[Verhaal]

[Immie]

Ik heb een verhaal geschreven, het is nog niet af, maar ik vroeg me af wat andere mensen ervan vonden. Als je even de tijd hebt, reageer dan ajb. Graag kritiek, daar kan ik wel tegen.

Dit wordt ook mijn eerste post, hoewel ik al een hele tijd de discussies hier volg.

-----------------------------------------

Gisteren had ik gekookt. Heel gewoontjes; aardappelen, broccoli en gehaktballen. Maar ik had het nog nooit eerder gekookt, wat misschien komt omdat dit pas de tweede keer was dat ik kookte, en daarom vond ik het heel knap van mezelf. Johan vond het ook wel lekker. Denk ik.
“Dat was verrukkelijk!” Verklaarde mijn broer, en likte ter ondersteuning zijn vingers af.
“Echt?”
“Ja hoor, echt magnifiek, je hebt jezelf overtroffen, zus!”
“Nou, serieus! En praat normaal, ja?”
“Nee.”

Meer kreeg ik niet uit hem, hij ging gelijk van tafel, de deur uit. Ik gilde nog dat ik het zeer waardeerde dat hij even hielp met afruimen, maar ik kreeg alleen een opgestoken hand als antwoord.

Eigenlijk was het een wonder dat hij die paar zinnetjes al had gezegd. Een net zo groot wonder, als het feit dat hij voor het eten was komen opdagen, en op tijd! Was wel zo prettig, Johan had het idee dat als hij om drie uur ’s nachts thuis kwam mam en ik nog wakker hoorden te zijn, zodat we zijn eten voor hem op konden warmen. Tenminste, zoveel had ik begrepen uit zijn geschreeuw van een paar nachten geleden. Blijkbaar mankeert er wat aan meneer zijn handjes. Ik nam in ieder geval maar aan dat hij allergisch was voor de magnetron, heb mezelf uit bed gesleurd, en heb zijn eten voor hem opgewarmd. Mam deed het niet, die stond met Johan een wedstrijd te houden wie het hardst kon schreeuwen. Mam won, maar alleen maar omdat ik Johan zijn bord met net opgewarmde spaghetti in handen duwde, en Johan als een gek begon te eten. Mam gilde nog een tijdje door, maar omdat Johan dol is op spaghetti en er niet in gelooft zich op meer dan een ding tegelijk te concentreren, negeerde hij haar.

Maar ik had gisteren gekookt. En het was best lekker, al zeg ik het zelf. Mam had niet mee gegeten, ze was twee nachten na het voorval met Johan vertrokken, ze ging met een van haar vriendinnen naar Frankrijk. Het kon me niet echt boeien, dat doet ze wel vaker. Helaas had ze er deze keer niet aan gedacht een ‘oppas’ te regelen, die voor mij en Johan zou koken en het huis zou schoonhouden. Dus moest ik dat doen. Natuurlijk ben ik ook niet helemaal gestoord, en had ik het huishouden laten versloffen. Het eten kon me ook niet veel schelen, maar na twee dagen had ik al genoeg van friet. Zal wel komen doordat ik in een friettent werk. Ik was op school net aan het worstelen met een cruciaal probleem; zou ik weer aardappelen, groenten, vlees koken vanavond of zou ik toch gaan voor de spaghetti, zoals Johan me vanochtend lief had gevraagd, toen Bedaux besloot dat ik ook actief mee moest doen aan de les.

“Je bent vandaag niet echt met je hoofd bij, Kristel.” Merkte ze pinnig op. Pinnig! Wie was er tegenwoordig nou nog pinnig, bedacht ik me. Ze had ook een pinnig uiterlijk, bedacht ik me, en mijmerde al weer bijna weg, toen Bedaux besloot dat ik maar beter het lokaal kon inruilen voor de gang.

“Maar ik dacht dat ik actief mee moest gaan doen aan de les, waarom moet ik nu opeens weg?” Protesteerde ik. Het kon me overigens niet veel schelen dat ik naar de gang moest, begrijp me niet verkeerd. Ik laat gewoon niet zomaar over me heen lopen, dat is alles.

“Spreek me niet tegen!” Wow, er komt stoom uit haar oren! “En ik wil na de les even met je spreken.”

“Dat is dan heel fijn voor je.” Zei ik, expres, de leraren bij mij op school kunnen er niet tegen als je ze met ‘je’ in plaats van met ‘u’ aanspreekt. Ik vind het eerlijk gezegd ook irritant klinken, maar dat is dan jammer. Ik laat me niet op m’n nek zitten, door niemand niet. Nou ja, behalve door Johan, maar Johan is de helft van de tijd zat, en de helft van die tijd half bewusteloos, dus dat mag. Bovendien is Johan mijn grote broer en blijkbaar is het een gegeven dat grote broers eikels zijn die altijd de baas spelen over hun jongere zussen.

De bel. Nou, dat was ook de moeite, ik had wel 5 minuten op de gang gezeten, als het niet minder was. Had me dan gelijk uit de les gestuurd, want dit had ook geen nut gehad.

“Kom je naar binnen Kristel?” Kirde Bedaux, en ik keek verbaasd op. Ik snap niet hoe mensen dat doen, het ene moment staan ze zo hard te gillen dat je half doof wordt en het volgende moment zijn ze poeslief. Erg eigenaardig. Dat wilde ik eigenlijk ook wel leren, was misschien wel handig voor de toekomst.

Ik plofte neer in een willekeurige stoel, die toevallig achter in het lokaal stond, in de hoop dat Bedaux achter haar bureau zou gaan zitten en er een redelijke afstand tussen mij en de lerares zou zijn. Niet dus. Ze kwam naast me zitten. Maar goed dat haar parfum best lekker ruikt.

“Het gaat geloof ik niet zo goed met je,” zei ze, nog steeds poeslief. Ik haalde mijn schouders op.

“Niet slechter dan normaal, misschien zelfs wel beter.” Antwoordde ik vrolijk. “Ik heb gisteren heerlijk gekookt, weet u,” ze was weer ‘u’, ik vind ‘je’ echt super irritant. Zo praat je tegen gewone mensen. “Aardappelen, en broccoli, en gehaktballen. Johan vond het ook lekker, denk ik tenminste, maar ja, u weet hoe hij is.” Bedaux had twee jaar geleden ook aan Johan lesgegeven, en blijkbaar hadden ze het wel met elkaar kunnen vinden. Ze was in ieder geval de enige leraar waar hij nooit iets over zei. De andere schold hij iedere dag uit voor alles wat los en vast zit. “Maar het was echt heel lekker, en ik ga vanavond weer koken, alleen weet ik nog niet wat, wat denkt u, zal ik spaghetti doen, of…”

“Kristel, daar wil ik het nu niet over hebben,” onderbrak ze me. Onbeleefd! Ze was vroeger vast heel slecht in Nederlands, daar hadden we geleerd dat je in een gesprek of discussie altijd de ander moest laten uitpraten. Ik kon me wel aan de regels houden, dat zou ik laten zien ook. “Johan zei dat je Agatha hebt weggejaagd. Dat je op eigen houtje de sloten hebt laten veranderen, en de politie hebt verteld dat ze aan je heeft gezeten… Hij zei dat het arme mens helemaal over stuur was.”

Agatha? Agatha is, nee, was, de oppas. Zo’n vies mens, ik zag haar er best wel voor aan om voor vrouwelijke potloodventer te spelen in haar vrije tijd!
“Hoe komt hij daar nou bij!” Riep ik verbaasd. “Dat is echt niet waar, hoor. Weet u, het gaat niet zo goed met Johan, hij loopt iedere dag te gillen, en hij heeft mam ook al het huis uit gejaagd, ze is naar Frankrijk gegaan zonder een woord te zeggen! Maar ik maak me geen zorgen hoor, dat doet ze wel vaker.”

Bedaux zuchtte even diep. “Nou… Johan zei iets anders. Dat jullie moeder niet naar Frankrijk is, maar in een afkickkliniek, en dat…”

“Nee hoor!” Onderbrak ik Bedaux. Dan maar de regels van een goede discussie breken, dit ging de verkeerde kant op. “Dat is echt niet waar, hoor!”
“En dat jij tegenwoordig niet meer te handhaven bent,” ging ze geduldig verder. “Dat je laatst midden in de nacht thuis kwam, en tegen jullie moeder begon te gillen omdat ze was opgebleven. Dat ze je niet vertrouwde enzo…. Nee, ik ben nu even aan het woord.” Maande ze me tot stilte. Ik wilde haar echt niet onderbreken! Dat mens zag spoken. “Dat je haar hebt geslagen, en de magnetron uit het raam naar beneden hebt gegooid.” We wonen in een flat op de achtste verdieping. Zwaartekracht is en blijft een verbazingwekkend iets. “En dat het helemaal niet goed met je gaat. Hij heeft me gevraagd of ik even met je wilde praten, omdat je jezelf niet meer lijkt tegenwoordig. En dat vind ik eigenlijk ook.”

“Maar dat is helemaal niet waar, hoor. Johan is degene die is doorgeslagen, hij heeft u gewoon voorgelogen!” Ik mocht blijkbaar weer praten, ze had een geduldige uitdrukking op haar gezicht. “En mama zit echt in Frankrijk, ik weet niet hoe Johan erbij komt dat ze in een afkickkliniek zit! Hij is degene die veel drinkt, mam niet, en hij heeft haar geslagen, niet ik. En de magnetron was al stuk, die hebben we drie maanden geleden al weggedaan!”

“Johan heeft tijdens ons gesprek de dokter gebeld, en die wist me ook te vertellen dat jullie moeder onder behandeling is.” Zei Bedaux, twijfelend, leek het wel. Ik ben namelijk heel goed in het overtuigen van mensen. Zowel in discussies als op papier. Daarom is Nederlands ook mijn beste vak.

“Ja, ze zit in een kuuroord, in Frankrijk. Dat is ook een soort behandeling, hij zal dat wel bedoelt hebben.” Zei ik met een effen gezicht. “Mag ik nu weg?”

Bedaux zuchtte. “Ja, ga dan maar.” Ik stond op, en liep naar de deur. Voor ik wegliep, keek ik nog even om. Bedaux zat me met een vreemde uitdrukking na te kijken. Het leek een klein beetje alsof ze me niet geloofde. Ik wilde nog wat zeggen, om haar te overtuigen van mijn gelijk, maar ze glimlachte al weer naar me, en ik was gerustgesteld. Zachtjes deed ik de deur achter me dicht.

[Endomychus]

Het begin vind ik wel leuk. Maar daarna had je kunnen vertellen waarom je zoveel voor je broer over had. In plaats daarvan zijn we opeens ergens anders; op school. Dat is opzich wel een rare overstap maar de brug die je dan maakt naar het gesprek over je thuis situatie verklaard dat weer. Het is vaag dat het zolang over die broccoli gaat en wat je gekookt hebt. Niemand zegt zoiets toch tegen een lerares? Behalve dan op de basischool ofzo.
Het woordje 'mam' vind ik niet zo sterk staan. Als het een dagboek was wel, maar zo'n 'vertellend' verhaal niet. verder zou ik zeggen ga zo door