[Verhalenwedstrijd] Verbrijzelde dromen met kinderlijke onschuld

Opgedragen aan Reves, mijn (spelling) controleur.

Verbrijzelde dromen met kinderlijke onschuld

Hij keek uit over het water en zijn vingers speelden met de roos die hij in zijn handen hield, vertwijfeld.
“Ik hoef je niet meer. Je hebt het voor jezelf verpest, weet je dat? Misschien dat het nu niet tot je doordringt, omdat je te egoïstisch bent om het door te hebben, maar je bent me kwijt. Vergeten zal je niet, omdat ik je niet zal toestaan me te vergeten.”
Haar stem zat vol woede en de sterren in haar ogen leken feller dan ooit daarvoor. Het lieve kleine meisje dat hij ooit gekend had, was totaal veranderd. Zo vrolijk en uitgelaten als ze ooit was, zo gesloten was ze nu. Ze vertelde niet langer wat haar dwars zat en linken met haar verleden gaf ze niet meer aan. Het enige dat ze nog duidelijk maakte, was dat het zijn schuld was. Alles was zijn schuld, hoewel ze het niet zo bedoelde.

De golven gingen naar hem toe, van hem af en weer naar hem toe. De tijd die er tussen zat, verschilde zoals ook zij niet één dag hetzelfde geweest was. Hij moest niet aan haar denken nu. Dat was niet de reden waarom hij nu door het mulle zand liep en om de zoveel tijd bukte om zijn voeten in het zand onder te graven zoals hij het haar handen had zien doen. Haar handen zo zacht als de veertjes uit het kussen dat kapot gegaan was toen ze er een gevecht mee gedaan hadden. Lachend waren ze samen op de grond gaan liggen en ze had hem gefluisterd dat ze zo eigenlijk een veel groter kussen had. Dat zelfs hij erop paste, want dat het voor haar groot genoeg was, wist ze al. Hij had haar aangekeken in haar ogen en geglimlacht. Zijn meisje, maar ze wist het niet. “Later zal je het begrijpen mijn liefste. Slaap zacht.” Ze had hem vragend aangekeken en hij had zich omgedraaid. Misschien dat hij het haar toen had moeten vertellen, maar was dat niet veel te vroeg geweest voor haar? Ze was nog maar een kind. Toch?

Hij boog zijn hoofd en keek hoe het zand scheurtjes begon te vertonen. Het was precies zo gegaan. Eerst een paar kleine scheurtjes, had hij het zich moeten realiseren? Ze liet steeds vaker doorschemeren dat ze ergens mee zat, maar hij luisterde niet. Hij wilde wel, maar hield zich voor dat hij geen tijd had of juist te veel. Voor hem maakte het niet uit wanneer hij van haar kon genieten, want genieten deed hij zo ook al. Ze hield van hem, nog steeds en ze vertelde het hem keer op keer in andere bewoordingen. Als hij alleen maar beter opgelet had, haar tekenen doorzien, zou het dan misschien? Ze was niet van hem en ook dat wist ze niet.

Zijn naam had op de envelop gestaan en de anderen hadden hem vragend aangekeken. Zonder hen iets uit te leggen, was hij naar zijn kamer gelopen. Het ging hen niets aan. Langzaam scheurde hij de rand open en voorzichtig opende hij de brief.

“Lieve Timo,”
Hij hoorde haar stem nog in zijn hoofd. Zo lief als die eerste twee woorden toen geklonken hadden. Haar stem gaf zijn naam nadruk, maakte dat hij er trots op werd. De rest van de brief was echter anders geweest. Rustig en bedeesd had ze opgeschreven wat ze vond.

“Gisteravond, jij en ik.
Ik weet dat je niet kon weten dat ik al een half uur geleerd had terwijl ik in die tijd met jou had kunnen praten, vandaar dat ik er niets van zei. Het deed me zeer toen je me vertelde dat ik moest gaan leren, maar ik begreep het. Ik bekeek de dingen vanuit jouw uitgangspunt en bedacht dat je graag wilde dat ik zou slagen, niet dan? En ik luisterde naar je. Ik ging en leerde en kwam terug. Je geloofde me niet, maar waarom weet ik nu nog niet. Ik hoef het eigenlijk niet eens meer te weten. Ik was kwaad op je, vergeet dat niet, je hoorde me te geloven als ik je iets zei. Maar dat was het ergste niet, dat kwam daarna pas. Je sloeg me in mijn gezicht met jouw woorden en ik dacht niet langer na. Het werd wazig voor mijn ogen, kon nog net zeggen dat ik moest gaan en vluchtte. Je vond het vervelend dat ik verliefd op je was en eigenlijk nog ben, maar dat doet er niet toe. Je vond het vervelend…”

Hij had zich voorgesteld hoe het voor haar moest zijn, hoe ze zijn woorden opgevat had. Het was helemaal niet zoals hij het bedoeld had, maar hij begreep het. Hij wist dat hij haar kwijt was, hoe voorzichtig hij ook geweest was. De tranen die hij van haar gezicht had willen wrijven als ze dingen over haar verleden verteld had, zouden uit zichzelf opdrogen. Hij mocht er niet meer aankomen. Woedend trok hij zijn voeten uit het zand. Hij moest er niet meer aan denken. Ze mocht geen gelijk krijgen, hij had immers altijd gelijk. Toegeven zou hij niet doen, maar ze zou weten dat ze gewonnen had.

Dat ene zinnetje bleef door zijn hoofd spoken en hoe harder hij liep om uitgeput te raken en haar zodoende te vergeten, hoe harder de woorden leken te worden totdat hij ze zelf uitschreeuwde.
“Ik zal je inderdaad niet vergeten, omdat ik van je houd.”

Met een doffe klap kwam de spiegel op het kastje terecht. Een hoger gerinkel klonk en niet veel later werd een lamp aangezet. Ze herinnerde zich niets meer en keek naar de stukken op de grond. Ze lachte en liet zich weer achterover vallen op bed. Hij had het meisje in de spiegel niet geholpen, ze had alles zelf gedaan zonder dat ze het wist.