Deel 1: Naar de Kapper.

Uitleg: Bisz (HB) en ik hebben ieder een verhaal geschreven over hetzelfde onderwerp en zelfde hoofdpersoon. Dit zal als het goed is vele vervolgen krijgen. Dit is deel 1


Naar de kapper.


Doelloos loop ik rond. Ik ben ergens naar op zoek, maar ik weet niet wat. Zo loop ik al een tijdje rond. Mijn plan is nu om gewoon door te zoeken totdat ik het tegen kom. Nu maar hopen dat als ik het gene tegenkom, ik het wel herken als datgene wat ik zoek. Het leven is moeilijk. Ik loop een trap op, een trap af, ga een kamer in, kamer uit. Ik word gek want ik schijn het ding niet te kunnen vinden. Wist ik maar wat het was. Waar was ik mee bezig? Geen idee. Mama belde, zei dat ik iets moest doen, maar wat, dat ben ik ook alweer vergeten. Misschien lijd ik aan geheugenverlies. Vast niet, welke gezonde jongen van 17 jaar lijdt er nu aan geheugenverlies? Nadat mama belde heb ik een boterham gegeten. Toen ging ik op zoek. Kwam ik er nou maar op naar wat? Ik word gek. Na tien minuten zoeken geef ik het op. Ik zet de tv aan en ga op de bank zitten. Een paar minuten lang zap ik een paar keer langs alle kanalen, maar er is niks boeiends op. Ik sluit mijn ogen en laat de tv-geluiden voor wat ze zijn.

Ik bevind me op een groot wit strand. Achter me staan wuivende palmbomen en voor me zie ik een azuurblauwe zee. Ik ben helemaal alleen. Ik heb mijn normale kleren aan. Niet echt gepaste kleding voor het strand. Ik hoor helemaal niets. Geen ruisende zee, geen wind door de bladeren van de bomen, helemaal niets. Hoewel de zon schijnt en ik redelijk dikke kleren aan heb, voel ik een rilling door me heen lopen. Ik heb het koud. Ik sta op en loop richting de palmbomen in de hoop dat daar een weg of zo is. Het is redelijk dichtbegroeid. Ik moet moeite doen om me door de planten en struiken een weg te banen. Het wordt steeds moeilijker. De planten lijken me vast te pakken. Ze leven, pakken mijn armen en benen vast. Ik probeer me los te rukken, maar het wil niet. Ineens ben ik vrij en aan de andere kant van de begroeiing. Ineens is het avond. Hier klinkt luide muziek en het is erg druk. Overal staan mensen. Overal hangen lantaarns en zijn slingers opgehangen. Sommige mensen dansen, anderen praten met elkaar. Er hangt een gezellige sfeer en ik voel me op mijn gemak. Er komt een man naar me toe met een dienblad vol met glazen. Hij biedt me wat aan en ik pak een glas. Ik neem een flinke slok, want ik heb dorst gekregen. In mijn mond voelt de substantie toch niet helemaal aan, hoe ik het verwacht had. Er zitten dikke slierten in. Ik durf het niet door te slikken. De slierten bewegen. Ik spuug het uit. Op de grond liggen een stuk of vijf wormen. Vol afgrijzen kijk ik in mijn glas. Ik zie een zwarte vloeistof met daarin tientallen wormen. Gatver! Ik kijk om me heen. Het enige wat ik nog zie is honderden mensen die me aankijken en glimlachen. Geen gewone glimlach. Uit ieders mond kruipen wormen, insecten. Ze komen op me af. Bij sommigen kruipen wormen over het gezicht. Een man is al heel dichtbij. Hij bekijkt me van top tot teen. Als zijn blik beneden is, ziet hij op de grond het deel van het drankje wat ik heb uitgespuugd. Hij kijkt me boos aan. Hij schreeuwt iets tegen de andere mensen. Er klinken verbaasde kreten. Dan zijn alle blikken weer op mij gericht. Geen vrolijke gezichten meer. Ik draai me om en ren weg. De enige kant waar ik naartoe kan is de kant van de vleesetende struiken. Dat liever dan al die mensen. Ik ben er bijna. Nog vier meter, ik ren er gewoon zo snel mogelijk doorheen. Dan kunnen ze me niet vastpakken. Nog drie, Achter me beginnen de mensen te schreeuwen. Ik hoor vele voetstappen achter me. Nog twee, ik moet het halen, ik moet er eerder zijn. Ik moet door die struiken zien te komen. Nog
één meter, nu nog één grote sprong en dan ben ik er. Met mijn linkervoet zet ik af. Ik kom los van de grond. Ik sluit mijn ogen. Ik ga blind door de struiken. Ik bereid me voor op het gevoel van de klemmende grijpgrage takken. Ik moet er al wel zijn, maar ik voel niks. Ik ren nog een paar stappen door maar voel nog steeds niks. Sowieso geen takken tegen me aan. Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Ik verwacht struiken te zien. Geen struiken. Ik sta in een grote witte ruimte. Ik hoor het gegons van vele pratende mensen. Maar ik zie niemand. Ik zie alleen maar wit. Er gaat ineens een deur open waar eerst nog geen deur zat. Er komt een vrouw binnen. Ze heeft een zwart mannenpak aan met een felblauwe stropdas. Haar haar is blond en heeft ze loshangen. Ze komt op me aflopen. Ze zegt iets, maar ik kan haar niet verstaan door al het lawaai om me heen. Ik gebaar dat ik haar niet kan verstaan. Ze kijkt me begrijpend aan. Dan klapt ze in haar handen en ineens is het muisstil. Ze komt nog een stapje dichterbij staan. “Ik heb op je zitten wachten” zegt ze. “Waarom duurde het zo lang?”

Met een schok word ik wakker. Shit! Ik heb geslapen. Hoe lang? Geen idee. Ik moet weg. Waarheen? Ik moet mijn ding zoeken. Wat? Ik loop naar de keuken. Op de keukentafel ligt een briefje van twintig euro. Ineens schiet het me te binnen. Daarvoor had mama gebeld. Daar was ik naar op zoek. Hoe laat is het? Kan ik het nog halen? Het is vier uur. Klote!
Ik ben te laat voor de kapper.

[Bisz]

Ik vind dat je het leuk hebt gedaan, vooral het eerste stuk. in de droom ga je wel van de hak op de tak, volg elkaar naar mijn mening iets te snel op. Ik neem aan dat er verder nog wel een gedachte achter de droom zit. Creepy (of hoe je dat ok schrijft) allemaal). Het eind vond ik echt geweldig.