Verlegen...
Het eerste wat me opvalt aan een meisje zijn haar ogen. Door haar ogen zie ik haar ziel. Nadat ik de eerste keer oogcontact gemaakt heb, kijk ik panisch weg. De druk wordt te groot, ik wil graag glimlachen, maar het lukt me niet. Ik voel mijn hart opeens kloppen en begin te zweten...
Graag wil ik haar aanspreken, zoiets eenvoudigs als "hoi, hoe gaat het?"... maar het lijkt net alsof ik een grote brok in mijn
keel heb. Waarom durf ik het niet?!? Ik heb helemaal niets te verliezen, denk ik altijd, maar toch lukt het niet
Kort kijken we elkaar nog even aan... en dan volgt er een pijnlijke stilte... ik hoor en voel niets meer en verdrink in mijn eigen gedachten...
Deze gedachten richten zich opeens tegen mij... waarom durf ik het niet, ik heb immers niets te verliezen? Waarom heb ik mezelf
niet onder controle, word ik gek?!? Wat denkt ze nu wel niet van mij? Zal ik het toch nog proberen?!?
Steeds sneller flitsen deze gedachten door mijn hoofd... nog even blijf ik in de buurt... totdat ik het niet meer verdraag...
ik ga naar buiten aan de frisse lucht en begin met mezelf te praten over mijn zoveelste gemiste kans...
Nog even denk ik aan haar ogen, haar gezicht, de manier hoe ze naar mij keek... had ze interesse? Of beeld ik het me allemaal in... ik word boos op mezelf... mijn groeiende agressie drijft me tot de wanhoop en terug naar huis... terug naar mijn kamer...
* zet muziek hard op en begint agressie af te reageren *
---
Het moest er gewoon even uit
MAS187