Advertentie | |
|
26-01-2004, 22:47 | ||
Citaat:
Misschien dat het idd verstandig is om te gaan slapen.. als dat al lukt *zucht*..
__________________
Ik vertelde de psychiater dat ik stemmen hoorde. Hij zei mij dat ik goede oren had. - Herman Finkers
|
26-01-2004, 22:53 | ||
Citaat:
__________________
Just because you're paranoid doesn't mean they're not out to get you.
|
27-01-2004, 16:31 | |
late reactie....
maar meissie toch! ik kan me echt voorstellen hoe je je voelt. ik had hetzelfde, en toen overleden er (maar) 3 mensen in een jaar tijd. in die tussentijd werden er ook nog wel mensen ernstig ziek enzo, maar die overleden jaren later. ik ken het gevoel wel dus.. maar jouw gevoel zou wel sterker zijn. nu hoor ik het ook weer, allemaal mensen die ineens instorten of overlijden aan een of andere ziekte (en dan vooral kanker) op een leeftijd waarvan je zegt 'veel te jong' de een was 33, de ander 42, en nog eentje van 42, en oja, ook eentje van 19 (oud leerling van mijn school, ken hem niet heel goed mja...). goed, je hoort het toch om je heen, en het raakt je, en zet je waarschijnlijk aan het denken. die mensen die ik net noemde... in een week tijd. ik heb echt zitten janken, omdat ik erover ga piekeren, terwijl ik ze allemaal niet heel goed ken, meestal ken ik alleen de mensen goed, waar ze familie van zijn (de vader van een vriendin bijvoorbeeld). ik weet niet hoe ik je kan helpen. maar probeer iig op tijd te gaan slapen, schrijf het eventueel op, en zoek ook wat afleiding. dikke kus! wen
__________________
Dit is een coole sig.
|
27-01-2004, 17:22 | |
Verwijderd
|
De meest logische reactie van mensen als ze veel mensen om hun heen verliezen, is verdrietig worden en niet meer weten hoe alles kan. Ook wprden ze vaak bang. Dat is helemaal niet zo raar, want je realiseert opeens dat er ook opeens een einde kan zijn aan het leven...
Toch is het belangrijk om te zorgen dat het niet JOUW leven omver schopt. Je mag er best bang en verdrietig van zijn maar je hebt zelf ook nog een leven. En dat is soms best moeilijk om te bedenken. Ik vind het trouwens heel oneerlijk hoor wat sommigen mensen meemaken. De 1 maakt veel meer ellende mee dan de ander. Tot mijn 12de had ik nooit eraan gedacht dat mensen om me heen dood konden gaan. Maar toen overleed een klasgenoot en vriend van me. Het was opeens heel dichtbij en ik was er zo kwaad om, omdat hij pas 12 was en het was onverwacht want hij was niet ziek ofzo. Daarna overleden er echt veel mensen die ik kende. Nog een schoolgenootje, buurvrouwen en buurmannen, kantinejuffrouw van mijn school, mijn opa, weer een buurvrouw en eergisteren mijn andere opa (maar die kende ik niet zo goed). Het hoort bij het leven maar soms is het onverwacht en meestal komt het tegelijk. Maarja, je hebt er niets over te zeggen. Accepteren is het sleutelwoord. Zorg dat jij er niet door onderdoor gaat. |
27-01-2004, 18:22 | ||
Citaat:
een vader van een vriendin van mij had een herseninfarct, van de ene op de andere dag was hij er niet meer. nou kende ik haar vader niet zo goed, maar haar natuurlijk wel (ze is niet mn beste vriendin maar toch wel een goeie vriendin), en dan ga je daar over nadenken. Dat iedereen, ook mijn ouders, en ook ikzelf, er ieder moment geweest kunnen zijn. Dat is toch een rare gedachte offtopic: maar die gedachte maakte me wel realiseren dat ik niet dood wil... wat ik vaak denk. dat ik zo plotseling dood kan zijn, maakt me eigenlijk heel bang...
__________________
Dit is een coole sig.
|
27-01-2004, 19:20 | |
Hey meissie,
Heb zelf pcies tzelfde gehad, en zit op dit moment ook weer met die angst mensen te verliezen. Het is niet te begrijpen, je wilt t niet begrijpen omdat het zoveel pijn doet. Bij mij hielp het om er veel over te schrijven. Ik moest mn angsten kwijt, wilde daar niemand mee lastig vallen, en besloot alles op papier te zetten. Dichten, gewoon een stuk tekst schrijven, het maakt niet uit, maar probeer iets. Ik ga dat ook weer doen. Sterkte, MH
__________________
We'll meet again... Love you
|
27-01-2004, 19:56 | |
Zoww,
Das wel heel erg zeg!! Allemaal jonge mensen en dan ook nog eens in jouw omgeving. Het is logisch dat je heel erg door de war bent, zoveel mensen en zo dichtbij....... Ik weet niet echt wat ik moet zeggen hierover, maar de kans dat er iets met je ouders gebeurd is natuurlijk niet groter geworden door al die sterfgevallen in jouw omgeving. Praat erover met je vriendinnen of met je ouders of schrijf je gevoelens van je af. Doe er iig iets mee!! Heel veel succes!! Kus, Carlie |
30-01-2004, 10:38 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Mij ook, en dat heeft mij ook tegengehouden, dus ik ben er wel blij mee. |
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Liefde & Relatie |
ik mag mijn vriendin niet meer zien... heelo | 35 | 21-10-2015 14:06 | |
Liefde & Relatie |
ik weet niet meer wat ik er mee aan moet :( Jo_Do | 10 | 17-10-2013 14:17 | |
Psychologie |
nergens meer zin in, depressief Anoniiem | 3 | 03-01-2012 12:34 | |
Psychologie |
Het-Grote-Lucht-Je-Hart-Topic #116 rare kwast | 492 | 19-12-2007 21:11 | |
Liefde & Relatie |
Vriend gelooft me niet Kintie | 35 | 31-01-2007 15:39 | |
Verhalen & Gedichten |
Ik ben Plato, de opper a-seksuele mens (verhaal) Verwijderd | 226 | 27-11-2005 11:00 |