Help me out here

Ik heb al bijna een half jaar een vriendin en het gaat allemaal goed. Het is behoorlijk serieus en ik weet vrij zeker dat ze op dit moment 'de ware' is zeg maar: ik vind het idee fijn dat ik ooit met haar zal trouwen, dat we ooit kinderen gaan krijgen. Daar hebben we het ook weleens over.
Nu komt het grote probleem. Ze heeft voor mij een vriend gehad waarmee ze naar bed was geweest. Ik niet. Op zich maakt dat niet uit zou je zeggen, maar op de een of andere manier blijf ik me er maar kut door voelen en blijft het door mijn hoofd spelen. Ik ben elke keer bang dat ze het over hem zal hebben, ofzo. Ik weet dat het onzinnig is, maar ik krijg het niet uit mijn hoofd. Het maakt ongelofelijk veel jaloezie in me los en ik word er bang en onzeker van. Het speelt een te grote rol en ik kan het niet van me af zetten, of er minder aan denken. Ik voel me daardoor heel vaak kut.
Ik wil het niet uitmaken en ik wil haar zeker niet kwijt, maar ik wil me wel gewoon normaal voelen en dat lukt niet. Ik moet er gewoon minder mee bezig zijn, maar dat lukt niet echt.
Ga nu niet vertellen dat het onzin is wat ik voel: ik weet dat mijn gevoelens niet rechtvaardig zijn. Zij kende mij immers niet voor hem.
Ik wil gewoon weten of er een manier is om het minder aanwezig te laten zijn. Ik wil het niet kapot laten gaan En als ik er dan even niet aan denk denk ik ineens van "he ik heb er even niet aan gedacht" en dan begint het weer. Ook ga ik me steeds beelden inbeelden van hen, hoe ze deden enzo, terwijl ik er niets vanaf weet en dat ook helemaal niet hoort... ik zit in een soort vicieuze cirkel.
En ja, ik heb het er met haar over gehad. Vaak genoeg.

Misschien hoort dit ook meer/een beetje thuis op psychologie, omdat het om het feit gaat dat ik dingen van me af moet zetten en misschien niet zozeer wat datgene dan is.

[jnieuwelaar]

ik snap precies wat je bedoelt. Toen mijn vorige serieuze relatie brak heb ik later een vriendin gehad. Dat was echt een vreemde relatie. Ik vergeleek steeds mijn relatie met haar met mijn vorige relatie en dat moet je dus niet doen. Misschien heeft je vriendin nu ook zoiets.
Nou mijn raad, niet onzeker zijn, maar gaan met die banaan. Zorg dat jij alles veel beter kunt dan die vorige vriend. Ben aanwezig voor haar. En je kunt gewoon met elkaar naar bed gaan zonder onzeker te zijn. Proberen is stap 1, dan de rest.

succes.

argh....dat is zo'n groot probleem
Ik heb er zelf toen hele topics over zitten openen als "tweede vriendin minder speciaal?" etc.
Het is ook zeker geen onzin wat je voelt...

Ik ben elke keer bang dat ze het over hem zal hebben, ofzo.

Ben je bang dat ze nog wat voor hem voelt...? Gaat ze nog met hem om...? Ben je bang dat ze nog vaak aan hem terugdenkt, of dat ze vergelijkt...?
Ben je bang dat het specialer voor jou is dan voor haar?
Of is dit allemaal niet het geval en kan je de gedachte gewoon niet van je af zetten...
(sorry voor de vragen )

Als het laatste het geval is dan is er volgens mij gewoon geen manier om er minder mee te zitten. De ene keer kan je het van je afzetten en op het andere moment komt het net zo hard weer terug (denk ik).
Sorry voor het onnuttige van mijn reactie

[Desp]

Ik herken het helemaal. Mijn vriend is wat ouder dan ik, we hebben elkaar ontmoet toen ik 16 was en hij had toen al 2 relaties gehad. Beide relaties waren echt zoiets van 'dit is het'.

Het is een soort van jaloezie als:'Ik ben zijn derde keuze.'

Maar bedenk je eens, ook al is dat misschien wat moeilijk, jouw vriendin heeft nu een relatie met jou en niet meer met die ander.. Daar is vast een reden voor...

jnieuwelaar schreef:

Nou mijn raad, niet onzeker zijn, maar gaan met die banaan.

ja, dat is het enige wat je kunt doen.
Het enige wat je kunt doen is het accepteren. Het liefst wil je de tijd terugdraaien en haar eerder tegenkomen enzo...
Accepteren van de situatie, dat is het eigenlijk.
Niet steeds bedenken hoe het eigenlijk had gemoeten.
Het is volgens mij een raar soort jaloezie/onzekerheid van "ik wil net zo belangrijk en speciaal voor haar zijn als zij voor mij."

Evergreen schreef:
Misschien hoort dit ook meer/een beetje thuis op psychologie, omdat het om het feit gaat dat ik dingen van me af moet zetten en misschien niet zozeer wat datgene dan is.

wil je 'm liever op psych hebben dan?
(Want t maakt mij verder niet uit ofzo)

Alicia Silverstone schreef:
argh....dat is zo'n groot probleem
Ik heb er zelf toen hele topics over zitten openen als "tweede vriendin minder speciaal?" etc.
Het is ook zeker geen onzin wat je voelt...

Ben je bang dat ze nog wat voor hem voelt...? Gaat ze nog met hem om...? Ben je bang dat ze nog vaak aan hem terugdenkt, of dat ze vergelijkt...?
Ben je bang dat het specialer voor jou is dan voor haar?
Of is dit allemaal niet het geval en kan je de gedachte gewoon niet van je af zetten...
(sorry voor de vragen )

Als het laatste het geval is dan is er volgens mij gewoon geen manier om er minder mee te zitten. De ene keer kan je het van je afzetten en op het andere moment komt het net zo hard weer terug (denk ik).
Sorry voor het onnuttige van mijn reactie

Ik wist dat je ook met dit probleem zat, dus ik dacht al dat je zou reageren Heb je trouwens msn ofzo? Ik wel: leon_dus@hotmail.com
Ik weet dat ze me niet vergelijkt, ze gaat niet meer met hem om en ik ben vééél specialer voor haar dan hij was, ze denkt ook niet meer aan hem, maar toch blijf ik met een kutgevoel zitten. Ik kan de gedachte niet van me afzetten nee... en ik wil haar niet kwijt, want ik wil echt met haar verder zeg maar. Ik kan het alleen niet accepteren ofzo. Ze probeert het me ook echt duidelijk te maken, maar op de een of andere manier gaat het er niet in. Je beschrijft precies wat ik voel: de ene keer heb ik er geen last van en dan komt het inderdaad weer net zo hard terug.
Nu denk ik ook niet dat het zaak is te zorgen dat ik het niet vervelend is, maar meer te zorgen dat ik me er niet mee bezig houdt en dat lukt dus niet.
Ik ben zoals je al zei inderdaad bang dat ik minder speciaal voor haar ben dan ik voor haar, omdat ze er meer heeft gehad zeg maar. Ook dat is absoluut niet waar zegt ze en weet ik eigenlijk ook.
Of ie op Psychologie moet... weet ik niet. Laat 'm maar even staan, kan je 'm dan gewoon later verplaatsen ofzo?
En Desp, ik probeer mezelf dat écht wel voor te houden hoor, het lukt alleen niet zo.

Nou mijn raad, niet onzeker zijn, maar gaan met die banaan.

En we zijn allaaaang met elkaar naar bed geweest hoor en dat gaat prima, maar het vervelende gevoel/de gedachte gaat niet over.

[casey]

tja, heel vervelend.
Je houdt zo van haar dat je d'er niet kwijt wilt. Ook al houdt zij enorm veel van jou en doet ze alles om je dat te tonen, toch twijfel jij. Ik heb 't ook soms, maar niet zo erg als jij denk ik. Ik heb 't hem nooit verteld. Hij heeft slechts 1 serieus lange relatie gehad en da was toen ie 15 was en het ging uit op ene domme manier, dus eigenlijk hoef ik me daar geen zorgen over te maken (en doe'k ook nie echt). Daarna had hij wel een boel meisjes, maar dat duurde nooit lang en hij is er ook nooit mee naar bed geweest.
Een van ervan is ene meisje dat hij kent vanop een kamp. Eigenlijk hebben ze niet veel contact, zelden praten ze es op icq en ze zien elkaar misschien 2x per jaar irl. Ze woont aan de andere kant van België, dus zij komt bij hem logeren (en dan lig ik in zijn kamer en zij in de logeerkamer) of wij gaan bij haar logeren. Dus ik hoef helemaal niet jaloers te zijn ofzo, hij is me trouw. Maar toch, hoe hij haar soms kietelt of speels met haar vecht (ze kunnen beide judo), dat gaf me een raar gevoel. Nochtans, op een fuif nam hij me dan vast en gaf me een innige zoen. En zij is heel blij voor ons. Zij heeft het toen trouwens uitgemaakt. Ze zijn 1 avond samengeweest (enkel zoenen) en dan was ze zelf nog slechtgezind, dan hebben ze 3 weken een relatie gehad, maar da was dus eigenlijk via internet. Ze maakte het uit. 't Kon ook nie duren, zo ver wonend. En ze wou wel een jongen maar eigenlijk nie serieus denk ik.
Enfin, eigenlijk hoef ik me dus nergens zorgen over te maken, en toch soms komt dat gevoel weer terug, wanneer hij haar naam uitspreekt als verkleinwoordje. Ik vraag me soms af wat er zou gebeurd zijn als ze ichter zou wonen, of ze dan wel samen zouden gebleven zijn. Maar m'n vriend zei dat 't nooit zou gewerkt hebben, ze is te los met jongens en dat heeft hij niet graag.
Nou, als ik dat hier allemaal typ besef ik pas echt dat ik stom ben zowat negatief te denken, maar ik hoop dat jullie er kunnen uit op maken dat ik niet helemaal jaloers of onzeker ben. Gewoon beetje, tja, misschien had ik liever gehad dat ze nooit iets hadden.
Maar het is nu dat we leven, nu leef ik met m'n vriend. Zij is alleen en ze chatten haast nooit. Dus, ik ben gelukkig en m'n vriend ook.

Ik weet niet of je er iets aan hebt, waarschijnlijk niet.
Ik hoop dat je't over je heen kan zetten, laat het iets moois niet kapotmaken! Ze spreekt hem niet meer, ziet hem niet meer, houdt van jou. Van jou, onthoudt dat. Laat je onzekerheid je realtie niet overschaduwen. Veel succes

Op verzoek verplaats ik dit topic naar psychologie