een brief aan ...

[-Enid-]

Lieve …
Als je dit leest, weet ik (nog steeds) niet waar ik ben, denk ik. Misschien ben ik dood, misschien wel gelukkig. Dat laatste zou fijn zijn, maar ik kan nu niet geloven dat ik dat kan zijn. Niet als ik dan nog hier ben. Zelf weet ik niet wat ik hier doe, of iemand het zou merken als ik niet meer besta. Als ik nou gewoon weg zou gaan, weg van hier (waar ik ook mag zijn), zouden mensen mij gaan zoeken? Zouden ze huilen omdat ik niet meer hier ben? Ik weet het niet.

Ik woon in, ja hoe zou ik het noemen, in een huis. Nou, huis is een groot woord. Het is in ieder geval een woning. Een dak boven je hoofd. Gelukkig heb ik wel een eigen kamer hier. Dat is erg fijn.
We zijn hier omdat er thuis oorlog was, misschien nog steeds is. Maar ik ben nooit thuis geweest, al-tijd maar hier, nooit ergens anders. Nooit een straat of boom gezien, alleen maar dit.
De mensen hier, kan je ze wel mensen noemen? Wat maakt je tot mens? Ik weet het niet, maar toch weet ik dat ze mens zijn. Niet dat ze nou veel doen of zo. Ze zijn gewoon hier. Ik weet niks van hun. Zij ook niet van mij. Dat is misschien wel goed zo, anders vragen ze weer zoveel. De enige die mij kent is mijn knuffel, ze is alles wat ik nog heb. Ik vertel alles aan mijn knuffel. Niemand weet dat ik haar heb. Ik vertel het ze ook niet, dan zouden ze alleen maar met haar gaan gooien denk ik.

Ik ben in dit “huis” met nog 5 kinderen, maar ik heb echt geen idee wie ze zijn. Ze hebben wel plezier. Volgens mij hebben ze zelf spelletjes bedacht. Want ze doen altijd dat zelfde iets. En dan lachen ze. Zij zijn de enige hier die lachen. Verder lacht er nooit iemand hier. Nooit. Altijd maar zitten, staan, lopen en weer zitten. Dat is het enige wat de mensen hier doen. Soms eten ze nog wat, maar dat is nou niet echt lekker. Ik kan niet eens zeggen wat voor kleur het eten hier heeft.
Kleuren, lang geleden, ver weg. Ja soms denk ik wel dat ik een kleur zie. In een droom of in een ge-dachte. Diep, diep van binnen, als een vage vlek.
Soms mis ik thuis, al ben ik er nooit geweest. Maar ik heb eens een verhaal gehoord over thuis. Het schijnt er mooi te zijn. Als het nog bestaat. Dat weet niemand. De mensen hier weten alleen nog maar dat ze zijn gevlucht en dat ze nu niet meer thuis zijn.
Volgens mij willen ze wel weer terug, maar ze doen echt geen moeite om hier weg te gaan.
Heel soms is er een ruzie, maar dat gaat echt nergens over. Het is meer een soort van afleiding, van het niets doen. Ik zou hier echt weg willen, gewoon ergens naar toe. Maakt niet uit waar. Maar gewoon iets anders. Een ander leven. Met mensen om me heen die weten wie ik ben. Vrienden, een familie hebben. Een huis, dingen van mezelf. Ik zou wel willen weten hoe dat is, een “normaal” leven. Bestaat dat wel, normaal leven? Ik weet het niet, ik weet het niet.

Ik hoop dat ik een normaal leven krijg. Ooit… Maar waar zou dat normale leven dan moeten zijn? In ieder geval niet hier. Dat kan niet, en zal ook nooit gebeuren. Dat je hier kan leven is al een wonder.
Misschien loop ik wel weg. Maar dan krijg ik waarschijnlijk toch geen beter leven, als het waar is wat ze zeggen over hoe het b uiten hier is.
Als dat waar is, kan ik beter hier blijven, dan is alles fijn, zelfs hier leven is dan leuk.
Ze zeggen dat er niets is daar. Geen lucht, geen weg, geen leven. Gewoon helemaal niks. Niemand weet of daar ooit iets is geweest. (Als het al waar is over het niks buiten hier) Misschien was daar wel thuis, en is het nu weg door de oorlog.
De oorlog, nog zoiets vaags van hier. Niemand wil of durft erover te praten. Ik zou echt niet kunnen zeggen of er wel een oorlog is geweest. Ik weet het niet.
Het begin van deze brief heb ik al een maand geleden geschreven. Niet dat er iets is veranderd hier. Het is gewoon nog steeds hetzelfde niets. Ik schrijf omdat ik niets ander doe, behalve dan slapen. Elke week of dag een klein stukje. Het houdt me in leven. Het hopen op een beter leven. Een brief, aan een persoon. Hoop op een lezer van deze brief. Hoop op leven buiten dit.
Misschien wordt deze brief wel nooit gelezen, misschien wel en komt er iemand mij opzoeken. Het is een wonder als iemand deze brief leest. Dat betekent dan dat het niets hier buiten niet bestaat. Dat er dus wel een wereld hier buiten is. Maar hoe kan ik dat weten? Ik kan het er gewoon op wagen, maar wat heeft dat dan voor nut? Niks toch, of wel? Ja, als er iets is daar buiten wel natuurlijk. Dan kan ik een nieuw leven gaan leiden.
Zou ik dan vertellen over deze plaats? Dat er nog meer mensen zijn, die misschien ook wel willen le-ven. Willen ze dat wel, of kan het hun niks schelen? Ik zou het kunnen vragen. Maar dat vinden ze vast raar. Want hier vraagt niemand iets aan elkaar. Stel je voor, iets vragen. En als iemand nou wat aan mij zou vragen? Als er iemand belangstelling voor mij heeft? Ik zou denk ik gaan lachen. Of iets dergelijks. Want ze weten niet eens dat ik er ben. Laat staan dat ze iets zouden vragen.

Uren, dagen, maanden, tijd. Mooie woorden. Niemand heeft hier besef van tijd. Kan dat? Vast wel. Hier kan alles. Behalve vrolijk zijn en normaal doen. Verjaardagen zijn er hier ook niet. Hoe kan het ook anders. Want bij verjaardagen hoort gelach. En wie zou er nou nog kunnen lachen?
Huilen, ja dat kunnen ze nog wel. Ik zou niet weten waarover. Weten ze nog wat familie is? Dan kan het wel dat ze huilen, misschien hebben ze een vriend of familielid verloren in de oorlog. Altijd weer die oorlog. Waarom zijn er nou geen mensen die al die dingen weten? Waarom kan ik nou niks vragen? Ik moet iets doen. Er moet iets gebeuren. Maar ik heb echt geen idee wat.

Sinds een paar dagen is er verandering hier. Er is een jongen. Maar hij is er nooit eerder geweest. Hij heeft ongeveer mijn leeftijd, schat ik. Maar ik weet het niet zeker, want ik durf hem niks te vragen. Iedereen schijnt hem te hebben opgemerkt, want op de een of andere manier doet iedereen anders. Er is weer hoop voelbaar. Misschien dat ik wel naar hem toe durf te gaan. Ik hoop dat ik het kan, want dan kan ik dingen vragen. Over hierbuiten en dat soort dingen. Over alles wat ik heb willen weten. Dat zou fijn zijn, dingen weten en begrijpen. Misschien word ik nog wel eens gelukkig.

Er is een wereld hierbuiten. Ik heb het gevraagd aan die jongen. Hij komt van buiten. Alleen zegt hij dat het buiten heel erg op hier lijkt. Maar toch is er verschil. Buiten zijn de mensen vrolijk, daar kun-nen ze lachen, spelen, plezier maken. Er zijn daar ook kleuren. Hij zegt ook dat de mensen daar wel eens huilen, maar dat dat daar normaal is. Want ze huilen niet de hele dag door, maar alleen als ze verdriet hebben. Ik heb hem gevraagd hoe je hier weg komt. Hij zegt dat hij het niet weet. Hij is hier gewoon gekomen. Hij is gaan lopen en opeens was hij hier. Hij zegt dat ik met heb mee mag naar daar waar hij vandaan komt. Hij zegt dat hij aan mij de hele wereld gaat laten zien.

Ik denk dat ik nu gelukkig ben. Ik hoop dat ik in de wereld van de jongen een mooi leven ga leiden. Ik weet niet wat er met de andere mensen hier gaat gebeuren. Ze weten nu volgens mij wel dat er een we-reld buiten is. Misschien gaan ze met ons mee, maar misschien willen sommige geen nieuw thuis. Ik vind het best. Ik ken ze toch niet. Laat ze maar, ik ga m’n leven leiden.
Als het niet lukt om naar buiten te gaan vind ik dat denk ik niet erg. Ik weet nu dat er wat is en dat je er kan komen. Alleen moet ik dan nog de manier zien te vinden om hier weg te gaan.
Mijn leven is in deze maand toch wel veranderd. Ik ben gaan schrijven, gaan denken, gaan hopen. Hopen is goed, het houd je in leven. Maar als je dat leven eenmaal hebt is hopen niet meer nodig. Dan heb je alles wat je nodig hebt. Een thuis, een familie, een leven. Het komt allemaal wel goed. Ooit…

[punkyfish]

njah, ik vind hem wel mooi, maar een beetje langdradig. je gaat niet echt ergens heen ofzo. ik weet niet echt hoe ik het uit moet leggen, sorry...

[kaleidoscope]

punkyfish schreef:
njah, ik vind hem wel mooi, maar een beetje langdradig. je gaat niet echt ergens heen ofzo. ik weet niet echt hoe ik het uit moet leggen, sorry...

*eens*
Er zit niet echt een moraal in het verhaal,er zitten geen echte gebeurtenissen in tis meer een beschrijving ofsow...wel aardig maar mij spreekt het niet heel erg aan.