Verhalenwedstrijd - Vurige liefde

Ooit.
Hoekjes begonnen te schroeien toen de lucifer dichterbij kwam. Warmte verspreidde zich over heel het vel en liet de inkt smelten. De overgebleven as ving je op in een glazen potje. De vitrinekast werd geopend, het potje neergezet en je verliet de kamer. Op zoek naar jouw nieuwe slachtoffer.

Toen.
Jouw moeder was vergeten hoe klein je nog was. Ze besefte niet dat spelen met vuur gevaarlijk voor je zou zijn. Jij wist nog niet wat er zou gebeuren als je met het stokje langs het doosje zou strijken. Echter, daar zou je snel genoeg achter komen. Het was jouw heiligdom en iedereen moest er vanaf blijven. Ook mocht niemand weten dat het in jouw bezit was. Jouw moeder miste inderdaad haar lucifers, maar wie was zij om zich daar ongerust over te maken? Jouw vader was immers ook nog in het huis aanwezig. Je keek hoe jouw ouders ruzie maakten om het ding dat jij zo zorgvuldig opgeborgen had in jouw kastje. Eens zou de dag komen dat ze het te weten zouden krijgen, maar die was niet toen. Nog niet.

Begin.
Steeds groter werden de potjes, omdat er meer as opgevangen moest worden. De dingen waar jij jouw lucifers bij hield, werden immers ook steeds groter. Wat eerst begon met alleen de lucifer zelf, was nu al overgegaan op kaarsjes. De vlammetjes bewogen zo mooi soepel en je kon niet stoppen met ernaar te kijken. Het maakte je niet uit of anderen je voor gek uitmaakten. Dat was hun probleem, niet het jouwe. Jij genoot tenminste van dit deel van het leven, hoewel de dood daarna snel in zou treden. Maar, je was te klein om te weten hoe het leven in elkaar zat.

Anders.
Je vermaakte jezelf niet met Lego, dat bewoog niet uit zichzelf. Er was altijd een draadje nodig, zoals jij dat noemde. Voor jou was het nep, je gaf er niets om. Zo klein als je was, probeerden jouw pappa en mamma je ervan te overtuigen dat het wel leuk spul was om mee te spelen. Op deze momenten dacht jij aan jouw kastje. Daar, ver weg gestopt, lag jouw bron van kwaad. Als niemand op je lette, omdat ze het te druk hadden met jouw oudere broer en zus, deed jij de deurtjes van het kastje open. Jouw kleine handje zocht tussen al de knuffels naar iets hards. Rechthoekig en ruw aan de zijkanten. Je raakte het aan, om er zeker van te zijn dat het er nog was. Zodra je meer tijd had, nam je het risico om het uit het kastje te halen, want het had toch ook recht op daglicht?

Later.
Je begon je steeds meer te beseffen dat het niet goed was wat je deed, maar het voldeed wel aan jouw eisen. Vrienden had je niet, omdat ze bang voor je waren. Je leefde alleen, met altijd een aansteker in jouw broekzak. School was niets voor jou en het kwam je dan ook goed uit dat deze niet al te ver weg van het bos lag. Daar was immers veel meer te beleven. Zo vielen er blaadjes op de grond, genoeg voer voor het vuur dat jij zo graag zag. Je verzamelde ze in een grote tas om op jouw eigen plekje ze weer eruit te halen. Een grote hoop was het dit keer, je had goed jouw best gedaan.
Niemand die je hier kon zien, niemand die het ook maar iets uitmaakte wat jij deed, want op school kwam je toch bijna nooit. Die enkele keer dat je er wel was, was omdat je weer een nieuwe aansteker nodig had en in de lerarenkamer er vaak een paar vergeten op de tafels bleven liggen. Ergens was het zielig voor ze, niemand die iets om hen gaf. Je moest ze wel van hun eenzaamheid verlossen.
Jouw vinger ging langs de bovenkant en een vlammetje ontstond. Even bleef je ernaar kijken voordat je besloot dat de grote vlammen die van de blaadjes zouden komen veel mooier waren.

Ver weg, maar toch dichtbij.
Van lucifers ging het over op een loep. Eigenlijk was het een wereldbol waar deze bij zat, maar jou ging het niet om de landen. Pappa was weg, ver weg, maar het maakte je niet uit waar hij precies was. De anderen in huis vonden dat gelukkig voor jou wel leuk om te weten. De loep werd evenals de lucifers door jou ontvreemd, hoewel er nu niemand was die er naar zocht.
Buiten scheen de zon en jij scheen interesse te hebben in de beestjes op de grond. Daar waar ze eerst zo traag liepen, misschien dat ze wel genoten van het mooie weer, begonnen ze hun tempo op te voeren als jij naar ze keek. De loep vergrootte hun snelheid nog erger, totdat ze ophielden met lopen. Even was je verbaasd, waarna je keek of het volgende miertje hetzelfde deed. Het bleek wel zo te zijn en schijnbaar vonden ze het niet leuk dat jij jouw loep erboven hield. Maar, je wilde ze toch alleen maar van dichtbij bekijken?

Meer.
Blaadjes alleen waren niet genoeg. Ook takken vond je op de grond en als deze niet meer aanwezig waren, haalde je ze van de bomen. Je had nu niet alleen maar altijd een aansteker bij je, maar ook een zakmes. Het was zielig om de takken van de bomen te rukken, dus daarom maar op de nette manier. De kleinere takjes gingen met het mesje, voor de grotere gebruikte je het zaagje. Eigenlijk was het een heel gesleep met al de uitsteeksels die overal achter bleven haken, maar dat had je er wel voor over. Niets was zo mooi om te zien als een vrolijk knetterend vuur. Zelfs het mooiste meisje van de hele wereld kon jouw hart niet overwinnen, misschien als er vlammetjes aan haar haren zouden likken, onder haar voeten zouden kriebelen. Heel misschien en waarschijnlijk dan nog niet, want dan zou het vuur uiteindelijk toch de overhand krijgen. Vlammen bleven fascineren, altijd anders, een vrouw bleef een vrouw, voor altijd.

Terug.
De loep werkte alleen in het zonlicht, zo merkte je. Jouw doosje was bijna leeg en dus moest je op zoek naar een nieuw iets. Je was inmiddels groot genoeg om naar school te gaan en dat gebeurde dan ook. In het begin bracht jouw mamma je iedere dag naar de plaats waar je liever niet meer zou zijn, maar dat ging al snel over. Jouw gezeur dat je er niet heen wilde, zorgde ervoor dat zij geen zin meer had om je daar heen te brengen, wat voor jou vrijheid opleverde. Er was echter wel één voordeel die heel die school meebracht, een nieuw voorwerp om vlammetjes mee te maken. Op jouw eerste schooldag had je al uitgevonden waar de lerarenkamer was, dat daar voorwerpen waren die vlammen veroorzaakten en je pakte er één mee zonder dat iemand doorhad dat hij in jouw bezit was gekomen. Nog steeds was je te klein om meteen door te hebben hoe het geval werkte, maar je leerde snel. Ook het bos had je snel gevonden en met jouw vinger volgde je de lijnen van de nerven. Je kon het niet voelen en vroeg de mevrouw waar ze de foto gemaakt had. Via haar kwam je er dan ook achter waar het bos zich bevond en de route erheen onthield je. De dagen erna zag je haar bijna nooit meer, maar de foto hield je bij je.

Vuur.
Na een tijdje kon ook het vuur dat je maakte van de bladeren en takken jouw lusten niet meer bevredigen. Je wilde meer, steeds meer en dat werd jouw einde. Jouw liefde had je blind gemaakt voor de gevolgen. Je zag niet meer in wat er gebeuren zou als je het zou doen. Jouw aansteker raakte iedere boom even aan, bladeren begonnen te branden, takken volgden. Opeens was het niet alleen de liefde meer die je blind maakte. De rook belemmerde jouw uitzicht en je wist totaal niet meer waar je moest kijken. Overal was vuur en je had de dag van je leven. Hoe je dit zou overleven, wist je ook niet, maar dat deed er ook niet toe. Waarom zou je verder leven als dit alles was om voor te leven? De rook begon echter jouw gezichtsveld te belemmeren en je probeerde deze weg te duwen. Je wilde vuur zien, maar het werd niet meer toegestaan. Totdat je het voelde. Het brandde en verschroeide jouw haren.
“Mamma, is dit nu liefde?”

Nooit meer.
Eerst verdween de lucht, opgegaan in de rook. De bomen volgden, de bladeren daarna. Niets bleef over, de foto kleiner dan hij ooit had kunnen worden. De herinnering aan jou verdween. Huizen werden gebouwd daar waar jij om liefde gevraagd had.