Het zesde zintuig is oneindig. (v1?)

[zand]

Daar lig ik, met mijn hoofd in het zand, Mijn schrale lippen, mijn stoppelbaard en grijze haar. Desondanks ontfermt zich een rode gloed over mij, afkomstig van de ondergaande zon. Het licht wordt in het nauw gesteld, wolken vormen zich. Er hangt een duistere sfeer, het begint te regenen en mijn lichaam ontarmt niet langer mijn leven, mijn zelfbewustzijn, mijn denkvermogen. Ik zie niets, voel niets, hoor niets, ruik niets en ik proef niets.
Maar er is iets. Iets wat niet mogelijk is, denken. Denken doe ik nog. Over wie ik ben, wie ik was, en wie ik zal zijn. Mijn zelfbewustzijn sterft niet en zal nooit sterven. Ik zal er altijd zijn, de echte ik. Ik besta maar niet meer in organische vorm, ik ben niet meer onder de mens, maar ik leef. Ik leef.
Ik geloof niet in god, elke god. Ik geloof in mijzelf. Ik ben geen man meer, geen vrouw meer of wat dan ook. Maar ik ben een gedachte, een denker. Ik ben niet groot, klein, dik, dun. Ik ben niets van allemaal. Ik ben niets, maar eigelijk ben ik alles.
Ik heb geen toekomst. Maar wel een verleden. Dit is mij bij gebleven.

Voor dat ik neerviel, wat mij duidelijk bleek te zijn. Liep ik daar, op het strand. Een matige bries waakte over mij en het strand. Zandkorrels werden opgepakt en weer neer gesmeten, millioenen alleen al door enkele voetstappen van mij. Ik liep daar, er bevond zich geen door de politie gemaakte streep om dronkenschap aan te duiden. Dat zou overbodig zijn, het zou namelijk wel duidelijk zijn geweest. Ik besloot niet meer te rijden en maar naar huis te lopen van een feest met vrienden, via het strand in hartje winter, erg verstandig.
Ik waggelde, de koude wind sneed mij in de nek. Ik sloot mijn ritssluiting. Het geluid wat hierdoor volgde deed mij denken aan de tentvakanties in luxemburg, met avontuur en survival in mijn jonge jaren. Het varen van een rubber bootje wat ik heel spannend vond: ‘Niet zo snel, niet zo snel! Daar een stroomversnelling.’. In mijn jonge jaren van de puberteit vond ik er niets meer aan: ‘Vroeger ging het veel harder.’. Tekenen, lezen, muziek luisteren, illigaal drinken, kaarten, badmintonnen, pijlen schieten en al je geld in een dorp opmaken aan karten. Maar ook denken, denken over vrienden, vriendinnen, het leven van wat ik totdan kon bedenken. Vooral wanneer het snacht’s helder was. Wanneer de lucht er zo uit ziet als zwart papier met daarin speldengaatjes geprikt. Ik kon uren omhoog kijken, alleen maar kijken, denken. Boven je strekte de wereld zich uit, waar de mensheid mischien nog niet eens één zandkorrel van was in verschil tot de rest van het universum. Mooi vond ik dat, de inmense kracht van de natuur dat zo tot uitbarsting komt en dat dan zich zo voor je wordt uitgebeeld, zo groot, zo gigantisch groot. Zo onbeperkt veel mogelijkheden en wat doet de mens die zitten zichzelf af te maken, maar dit is ook natuur alleen wij scheppen er ook nog een schepje technologie bij.
Ik lachde bij mijn gedachte en de af en toe zo leuke tijd, ik keek omhoog naar de lichtbewolkte lucht, enkele sterren, onbewogen voor mijn menselijke oog in mijn jaren van leven. Hoe kan dit zo in verhouding en in balans zijn terwijl het menselijke leven en bestaan dit niet is. De natuur, het geruis van de geproduceerde luchtbeweging, het gestroomlijnde omslaan van de golven. ‘Het is overal, maar waar ben ik, hoe nietig ben ik.’ Dacht ik. Het werd steeds kouder en mijn alcheholische inhoud dreef mij zo ver om door mijn gewrichten te zakken. Met mijn hoofd in het zand, met mijn schrale lippen, mijn stoppelbaard en mijn grijze haar.

Ik lag daar, regendruppels vallen op mij neer, zandkorrels schuren mijn tere huid, ik wordt bedolven. Temperatuur daalt en mijn menselijke symptonen vallen uit. Ik behoor tot het werk van de natuur, of dat het wilt of niet. Het is zo.

[Ieke]

Deze sluit ik omdat er nog geen reacties op zijn. Liever maar op 1 fora iets posten, als het niet op de juiste plaats staak wordt het vanzelf wel verplaatst. Ik ga je verhaal straks wel lezen.