk je dat je zo sterk bent, maar zorg dat je je grenzen kent en verbreed die door het niet allemaal op te kroppen.

Je zegt zelf: ‘Nobody said it was easy’ en toch heb je het gevoel dat er van jou verwacht wordt dat het allemaal even makkelijk is. Dat klopt natuurlijk niet.
So…nobody EVER said it was easy, right?
Waarschijnlijk hebben je ouders het er zelf ook moeilijk mee en durven ze niet onder ogen te zien dat het voor jou en je broertjes en zusjes ook niet gemakkelijk is. Dacht je dat mijn ouders het altijd even open spelen met mijn broertjes en mij?
In het begin van je mail zeg je dat het voor jou geen probleem is om naar Chicago te gaan, terwijl uit de rest van je mail blijkt dat je er toch mee zit.
Je hoeft je voor mij echt niet groot te houden, lieve Annelie.
Volgens mij ben ik na mijn middelbare schoolperiode meer tijd kwijt geweest aan ergens komen dan ergens blijven. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar het is echt waar.
Maastricht, Amsterdam, Chicago, New York, terug naar Maastricht, Salt Lake City, Washington DC, de afgelopen twee maanden weer terug in Maastricht en nu dan weer in Chicago. Wees blij dat je vader niet altijd ‘ready for remove’ is!
Ik wil absoluut niet dat je denkt: “Wat is die Rein eigenlijk zielig, ik moet niet zo zeiken,” maar ik wil je alleen laten zien dat ik begrijp dat verhuizen niet makkelijk is.
Al ben je negentig, zoiets hangt niet van je leeftijd af!
Okee: omdat wij nou toevallig zevenentwintig (en volgens de wet dus volwassen) zijn, zijn we minder afhankelijk van onze ouders. Daarom mag je zelf beslissen of je mee naar Chicago gaat, of niet, maar ik vind dat dat je keuze juist moeilijker maakt!

Ik krijg het idee dat het je verbaast dat Merel tegen je opkijkt. Het is misschien lastig, maar probeer je eens in je zusje te verplaatsen.
Je hebt een zus die vijftien jaar ouder is en die al vaker in Chicago is geweest. Ze heeft jou altijd behandelt als een gelijke en ondanks het grote leeftijdsverschil heeft ze je laten zijn wie je bent. Jullie gaan totaal onverwachts naar Chicago verhuizen en opeens merk je dan dat je zus eigenlijk ontzettend volwassen is. Daarom voel jij je plotseling klein.
Zo gaat dat volgens mij een beetje in zijn werk.

Natuurlijk doet het pijn als (één van) je ouders verdriet heeft (of hebben) maar daarom moet je niet gaan denken dat jouw leven niets meer waard is!
Ik begrijp het wel, zeker omdat je vader altijd degene is geweest die optimistisch bleef.
Als je het positief wilt bekijken: het is een eer dat je vader zijn gevoelens heeft durven tonen aan jou.
Over het algemeen kun je ouders heel goed ‘samen alleen laten.’ Volgens mij kun je dat zeggen als ze met hun gedachtes allebei ergens anders zijn en ze zitten toch bij elkaar. Ik weet precies wat je daarmee bedoeld, en vind het heel mooi gezegd van je!

Soms is het heel erg lekker om naïef te zijn, maar als kind mis je volgens mij teveel van de wereld om je heen. Een wereld die af en toe best mooi kan zijn…
Verhuizen naar een andere stad, een ander land en een andere cultuur vraagt veel meer van je dan bepaalde dingen kennen. Daarom is het ook niet iets dat je zomaar even besluit…

Lieve Annelie, hold on to your wings and never let them go…
En als je denkt: “Rein, hou eens op met dat Amerikaans/Engels,” ik kan het ook anders zeggen: Vivere est miltare…

Liefs, Rein

>>>

Date: December 13, 2002 2:24 PM
From: “Rein Slotemakers” <rslotemakers@class.chicagouniversity.com>
To: “Annelie Volgers” <avolgers@theo.utrechtuniversity.com>
Subject: about hate and fear…

Lieve Annelie,

Amerika is een achterbaks kutland. Wel heel schijnheilig ‘Last Christmas’ van George Michael draaien (kutlied, kuthomo…) maar ondertussen even lekker…Jezus!
Precies zoals Eminem met zijn ‘I am not homofobic.’ Neehee, echt niet, hè!? (één of ander lied van ‘The Marshall Mathers LP’) Net als die nikkers op highschool die homo’s gaan bedreigen, mishandelen en soms zelfs overhoop schieten. (wat nou ‘zelfs’? This is America… En nee, ik ben ook niet één of andere ‘skinhead’ die meteen ‘de nikkers’ overal de schuld van geeft, maar dat weet je. Ik accepteer en respecteer iedereen, als ze dat bij mij ook maar doen.)
Niet alleen homo’s worden zomaar verrot geschoten. Eén goed schot is genoeg. Daar gaan we… Nee, hè, wat heb ik nu weer gezegd. Nick.

Een week na Independance Day 1996. We hadden tentamenweek en Roman History III net gehad. Het was rond 12:25 PM. Wij waren nog helemaal gestresst, maar Nick had daar zoals gewoonlijk geen last van. Jij vroeg je af hoe hij dat flikte. Hij zou het vertellen, maar we weten het nu nog steeds niet.En we zullen het ook nooit te weten komen. Eerst ging hij even ‘pissed off,’ zoals hij dat noemde. Nou, okee, dan. Wij stonden een beetje met mensen uit ons jaar te praten, terwijl we op Nick wachtten. Opeens klonk er een schot.
Eén schot, dat door de ruimte galmde.
Dit was geen uitzondering en niemand keek er dus nog van op. Maar ik wel. Ik voelde dat het mis was. (para!) Op het moment dat ik zijn naam uitsprak, wist ik het. Plotseling drong het tot me door dat dit niet klopte. Het was mis…
Eén blik naar jou was genoeg en gelukkig kwam je onmiddellijk in actie.
Ze stonden daar met zijn achten Nick in elkaar te slaan, die ene met zijn geweer op jou gericht. Hij hoefde het niet meer te zeggen, het straalde van hem af. Hij zou schieten.
Waar de woorden vandaan kwamen, weet ik niet, maar opeens zei ik het, terwijl ik voor je ging staan. “Come on, fire…”
Die gast keek me behoorlijk wazig aan en dat moment van rust was genoeg voor jou. Je viel hem van achteren aan. Taekwondo.
Gelukkig wist ik wat je van plan was en zo kregen we met z’n tweeën die eikels eruit. Vraag me alsjeblieft niet om dat nog eens te doen…
Wonder boven wonder leefde Nick nog. De schotwond zat vlakbij zijn halsslagader, maar raak was hij niet. Wij zaten bij hem, praatten tegen hem. Hij had teveel pijn om te reageren.
Zo zaten we daar, met onze armen om hem heen, terwijl Katie een professor ging halen. Die kwam te laat en zo is Nick in onze armen overleden…

Daar dacht ik aan toen ik met Donovan in de vensterbank een beetje zat te lullen. Het was eindelijk eens een keer stil, tot hij vroeg: “Whatéver was you thinking about?”
“Wat zou je doen als ik sprong?” vroeg ik. “Dacht je dáár aan?” “Nee, dat vraag ik me nú af.” “Je doet het niet, hoor!” “Nee.” “Kijk me ’ns aan? Ik hou van je, okee?” “Ik hou ook van jou… Wow, dit wordt wel een beetje klef!” “So what? Kom op: waar dacht je aan?” “Aan Nick, maar okee…”
Ik ben echt onwijs blij dat Donovan aanvoelde dat ik er verder niet over wilde praten. Je hebt van die mensen die echt overal op doorgaan…(dat doe jij gelukkig ook nooit, trouwens! Ouders, díe zijn daar goed in)
Nou ja, het geeft ook niet als iemand dat wél doet, maar af en toe…

Ik ging na een tijdje weer een stukje Plinius Maior lezen (moet je echt weer eens doen, er zitten hele mooie stukken in) toen mijn supervisor binnenkwam.
Die blík, ik zal het nooit vergeten.
Volgens mij heb ik nog nooit zó graag met iemand willen ruilen die níet para is.
De sfeer die daar hing, niet normaal gewoon. Wow, wat is dit moeilijk uit te leggen. Simpel gezegd: ik kon voelen wat die gast dacht. Niet een beetje, maar dit gevoel was opeens heel sterk. Die gast had één stap dichterbij moeten komen en ik was gecrasht. Echt waar.
Zó veel haat in één persoon…

Ik ben naar mijn ouders gegaan, kon het absoluut niet opbrengen om naar mijn eigen huis te gaan. Doodsbang was ik.
Echt. Doodsbang.
“Wat is er met jou gebeurt?” vroeg mijn vader.
Ik liep zonder iets te zeggen door en sloeg de keukendeur keihard dicht. Ik wílde het niet, maar ik dééd het.
Na mijn American Pizza (mijn broertjes hadden alles opgevroten) heb ik alles even uitgelegd aan mijn vader. Gelukkig begreep hij het. (hij voelt ook sferen enzo, maar daar houdt het bij hem op)
Morgen ga ik gewoon lekker niet naar de universiteit.
Lieve Annelie, hou je taai, groetjes van iedereen hier…

Liefs, Rein
*Your solar eyes are like
Nothing I have ever seen
Somebody close
That I can see right through
I’d take a fall and you know
That I’d do anything
I will for you*

>>>

Date: December 19, 2002 5:16 PM
From: “Annelie Volgers” <avolgers@theo.utrechtuniversity.com>
To: “Rein Slotemakers” <rslotemakers@class.chicagouniversity.com>
Subject: Re: about hate and fear

Lieve Rein,

Soms is het ontzettend moeilijk om met haat om te gaan. Zelfs voor mij, ook al ben ik absoluut niet paranormaal begaafd, zoals je weet. Maar als iemand jou (of je vrienden) echt haat doet dat gewoon pijn. Ik begrijp dat en begrijp ook dat je daardoor nogal boos, verward en verdrietig bent. Het is gewoon niet makkelijk om homo te zijn, zeker niet in Amerika. Ik heb heel veel bewondering voor de manier waarop jij je opstelt tegenover al die mensen daar. Nee, dan kun je toch beter in Nederland wonen, volgens mij. Hoewel…
Volgens jou zijn Amerikanen achterbaks, maar als je het mij vraagt is dat erger bij Nederlanders. Okee, dan hebben ze het homohuwelijk, de Gay Parade, het COC, Expreszo enzovoorts, enzovoorts, maar ondertussen kijken ze behoorlijk vreemd op als jij zegt dat je een vriend hebt. In plaats van een vriendin. In plaats van ‘zoals het hoort te zijn.’
Als je het mij vraagt, hier vanuit Utrecht, doet Nederland gewoon maar alsof ze tolerant is!

Het lijkt me heel erg moeilijk om op dit soort momenten paranormale krachten te bezitten. Gevoelens van een ander sterker voelen lijkt me heel erg zwaar. Het lijk me dat je niet wil weten wat iemand anders denkt…
Jij voelt de haat van iemand anders en ik voel steeds vaker de haat tegenover mezelf. Ik zou niet weten waar dat aan ligt. Ik haat mezelf.
Steeds vaker weet ik dat ik gewoon niet meer wil leven…
Net als Nick, hoewel hij dat nooit gewild heeft…

Ik weet niet wat het is, maar ik heb dus echt helemaal geen zin in ‘de mooiste tijd van het jaar,’ zoals ze dan onwijs vrolijk beweren in een jingle van radio 538. Laatst weer als Het Perfecte Gezinnetje de kerstboom opgetuigd. (‘optuigen’ doet me altijd zo denken aan ‘aftuigen,’ maar dat doet er verder niet toe) Dit wordt gewoon een rotkerst, rotnieuwjaar… Iedereen is zo vrolijk met Kerst, maar ik voel me absoluut niet zo. Ze kunnen allemaal oprotten! Ik voel me niet lekker meer in mezelf.
Ik heb hier geen zin in, ik wil even niet die perfecte Annelie zijn die ik al te vaak ben.
Als ik eens een keer alles verrot aan het schelden ben, is iedereen verbaast. En waarom? Durf ik dan niet te zijn wie ik ben? Je ziet het ze denken als ik zeg dat ik promoveer in theologie. “Dan moet ze wel heel braaf zijn.” Waar slaat dat op? Fuck die vooroordelen, je kunt mij niet in een hokje gooien. Ik ben geen leraar, geen classica, geen theoloog, geen ‘mevrouw Volgers.’
Nee, ik ben gewoon Annelie en als je dat niet pikt kun je simpelweg oprotten.
Shit hee, Rein, die wereld is echt niet zo mooi voor mij op dit moment.

Liefs, Annelie

>>>

Date: December 19, 2002 7:24 PM
From: “Rein Slotemakers” <rslotemakers@class.chicagouniversity.com>
To: “Annelie Volgers” <avolgers@theo.utrechtuniversity.com>
Subject: whenever you’re down…

Lieve Annelie,

Bedenk je alsjeblieft dat iedereen doét alsof hij gelukkig is in deze tijd van het jaar. Het heeft geen zin om vrolijk te doen als je niet écht vrolijk bent. Later heb je daar dan jezelf mee. Probeer te accepteren dat jij je nu toevallig niet helemaal ‘happy’ voelt en toon begrip voor de vrolijkheid van anderen.
Het eind van het jaar is een enorm groot toneelstuk van vrolijkheid. In werkelijkheid is echt niet iedereen vrolijk… Ik vind het ontzettend sterk van je dat je naar jezelf luistert en dat jij je niet mee laat slepen door iedereen.
Lieve Annelie, blijf volhouden, het komt echt wel weer goed…

Liefs, Rein

>>>

Annelie keek naar het bloed dat uit de diepe sneden in haar polsen vloeide.
Donker en definitief, precies zoals zij.
Geluk was het laatste wat ze voelde…
__________________
You may say I'm a dreamer, but I'm not the only one...
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 25-01-2003, 14:16
prulleke
prulleke is offline
Erg mooi! Heerlijk zoals je de briefwisseling hebt uitgewertk, je leert wat over annelie en Rein, maar via Rein ook steeds meer over Annelie. Hoewel ik het depressieve niet echt heel erg sterk vond...annelie blijft redelijk positief en dan toch snijd ze haar polsen open...misschien kun je het iets meer dramatiseren, kijk dan wel uit voor overmatig drama...ach misschien klopt het zo ook wel eigenlijk, niet te 'obvious'.
__________________
Do you count the sundays when I'm there?
Met citaat reageren
Oud 25-01-2003, 23:53
Nieni
Avatar van Nieni
Nieni is offline
Bedankt voor je reactie!!
Ik zat even te denken...als ik dat depressieve stuk sterker maak, wordt het een stuk minder "echt." (denk ik tenminste...) En inderdaad: dan heb je de kans weer dat het te dramatisch wordt. (het is nogal moeilijk om zo'n situatie goed te beschrijven...vind ik)
Nou ja...
__________________
You may say I'm a dreamer, but I'm not the only one...
Met citaat reageren
Oud 26-01-2003, 00:17
dark_poetry
Avatar van dark_poetry
dark_poetry is offline
k heb het niet echt helemaal gelezen nog maar k vind het leuk
dat je het in vorm van emails doet
Met citaat reageren
Oud 26-01-2003, 22:11
Ieke
Avatar van Ieke
Ieke is offline
Het idee is leuk, allen niet voldoende uitgewerkt. Ik kon het eigenlijk niet volgen, het is verwarrent. Ik vind het idee met die mailtjes echt leuk, maar het is me te vaag en je springt te snel van het ene naar het andere onderwerp. Dat is verwarrent. Verder is het echt in email wisseling tussen 2 mensen die elkaar goed kennen, waardoor het voor ons, de lezers, soms moeilijker te volgen is, omdat we de rest van de geschiedenis niet kennen. Maar ik denk ook dat je niet teveel met gaan uitleggen, dat komt de mail stijl ook niet ten goede. We moeten er zeg maar langzaam achter komen wat het hele verhaal is. Het is daarom echt een verhaal wat ideaal is om uit te breiden.
Ik hoop dat je wat aan mijn commentaar hebt. Ik vind het leuk dat je een verhaal post,ik hoop dat je het vaker gaat doen.
__________________
Al is de reiziger nog zo snel, de ns vertraagt hem wel.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Studeren Ik moet een boek kiezen, welke?
rakker126
22 22-11-2010 21:17


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 00:24.