Paul

[WolterB]

1

Drie dagen en drie nachten zat hij al bij de telefoon te wachten. Hij viel bijna om van de slaap maar durfde niet weg te gaan. (…Stel dat ze belt…) Maar het bleef akelig stil in huis. Enkel de ruis van de wind die door het gebroken raam blaast was te horen.
Gisteren waaide er een tak door de ruit, maar hij kon niemand bellen om deze te laten maken (…stel dat ze juist dán belt…). Ook lagen er al wat rekeningen op de tafel, maar deze konden nog wel even wachten.
Hij stond op en controleerde of de stekker wel in het contact zat. Dit was de elfde keer dat hij opstond vandaag. Voor de elfde keer naar het contact en nog steeds zat de stekker in het contact. Hij liep terug en ging weer zitten.
Het koffieapparaat naast hem stond uit. De pot was bijna leeg. Hij schonk een nieuwe kop in (…wakker blijven, niet gaan slapen…), vulde het apparaat bij en het gemoedelijke gepruttel van de machine doorbrak de stilte.

2

Nooit had hij verwacht dat het zo ver kon komen. Ze belde immers elke dag en als ze niet belde, zei ze hem dat. Of hij belde haar, maar zijn laatste telefoontje bleef onbeantwoord. Het antwoordapparaat stond uit en het enige dat hij hoorde was de klank van een overgaande telefoon en daarna het verbreken van de verbinding.
'Waarom? Waarom gebeurt dit mij?' Zijn gedachtes maken hem gek van binnen.
In zijn hoofd speelt voor de zoveelste keer het laatste gesprek zich af. Drie dagen geleden, er leek niets aan de hand. Een prettig gesprek.
Ze hadden het over afgelopen weekend. Toen had hij haar voor het laatst gezien. Ze liepen in de avondschemering hand in hand door het bos, kijkend naar de zon die langzaam in het meertje verdween. Daarna zijn ze naar huis gelopen en naar bed gegaan, verder niets bijzonders.

Ze hing alleen wat abrupt op… Was dit wel normaal? Ze klonk heel gehaast, maar op maandag ging ze vaak weg met vriendinnen, dus ze stonden vast al te wachten op haar. Dáárom had ze zo’n haast.

Maar deze gedachte kalmeerde hem niet. Het laatste wat ze zei was 'Ik moet gaan, ze wachten op me. Ze hebben al te lang gewacht.' (…ze hebben al te lang gewacht…). Deze woorden bleven door zijn hoofd spoken. Was er die avond dan toch wat gebeurd? Iets waardoor ze niet kon bellen?
Hij speelt de hele zondag opnieuw af in zijn hoofd:

3

Vroeg in de middag had hij haar van de bus gehaald. Twee langen weken zagen zij elkaar niet en vandaag, bij het uitstappen van de bus, zag ze er wonderschoon uit. Ze straalde werkelijk. Eenmaal uit de bus gestapt viel ze in zijn armen en kusten zij elkaar. Voor even waren zij samen één.
Hij had een rugzak bij zich, zij enkel een klein tasje. Samen liepen ze de weg af het stadje uit. Na een klein half uur lopen waren ze aangekomen bij de bosrand. Nog even liepen ze door tot ze bij een paadje kwamen die het bos in liep. Het pad volgend kwamen ze aan bij een verlaten open plek midden in het bos. Hij opende zijn rugzak, toverde er een mooi versierd laken uit en legde het laken op de grond neer.
Daarna kwam de ene lekkernij na de andere op het kleed tevoorschijn. Toen alles stond begonnen ze te eten.
Na het eten bleven ze samen in de zon liggen. Zij lag met haar hoofd op zijn borst en hij streelde zacht en voorzichtig door haar haren heen. Daar vielen ze samen in slaap.

Toen de schemering inviel, werden ze wakker. De hemel was zo mooi verlicht, dat ze besloten nog even in het bos te blijven. Ze pakten de restjes in en liepen verder.
Bij een meertje aangekomen gingen ze naar de zonsondergang kijken. Arm in arm zaten ze daar aan de waterkant en voorzichtig kuste zij hem…
Hij herinnert het gevoel. Hij voelde zoveel passie in die kus, zo veel liefde. Dit gevoel was mooier dan alles wat hij eerder gevoeld heeft.

Toen de zon helemaal verdwenen was en de volle maan het bos helder verlichtte, liepen ze samen naar zijn huis. Hij woonde net buiten het stadje, vlak aan de bosrand. Het was een klein, houten huisje. Niet bijzonder groot, maar meer had hij ook niet nodig.
Bij hem thuis aangekomen dronken ze een kop warme chocolademelk en gingen ze naar boven. Hij zette de radio aan, trok zijn kleren uit en kroop in bed.
Even later kwam zij boven, legde netjes haar kleren op de zitting van de bureaustoel en ging naast hem in bed liggen. Hij bewonderde haar lichaam. Ze was zo’n prachtige vrouw en dat straalde ze ook uit.
De radio speelde zachtjes 'Love me tender'. Ze keek hem recht in de ogen en hij keek terug.

Dit nummer herinnerde aan hun eerste ontmoeting. Het café waar zij elkaar voor het eerst zagen. Na een maandenlange correspondentie zouden ze elkaar zien. Stapels brieven hadden ze verstuurd voor ze elkaar zagen, maar geen enkele foto. Bij hun eerste ontmoeting werden ze op slag verliefd.

Dit was een half jaar gelezen en nu lagen ze samen in bed. Alles is zo snel gegaan, maar niet té snel. Het voelde zo goed en zo vertrouwd. Ze kusten elkaar en vielen gearmd in slaap.
Die nacht werd hij één keer wakker. Hij lag alleen in bed. Ze kwam slaapdronken de kamer binnenlopen, ging weer terug het bed in en viel meteen in slaap.

Die ochtend namen ze afscheid. Volgende week zou hij een lang weekend naar haar toegaan. Maandag hebben ze nog één keer gebeld en daarna niets meer. Helemaal niets meer van haar gehoord. Wat kan er gebeurd zijn?

4

Het is ondertussen alweer licht. Hij kijkt op zijn horloge: 'Vrijdag'. Eigenlijk zou hij vanavond op weg gaan naar haar huis, maar nog steeds niets gehoord. Hij dacht aan haar (…ze hebben al te lang gewacht…) en bekeek haar foto die in zijn portemonnee een prominente plaats had. De foto was wat verbleekt. Ze vervaagde niet alleen in zijn gedachten, maar haar foto vervaagde ook. 'Ik moet de foto uit het zonlicht houden' schoot er door zijn hoofd en snel sloot hij zijn portemonnee.

Hij voelt dat hij niet langer moet wachten. Hij wordt gek, hij moet iets doen! Plotseling staat hij op, zet het antwoordapparaat aan, pakt zijn sleutels en springt in zijn auto. Hij moet weten wat er gebeurt!

5

Na twee lange uren rijden komt hij aan bij haar huis. Voorzichtig belt hij aan. Niemand doet open. Hij heeft geen sleutel, dus kan ook niet zelf naar binnen. Hij kijkt door de ramen door een spleet van het gordijn, maar ziet niet veel. Het is te donker en de opening is te smal. Wel ziet hij dat de brievenbus uitpuilt van de post. Deze is zeker een aantal dagen niet meer geleegd. Ze heeft hem verteld geen contact met haar buren te hebben, dus aan hen navragen heeft ook geen zin.
'Misschien weten haar vriendinnen meer. Ze zou immers met hen meegaan.' Ze had het niet vaak over haar vriendinnen, maar één naam viel altijd als ze over thuis sprak. Cathy, Cathy McGeown. Ze was een Schotse studente, maar is na haar studie hier gebleven., maar hij had geen idee waar zij precies woonde.

Hij zocht de dichtstbijzijnde telefooncel en bladerde in het telefoonboek tot hij haar naam vond. Gelukkig stond er maar één C. McGeown in. Hij noteert het adres en gaat op zoek naar haar huis. Cathy woont vlak buiten de stad.

6

Als hij komt aanrijden ziet hij een huis, zo mooi en zo groot. Het is een gerestaureerd oud herenhuis en staat daar in volle glorie. Het hek is dicht.
Hij stapt de auto uit en ziet rechts van het hek een bel zitten. Hij belt aan en een stem vraagt wat hij hier komt doen. 'Ik ben op zoek naar Cathy, Cathy McGeown,' zegt hij en het hek opent zich.
Voorzichtig stapt hij zijn auto in en rijdt door het hek, die meteen als hij erdoor is, zich weer sluit. Bij de deur staat een vrouw op hem te wachten. Zij is helemaal in het zwart gekleed en maakt een mysterieuze indruk op hem.

7

Zodra hij de auto uit stapt, loopt zij naar hem toe. Door haar wijde rok lijkt het net alsof ze over de grond zweeft. Ze stelt zich aan hem voor. 'Cathy McGeown. Met wie heb ik het genoegen?' 'Ik ben Paul, de vriend van Elisabeth en ik…' Cathy interrumpeert hem. 'Dus jíj bent Paul. Elisabeth heeft me zoveel over jou verteld'.
'Eigenlijk,' begint hij, 'Eigenlijk ben ik op zoek naar haar. Ze heeft al vanaf dinsdag niets van zich laten horen en haar huis ziet er ook verlaten uit. Ik weet dat jij altijd met haar weggaat op maandag, dus misschien weet jij waar ze is?'
Vertwijfeld kijkt Cathy in het rond. Ondertussen heeft het stralende weer van die dag plaatsgemaakt voor regenwolken en Cathy nodigt Paul uit om binnen te komen.
Eenmaal binnen doet Cathy haar verhaal. Ze heeft Elisabeth maandag voor het laatste gesproken. 'Ze belde af voor die avond. Ze voelde zich moe en wilde ons niet tot last zijn. Daarna heb ik niets meer van haar vernomen. Het laatste wat ze zei was dat ze weer contact met me op zou nemen als ze zich weer goed genoeg voelde om met ons mee te gaan'.
Paul kijkt haar verbaasd aan. 'Weet je verder niets? Heeft ze verder helemaal niets gezegd?' Cathy schudt haar hoofd, staat op en loopt de kamer uit.

8

Paul zit nu al een paar minuten in zijn eentje in de woonkamer van het herenhuis. Nog steeds helemaal niets wijzer over waar zij nu is. Wel weet hij dat ze maandag niet mee is gegaan met haar vriendinnen. Cathy komt weer de kamer binnenlopen met een dienblad met thee erop. Hij kan zien dat ze gehuild heeft, haar ogen zijn rood doorlopen en als ze begint te praten komt ze maar moeilijk uit haar woorden: 'Ik wil je graag helpen Paul, maar ik weet niet wat ik voor je kan doen. Ik heb een reservesleutel van Elisabeths huis, misschien dat je daar meer te weten komt'.
Paul drinkt zijn thee op, neemt afscheid van Cathy en gaat terug naar het huis van Elisabeth.

9

Weer bij haar huis aangekomen, zet hij de auto voor de deur en probeert de sleutel die Cathy hem gaf op het slot. Hij past! Hij opent de deur en stapt het huis binnen.
Alles is netje opgeruimd, nergens een spoor van leven te bekennen. De krant die op de tafel ligt is van maandag, dus ze is hier na maandag zeker niet meer geweest.
Hij loopt de trap op. Haar slaapkamerdeur staat wijd open en hij loopt naar binnen. Op het bed staat een wasmand vol met schone, ongestreken kleren. Hij kijkt wat verder rond in de kamer. De wekker geeft 20:43 aan. Om deze tijd zou de bus stoppen waarmee hij aangekomen zou zijn als er niets gebeurd was. Hij opent de kastdeuren van haar klerenkast en deze hangt bijna helemaal vol. De bodem van haar kast staat vol met schoenen. Er mis slechts één paar. De schoenen die zij meestal draagt. Ook ziet hij zowel in de wasmand als in de kast haar favoriete truitje en rok niet hangen. Dit waren dus de kleren die zij die maandag droeg. ‘Ze is weggegaan zonder kleren mee te nemen,’ denkt hij. Deze gedachte maakt hem alleen maar meer verward. Ze was geen vrouw die ondoordachte dingen deed. Nooit zou ze zomaar een paar dagen ongemeld wegblijven van huis zonder ook maar iemand in te lichten. Waar kon ze gebleven zijn? (…ze hebben al te lang gewacht…) Niemand wist het. Ze is schrijfster, dus geen baas die haar miste op haar werk.

Opeens ziet hij daar haar laatste manuscript liggen, nog maar een paar kantjes. Het laatste vel zit nog in de typemachine. Dit is haar nieuwste werk, hij wist dat ze daar mee bezig was, maar wilde het niet lezen voor het helemaal af was. 'Dit is waarschijnlijk de enige aanwijzing. Ik heb geen andere keus dan het te lezen,' schiet er door zijn hoofd. Hij pakt het manuscript en begint te lezen.

10

Diep in gedachten leest hij het manuscript. Het gaar over een vrouw die opgejaagd wordt door een soort schim die alleen zij kan zien. Als deze schim in haar buurt is, wordt zij hierdoor aangetrokken, ze kan geen weerstand bieden. Elke keer als zij deze schim ontmoet verdwijnt er een stukje uit haar geheugen, ze kan zich steeds minder herinneren. De laatste ontmoeting met de schim staat op het blad in de typemachine beschreven: 'Deze nacht was het niet alleen mijn geheugen die hij af wilde pakken, dat kon ik voelen. Hij wilde deze keer meer, meer omdat hij sterker wilde worden en ik niet meer kan geven. Ik kan er geen weerstand aan bieden, ik moet met hem mee, hij heeft al te lang gewacht…'
Hij schrikt op en gooit het papier terug op het bureau. Ís dit wel een normaal verhaal, is dit niet wat háár is overkomen? Hij pakt het hele manuscript op en verlaat haar huis.

11

In de auto leest hij een aantal passages nog eens goed door. Er staat een vervallen hut in het zuiden van een dorp beschreven. Het is al te laat om nu op onderzoek uit te gaan, dus hij wacht tot de volgende dag
Het is nog bijna donker als hij wakker wordt. Overal heeft hij spierpijn. Hij heeft zijn auto op een parkeerplaats gezet, de stoel achterover gegaan en op die manier is hij in slaap gevallen.
Hij gaat de auto uit om even zijn benen te strekken. Hij heeft honger, maar om deze tijd is er nog geen enkele winkel geopend. Hij besluit eerst op onderzoek uit te gaan en daarna een plaats om te eten te zoeken.

12

Hij volgt de beschrijving van het verhaal. Er leidt inderdaad een smal, bijna onzichtbaar paadje het bos is. Ook staat er een oud vogelhuisje rechts van het pad.
De rillingen lopen over zijn rug als hij de auto uit gaat en de eerste voet op het pad zet. Het voelt allemaal zo onwerkelijk. Hij volgt het pad en de bebossing wordt steeds dikker, maar hij zet door. De takken zitten nu zo dicht op elkaar, dat het zonlicht bijna niet meer te zien is. Hij ziet slechts een lichte schemering. Het meeste moet hij nu op gevoel doen, maar hij wil niet terug, niet nu hij zo ver gekomen is.
Hij moet nu bijna bij het huisje zijn volgens het verhaal. Hij ziet het bruggetje waarover hij gelezen heeft. Een oud bruggetje die eruitziet alsof zij elk moment in kan storten. Hier achter moet het huisje zijn. Hij loopt over de brug, maar bij elke stap hoort hij de planken kraken. De planken schreeuwen het uit alsof ze zijn gewicht niet kunnen dragen, maar ze breken niet.
Eenmaal het bruggetje over, zit hij wat meer licht, een kleine open plek ik het bos, met daar middenin een huisje. Het huisje uit haar verhaal.

Alhoewel het huisje op een open plek staat, kan hij het vaag zien. Het lijkt alsof er een dichte mist zich om het huis heen heeft verzameld. Hij loopt langzaam naar het huisje toe, maar plots wordt zijn aandacht getrokken door een voorwerp waar hij tegenaan trapt. Hij kijkt eens goed en ziet daar het tasje van Elisabeth liggen. 'Ze is hier geweest! Hij pakt het tasje op en loopt verder de mist in. De mist lijkt steeds dikker te worden naarmate hij dichter bij het huisje komt. Steeds moeilijker kan hij zien waar hij loopt.
De mist voelt niet koud aan, eerder warm. Ongemerkt loopt hij door. Zijn benen lijken automatisch de goede richting te vinden richting het huisje. Plotseling loopt hij ergens tegenaan. Hij kan nog net zien dat hij recht voor de deur van huisje staat. Al zoekend met zijn handen probeert hij de deurklink te vinden.

13

Hij opent de deur, maar ziet helemaal niets. Hij voelt alleen de warmte en een vreemde aanraking van de mist op zijn lichaam. Opeens beseft hij dat de mist uit het verhaal een schim was. (…hij wilde deze keer meer…en meer kan ik niet geven…) Hij verliest de controle over zijn lichaam, nadenken gaat bijna niet meer. Hij voelt zijn geheugen langzaam oplossen, oplossen in de mist die langzaamaan witter en witter wordt. Het licht van de mist doet pijn aan zijn ogen, zó fel is het. Langzaam verdwijnt het besef van het bestaan. Hij zakt langzaam weg, weg in de mist, de mist waar ook Elisabeth deel van uit maakt…

[Tisch]

Ja, ik vind dit wel leuk.
Ik las het af, dat betekent op zich dat je spanning goed opgebouwd is. De korte hoofdstukjes zijn leuk, hoewel ze een beetje willekeurig lijken in hun opbouw. Verder rommel je nu en dan met de tijd en dat stoort.
Je schrijft nog niet zo heel lang?

Het is origineel, alleen moet je opletten dat je einde wel voortkomt uit het verhaal. Niet dat zoiets moet, maar het roept een zeker respect op voor je schrijfkunde. Immers: het is moeilijker om een einde in je verhaal te zoeken, dan erbuiten, wat jij misschien wel doet.

Het einde blijft niet hangen, misschien door wat ik aangeef.

nouja. het loopt nu beter dan daarnet

ik vind het wel een leuk verhaal.
loopt goed.

wat Tisch zegt, af en toe rommel je met de tijd. (en eigenlijk mag ik daar niets van zeggen omdat ik het zelf ook doe)
misschien daar toch nog even naar kijken

[WolterB]

Tisch schreef op 04-06-2004 @ 10:29 :
Ja, ik vind dit wel leuk.
Ik las het af, dat betekent op zich dat je spanning goed opgebouwd is. De korte hoofdstukjes zijn leuk, hoewel ze een beetje willekeurig lijken in hun opbouw. Verder rommel je nu en dan met de tijd en dat stoort.
Je schrijft nog niet zo heel lang?

Het is origineel, alleen moet je opletten dat je einde wel voortkomt uit het verhaal. Niet dat zoiets moet, maar het roept een zeker respect op voor je schrijfkunde. Immers: het is moeilijker om een einde in je verhaal te zoeken, dan erbuiten, wat jij misschien wel doet.

Het einde blijft niet hangen, misschien door wat ik aangeef.

ik schrijf meer gedichten, bijna geen verhalen idd
en dat ik met de tijd rommel weet ik. t blijft lastig om dat constand goed te doen en dan sluipt er te vaak een fout in.

Eindes verzinnen is idd lastig, daar ben ik het helemaal mee eens, maar ik vind dit einde wel bij het verhaal passen, al kan je het idd ook los van de rest zien. Het einde heeft wel degelijk betrekking op de rest van het verhaal, het zoeken en het trachten te vinden.

[Tisch]

Ik vind het best

[Astuanax]

Prachtig verhaal!!
enkel:
"Nog even liepen ze door tot ze bij een paadje kwamen die het bos in liep."-> paadje dat
Het einde komt inderdaad een beetje abrupt...

[duivelaartje]

Mooi mooi mooi! Af en toe wel wat foutjes in de tijd... Maar dat geeft niet. Aparte stijl en leest zeer prettig!