Verhalenwedstrijd: Gay

[Ieke]

gay
gorgeous
admirable
you

Met verwachtingsvolle ogen keek ze op, maar de deur was nog steeds dicht. Ze zuchtte. Waarom lukte het haar nou nooit? Zo vaak deed ze haar best, maar nooit mochten haar wanhopige acties baten.
Ze was voorbestemd om overgeleverd te worden aan haar eigen hongerige obsessies. Alhoewel ze verstrikt was geraakt in haar eigen ingenieuze web van lust en verliefdheid, kon ze zich het niet opbrengen om ook maar een enkele stuiptrekking te maken. Want ze wilde juist helemaal niet weg, niet vrij zijn uit haar web. De verstikking was voor haar juist een bevrijding. Want was er niets heerlijker dan regelmatigheid en standvastigheid? In haar eigen benauwende gevoelens was er gelukkig geen ruimte voor verandering.
Want juist als je iets niet verwacht, gebeurt het. Langzaam begon ze met haar wijsvinger de ruwe materie van de muur te bevoelen. Verloren, voelde ze zich. Plots hoorde ze stemmen van achter de bekende deur komen. Zij kwam eraan. Het was afgelopen. Ze wist van spanning en verwarring niet meer wat te doen. Opstaan? Wegrennen? Blijven zitten? Gaan praten?
De rozige deur ging langzaam open.
“Veel succes in ieder geval,” sprak een honingzoete stem.
“Ja, nou, in ieder geval hartstikke bedankt hoor!” zei een tweede, oudere en zwaardere stem.
Ze kon alleen maar kijken en verlangend staren. De bezoekster van middelbare leeftijd was weggelopen, enkel de kleur van haar jas was te onderscheiden in de slechtbelichte schoolgang. In de deuropening stond zij nog. Ze was jong, slechts 28 en had kort krullerig blond haar. Met een speelse glimlach om haar lippen keek ze het meisje aan dat op de stoel naast de deur wat plompverloren zat te staren. Ze stapte vanuit haar lokaal de gang op en ging naast haar leerlinge staan.
“Zo, wil je ook even komen praten over je betoog?” grapte ze.
Het meisje glimlachte verlegen en zocht wanhopig haar herseninhoud af naar een leuke anekdote. Maar die kwam niet.
“Euhm, ja, zou leuk zijn,” mompelde ze,” maar ik ben al wel bezig met mijn herkansing hoor. Ik heb al een proefbetoog geschreven.”
“Goh, echt?” vroeg haar lerares oprecht geïnteresseerd.
Het meisje kneep haar dieproze lippen op elkaar. Waarom kon ze nou niets zeggen?
Toen ze hier om half zeven aan gekomen was, had ze zelfverzekerd de deur van de ingang opengeduwt. Gedurende haar uitdagende fietstocht naar school had ze allerlei leuke dingen bedacht die ze zou kunnen zeggen. Over dat ze Nederlands ging studeren, over boeken die ze had gelezen, over boeken die ze graag haar lerares wilde aanraden en zo nog vele andere. Maar nu ze hier zat, met haar grote verlangen vlak voor haar, klapte ze dicht. Ze wist niet meer wat ze wilde zeggen, het maakte allemaal niks uit, zolang ze maar naar haar kon kijken. Als ze haar zag, was alles goed.
Het meisje keek op en haar blik viel meteen op de stralende frisse grijsgroene ogen van haar lerares. Deze glimlachte weer. Maar nu was er iets storends in het beeld. Want het holle geluid van naderende voetstappen bereikte haar oren. Kwam er nou alweer iemand aan? Ook haar lerares keek op en en verwelkomde vriendelijk de volgende ouder.
Het meisje staarde verdrietig naar haar lerares en de andere vrouw. De deur zou zo wel weer dichtgaan, bedacht ze.
“Doeg,” zei haar lerares zachtjes en ze zwaaide terwijl ze de deur achter zich terugtrok.

De deur was dicht. De gang was bijna leeg. Nog enkele ouders dwaalden al zoekende rond, met verfromfraaide papiertjes in de hand en een door haar ingeschonken bekertje koffie.
Nu was het te laat. Nu kon ze het wel vergeten. Ze kon nu net zo goed wel terug naar huis gaan. Ze zou haar toch niet meer spreken. Verslagenheid maakte zich meester van het meisje. Zuchtend stond ze op en ging ze op zoek naar haar koffiekarretje. Dan maar weer gewoon koffie rondbrengen.
“Wilt u ook nog iets in de koffie?” vroeg ze beleefd aan een kalende man die verlekkerd naar de koffie staarde.
De man schudde zijn hoofd. “Nee, dankjewel, zwart graag.”
Het meisje glimlachte. Ze vond mensen die hun koffie zwart prefereerden altijd sympathieker. Hoe het precies kwam, wist ze ook niet. Dat ze het zo was, daar was ze zeker van. Haar lerares dronk haar koffie ook zwart.
De avond begon aan zijn einde te lopen. De meeste ouders waren al naar huis en het meisje had zelfs al afscheid genomen van verscheidene leraren. De school leek steeds leger te worden en de rust begon weder te keren. Over een uurtje zou ze klaar zijn en naar huis gaan. Niet dat ze het erg vond, koffie schenken op de ouderavond. Nee, zeker niet. Dit jaar was haar laatste jaar, dus probeerde ze zich zoveel mogelijk met school bezig te houden om nog maximaal te kunnen genieten van haar laatste maanden.
Ze schuifelde weer loom met haar karretje langs lokaal 02, het lokaal van haar lerares. Het licht was nog steeds aan. Ze bracht het koffiekarretje tot stilstand en zachtjes liep ze naar het raam. Als ze lichtelijk op haar tenen ging staan, kon ze precies het lokaal binnen kijken. En ja hoor, daar zat ze, geanimeerd in gesprek met de zoveelste ouder van deze avond. Tweeëntwintig had ze er, dat had ze gezegd.
Toen ze het einde van de lange gang had bereikt, ging de zoemer af. Vanaf een afstandje kon ze de deur weer open zien gaan. Ze werd opeens jaloers op de deur, op het object dat altijd zo dichtbij haar kon zijn, zonder er ook maar enige moeite voor te hebben hoeven doen. Was ik maar een deur, verzuchtte het meisje.
Haar lerares sloot de deur af, pakte haar tas van de grond en begon te lopen. Snel graaide het meisje blindelings naar haar kar, ze wilde ook snel de gang uit. Ze wilde snel de koffie opruimen, naar de lerarenkamer lopen en dan haar daar tegenkomen. Zo hoorde het. Zo zou het moeten gebeuren.

Haar handen traceerden de zijdezachte rondingen terwijl ze de geur van haar liefste probeerde op te nemen. Hoe kon iets zo heerlijk en perfect zijn? Ze kuste de donzige lippen en inhaleerde de geur van haar goudkleurige lokken. Iemand kreunde. Er was licht. Perfectie in haar zuiverste vorm. Liefde.

En toen werd het meisje weer wakker. Ze herinnerde zich de vorige avond. Hoe ze blij was geweest dat ze ’s avonds op school had mogen zijn, hoe treurig ze de school die avond had verlaten en hoe ze toen van ongelukkigheid aan het drinken was geslagen.
Zacht snikkend stapte ze uit haar bed. Vandaag moest ze weer met een uitgestreken gezicht bij de les verschijnen. Misschien werd haar lerares vandaag wel spontaan verliefd op haar. Blijven hopen. Altijd blijven hopen.